SimpelSap – Pagina 13

Luiheid

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Luiheid

Als een irritante vlieg op een warme zomerdag, wuif ik je weg. Ik ren mijn billen uit de broek, bedwelmd door de illusie van de maakbare wereld en trek vurig mijn stokpaardjes van stal. ~~Alles kan, als je maar wil.~~

Dan kom jij weer voorbij. Je timing is verschrikkelijk, zoals altijd. Ineens lig ik doelloos op de bank, laat ik me verleiden tot junkfood en zap ik mijn hersens tot moes.
Je aanwezigheid ligt als een zware deken over me heen. Prikkelt en benauwd me; Ik heb hier geen tijd voor! Er is maar weinig tijd tot de Endobitch voorbij komt en me weer knock out slaat, er moet nog zoveel gebeuren! Het liefst zou ik je van me afschudden, opspringen en weer doorgaan. Even is er strijd, probeer ik me te ontworstelen aan je greep en je te snel af te zijn. Maar je dwingt me tot kalmte en het argument ‘ik heb geen zin’weegt plots zwaarder dan alles bij elkaar.. Miss Perfectionist trekt zich mokkend terug in haar hoekje en de maakbare wereld is niet meer. Geen angst voor de Endobitch, maar slechts het verlangen om me te koesteren in de nonchalance van het moment.

Lieve luiheid,
Even toegeven aan jouw grillen geeft me naderhand de meeste inspiratie. Je tilt me op en laat me boven mezelf uitstijgen. Mijn focus mag af en je opent mijn visie.
Het leven voelt weer licht en luchtig.
Bedankt!

Hokjesbreker in actie

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

In mijn leven ben ik in menig hokje geplaatst. Soms hadden de hokjes te maken met mijn geslacht, afkomst of woonplaats. Andere keren met mijn intelligentie, uiterlijk of leeftijd. Vaak werd ik door anderen in hokjes geplaatst, maar soms gaf ik mezelf graag een stempel om te onderstrepen wie ik was.
In de loop der jaren werden de grenzen tussen de hokjes die anderen bedachten en de stempels die ik mezelf gaf, steeds onduidelijker. Onbewust begon ik meer in de hokjes van anderen te geloven. Wanneer zij mij zagen als bounty (iemand die bruin van buiten is en wit van binnen), nerd of aanstelster, dan geloofde ik dit. Het voelde alsof iemand anders de touwtjes in handen had, alsof ik me liet definiëren door de projecties van anderen. Ik voelde me kwetsbaar en had het idee dat ik elk moment onderuit gehaald kon worden.
Door een aantal gebeurtenissen in de afgelopen weken vielen dit weekend (eindelijk!) een paar kwartjes.

De monsters die ik heb gemaakt zijn van mij.
Ik ken mezelf en weet wat mijn onzekerheden zijn. Door hier open over te spreken en actief mee aan de slag te gaan, is het voor anderen soms verleidelijk om hierop mee te liften of gebruik van te maken. Dit is niet de bedoeling en dit hoef ik dus ook niet toe te laten. Wanneer je vooruit wil komen in het leven, is het belangrijk om met jezelf aan de slag te gaan en niet met een ander. Ik ben hier mee bezig, maar wat een ander doet is zijn of haar eigen verantwoordelijkheid.

Je ziet de dingen niet zoals ze zijn, maar zoals jij bent.
Ik kijk naar de wereld met mijn eigen normen en waarden, met mijn eigen referentiekader.
Voorheen was ik ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam. Wanneer iemand een negatieve mening over mij had die niet met mijn zelfbeeld strookte, raakte ik van streek. Ik nam mezelf keer op keer onder de loep, om te onderzoeken wat ik ‘verkeerd’ had gedaan en wat ik moest veranderen.
Gecombineerd met mijn perfectionisme, leidde dit tot intensieve piekersessies waar ik geen steek wijzer van werd.
Nu ik een stapje verder ben op mijn Wilde Wijvenpad, voel ik eindelijk hoe waar het is: ik weet wie ik ben en wat jij van mij vindt, zegt meer over jou dan over mij.
Feedback is nu geen zwaard van Damocles, dat dreigend boven mijn hoofd hangt, maar gewoon een cadeautje. Ik mag het aannemen en bekijken, maar ik hoef het niet te houden. Wanneer ik mezelf er niet in herken, mag ik het ook naast me neerleggen.

De waarde van hokjes
Hokjes maken het leven overzichtelijk, ik gebruik ze zelf ook graag.
Ze zijn alleen niet langer heilig. Ik hoef er niet uit te breken, er tegen te rebelleren of in de verdediging te schieten. Ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. Leergierig als ik ben, sta ik altijd open voor de meningen van anderen, zonder mezelf daarbij uit het oog te verliezen.
Zo blijft mijn hokjesgeest ook lekker soepel 😉

Monsters van Buiten

Deze week: Monsters van buiten

Mijn monsters zijn niet geheim. Niet voor mij, maar ook niet voor jou.

Door hun aanwezigheid te erkennen, pel ik ze af tot de kern. Tot monsters bondgenoten blijken te zijn en ik hun lessen met eerbied kan ontvangen.
Monsters en bondgenoten, ze horen bij mij en ik deel ze met trots.
Mijn monsters zijn niet voor je karretje te spannen, te gebruiken als stokpaardje dat je opzadelt met je eigen ego of als oude koei die je uit je stinksloot trekt.

Sommige monsters komen van buiten.
Ze spiegelen zich aan mijn zelfbeeld, maar kunnen de weerkaatsing niet verdragen.
Gooien rotte eieren en smijten zure verwijten om de geur van hun eigen angstzweet en afgunst te verhullen.
Toen ik een klein Simpelsapje was, waren deze monsters het engst. Ik vreesde voor de dag dat zij mij zouden ontmaskeren. Ik zou door de mand vallen en mensen zouden erachter komen wie ik echt was. Bang en beschaamd vormde ik me naar de ruimte die men voor mij overhield. Ik was ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam.
Nu weet ik beter.

Degenen die mij omlaag proberen te brengen, staan al onder me. Ze smachten ernaar om me een koekje van eigen deeg te geven, maar vergeten dat ik de bakker ben.
Ik verspil mijn tijd niet langer aan uitleg te geven aan mensen die vastbesloten zijn mijn woorden te verdraaien. De gifbeker die zij bij zich dragen, laat ik aan mij voorbijgaan – ik ben niet degene die hem volgeschonken heeft en dorst niet naar hun erkenning of acceptatie.

Je kunt mijn monsters niet tegen me gebruiken, ik heb ze namelijk zelf gemaakt.

SLOW DOWN! Over leven met de Endobitch

Iedere maand wist mijn geest zorgvuldig de endometriose sporen uit. Iedere keer opnieuw ben ik verbijsterd hoeveel pijn en energie deze week kost. Hoe zwaar mijn ledematen voelen, hoe intens de misselijkheid is en hoe draaierig ik word van de golven van kramp. Reikhalzend kijk ik uit naar de volgende dag, want ik weet dat die beter zal zijn dan vandaag. Maar vandaag kleurt de pijn mijn dagen grijs. Ik wil sporten, ik wil mijn conditie opbouwen. Ik wil weer hardlopen en grenzen verleggen. Momenteel lukt alleen dat laatste. Wanneer ik opsta (zonder te zuchten) en naar het toilet stommel (zonder te grimassen van de pijn) en ik mijn collega een semi-glimlach toewerp bij het passeren. Dat is pas grenzen verleggen!
Het contrast tussen deze week en volgende week is wederom onvoorstelbaar. Het idee dat ik op dag drie – de dag dat alles doorgaans wat dragelijker wordt- zou beginnen met hormonen spuiten, maakt me moedeloos. Wanneer kom ik dan tot rust?
Mr Simpelsap en ik besloten om na iedere behandeling in het ziekenhuis één of twee maanden pauze te pakken. Dit keer zijn het er twee. Onbewust (en opzettelijk?) planden we een vakantie middenin onze ‘ziekenhuisweek’. Dat maakt op controle gaan en een poging wagen haast onmogelijk. Dus slaan we een extra maandje over. Ik kan haast niet wachten tot we weer samen zijn, in één bubbel. Wandelen, hardlopen, samen op ontdekking gaan en relaxen. Kletsen, dromen, schrijven en lezen. Even weer op adem komen, samen weer in balans. Genieten van de elkaar en de mooie omgeving, van de leuke dingen, zonder al te veel prikkels van buiten. We hebben afgesproken om elke drie maanden een bubbelmoment in te lassen.

Work hard, play harder!
In IJsland leerden we het genot van prikkelarm, rustig reizen. Aandacht voor elkaar, de omgeving en de details van elke reis. Zo willen we dat vaker doen. Niet langer de hectiek, dat gejaagde, het haastige ‘geen tijd te verliezen’ gevoel dat zo beklemmend werkt. Maar écht de tijd nemen, er écht zijn en de omgeving in haar puurste vorm tot ons te nemen. En niet alleen tijdens reizen, maar ook tijdens leven.

SLOW DOWN!
Ik hoef niet meer overal bij te zijn, alles in me op te nemen en te beleven. Het wordt steeds duidelijker waar ik energie van krijg, wat mijn inspireert en waar ik plezier uithaal. Andere dingen hoeven dan niet meer zo. Eindeloos TV kijken, shoppen, bioscoopjes pakken of dagen achtereen op stap. Ik pas ervoor. Het hoeft niet meer. Leven in mijn eigen ritme, volgens mijn eigen wensen wordt steeds een beetje makkelijker om te doen. Stapje voor stapje.

De liefde van tante Mathilda

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Groots in haar bescheidenheid, vol van liefde en onverschrokken.
Mijn tante Mathilda was voor niemand bang.

Eindeloos geduld weerspiegelde in haar ogen. De rust van haar aanwezigheid drukte elke storm de kop in. Tante Mathilda sprak met elegantie, zweeg met allure. Voor ik haar riep, was ze daar. Voor haar blik de mijne kruiste, had ze me gezien.
Zij leerde mij dat oprechte daden uitleg overbodig maken.

Ze wist dat het hart de oorsprong van liefde was en beschermde het hare met moed en gratie. Fier maakte ze haar keuzes, onderging met opgeheven hoofd de consequenties en schoof oordelen aan de kant. In haar begrensde leven koos zij voor een missie dat voorbij haar eigen horizon lag.

Ze vond haar evenbeeld die met evenveel passie en toewijding ten strijde trok. Ze vulden zij elkaar aan, verdubbelden hun inzet en vermenigvuldigen hun liefde op hun eigen manier.
Als je oprecht de liefde deelt, is je nalatenschap oneindig.

Tante Mathilda bepaalde wat heilig was en schonk haar hart in volle devotie.Haar geloof bracht rust en liefde, haar hart stroomde over. Velen lesten hun dorst aan de oevers van haar genegenheid. Ze wachtte je op met open armen. Maskers vielen, muurtjes brokkelden af en zij luisterde zonder oordeel of advies.
Mij verschafte ze toegang tot haar bron van sereniteit, berusting en liefde. Ze gaf me het laatste duwtje in de rug om het boek te openen dat ik lang geleden gesloten had. Ik voel me dankbaar en vereerd dat ik ook iets voor haar heb kunnen betekenen, hoe klein dit ook mag zijn.

De strijd is gestreden en mijn tante Mathilda kan eindelijk genieten van haar welverdiende rust. Ik tel mijn zegeningen en hou mijn ogen open voor de kleine wijsheden die ze verstopt heeft in mijn leven.

Dag lieve tante Mathilda, tot de volgende keer.

Simpelsap Schrijft… Even niet

Soms schieten woorden te kort en is er te weinig rust om op verhaal te komen..

Wegens familieomstandigheden heb ik sinds afgelopen woensdag niet meer geblogd.
Mijn supersterke, inspirerende tante is afgelopen zondag na een lang ziekbed overleden.*
Voor haar ben ik heel blij, voor mezelf vind ik het verdrietig dat ik haar moet missen.

Voor nu ben ik even offline, maar ik verwacht gauw weer terug te komen met nieuwe monsters, een eerbetoon aan mijn lieve tante en meer Wilde Wijvenpraat.

*No worries, tante Vic is oke!

Wilde doelen Maart

Wilde Wijven dromen én doen.
Voor 2016 heb ik een aantal jaardoelen opgesteld:

Lekker in mijn vel zitten
* 3 x per week sporten: Yoga, fitness, hardlopen, wandelen
* Zoeken naar zingeving: meer verdiepen in spiritualiteit en religie
* Elke dag mediteren

Persoonlijke ontwikkeling
* Durven beginnen, durven fouten te maken en durven spijt te krijgen
* Krachtig communiceren

Mezelf ontwikkelen als schrijver
* Een regelmatig blogritme ontwikkelen
* Basisopleiding aan de Schrijversacademie afronden
* Beginnen aan mijn roman

Omdat ik elke dag aan mijn ambities wil werken, heb ik besloten om iedere maand een aantal voornemens op een rijtje te zetten en deze met je te delen.

Mijn doelen voor Maart:

Lekker in mijn vel zitten

30 double leg lifts
Ik ben tevreden over mijn lichaam, maar heb wat pudding op mijn buik dat er af mag. Ik wil elke ochtend 30 double leg lifts doen, samen met Mr. Simpelsap, direct nadat ik de wekker heb uitgezet. Twee weken geleden ben ik hier al mee begonnen, maar ik deed dit nog niet elke dag. Het is een kleine oefening, maar het geeft een goed gevoel om er consequent mee bezig te zijn. Alle andere buikspieroefeningen zijn mooi meegenomen!

Mediteren
De dag beginnen met een korte meditatie zorgt voor een frisse blik. Ik begin de dag ontspannen en schakel sneller. Hoewel ik weet hoe effectief mediteren voor mij kan zijn, ben ik toch geneigd om dit te laten versloffen. Tijd om hier verandering in te brengen! Deze maand ga ik iedere ochtend mediteren. 5 minuten per dag, meteen na de double leg lifts.

Persoonlijke ontwikkeling

Krachtig communiceren
“Wat ik ~~eigenlijk~~ bedoelde..”
“Wat we ~~misschien zouden kunnen~~ doen..”
“~~Vind je het erg als~~ ik…”
Vroeger hoorde ik vaak dat ik bazig of arrogant overkwam. In de praktijk heeft dit ertoe geleid dat ik geneigd ben om in gesprekken mijn taalgebruik tot in den treuren af te zwakken. Hierdoor nemen anderen mij minder serieus en duurt het langer voordat ik duidelijk maak wat mijn wens of behoefte is. Ik doe dit vooral op mijn werk. Om dit te veranderen, wil ik deze maand bewust worden van de frequentie waarmee ik mijn boodschap afzwak en de wijze waarop ik dit doe.

Wilde Wijven Leeslijst
In mijn zoektocht naar mijn Wilde Wijf is alle inspiratie welkom. Ik wil elke maand 1 inspirerend boek lezen en daar een review over schrijven voor Simpelsap. Deze maand zal ik het boek “Playing Big” van Tara Mohr lezen.

Mezelf ontwikkelen als schrijven

500 woorden
Schrijven is heerlijk en beangstigend tegelijk. Hoe vaker ik het doe, hoe lager de drempel. Een paar jaar geleden had ik de gewoonte om iedere dag minimaal 500 woorden te schrijven. Ik zette mijn vingers op de toetsen en legde alles vast wat er in me opkwam.
Zo deed ik inspiratie op voor nieuwe verhalen, zette ik dingen in het juiste perspectief en stelde ik prioriteiten.
Nu ik mezelf serieus wil ontwikkelen als schrijver, wil ik dit weer oppakken.

Vrijdag schrijfdag
Het geeft me meer rust wanneer ik een moment in plan om te schrijven. Voortaan wil ik op vrijdag mijn blogs schrijven voor de week erna en mijn schrijfopdrachten voor school maken. Als het niet op vrijdag lukt, tijd vrij maken in mijn agenda om het op een ander moment in dezelfde week te doen.

Dit zijn ze dan! In april zal ik een reflectie schrijven over bovenstaande ambities en kun je weer een nieuwe overzichtje verwachten!

Keep you posted!

Slachtoffer

Deze week: Slachtoffer

Je overkwam me. Voordat ik je naam kon spellen, had je me al te pakken. Het geeft niet. Vroeg of laat kom je bij iedereen binnen, zo is het leven.
De eerste keer kwam je veel te vroeg, stal mijn onbevangenheid en speelsheid. Jouw komst luidde een fase in waar ik nog lang niet aan toe was; volwassenheid. Dat was 26 jaar geleden.
Je bent pas een monster geworden toen ik begon te protesteren.

Ik haat je.
Want als jij er bent, voel ik me klein en machteloos. Word de situatie waarin ik verkeer ineens een strijd die ik moet winnen. Verkrampen mijn kaken, schieten mijn ogen vuur. Worden alle keren dat je er ooit bent geweest een lange lijst aan argumenten die mijn woede dient te rechtvaardigen. Je bondgenoot Angsthaas verschijnt ten tonele en leven uit Liefde lijkt moeilijker dan ooit.

Wie ben je eigenlijk?
Van Dale leert me:
slacht·of·fer (het; o; meervoud: slachtoffers)
1 (historisch) offerdier dat op een altaar werd geslacht
2 iem. die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt; iem. die het moet ontgelden

Ik hou er een gevaarlijke hobby op na; schuld zoeken. Waar de één je ziet als een partner in crime en samen met jou op zoek gaat naar een zondebok, keer ik in mezelf en negeer ik je komst. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik over het hoofd gezien? Het kan toch niet zomaar zijn dit mij overkomt? Welke les moet ik hiervan leren?
Tijdens het brouwen van Simpelsapjes, kom je vaker langs dan me lief is. Ik ga je te lijf met mijn geleerde lessen en goede voornemens.
Zin geven wordt zin opdringen, maar je weigert te vertrekken.

Door koppig te zoeken naar zingeving en een antwoord op mijn schuldvraag probeer ik wanhopig mezelf tot dader te bombarderen. Want als ik iets fout heb gedaan of iets moet leren van deze situatie, ben ik ook degene die de macht in handen heeft.
De illusie van de maakbare wereld is me dierbaarder dan ik dacht en drukt met haar volle gewicht op mijn schouders.
Ik kan dit niet dragen.
Dat hoeft ook niet, zolang ik bereid ben te accepteren dat de schuldvraag en waaromvraag niet altijd op te lossen zijn. Soms gebeuren dingen gewoon, niet omdat ik er van moet leren, maar omdat ik pech heb gehad.
Ik kan niet bepalen wat mij overkomt, maar wel hoe ik ermee omga.

En zo sluipt Slachtoffer stilletjes weg en klopt Liefde weer op mijn deur.

Angsthaas met de billen bloot

Twee weken geleden stak ik Simpelsap in een nieuw jasje, inclusief logo en rubrieken.
Het aantal lezers van mijn blog is gegroeid, ik krijg meer reacties op mijn blogposts en ook in het dagelijks leven spreken mensen mij aan op mijn blog.
Dank je wel daarvoor, dat vind ik erg leuk!
Maar ik vind het ook erg eng.
Voorheen schreef ik semi- anoniem en had ik het gevoel dat ik vooral voor mezelf schreef. Simpelsap was een soort dagboek. Nu sta ik in volle glorie met naam en foto op mijn eigen blog. Simpelsap is nu een open boek, net zoals ik zelf! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook doodeng. Afgelopen monsterlijke maandag schreef ik nog zo dapper dat wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, niemand mij kan raken. Maar is dat wel zo? Want:
– Schrijf ik niet teveel over mezelf?
– Is het karakter van mijn blog wel ‘houdbaar’?
– Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn lezers?
(Is dat belangrijk voor mij?)
– Zou ik vraaggerichter moeten schrijven als ik meer lezers wil?
(Wil ik eigenlijk wel meer lezers?)

Allemaal vragen die deze week ineens door mijn hoofd stuiterden. Gek werd ik ervan!
Want door al die vragen raakte ik mijn flow kwijt en droogde de inspiratie op. Schrijven werd een worsteling en de onzekerheden bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, kan niemand mij raken…behalve ikzelf en dat is al een hele uitdaging!

Kijken naar angst
Ik kijk mijn angsten graag recht in de ogen aan. Als ik me omdraai om te kijken wat me op de hielen zit, blijken monsters vaak muisjes te zijn. Dus daar gaat ie dan:
– Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet goed genoeg kan schrijven. Dat ik je niet kan boeien of je op den duur zal gaan vervelen.
– Ik ben bang dat ik ego- centrisch overkom, omdat ik vooral schrijf over mezelf en mijn ontwikkeling.
– Ik ben bang dat ik betweterig overkom, omdat ik de lessen die ik mijn leven leer, graag wil delen met anderen.
– Ik ben bang dat ik onherstelbare fouten maak, waar ik me voor zal schamen.

Ik ben een angsthaas en dat zijn mijn angsten. Toch vind ik bloggen echt de moeite waard.

Waarom blog ik?
Simpelsap is ontstaan omdat ik mezelf ruimte wil geven. Ik hou van schrijven, het maken van mooie zinnen en het vertellen van echte verhalen geven me een fijn gevoel. Ik vind het prettig om een plek te hebben waar al mijn verhalen samen komen, waar ik kan terugkijken op de processen die ik heb doorlopen en de lessen die ik heb geleerd.
Daarnaast hou ik van delen. Ik geloof dat een betere wereld bij mezelf begint. Door open te zijn over mijn angsten, lessen en onzekerheden hoop ik je te inspireren om je leven ook simpeler en sappiger te maken, op je eigen manier. Zo maken we de wereld samen een beetje beter 🙂

Simpelsap is mijn speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil.
Maar als ik eerlijk ben, kruip ik onbewust toch vaker in de huid van de strenge schooljuffrouw die het in goede banen wil leiden, dan in die van de rondspringende kleuter die vol enthousiasme op de speeltuin afstormt. Ik wil mezelf de tijd geven om mijn speeltuin te ontdekken.
Bloggen geeft me energie en mijn verlangen om te schrijven is groter dan mijn angsten.
Ik weet niet nog niet wat er in de speeltuin allemaal te beleven is, maar ik vind het leuk om je hier tegen te komen!

De overwinningen van tante Vic

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.comGoed voorbeeld doet volgen. In mijn omgeving stikt het van de Wilde Wijven/ Ontembare Vrouwen en ik kijk mijn ogen uit. Soms doe ik een dappere poging om hun essentie te vangen op papier. Het resultaat kun je hieronder lezen.

De overwinningen van tante Vic

Ze komt, ziet en verovert. Ze loopt niet, ze zweeft en wanneer ze ergens binnenkomt is de ruimte van haar. Haar haren zijn altijd zorgvuldig gekapt en haar kleding perfect op elkaar afgestemd. Tante Vic

bepaalt wanneer de zon schijnt; in alle jaren heb ik haar zelden zonder zonnebril gezien.

Tante Vic leerde me dat je met beide voeten op de grond kunt blijven, maar toch boven anderen kunt uitstijgen. Kritisch kijkt zij naar anderen, maar vooral naar zichzelf omdat ze weet dat een betere wereld daar begint. Vind balancerend haar weg tussen theorie en praktijk en ervaart dat het gat tussen die twee soms onoverbrugbaar lijkt te zijn.

Wanneer je licht zo fel schijnt, zullen er altijd anderen zijn die het willen doven. Men deed verwoede pogingen, maar allen mislukten. Hoe donker het ook wordt, tante Vic blijft fier overeind staan.

Wat er ook op haar pad komt, ze gaat ervoor. Ze vecht met volle overgave en trekt daarbij alles uit de kast.

Maar als de strijd gestreden is, opent ze haar handen en laat ze los.

Steeds opnieuw kijk ik met ontzag naar haar kracht om los te laten en over te geven. Onaangedaan treed zij de wereld opnieuw tegemoet; wanneer je vaart op je eigen kompas staat niets je in de weg.

Stijlvol, ijzersterk en onverschrokken. Zo is mijn tante Vic.