De ijskoningin

De ijskoningin

Je hart is vroeg vermorzeld, zoeken naar alle stukjes bleek een levensmissie te zijn.  Op weg naar heelheid bespot je het pad van de ander, terwijl je je eigen route nooit hebt kunnen vinden.
Je vecht voor wat je toekomt en vergeet dat jij je enige vijand bent. De harten die jou in zich hadden gesloten, wrik je meedogenloos open.
Loopt over hen heen, haalt ze naar beneden. Zo maak jij de weg vrij naar de top.
Na jarenlang klimmen, kun je nu eindelijk genieten in je ivoren toren.  Vol toewijding poets je de buitenkant, keer op keer. Oogverblindende schone schijn blinkt me tegemoet.

Als ik kijk geniet ik van de weerspiegeling, jij ook?

Leven in het Nu: The next level

Leven in het nu Vroeger, in die goede oude tijd dacht ik het leven te kunnen beheersen met mijn planningen. Dagelijkse to-do lijstjes, doelen die ik dit jaar wilde bereiken, vijf tot tien jaren plannen, you name it, I’ve got it! Trots keek ik naar mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en de voldoening was zeer groot als alles perfect ‘volgens plan’ liep. Dat dat vaker niet dan wel gebeurde, liet ik voor het gemak even achterwege. “Hoe beter ik structureer, hoe meer alles volgens plan zal verlopen”, was mijn theorie. Zo ploeterde ik voort.

Na jarenlang ravijnrennen, kwam mijn leven in 2012 met een klap tot stilstand. ‘Overspannen’ luidde de diagnose en ik kon weer helemaal van voren af aan beginnen met mijn structuur. Sindsdien hou ik me vast aan één goed voornemen: leven in het NU.
Ik begon met mindfulness, mediteren en pakte mijn yogalessen weer op. Probeerde te singletasken en ging met pensioen.
Toen daar vorig jaar de Endobitch in mijn leven kwam, nam mijn vastberadenheid om te leven in het NU alleen maar toe.
Het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. De overactieve stroom aan gedachten is gereduceerd tot een kabbelend beekje en hoe vaker ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren, hoe beter ik er in word.

Leven in het NU gaat me gemakkelijk af tijdens het werken, sporten, kletsen met vriendinnen of schrijven. Het wordt ingewikkelder wanneer ik in het NU bezig met het investeren in de toekomst. Al eerder vertelde ik dat het brouwen van Simpelsapjes niet vanzelf gaat. Naast mijn vrienden Miss Controlfreak, Miss Perfectionist, Drakentemmer, Angsthaas en Slachtoffer, heb ik op uitnodiging van mijn nieuwste vriendin de Endobitch een heel team aan specialisten om me heen gekregen die Mr. Simpelsap en mij helpen om wat leven in de brouwerij te brengen.
Iedere maand ga ik bij hen op visite, een paar keer per week. Wanneer alles ‘volgens plan’  loopt, gooien zij op het perfecte moment alle ingrediënten bij elkaar en kan het Grote Wachten beginnen.
Wachten op later, terwijl ik leef in het NU en de toekomst me lijkt in te halen.
Het is een uitputtingsslag, omdat de Endobitch regelmatig haar lelijke kop opsteekt en me niet met rust lijkt te laten. Ze terroriseert me met buikpijn, rugpijn, misselijkheid, migraine en nog veel meer rotstreken, die erop kunnen wijzen dat er een Simpelsapje aankomt…
Hoop doet leven zeggen ze, maar in dit geval doet hoop vooral pijn. En als blijkt dat er weer niets van gebrouwd is en  ik me besef dat ik volgende maand opnieuw een reeks van bezoeken kan afleggen, zakt de moed me in de schoenen en staat de boel op zijn kop. Slachtoffer wil  haar verdomhoekje, Angsthaas en Drakentemmer zetten een stoeldans in en Miss Controlfreak en Miss Perfectionist kijken vertwijfelt toe terwijl de Endobitch in haar vuistje lacht.
En ten midden van al die chaos zit ik, Simpelsap. Soms wanhopig, soms uitgeput, maar dankbaar voor het NU waar de deur altijd voor mij openstaat.

Endometriose; the baddest bitch in town

Endo - The baddest bitch in townEndo en ik; één jaar geleden werden we aan elkaar gekoppeld. Hoewel wij geen match made in heaven zijn, kom ik er niet vanaf. In eerste instantie ontving ik haar geschenken met open armen: duidelijkheid over mijn klachten, een diagnose, een plan van aanpak. Ik zag uit naar een vruchtbare, tijdelijke samenwerking die hopelijk zou resulteren in een uitgebalanceerd lichaam en kleine Simpelsapjes on the way. En toen naaide ze me waar ik bij stond.
Ze was namelijk niet van plan om weg te gaan. Nestelde zich nog wat dieper in en spreidde haar tentakels uit op alle gebieden van mijn leven.

Endometriose bleek mijn baarmoeder om te toveren in een kindersurprise ei (hoewel dat kinder- stuk nog te betwijfelen valt) en mijn leven in een rollercoaster.
De mate van pijn die ik ervaar  staat los van de hoeveelheid en intensiteit van de verklevingen. Verklevingen zijn niet te zien op een scan, daarvoor moet ik geopereerd worden. Het is dus altijd een verrassing wat de chirurg zal aan treffen. Daarnaast heeft endometriose de gewoonte terug te keren (het is niet voor niets een chronische ziekte) niemand weet wanneer dit zal gebeuren. Mijn leven draait op sommige momenten om mijn cyclus; als ik een keer een ‘slechte’ cyclus heb, betekent dit dat ik drie van de vier weken ziek, zwak en misselijk ben. Met als dieptepunt mijn menstruatieweek. Waar ik vervolgens weer van moet bijkomen, terwijl de volgende cyclus alweer van start is gegaan. Op zulke momenten loop ik continu achter de feiten aan en mezelf voorbij.

Endo irriteert, frustreert en drijft me op sommige momenten tot wanhoop. Ze bemoeit zich overal mee, maakt van Simpelsapjes brouwen een ingewikkeld proces met bloemetjes, bijtjes, planningen en een team specialisten met camera’s en spuiten. Zij zorgt voor slapeloze nachten, eindeloos gepieker en sombere buien. Voor zware gesprekken, strenge leefregels en hoge rekeningen omdat een holistische aanpak nu eenmaal niet ondersteund wordt door mijn ziektekostenverzekeraar.
En net als ik heb besloten dat zij een waardeloze bitch is zonder enig mededogen, weet ze me weer te verrassen.

Endo helpt me mijn verwachtingen over mezelf en anderen bij te schaven. Zij helpt scherp te krijgen waar ik mijn energie aan wil besteden. Rekent ijskoud af met energie-slurpers of egotrippers die mijn moeilijkheden gebruiken als toneel voor hun stokpaardjes. Ze fluit me streng terug als ik weer eens te vaak ‘ja’ hebt gezegd tegen de ander en ‘nee’ tegen mezelf en herinnert me er dan fijntjes aan dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Zij is mijn hardcore dunschiller, herleidt alles tot de essentie zodat ik steeds beter ga aanvoelen wat het beste is voor mij.

Dit is geen ode aan Endo, maar een omschrijving van mijn relatie met haar. We zitten aan elkaar vast, zij en ik.  Soms vind ik haar een bitch, soms een grensbewaker. Soms een bemoeizuchtige tiran, soms  een trechter die mij razendsnel helpt de hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden.
Endo is zeker de baddest bitch in town, met haar valt niet te spotten.
Wat dat betreft heeft ze in mij een gelijkwaardige partner gevonden.

Happy Endoversary.

 

Belofte maakt schuld..

Belofte maakt schuld In mijn laatste blog beschreef ik mijn afscheid van Pippi. Het was een korte, intense periode die diepe indruk op mij achterliet. En hoewel ik haar plechtig beloofde te blijven schrijven,  droogden de woorden op in mijn hoofd, bleef het papier leeg en mijn blog ook. Dagen werden weken, weken werden maanden. De drempel bleef groeien en de woorden bleven weg…

Aan sommige zaken zijn geen woorden toe te kennen. Niet omdat je ze er niet aan vuil wil maken, niet omdat ze tekort schieten, maar gewoon omdat ze niet zijn.

Dus nu ben ik terug. Na twee maanden stilte zet ik de deur wagenwijd open.
Ik ga weer schrijven, niet uit belofte of schuld, maar uit liefde voor letters 🙂
Laat de  woorden maar komen, de verhalen maar stromen.

Ik ben er klaar voor.

Pippi’s voetje naar verlossing

Pippi's voetje naar verlossing

Pippi was een wonderbaarlijke vrouw. Volwassen, wijs, speels en kinderlijk. Onbevangen, maar ook getekend door lijden. Pippi was er voor iedereen, behalve voor zichzelf. Veel te laat probeerde ze de schade te herstellen, maar toen leek het al te laat.

Toen ik Pippi ontmoette, was ze al onderweg naar buiten, al bezig met loslaten. Ze deed me het verzoek om haar avonturen op papier te zetten en vol goede moed gingen we aan de slag. Zij vertelde, ik schreef en stiekem bewonderde ik haar om haar kracht, flexibiliteit en moed.
Tijdens het vertellen pakte zij mijn hand, verwonderde zij zich om de bult op mijn middelvinger en vroeg me waar dat door kwam. “Door het schrijven” antwoorde ik achteloos en wilde weer verder gaan met haar verhaal. Ze lachte. “Hoe kun je nu niet weten wat je moet doen in je leven, als het antwoord zich recht onder je neus bevindt? Gebruik je SCHRIJFKNOBBEL!” Ik lachte mee en was verbaasd om het eenvoudige heldere inzicht.
Haar wereldwijde avonturen maakten diepe indruk en ik kon urenlang naar haar luisteren. Toch bleef Pippi altijd eenvoudig, ze koketteerde nooit met al haar wijsheid, maar deelde deze vrijgevig uit. Kon zich ondanks alles blijven verwonderen om de schoonheid van het leven, de wijsheid van anderen. Sprak veelbelovend tegen me dat ook mijn avonturen het waard waren om vast te leggen in boeken. “Misschien…een andere keer..”  wuifde ik haar verlegen weg.
Maar Pippi wist niet van wijken. Ik moest haar beloven dat ik zou blijven schrijven. En ik deed die belofte meerdere malen, vanuit de grond van mijn hart.

Begin dit jaar begon ik met bloggen, mijn eerste dappere stappen als schrijver waren gezet. De wereld mocht mij zien! Pippi was dolenthousiast, bewonderde mijn verhalen, gaf feedback en genoot van het lezen, ook al zag ze steeds slechter.
Ingehaald door ziekte worstelde ze met het leven. Hoewel zij woeste zeeën van twijfel, angst, woede en onbegrip trotseerde, bleef de horizon helder: De wereld mocht haar loslaten! Haar vastberadenheid deed me duizelen, naar adem happen. Ik mocht een stukje mee op haar laatste avontuur en ik voelde me vereerd en bang tegelijkertijd.
Hoe bereid je de wereld voor op een Pippi loos bestaan?
Vele gesprekken volgden, deze keer niet om haar beleefde avonturen vast te leggen, maar om haar laatste avontuur uit te stippelen. Welke wegen waren er te bewandelen, welke obstakels moesten overwonnen worden? Pippi huilde, Pippi streed en ik deed dapper met haar mee.

Na een tijdje radiostilte kregen Pippi en ik weer contact. De koffer stond klaar, het plan was geschreven. Pippi was er klaar voor en de rest van haar wereld ook. De laatste inkopen werden gedaan en toen kon haar grote reis beginnen. Pippi was bang en gespannen, maar gelukkig had ze haar hartsvriendinnen aan haar zijde. Haar laatste avonden voor het grote avontuur brachten we samen door. Met z’n vieren in Pippi’s huis; zonovergoten en zomers warm. We spraken over al haar avonturen, over alle mooie momenten. Pippi haalde herinneringen op met haar hartsvriendinnen, we bekeken foto’s en luisterden naar muziek. De zon streelde haar gezicht en ik probeerde het beeld in me op te nemen, te ankeren als herinnering.
Hoe laat je iets los wat je vast wil blijven houden?

Pippi en ik voerden ons laatste gesprek liefdevol, aandachtig. Ze gaf me wat laatste adviezen mee, herinnerde me aan de dingen die ik geneigd ben te vergeten.  Gaf me het grote compliment dat ook ik de Pippi Spirit had. Ik glimlachte ondanks mijn gebroken hart, dankbaar dat we deze momenten konden delen. We hielden elkaars hand vast en ik bedankte haar voor onze vriendschap. Op weg naar huis voelde ik me kalm en verdoofd tegelijk.

In de afgelopen periode was ik zoveel bezig geweest met haar grote avontuur, dat ik me niet realiseerde dat dit afscheid definitief zou zijn.
Pippi was haar grote reis begonnen en de mijne begon ook. Naar de rest van de wereld sprak ik haar laatste woorden, daadkrachtig, oprecht en trots.

“Tot de volgende keer Pippi, goeie reis.”

 

Minimalisme in de praktijk: Ik ben het liever kwijt dan rijk!


Eckart TolleIk heb het wel eens benoemd: ik zie mezelf als een minimalist. Voor mij houd dit in dat ik volgens mijn essentie wil leven en dat ik kritisch blijf kijken naar wat ik ‘nodig’ heb. Met die gedachten zijn er al heel wat zakken met kleding en dozen met spullen naar de kringloop gegaan.
Het minimaliseren van spullen, kleding, maar ook van onnodige gedachten, prikkels en sociale contacten geeft me rust en ruimte.

Maar deze week kreeg wel een erg minimalistische domper. Ik raakte iets kwijt. En niet zomaar iets. Nee, de gouden oorbellen die ik  bijna non-stop draag sinds ik kind ben. Gekregen van mijn moeder en altijd met plezier gedragen. Gisteren raakte ik er één kwijt op het vlakbij het station. Natuurlijk ben ik na de ontdekking dat ik ze kwijt was nog teruggegaan en heb de route meerdere keren gelopen, kijkend naar de grond en hopend dat ik haar toch terug zou vinden. Maar helaas mocht het niet baten. Kwijt is kwijt.
Minimalistisch of niet, ik was er toch wel verdrietig om. Ik ben zo gehecht aan die oorbellen!
Het zat me echt dwars. In de loop van de dag kwamen er  echter verschillende inzichten:

  1. Ik ben mijn oorbellen niet

Ik draag die oorbellen al sinds ik me kan herinneren. We hebben heel wat meegemaakt samen! Voor het eerst naar school, voor het laatst naar school, mijn eerste baan en mijn eerste vriendje… Allemaal gebeurtenissen die ik met mijn gouden oorbellen in heb beleefd. Ze zijn al zolang bij me, dat ik mezelf met ze ben gaan identificeren. Alsof ze daadwerkelijk onderdeel zijn van mijn essentie. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een veelgebruikte accessoire, geen bouwsteen van mijn identiteit!  Dus, hoe jammer ik het ook vind. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En die tijd van gaan is nu gekomen.

  1. Spullen hebben geen gevoel (maar ik wel!)

Oke, misschien ben ik lichtelijk excentriek, maar ik betrapte mezelf er gisteren dus op dat ik medelijden had met mijn verloren oorbel. Ik zag het al helemaal voor me dat ze zielig en alleen op die vieze grond lag en iedereen liep er om heen of schopte er per ongeluk tegen aan. Misschien kwam die oorbel wel in een plakkaat kauwgum terecht! Na al die jaren trouwe dienst, kwam ze zo aan haar einde! Ik voelde me ook beetje schuldig. Waarom was ik er niet met mijn hoofd bij? Ik voelde een rare kriebel, maar waarom heb ik niet goed gekeken? Eigen schuld, dikke bult..
Nou is een levendige fantasie hartstikke leuk, maar op dit soort momenten zit het me dus duidelijk in de weg.  Ik was van slag door het kwijtraken van die oorbel, maar om diezelfde oorbel karakter en emoties toe te schrijven, ging misschien wat ver.
Soms lopen dingen nou eenmaal zo. Ik raak spullen kwijt, of sociale contacten verwateren. Hoe zorgvuldig ik ook probeer te zijn, soms gaat het anders dan verwacht. Dat is heel jammer, maar het heeft geen zin om me schuldig te voelen, of om spullen (of mensen) allerlei emoties toe te schrijven.
Het is beter om me op mijn eigen emoties te richten, deze te onderzoeken en daarvan te leren.

  1. Gewoonte of wens?

Waarom ik die oorbellen ben gaan dragen, kan ik me niet eens meer herinneren. Ik weet niet eens meer of ik ze echt mooi vond of niet. Ze hoorden gewoon bij me en ik dacht er nooit over na. Ze zaten fijn en ik kon ermee slapen. Af en toe probeerde ik weleens andere oorbellen uit, maar ik kwam toch altijd weer uit bij mijn oude vertrouwde gouden ringetjes.
Hoeveel oude patronen hou ik puur uit gewoonte in stand? Gedachteloos, zonder aandacht en duidelijke motivatie? Ik besloot de komende tijd mijn gewoonten eens goed onder de loep te nemen. Hoe klein of onbetekenend een gewoonte ook lijkt, ik geloof wel dat al die kleine gewoonten één totaal karakter maken. Blijkbaar is het tijd voor veranderingen. Andere oorbellen kopen is een goed begin.

  1. Ruimte voor mogelijkheden

Ze zijn dus weg, die oorbellen van mij. Ik kan niet meer kiezen of ik ze wil dragen, want ik vind het niet fijn om met één oorbel rond te lopen. Hoewel ik teleurgesteld ben, creëert het ook ruimte voor mogelijkheden. Voor de eerste keer ga ik op zoek naar oorbellen die ik mooi vind, die bij me passen. En natuurlijk, het blijven gewoon accessoires, maar die heb ik deze keer wel zelf uitgekozen!

  1. Leegte leren ervaren

Ik loop nu rond met blote oorlellen. Gek hoor! Nu pas ontdek ik hoe vaak ik ze heb gevoeld. Als ik mijn hoofd draaide, mijn haar deed of als ik nadacht en onbewust mijn oor aanraakte. En nu voel ik dus twee lege plekken, daar waar mijn oorbellen eerst zaten. Het liefst zou ik zo snel mogelijk de leegten vullen. Hup naar de winkel en gauw weer nieuwe oorbellen kopen. Had al als smoesje dat ik natuurlijk niet wilde dat mijn gaatjes zouden dichtgroeien!
Maar goed, later besefte ik me dat dit een uitgelezen mogelijkheid is om te oefenen met het ervaren van de leegte. Ja, mijn oorbellen zijn dus weg en ik mis ze, maar dat is dan maar zo.  Niet mezelf meteen naar buiten richten om de leegte te vullen. Maar juist naar binnen, om de leegte te ervaren.
In dit geval gaat het om een paar oorbellen, maar ja, ik vind dat ik best klein mag beginnen!

Het leven komt met vele verassingen. Het liefste zie ik ze als onverwachte lessen die precies op het juiste op mijn pad komen. Misschien niet heel groots en meeslepend, maar ook de kleine dingen tellen moment. Als ik maar oplet. Met een paar lessen rijker en een setje oorbellen armer, ga ik weer verder op weg. Leven volgens mijn essentie, wat een avontuur!

Bron Illustratie

Waarom ik met pensioen ging: van reddingsboot naar vuurtoren.

d9b1711d82ecef6beae79a4445124888“That’s it, ik ga met pensioen! “Verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin.
Ik dacht dat ik mijn droombaan had gevonden; fulltime werken in de sociale sector. Eindelijk concrete stappen waarbij ik de kans kreeg om iets met mijn SPH opleiding te doen. Ik liep over van enthousiasme en stortte me vol toewijding in het werk.
Anderhalf jaar later zat ik overspannen en verward in de ziektewet. Weg droombaan.
What went wrong?

Ik wil bij de reddingsbrigade!
Ik ben gezegend met een supersociale familie. De meeste mensen om mij heen hebben de Sociale Academie gedaan en hebben ontzettend veel ervaring in de hulpverlening (zowel als hulpverlener als cliënt). Daarnaast beschikken we allemaal over een flinke dosis idealisme. We maken de wereld graag een beetje beter. Het was voor mij dan ook niet meer dan logisch om in de voetsporen te treden van mijn inspirerende familie. Ik koos voor de hulpverlening.
Niet alleen op school, maar ook in mijn privé leven was ik graag met anderen bezig. Ik werd al vroeg mantelzorger, sleepte vriendinnetjes met verdriet mee naar huis zodat mijn moeder ze kon ‘maken’  en had de grootste plannen voor de toekomst. Het voelde natuurlijk om me in te zetten voor anderen die het moeilijk hadden. Als ik iemand in nood zag, sprong ik in mijn reddingsbootje om te hulp te schieten. Verbeter de wereld, begin bij jezelf toch?
Ik vond dat ‘beginnen bij jezelf’ vooral betekende dat ik keek wat ik aan de situatie kon doen. Elke getuige is medeplichtig wanneer hij niets doet… Toch?

Emotioneel failliet
Na mijn opleiding had ik verschillende baantjes, die mij nauwelijks bevrediging brachten. Ik wilde met mensen werken, ik wilde iets nuttigs bijdragen! Mijn reddingswerkkriebels staken regelmatig de kop op en ik was ontzettend blij toen ik fulltime in de sociale sector kon werken. Eindelijk de kans om mijn dromen uit te laten komen!
Dus ik zette mijn schouders eronder en stortte me vol overgave op mijn werk. Langzaamaan ging ik failliet. Zowel op mijn werk als privé gaf ik mezelf weg. Ik gaf dingen gratis weg die anderen vanuit het diepste van hun binnenste moesten opgraven. Ik gaf het weg alsof het niets was. Ik liet me meesleuren door de woelige wateren van anderen, ging op in de kolkende massa van verdriet, frustratie en oud zeer. Probeerde mijn hoofd boven water te houden, maar als je een reddingsboot bent, leunen anderen natuurlijk ook op je.
Natuurlijk wist ik ergens ook wel dat deze manier doen geen lang leven beschoren was. Maar ja, naast een groot hart, had ik ook een groot ego. Ik dacht dat ik ermee zou wegkomen. Ravijnrenner in hart en nieren, toch? Toen ik met een harde klap tot stilstand werd gedwongen, verplichtte ik mezelf om de balans van mijn leven op te maken. Jammer maar helaas; ik was emotioneel failliet.
Ik had anderen eindeloos en ruimhartig getrakteerd op een empathie, aandacht en een schouder om op te huilen. Op geduld en op vertrouwen. En in dat hele proces was ik mezelf vergeten.
Er zat niets op dan weer helemaal opnieuw te beginnen.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Deze keer was ik van plan om het anders aan te pakken. Ik besloot echt bij mezelf te beginnen. Bij mijn grote hart en grote ego. Bij mijn intense drang om reddingsbootje te zijn en anderen te pas en te onpas te hulp te schieten. Ik ontdekte hoe ik bij mezelf kon blijven, hoe ik kon zorgen voor mijn grote hart en mijn grote ego wat kon laten afslanken. Het besef kwam dat iedereen recht heeft op zijn eigen ruimte – ik dus ook-  en iedereen recht heeft om zijn eigen lessen te leren in zijn eigen tempo. Zonder een hyperactieve reddingsboot die zich vol overgave te water stort om je te redden. Ik hoef alleen mezelf zien te redden.

 Vuurtoren
Ik ga met pensioen,verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin. Dat heb ik dus gedaan. Ik heb mijn reddingsbootje leeg laten lopen en zorgvuldig opgeborgen. Misschien komt hij nog een keertje van pas, maar nu heb ik hem zeker niet nodig. Vanaf nu ben ik een vuurtoren. Stevig sta ik met beide voeten op de grond, sterk en stabiel. Mijn licht laat ik schijnen, voor mezelf en voor anderen. Op zee kunnen zij mijn licht zien, als verlichting, een lichtpuntje of een nieuw licht op de zaak.  Misschien gunnen zij het licht in mijn ogen niet, maar dat kan mij niet deren. Ik laat mijn licht schijnen en geniet ervan, anderen mogen het inzetten zoals zij willen.
Ik ben thuis.

Bron illustraties: http://theartofanimation.tumblr.com/post/14130849219
https://www.etsy.com/listing/91552793/lighthouse-nautical-decor-nautical

Level up! Singletasken

 

https://www.youtube.com/watch?v=WxRoNU613LU

Vanaf  ik me kan herinneren, wil ik alles snel en efficiënt doen. Multi-tasken werd dan ook een van mijn favoriete vaardigheden om te oefenen. Tandenpoetsen en beenspieroefeningen doen, of tijdens het haren borstelen meteen mijn Franse woordjes leren. Dat soort werk.
Ik kreeg er een kick van om dingen te combineren, zodat ik meer tijd had voor… uhm.. andere ‘belangrijke’ dingen.

It’s just emotions
Met mijn emoties was het niet anders. Waarom zou je slechts één emotie tegelijkertijd voelen? Vooral met negatieve gevoelens sloeg ik aan het combineren. Ik was boos en teleurgesteld, verdrietig en boos, boos en gefrustreerd.
Boosheid combineert makkelijk met andere emoties, zo weet ik nu.
In mijn vorige blog omschreef ik hoe ik mijn Slachtoffer in het verdomhoekje duwde. Boosheid was zeker een middel om haar daar te houden. Het perfecte masker om niet te laten zien hoe gekwetst, teleurgesteld of verdrietig ik ergens om was.
Bovendien, als ik bovenstaande emoties combineerde met boosheid, waren Drakentemmer, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak meteen van de partij. Koppen rolden, plannen werden gesmeed en ik kon weer even vooruit. Boosheid werd mijn brandstof.
Mijn lichaam paste zich daar feilloos op aan. Zo kreeg ik last van mijn kaken van het ‘even doorbijten’ waren mijn schouders keihard van ‘alle lasten’ die ik wilde dragen en raakten mijn knieën overbelast door het ‘stug doorlopen’. Al die klachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik leerde andere energiebronnen aan te boren. Boosheid werd een plan B, een bron die ik alleen in nood aanboorde.
Eind goed, al goed dacht ik zo.

 Singletasken; accepteren wat is
Niet dus. Toen ik eind vorig jaar gediagnostiseerd werd met die rotziekte, leerde ik dat niet alle klachten te maken hoeven te hebben met je psychische gesteldheid. Soms krijg je ineens een ziekte op je bord waar je het mee mag doen. Alle energiebronnen en karakters werden uit de kast getrokken om er het beste van te maken, maar zeven maanden later moet ik eerlijk bekennen dat ik er nog steeds niet veel van bak. Het voelt alsof ik in mijn eigen SuperSimpelSap – spel zit, door ben naar een volgend level met een nieuwe Eindbaas.

Wat nu voor mij werkt is singletasken. Één ding tegelijkertijd doen, met aandacht. Zo kan ik duidelijkere prioriteiten stellen en boek ik sneller resultaat.
Afgelopen week kwam ik erachter dat dit eigenlijk ook geld voor het ervaren van emoties.  Door één enkele emotie met aandacht te beleven, haal ik er sneller inzichten uit en kom ik sneller tot de kern.
Maar wat is het moeilijk!
Afgelopen weekend was mijn kans. Ik was verdrietig. Alleen maar verdrietig.
Niet  verdrietig en boos of verdrietig en gefrustreerd.  (Ach vooruit, ik was verdrietig en een beetje teleurgesteld. Ik moet ergens beginnen toch)
Maar er werden geen plannen gemaakt, geen oplossingen gezocht, geen verwijten gemaakt. Er werd alleen gehuild. Door mij, omdat ik verdrietig was. En een beetje teleurgesteld.
Tijdens het snotteren werd mij één ding heel erg duidelijk. Leven uit Liefde betekent voor mij dat ik mezelf de ruimte geef om te zijn wie ik ben. Ik ben goed zoals ik ben, ik ben genoeg zoals ik ben.
Maar mijn emoties zijn dat dus ook. Soms voel ik me verdrietig. Alleen maar verdrietig. Dat hoeft niet weggepoetst te worden door goede voornemens, of in een hoekje gezet te worden omdat ‘het leven nu eenmaal doorgaat ofzo’. Nee hoor, net zoals Drakentemmer mag Slachtoffer er zijn. Net zoals blijheid mag verdriet er zijn. Precies zoals ze is.
Door naar het volgende level dan maar!

 

 

Leven uit liefde in de praktijk: Mijn slachtoffer uit het verdomhoekje halen‏

wishDrakentemmer, Angsthaas, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak. In de afgelopen blogs zijn al deze karakters voorbijgekomen met hun kwaliteiten en valkuilen, met hun wijze lessen en cadeaus. Hoewel het niet altijd makkelijk is, probeer ik een vreedzaam geheel in mijn leven te creëren, waar ieder karakter de ruimte krijgt om haar bijdrage te leveren.  Maar nu staan ze gezamenlijk rondom een moeilijke situatie die ze ook samen niet opgelost krijgen.
Wat nu?

 Teamwork
Het zit namelijk zo; eind vorig jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid. Er werd een ziekte bij mij constateert, die men ziet als chronisch. Daarnaast kan deze ziekte heel veel invloed hebben op de toekomst van Mr. Simpelsap en mij. Bijvoorbeeld op het brouwen van Simpelsapjes.

Als eerste melde Angsthaas zich.
“Wat nou als..”
“Stel je nou voor dat..”
Piekeren, vergelijken en de toekomst proberen te voorspellen. Angsthaas sprong er meteen in.
Het duurde niet lang voordat Drakentemmer haar kwam aflossen. Er kwamen plannen! Een ander eetpatroon, een andere levensstijl, een kennismaking met een medisch traject en het alternatieve circuit. Niets was te gek, alles werd overwogen. Drakentemmer wikte en woog, ploos het internet zorgvuldig na op nuttige informatie en voerde eindeloze gesprekken met iedereen die haar van input kon voorzien. Het plan stond en Drakentemmer riep de hulp van Miss Perfectionist en Miss Controlfreak in. Alles moest perfect nageleefd worden, want dan was alles onder controle toch?
Hoewel dit team al zo oud is als ik zelf, gooiden zij al snel de handdoek in de ring. Dat kwam door mijn dierbare nieuwe visie Leven uit Liefde. (Met een hoofdletter L natuurlijk).
In de theorie werkte deze nieuwe visie prima en ook in de praktijk had zij haar eerste dappere stappen gezet. Maar wat er nu kwam, deed haar zelfs op haar grondvesten schudden.

Ik werd namelijk boos. HEEL BOOS.

Ik wil niet begrijpen, accepteren, positief denken, mogelijkheden zoeken, opstaan na het vallen en mijn kop op houden. Die hele ziekte kan opflikkeren, met alles erbij.  Het is bijna zeven maanden geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Maar nu pas ben ik boos. Boos, verdrietig, jaloers en soms zelfs verbolgen. Ik vind het oneerlijk, onrechtvaardig en snap niet dat dit mij moet overkomen.
De afgelopen jaren ben ik heel bewust bezig geweest met mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid en heb heel hard gewerkt om blokkades en oud zeer op te ruimen. Waar heb ik dit aan ‘verdiend?’ Waarom levert mijn lichaam me zo’n rotstreek? Ik vind het niet eerlijk!
Waarom gebeurt dit?

Rot op met je slachtoffer
Sinds ik me kan herinneren heb ik een hekel aan het woord slachtoffer.  In het verleden ben ik slachtoffer geweest. Tegen wil en dank. En dat beviel me helemaal niet. Het heeft lang geduurd voordat ik daar ‘sterker uit kon komen’. In die tussentijd heb ik het slachtoffer in een hokje gestopt en de deur op slot gedraaid. Ik wilde er niets meer mee te maken hebben.
Misschien was dat het moment dat Miss Perfectionist en Miss Controlfreak geboren werden. Als ik alles onder controle heb, overkomt mij niets. Als ik alles perfect doe, overkomt mij niets.
Als er iets vervelends gebeurd, ga ik altijd op zoek naar mijn eigen aandeel. Wat kan ik de volgende keer anders doen? Wat kan ik hiervan leren?
Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik al heel veel lessen heb geleerd in mijn leven. Ik herken en respecteer mijn karakters en koester hun waardevolle lessen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik liefdevoller ben, naar mezelf en anderen toe en dat ik minder oordeel en meer begrip heb. En het zorgde ervoor dat besloot te leven uit Liefde.

Ja ik weet hoe dubbel de laatste zin klinkt. Hoe kan ik Leven uit Liefde terwijl ik Slachtoffer in het verdomhoekje verstop?
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb er de grootste moeite mee haar te accepteren. In de afgelopen jaren heb ik haar bespot, weggeduwd en klein gehouden. In mijn wereld is geen ruimte voor Slachtoffers. Alleen voor Overlevers die Leven uit Liefde. Ik was alleen even vergeten dat het vaak de moeilijke dingen zijn die je overleefd. Die ervoor zorgen dat je intenser kunt leven uit Liefde.
Je weet wel, de dingen waar je in eerste instantie slachtoffer van bent.

Ik ben een Slachtoffer..
Want ik heb niet gevraagd om die rotziekte met al haar complicaties. Het is me overkomen en ik kan er niets aan doen.

Ik ben Slachtoffer..
… maar ik ben niet van plan om het te blijven.

Leven uit liefde: Hoe doe ik dat?

Simpelsap - Leven uit liefde: hoe doe ik dat?

In deze blog beschreef ik mijn wens te willen leven uit liefde. Maar hoe doe ik dat eigenlijk? De toegevoegde van Angsthaas is me duidelijk geworden. Ik hoef niet langer te verstijven van angst, maar kan wel stilstaan. Stilstaan om te kijken waar ik ben en waar ik naartoe wil. Maar vooral kijken naar hoe ik in de huidige situatie sta.
Guess who’s back?
De afgelopen weken stak Angsthaas regelmatig zijn kop op en neusde rond in mijn gedachten. Ik merkte zijn aanwezigheid in de kleine dingen; ik kreeg de behoefte om meer lijstjes te maken, meer te plannen en ‘nuttige’ onderzoeken te doen . Daarnaast droomde ik veel en intens, voelde ik me moe en had ik weinig zin om dingen te ondernemen. Voor mij zijn dit allemaal signalen dat het tijd is om stil te staan. Dat deed ik dus. Ik wikte, ik woog en probeerde mijn situatie zo duidelijk mogelijk in kaart te brengen. Maar Angsthaas bleef knagen, bleef malen. Ik begon me wat gespannen te voelen, Drakentemmer klopte al bijna op de deur…

Van roepen naar DOEN
Vandaag werd het me ineens weer helemaal duidelijk. Ik heb meerdere malen geroepen dat ik wil leven uit liefde en dat 2015 hét jaar wordt waarin ik mezelf dat ga leren.
Maar HOE dan?
Ik heb eerst eens op een rijtje gezet wat ‘leven uit liefde’ voor mij betekent:

* Goed voor mezelf zorgen
* Me omringen met de juiste mensen
* De dingen doen waar ik van hou
* Keuzes maken

Goed voor mezelf zorgen
Ik sta tegenwoordig vroeger op, zodat ik mijn ochtendritueel op mijn gemakje kan uitvoeren. Ik ontbijt, slik mijn vitaminen en fiets elke dag naar mijn werk. Daarnaast probeer ik de dingen met aandacht te doen, ban ik multitasken zoveel mogelijk uit mijn leven en ga ik op tijd naar bed. Tenslotte probeer ik goed naar mijn lichaam te luisteren; ik eet zo gezond mogelijk en neem voldoende pauzes om op adem te komen. Het is me opgevallen dat ik hier al aardig thuis in begin te raken. Bovenstaande dingen groeien langzaam uit tot vaste gewoonten en ik kan er echt van genieten!

Me omringen met de juiste mensen
Luister, ik wind er geen doekjes om. Ik ben een sterke vrouw en heb geen behoefte aan concurrenten, maar aan bondgenoten. Mensen met chronisch slachtoffer gedrag, energiezuigers en egotrippers met hun paradepaardjes zijn niet uitgenodigd in mijn leven. In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat sommige mensen geen vrienden of familie, maar reisgenoten bleken te zijn. Zij leerden mij waardevolle lessen en vertrokken daarna uit mijn leven. Of ik vertrok uit dat van hen.  No hard feelings, maar wel een definitief afscheid. Soms kom ik nog wat reisgenoten met de bovenstaande karaktereigenschappen tegen. Ik leer gretig van ze, kijk soms schaamteloos de kunst van ze af. Maar ze zijn voorbijgangers, geen blijvertjes meer. Daarvoor is mijn energie mij te dierbaar.

De dingen doen waar ik van hou
Tijd doorbrengen met familie en vrienden, schrijven, yoga, mediteren, groen doen en minimaliseren. Zo maar een greep uit de dingen die ik graag doe. Een hoop dingen doe ik al regelmatig; urenlang kletsen met vriendinnen (live of telefonisch), groen doen en minimaliseren.
Maar toch, mijn heilige drie (schrijven, yoga en mediteren) doe ik de laatste tijd echt veel te weinig. Als ik die drie dingen actief beoefen in mijn leven, gaat alles makkelijker. Mijn intuïtie is scherper afgesteld en het is makkelijker om koers te bepalen en te houden mijn leven. Ik krijg er energie, inspiratie en ontspanning van.
Bij deze het voornemen om mijn heilige drie weer in mijn leven te verweven.

Keuzes maken
Het leven bestaat uit keuzes maken. Dat is niet altijd even makkelijk. In het afgelopen jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid en merkten Mr. Simpelsap en ik dat kleine Simpelsapjes brouwen niet zo zorgeloos ging als dat we hadden gedacht. Met deze gebeurtenissen gingen een hele hoop keuzes gepaard. Wat is wijsheid?
In mijn omgeving stonden heel veel familieleden , vrienden (en andere mensen) klaar met advies. Ik ga er altijd vanuit dat dit uit een goed hart komt maar vond het wel lastig om koers te bepalen met al die adviezen aan boord. Bovendien werd mijn onzekerheidsorkest zo nu en dan ook flink geprikkeld, wat er weer toe leidde dat mijn intuitie nogal ondergesneeuwd raakte.
Ik kan ervoor kiezen om te leven uit angst. Vaak heeft dat tot gevolg dat ik wegloop van dingen. Bepaalde dingen wil ik NIET. Ik wil NIET overspannen raken, ik wil NIET ziek worden, ik wil NIET… Vervolgens ga ik piekeren, plannen en drakentemmen. Vermoeiend! Ingewikkeld!
Vandaag werd het me echter glashelder wat mij te doen staat. Leven uit liefde. Precies zoals ik wil.
Bij elke keuze die mij te wachten staat, vraag ik mezelf het volgende af: welke keuze dien ik te maken als ik wil blijven leven uit liefde?
Misschien betekent dit dat ik bepaalde keuzes opnieuw moet maken, of dat ik voor een alternatief kies dat niet eerder mij is opgekomen.
Maar zolang ik weet dat ik kies uit liefde, leef uit liefde, heb ik niets te vrezen.
Kan angsthaas weer z’n holletje in.