Wat wil je worden? (Als je later groot bent)

iPhone 5, Pen And Notebook On Wooden Desk“Wat wil je worden?” vroeg een collega mij laatst toen ik haar vertelde dat ik bijna klaar was met mijn opleiding. Gek genoeg wist ik voor de eerste keer sinds tijden deze vraag niet te beantwoorden.

Vroeger was het zo eenvoudig:
”Ik wil hulpverlener worden, mensen helpen die het moeilijk hebben. Net zoals mijn moeder, mama ani en andere inspirerende vrouwen in mijn leven.
Ik geloof dat ik het voorrecht heb gekregen om op te groeien in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden kreeg aangeboden om me ten volle te ontwikkelen. Dus dat is wat ik wil doen, blijven leren en anderen helpen zodat de wereld beter wordt.”
Ik was een gedreven kind met een duidelijke missie.

Mijn ambitie is gebleven, maar ik identificeer me er niet langer mee. Ik gebruik mijn ambitie als mijn gereedschap. Ik probeer te hopen zonder te verwachten.Voorheen probeerde ik de demonen van geliefden te bedwingen, maar ontdekte dat ik dan zelf een van zijn of haar demonen werd.
Mijn hoofdbezigheid nu? Ik zit en verwonder. Laat me inspireren en schrijf.

Wat ik wil worden? Niets, want ik ben alles al 😉

Ravijnrennen: tijd voor een andere hobby

roadrunnerIedereen die mij een beetje kent, kan het beamen: ik ben nogal fanatiek. Daarom is ravijnrennen één van mijn favoriete hobby’s. En hoewel ik inmiddels heb geleerd dat hardlopers doodlopers zijn, ben ik nogal hardleers en vind ik het moeilijk om van theorie praktijk te maken.

Klaar voor de start..
Ik had van jongs af aan de gewoonte om heel hard te werken en pas te stoppen als het werk gedaan was, of als ik tevreden was. Tegen de tijd dat ik ging studeren, had ik een eigenzinnige werkwijze ontwikkeld. Gedurende het trimester gaf ik meer dan 100% en één week voor de tentamens, meldde ik me ziek om bij te komen. Worked like charm! Ik werd een ravijnrenner: ik rende op volle vaart richting de afgrond en stopte  nét op tijd om bij te tanken.

Arrogant de afgrond in
Natuurlijk werd ik drie jaar geleden met de nadelige gevolgen geconfronteerd. Ik werd namelijk nogal arrogant van dat ravijnrennen. Hoe vaker ik tot het randje rende, hoe meer ik ervan overtuigd was dat ik alles onder controle had. Ik bepaalde immers waar mijn grenzen lagen! Onnodig te zeggen dat ik mijn grenzen dus steeds een beetje meer verlegde… totdat ik met een gevaarlijke eindsprint het ravijn in donderde. Dat was drie geleden.

Opkrabbelen en doorgaan
In de jaren die daarna volgden, klom ik uit het ravijn, checkte ik mijn lichaam (en mijn ego) op blijvende schade en krabbelde weer op. Ik concludeerde dat ik vooral veel schijnveiligheid en schijncontrole had in mijn leven. En dat mijn ego een paar maten te groot was geworden.
Met kleine stapjes ging ik weer op weg. Rustig tempo, vaker pauze nemen. Stilstaan bij mezelf en checken hoe vol mijn tank zit. De dingen die ik doe, loskoppelen van de persoon die ik ben. Mijn ego verkleinen en trouw blijven aan mijn essentie. Ik  ruilde mijn drang naar controle in voor een verlangen naar balans. Mijn leven werd rustiger en meer in evenwicht.

Ravijnrenner 2.0?
Maar ja, ik blijf natuurlijk fanatiek. Mis de kick van het rennen. Want wat is het gaaf om door te knallen en mooie dingen neer te kunnen zetten! Om mijn uithoudingsvermogen te testen en trots te kunnen zijn op de geboekte resultaten!
Afgelopen week begon ik met mijn nieuwe baan en maakte een ouderwetse, vliegende start.
En vond het heerlijk! Althans, de eerste paar uur.. aan het einde van de week kwam de nieuwe gebalanceerde versie van mezelf in opstand. Ik voelde me overprikkeld, moe en uitgeblust.
Ik ben geen ravijnrenner mee geloof ik. Het is nog steeds leuk om te doen, maar ik identificeer me er niet meer mee.

Misschien ga ik maar op zoek naar een nieuwe hobby. Nieuwe patronen haken? Simpelsapjes brouwen? Ik denk er nog even over na en experimenteer er in de tussentijd lustig op los.

 

Bron illustratie

 

Bloed prikken

87H

Enige tijd geleden was ik in het ziekenhuis voor controle. Ik moest bloed laten prikken en maakte kennis met een eigenaardig figuur…

De zadelkruk kreunde onder zijn gewicht en Timothy Burns kreunde inwendig mee.
Werken op deze afdeling was een onmogelijke opgave. Het was zijn eerste dag, maar hij wilde nu al opgeven. Sinds hij kon herinneren had hij al een grote weerstand tegen bloed en alles wat ermee te maken had. De geur alleen al deed hem duizelen.
Hij checkte nog eens of alle materialen klaar lagen op het kastje; de naald, de riem waarmee hij de arm zou afknellen, watjes en pleisters. Alles lag nog steeds op zijn plek, maar hij voelde zich niet beter voorbereid op zijn taak. De seconden tikten veel te langzaam voorbij, de klok gaf aan dat zijn shift nog zeker 2,5 uur zou duren. Hij zuchtte.

Een donkere dame kwam de prikcabine binnen. Ze huppelde bijna en glimlachte van oor tot oor.
Hij deinsde terug toen ze hem benaderde om kennis te maken, schrok van haar hartelijkheid.
Wist ze niet wat haar stond te wachten?
Ze glimlachte toen ze haar naam zei – hij had het niet eens verstaan – en ging naast hem zitten op de kruk. Geke verwees haar norsig naar de prikstoel en al gauw zat zij tegenover hem. Hij keek in haar bijna zwarte ogen die hem tegemoet schitterden. Geen angst.
Zou zij zien dat hij dat wel voelde?

Zijn handen voelden klam en koud aan. Trillend pakte hij de riem.
Babbelend vroeg ze of het uitmaakte welke arm. “Dat is aan u” sprak hij haar officieel toe en ze zweeg.
Met uitgestrekte arm en gebalde vuist presenteerde zij zich aan hem. Open, toegankelijk. Hij ademde diep en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. Legde zijn vingers op haar huid, zocht naar haar ader. Bij het aanraken van haar kloppende aders voelde hij al het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Het kostte hem al zijn zelfbeheersing om zo routineus mogelijk de benodigde handelingen te verrichten. Voelde zij ook spanning, angst? Beefde zij bij de gedachte dat hij haar bloed tot zich zou nemen? Nieuwsgierig naar haar reactie zocht hij haar ogen, maar zij had haar hoofd weggedraaid en was duidelijk niet meer aanwezig in de ruimte. Ze had zich aan hem overgeleverd en zou pas terugkomen als hij zijn plicht had gedaan.
“Komt ie dan he”.
Een zucht ontsnapte aan zijn lippen toen de naald haar huid doorboorde, het werd licht in zijn hoofd toen het buisje zich langzaam vulde met bloed. Zijn hand trilde nog erger. Gefascineerd staarde hij naar de rode vloeistof en likte onbewust zijn lippen. Opwinding nam bezit van zijn lichaam en hij voelde zijn verlangen groeien. Te laat ontdekte hij dat het bloed gestopt was met stromen. Hij voelde paniek, hoelang was hij verzonken geweest in zijn gedachten? Zijn ogen flitsten door de ruimte, op zoek naar Geke.
“Ik geloof dat ik mis geprikt heb” piepte hij. In drie stappen was zijn collega bij hem. Trok de naald uit zijn klamme handen en duwde kordaat door.
De donkere dame wierp een blik op het tafereel, wat afwezig, maar geïrriteerd.
“Zo, heb ik de boel toch nog even gered” deelde Geke haar triomfantelijk mee. Timothy ontving een waarschuwende blik. Dit verhaal zou gegarandeerd nog een staartje krijgen.
Geke trok de naald terug, gooide deze weg en pakte het buisje in.
Aan Timothy de eer om de zaken verder af te handelen. Ietwat hardhandig drukte hij het watje tegen haar arm, zocht met zijn andere hand naar een pleister. Hij trilde nog steeds.
Pas toen zijn patiënt was vertrokken, was hij zich weer bewust van zichzelf. Het voelde nog steeds licht in zijn hoofd en hij snoof diep. Wat was er zojuist gebeurd? Waarom voelde hij zich bang, opgewonden en hongerig tegelijk? Wankelend zocht hij zijn weg naar de deur. Geke stond hem op te wachten, klaar om een tirade af te steken, maar hij liep haar straal voorbij. “Dit is de laatste keer dat je me zoiets flikt, meneer Burns!” snauwde ze hem na.
Hij moest hier weg.

Van drakentemmer naar angsthaas (en weer terug)

508E960C84“ Op het ene moment tem je in een gesprek 100 draken en op het andere moment ben je bang om een examen te maken. Hoe krijg je het voor elkaar?”
Gisterenavond hing ik met een vriendin aan de telefoon en haar vraag was glashelder:
Hoe kan ik zo snel veranderen van drakentemmer naar angsthaas?
En belangrijker nog; hoe kom ik van mijn angsthaas af? Ik ben liever fulltime drakentemmer!
Toch?

Angst!
Een knoop in mijn maag, klamme handen en een brok in mijn keel. In mijn hoofd begint een kakafonie van onzekere gedachten te spelen, de ene nog vervelender dan de ander. Op dagen dat ik goed uitgerust ben en lekker in mijn vel zit, kan ik deze gedachten relativeren. De kakafonie wordt een zachte ruis en de angst ebt weg. Hoewel ik bewust ben van deze ruis, belet dit me niet om mijn taken op dat moment uit te voeren.
Afgelopen week was echter een ander verhaal. Ik was moe en voelde me al overprikkeld voordat ik aan mijn examen begon. Het onzekerheidsorkest kwam op en bleef aanhouden. Al gauw kon ik niets meer horen dan het gekakel van mijn eigen gedachten. Ik blokkeerde en klapte dicht.  Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik mijn examen af te maken, maar de frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk leverde ik mijn examen in; het huilen stond me nader dan het lachen. Het kostte me echt moeite om de situatie los te laten en nog te genieten van mijn dag. Balen, ik dacht dat ik zoveel was gegroeid. Waar kwam die angsthaas dan ineens vandaan?

De ninja en de angsthaas
Angst was voor mij een ninja. Een die me van achter besprong en me de adem benam. Ik verstijf, klap dicht en voel me klein. Angsthaas is dan duidelijk de baas op dat moment!
Door me zorgvuldig voor te bereiden, te plannen en te structureren, kreeg ik een gevoel van controle over mijn angsten. Wat er ook zou gebeuren, ik was voorbereid!  (Lange leve Miss Perfectionist!)

Leven in angst betekende voor mij:
* Controle willen houden
Plannen, checken, dubbel checken. Zolang ik controle heb, is er voor angst geen ruimte.

* Perfectionisme
Als alles perfect is, heb ik geen reden om bang te zijn.

* Bevestiging zoeken
Doe ik het wel goed? Wat vind jij dat ik moet doen? Als Angsthaas aan het roer staat, werkt mijn intuïtie niet. Ik voel me afhankelijk van de adviezen van anderen. Die zullen wel weten wat het beste is, toch?

* Vasthouden
Ongezonde eetgewoonten, mensen die chronisch energieslurpen, of onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Als ik me onzeker of bangig voel,  vind ik het moeilijk om te herkennen wat goed voor me is en wat me juist verder van mezelf afdrijft. Ik houd me vast aan mijn huidige situatie.

Leven met een ninja, zorgde voor zware overspannenheid. Voor mij een moment om het helemaal anders aan te pakken. Tijdens mijn herstelperiode besloot  ik dat ik wil leven op basis van liefde in plaats van angst.
Leven op basis van liefde betekent voor mij:

* Vertrouwen. Op het leven, maar ook op mezelf. Alles komt op het juiste moment op mijn pad en daarom kan ik het aan.

* Mezelf de tijd gunnen. Ik kan niet alles in één keer. Door op mezelf te vertrouwen, kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om te groeien, teksten te schrijven of om lessen te leren die ik moeilijk vind.

* Luisteren naar mijn intuïtie. Uiteindelijk ben ik degene die weet wat goed voor me is. Als ik de tijd neem om daarnaar te luisteren, weet ik wat ik wil doen.

Leven uit liefde, kom maar op! Ik gooide abrupt het roer om en werd een tijdje (bijna) fulltime drakentemmer. Ik stretchte mijn comfortzone tot het uiterste. Hoe meer enge dingen ik deed, hoe minder ruimte er was voor angst.  Na een tijdje merkte ik dat fulltime draken temmen ook heel vermoeiend is. De hele tijd dapper doen, voelt eigenlijk als standje overleven.  Ik wilde toch iets anders en Angsthaasje hupte ook steeds tevoorschijn!

Gisterenavond, na het gesprek met mijn vriendin werd het me ineens duidelijk.
Wanneer ik leef vanuit liefde, kunnen ze best samenwerken, Drakentemmer en Angsthaas. Met  Drakentemmer ga ik nieuwe avonturen aan en vergroot ik mijn comfortzone. Angsthaas zorgt ervoor dat ik op mijn dappere tocht ruimte houd om naar mezelf te luisteren en voor mezelf te zorgen. Angst is geen reden meer om te verstijven, maar om stil te staan. Om te stoppen en te onderzoeken hoe ik weer dichterbij mezelf kan komen.
De vriendschap is nog pril, maar naast Miss Perfectionist en Drakentemmer heb ik nu ook Angsthaas in mijn hart gesloten <3

Chaos in mijn orde

Chaos_to_structure

De vorige keer schreef ik  hoe ik ontdekte dat het voor mij niet helpt om overal een plan voor te hebben. Het is beter voor mij om te luisteren naar mijn eigen behoeften en daarop actie te ondernemen. Ik probeer me hier dagelijks bewust van te zijn en zet kleine stapjes vooruit.
Deze week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt en kwam ik dezelfde uitdaging in een ander jasje tegen: ik vind chaos moeilijk!
Ik moet toegeven, soms ben ik wat verstrooid, maar over het algemeen ben ik graag goed georganiseerd, geordend en gestructureerd. Het geeft me een opgeruimd en prettig gevoel als de woonkamer netjes is als ik naar bed ga, of als mijn ontbijtspulletjes al op me staan te wachten voor de volgende ochtend.
Maar ja, ik heb soms mensen om me heen die wat impulsiever en chaotischer zijn.
Lieve, inspirerende, hartelijke mensen die mijn leven avontuurlijker en gezelliger maken.
(Want eerlijk gezegd is helemaal gestructureerd leven ook zo saai en voorspelbaar)
Maar ergens begint het dan toch te kriebelen. Ik kan er niet zo goed tegen namelijk.
De onduidelijkheid, de rommeligheid, dingen vergeten, van de hak op de tak springen…
Op sommige dagen kan ik er horendol van worden. Na deze week de zoveelste confrontatie met een warhoofd, kon ik niets anders dan mezelf eens goed onder de loep te nemen. Waarom raak  ik zo geïrriteerd door chaos?

Betrapt! Miss Perfectionist uit de tent en op de kast
Als ik met een chaoot afspraken maak, weet ik niet nog steeds waar ik aan toe ben. De volgende dag kan alles weer anders zijn en worden er weer nieuwe afspraken gemaakt. Vooral als ik afhankelijk ben in deze situatie, kan ik me hier erg druk om maken. Weinig duidelijkheid zorgt voor onrust omdat ik op het laatste moment nog met allerlei nieuwe informatie geconfronteerd kan worden. Ik kan de afspraak of taak dan niet perfect uitvoeren.
Jaaa daar is ze weer! Al schrijvende ontdek ik dat chaoten Miss Perfectionist meteen uit haar tent lokken. Sterker nog, in zo’n situatie heb je haar zo op de kast.

Genoegen moeten nemen met ‘goed genoeg’
Kom ik meteen bij mijn volgende punt . Chaos zorgt bij mij voor onzekerheid. Ik ben bang dat het niet goed genoeg is wat ik doe. Dat ik niet goed genoeg ben.  Ik krijg daar soms echt de zenuwen van!

Van irritatie naar inspiratie
Mijn moeder zegt altijd: de mensen aan wie je je het meeste ergert, kunnen je het meeste leren. En net zoals met heel veel andere dingen, heeft ze deze keer ook weer gelijk.
(Hoewel ze ook een keer zei dat je dood ging van het eten van paprika zaadjes en dat is dus niet waar he!)
Welke lessen krijg ik door de chaoten om mij heen in mijn schoot geworpen?

  • Zelfvertrouwen hebben
    Ik ben goed zoals ik ben. Zelfs als de dingen die ik doe niet perfect zijn. Ik hoef niets te bewijzen.
  • Grote lijnen blijven zien
    Door samen te werken met chaoten, word ik geprikkeld om de grote lijnen in de gaten te houden. Dit vind ik moeilijk, omdat ik vaak de neiging heb om mezelf te verliezen in details. Zij dagen me uit om ook minimalistisch te denken; welke taken zijn essentieel? En welke kan ik schrappen? Op die manier kan ik opnieuw prioriteiten stellen en hoef ik minder hard te werken.
  • Flexibel zijn
    Het leven is één en al verandering. Ik kan wel een mooi plan of een ideaal plaatje in mijn hoofd hebben, maar 9 van de 10 keer lopen de dingen toch anders. Chaoten zorgen ervoor dat ik makkelijker met veranderingen om kan gaan en me flexibeler opstel.
  • Mijn eigen structuur en verwachtingen loslaten
    Mijn structuur is mijn comfortzone. En daar ben ik graag. Warhoofden lokken niet alleen Miss Perfectionist uit haar tent, maar dagen mij ook uit om verder te kijken dan mijn blije bubbel.  En zoals altijd, reageer ik eerst met weerstand voordat ik verder kan kijken dan mijn verwachtingen.
  • Aanwezig zijn in het nu en genieten
    Geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik kan soms erg haastig en ongeduldig zijn. In mijn hoofd ben ik dan al bezig met de volgende afspraak of taak. Als mijn omgeving chaotisch is, word ik eraan herinnerd om met mijn aandacht volledig in het moment aanwezig te zijn. En misschien kan ik er zelfs leren hiervan te genieten! Genieten in de chaos, dat lijkt me wel wat.

Een beetje chaos in mijn orde, doet mij dus meer goed dan kwaad. Ik word er flexibeler, zelfbewuster en hopelijk op den duur ook relaxter van.
Kom maar op met die chaos!

Maar niet teveel he, het moet wel een beetje overzichtelijk blijven 😉

Bron illustratie: http://irvrothman.com/blog/comments/out-of-chaos-comes-opportunity.-maybe

 

What’s the plan? Van plannen naar loslaten

83e5cadb09db513eaf00457546097873Plannen..I love it!
In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat er voor mij niets zo geruststellends bestaat als een plan van aanpak. Zodra ik een moeilijke of uitdagende situatie aan de horizon zie verschijnen, gaan mijn handen jeuken en borrelen er allerlei plannen in mijn hoofd op. Als een wervelwind ga ik aan de slag met informatie verzamelen, prioriteiten stellen en to do lists maken. Moe en voldaan bewonder ik vervolgens mijn vers gemaakte plan en ik ben klaar om de wereld te veroveren.
Maar eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat het maken van plannen in de loop der jaren licht obsessieve vormen heeft aangenomen.
De plannen die ik maakte, werden zo’n beetje heilig. Ik kon niet rustig zitten zolang de punten van mijn to do list niet waren afgewerkt, of ik niet een beetje voorliep op de deadline die ik mezelf had gesteld. Als ik mijn plannen moest wijzigingen, voelde ik een lichte onrust opkomen ( daar gáát mijn plan) En omdat ik zo gehecht was aan mijn plannen, stond ik ook niet echt open voor spontane dingen of verassingen. (Om vervolgens te klagen dat mijn leven zo saai en voorspelbaar was. – Precies zoals ik had gepland)

Gisterenavond viel het kwartje ineens. Hoewel ik weet dat je niets onder controle kunt hebben in het leven en dat er geen zekerheden zijn, hou ik me koppig vast aan de overtuiging dat mijn leven wel is te plannen. Gewoon, omdat ik het ben. Dus ik stop daar veel tijd en energie in, om vervolgens in de praktijk te concluderen dat ook mijn leven niet plannen valt.
Met andere woorden: ik dacht dat plannen me een goed gevoel gaf; het gevoel dat ik alles overzie en onder controle heb. Maar in de praktijk voel ik me vaak geleefd door mijn eigen plannen en voel ik me een beetje mislukt als ik niet kan doen wat ik me heb voorgenomen.

Een aantal maanden geleden nam ik mezelf voor om goed voor mezelf te zorgen. En daar maakte ik dus een superstrak, mooi plan voor. Als ik het plan volg, zorg ik goed voor mezelf!
Maar zo werkt het dus niet. Elke dag is anders. Elke dag voel ik me anders en heb ik andere behoeften. Een plan kan een mooie richtlijn zijn, maar is dus geen heilige graal die me voorziet van een voorgekauwd levenspad.
Als ik écht goed voor mezelf wil zorgen, kan ik beter tijd en ruimte nemen om bij mezelf stil te staan. Om af te vragen wat ik op dat moment nodig heb en wat ik wil doen (of juist niet wil doen)
Goed voor mezelf zorgen, betekent voor mij meer voelen en minder plannen.

En wat nu?
Nu voel ik dat ik honger heb en ga ik dus wat te eten maken!

Wat zijn jouw plannen voor vandaag?

 

 

Ruimte geven en inrollen. Van perfectionist naar rollie.

                                                                                         


Meisje met een missie!

Ooit was ik een meisje met een missie: ik plande mijn toekomst tot in de puntjes. Stelde vijf en tien jaren plannen op inclusief subdoelen en activiteiten. Perfectionistisch? Nee hoor, gewoon ‘goed voorbereid’. Ik had de touwtjes graag in handen, de boel onder controle en marcheerde zo met volle vaart op mijn doelen af.
Totdat ik zover van mezelf was afgedreven dat ik meer vanuit mijn plannen leefde dan vanuit mijzelf. Ik raakte gefrustreerd en voelde me soms hopeloos mislukt. Waarom loopt het niet volgens plan?! Waarom krijg ik niet wat ik wil? Vaak voelde ik me onzeker en kwam ik in een vicieuze cirkel van zelfkritiek en perfectionisme terecht. Ik vond dat ik niet goed genoeg was, dus ging harder mijn best doen, maar ik voelde me nog steeds niet goed genoeg, dus…
Door mijn overspannenheid stond alles ineens stil. Mijn plannen werden bruut van tafel geveegd en er bleef ruimte over.. Voor mij! Ook al wist ik niet zo goed wat dat “mij” nou was.
Wat blijft er over als ik stukken uit mijn identiteit scheur en afwacht wat er zich in mij ontvouwt?

Niet hollen, maar rollen!
Ik besloot af te wachten. Schuchter, maar open. En gaf mezelf voor de komende tijd maar één doel: ik ga ergens inrollen. Dat heb ik nog nooit gedaan. Veel te druk met ‘even’ doorbijten en op doelen af marcheren.
“Inrollen” bleek moeilijker dan ik dacht. Inrollen betekent; openstaan, mezelf ruimte gunnen om te experimenteren en fouten te maken. Vertrouwen dat de juiste dingen op het juiste moment op mijn pad komen. Vertrouwen hebben in mezelf dat ik zowel tegenslagen als geluksmomenten prima aankan. Meer leven in het nu, in plaats van zorgen voor later. Mijn intuïtie scherp stellen, zodat ik steeds beter kan aanvoelen wat goed voor mij is. Minder ego, meer kwetsbaarheid. Minder oordelen en meer begrijpen.  En dat allemaal zonder plan en perfectionisme!

Hoe rol ik?
Afscheid nemen van mijn leven met Miss Perfectionist in de hoofdrol, minder plannen en meer genieten. Dat was wat mij te doen stond. In de afgelopen maanden heb ik dat als volgt aangepakt:

  • Ontdekken wat goed genoeg is en kleine stappen maken
    Miss Perfectionist was gewend om overuren te draaien. Altijd maar plannen en doelen stellen. Groots en meeslepend. Maar daar wilde ik dus vanaf. Ik probeerde voor mezelf te bepalen wat goed genoeg is. Ik wilde bijvoorbeeld het liefste elke dag een half uur mediteren. Heel moeilijk, dus ik begon met 2x zeven minuten per dag. Het is een kleine tijdsinvestering met grote resultaten. Het is goed genoeg.
  • Mediteren
    Zitten, stil zijn en ademhalen. Dat is voor mij mediteren. Ik geef mezelf letterlijk een momentje om op adem te komen en ontdek wat mij (on)bewust bezighoudt. Ik probeer mijn gevoelens en gedachten te observeren, zonder er een actie aan vast te koppelen
  • Dankbaar zijn
    Zo cheesy, maar voor mij zo waar! Door elke dag bewust stil te staan waar ik dankbaar voor ben, voel ik me gelukkiger en blijer. En ben ik me bewust van het NU. Waar ben ik NU blij mee? Ik heb geen dankbaarheidsdagboek, maar een app die me elke dag vraagt waar ik dankbaar voor ben.
  • Plezier maken
    Leuke dingen doen, lachen en plezier maken. Zo zijn we vorig jaar met ‘ons pap’ gaan (indoor) skydiven, keken ZusSimpelSap en ik onze ogen uit bij Bodyworlds en ‘The secrets of the red light district’ en genieten MR. Simpelsap en ik van onze bubbletijd. Als ik plezier hebt, gaan dingen vanzelf. Dat brengt het balletje aan het rollen!
  • Simpel houden
    Ik houd het graag simpel. Als ik iets wil doen, doe ik het. Als ik iets kwijt wil, zeg ik het. Ik kan in het nu zijn, omdat er niets is wat me dwarszit. Mensen die energie slurpen, spullen die ik niet meer gebruik, bezigheden die ik uit verplichting doe; ik heb het losgelaten. Zo blijft er meer ruimte over voor de dingen die ik echt belangrijk vindt en voel ik me blijer en energieker.

En? Kan ik rollen?
Daarop kan ik maar één antwoord geven: JAAA ik kan ergens inrollen!
Sinds deze week ben ik blogger bij www.justbeyou.nl en voor www.stichtinggezondheid.nl
Ook staan er op het gebied van werk nieuwe dingen op mij te wachten. (Maar daar kan ik nog niet zoveel over zeggen)

Ik ben de afgelopen tijd in zoveel dingen gerold dat ik duizelig ben van geluk en sta te tollen op mijn benen.  Wat is het leuk!

You have it already. You just can’t feel it because your mind is making too much noise. — Eckhart Tolle

Als je jezelf geweld aandoet, blijft er niets meer van je over

50-Inspiritational-Motivational-Thoughts-quotes-and-memes-48

Je breekt jezelf af en verkruimelt tot kleine brokjes bittere ellende. Je dekt het af met een schild van spot, vilein en valsheid. Houd jezelf dan maar eens bij elkaar.
Boos stamp je door het leven, je schreeuwt om het hardst. Valse opmerkingen houden je staande, in een wereld waarin je bespot en veroordeeld wordt.
Voorheen was ik boos op je, verweet ik jou je valsheid, je achterbaksheid en je geroddel. Ik voelde me klein naast jou en werd misselijk van je streken.De buitenwereld linkte me altijd aan jou.  Jij die niet alleen jezelf maar ook mij geweld aan heb gedaan. Getekend voor het leven, veel te snel volwassen geworden. Wat was dat frustrerend, kwetsend en verdrietig.

Jij besloot te blijven en ik besloot te gaan. Jij hield vast en ik liet los.
Ik ontdekte een wereld waarin ik grenzeloos mezelf kan zijn. Waar ik trots kan zijn op wat ik doe en kan doen waar ik van houd. Mijn omgeving juicht me toe en vangt me op. Ik voel me vrij en gelukkig en vaar mijn eigen koers.
En eigenlijk, gun ik jou hetzelfde.

En jij?
Jij blijft stampen, blijft vals. Je ogen schieten vuur, je mond loopt over van verwijten. Steken onder water, geroddel en gemene opmerkingen. Je raast en tiert maar door. Je paradeert door je leven, trots, ijdel en arrogant. Maar om je heen lijkt het net een aftelrijmpje; er blijven steeds minder mensen over.

Ik heb je vergeven, maar laat je los.
Jij zal mij niet meer raken. Ik ben omringd met liefde.
Doe jezelf maar geweld aan.

I’m Out.

Bron illustratie

Mijn eigen weg vinden

114H (1)
Ik kom uit een klein stadje aan het water en ben daarnaast opgegroeid in een hechte gemeenschap. Er waren altijd mensen om me heen die naar me omkeken of mij hielpen als ik ergens mee zat. Ik voelde me veilig en beschermd. Maar naarmate de jaren verstreken en ik naar de middelbare school ging, kreeg ik een steeds benauwder gevoel. Goedbedoelde betrokkenheid kwam over als bemoeienis. De wereld die eerst zo duidelijk gestructureerd was, voelde nu strikt en zwart-wit aan. En ik wilde juist wat kleur in mijn leven!
Mijn neefjes en nichtjes groeiden op met leeftijdsgenoten van dezelfde afkomst en gingen regelmatig naar de kerk. Ik woonde in een multiculti wijk, ging naar een blanke school en was nauwelijks in de kerk te vinden. Ik praatte anders, dacht anders en had andere interesses.
Als ik in de kerk kwam, was ik vaak onder de indruk van de preken. “Wij zijn allemaal zondaars en als je niet volgens Gods woord leeft, staat je hel en verdoemenis te wachten!” sprak de dominee streng. Naar de kerk gaan wekte zwaarmoedige, schuldige en angstige gevoelens op.
Tenslotte ben ik door mijn hooggevoeligheid gevoelig voor prikkels van buitenaf. Emoties en energieën van anderen overspoelden mij en ik voelde me vaak een beetje verloren in grote gezelschappen. De neiging om me terug te trekken en te observeren, was vaak veel sterker dan het enthousiasme om mee te doen met anderen en samen te spelen. Dit werd niet echt gewaardeerd in een omgeving waar saamhorigheid en veel dingen ‘samen doen’ centraal stonden. Ik was liever alleen en kon heus wel genieten van gezelschappen, maar dan liever als observeerder dan als gangmaker.

Bepaalde gebeurtenissen in mijn familie hebben me op jonge leeftijd flink beschadigd. Het rotsvaste vertrouwen, de onbevangenheid en de grote liefde en loyaliteit die ik voor mijn familie voelde, werden daardoor (deels) kapotgemaakt. Ik werd wantrouwend, afwachtend en behield altijd een bepaalde afstand. In onze gemeenschap wordt familie een van de belangrijkste dingen in het leven gevonden. Natuurlijk is geen enkele familie perfect, maar het is zeker niet de bedoeling dat je zomaar de vuile was buiten hangt! “Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht” zei mijn oma altijd. Dus ik zweeg.

En ik vertrok. Op zeventienjarige leeftijd vertrok ik naar een andere woonplaats. Ging bij mijn opa en oma wonen. Hield zo een lijntje met de gemeenschap en familie, maar koos stap voor stap mijn eigen weg. Werd boeddhist, ontdekte yoga en verving het bidden door mediteren. Het heeft me jaren gekost om pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden te verwerken.
Om mijn hart weer een beetje open te kunnen stellen en een bepaalde mate van onbevangenheid te kunnen voelen. Eindelijk voel ik me veilig, geliefd en geaccepteerd. Door anderen, maar vooral door mezelf.

Afgelopen week keerde ik noodgedwongen terug naar de wereld waarin ik ben opgegroeid. Zag de stad waar ik vandaan kom, mijn gemeenschap en de kerk met mijn nieuwe (bl)ik. Werd ik opnieuw geconfronteerd met verdriet en pijn uit het verleden die desastreuze gevolgen hadden voor de familiebanden. Probeerde ik samen met mijn gezin de familiebanden te verbeteren, maar werd daarbij meedogenloos af geserveerd en belachelijk gemaakt. Het was een intense week met heel veel emoties.
En terwijl ik aan het bijkomen ben en mezelf weer op de rails aan het zetten ben in mijn eigen wereld, leg ik de lessen vast die ik heb geleerd:

  • Ik houd van mezelf en zorg graag goed voor mezelf. (Eindelijk!)
  • Ik heb de mensen die mij verdriet hebben gedaan, écht vergeven.
  • Maar hoewel ik mensen heb vergeven, heb ik na deze week ook definitief afscheid van hen genomen. Ik verdien beter.
  • Ik hou van mijn afkomst, de tradities en de gemeenschap. En die verdienen ook een plekje in mijn wereld, ook al weet ik nog niet hoe dat eruit komt te zien.

In de afgelopen negen jaar vond ik mijn eigen pad, maakte mijn eigen wereld, ver weg van de wereld waarin ik was opgegroeid. Ik weet wie ik ben, wie ik wil zijn en wat ik wil doen in mijn leven.  En dat doet me beseffen dat ik weer mee wil doen. Ik wil nu wél meespelen en hoewel ik het ook eng en spannend vind, winnen deze keer mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Samen met Mr. Simpelsap ga ik op avontuur. In de chaos van oud en nieuw,  waar brokstukken van het verleden soms mijn weg versperren, is het me glashelder: Ik ben (weer) gelukkig. Ik ben weer terug 

 

HSP; hoe leef ik ermee?

81H

Zoals ik al eerder vertelde, heb ik een haat en liefde verhouding met het begrip HSP. Lange tijd heb ik het aanstellerig en overgevoelig gevonden. Ik ervoer meer nadelen dan voordelen en weigerde mijn grenzen aan te passen zodat ik continu overprikkeld was. Maar goed, ik heb inmiddels het licht gezien en besef me dat ik nu eenmaal zo ben. Dan kan ik er net zo goed het beste van maken. In de loop der jaren heb ik een aantal dingen ontdekt waardoor ik beter met mijn hooggevoeligheid kan omgaan.

Genoeg slaap
I need my sleep. Echt waar. (Voor de ouders onder jullie: ja, ik weet dat ‘als ik later kinderen krijg, ik het nog heel zwaar ga krijgen’. Maar ja, dat zien we dan wel weer!)Als ik weet dat ik een aantal korte nachten tegemoet ga, zorg ik ervoor dat ik de week van te voren vroeg in bed lig. Kan ik alvast wat slaap reserves opbouwen. Ook in de weken na de drukte, houd ik het rustig zodat ik wat kan uitrusten. Natuurlijk gaat dit niet altijd op, maar ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden.

Ik ben gewoon aardiger als ik genoeg slaap heb 😉

Gezond eten
Ik ben nogal kieskeurig in wat ik drink en eet. Het liefste eet ik licht verteerbaar voedsel, omdat dingen zoals varkensvlees of brood heel zwaar op de maag liggen. Als ik teveel vet of suikers eet, voel ik dat meteen. Ik voel me moe, opgeblazen en hongerig. Toch zwicht ik soms; het kan zo lekker zijn! Dit jaar ben ik bezig om een gezonder eetpatroon op te bouwen en hier consequent in te zijn. Als ik goed eet voel ik me energieker, scherper en zit ik lekkerder in m’n vel.
Daarnaast drink ik alleen thee en water. Beetje saai misschien, maar ik reageer nogal heftig op suikers. (Om maar niet te spreken van (ijs)koffie. 1x geprobeerd; Mr. Simpelsap werd stapelgek van me omdat ik met 35 graden een rondje om het sportveld wilde rennen. Mijn lichaam was te klein voor mijn geest!)
Alcohol alleen bij een feestje en met mate 😉  Ik heb namelijk weinig nodig om het te voelen.

Verjaardagen en feesten
Ik vind het erg leuk om mensen te zien en bij te kletsen. Maar ik houd niet echt van verjaardagen. Te druk, te luid, teveel mensen met hun emoties en energieën.
Dus meestal spreek ik met de jarige af samen iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag. Als hij / zij het wel viert, ga ik het liefst een paar uurtjes. Lang genoeg om het gezellig te hebben, kort genoeg om niet overprikkeld te raken. Ik vind het helemaal geen probleem om te helpen met opruimen, afwassen of op kinderen te letten. Heel fijn juist, want dan krijg ik de mogelijkheid om me wat af te sluiten voor de omgeving.  Als ik de mogelijkheid krijg om me af en toe terug te trekken, is het best goed te doen een feestje op z’n tijd.

 Gebruik (social) media
Ik verafschuw geweld en krijg er nachtmerries van. Dat betekent dat ik geen gewelddadige films of series kijk en dat ik het nieuws vooral lees in plaats van op tv bekijk. Ik kijk sowieso weinig tv, vaak beïnvloed het me meer dan ik in eerste instantie doorheb. Dus ik kijk alleen via uitzendinggemist, programma’s terug die ik zelf uitkies.
Vorig jaar besloot ik mijn Facebook account te verwijderen. Ik werd er moe van; mensen deelden dingen die ik helemaal niet hoefde te weten (sterke religieuze, politieke meningen, familiedrama’s etc.) Facebook kostte me meer tijd dan me lief was en ik merkte dat werkelijkheid en Facebookstatussen soms ver uit elkaar lagen. Ik vind het leuk dat ik weer écht bij kan praten; ik weet namelijk niet wat ze op Facebook hebben gepost. Geeft toch een leuker gesprek dan alleen een status liken.

Minimalisme
Daar kan ik kort en krachtig over zijn: minder spullen = minder prikkels.
Ik houd van minimaliseren en het geeft me energie om me te richten op de essentie van mijn leven.

Bubble –  tijd
Mr Simpelsap en ik lassen 1 keer per maand ‘Bubbleweekend’ in. Een weekend waarin we lekker met zijn tweeën luieren, klusjes in huis doen of films kijken. Ook neem ik af en toe wat bubble-tijd voor mezelf. Door tijd door te brengen in mijn eigen ‘bubble’ geef ik mezelf de ruimte om me te ontdoen van indrukken en energieën van anderen, om me vervolgens op te laden.

Dagelijkse rituelen
Ik mediteer dagelijks, doe aan yoga, schrijf veel en maak gebruik van affirmaties (Dat zijn positieve boodschappen die je hardop of in je hoofd aan jezelf vertelt). Al deze kleine rituelen zorgen voor rust en regelmaat en ik voel dat ik daardoor steviger in mijn schoenen sta.

Als ik al deze punten zo teruglees, besef ik me dat ik al veel dingen heb ontdekt die me helpen om te gaan met mijn hooggevoeligheid. Eerlijk gezegd ben ik hier niet bewust mee bezig geweest. Elke keer probeerde ik iets uit en als ik merkte dat ik me er goed bij voelde, bouwde ik dit op tot een gewoonte.
Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat ik dit vergeet, of te laks ben om de juiste (voorzorgs)maatregelen te nemen. Dat merk ik dan ook meteen. Ik voel me moe, chagrijnig, kattig en als ik al een tijdje niets heb gedaan merk ik dat ik grote behoefte heb aan een flinke huilbui om de boel eens op te schonen. Niet ideaal natuurlijk, maar wel nodig op dat moment.

Dus, stapje voor stapje leer ik steeds beter voor mezelf zorgen.
Er komt een hele hoop geduld, en (zelf)liefde bij kijken, maar het is het zeker waard. Ik ben gelukkiger, zelfverzekerder en zit lekker in mijn vel.

Wat doe jij om goed voor jezelf te zorgen?