Afscheid na acht jaar

Acht jaar lang was ze bij me.
Eerst op kleine flitsbezoekjes, vergezeld door haar vriendin.
Daarna kwam ze vaker alleen. Op de thee, om vervolgens te blijven plakken tot na het avondeten. Later rolde ze haar slaapzak pontificaal in mijn kamer uit en bleef ze logeren.
Ik heb haar nooit uitgenodigd, nooit gevraagd te blijven.
Ik heb haar nooit verteld waar ik woon, of de sleutel gegeven.
Het maakte niets uit. 

Soms deed ik of ik niet thuis was.
Deed ik de lichten uit en kroop ik met mijn ogen dicht in bed.
Als ik mijn ogen open deed, stond ze er weer met al haar bagage.
Soms blokkeerde ik de deur.
Chantte ik positieve affirmaties, wrong ik me lenig in allerlei bochten om haar te ontwijken.
Soms probeerde ik haar te verleiden.
Masseerde ik haar zachtjes terwijl ik lieve woorden fluisterde.
‘Jij bent goed zoals je bent’  of ‘Het leven met jou is een avontuur’.
Ik kookte eindeloos veel gezonde maaltijden, pompte haar vol met vitaminen, in de hoop dat ze fit genoeg zou worden om te vertrekken.
Het maakte niets uit.

Ze bleef.
Weken werden maanden, maanden werden jaren.
Haar slaapzak ruilde ze in voor mijn bed.
Ze verfde de muren, hing andere gordijnen op en pikte mijn favoriete plek in op de bank.
Soms ging ik weg.
Smeet ik met geld om zo ver mogelijk van haar vandaan te zijn.
Stippelde ik ingewikkelde routes uit, om op de plaats van bestemming erachter te komen dat ze gewoon met me was meegereisd.
Soms vulde ik mijn hoofd met nieuwe plannen, zodat er voor haar geen plek was.
Een boek, een bedrijf, een andere baan, een ander leven, een ander bestaan.
En als ik dan s’nachts in mijn bed lag, moe van al het plannen, schoof ze lepeltje lepeltje tegen me aan en sloeg ze haar armen om me heen.

Moederdag
Mijn verjaardag
Op vakantie
Met kerst en met nieuwjaar
Ze bleef
Ze bleef
Ze bleef

Later bleef ik ook
We praatten nachtenlang
(Ze was best grappig)
We zochten naar lotgenoten
(Blijkbaar waren we niet alleen)
We deelden onze verhalen
(Wat een avonturen!)

Ballonnetjes van hoop hingen gemoedelijk aan slingers van verdriet
Hoe vaak zij ze ook doorprikte
Ik blies er toch altijd weer eentje op
Weken werden maanden, maanden werden jaren
Langzaam werd het goed zoals het was

‘Nou, dan ga ik maar…’
Kordaat staat ze op en loopt naar de deur.
De slingers wapperen in haar voorbijgaan.
Eigenlijk wil ik haar tegenhouden
Ik weet wat ik heb
Ik weet niet wat er zal komen
Het is toch goed zoals het is?
Maar ze staat al bij de deur
En ik kijk stiekem al uit naar de volgende gast

Dag Miss Kinderloos,
Tot nooit meer ziens.


(Visited 332 times, 1 visits today)

5 gedachten aan “Afscheid na acht jaar”

  1. Wat mooi geschreven Aca! En zo herkenbaar…. Precies zoals het is.
    Fijn voor je dat jullie grote wens in vervulling is gegaan. Hoop dat alles goed is met jullie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.