Alle tijd op Tenerife

Aan de schaarse tijd hangt al te lang teveel gewicht.
Struikelend over ambitie en dromen probeer ik me door het dagelijkse leven te manoeuvreren.
Soepel stuur ik om mijn behoeften heen, druk het gaspedaal nog wat dieper in en probeer ik angstvallig zelfreflectie en zelfzorg te vermijden. Dat komt wel weer als het klaar is.
Met oog voor detail voert Miss Perfectionist de regie, terwijl ik mijn blik op het grotere geheel allang ben verloren. Op het ritme van ‘niet  (goed) genoeg’ dansen taken en deadlines steeds wilder door mijn hoofd.
Het is tijd voor vakantie.

Als de eerste herfststorm is uitgeraasd, kom ik in beweging.
Ik stop de tijd, pak een vlucht en rek mijn zomer.
Stap het vliegtuig in met een lijf vol spanning, een hoofd vol losse eindjes, dikke sokken en een extra vest. Vier uur later heb ik de dagelijkse routine van me afgepeld, steek ik mijn voeten in slippers en voel ik hoe de zomerkriebels zachtjes ontwaken.
Maar waar ik ook ga, daar ben ik.
Mijn hoofd zoemt. Zwemmen, snorkelen, wandelen en verkennen. Slapen, struinen en ontdekken…
Als uitrusten en opladen taken worden, gaat het de verkeerde kant op.
Ondanks de hitte bevries ik.  In alle drukte ben ik weer eens over mezelf heengelopen en nu herken ik de weg naar mij niet meer terug.
Hoe moet ik verder?

De zwaarte van de warmte dringt mijn tempo terug.
De uren strekken zich uit.
Plannen vervliegen, onrust verdampt. De haast vloeit weg uit mijn bewegingen en uiteindelijk blijft alleen de kalmte over.
De dagen druppelen door.
Vermengen zich met zweet en zeewater.
Het is als zomervakantie in groep zes. Als een eindeloze rij van zonnige dagen, zonder tijdsbesef of verwachting, zonder doel of nut.
Lummelend broed ik onbewust op ideeën, beklemde gedachten krijgen eindelijk wat lucht.  Losse flodders rijgen zich aan elkaar tot er een verse visie opbloeit.
Zonnestralen vergezellen me waar ik ook ga en werpen een licht op mijn weggestopte wijsheid.
Waar ik ook ga, daar ben ik. En dat is de enige plek waar ik altijd wel wil zijn.