De deur

Ik sta voor je deur met de klink al bijna in mijn hand.
Onderweg deed ik de navigatie aan, maar ik wist de weg moeiteloos te vinden.
Onze vriendin woont hier nu in de straat in haar echte grote mensen huis.
We hebben een echt grote mensen leven nu, met hypotheken, gezinsauto’s en een tuin met zonnescherm.
Soms voelt het alsof ik verstrikt ben geraakt in de tijd en per ongeluk naar de toekomst gelanceerd ben. Vandaag is zij moeder van twee kinderen en heb ik een eigen bedrijf, maar het was toch gisteren dat we kinderen waren?

Ik sta voor je deur en besef dan ineens waar ik ben.
Even ben ik geen dertig maar twaalf.
Zwiep ik de poort open en zie ik je moeder in de tuin zitten, genietend van de zon.
Plof ik naast haar neer en kletsen we wat, terwijl de poes langsloopt en kopjes geeft.
Ze roept je en jij roept terug en niet lang daarna draaf je naar beneden.
Je ogen glinsteren en je glimlacht van oor tot oor.  Bezorgd vraag ik me af wat je nu weer van plan bent.  Je eet, je praat en jaagt me op om in beweging te komen.
Ik mopper, maar besef nog niet dat jij het dapperste in me naar boven haalt.
Jouw haast om het leven te proeven bleek niet meer dan terecht, maar dat kon ik toen nog niet weten.

Ik sta voor je deur en ben weer dertig.
Jij bent niet meer hier.
Ik wel.
Het is soms echt niets aan zonder jou.

(Visited 260 times, 1 visits today)

12 gedachten aan “De deur”

  1. Aca,
    30 jaar later sta ik voor jouw deur en ik ben blij dat ik daar terecht gekomen ben.
    Fijn om deelgenoot gemaakt te worden van ” Simpel en sappig “.
    Liefs, Oeli

Laat een antwoord achter aan Manda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.