Ik schreef al eens eerder over mijn hooggevoeligheid en deelde hoe ik hiermee omga in mijn dagelijks leven. Door kleine rituelen en rust en regelmaat kom ik een heel eind. Ik word steeds handiger in het herkennen van mijn grenzen, zonder dat ik ze hoef op te zoeken.
Van reddingsboot naar deurmat?
Er is één ding dat ik nog steeds moeilijk vind: omgaan met drama. Wanneer er een geladen sfeer in een ruimte hangt, neemt mijn lichaam die direct over. Ik krijg een knoop in mijn buik, een druk op mijn borst en een prikkelend gevoel in mijn nek.
Jarenlang probeerde ik de wereld om mij heen te veranderen, om zelf gelukkiger te kunnen worden. Ik maakte er zelfs mijn werk van. Nadat ik zwaar overspannen raakte, besloot ik mijn reddingsbootje aan de kant te schuiven en voortaan als vuurtoren door het leven te gaan.
Maar laatst werd ik weer eens fijntjes met mijn neus op de feiten gedrukt. In sommige groepen ben ik geneigd om me afhankelijk op te stellen. Ik wil dat anderen me aardig vinden en laat hen de besluiten nemen. Die reddingsboot mag misschien verdwenen zijn, maar nu blijk ik meer op een deurmat te lijken!
Hoewel mijn ego is gekrompen, voelde ik wel een deukje ontstaan. Hoezo wil ik door iedereen aardig gevonden worden? Waarom laat ik anderen de besluiten nemen? Ik ben toch geen meeloper? Ik voelde me geïrriteerd en opstandig worden; dit past toch niet bij mijn Wilde Wijven ambities?
Toch klopt het. Waar ik vroeger het voortouw nam en er hoge prioriteit aangaf om conflicten direct te bespreken en uit te roeien, heb ik nu de neiging om me aan de oppervlakte te houden. Wanneer een conflict niets met mij te maken heeft en anderen geen initiatief tonen om het uit de weg te ruimen, beweeg ik vriendelijk weg. De verleiding om de verantwoordelijkheid van anderen over te nemen, is er nog steeds maar ik zwicht er niet langer voor. Ik laat nu anderen de leiding nemen.
Vuurtoren in opbouw
Is dit de beste manier om hiermee om te gaan? Geen idee. Ik weet alleen dat spanning de Endobitch voedt en dat bemoeien met andermans zaken me stress oplevert.
Ik probeer ten alle tijden ruimte te creëren om voor mezelf te kunnen zorgen. Dat doe ik als volgt:
* Visualiseren.
Voordat ik een moeilijke situatie instap, visualiseer ik een cirkel om me heen. Anderen kunnen deze cirkel niet betreden en kunnen mij dus niet raken met hun emoties, verlangens of verwijten.
* Afstand nemen.
Ik kan me niet altijd voorbereiden op conflicten. Soms ontstaat een conflict nog voor ik er erg in heb. Dan probeer ik zo snel mogelijk afstand te nemen. Dit doe ik door me letterlijk te distantiëren. Ik ga bijvoorbeeld ergens anders zitten, kijk op mijn telefoon, of juist uit het raam of begin een gesprek met een ander (die ook geen deel uitmaakt van het conflict)
* Fantaseren.
Soms zijn de emoties en spanningen zo heftig maar kan ik me niet altijd fysiek onttrekken aan de situatie. Dan zit er niets anders om dan mezelf eruit te fantaseren. Ik maak een natuurdocumentaire en observeer menselijk gedrag. Of bedenk onder welke dierensoort die vervelende gesprekspartner valt. Een paniekerige kalkoen? Een overmoedige gorilla? Of een slijmerige slak?
Ik ben geen deurmat, maar ook nog geen vuurtoren.
Voorlopig blijf ik visualiseren, afstand nemen en fantaseren. Ik ga ontdekken hoe ik zonder reddingsboot mijn hoofd boven water ga houden in conflictsituaties.
Die vuurtoren komt er wel.
Let maar op.
Haha, die natuurdocumentaire, ik begrijp de serieuze toon van je post, maar ik zag het al helemaal voor me. Past bij ” not my circus, not my monkeys”. Dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen. Ook als ik er technisch gezien wel wat mee te maken heb, op t werk bvb, dan probeer ik de hele situatie als in een circus voor te stellen. Relativeert de boel een beetje.
Enne, vuurtorens worden iet in een dag gebouwd, maar als ze eenmaal staan, geven ze tijden lang licht!
Not my circus not my monkeys is ook een van mijn favoriete quotes! En met een beetje fantasie relativeert het een stuk makkelijker 🙂
En inderdaad. Met een beetje geduld en toewijding komt die vuurtoren vanzelf!