Januari 2016
Na dagen van schemering, dikke wolken en veel sneeuw zagen we aan jouw voeten hoe de IJslandse zon geboren werd. De hemel kleurde felroze en de wolken vloeiden moeiteloos over in de witte schuimkoppen. Hoe vaak de zee ze ook terugtrok, met onvermoeibaar verlangen bestormden zij keer op keer het strand, vastbesloten om deze keer te blijven.
Ik lachte om de koppigheid en besloot dezelfde vastberadenheid te tonen in mijn leven.
Hoe vaak mijn hoop zich ook zal vermengen met het zout van mijn tranen, mijn wensen blijven het bestormen waard.
De sneeuw trok haar eigenzinnige patronen door het gitzwarte zand. Hielp me herinneren dat een pad ontstaat met elke stap die ik zet.
De wind raasde door de branding, ving flarden van onze gesprekken op en nam ze mee, om ze ver weg weer los te laten. Soms is stilte het enige dat past.
Ik sloot mijn ogen en deed opnieuw een poging om de eindeloze ruimte in te ademen.
Als ik vrede zoek in mezelf, is dit de plek om naar terug te keren.
September 2016
In gedachten ben ik al vele malen naar je teruggekeerd.
Nooit stel je me teleur. De herinnering aan je eindeloze stranden, je statige rotsen en het gebulder van de wind brengen keer op keer rust en vrede in mijn gemoed.
Mijn voeten hebben de IJslandse bodem weer geraakt en ik hunker naar ons weerzien.
In negen maanden is er zoveel gebeurd. Mijn wereld keerde ondersteboven en weer terug. Ik viel heel vaak, stond nog vaker op en nu ben ik weer hier, bij jou.
Blij ren ik door je zwarte duinen, op naar je horizon.
Je golvenkracht nog net zo hevig, je schoonheid nog net zo overdonderend.
De wind duwt me over je zwarte stranden. Deze keer ligt er geen sneeuw en ik verbaas me over de diepte die één enkele kleur in zich kan hebben.
Ik jaag achter de golven aan, die op hun beurt grijpen naar mijn schoenen.
Een lachbui uit een ver verleden rolt plots door mijn buik.
Soms is het leven zwart en zwaar maar kan het tegelijkertijd licht en luchtig zijn. Zelfs met natte voeten!
Mijn tranen van het lachen vermengen zich met regendruppels. De zon raakt mijn wangen en bij ons afscheid schittert er een felle regenboog.
Lieve, mooie Vik, jij laat het kind in mijn ontwaken. Laat me verwonderen en verbazen en verrast me met de kleine inzichten die je verstopt in je meeslepende schoonheid.