Leven uit liefde in tijden van woede

leven-uit-liefdeIk ben de schrijver van mijn eigen verhaal, wat er ook gebeurt.
Helaas kan ik niet alle plottwists bepalen, maar ik ben wel degene die bepaalt voor wie de hoofdrollen zijn weggelegd en hoe het verhaal afloopt.
Leven uit liefde is ruimte geven aan mijn verhaal en beseffen dat iedereen op de wereld ook een verhaal met zich meedraagt.
Wanneer ik de ander de ruimte geef om zijn verhaal te vertellen, geef ik de ander de ruimte om er te zijn. Het kweekt begrip, tolerantie en mededogen.
Het maakt de wereld tot een betere plek. Want als ik handel uit liefde, inspireer ik een ander misschien ook om hetzelfde te doen.

Ooit leerde ik dat er onder woede verdriet zit. Hoe kwader de persoon, hoe dieper het verdriet.
Als ik om heen kijk zie ik veel boze mensen. Op Facebook, op televisie, op mijn werk of in mijn vriendenkring, mensen zijn boos. Heel boos.
Er worden strijdjes gevoerd, over politieke voorkeur, cultuurbehoud en de visie op de toekomst.
Maar wat levert de strijd om gelijk eigenlijk op? En wat wakkert die woede aan?

Mijn woede wordt aangewakkerd door onrechtvaardigheid.
Strijdlustig haal ik dan mijn stokpaardjes van stal om ze op te tuigen met mijn normen en waarden. Mijn ogen spugen vuur, het stoom komt uit mijn oren en met een heethoofd vol argumenten ga ik de strijd aan.
Ik word boos op de mensen die zichzelf beter voelen dan een ander, dwingend zijn en hun denkbeelden aan anderen opdringen. Mensen die het recht van vrije meningsuiting misbruiken en het veranderen in het recht om iedereen te beledigen die het niet eens is met hun gedachtegoed. Mensen die zich opsluiten in een ivoren toren, naar beneden kijken en concluderen dat zij zich niet met ‘dat soort mensen’ wensen in te laten.
Mijn woede wordt aangewakkerd door mijzelf.

In de loop der jaren heb ik mezelf omringd met mensen die hetzelfde denken als ik. Feministen, milieuactivisten en minimalisten. Linksstemmers en idealisten, flexitariërs en multipotentials.  Mensen die leven uit liefde en gericht zijn op groei.
Ik woon in een bubbel van gelijke denkers en we zijn het roerend met elkaar eens.
Anders denkenden, raken steeds verder van mij verwijderd. Ik ontvolg ze op Facebook of verander van gespreksonderwerp als de discussie om de hoek komt kijken. Hoofdschuddend zap ik weg als er een woedende PVV-er in beeld komt. Wat een dommerik zeg!
Ik ken hen niet langer en ben blind voor het verhaal achter hun mening, omdat zo vol ben van het mijne.

Ik ben verdrietig.
Verdrietig omdat er zoveel mensen gekwetst en eenzaam zijn, omdat het leven soms zwaar en oneerlijk voelt en het makkelijker lijkt om elkaar aan te vallen dan op te zoeken.
Ik ben verdrietig omdat kapotmaken sneller gaat dan helen en het lijkt alsof we tijd en energie te kort komen om iedereen te geven wat hij of zij nodig heeft.
Elke dag draag ik mijn steentje bij aan een betere wereld en hoewel ik weet dat ik niet de enige ben met deze intenties, staar ik mezelf wel blind op mijn eigen werkwijze.

Als ik wil leven uit liefde, moet ik soms mijn mond dicht houden en mijn hart open.
Moet ik soms even niets vinden, maar durven zoeken.
Zoeken naar het gekwetste hart achter de zure verwijten, naar de angst achter de woede, naar de overeenkomsten voorbij de verschillen.
Zolang ik durf te zoeken, zal ik de liefde vinden.
In mezelf en in de wereld om me heen.

(Visited 162 times, 1 visits today)

2 gedachten aan “Leven uit liefde in tijden van woede”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.