“Wat wil je worden?” vroeg een collega mij laatst toen ik haar vertelde dat ik bijna klaar was met mijn opleiding. Gek genoeg wist ik voor de eerste keer sinds tijden deze vraag niet te beantwoorden.
Vroeger was het zo eenvoudig:
”Ik wil hulpverlener worden, mensen helpen die het moeilijk hebben. Net zoals mijn moeder, mama ani en andere inspirerende vrouwen in mijn leven.
Ik geloof dat ik het voorrecht heb gekregen om op te groeien in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden kreeg aangeboden om me ten volle te ontwikkelen. Dus dat is wat ik wil doen, blijven leren en anderen helpen zodat de wereld beter wordt.”
Ik was een gedreven kind met een duidelijke missie.
Mijn ambitie is gebleven, maar ik identificeer me er niet langer mee. Ik gebruik mijn ambitie als mijn gereedschap. Ik probeer te hopen zonder te verwachten.Voorheen probeerde ik de demonen van geliefden te bedwingen, maar ontdekte dat ik dan zelf een van zijn of haar demonen werd.
Mijn hoofdbezigheid nu? Ik zit en verwonder. Laat me inspireren en schrijf.
Wat ik wil worden? Niets, want ik ben alles al 😉