Hokjesbreker in actie

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

In mijn leven ben ik in menig hokje geplaatst. Soms hadden de hokjes te maken met mijn geslacht, afkomst of woonplaats. Andere keren met mijn intelligentie, uiterlijk of leeftijd. Vaak werd ik door anderen in hokjes geplaatst, maar soms gaf ik mezelf graag een stempel om te onderstrepen wie ik was.
In de loop der jaren werden de grenzen tussen de hokjes die anderen bedachten en de stempels die ik mezelf gaf, steeds onduidelijker. Onbewust begon ik meer in de hokjes van anderen te geloven. Wanneer zij mij zagen als bounty (iemand die bruin van buiten is en wit van binnen), nerd of aanstelster, dan geloofde ik dit. Het voelde alsof iemand anders de touwtjes in handen had, alsof ik me liet definiëren door de projecties van anderen. Ik voelde me kwetsbaar en had het idee dat ik elk moment onderuit gehaald kon worden.
Door een aantal gebeurtenissen in de afgelopen weken vielen dit weekend (eindelijk!) een paar kwartjes.

De monsters die ik heb gemaakt zijn van mij.
Ik ken mezelf en weet wat mijn onzekerheden zijn. Door hier open over te spreken en actief mee aan de slag te gaan, is het voor anderen soms verleidelijk om hierop mee te liften of gebruik van te maken. Dit is niet de bedoeling en dit hoef ik dus ook niet toe te laten. Wanneer je vooruit wil komen in het leven, is het belangrijk om met jezelf aan de slag te gaan en niet met een ander. Ik ben hier mee bezig, maar wat een ander doet is zijn of haar eigen verantwoordelijkheid.

Je ziet de dingen niet zoals ze zijn, maar zoals jij bent.
Ik kijk naar de wereld met mijn eigen normen en waarden, met mijn eigen referentiekader.
Voorheen was ik ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam. Wanneer iemand een negatieve mening over mij had die niet met mijn zelfbeeld strookte, raakte ik van streek. Ik nam mezelf keer op keer onder de loep, om te onderzoeken wat ik ‘verkeerd’ had gedaan en wat ik moest veranderen.
Gecombineerd met mijn perfectionisme, leidde dit tot intensieve piekersessies waar ik geen steek wijzer van werd.
Nu ik een stapje verder ben op mijn Wilde Wijvenpad, voel ik eindelijk hoe waar het is: ik weet wie ik ben en wat jij van mij vindt, zegt meer over jou dan over mij.
Feedback is nu geen zwaard van Damocles, dat dreigend boven mijn hoofd hangt,  maar gewoon een cadeautje. Ik mag het aannemen en bekijken, maar ik hoef het niet te houden. Wanneer ik mezelf er niet in herken, mag ik het ook naast me neerleggen.

De waarde van hokjes
Hokjes maken het leven overzichtelijk, ik gebruik ze zelf ook graag.
Ze zijn alleen niet langer heilig. Ik hoef er niet uit te breken, er tegen te rebelleren of in de verdediging te schieten. Ik weet wie ik ben en waar ik voor sta. Leergierig als ik ben, sta ik altijd open voor de meningen van anderen, zonder mezelf daarbij uit het oog te verliezen.
Zo blijft mijn hokjesgeest ook lekker soepel 😉