Avonturen – Pagina 9

HSP: Van deurmat naar vuurtoren

Ik schreef al eens eerder over mijn hooggevoeligheid en deelde hoe ik hiermee omga in mijn dagelijks leven. Door kleine rituelen en rust en regelmaat kom ik een heel eind. Ik word steeds handiger in het herkennen van mijn grenzen, zonder dat ik ze hoef op te zoeken.

Van reddingsboot naar deurmat?
Er is één ding dat ik nog steeds moeilijk vind: omgaan met drama. Wanneer er een geladen sfeer in een ruimte hangt, neemt mijn lichaam die direct over. Ik krijg een knoop in mijn buik, een druk op mijn borst en een prikkelend gevoel in mijn nek.
Jarenlang probeerde ik de wereld om mij heen te veranderen, om zelf gelukkiger te kunnen worden. Ik maakte er zelfs mijn werk van. Nadat ik zwaar overspannen raakte, besloot ik mijn reddingsbootje aan de kant te schuiven en voortaan als vuurtoren door het leven te gaan.
Maar laatst werd ik weer eens fijntjes met mijn neus op de feiten gedrukt. In sommige groepen ben ik geneigd om me afhankelijk op te stellen. Ik wil dat anderen me aardig vinden en laat hen de besluiten nemen. Die reddingsboot mag misschien verdwenen zijn, maar nu blijk ik meer op een deurmat te lijken!
Hoewel mijn ego is gekrompen, voelde ik wel een deukje ontstaan. Hoezo wil ik door iedereen aardig gevonden worden? Waarom laat ik anderen de besluiten nemen? Ik ben toch geen meeloper? Ik voelde me geïrriteerd en opstandig worden; dit past toch niet bij mijn Wilde Wijven ambities?

Toch klopt het. Waar ik vroeger het voortouw nam en er hoge prioriteit aangaf om conflicten direct te bespreken en uit te roeien, heb ik nu de neiging om me aan de oppervlakte te houden. Wanneer een conflict niets met mij te maken heeft en anderen geen initiatief tonen om het uit de weg te ruimen, beweeg ik vriendelijk weg. De verleiding om de verantwoordelijkheid van anderen over te nemen, is er nog steeds maar ik zwicht er niet langer voor. Ik laat nu anderen de leiding nemen.

Vuurtoren in opbouw
Is dit de beste manier om hiermee om te gaan? Geen idee. Ik weet alleen dat spanning de Endobitch voedt en dat bemoeien met andermans zaken me stress oplevert.
Ik probeer ten alle tijden ruimte te creëren om voor mezelf te kunnen zorgen. Dat doe ik als volgt:

* Visualiseren.
Voordat ik een moeilijke situatie instap, visualiseer ik een cirkel om me heen. Anderen kunnen deze cirkel niet betreden en kunnen mij dus niet raken met hun emoties, verlangens of verwijten.
* Afstand nemen.
Ik kan me niet altijd voorbereiden op conflicten. Soms ontstaat een conflict nog voor ik er erg in heb. Dan probeer ik zo snel mogelijk afstand te nemen. Dit doe ik door me letterlijk te distantiëren. Ik ga bijvoorbeeld ergens anders zitten, kijk op mijn telefoon, of juist uit het raam of begin een gesprek met een ander (die ook geen deel uitmaakt van het conflict)
* Fantaseren.
Soms zijn de emoties en spanningen zo heftig maar kan ik me niet altijd fysiek onttrekken aan de situatie. Dan zit er niets anders om dan mezelf eruit te fantaseren. Ik maak een natuurdocumentaire en observeer menselijk gedrag. Of bedenk onder welke dierensoort die vervelende gesprekspartner valt. Een paniekerige kalkoen? Een overmoedige gorilla? Of een slijmerige slak?

Ik ben geen deurmat, maar ook nog geen vuurtoren.
Voorlopig blijf ik visualiseren, afstand nemen en fantaseren. Ik ga ontdekken hoe ik zonder reddingsboot mijn hoofd boven water ga houden in conflictsituaties.
Die vuurtoren komt er wel.
Let maar op.

Wild Wijf in de spotlights: Sarah Kay

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com

Als kind en puber liet ik mijn fantasie de vrije loop. Ik schreef gedichten, songteksten, verhalen en was meerdere malen aan een Echt Boek begonnen. Dromend van een carrière als schrijver las ik alle boeken die ik in mijn handen kreeg. Schreef ideeën op en verzamelde als een echte schattenjager de mooiste woorden en zinnen.
In mijn examenjaar moest ik kiezen tussen journalistiek en de hulpverlening. Ik koos voor het laatste en begon een leven in een andere stad. Er was geen ruimte meer voor fantasieverhalen.
Schrijven werd een uitlaatklep, een houvast in donkere tijden.
Toen ik Mr. Simpelsap tegenkwam, klaarde de lucht op en braken betere tijden aan. Op een enkele liefdesbrief schreef ik nauwelijks meer iets. Schrijven werd iets uit een ver verleden.
Het vuur was gedoofd en de passie vergeten.

Toen zag ik haar Tedtalk.
Ze straalt. Ieder woord dat haar mond verlaat, doet mijn hart oplichten.
Vol overtuiging deelt ze haar creaties. Ze maakt zich niet groter of kleiner dan ze is, maar gunt zichzelf de ruimte die zij verdient.
Haar woorden slaan bruggen tussen vroeger en nu, tussen vrees en hoop tussen hartzeer en helen.
Lange tijd werd ik geplaagd door angsten. Het allerliefste schrijf ik, maar wat nou als het mislukt? Als niemand zit te wachten op mijn schrijfels en iedereen mijn woorden in de wind slaat? Het leek veiliger om deze grote droom stilletjes te koesteren. Te vangen in een glazen potje en diep weg te stoppen zodat er niets mee zou gebeuren.
Maar gevangen dromen geven je geen vreugde.
Door dit optreden besefte ik dat ook mijn geschreven woorden waarde hebben, dat ook ik mijn stempel op de wereld kan drukken door te doen wat ik het liefste doe.
Sarah Kay heropende mijn hart en wakkerde mijn verlangen weer aan om te schrijven. Ik pakte mijn pen weer op en met vallen en ging het avontuur aan. Deze keer ben ik vastbesloten om er volledig voor te gaan en ervan te genieten 🙂

[ted id=1100 lang=nl]

And yes, on a scale from one to over-trusting I am pretty damn naive but I want her to know that this world is made out of sugar. It can crumble so easily but don’t be afraid to stick your tongue out and taste it.

Chronische pijn

Als een straatkat volg je me door mijn leven, bedelend om aandacht. Ik haal je aan en duw je weg, druk met mijn eigen bestaan. Als ik even niet naar je kijk ben je veranderd in een sabeltandtijger en overmeester je mij met een enkele graai.
Andere keren ben je de roze olifant in de kamer die me met volle kracht naar de reservebank zwiept. Jaloers kijk ik toe hoe jouw aanwezigheid mijn dagen donker kleurt, mijn pas verzwaart en mijn vlammend enthousiasme dooft.
Ik wil je temmen. Observeer je gedrag, je technieken en zweer een list te bedenken om je te snel af te zijn om je voorgoed buiten te sluiten. Ik ga je te lijf met plannen en kalenders, diëten en sport. Ademhalingsoefeningen en affirmaties, massages en kruiden. Jij weet niet met wie je te maken hebt.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Ik bewaak mijn grenzen, vurig en vol daadkracht.
Vaker dan me lief is breek je door mijn verdediging naar binnen en banen mijn tranen zich een weg naar buiten. Je breekt me op in kleine stukjes, knutselt met mijn gebroken grenzen nieuwe constructies in elkaar. Ik probeer jou te doorgronden, je acties te ontcijferen.
Waarom doe je dit? Waarom ben je hier?
Hoe meer ik me op jou richt, hoe verder ik van mezelf af kom te staan.

Je neemt me mee in de deining van het heden, dringt mijn aandacht terug naar het moment.
Nu alles is wat ik heb.
Door jou besef ik dat mijn beperkingen vloeibaar zijn. Grenzen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
‘Nee dank je wel’ is een volzin. Mijn ruimte is heilig net zoals de ruimte van de ander. En een betere wereld, begint met goede zorg voor mezelf.
Jij neemt me soms volledig in beslag, maar blijft onzichtbaar voor de mensen om me heen. Zo help je me herinneren dat niet alle pijn om iemands gezicht geschreven staat en we er goed aan doen om niet alleen met onszelf, maar ook met de ander liefdevol om te gaan. Je weet tenslotte niet in welke strijd iemand zich bevindt en welke pijn hij moet dragen.

Ik kijk uit naar de dag dat we definitief afscheid zullen nemen en onze wegen zullen scheiden.
Tot die tijd incasseer ik met opgeheven hoofd je lessen.
Jij krijgt me niet klein maar helpt me groeien.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Oefening baart kunst

De kou, de glibberige lijven die rakelings langs me schoten, de doordringende chloorlucht en het geschreeuw van de badjuf.
Blonde haren, gebruikte pleisters die soms bleven plakken aan mijn huid. Ik gruwde ervan.
Maar wat moet, dat moet.
Mijn vader was onverbiddelijk; ik moest leren zwemmen.
Ik weet nog precies hoe het voelde.
Klappertandend in de rij staan om te duiken.
Koude druppels gleden van mijn vlecht naar beneden, ik voelde de ogen van de ouders op de tribune prikken. Hoe dichter ik bij het startblok kwam, hoe weker mijn knieën werden. De knoop in mijn maag draaide zich iets strakker en ik hoopte dat mijn prevelende gebeden zijn uitwerking zouden hebben. “Alstublieft geen buikduik, alstublieft geen buikduik”.
Wanneer ik in kikkerhouding het water in was gekukeld stond me nog de onmogelijke opgave om zeven meter onder water te zwemmen. Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen ontsnapte. Spartelend ploeterde ik voort . Die stomme lijn leek verder dan ooit.
Happend naar adem kwam ik weer naar boven, hete tranen op mijn wangen brandend van frustratie.
Ik zou nooit mijn zwemdiploma halen en over vijftig jaar als oud vrouwtje nog steeds klappertandend in de rij staan. Iedereen zou medelijden met me hebben en van plaatsvervangende schaamte hun hoofden wegdraaien wanneer ik voor de miljoenste keer op het startblok plaats zou nemen om de zoveelste nederlaag tegemoet te zwemmen. Het was een hopeloze zaak.

‘Het geeft niets’. Zei mijn vader. ’Alles is moeilijk als je net begint. We gaan gewoon veel oefenen. Want oefening… baart kunst’.
Vanaf toen waren we bijna elk weekend in het zwembad te vinden. Hoe vaker ik de weg naar het startblok aflegde, hoe makkelijker het werd. Mijn pas werd zelfverzekerder, net zoals mijn kikkerhouding. Op het laatste moment lukte het me met gemak om de zeven meter lijn te halen. Ik zag de trots in de ogen van mijn vader en gloeide na van mijn eigen overwinning.
Ik behaalde mijn zwemdiploma’s (besloot daarna nooit meer te gaan duiken) en bedacht dat alles makkelijker wordt, als je maar oefent.

Twintig jaar later
De eerste paar keren spring ik met overgave het diepe in. Vol vertrouwen in het ziekenhuis, de medische wetenschap en mijn lichaam. Leven in het hier en nu, geluksmomentjes koesteren en dankbaar zijn voor wat het leven je brengt. Na heel veel oefenen, is dat mijn kunst. Maar die kunst blijkt nu niet waterdicht te zijn.
Hoe vaker ik spring, hoe verder ik afdrijf.
Dit keer geen zwembad maar een zee vol verlangen en angst. Zout zijn de tranen van teleurstelling, van vrees en frustratie. Misselijkmakend is de onderstroom die me soms genadeloos de donkerte in trekt. De kou verkrampt mijn binnenste en wringt de lucht uit mijn longen.
Maar hoe diep ik ook zink, mijn tenen tikken de bodem niet aan.

Zelfkritiek

Jij bent een van de meest weldoorvoede monsters in mijn leven. Het lijkt het alsof je je op celniveau in mijn systeem hebt geworteld en door je verschillende vermommingen heb ik soms pas veel te laat door dat jij het bent.

Vroeger stond je bekend als de knager. In retroperspectief gooide je over alle dialogen een bijtend sausje en rolde me in een neerwaartse spiraal van perfectionisme en twijfel. Het eindoordeel was altijd hetzelfde. Als ik nou slimmer, sneller, mooier of spitsvondiger zou zijn, ben ik vast gelukkiger.
Ik kauwde eindeloos op negatieve gedachten en zette mijn tanden in de missie om me te transformeren tot de meest perfecte versie van mezelf. Miss Perfectionist werd geboren.
Samen bleken jullie een gouden duo te zijn.
Later ontpopte je je als innerlijke rechter en smeet meedogenloos met oordelen. Je overlaadde met adviezen, die door Miss Perfectionist vakkundig werden omgezet in eindeloze to–do lijstjes en goede voornemens. Weer een nieuw projectje!
Lopend op mijn tandvlees streed ik voort, met mijn vijf- en tienjaren plannen onder de arm en mijn blik op oneindig. Vier jaar geleden struikelde ik mijn vrije val tegemoet.
Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw op te bouwen en greep deze met beide handen aan.

In tijden van stilte ontdekte ik je eindelijk wie je was.
Jij bent de stem van buiten, die zich als hardnekkig onkruid in me genesteld heeft. De stem van de pestkop, de bemoeial, de jaloerse vriendin of het dominante familielid. Jouw stem is gevormd door de stemmen om mij heen, die op hun beurt weer zijn gevormd door de angsten van die ander.
Ik leer je boodschappen te ontleden. Wiens stem echoot na in jouw verwijten, geeft jouw oordeel kleur? En waarom raakt juist díe boodschap een gevoelige snaar?
Ik ontdek dat kritiek vooral pijn doet wanneer ik er zelf in geloof.
Wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik niet slim genoeg ben, is een sarcastisch grapje over mijn intelligentie als een klap in mijn gezicht.

Jouw stem leert me luisteren. Luisteren naar mezelf. Welke prangende onwaarheden liggen er diep in mijn bewustzijn begraven? Jij bent de schep die me helpt graven naar de oorsprong van mijn drijfveer. Wanneer ik mijn moed verzameld heb en durf te kijken in het gapende gat dat je hebt geslagen, kijk ik mijn angst recht in de ogen aan.
Ik deins niet langer terug. Want ik weet dat als ik angst met wortel en al durf te verwijderen, liefde meer ruimte krijgt om te groeien.

Lieve raadgever..

Anderhalf jaar geleden kreeg ik de diagnose Endometriose.
Dit zette mijn wereld op z’n kop. Vroeger was ik er heilig van overtuigd dat geluk maakbaar was. Als ik maar écht iets wil en er hard genoeg voor werk, dan komt alles goed. Ik ben nog steeds van mening dat positief denken en inzet en toewijding voor goede resultaten kunnen zorgen, maar weet dat dit niet allesbepalend is. Soms lopen de dingen heel anders dan dat je wil en daar kun je niets aan doen.

Sinds vorig jaar zitten Mr. Simpelsap en ik in de medische molen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Vanaf het begin hebben we hier open over gesproken met de mensen om ons heen. De weg naar een baby is voor ons lang en onvoorspelbaar en de dalen zijn diep. We kunnen alle steun van onze omgeving gebruiken, vandaar onze keuze om hier open over te zijn.
Waar ik echter geen rekening mee heb gehouden is het diepe verlangen van de mens om problemen op te lossen.
Speciaal voor de betrokken medemens schreef ik een *brief.

Lieve raadgever,
Ik schrijf deze brief om je te bedanken voor je betrokkenheid en hulpvaardigheid. Wij zijn met elkaar in gesprek geweest en op de een of andere manier is daarbij mijn kinderwens ter sprake gekomen. Jij, moedig en strijdlustig als je bent, dook meteen in mijn verhaal en aarzelde niet om me één (of meer) van de onderstaande adviezen te geven:

“Weet je wat jij gewoon moet doen? Je moet gewoon…

… op vakantie gaan
… gezonder eten / meer sporten
… goed uitrekenen wanneer je eisprong is en dan het samen ‘gezellig’ maken.
… niet teveel willen plannen
… IVF proberen, want de stiefdochter van de achterbuurman van de collega van mijn zus heeft ook geprobeerd en die werd meteen zwanger van een tweeling!
… adopteren! Er zijn genoeg ‘zielige’ kinderen op deze wereld die ouders nodig hebben.
… luisteren naar je lichaam. Misschien is het gewoon niet de bedoeling dat jullie kinderen krijgen.
… teruggaan naar de kerk. Dit is een teken dat God je roept om Hem weer in je hart te sluiten.
…LOSLATEN, want:
A. Je bent er ook veel te veel mee bezig!
B. Anders word je zo’n obsessieve vrouw met rammelende eierstokken, haha!
C. Anders word je natuurlijk nooit zwanger, want dat soort dingen komen altijd als je het niet verwacht.
D. Soms loop het leven zoals het loopt. Niet iedereen plant zich voort.”

Lieve raadgever, ik hou me vast aan de goede bedoelingen achter jouw bovenstaande uitspraken. Maar iets moet me van het hart: je snapt er geen hol van.
Serieus, hoe heldhaftig en ijverig je deze situatie probeert te ‘fixen’, het probleem de wereld uit wil helpen en vooral mij probeert te laten inzien dat ik ‘mijn geluk zelf maak’, het gaat je niet lukken. Ik heb dat zelf allang geprobeerd.

Het valt me op dat raadgevers zoals jij vaak niet degene zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Vaak zijn jij en je partner gezegend met een vruchtbare samenwerking, die er binnen no time voor heeft gezorgd dat jij het gezinnetje van je dromen hebt. Hoewel ik jou alle liefde en geluk gun, wil ik je er wel aan herinneren dat jij simpelweg niet weet hoe het is om in deze situatie te zitten.

Jij weet niet hoe het is om te verlangen naar een gezin zoals ik dat doe. Hoe bang ik ben voor de gevolgen van het stoppen van de pil, omdat ik niet weet of endometriose mijn kinderwens zal inhalen. Jij weet niet hoe schrijnend het is om elke maand de teleurstelling in de ogen van mijn man te zien als ik hem moet vertellen dat het weer niet is gelukt. Jij weet niets van de tranen die ik wegslik, als iemand in mijn omgeving zwanger blijkt te zijn, bij een kinderverjaardag, of wanneer iemand trots de foto’s van het kleine kroost onder mijn neus duwt.
Jij kent de eindeloze bezoekjes aan het ziekenhuis niet, de routinematige inwendige echo’s, het eeuwig durende getouwtrek tussen positief zijn en hoop koesteren.
Ik begrijp dat het voor jou ook vast moeilijk is om iemand die je aardig vindt te zien worstelen met een kinderwens en een chronische ziekte.
Maar trek niet meteen je stokpaardjes van stal, bepakt met oordelen of succesverhalen van vage kennissen. Gebruik mijn worstelingen niet als podium om jouw talenten als quasi ervaringsdeskundige, vrijetijdsdokter of hobbygynaecoloog tentoon te spreiden.
Maak geen grapjes ten koste van mijn baarmoeder of het zaad van mijn man, om het ijs te breken of wat lucht in de situatie te brengen. Dat is meer zout in de wond, dan balsem voor mijn ziel.
Als je écht wil helpen, lieve raadgever, neem dan even de tijd om naar mij te luisteren. Echt te luisteren. Stel vragen als je meer weer weten, of iets niet begrijpt, maar laat me uitpraten en belangrijker nog: zet jouw eigen mening even aan de kant. Als je in de verleiding komt om mij goede raad te geven, gééf het me dan ook echt en duw het me niet door mijn strot.

Bedankt voor je betrokkenheid, je tijd en energie. Dit is mijn goede raad aan jou, doe ermee wat je wil.

Liefs,

Simpelsap

* Deze brief is eerder onder een schuilnaam verschenen op de dochterwebsite van moeders voor moeders, Vriendinnen onder elkaar.

Een nieuwe stap voor Simpelsap

Vanaf dat ik een klein meisje ben, wil ik graag schrijver worden. Het leek me fantastisch om mijn eigen verhalen de wereld in te brengen en te delen met anderen. Ik laat mijn fantasie dagelijks de vrije loop en heb moeten leren leven met het feit dat ik sneller denk dan ik kan typen 😉
In december 2014 waagde ik de stap om Simpelsap te beginnen. In eerste instantie waren de eerste stapjes klein en wankel, maar nu merk ik steeds zekerder word van de content op mijn blog en van mezelf als schrijver.
Als Wild Wijf word ik continu geprikkeld om mijn hart te volgen en datgene te doen waar mijn passie ligt. Meer doen met schrijven is dan een voor de hand liggende keuze.
Toch heb ik me vaak verstopt achter de illusies dat ik niet geschoold genoeg ben als schrijver, dat ik niet ervaren genoeg ben of dat ‘mijn schrijfsels wel aardig zijn’ maar verder niet veel teweegbrengen.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik door de reacties op Simpelsap en in mijn omgeving geleerd dat deze ideeën niet op waarheid berusten.
Daarom heb ik besloten om weer een sprong te wagen…

Vanaf vandaag kun je mij inhuren om voor jou te schrijven!
Wat kan ik allemaal voor je kan doen?
– Artikelen te schrijven voor je blog, dienst of product.
(Deze dienen dan wel bij de inhoud van Simpelsap te passen)
– Memoires vastleggen. Bij ongeneeslijke ziekte, reisverhalen of belevenissen uit een bijzondere periode uit je leven zoals je jeugd, je verlovingstijd of kraamtijd.
– Teksten voor speciale gelegenheden, zoals bruiloften of uitvaartdiensten
– Het schrijven van een ode. Voor een ander, als verjaardagscadeau bijvoorbeeld. Of voor jezelf.

Maar ook voor andere ideeën of samenwerkingsverbanden sta ik open.
Meer informatie vind je onder het gloednieuwe subkopje “Samenwerking en opdrachten” onder ‘Over Simpelsap’, bovenin de site.

Schrijven is mijn labour of love. Met veel toewijding, liefde en plezier schrijf ik mijn artikelen.
Ik hoop dat je dit ook kunt voelen tussen de regels door, wanneer je op Simpelsap leest.
Door deze stap wil ik mezelf meer ruimte geven om me te ontwikkelen als schrijver.
Wie weet wat er op mijn pad komt en waar ik inrol!

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat mijn bezoekersaantallen omhoog gaan. Ik krijg steeds vaker reacties op mijn artikelen en dat vind ik hartstikke leuk!
Zou je graag meer willen lezen over bepaalde onderwerpen? Laat het me weten in de comments!

De Dood

Mijn vriend zal je nooit worden, mijn vijand evenmin.
Monster of bondgenoot, tiran of verlosser, niemand is zo veelzijdig als jij.
Jij maakt geen onderscheid en accepteert ons allemaal zoals we zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk om jouw bestaan te erkennen?
Van alle draken die ik probeer te temmen, ben jij de grootste en engste.
Voor mezelf heb ik vrede met jouw komst, maar voor de mensen om mij heen slaat de angst me om het hart. Wat zou ik immers zonder hen moeten?

Hoe ouder ik word, hoe beter ik je leer kennen. Maar ik denk niet dat ik je ooit zal kunnen doorgronden. Je gevoel van timing is ongeëvenaard en niet te verklaren.
Soms kwam je als genade, men keek reikhalzend naar je uit en stond te trappelen om met je mee te gaan. Ik zou je willen vragen om geruisloos en vliegensvlug je armen om hen heen te slaan en hen mee te nemen. Zonder decennia lang strijden of laatste dagen vol onmenselijke pijn.
Andere keren werd je met zachte dwang uitgenodigd om een einde te maken aan het ondraaglijke lijden of aan een leven in de knop. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over hen die kiezen voor jouw komst, maar de wanhoop en het verdriet grijpen me naar de keel.
Dan waren die keren dat je hard en genadeloos toesloeg.
Als een orkaan raasde je door mijn leven, rukte de mensen bij me weg en liet diepe sporen na.
Jij bent niet te temmen.
Toch blijf ik het proberen.
Ik daag je uit door je te bespreken, ontkleed je van elk taboe. Maak plannen hoe het mag zijn als jij me hebt meegenomen. Als ik je timing niet kan temmen, regisseer ik mijn vertrek.
Ren stukjes voor je uit, plant mijn leven vol met plannen om je te laten zien dat ik geen tijd heb voor jou. Neem met vlagen gulzig en hyperbewust ieder detail in me op, want dat zou zomaar het laatste kunnen zijn.
Jouw zwaarte geeft het leven waarde, doet beseffen dat ieder moment uniek en onvervangbaar is.
Soms doet jouw hete adem in mijn nek me ineenkrimpen van angst. Generaties schuiven geruisloos een plaatsje op, maar de plaats na mij is nu nog leeg. Krijgen wij de kans om door te geven wat wij hebben mogen ontvangen in het leven, of blijft het slechts bij dromen?
Bewust van jouw komst, koester ik het verleden en omarm ik het heden.
We zullen elkaar nog veel vaker treffen, dat weet ik zeker.
Maar wanneer ik leef uit Liefde is jouw komst eerder een belofte dan een dreigement.

Simpelsap schrijft even niet…

Het is je misschien al opgevallen. Gisteren is er geen Monsterlijke Maandag online gekomen en ook de Wilde Wijven Woensdag van morgen, zal komen te vervallen.

De afgelopen dagen ben ik overdonderd door een wervelwind van gebeurtenissen en emoties. Ik neem deze dagen de tijd om alle puzzelstukjes op zijn plek te laten vallen en woorden te geven aan wat er is of is geweest.

Dus ben ik er even niet.
Ik verwacht volgende week weer terug te zijn. Met nieuwe verhalen en leuk nieuws! 🙂

Wie is die Endobitch?!

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Ze zal mijn favoriete Wilde Wijf nooit worden, maar kan eigenlijk niet in dit rijtje ontbreken. De Endobitch. Ik heb vaker over haar invloed op mijn leven geschreven. Maar wie is ze en wat doet ze nu eigenlijk?
Pak wat te drinken en ga ervoor zitten, want dit is een lang verhaal..

De Endobitch is afgeleid van Endometriose.
(Ik schrijf het met een hoofdletter ‘E’ van Ellende)

Wat is Endometriose?
“Endometriose is een ziekte waarbij een soort slijmvlies dat lijkt op baarmoederslijmvlies (endometrium) buiten de baarmoederholte voorkomt. Het slijm nestelt zich op andere organen en het buikvlies. Dit zorgt voor klachten. Bijvoorbeeld als de endometriose gaat kleven aan de darmen kunnen darmproblemen en pijn bij de ontlasting ontstaan. Of bijvoorbeeld wanneer endometriose aan de eierstokken gaat kleven kunnen vruchtbaarheidsproblemen ontstaan.”
Bron: Endometriose Stichting http://endometriose.nl/endometriose/

Ik zie het zelf als een soort tandplak, maar dan rond mijn baarmoeder. 😉 In mijn geval bleef de plak zich opstapelen en ontstond er een chocoladecyste* op mijn eierstok. Dat is een cyste gevuld met oud bloed en baarmoederslijmvlies. Als deze cyste knapt, raken de omringende gebieden ernstig beschadigd. Voor een eierstok kan dit het gevolg hebben dat die (gedeeltelijk) verwijderd moet worden. Bij mij waren ze er gelukkig op tijd bij.

Hoe weet je dat je Endometriose hebt?
Dit is nogal lastig. Niet iedereen met endometriose heeft klachten. Ook staat de intensiteit van de klachten los van de ernst van de Endometriose. Met andere woorden: je kunt klachtenvrij zijn en uiteindelijk ontdekken dat er veel verklevingen en/of cystes zijn, of juist kapotgaan van de pijn (zoals in mijn geval) en erachter komen dat de schade redelijk beperkt is.
Onderstaande klachten kunnen op Endometriose wijzen:

Menstruatiepijn;
(Chronische) buikpijn;
Darm- en blaasproblemen;
Vermoeidheid;
Pijnlijke geslachtsgemeenschap;
Onvruchtbaarheid
Bekken- en/of buikpijn (ook buiten de menstruatieperiode);
Lage rugpijn;
Pijn in de benen;
Ovulatiepijn (= pijn bij de eisprong);
Pijn tijdens inwendig onderzoek van de vagina en/of darm;
Lusteloosheid;
Depressie en/of prikkelbaarheid;
Pre Menstrueel Syndroom (PMS);
Gezwollen buik;
Slapeloosheid.

Zoals je ziet is het een hele lijst. Niet iedere klacht is even specifiek. Wist je dat het gemiddeld 8 jaar duurt voordat de diagnose Endometriose wordt gegeven? Het opsporen van Endometriose in het lichaam is een hele klus.
Cystes kunnen via een inwendige echo waargenomen worden. Maar de Endometriosehaarden (de baarmoederplak) zijn nauwelijks met het blote oog waarneembaar. De officiële diagnose wordt vaak pas gegeven nadat er een kijkoperatie heeft plaatsgevonden. En die plan je niet zomaar even in.

Wat voor gevolgen heeft Endometriose?
Endometriose veroorzaakt chronische pijn en ongemak en is een van grootste de oorzaken van verminderde vruchtbaarheid.
Voor mij betekent dit dat ik rondom mijn eisprong en menstruatie heftigere klachten kan ervaren. Een menstruatiecyclus duurt gemiddeld 4 weken. Met een beetje pech kan het voorkomen dat ik 3,5 week van die vier weken last heb van pijn en andere vervelende klachten. Hoofdpijn, buikpijn, rugpijn, extreme vermoeidheid, misselijkheid, duizeligheid enzovoorts. Daar word ik vervolgens prikkelbaar en lusteloos van.
Voor het maken van Simpelsapjes zijn we aangewezen op medisch traject. Dit is psychisch en lichamelijk zwaar. Ik ben begonnen met hormonen, die de kans op een zwangerschap kunnen vergroten, maar er ook voor kunnen zorgen dat de Endometriose sneller weer actief wordt. Omgaan met angst en onzekerheid is dan ook een extra uitdaging die ik er als bonus bij krijg.

Kun je Endometriose genezen?
Daar kan ik kort over zijn: nee, helaas (nog) niet.
Onderzoekers zijn er nog niet over uit hoe Endometriose ontstaat en er bestaat geen geneesmiddel voor. Er zijn wel een aantal behandelingsmogelijkheden:
* Vrouwen met lichte Endometriose wordt vaak geadviseerd de anticonceptiepil te slikken, zonder stopweek. Zo krijgt het baarmoederslijmvlies geen mogelijkheid zich op te bouwen.
* Endometriosehaarden en cysten kunnen operatief worden verwijderd. Helaas is dit geen definitieve oplossing: zowel de cysten als haarden kunnen weer terugkomen.
* Voor vrouwen met ernstige Endometriose bestaat de mogelijkheid hun baarmoeder en eierstokken te laten verwijderen. Dit is een heftige operatie die er tevens voor zorgt dat je voortijdig in de overgang komt.

Kun je zelf iets doen?
Hoewel ik Endometriose niet kan genezen, zijn er wel een aantal dingen die ik doe om klachten te verminderen.
Zo let ik op mijn voeding (er is een speciaal Endometriosedieet), slik extra vitamines, zorg ervoor dat ik voldoende beweeg en probeer overmatige stress zoveel mogelijk te vermijden.

Endometriose is een chronische (onzichtbare) ziekte.
Omdat de klachten per dag kunnen verschillen, vind ik het moeilijk er een patroon in te ontdekken en er rekening mee te houden. Het kost nog steeds geduld en doorzettingsvermogen om te accepteren dat ik beperkt ben. Ook het incasseren van pijn en het leven met extreme vermoeidheid zijn grote uitdagingen.
Maar aan de andere kant; de energie die ik heb, wil ik ook op een goede manier investeren. Leren omgaan met een chronische ziekte (in combinatie met onze kinderwens) heeft me vele inzichten gebracht. Het liefste had ik deze lessen op een andere manier geleerd, in een gezond lichaam, maar helaas is het niet anders.
Loslaten, leren accepteren, geduldig zijn en doorzettingsvermogen krijgen door de Endobitch prioriteit. En daar ben ik dan weer heel dankbaar voor 🙂

Heb je nog vragen over Endometriose? Of heb je tips en trucs over hoe jij omgaat met chronische pijn? Ik lees het graag in de comments!

*Ja serieus, ik ben dus ooit een choco-holic met een choco-cyste geweest. Oh the irony!