Buiten de lijntjes kleuren

hey, you! save the date!‘Dus eigenlijk gaat het erom dat je buiten de lijntjes leert kleuren?’
De herkenbaarheid doorklonk in haar lach en ze hief haar glas.
We mijmerden over  het verlangen om te leven volgens je essentie.
Hoe doorgrond je wie je bent, ontcijfer je je behoeften en ontdek je je bestaansreden?

Sommigen starten met een schone lei en worden van jongs af aan gestimuleerd om hun eigen lijnen uit te zetten. The sky is the limit! Onverschrokken staan zij op hun strepen en jagen hun lijnen voorbij de horizon.
Maar als je altijd deel van een geheel bent, is het soms moeilijk te bepalen waar je zelf uit bestaat.
Ik borduurde zachtjes voort op doorgegeven patronen.  Emotionele bagage vormde de ketens die voortdurend mijn aandacht trokken en mijn pas verzwaarden.
Onvermoeibaar marcheerde ik door, stapte van de ene verantwoordelijkheid in de andere.
Het is zo makkelijk om te verdwalen op de paden van anderen.
Huisje, boompje, beestje.  Onderweg naar later, raak ik het overzicht kwijt.
Wat doe je als het beestje op zich laat wachten, of misschien wel helemaal niet van plan is om te verschijnen?
Reddingslijnen raken verstrikt met de grenzen die ik probeer te verleggen.
Hoe ontwar ik deze kluwen en vind ik de hartlijn die mijn reis de moeite waard maakt?

Mijn moed bestaat niet uit zelfverzekerde stoere lijnen, trapsgewijs gerangschikt naar een grootse toekomst.  Ik stippel mijn lijntjes voorzichtig uit en ben dapper omdat ik durf te ontwarren, af te knippen of door te hakken. De strepen waarop ik kan staan, leer ik nu te ontdekken. Ze liggen verscholen, achter doorgehaalde dromen die ik opzij schoof op de veilige weg naar een ingekaderde toekomst.

Als je je eigen lijntjes bepaalt, maakt het niet uit waar je kleurt.

 

Monsterlijke maandag: Verdriet

Verdriet Hoe fanatiek ik je ook wegpoets, steeds kom je weer terug.
Met grote regelmaat kom je mijn leven in gestrompeld, om vervolgens voor onbepaalde tijd je kamp op te slaan. Je kleurt mijn dagen grijs, mijn gezicht grauw en dooft de lichtjes in mijn ogen. Met jou op sleeptouw is elke dag een zware opgave, zonder vooruitzicht op zonneschijn na regen.
Na je vertrek kijk ik terug op een periode van intensieve groei en koester ik alle inzichten die je me bracht.
Maar toch…als radicale blijheidsstrijder heb ik geen boodschap aan jouw aanwezigheid.
Ik besloot je te weren uit mijn leven. Gewapend met een plan van aanpak storm ik op je af. Aanval is de beste verdediging en ik ben erop gebrand je te temmen en zo snel mogelijk naar buiten gooien. Natuurlijk zijn je bezoekjes soms noodzakelijk. Bij het overlijden van Pippi bijvoorbeeld, kon ik niet om je heen. Met de vijf fasen van rouw in mijn achterhoofd verliep je bezoek volgens een redelijk strak programma. Enige uitloop was te accepteren. Ik kon ongeveer inschatten wanneer je zou vertrekken en zat mijn resterende tijd met jou braaf uit. De illusie dat je beheersbaar bent, zorgde voor een vredig gevoel.
Deze keer is anders.
Als een ongeleid projectiel draaf je door mijn leven. Donkere kringen van zwaarmoedigheid en somberte spreiden zich uit over een steeds groter wordend oppervlak. Beïnvloeden de manier waarop ik naar het verleden kijk en droom over de toekomst.
Simpelsapjes maken is een ingewikkeld proces. Continu laverend tussen hoop en vrees probeerden we er het beste van te maken. Maar hoe goed ik ook oplette, langzaam sijpelde onze wens andere leefgebieden binnen. Het brouwen van Simpelsapjes was het hoofdproject in ons leven geworden. Meedogenloos slurpte het onze tijd en energie op. Met de restjes hielden we de overige zaken in ons leven overeind. Duizelig door de medische molen raakte ik mijn focus kwijt.
Jij aarzelde geen moment en nam resoluut het roer over. Deze keer liet je je niet afschepen, klemde me vast in een innige omhelzing, om me voorlopig niet los te laten. Wie niet luisteren wil, moet maar voelen. Je hebt helemaal gelijk.
Je helpt me het leven op waarde te schatten, prioriteiten te stellen en liefdevol met mezelf om te gaan. Samen ontdekken we wat mij troost, om daar vervolgens voorzichtig van te genieten. Met jou aan mij zijde wordt ‘Doen waar ik zin in heb’ een stukje makkelijker. Achteraf maak je alles beter. Maar als je er bent, kijk ik je het liefste de deur uit.

Guess who’s back?

 

Simpelsap is back Na bijna twee weken blogpauze ben ik weer back on track 😉

Simpelsap, where did you go?

‘Work hard play hard’ is een motto dat ik in theorie goed in mijn hoofd heb zitten, maar in praktijk lastig vind om uit te voeren. Ondanks het feit dat ik mezelf heb getransformeerd in een gelegenheidsperfectionist, glibber ik toch vaak mijn ‘Work hard, stress hard’ valkuil in.
Om mijn blogdip te bestrijden, ben ik een aantal maanden geleden met vaste topics gaan werken. Het geeft Simpelsap meer structuur en mij meer richting in het bedenken van blogonderwerpen. Het werkte als een trein maar gaf me de laatste weken ook een beklemmend gevoel. Drie tot vier keer in de week bloggen met voornamelijk vaste topics is best zwaar. Ik had vaak het gevoel dat ik achter de feiten aanliep en het plezier sijpelde langzaam weg…

In de afgelopen twee weken heb ik alles gedaan behalve bloggen en dat gaf me weer wat ruimte.
Ik vind bloggen nog steeds leuk en ook de topics bevallen goed. De frequentie van de topics zal alleen wat afnemen. Je zal dus niet steevast élke maandag een Monsterlijke maandag of élke woensdag een Wilde Wijven Woensdag aantreffen. Soms blog ik vier keer per week, soms een.
Wat ik wel ga doen?
Bloggen (met plezier) over wat mij bezighoudt, me inspireert, frustreert en me laat groeien. Natuurlijk sta ik ook open voor jullie suggesties, dus als je graag een onderwerp wil zien terugkomen op Simpelsap, dan hoor ik het graag!

Moederdag

Save the Date (1)Moederdag 2013
Mr. Simpelsap en ik fantaseerden voorzichtig over onze kinderwens.
We zetten onze eigen moeders in het zonnetje en droomden over de dag dat wij Moederdag (en Vaderdag) mochten vieren. We lachten vertederd om de reclames waarin koddige kindjes samen met een slaperige vader een ontbijtje in elkaar draaiden om moeders te verassen. Glimlachten om alle Facebook berichten waarin vrienden trots deelden hoe zij deze zondag gevierd hebben.
De belofte van Moederdag was genoeg om kleine gelukskriebels te veroorzaken en verliefd uit te kijken naar wat er komen ging.

Moederdag 2016
De belofte van Moederdag is zijn glans verloren.
Reclames zap ik weg, Facebook heb ik (gelukkig) niet meer.
We spenderen tijd met onze eigen moeders en proberen de kinderdromen te parkeren. Als is het maar voor vandaag.
Het geluk van de ander drukt op mijn gemis.
Wanneer mogen wij Moederdag vieren?

Mijn moederhart huilt, zei een vriendin laatst toen ze me een triest verhaal vertelde over een gezin.
Het mijne kromp ineen. Zonder moeder, geen moederhart.
Het is als een spelletje waarbij niemand niet voor mij heeft gekozen.
Ik mag op de reservebank.
Waak over de kindertjes in mijn omgeving en luister naar het wel en wee van mijn moederende vriendinnen. Bied een luisterend oor, maar ben terughoudend met mijn mening of advies.
(want wat weet ik er nou van? Ik heb toch geen kinderen?)

In mijn hart zijn ze echt.
Zwarte krullen of steile lokken, donkerbruine ogen en een ondeugende lach. Altijd kwebbelend (net als hun moeder) of  fantaserend over de volgende streek die ze zullen uithalen (net zoals hun vader).
Op een dappere dag kijk ik stiekem uit naar hun komst.
Op een dag als vandaag mis ik ze gewoon een beetje extra.

Twee werelden in de remix; double the trouble, twice the fun

WWW: Twee werelden in de remix“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com

Ik ben een Molukse vrouw die in Nederland woont.
Doordat ik ben opgegroeid in twee werelden heb ik leren koorddansen op de dunne scheidslijn tussen verdragen en tolereren, tussen integreren en assimileren. Het heeft me een rijker mens gemaakt, maar daarvoor heb ik een lange weg afgelegd.

Mijn Molukse wereld was kleurrijk, trots, koppig, luidruchtig en overweldigend. Er heerste een sterk rechtvaardigheidsgevoel en men zorgde voor elkaar. Er waren (ongeschreven) leef- en gedragsregels waar je je aan diende te houden. Soms liepen de theorie en de praktijk nogal wat uiteen, maar het was ook belangrijk dat een goede familienaam behouden bleef. Kracht en inspiratie kon je halen uit het geloof, want God is onze Vader en zorgt voor ons allemaal.
Mijn Molukse wereld voelde veilig; men keek naar elkaar om. Niets wat je deed bleef ongezien.
De geschiedenis had een dikke stempel gedrukt op het heden en hield mij in een wurgende houdgreep. Ik wilde respect hebben voor het verleden, maar daarnaast ook alle kansen aangrijpen om iets te maken van mijn toekomst.

Dus ik besloot mijn eigen weg te gaan.

De Nederlandse wereld
was groot en weids. Alles was mogelijk, als je maar wou. Je mocht jezelf onbeschaamd op de eerste plek zetten. Geluk kon je afdwingen, je familie mocht je kiezen en het belangrijkste geloof was het geloof in jezelf. Niets is te gek, ruimte genoeg om te experimenteren, want wat maakt het nou uit wat iemand van je vindt? Ze kunnen beter over je lullen dan van je vreten! Dat blijven (vr)eten kon wel trouwens, maar wel graag even bellen van te voren!
De Nederlandse wereld voelde vrij en leeg; als iedereen aan zichzelf denkt, wie denkt er dan aan “ons”? Aan “wij” omdat we samen sterk staan? Ik wilde weten wie ik was, maar tegelijkertijd in staat zijn om me te verbinden met de wereld.

Dus ik besloot mijn eigen wereld bij elkaar te puzzelen.

Het heeft even geduurd voordat alle stukjes in elkaar pasten. Voordat ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ combineerde met het uitbundige “ahahahahaieeee!” of de hartstochtelijke debatten tijdens verjaardagen. Voordat ‘*Malu hati’ paste bij assertief zijn en ‘**Apa datang dari muka, djangan unduré  zich verenigde met de Monsterlijke tweeling Loslaten en Opgeven.
Nog steeds worstel ik met schaamte en onzekerheid, met assertief zijn en bescheidenheid.
Maar de basis is gelegd. Ik ben een selfmade woman, in een selfmade world. Always under construction weliswaar, maar vastbesloten om in één wereld te leven en te genieten van al het moois dat het me te bieden heeft.

* vrij vertaald verlegen hart. Malu hati staat voor bescheidenheid, dat bij Molukkers hoog in het vaandel staat.
**Wat ons ook tegemoet zal treden, nimmer zullen wij wijken.

Opgeven & Loslaten

MM Opgeven en Loslaten

De gebroeders Opgeven en Loslaten stuiteren als monsterlijke tweeling door mijn leven. Zij aan zij botsen ze tegen de geijkte kaders op en geven hun eigen draai aan de keuzes die ik wil maken.
Zo op het eerste gezicht zijn ze onafscheidelijk en lijken ze sprekend op elkaar.
Ze staan symbool voor het Onvermijdelijke Einde. Natuurlijk wordt die altijd opgevolgd door een Nieuw Begin, maar wanneer ik die twee dikkoppen zie opduiken is die gedachte verder weg dan ooit.
Het liefste zou ik me omdraaien en wegrennen, maar uit ervaring weet ik dat ze me altijd te snel af zijn.

Opgeven
Vaak is Opgeven de eerste op me afkomt.
Natuurlijk zit Angsthaas op de bestuurdersstoel en schreeuwt felle verwijten terwijl Opgeven in volle vaart op me af dendert .
Ik haat Opgeven. Ik heb per slot van rekening een reputatie hoog te houden. Ik ben een surivor, opgeven is niet mijn stijl!
Mijn kaken verstrakken en mijn vuisten ballen zich. Ik ben niet van plan om de strijd zo gemakkelijk op te geven. Gewapend met een ijzeren discipline en mijn Ego voorop ga ik de confrontatie aan.
Ik zal je laten zien wie ik ben! Opgeven? Dacht het niet!
Het voelt alsof ik onder een vergrootglas lig en iedere beweging van cruciaal belang is. De fluisterstemmen van ‘wat zullen andere mensen wel niet denken’ worden steeds harder en ik voel me overvallen door twijfel en schaamte.  Wie ben ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe? En waar gaat dit eigenlijk écht over?

Loslaten
Wanneer ik in volle strijd met Opgeven ben verwikkeld, komt Loslaten om de hoek kijken. In eerste instantie ben ik niet eens bewust van zijn aanwezigheid. Verblind door Ego en Angst voel ik dat ik de strijd aan het verliezen ben. Ego en Opgeven touwtrekken om mijn aandacht en Angsthaas beheerst de situatie.
Maar zo makkelijk laat Loslaten zich niet afschepen. Met zachte dwang neemt hij de ruimte, steeds een beetje meer. Zijn komst gloort als hoop aan de horizon en hoewel ik hem nog niet helemaal los kan zien van zijn broer, ben ik bereid om naar zijn kant van het verhaal te luisteren.

Loslaten geeft me ruimte. Vertelt me wat ik in eerste instantie niet horen wil en windt daar geen doekjes om. Hij herinnert me eraan dat ik in de felle strijd de verbintenis met Liefde ben verloren. Daarom is de nood zo hoog om het proces te beheersen.  Maar als ik loslaat, komt Liefde naar me toe. Beloofd.
Opgeven is stilletjes van het toneel verdwenen, Ego zit mokkend in een hoekje.
De strijd is gestreden en de waarheid onthuld.

Ik ben nog niet zo ver om in moeilijke tijden te leven uit Liefde. Soms overschreeuwen Angst en Ego de situatie en laat ik me verleiden door Miss Controlfreak om de touwtjes in mijn leven wat strakker aan te trekken. Maar als ik die twee dikkoppen aan de horizon verschijnen, weet ik dat ik opnieuw de kans krijg om de Liefde weer uit te nodigen.

HSP: Van deurmat naar vuurtoren

HSP- Omgaan met dramaIk schreef al eens eerder over mijn hooggevoeligheid en deelde hoe ik hiermee omga in mijn dagelijks leven. Door kleine rituelen en rust en regelmaat kom ik een heel eind. Ik word steeds handiger in het herkennen van mijn grenzen, zonder dat ik ze hoef op te zoeken.

Van reddingsboot naar deurmat?
Er is één ding dat ik nog steeds moeilijk vind: omgaan met drama.  Wanneer er een geladen sfeer in een ruimte hangt, neemt mijn lichaam die direct over. Ik krijg een knoop in mijn buik, een druk op mijn borst en een prikkelend gevoel in mijn nek.
Jarenlang probeerde ik  de wereld om mij heen te veranderen, om zelf gelukkiger te kunnen worden. Ik maakte er zelfs mijn werk van. Nadat ik zwaar overspannen raakte, besloot ik mijn reddingsbootje aan de kant te schuiven en voortaan als vuurtoren door het leven te gaan.
Maar laatst werd ik weer eens fijntjes met mijn neus op de feiten gedrukt. In sommige groepen ben ik geneigd om me afhankelijk op te stellen. Ik wil dat anderen me aardig vinden en laat hen de besluiten nemen. Die reddingsboot mag misschien verdwenen zijn, maar nu blijk ik meer op een deurmat te lijken!
Hoewel mijn ego is gekrompen, voelde ik wel een deukje ontstaan. Hoezo wil ik door iedereen aardig gevonden worden? Waarom laat ik anderen de besluiten nemen? Ik ben toch geen meeloper? Ik voelde me geïrriteerd en opstandig worden; dit past toch niet bij mijn Wilde Wijven ambities?

Toch klopt het. Waar ik vroeger het voortouw nam en er hoge prioriteit aangaf om conflicten direct te bespreken en uit te roeien, heb ik nu de neiging om me aan de oppervlakte te houden. Wanneer een conflict niets met mij te maken heeft en anderen geen initiatief tonen om het uit de weg te ruimen, beweeg ik vriendelijk weg. De verleiding om de verantwoordelijkheid van anderen over te nemen, is er nog steeds maar ik zwicht er niet langer voor. Ik laat nu anderen de leiding nemen.

Vuurtoren in opbouw
Is dit de beste manier om hiermee om te gaan? Geen idee. Ik weet alleen dat spanning de Endobitch voedt en dat bemoeien met andermans zaken me stress oplevert.
Ik probeer ten alle tijden ruimte te creëren om voor mezelf te kunnen zorgen. Dat doe ik als volgt:

* Visualiseren.
Voordat ik een moeilijke situatie instap, visualiseer ik een cirkel om me heen.  Anderen kunnen deze cirkel niet betreden en kunnen mij dus niet raken met hun emoties, verlangens of verwijten.
* Afstand nemen.
Ik kan me niet altijd voorbereiden op conflicten. Soms ontstaat een conflict nog voor ik er erg in heb. Dan probeer ik zo snel mogelijk afstand te nemen. Dit doe ik door me letterlijk te distantiëren. Ik ga bijvoorbeeld ergens anders zitten, kijk op mijn telefoon, of juist uit het raam of begin een gesprek met een ander (die ook geen deel uitmaakt van het conflict)
* Fantaseren.
Soms zijn de emoties en spanningen zo heftig maar kan ik me niet altijd fysiek onttrekken aan de situatie. Dan zit er niets anders om dan mezelf eruit te fantaseren. Ik maak een natuurdocumentaire en  observeer menselijk gedrag. Of bedenk onder welke dierensoort die vervelende gesprekspartner valt. Een paniekerige kalkoen?  Een overmoedige gorilla? Of een slijmerige slak?

Ik ben geen deurmat, maar ook nog geen vuurtoren.
Voorlopig blijf ik visualiseren, afstand nemen en fantaseren. Ik ga ontdekken hoe ik zonder reddingsboot mijn hoofd boven water ga houden in conflictsituaties.
Die vuurtoren komt er wel.
Let maar op.

Wild Wijf in de spotlights: Sarah Kay

Sarah Kay“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com

Als kind en puber liet ik mijn fantasie de vrije loop. Ik schreef gedichten, songteksten, verhalen en was meerdere malen aan een Echt Boek begonnen. Dromend van een carrière als schrijver las ik alle boeken die ik in mijn handen kreeg. Schreef ideeën op en verzamelde als een echte schattenjager de mooiste woorden en zinnen.
In mijn examenjaar moest ik kiezen tussen journalistiek en de hulpverlening. Ik koos voor het laatste en begon een leven in een andere stad. Er was geen ruimte meer voor fantasieverhalen.
Schrijven werd een uitlaatklep, een houvast in donkere tijden.
Toen ik Mr. Simpelsap tegenkwam, klaarde de lucht op en braken betere tijden aan.  Op een enkele liefdesbrief schreef ik nauwelijks meer iets. Schrijven werd iets uit een ver verleden.
Het vuur was gedoofd en de passie vergeten.

Toen zag ik haar Tedtalk.
Ze straalt. Ieder woord dat haar mond verlaat, doet mijn hart oplichten.
Vol overtuiging deelt ze haar creaties. Ze maakt zich niet groter of kleiner dan ze is, maar gunt zichzelf de ruimte die zij verdient.
Haar woorden slaan bruggen tussen vroeger en nu, tussen vrees en hoop tussen hartzeer en helen.
Lange tijd werd ik geplaagd door angsten. Het allerliefste schrijf ik, maar wat nou als het mislukt? Als niemand zit te wachten op mijn schrijfels en iedereen mijn woorden in de wind slaat? Het leek veiliger om deze grote droom stilletjes te koesteren. Te vangen in een glazen potje en diep weg te stoppen zodat er niets mee zou gebeuren.
Maar gevangen dromen geven je geen vreugde.
Door dit optreden besefte ik dat ook mijn geschreven woorden waarde hebben, dat ook ik mijn stempel op de wereld kan drukken door te doen wat ik het liefste doe.
Sarah Kay heropende mijn hart en wakkerde mijn verlangen weer aan om te schrijven. Ik pakte mijn pen weer op en met vallen en ging het avontuur aan. Deze keer ben ik vastbesloten om er volledig voor te gaan en ervan te genieten 🙂

[ted id=1100 lang=nl]

And yes, on a scale from one to over-trusting I am pretty damn naive but I want her to know that this world is made out of sugar. It can crumble so easily but don’t be afraid to stick your tongue out and taste it.

 

Chronische pijn

MM: Chronische pijnAls een straatkat volg je me door mijn leven, bedelend om aandacht.  Ik haal je aan en duw je weg, druk met mijn eigen bestaan. Als ik even niet naar je kijk ben je veranderd in een sabeltandtijger en overmeester je mij met een enkele graai.
Andere keren ben je de roze olifant in de kamer die me met volle kracht naar de reservebank zwiept. Jaloers kijk ik toe hoe jouw aanwezigheid mijn dagen donker kleurt, mijn pas verzwaart en mijn vlammend enthousiasme dooft.
Ik wil je temmen. Observeer je gedrag, je technieken en zweer een list te bedenken om je te snel af te zijn om je voorgoed buiten te sluiten. Ik ga je te lijf met plannen en kalenders, diëten en sport. Ademhalingsoefeningen en affirmaties, massages en kruiden.  Jij weet niet met wie je te maken hebt.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Ik bewaak mijn grenzen, vurig en vol daadkracht.
Vaker dan me lief is breek je door mijn verdediging naar binnen en banen mijn tranen zich een weg naar buiten. Je breekt me op in kleine stukjes, knutselt met mijn gebroken grenzen nieuwe constructies in elkaar. Ik probeer jou te doorgronden, je acties te ontcijferen.
Waarom doe je dit? Waarom ben je hier?
Hoe meer ik me op jou richt, hoe verder ik van mezelf af kom te staan.

Je neemt me mee in de deining van het heden, dringt mijn aandacht terug naar het moment.
Nu alles is wat ik heb.
Door jou besef ik dat mijn beperkingen vloeibaar zijn. Grenzen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
‘Nee dank je wel’  is een volzin. Mijn ruimte is heilig net zoals de ruimte van de ander.  En een betere wereld, begint met goede zorg voor mezelf.
Jij neemt me soms volledig in beslag, maar blijft onzichtbaar voor de mensen om me heen. Zo help je me herinneren dat niet alle pijn om iemands gezicht geschreven staat en we er goed aan doen om niet alleen met onszelf, maar ook met de ander liefdevol om te gaan. Je weet tenslotte niet in welke strijd iemand zich bevindt en welke pijn hij moet dragen.

Ik kijk uit naar de dag dat we definitief afscheid zullen nemen en onze wegen zullen scheiden.
Tot die tijd incasseer ik met opgeheven hoofd je lessen.
Jij krijgt me niet klein maar helpt me groeien.
Kom maar op, ik lust je rauw!