Hoogmoed

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

 

Monsterlijke (1)Deze week: Hoogmoed

Ik ontken je bestaan, maar jij staat op mijn gezicht geschreven. Op een onbewaakte momenten zien anderen jouw reflectie op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik al niet teruggekregen dat ik vervlochten ben jou en zo onbereikbaar en arrogant overkom?
De kritiek van anderen voedde mijn angst om te groeien en ik ontwikkelde een consequente opgewektheid die me zou moeten beschermen tegen hun afkeuring.
Toch blijf jij me bezoeken.

Onze onderonsjes zijn intens en kortstondig. Daarna voel ik me een beetje vies en beschaamd.
Goede mensen laten zich niet door jou verleiden, maar wat is het soms fijn om te verdwijnen in je armen en ademloos te luisteren naar je flemende woorden!  Als ik zo aangesproken word op jouw aanwezigheid, kan ik er toch net zo goed van genieten?
Je sleurt me mee naar een hoge toren, waar ik neerkijk op de rest van de wereld. Ik waan me onaantastbaar en geniet van de overwinning. Met opgeheven hoofd lukt het niet om verder te kijken dan mijn neus lang is. Struikelend over oordelen ga ik plat op mijn gezicht.
Jij bent in geen velden of wegen te bekennen.
Trouw ben je nooit geweest.
Ik neem me voor om je de volgende keer de deur te wijzen, je streng toe te spreken dat ik te volwassen ben voor je spelletjes. Maar als je weer voor mijn neus staat, zwicht ik voor je zoete beloftes en laat ik me weer mee slepen…Voor even.

Lange tijd probeerde ik me aan je te ontworstelen. Nu besef ik dat ik geen angst had voor jou, maar vooral vreesde voor de kritische blik van de ander. Ik wilde vooral niet denken dat ik heel wat was.
Ik maakte mezelf kleiner en verschool mezelf achter (valse) bescheidenheid. Begon troebel te zien en liet hoogmoed en zelfvertrouwen in elkaar overlopen.
Nu ben ik al een tijdje bezig om de boel op scherp te stellen.
Jij leert me dat ik niet elke mening op dezelfde waarde hoef te schatten. Dat mijn gezicht zich prima leent voor projectie en dat de onzekerheid van een ander vooral daar mag blijven.
Door jou te omarmen erken ik dat ik het waard ben om ruimte in te nemen, dat ik er mag zijn.
Wanneer ik schrijf open, eerlijk en kwetsbaar, kan niets mij raken. Dan valt hoog van moedig af en ben ik precies zoals ik zijn wil.

Een liefdesbrief


Simpelsap Schrijft (2)

Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)

 

Dag lieverd,

De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde.  Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.

Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven.  Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker.  De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling.  De dag zelf verliep soepel  al brak mijn hart in duizend stukken.

In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen.  Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben.  Ik ben er eindelijk  aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn:  (je) moeder.

Wilde wijven woensdag: WTF?


Wilde Wijvn“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”

Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ – www.sprinkelsprankel.com

Op haar blog noemt Marieke de ontembare vrouw ook wel het Wilde Wijf. En dat is precies wat ik wil worden!
Leven vanuit liefde, geven omdat het kan en nemen wanneer het nodig is. Onbewust was ik al langer bezig met mijn Wilde Wijven transformatie en daarover heb je ook al wat avonturen kunnen lezen op Simpelsap. Dit heeft me hongerig gemaakt naar meer!

Daarom introduceer ik Wilde Wijven Woensdag.
Hoe pak ik mijn metamorfose aan? Welke obstakels en uitdagingen kom ik tegen? Wie of wat zijn mijn inspiratiebronnen en welke overwinningen heb ik behaald? Je leest het allemaal op Wilde Wijven woensdag.

Deze week: Ontdek de Godin in jezelf. 
Geleide meditatie en werkboek van Marieke, van de blog Sprinkel Sprankel.

De Gódin in mézelf, serieus? Daar ben ik toch veel te nuchter voor? Bovendien, wie denk ik wel niet dat ik ben? Wat voor grootheidswaanzin is dit? Moet ik me nu ineens goddelijk verheven voelen?
Je raadt het al, mijn onzekerheidsorkest trok alle toeters en bellen tevoorschijn en de vooroordelen vlogen me om de oren. Het leek zo’n goed idee om een geleide meditatie te gaan doen. Ik was blij om een concreet startpunt te hebben voor mijn reis naar mijn Wilde Wijf.
Maar toen ik me eenmaal klaar maakte om te beginnen, werd het wat onrustig in mijn hoofd.
Wat als die Innerlijke Godin niet komt opdagen? Wat als ze lijkt op iemand die ik eigenlijk heel stom vind? Wat als ik die meditatie verpruts? (Dat zou niet de eerste keer zijn!)
Maar goed, je wil een Wild Wijf worden of niet, dus ik besloot het hele orkest te negeren, en de meditatie aan te zetten. Weerstand of niet, ik kan toch zeker een poging wagen.

Marieke’s meditatie is kort en krachtig. Het is een soort speeddate met mijn eigen Innerlijke Godin die er zo uitziet:

Xena-A-Friend-in-Need-Season-6-xena-warrior-princess-1213249_403_500Bron

Nice.
Ze heeft een boodschap voor me, die ze me met volle overgave in mijn gezicht blèrt:  “If you want it, go and get it!  Yes you can! Go Go GO!”
(Ik denk dat ze zich heeft laten inspireren door Obama)

Beduusd ben ik weer terug op mijn kussentje en neem even de tijd om bij te komen. Ik weet niet of ze echt mijn innerlijke Godin is. Misschien kwam ze even langs als oproepkracht om  ervoor te zorgen dat ik deze boodschap echt zou ontvangen.
Maar ze heeft gelijk.
De felheid en vastberadenheid waarmee ze op haar doelen afstevent, ben ik onderweg verloren. Nadat ik mijn hobby als ravijnrenner heb beëindigd en pensioen nam als hulpverlener, is het vuur uit me verdwenen. Door te starten met Simpelsap en mijn schrijfopleiding is er een voorzichtig vonkje ontstaan, dat langzaam maar zeker uitgroeit tot een knapperend haardvuur.
Maar dat is niet genoeg.
Als Wild Wijf in spé, die leeft vanuit haar hart en volle overgave, is het mijn inziens toch de bedoeling dat ik mezelf toesta om te handelen vanuit het vurige verlangen om te schrijven.
Zonder dat ik mezelf hierbij tegenhoud.

Ik wil net als Xena met opgeheven hoofd een nieuwe situatie inwandelen. Ik wil kunnen genieten van de garantie dat ik fouten ga maken en hiervan ga leren. Dat ik dankzij die fouten een betere en slimmere versie word van mezelf.  Durven beginnen, durven fouten te maken en durven spijt te krijgen… dat is wat ik wil.

Mijn reis naar mijn Wilde Wijf is net begonnen en ik had me geen mooier begin kunnen voorstellen!
Marieke, dank je wel voor de meditatie en het werkboek!

PS. Ik ga natuurlijk niet verklappen hoe de meditatie precies in elkaar steekt, of welke vragen je in het werkboek kunt vinden. Dat is aan jou te ontdekken. Klik hier om te beginnen!

Monsterlijke maandag: De introductie

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: JaloezieMonsterlijke

Ik vind je lelijk en schaam me voor je aanwezigheid.
Voorheen gebruikte ik jou als een motivator. Wanneer jij je groene kop opstak, was dat voor mij een teken om harder te gaan werken. Steeds een beetje harder, totdat ik duizelend van mijn eigen vicieuze cirkel me een slag in de rondte had gewerkt.
Ik ging met pensioen en gooide het roer om. Naïef hoopte ik op een definitief afscheid, maar ik had kunnen weten dat je weer op de stoep zou staan.

Nu ben je terug. Je wurmt je weer een weg naar binnen, werpt af en toe je schaduw op zonnige momenten en gniffelt wanneer ik met jouw bril op de wereld in kijk.
Gearmd met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak wil ik haastig ten aanval, beschermen wat van mij is of wat ik denk te verdienen. Mijn toon wordt feller, mijn oordelen harder en mijn blik versmalt.  Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor kwetsbaarheid, eerlijkheid en liefde. Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor mij.

Gisterenavond verleidde je me bijna tot ruzie. Mr. Simpelsap en ik stonden lijnrecht tegenover elkaar. Een blik in zijn ogen bracht me inzicht. Hoe fijn is het als je samenwoont met iemand die je gedrag zo oprecht spiegelt en onvoorwaardelijk van je houdt. Als de liefde voor mezelf even tekortschiet, is zijn liefde altijd beschikbaar om me een duwtje in de rug te geven.
Ik had niet door dat ik steeds een beetje groener begon te zien. Mijn mond vulde zich al langzaam met verwijten, mijn ogen waren al naarstig op zoek naar een stok om mee te slaan.
Afgeleid door afgunst duurde het even voordat ik jouw uitnodiging op waarde kon schatten.
Ik schaamde me voor je en was zo druk met je weg te duwen, dat ik niet eens zag wat je werkelijke bedoelingen zijn.

Jij nodigt me uit om ruimte te nemen, stil te staan en naar mezelf te kijken. Wat is er aan de hand? Waar ben ik precies jaloers op?  Wat kom ik tekort?  Ik blijk jaloers te zijn op Mr. Simpelsaps vermogen om er ‘tussenuit’ te gaan. Even geen ziekenhuizen en Endobitch, gewoon pauze, bijkomen en feesten. Maar bij mij gebeurt het hele feest in mijn lichaam, helaas is daar geen ontsnappen aan! Toch?

Jaloezie, jij bent mijn gemaskerd verlangen. Door jou te verwelkomen en open te staan, krijg ik de ruimte om te ontdekken waar ik behoefte aan heb. Nu heb ik vooral behoefte aan rust, ruimte en energie.  Ik wil weer geloven en hoop kunnen vestigen op de dingen die we doen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik wil weer kunnen genieten van de blije belletjes die opborrelen als we op avontuur gaan, of als ik inspiratie opdoe op een onbewaakt moment.
Dus dat gaan we de komende tijd doen.

Lieve jaloezie, bedankt voor je inzichten. Ik vind je nog steeds lelijk, maar schaam me niet meer zo erg als eerst.  Misschien komt er een moment dat ik je aanwezigheid niet meer nodig heb, als ik een sterkere band heb met mijn verlangens en behoeften en ze zonder maskers naar binnen kunnen treden.  De volgende keer dat je weer over de drempel stapt, zal ik eerst goed naar je kijken voordat ik je naar buiten probeer te werken. Beloofd!

De nieuwe jas van Simpelsap

cropped-Simpelsap-2.jpgMooi is ie he? Na maandenlang brainstormen en knutselen is het er gisteren eindelijk van gekomen: Simpelsap heeft een logo én een nieuwe lay out!

Toen ik eind 2014 begon met bloggen, was ik vooral gericht op de teksten. Werken met WordPress vond ik maar ingewikkeld. Het uiterlijk van mijn blog was misschien nog niet helemaal zoals ik het hebben wilde, maar het gaat om het innerlijk, toch?

De laatste maanden merkte ik dat drempel om nieuwe teksten te publiceren steeds hoger kwam te liggen. Ik kon mijn vinger er niet opleggen, weet het in eerste  aan te weinig inspiratie en teveel andere bezigheden. Dit weekend viel het kwartje: ik heb mezelf teveel ruimte gegeven en te weinig houvast. Dit zorgde ervoor dat het voor mij steeds moeilijker werd om consequent te bloggen (want waar moest het allemaal over gaan?).
Woensdag blogdag verdween langzaamaan uit mijn agenda en ik begon steeds onregelmatiger te publiceren…

Daar komt nu een einde aan. Vanaf nu kun je drie tot vier keer per week een nieuw artikel op mijn blog lezen. Om mezelf wat meer houvast te bieden, zal ik de komende tijd een aantal rubrieken starten. Zo introduceer ik vanaf morgen de Monsterlijke Maandag, gevolgd door Wilde Wijven Woensdag. Wat die precies inhouden, leg ik je tegen die tijd uit. 😉

Daarnaast zal het karakter van mijn blogs ook anders zijn. In het eerste jaar blogde ik semi-anoniem. Mijn naam en foto stonden bijvoorbeeld niet op mijn blog vermeld. Daarnaast gunde ik je  vooral een kijkje in mijn hoofd en richtte het woord niet direct tot jou als lezer. Ook dat is dus veranderd 😉

Voortaan kun je nog beter op de hoogte blijven van de posts op mijn blog. Ik heb een aantal social media knoppen toevoegd, zodat je via Twitter, Pinterest en Bloglovin mijn blog kunt volgen. Vind je het fijner om een mailtje te ontvangen als ik iets nieuws heb gepubliceerd? Dat kan ook, je kunt je emailadres achterlaten onder het kopje “HOU HET SIMPEL: ABBONEER!”

Ik ben erg blij met mijn nieuwe stijl en kijk ernaar uit om meer te schrijven en vaker te bloggen!

Wat vind jij van Simpelsaps nieuwe look?

Lieve Pippi..

Lieve Pippi..Het is al bijna een jaar geleden. Ik zat bij je op de bank en voorzichtig begon je over je reisplannen. Hoewel ik dit al aan zag komen, was de schrik er toch. De periode daarna stond vooral in het teken van voorbereiden en afscheid nemen.  Je ging zo zorgvuldig mogelijk te werk, wilde niets aan het toeval overlaten. Het afscheid nemen viel je zwaar, maar achtte je noodzakelijk. Vastberaden stond ik aan je zijde en hielp je daar waar ik kon.
Ik was zo geconcentreerd op jou en je vertrek, dat ik niet kon beseffen wat voor sporen dat bij mij zou achterlaten. Je probeerde me voor te bereiden, maar ik wuifde het weg. Bovendien is mijn verdriet niet jouw verantwoordelijkheid.

Er zijn drie seizoenen aan me voorbij getrokken sinds jij bent weggegaan. Drie seizoenen waarin ik heb gelachen, heb gehuild en meer dan eens dacht “Dat moet ik Pippi vertellen”. Het besef dat dit niet meer op de ouderwetse manier kan, met een theetje bij jou op de bank, vind ik nog steeds verdrietig.

Onze wegen kruisten elkaar op wonderbaarlijke wijze en de momenten samen waren intens en kostbaar. We propten een heel leven vol wijsheid, vriendschap en liefde in twee jaar en wat hebben we ervan genoten. Tot op het allerlaatste moment strooide jij je levenslessen rijkelijk in het rond. Met open hart en armen heb ik ze ontvangen en koester ze nog steeds.
Ik hielp jou naar een afscheid, jij mij naar een nieuw begin.
Dank je wel dat je me met mijn neus op mijn schrijfknobbel drukte en me het laatste duwtje in de goede richting gaf. Jij hebt me laten ervaren hoe krachtig en genezend woorden kunnen zijn en dat het delen van verhalen een van de leukste dingen is om te doen.
Mijn eerste boek draag ik op aan jou 🙂

Lieve Pippi, tot de volgende keer!

XX

Spiegeltje spiegeltje aan de wand… Wie is het lelijkste van het land?

Spiegeltje spiegeltje aan de wand....Soms voel ik me een ui.
(Ik maak mezelf weleens onnodig aan het huilen, maar dat is niet waar ik naartoe wil met deze vergelijking).
Ongewenst kinderloos zijn doet pijn.  De pijn pelt elke keer een laagje af. Gedachten en gevoelens die zorgvuldig zijn weggepoetst komen nu weer bovendrijven. Ik worstel ermee, zoals je een bal onder water probeert te houden. Soms ben ik bang dat er na al dat afpellen niets meer overblijft. Dat al die lelijke laagjes een omhulsel zijn van een leeg karakter.

In de maatschappij wordt tegenslag soms verheerlijkt. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, what doesn’t kill you, makes you stronger! Allemaal waar natuurlijk, maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat in een tunnel zitten of klappen vangen van het leven bepaald geen pretje is. Het doet pijn.
Soms voel ik me wanhopig en beschaamd en verstop ik me het liefste voor de buitenwereld. Ik kan niet altijd blij en positief doen, de moed erin houden en de schouders eronder zetten.

Had ik al verteld dat ik ijdel ben? Ik geef niets om make up en de nieuwste mode, maar mijn verminderde vruchtbaarheid maakt me ijdeler dan ooit.  Waarom overkomt mij dit? Ik heb toch altijd netjes mijn best gedaan op school? Gewacht met zwanger willen  worden tot dat ik een diploma heb, een baan en een geweldige man? Ik heb nooit drugs gebruikt, rook en drink niet en leef heel erg gezond.  Ik lieg niet, steel niet en doe een ander geen kwaad. Waar heb ik dit aan verdiend?
Ineens is de gedachte dat we dingen ‘verdienen’ in ons leven, realistischer dan ook. De illusie van maakbaarheid zit diepgeworteld in mijn brein en leidt tot oeverloze discussies en eindeloze theorieën die deze situatie moeten verklaren. Het kan toch niet gewoon zo zijn?

Op sommige dagen ben ik mijn roze bril kwijt en pak ik mijn groene uit de kast. Jaloers kijk ik naar de zwangere vrouwen, vaders met kinderwagens en schattige peuters. Het is alsof de wereld mij nog even inwrijft wat ik zo erg mis. Er gaan scenario’s door mijn hoofd waarin ik bedenk dat niemands leven perfect is. Misschien heeft die zwangere vrouw opgezwollen voeten, heeft die vader al drie nachten niet geslapen en heeft die schattige peuter een wrat op z’n kont.  Voor heel even voel ik me beter, totdat ik besef dat ik weer in de overbekende valkuil ben getrapt.

Dat eeuwige vergelijken. Er is geen beperkte dosis geluk beschikbaar dat we met elkaar moeten delen. Als een ander zwanger is, gaat het aantal beschikbare baby’s per regio niet omlaag. Ik weet dat het totaal geen zin heeft om mijn wereld zoals ik die ken te vergelijken met het plaatje van de wereld dat de ander mij schetst.  Maar toch..
Een bevriend stel dat in een mooi huis woont, succesvolle carrières hebben en moeiteloos zwanger zijn geraakt van hun derde kind. Zo’n stel waarbij het lijkt alsof alles hen komt aanwaaien. Jaloezie en vergelijken maken er een tranendal van. Man, wat ben ik zielig zeg…
Op andere momenten voel ik me meer dan een ander. Zo’n stel dat per ongeluk zwanger raakt, terwijl ze beiden volop roken, drinken en af en toe een pilletje pakken. Die ongeschoold en werkloos nog bij hun ouders wonen en leven op energiedrankjes en friet.
Dan voel ik me voor eventjes beter, maar vaker geeft het vergelijken alle ruimte voor mijn grootste concurrent.

Mijn ego
Want waarom krijgen ‘dat soort mensen’ met gemak kinderen? Ze hebben een paar minuutjes lol samen en krijgen zo de voortplantingskaart toebedeeld. Terwijl wij al 2,5 jaar medisch kwartetten zonder resultaat. Wie is die vrouw die ineens onderscheid maakt tussen ‘dat soort mensen’ en zichzelf? Die denkt te kunnen bepalen wie er ‘recht’ op een kind heeft en wie niet? Nou die vrouw ben ik..

Kritisch as always, maar dan een tikkeltje erger. Die hormonen laten niet alleen mijn eitjes, maar ook mijn tenen groeien.  Geven mensen me de ruimte, dan voel ik me alleen. Willen ze graag op de hoogte gehouden worden en overladen ze me met aandacht en vragen, vind ik het opdringerig.
Wanneer ze niets zeggen voel ik me genegeerd, wanneer ze me voorzien van adviezen , raak ik geïrriteerd omdat ‘zij toch niet weten hoe het voelt’.  De adviezen, hoe ondoordacht ook, zijn echter al opgeslagen in mijn onderbewuste. Op donkere dagen komen ze tevoorschijn en draaien ze eindeloos rondjes als een kapotte grammofoonplaat.
Ik bekritiseer de ander, maar eigenlijk bekritiseer ik mezelf nog het meest.  Want het lukt me niet.

En als ik dan in de spiegel kijk, geconfronteerd met al mijn lelijke laagjes en kapotte lichaam, weet ik het ineens zeker:  Ongewenste kinderloosheid maakt me niet lelijk maar heel.
Er hoeft niets meer weggepoetst of weggedrukt te worden.  Ik mag er zijn, precies zoals ik ben.
Het is rot om in de tunnel te zitten, maar ik heb vertrouwen dat de eerste zonnestralen spoedig mijn gezicht zullen raken.

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam.  Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in.  Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

 

XXX

Brief aan 2015

Brief aan 2015
Tijdens de kerstdagen vorig jaar kondigde je je bezoek al aan. Er hing een onduidelijke dreiging in de lucht.  We voelden het allemaal. Het was slechts een voorbode van wat je voor mij in petto had.

Ik kreeg wat ruimte om wat aan te sterken, voordat je toesloeg. Twee mensen vielen weg, vrij kort achter elkaar. De wereld schudde op haar grondvesten, oude wonden werden opengehaald. Ik ontdekte hoe groot mijn vergevingsgezindheid is, hoe sterk mijn hart is geworden; ze laat zich niet zomaar meer breken.
De grenzen die ik in 2014 stelde, werden door jou op de proef gesteld. Voorheen vocht ik om ze te stellen, streed ik om ze te verdedigen. Dit jaar leerde ik alleen mijn hoofd hoefde te schudden. Ik raakte comfortabel met de ruimte die ik mezelf heb toegeëigend en besloot deze niet zomaar meer in te leveren.
Je was een jaar van tegenstellingen; ik wilde het leven vieren, Pippi rondde het leven af. Zij en ik hielpen elkaar loslaten, ieder op haar eigen manier.  Daarnaast drukte je me met de neus op te feiten dat het leven grillig is; een einde kan een nieuw begin zijn, een nieuw begin juist een einde.

Ondanks mijn weerstand tegen achtbanen nam je mee op een duizelingwekkende tocht over pieken en dalen. Ik ontdekte wat vriendschap voor mij betekent en wat ik daarin voor anderen wil betekenen. Door los te laten had ik twee handen vrij en je drukte ze vol met inspiratie, die me hongerig maakte naar meer.
Ik begon mezelf te ontvouwen, te tonen aan anderen. Het was zo spannend en eng, maar de reacties waren zo liefdevol en positief dat ik het er nog warm van krijg als ik eraan terugdenk!
Hoe meer ik mijn kwaliteiten omarm, hoe meer energie ik eruit haal. Jij gaf me het laatste zetje wat ik nodig had om de sprong te wagen en Simpelsap werd geboren.

Je bent een taaie bitch en ik kijk uit naar je vertrek, maar één ding moet ik je nageven: met jou was het nooit saai. Ik sluit je turbulente aanwezigheid af door een nieuw avontuur aan te gaan en mijn comfortzones nog één keer goed te stretchen…in IJsland!
Ik ben benieuwd wat 2016 brengt…

 

Alvast een fijne jaarwisseling allemaal!

Welcome to the darkside: 7 lessen uit donkere tijden

Welcome to the darkside (2)Afgelopen jaar was waardevol maar zwaar: ik worstelde met de Endobitch en onze kinderwens, moest afscheid nemen van meerdere mensen die me lief zijn en ging een aantal moeilijke confrontaties aan. Vandaag zet ik op een rijtje welke lessen ik allemaal heb geleerd.

Mijn mantel der liefde kan naar de kringloop
Ondanks mijn minimalistische opruimrondes en het ruimen van mijn fantasie-tas, had ik hem nog hangen: de mantel der liefde. Blijkbaar is mijn uitvoering van camouflageprint. Ik heb niet eens door gehad dat ik die zo vaak gebruikte! Na mijn zoveelste confrontatie met de ijskoningin werd het me ineens glashelder: als iemand keer op keer zijn ware gezicht laat zijn, hoef ik die niet met de mantel der liefde te bedekken. Sommige mensen gedragen zich gewoon asociaal en dat hoef ik niet te begrijpen of
te tolereren. Dus hup, weg ermee. Die mantel der liefde kan naar de kringloop en de bezoekregeling voor de Ivoren toren zeg ik ook op.

Ik neem de tijd om de spiegel te poetsen
Ik ben soms zo verdiept in draken temmen, beren van de weg sleuren en olifanten weer terug veranderen in muggen, dat het beeld dat ik van mezelf heb een beetje troebel is
geworden. Het is zo makkelijk om bezig te zijn met alles wat beter moet, dat ik vergeet wat ik allemaal al kan. Gesprekken met Mr. Simpelsap of met familie of vrienden zorgen ervoor dat ik de boel weer in het juiste perspectief ga zien.
Soms vind ik in de ander een stukje van mezelf terug.

Met welke bril kijk ik?
Het beeld dat de ander van mij heeft, heeft niet altijd toegevoegde waarde voor mezelf. Het afgelopen jaar heb ik regelmatig te horen gekregen dat ik dik ben, er zwanger / hormonaal uitzie en een onderkin en dikke kont rijker ben geworden.
Het klopt trouwens.
Ik ben een stuk dikker dan vroeger. Even voor de beeldvorming: in de afgelopen jaren ben ik van een BMI van 14.9 (ernstig ondergewicht) naar een BMI van 24 (gezond gewicht) gegaan. Ik maak deel uit van de heilige lijn der Himalaya-kinnen en aangezien ik zorgvuldig (spieren) heb gespaard voor de indrukwekkende omvang mijn kont,ben ik hartstikke trots op het resultaat. Tegenwoordig haal ik dus vaker mijn schouders op.
Mijn eigenwaarde wordt niet bepaald door de ongevoeligheid van een ander.

Nu ik weet wat ik waard ben, weet ik wat ik wil investeren
Dat brengt me bij het volgende punt. Nu ik besef hoeveel waarde ik aan mezelf hecht, is het
ook makkelijker om te investeren. In een capsule wardrobe bijvoorbeeld, zodat ik 80% van mijn kledingkast heb kunnen doneren. In een gezonder en actiever leven waarin ik 2-3 keer per week sport en vooral groenten en fruit eet. Maar ook in mijn consumentengedrag: ik schafte mijn Facebook af, kijk nauwelijks tv meer en probeer mijn smartphone zo min mogelijk te gebruiken. Ook mijn tijd en energie zijn waardevol en ik weeg zorgvuldig af waar ik die aan wil besteden.

Als het tocht, mag de deur dicht
Het zijn kiertjes die de kou binnen laten en er ervoor zorgen dat er een hoop energie verloren gaat. Dit geldt niet alleen voor ons huis, maar ook voor mijn leven.
In de afgelopen periode ben regelmatig teleurgesteld geraakt in anderen. Zoals ik al eerder schreef is empathie is soms ver te zoeken. In mijn leven zijn groene monsters vooral draken. Maar ik werd er dit jaar weer aan herinnerd dat sommige mensen vooral problemen hebben met ander soort groene monsters. Mijn energie sijpelt langzaam weg wanneer ik tijd met hen doorbreng.
Dus ik doe de deur dicht.
Geen semi-beleefde gesprekjes meer met mensen die mijn donkere dagen gebruiken als trap (of trampoline!) om wat hoger te kunnen reiken.

Wat je zegt, ben je zelf?
Als ik de empathie in anderen soms mis, wat zegt dat dan over mij?
Dat ik behoefte heb aan begrip, zorg en liefde. Die kan ik ook heel goed aan mezelf geven. Wat ik daarna van anderen ontvang is dan mooi meegenomen. 😉
Ook ben ik kritischer naar mezelf gaan kijken: ik kan wel een hoop van anderen verwachten, maar hoe gedraag ik ten opzichte van hen? Ik vroeg het aan de mensen om me heen, kreeg fijne feedback en leerde dat ik vooral zorgvuldiger met mijn empathie kan omgaan. (Zie ook punt 5)

Ik geef puzzelstukjes de tijd om op hun plek te vallen
In september heb ik de sprong gewaagd en begonnen met een schrijfopleiding. Het is heerlijk en eng tegelijk. Waar het schrijven eerst vanzelf ging omdat ik in een flow zit en omdat ik het lekker vind , ben ik nu gebonden aan literatuur, opdrachten en heuse deadlines. Ik zweet peentjes als ik mijn opdracht inlever of voordraag aan andere schrijvers, want zij voorzien mij van feedback. Ik ontdekte dat ik me sterk identificeer met schrijven: dit is niet alleen wat ik doe, maar ook wie ik ben en wil zijn.
In gesprek met Mr. Simpelsap herinnerde ik me hoe simpel het kan zijn: als ik het de tijd geef, rolt er vanzelf een verhaal uit. Iedere keer is het spannend, maar de moeite waard. Gaandeweg krijg ik mijn flow weer terug en ben ik een hoop ervaring en kennis rijker.

Donkere tijden geven mij een heldere blik, de meest waardevolle inzichten en de mooiste verhalen.
Het is niet altijd even makkelijk, maar ik word er altijd beter van.