Enige tijd geleden was ik in het ziekenhuis voor controle. Ik moest bloed laten prikken en maakte kennis met een eigenaardig figuur…
De zadelkruk kreunde onder zijn gewicht en Timothy Burns kreunde inwendig mee.
Werken op deze afdeling was een onmogelijke opgave. Het was zijn eerste dag, maar hij wilde nu al opgeven. Sinds hij kon herinneren had hij al een grote weerstand tegen bloed en alles wat ermee te maken had. De geur alleen al deed hem duizelen.
Hij checkte nog eens of alle materialen klaar lagen op het kastje; de naald, de riem waarmee hij de arm zou afknellen, watjes en pleisters. Alles lag nog steeds op zijn plek, maar hij voelde zich niet beter voorbereid op zijn taak. De seconden tikten veel te langzaam voorbij, de klok gaf aan dat zijn shift nog zeker 2,5 uur zou duren. Hij zuchtte.
Een donkere dame kwam de prikcabine binnen. Ze huppelde bijna en glimlachte van oor tot oor.
Hij deinsde terug toen ze hem benaderde om kennis te maken, schrok van haar hartelijkheid.
Wist ze niet wat haar stond te wachten?
Ze glimlachte toen ze haar naam zei – hij had het niet eens verstaan – en ging naast hem zitten op de kruk. Geke verwees haar norsig naar de prikstoel en al gauw zat zij tegenover hem. Hij keek in haar bijna zwarte ogen die hem tegemoet schitterden. Geen angst.
Zou zij zien dat hij dat wel voelde?
Zijn handen voelden klam en koud aan. Trillend pakte hij de riem.
Babbelend vroeg ze of het uitmaakte welke arm. “Dat is aan u” sprak hij haar officieel toe en ze zweeg.
Met uitgestrekte arm en gebalde vuist presenteerde zij zich aan hem. Open, toegankelijk. Hij ademde diep en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. Legde zijn vingers op haar huid, zocht naar haar ader. Bij het aanraken van haar kloppende aders voelde hij al het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Het kostte hem al zijn zelfbeheersing om zo routineus mogelijk de benodigde handelingen te verrichten. Voelde zij ook spanning, angst? Beefde zij bij de gedachte dat hij haar bloed tot zich zou nemen? Nieuwsgierig naar haar reactie zocht hij haar ogen, maar zij had haar hoofd weggedraaid en was duidelijk niet meer aanwezig in de ruimte. Ze had zich aan hem overgeleverd en zou pas terugkomen als hij zijn plicht had gedaan.
“Komt ie dan he”.
Een zucht ontsnapte aan zijn lippen toen de naald haar huid doorboorde, het werd licht in zijn hoofd toen het buisje zich langzaam vulde met bloed. Zijn hand trilde nog erger. Gefascineerd staarde hij naar de rode vloeistof en likte onbewust zijn lippen. Opwinding nam bezit van zijn lichaam en hij voelde zijn verlangen groeien. Te laat ontdekte hij dat het bloed gestopt was met stromen. Hij voelde paniek, hoelang was hij verzonken geweest in zijn gedachten? Zijn ogen flitsten door de ruimte, op zoek naar Geke.
“Ik geloof dat ik mis geprikt heb” piepte hij. In drie stappen was zijn collega bij hem. Trok de naald uit zijn klamme handen en duwde kordaat door.
De donkere dame wierp een blik op het tafereel, wat afwezig, maar geïrriteerd.
“Zo, heb ik de boel toch nog even gered” deelde Geke haar triomfantelijk mee. Timothy ontving een waarschuwende blik. Dit verhaal zou gegarandeerd nog een staartje krijgen.
Geke trok de naald terug, gooide deze weg en pakte het buisje in.
Aan Timothy de eer om de zaken verder af te handelen. Ietwat hardhandig drukte hij het watje tegen haar arm, zocht met zijn andere hand naar een pleister. Hij trilde nog steeds.
Pas toen zijn patiënt was vertrokken, was hij zich weer bewust van zichzelf. Het voelde nog steeds licht in zijn hoofd en hij snoof diep. Wat was er zojuist gebeurd? Waarom voelde hij zich bang, opgewonden en hongerig tegelijk? Wankelend zocht hij zijn weg naar de deur. Geke stond hem op te wachten, klaar om een tirade af te steken, maar hij liep haar straal voorbij. “Dit is de laatste keer dat je me zoiets flikt, meneer Burns!” snauwde ze hem na.
Hij moest hier weg.