Vroeger riep
ik dat ik volgens “de essentie” wilde leven. Het verlangen was sterk, maar ik had geen flauw idee hoe ik het voor me zag. Al puberend verdween die wens naar de achtergrond. Tot 2011. Toen werd dat verlangen ineens nieuw leven ingeblazen. En hoe!
Op een regenachtige zaterdag hielpen we vrienden met verhuizen. Het was flinke onderneming: onze vrienden waren kortgeleden gaan samenwonen en verhuisden van een appartement naar een eengezinswoning. Twee huishoudens werden samengevoegd en van de ene provincie naar de andere verhuisd.
Die middag trokken twee levens aan mij voorbij; jeugdherinneringen, voornemens, meubels, kleding…allemaal zorgvuldig ingepakt en verhuisklaar gemaakt. We sjouwden wat af!
Ik was onder de indruk van alle spullen en verhalen, maar dacht ook aan mijn eigen bezittingen.
Ons appartement stond vol met beeldjes, boeken en meubels die wij gekocht, verzameld of gekregen hadden.
Ons was hetzelfde lot beschoren als we zouden verhuizen naar een ‘Grote mensen huis’. Inpakken, verhuis klaar maken, sjouwen..
Nu al zoveel spullen!
Hoe gaat dat daarna? Hard werken, meer spullen, een groter huis ? Meer ruimte, nóg harder werken, nóg meer spullen? Afijn, je begrijpt het idee.
Eerlijk gezegd kreeg ik het er hartstikke benauwd van. Is dit nu een grote mensenleven? Mijn grote mensen leven?
De kriebelende onrust groeide uit tot een heuse wervelwind; Ik wil eenvoud! Ik wil ruimte!
Ik zocht inspiratie om de boel drastisch te veranderen en stuitte op verschillende blogs over het minimalisme. (Daarover in een latere post meer)
Meer eenvoud, meer ruimte dus…minder spullen!
Niet lullen..maar poetsen!
In de weken erna begon ik met ruimen; al mijn bezittingen gingen door mijn handen.
Telkens stelde ik mezelf dezelfde vraag: “Heb ik dit nodig?”
Er waren veel spullen die we dubbel hadden, daar kon sowieso een exemplaar van weg. Beschadigde, versleten of vergeten spullen, alles werd gesorteerd en klaargezet. Er kon een hele lading naar de kringloop en ook de milieustraat kreeg een portie spullen te verwerken.
Het voelde goed om ruimte te creëren en kritisch te kijken naar mijn bezittingen.
Na de eerste grote opruimronde
Uiteindelijk vond ik het welletjes en keek eens goed om heen.
Wat me het eerste opviel, was de ruimte die overbleef. (Duh!)
Door grondig te werk te gaan, kreeg ik ineens een zee aan ruimte terug. En ik liet het zo.
De vensterbanken bleven leeg en werden niet opgeleukt met schattige beeldjes, plantjes, kaarsjes etc.
De leegte mocht er zijn.
En toen? Kwamen er ineens allerlei vragen!
Hoe waren die spullen eigenlijk allemaal in huis gekomen? Welke verlangens zaten erachter? Wat zeiden de spullen waren gebleven over mezelf? Klopte dat ook met het beeld wat ik van mezelf had?
En wat wilde ik doen met de herwonnen ruimte, in huis, maar ook in mijn eigen hoofd?
Ik dacht dat ik een heel eind was, maar ontdekte dat de reis net was begonnen!