inzichten – Pagina 2

Hoogmoed

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Hoogmoed

Ik ontken je bestaan, maar jij staat op mijn gezicht geschreven. Op een onbewaakte momenten zien anderen jouw reflectie op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik al niet teruggekregen dat ik vervlochten ben jou en zo onbereikbaar en arrogant overkom?
De kritiek van anderen voedde mijn angst om te groeien en ik ontwikkelde een consequente opgewektheid die me zou moeten beschermen tegen hun afkeuring.
Toch blijf jij me bezoeken.

Onze onderonsjes zijn intens en kortstondig. Daarna voel ik me een beetje vies en beschaamd.
Goede mensen laten zich niet door jou verleiden, maar wat is het soms fijn om te verdwijnen in je armen en ademloos te luisteren naar je flemende woorden! Als ik zo aangesproken word op jouw aanwezigheid, kan ik er toch net zo goed van genieten?
Je sleurt me mee naar een hoge toren, waar ik neerkijk op de rest van de wereld. Ik waan me onaantastbaar en geniet van de overwinning. Met opgeheven hoofd lukt het niet om verder te kijken dan mijn neus lang is. Struikelend over oordelen ga ik plat op mijn gezicht.
Jij bent in geen velden of wegen te bekennen.
Trouw ben je nooit geweest.
Ik neem me voor om je de volgende keer de deur te wijzen, je streng toe te spreken dat ik te volwassen ben voor je spelletjes. Maar als je weer voor mijn neus staat, zwicht ik voor je zoete beloftes en laat ik me weer mee slepen…Voor even.

Lange tijd probeerde ik me aan je te ontworstelen. Nu besef ik dat ik geen angst had voor jou, maar vooral vreesde voor de kritische blik van de ander. Ik wilde vooral niet denken dat ik heel wat was.
Ik maakte mezelf kleiner en verschool mezelf achter (valse) bescheidenheid. Begon troebel te zien en liet hoogmoed en zelfvertrouwen in elkaar overlopen.
Nu ben ik al een tijdje bezig om de boel op scherp te stellen.
Jij leert me dat ik niet elke mening op dezelfde waarde hoef te schatten. Dat mijn gezicht zich prima leent voor projectie en dat de onzekerheid van een ander vooral daar mag blijven.
Door jou te omarmen erken ik dat ik het waard ben om ruimte in te nemen, dat ik er mag zijn.
Wanneer ik schrijf open, eerlijk en kwetsbaar, kan niets mij raken. Dan valt hoog van moedig af en ben ik precies zoals ik zijn wil.

Wilde wijven woensdag: WTF?

“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ – www.sprinkelsprankel.com

Op haar blog noemt Marieke de ontembare vrouw ook wel het Wilde Wijf. En dat is precies wat ik wil worden!
Leven vanuit liefde, geven omdat het kan en nemen wanneer het nodig is. Onbewust was ik al langer bezig met mijn Wilde Wijven transformatie en daarover heb je ook al wat avonturen kunnen lezen op Simpelsap. Dit heeft me hongerig gemaakt naar meer!

Daarom introduceer ik Wilde Wijven Woensdag.
Hoe pak ik mijn metamorfose aan? Welke obstakels en uitdagingen kom ik tegen? Wie of wat zijn mijn inspiratiebronnen en welke overwinningen heb ik behaald? Je leest het allemaal op Wilde Wijven woensdag.

Deze week: Ontdek de Godin in jezelf.
Geleide meditatie en werkboek van Marieke, van de blog Sprinkel Sprankel.

De Gódin in mézelf, serieus? Daar ben ik toch veel te nuchter voor? Bovendien, wie denk ik wel niet dat ik ben? Wat voor grootheidswaanzin is dit? Moet ik me nu ineens goddelijk verheven voelen?
Je raadt het al, mijn onzekerheidsorkest trok alle toeters en bellen tevoorschijn en de vooroordelen vlogen me om de oren. Het leek zo’n goed idee om een geleide meditatie te gaan doen. Ik was blij om een concreet startpunt te hebben voor mijn reis naar mijn Wilde Wijf.
Maar toen ik me eenmaal klaar maakte om te beginnen, werd het wat onrustig in mijn hoofd.
Wat als die Innerlijke Godin niet komt opdagen? Wat als ze lijkt op iemand die ik eigenlijk heel stom vind? Wat als ik die meditatie verpruts? (Dat zou niet de eerste keer zijn!)
Maar goed, je wil een Wild Wijf worden of niet, dus ik besloot het hele orkest te negeren, en de meditatie aan te zetten. Weerstand of niet, ik kan toch zeker een poging wagen.

Marieke’s meditatie is kort en krachtig. Het is een soort speeddate met mijn eigen Innerlijke Godin die er zo uitziet:

Bron

Nice.
Ze heeft een boodschap voor me, die ze me met volle overgave in mijn gezicht blèrt: “If you want it, go and get it! Yes you can! Go Go GO!”
~~(Ik denk dat ze zich heeft laten inspireren door Obama)~~

Beduusd ben ik weer terug op mijn kussentje en neem even de tijd om bij te komen. Ik weet niet of ze echt mijn innerlijke Godin is. Misschien kwam ze even langs als oproepkracht om ervoor te zorgen dat ik deze boodschap echt zou ontvangen.
Maar ze heeft gelijk.
De felheid en vastberadenheid waarmee ze op haar doelen afstevent, ben ik onderweg verloren. Nadat ik mijn hobby als ravijnrenner heb beëindigd en pensioen nam als hulpverlener, is het vuur uit me verdwenen. Door te starten met Simpelsap en mijn schrijfopleiding is er een voorzichtig vonkje ontstaan, dat langzaam maar zeker uitgroeit tot een knapperend haardvuur.
Maar dat is niet genoeg.
Als Wild Wijf in spé, die leeft vanuit haar hart en volle overgave, is het mijn inziens toch de bedoeling dat ik mezelf toesta om te handelen vanuit het vurige verlangen om te schrijven.
Zonder dat ik mezelf hierbij tegenhoud.

Ik wil net als Xena met opgeheven hoofd een nieuwe situatie inwandelen. Ik wil kunnen genieten van de garantie dat ik fouten ga maken en hiervan ga leren. Dat ik dankzij die fouten een betere en slimmere versie word van mezelf. Durven beginnen, durven fouten te maken en durven spijt te krijgen… dat is wat ik wil.

Mijn reis naar mijn Wilde Wijf is net begonnen en ik had me geen mooier begin kunnen voorstellen!
Marieke, dank je wel voor de meditatie en het werkboek!

PS. Ik ga natuurlijk niet verklappen hoe de meditatie precies in elkaar steekt, of welke vragen je in het werkboek kunt vinden. Dat is aan jou te ontdekken. Klik hier om te beginnen!

Monsterlijke maandag: De introductie

Deze week: Jaloezie

Ik vind je lelijk en schaam me voor je aanwezigheid.
Voorheen gebruikte ik jou als een motivator. Wanneer jij je groene kop opstak, was dat voor mij een teken om harder te gaan werken. Steeds een beetje harder, totdat ik duizelend van mijn eigen vicieuze cirkel me een slag in de rondte had gewerkt.
Ik ging met pensioen en gooide het roer om. Naïef hoopte ik op een definitief afscheid, maar ik had kunnen weten dat je weer op de stoep zou staan.

Nu ben je terug. Je wurmt je weer een weg naar binnen, werpt af en toe je schaduw op zonnige momenten en gniffelt wanneer ik met jouw bril op de wereld in kijk.
Gearmd met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak wil ik haastig ten aanval, beschermen wat van mij is of wat ik denk te verdienen. Mijn toon wordt feller, mijn oordelen harder en mijn blik versmalt. Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor kwetsbaarheid, eerlijkheid en liefde. Wanneer jij er bent, is er geen ruimte voor mij.

Gisterenavond verleidde je me bijna tot ruzie. Mr. Simpelsap en ik stonden lijnrecht tegenover elkaar. Een blik in zijn ogen bracht me inzicht. Hoe fijn is het als je samenwoont met iemand die je gedrag zo oprecht spiegelt en onvoorwaardelijk van je houdt. Als de liefde voor mezelf even tekortschiet, is zijn liefde altijd beschikbaar om me een duwtje in de rug te geven.
Ik had niet door dat ik steeds een beetje groener begon te zien. Mijn mond vulde zich al langzaam met verwijten, mijn ogen waren al naarstig op zoek naar een stok om mee te slaan.
Afgeleid door afgunst duurde het even voordat ik jouw uitnodiging op waarde kon schatten.
Ik schaamde me voor je en was zo druk met je weg te duwen, dat ik niet eens zag wat je werkelijke bedoelingen zijn.

Jij nodigt me uit om ruimte te nemen, stil te staan en naar mezelf te kijken. Wat is er aan de hand? Waar ben ik precies jaloers op? Wat kom ik tekort? Ik blijk jaloers te zijn op Mr. Simpelsaps vermogen om er ‘tussenuit’ te gaan. Even geen ziekenhuizen en Endobitch, gewoon pauze, bijkomen en feesten. Maar bij mij gebeurt het hele feest in mijn lichaam, helaas is daar geen ontsnappen aan! Toch?

Jaloezie, jij bent mijn gemaskerd verlangen. Door jou te verwelkomen en open te staan, krijg ik de ruimte om te ontdekken waar ik behoefte aan heb. Nu heb ik vooral behoefte aan rust, ruimte en energie. Ik wil weer geloven en hoop kunnen vestigen op de dingen die we doen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik wil weer kunnen genieten van de blije belletjes die opborrelen als we op avontuur gaan, of als ik inspiratie opdoe op een onbewaakt moment.
Dus dat gaan we de komende tijd doen.

Lieve jaloezie, bedankt voor je inzichten. Ik vind je nog steeds lelijk, maar schaam me niet meer zo erg als eerst. Misschien komt er een moment dat ik je aanwezigheid niet meer nodig heb, als ik een sterkere band heb met mijn verlangens en behoeften en ze zonder maskers naar binnen kunnen treden. De volgende keer dat je weer over de drempel stapt, zal ik eerst goed naar je kijken voordat ik je naar buiten probeer te werken. Beloofd!

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam. Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in. Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

XXX

Welcome to the darkside: 7 lessen uit donkere tijden

Afgelopen jaar was waardevol maar zwaar: ik worstelde met de Endobitch en onze kinderwens, moest afscheid nemen van meerdere mensen die me lief zijn en ging een aantal moeilijke confrontaties aan. Vandaag zet ik op een rijtje welke lessen ik allemaal heb geleerd.

Mijn mantel der liefde kan naar de kringloop
Ondanks mijn minimalistische opruimrondes en het ruimen van mijn fantasie-tas, had ik hem nog hangen: de mantel der liefde. Blijkbaar is mijn uitvoering van camouflageprint. Ik heb niet eens door gehad dat ik die zo vaak gebruikte! Na mijn zoveelste confrontatie met de ijskoningin werd het me ineens glashelder: als iemand keer op keer zijn ware gezicht laat zijn, hoef ik die niet met de mantel der liefde te bedekken. Sommige mensen gedragen zich gewoon asociaal en dat hoef ik niet te begrijpen of
te tolereren. Dus hup, weg ermee. Die mantel der liefde kan naar de kringloop en de bezoekregeling voor de Ivoren toren zeg ik ook op.

Ik neem de tijd om de spiegel te poetsen
Ik ben soms zo verdiept in draken temmen, beren van de weg sleuren en olifanten weer terug veranderen in muggen, dat het beeld dat ik van mezelf heb een beetje troebel is
geworden. Het is zo makkelijk om bezig te zijn met alles wat beter moet, dat ik vergeet wat ik allemaal al kan. Gesprekken met Mr. Simpelsap of met familie of vrienden zorgen ervoor dat ik de boel weer in het juiste perspectief ga zien.
Soms vind ik in de ander een stukje van mezelf terug.

Met welke bril kijk ik?
Het beeld dat de ander van mij heeft, heeft niet altijd toegevoegde waarde voor mezelf. Het afgelopen jaar heb ik regelmatig te horen gekregen dat ik dik ben, er zwanger / hormonaal uitzie en een onderkin en dikke kont rijker ben geworden.
Het klopt trouwens.
Ik ben een stuk dikker dan vroeger. Even voor de beeldvorming: in de afgelopen jaren ben ik van een BMI van 14.9 (ernstig ondergewicht) naar een BMI van 24 (gezond gewicht) gegaan. Ik maak deel uit van de heilige lijn der Himalaya-kinnen en aangezien ik zorgvuldig (spieren) heb gespaard voor de indrukwekkende omvang mijn kont,ben ik hartstikke trots op het resultaat. Tegenwoordig haal ik dus vaker mijn schouders op.
Mijn eigenwaarde wordt niet bepaald door de ongevoeligheid van een ander.

Nu ik weet wat ik waard ben, weet ik wat ik wil investeren
Dat brengt me bij het volgende punt. Nu ik besef hoeveel waarde ik aan mezelf hecht, is het
ook makkelijker om te investeren. In een capsule wardrobe bijvoorbeeld, zodat ik 80% van mijn kledingkast heb kunnen doneren. In een gezonder en actiever leven waarin ik 2-3 keer per week sport en vooral groenten en fruit eet. Maar ook in mijn consumentengedrag: ik schafte mijn Facebook af, kijk nauwelijks tv meer en probeer mijn smartphone zo min mogelijk te gebruiken. Ook mijn tijd en energie zijn waardevol en ik weeg zorgvuldig af waar ik die aan wil besteden.

Als het tocht, mag de deur dicht
Het zijn kiertjes die de kou binnen laten en er ervoor zorgen dat er een hoop energie verloren gaat. Dit geldt niet alleen voor ons huis, maar ook voor mijn leven.
In de afgelopen periode ben regelmatig teleurgesteld geraakt in anderen. Zoals ik al eerder schreef is empathie is soms ver te zoeken. In mijn leven zijn groene monsters vooral draken. Maar ik werd er dit jaar weer aan herinnerd dat sommige mensen vooral problemen hebben met ander soort groene monsters. Mijn energie sijpelt langzaam weg wanneer ik tijd met hen doorbreng.
Dus ik doe de deur dicht.
Geen semi-beleefde gesprekjes meer met mensen die mijn donkere dagen gebruiken als trap (of trampoline!) om wat hoger te kunnen reiken.

Wat je zegt, ben je zelf?
Als ik de empathie in anderen soms mis, wat zegt dat dan over mij?
Dat ik behoefte heb aan begrip, zorg en liefde. Die kan ik ook heel goed aan mezelf geven. Wat ik daarna van anderen ontvang is dan mooi meegenomen. 😉
Ook ben ik kritischer naar mezelf gaan kijken: ik kan wel een hoop van anderen verwachten, maar hoe gedraag ik ten opzichte van hen? Ik vroeg het aan de mensen om me heen, kreeg fijne feedback en leerde dat ik vooral zorgvuldiger met mijn empathie kan omgaan. (Zie ook punt 5)

Ik geef puzzelstukjes de tijd om op hun plek te vallen
In september heb ik de sprong gewaagd en begonnen met een schrijfopleiding. Het is heerlijk en eng tegelijk. Waar het schrijven eerst vanzelf ging omdat ik in een flow zit en omdat ik het lekker vind , ben ik nu gebonden aan literatuur, opdrachten en heuse deadlines. Ik zweet peentjes als ik mijn opdracht inlever of voordraag aan andere schrijvers, want zij voorzien mij van feedback. Ik ontdekte dat ik me sterk identificeer met schrijven: dit is niet alleen wat ik doe, maar ook wie ik ben en wil zijn.
In gesprek met Mr. Simpelsap herinnerde ik me hoe simpel het kan zijn: als ik het de tijd geef, rolt er vanzelf een verhaal uit. Iedere keer is het spannend, maar de moeite waard. Gaandeweg krijg ik mijn flow weer terug en ben ik een hoop ervaring en kennis rijker.

Donkere tijden geven mij een heldere blik, de meest waardevolle inzichten en de mooiste verhalen.
Het is niet altijd even makkelijk, maar ik word er altijd beter van.

Ravijnrennen: tijd voor een andere hobby

Iedereen die mij een beetje kent, kan het beamen: ik ben nogal fanatiek. Daarom is ravijnrennen één van mijn favoriete hobby’s. En hoewel ik inmiddels heb geleerd dat hardlopers doodlopers zijn, ben ik nogal hardleers en vind ik het moeilijk om van theorie praktijk te maken.

Klaar voor de start..
Ik had van jongs af aan de gewoonte om heel hard te werken en pas te stoppen als het werk gedaan was, of als ik tevreden was. Tegen de tijd dat ik ging studeren, had ik een eigenzinnige werkwijze ontwikkeld. Gedurende het trimester gaf ik meer dan 100% en één week voor de tentamens, meldde ik me ziek om bij te komen. Worked like charm! Ik werd een ravijnrenner: ik rende op volle vaart richting de afgrond en stopte nét op tijd om bij te tanken.

Arrogant de afgrond in
Natuurlijk werd ik drie jaar geleden met de nadelige gevolgen geconfronteerd. Ik werd namelijk nogal arrogant van dat ravijnrennen. Hoe vaker ik tot het randje rende, hoe meer ik ervan overtuigd was dat ik alles onder controle had. Ik bepaalde immers waar mijn grenzen lagen! Onnodig te zeggen dat ik mijn grenzen dus steeds een beetje meer verlegde… totdat ik met een gevaarlijke eindsprint het ravijn in donderde. Dat was drie geleden.

Opkrabbelen en doorgaan
In de jaren die daarna volgden, klom ik uit het ravijn, checkte ik mijn lichaam (en mijn ego) op blijvende schade en krabbelde weer op. Ik concludeerde dat ik vooral veel schijnveiligheid en schijncontrole had in mijn leven. En dat mijn ego een paar maten te groot was geworden.
Met kleine stapjes ging ik weer op weg. Rustig tempo, vaker pauze nemen. Stilstaan bij mezelf en checken hoe vol mijn tank zit. De dingen die ik doe, loskoppelen van de persoon die ik ben. Mijn ego verkleinen en trouw blijven aan mijn essentie. Ik ruilde mijn drang naar controle in voor een verlangen naar balans. Mijn leven werd rustiger en meer in evenwicht.

Ravijnrenner 2.0?
Maar ja, ik blijf natuurlijk fanatiek. Mis de kick van het rennen. Want wat is het gaaf om door te knallen en mooie dingen neer te kunnen zetten! Om mijn uithoudingsvermogen te testen en trots te kunnen zijn op de geboekte resultaten!
Afgelopen week begon ik met mijn nieuwe baan en maakte een ouderwetse, vliegende start.
En vond het heerlijk! Althans, de eerste paar uur.. aan het einde van de week kwam de nieuwe gebalanceerde versie van mezelf in opstand. Ik voelde me overprikkeld, moe en uitgeblust.
Ik ben geen ravijnrenner mee geloof ik. Het is nog steeds leuk om te doen, maar ik identificeer me er niet meer mee.

Misschien ga ik maar op zoek naar een nieuwe hobby. Nieuwe patronen haken? Simpelsapjes brouwen? Ik denk er nog even over na en experimenteer er in de tussentijd lustig op los.

Bron illustratie

HSP; hoe leef ik ermee?

81H

Zoals ik al eerder vertelde, heb ik een haat en liefde verhouding met het begrip HSP. Lange tijd heb ik het aanstellerig en overgevoelig gevonden. Ik ervoer meer nadelen dan voordelen en weigerde mijn grenzen aan te passen zodat ik continu overprikkeld was. Maar goed, ik heb inmiddels het licht gezien en besef me dat ik nu eenmaal zo ben. Dan kan ik er net zo goed het beste van maken. In de loop der jaren heb ik een aantal dingen ontdekt waardoor ik beter met mijn hooggevoeligheid kan omgaan.

Genoeg slaap
I need my sleep. Echt waar. (Voor de ouders onder jullie: ja, ik weet dat ‘als ik later kinderen krijg, ik het nog heel zwaar ga krijgen’. Maar ja, dat zien we dan wel weer!)Als ik weet dat ik een aantal korte nachten tegemoet ga, zorg ik ervoor dat ik de week van te voren vroeg in bed lig. Kan ik alvast wat slaap reserves opbouwen. Ook in de weken na de drukte, houd ik het rustig zodat ik wat kan uitrusten. Natuurlijk gaat dit niet altijd op, maar ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden.

Ik ben gewoon aardiger als ik genoeg slaap heb 😉

Gezond eten
Ik ben nogal kieskeurig in wat ik drink en eet. Het liefste eet ik licht verteerbaar voedsel, omdat dingen zoals varkensvlees of brood heel zwaar op de maag liggen. Als ik teveel vet of suikers eet, voel ik dat meteen. Ik voel me moe, opgeblazen en hongerig. Toch zwicht ik soms; het kan zo lekker zijn! Dit jaar ben ik bezig om een gezonder eetpatroon op te bouwen en hier consequent in te zijn. Als ik goed eet voel ik me energieker, scherper en zit ik lekkerder in m’n vel.
Daarnaast drink ik alleen thee en water. Beetje saai misschien, maar ik reageer nogal heftig op suikers. (Om maar niet te spreken van (ijs)koffie. 1x geprobeerd; Mr. Simpelsap werd stapelgek van me omdat ik met 35 graden een rondje om het sportveld wilde rennen. Mijn lichaam was te klein voor mijn geest!)
Alcohol alleen bij een feestje en met mate 😉 ~~Ik heb namelijk weinig nodig om het te voelen.~~

Verjaardagen en feesten
Ik vind het erg leuk om mensen te zien en bij te kletsen. Maar ik houd niet echt van verjaardagen. Te druk, te luid, teveel mensen met hun emoties en energieën.
Dus meestal spreek ik met de jarige af samen iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag. Als hij / zij het wel viert, ga ik het liefst een paar uurtjes. Lang genoeg om het gezellig te hebben, kort genoeg om niet overprikkeld te raken. Ik vind het helemaal geen probleem om te helpen met opruimen, afwassen of op kinderen te letten. Heel fijn juist, want dan krijg ik de mogelijkheid om me wat af te sluiten voor de omgeving. Als ik de mogelijkheid krijg om me af en toe terug te trekken, is het best goed te doen een feestje op z’n tijd.

Gebruik (social) media
Ik verafschuw geweld en krijg er nachtmerries van. Dat betekent dat ik geen gewelddadige films of series kijk en dat ik het nieuws vooral lees in plaats van op tv bekijk. Ik kijk sowieso weinig tv, vaak beïnvloed het me meer dan ik in eerste instantie doorheb. Dus ik kijk alleen via uitzendinggemist, programma’s terug die ik zelf uitkies.
Vorig jaar besloot ik mijn Facebook account te verwijderen. Ik werd er moe van; mensen deelden dingen die ik helemaal niet hoefde te weten (sterke religieuze, politieke meningen, familiedrama’s etc.) Facebook kostte me meer tijd dan me lief was en ik merkte dat werkelijkheid en Facebookstatussen soms ver uit elkaar lagen. Ik vind het leuk dat ik weer écht bij kan praten; ik weet namelijk niet wat ze op Facebook hebben gepost. Geeft toch een leuker gesprek dan alleen een status liken.

Minimalisme
Daar kan ik kort en krachtig over zijn: minder spullen = minder prikkels.
Ik houd van minimaliseren en het geeft me energie om me te richten op de essentie van mijn leven.

Bubble – tijd
Mr Simpelsap en ik lassen 1 keer per maand ‘Bubbleweekend’ in. Een weekend waarin we lekker met zijn tweeën luieren, klusjes in huis doen of films kijken. Ook neem ik af en toe wat bubble-tijd voor mezelf. Door tijd door te brengen in mijn eigen ‘bubble’ geef ik mezelf de ruimte om me te ontdoen van indrukken en energieën van anderen, om me vervolgens op te laden.

Dagelijkse rituelen
Ik mediteer dagelijks, doe aan yoga, schrijf veel en maak gebruik van affirmaties (Dat zijn positieve boodschappen die je hardop of in je hoofd aan jezelf vertelt). Al deze kleine rituelen zorgen voor rust en regelmaat en ik voel dat ik daardoor steviger in mijn schoenen sta.

Als ik al deze punten zo teruglees, besef ik me dat ik al veel dingen heb ontdekt die me helpen om te gaan met mijn hooggevoeligheid. Eerlijk gezegd ben ik hier niet bewust mee bezig geweest. Elke keer probeerde ik iets uit en als ik merkte dat ik me er goed bij voelde, bouwde ik dit op tot een gewoonte.
Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat ik dit vergeet, of te laks ben om de juiste (voorzorgs)maatregelen te nemen. Dat merk ik dan ook meteen. Ik voel me moe, chagrijnig, kattig en als ik al een tijdje niets heb gedaan merk ik dat ik grote behoefte heb aan een flinke huilbui om de boel eens op te schonen. Niet ideaal natuurlijk, maar wel nodig op dat moment.

Dus, stapje voor stapje leer ik steeds beter voor mezelf zorgen.
Er komt een hele hoop geduld, en (zelf)liefde bij kijken, maar het is het zeker waard. Ik ben gelukkiger, zelfverzekerder en zit lekker in mijn vel.

Wat doe jij om goed voor jezelf te zorgen?

Minimalisme – De toegift; het legen van mijn fantasie-tas

De grote opruimronde was voorbij, de kwartjes waren gevallen.
Ik was enthousiast om huis en hoofd opnieuw in te richten.
Totdat ik in een stoffig hoekje een tas ontdekte. En die bleek bomvol te zitten.
(Damdamdamdaaaaa!)

Mijn fantasie-tas
Iedereen heeft bepaalde fantasieën over zichzelf en het leven. Zo had ik er ook een paar:

Slank zijn met alle rondingen op de juiste plek.
Daarom had ik een plank vol met kleding die nu nét niet paste, maar als ik mijn buik nou wat dunner werd en mijn kont wat dikker, zou het wel mooi staan.
Een classy carrièrevrouw zijn.
Met make up, hakken en een chique garderobe. Met een onberispelijk uiterlijk zou ik vast veel succesvoller zijn in mijn werk.
Een perfecte huisvrouw zijn.
Met een hele hoop boeken met huishoudtips, kookboeken en een naaimachine. Koken, een soepel huishouden runnen en ook nog zelf wat pannenlappen en schortjes knutselen. Wat zou mijn vriend blij zijn met mij!

Het is leuk om te fantaseren. Door de benodigde spullen te kopen of te koesteren, lijken die fantasieën haalbaar en tastbaar. Bij elke offday gooide ik wat meer bagage in mijn fantasie-tas. Want ooit.. ooit zou het allemaal goed van pas komen!
Als ik in het dagelijks leven geconfronteerd werd met deze spullen, voelde ik me schuldig ~~(nog steeds niets met die naaimachine gedaan!)~~ of ontevreden over mezelf ~~(nog steeds geen platte buik!)~~. Maar wegdoen, lukte ook niet. Vaak waren de spullen nog nieuw of nauwelijks gebruikt. ‘Zonde’ en het voelde ook als opgeven. Mijn fantasie-tas werd steeds groter en zwaarder. Spullen, schuldgevoel en ontevredenheid drukten steeds meer op mijn schouders. Het voedde mijn perfectionisme en was een dankbaar hulpmiddel voor mijn innerlijke criticus. (En die is streng!)
Hoe kan ik mezelf de ruimte geven om te worden wie ik wil zijn met zo’n zware last op mijn schouders?

Niet bij de pakken neerzitten
Er zat niets anders op; die tas moest leeg. Ik keek nogmaals naar al mijn fantasieën en realiseerde me het volgende:

Slank zijn met alle rondingen op de juiste plek.
Elke keer als ik die k*tbroek met rug-gat aanhad, leek het alsof mijn spiegelbeeld me uitlachte. **“Nog steeds geen billen!” En dat strakke truitje had precies hetzelfde effect; “nog steeds niet slank genoeg!” Nou, ik had er genoeg van. Vanaf nu alleen kleding die me mooier maakt. Kleding waarin me zelfverzekerd en prettig voel.
Een classy carrièrevrouw zijn.
Wat is classy eigenlijk? Zelfverzekerd? Doelbewust? En wat is een carrièrevrouw? Is dat een vrouw ~~(check!)~~ met een carrière ~~(check!)~~ Nou, dan heb ik dat vast geregeld. En zelfvertrouwen en focus vind ik volgens mij in mezelf en niet in mijn poederdoos.
Een perfecte huisvrouw zijn.
Lang leve Pinterest! Die dient o.a als online huisvrouwengids die ik te allen tijde bij de hand heb. Mijn naaimachine gaf ik aan iemand die het heel goed kon gebruiken. Zij blij – ik blij.

Fantasie en droom
Door het opruimen van mijn fantasie-tas maakte ik meer ruimte voor mijn dromen. Voor mij is een droom een wens waar ik naartoe werk en een fantasie een passief ideaal dat in mijn hoofd rondspookt. Vaak ontstaan fantasieën uit gevoelens van onzekerheid, of doordat ik niet lekker in mijn vel zit. Ik wil iets NIET en fantaseer er vervolgens op los. Ik duik erin weg en shop er nog wat spullen bij.
Een droom daarentegen is iets dat mij energie geeft. Iets dat ik graag wil bereiken of wil integreren in mijn leven. Daar naartoe werken geeft mij een gevoel van vertrouwen, enthousiasme en bevrediging.
Het stoffige hoekje is opgeruimd en mijn tas is leeg.
Ruimte zat! Tijd om te dromen 🙂

Waar droom ik van? En hoe hou ik huis en hoofd simpel & sappig?

* *Gelukkig kreeg ik naarmate de tijd verstreek niet alleen maar ruimte, maar ook meer bil. En wat dat buikje betreft? Tjaa..Embrace your softness?

Minimalisme – Minder spullen, meer vragen en nog meer inzichten

Na mijn eerste grote opruimronde bleef er ineens heel veel ruimte over. Er was fysieke ruimte: er stonden gewoon een stuk minder spullen in ons appartement. Maar ook mentale ruimte: het leek ook leger in mijn hoofd. Alsof ik de dingen met een frisse blik kon bekijken. Tijdens het opruimproces, maar ook daarna druppelden er steeds meer vragen binnen. Door stil te staan bij die vragen, werd ik een hele hoop inzichten rijker.

Hoe zijn we hierin terechtgekomen?
Midden in een grote berg spullen, kon ik me alleen maar afvragen hoe het in vredesnaam zover had kunnen komen.
Toen ik goed om me heen keek begon ik het te zien; meubels van oma die naar het verzorgingstehuis verhuisde, snuisterijen die verbonden waren aan dierbare herinneringen, spullen die gekocht waren in de uitverkoop, om cadeau te geven ooit aan iemand, of ‘voor het geval dat’.
Er kwamen steeds meer dingen bij, maar ik deed geen dingen weg. Logisch gevolg was dat ons huis aardig vol raakte!

Waarom heb ik deze spullen eigenlijk?
Tijdens het opruimen begon ik me af te vragen waarom ik al die spullen eigenlijk had.
Er moest toch een goede reden zijn? Al opruimende ontdekte ik steeds meer redenen:

Ik kan niet goed nee zeggen
Kleding, beeldjes, pennen, servies. Een hele hoop kwam van familie en vriendinnen vandaan. Zij waren in een opruimbui en vroegen of ik er iets mee kon. Ik voelde me bezwaard om nee te zeggen en nam het daarom aan. Vervolgens hing dat zalmkleurige rimpeljurkje jarenlang bij mij in de kast. Ik houd niet eens van zalmkleurig!

Ik ben bang dat ik tekort kom, ik ben bang om spijt te krijgen
‘Weggooien is zonde’. Al sorterend kwam ik erachter dat deze mantra zich hardnekkig in mijn hoofd had genesteld. Samen met zijn maatje “Maar ik kan het beter bewaren, voor het geval dat..” maakten ze me het een stuk moeilijker om keuzes te maken. Wat nou als ik die pan tóch wel nodig had later? Dan zou ik spijt krijgen dat ik hem had weggedaan!

Ik vind het moeilijk om los te laten
Hoe meer spullen ik had, hoe veiliger ik me voelde. Ik voelde me beter voorbereid op bijvoorbeeld ontslag of andere vorm van tegenspoed in mijn leven. Het maakte me rustiger. Wat er ook op mijn pad komt, ik ben voorbereid!
Andere spullen vond ik moeilijk om los te laten, omdat zij mij herinnerden aan mooie momenten in mijn leven. Door de spullen weg te doen, was ik bang dat de herinneringen ook zouden verdwijnen.

Ik hou van controle
Voorheen bestond ordenen vooral uit het afstoffen, heen en weer schuiven en opnieuw ordenen van mijn bezittingen. Het was tijdrovend en het moest regelmatig gebeuren. Maar ik had het ervoor over want ik voelde me altijd zo fijn na het opruimen! Doordat ik me bezighield met het ordenen en onderhouden van mijn bezittingen, kreeg ik een gevoel van controle. Ik ben de baas over mijn spullen!

Ik stel geen grenzen en ontneem daarbij de ruimte voor mezelf
De spullen stapelden zich op, maar het kwam niet in me op om kritisch te kijken naar alles wat ik in de loop der jaren had verzameld. De eenvoudige vraag : “Wil ik deze broek / theekop / sjaal eigenlijk wel, was simpelweg niet in me opgekomen. Er kwamen steeds meer spullen binnen en er bleef steeds minder ruimte over voor mij!

Is dit wie ik wil zijn?
Niet assertief, bang om te kort te komen, bang om spijt te krijgen, controlfreak, moeite hebben om los te laten en geen grenzen aangeven. Natuurlijk ben ik ook in het bezit van een nodige portie zelfkennis. Maar dat dat mijn tekortkomingen zelfs weerspiegeld werden door ons huis vond ik ontnuchterend en verbazingwekkend. Is dit wie ik wil zijn? Is dit hoe ik wil leven?

Natuurlijk niet!
Ik wil een assertieve, krachtige vrouw zijn, die vertrouwt op het leven en geniet van elk moment. Ik wil openstaan het leven en mezelf de ruimte gunnen!
Ruimte voor verandering was gemaakt, dus de volgende belangrijke vraag diende zich aan:

Hoe wil ik huis en hoofd opnieuw inrichten?