Twee kamertjes geluk; thuiskomen bij mezelf

Een kamertje (1)Met ontwikkeling van hoofd en hart probeer ik mijn leven zo simpel en sappig mogelijk te houden.
Er is alleen één speler die ik steeds vergeet en buitensluit; mijn buik.

Van rommelschuur..
Sinds ik me kan herinneren is die regio vooral in gebruik als rommelschuur. Schimmen uit mijn jeugd, schaamte en verdriet werden zorgvuldig weggemoffeld. In de verste hoeken hielden zich de donkerste herinneringen schuil.  Uit het oog, uit het hart, maar nog steeds zwaar op de maag.
Ik regelde vele opbergsystemen om alle beschikbare ruimte zo efficiënt mogelijk te vullen.
Maar vol is vol.
De hoogspanning op mijn verwachtingen zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd en de rommelschuur puilde uit zijn voegen. Steeds vaker kreeg ik last van buikpijn en kramp. Toen later de Endobitch ook nog om de hoek kwam kijken, was het tijd om in actie te komen.
Ik dook de schuur in, deed het licht aan en haalde de bezem door mijn angsten en schaamte. Het was tijd om los te laten, monsters te temmen en ruimte te maken.
Stapje voor stapje won ik terrein.
De engste monsters vertrokken, de donkerste hoekjes werden lichter.

… naar kweekvijver
Lang heb ik niet kunnen genieten van mijn succes. Het opruimen van mijn rommelschuur veranderde geleidelijk in het ombouwen tot kweekvijver. We wilden Simpelsapjes! Aangezien dit niet vanzelf ging, werden er professionele hulptroepen ingeschakeld. Ze onderzochten, maten en spoten hormonen in. Kansen werden berekend en succes werd afgedwongen.
Mijn opgeruimde buik was niet langer van mij, maar stond in dienst van een hoger doel.

Wie woont er in mijn buik?
De rommelschuur is opgeheven, de kweekvijver in optimale conditie gebracht, maar mijn buik laat zich niet dwingen.
Het licht baant zich weer een weg naar binnen en het achterstallige onderhoud wordt pijnlijk zichtbaar. Al die tijd wilde ik mijn buikkamertje vrijmaken voor een Simpelsapje, maar realiseer nu dat ik er zelf nooit heb gewoond.

Mijn buik mag er gewoon zijn, zonder functie omschrijving, zonder uiterlijkvertoon.  Net zoals ik. Precies zoals ik ben, doe ik waar ik goed in ben.
Ik wil leren luisteren naar haar verhalen, genieten van haar herinneringen. Zoals die eerste keer dat ik Mr. Simpelsap zag. Mijn hart brak open, mijn buik vulde zich met blijheid en herkenning en in mijn hoofd hoorde ik luid en duidelijk: hij is het!
Met hoofd, hart en buik op dezelfde lijn ontstaat er een sterke, wijze basis waar ik altijd op terug kan vallen.

Hier ben ik, thuis bij mij.
Daar ga ik, met volle kracht vooruit!

Eindbestemming onbekend

1

Gisteren had ik mijn eerste bijeenkomst Columns en blogs, een verdiepingsmodule van de Schrijversacademie.
We kregen de opdracht om een column te schrijven over een actueel onderwerp naar keuze. Zie hieronder het resultaat!

 

Als ik de social media moet geloven, is ongeluk een illusie.
Baal je van je bril?
Dan laat je je ogen toch laseren?
Uitgekeken op je partner, of behoefte aan iets extra’s?
Second life.nl!

Ongemak is een keuze, lijden een optie.
Er is niets wat een 30 day challenge, cosmetische ingreep of adembenemende reis niet kan oplossen. Mocht alles toch mislukken, kun je als laatste redmiddel de realiteit redigeren, fotograferen en verfraaien met een mooie filter. #Lovemylife

Verblind door de schone schijn van anderen, zet ik mijn eigen leven in een kritisch licht. Ik worstel met mijn onzekerheden en neem mijn uitdagingen onder de loep.
Baby’s maken bijvoorbeeld, niet mijn sterkste kant.
Na vier jaar experimenteren en medisch goochelen ben ik er wel even klaar mee. Uit mijn hoge hoed is (nog) geen baby getoverd.
Jammer, the show must go on!
IVF, draagmoederschap, adoptie..Mijn omgeving praat me moed in.
Waar een wil is, is een weg!

Maar mijn route naar geluk had ik anders uitgestippeld. Uit angst liet ik me eerder op sleeptouw nemen en verdwaalde tussen hoop en vrees.
Geluk is een keuze en nu maak ik die zelf.
Ik trekt aan de noodrem, wil op adem komen en genieten van het uitzicht.
Nu ga ik voor de toeristische route, bestemming onbekend.

 

Buiten de lijntjes kleuren

hey, you! save the date!‘Dus eigenlijk gaat het erom dat je buiten de lijntjes leert kleuren?’
De herkenbaarheid doorklonk in haar lach en ze hief haar glas.
We mijmerden over  het verlangen om te leven volgens je essentie.
Hoe doorgrond je wie je bent, ontcijfer je je behoeften en ontdek je je bestaansreden?

Sommigen starten met een schone lei en worden van jongs af aan gestimuleerd om hun eigen lijnen uit te zetten. The sky is the limit! Onverschrokken staan zij op hun strepen en jagen hun lijnen voorbij de horizon.
Maar als je altijd deel van een geheel bent, is het soms moeilijk te bepalen waar je zelf uit bestaat.
Ik borduurde zachtjes voort op doorgegeven patronen.  Emotionele bagage vormde de ketens die voortdurend mijn aandacht trokken en mijn pas verzwaarden.
Onvermoeibaar marcheerde ik door, stapte van de ene verantwoordelijkheid in de andere.
Het is zo makkelijk om te verdwalen op de paden van anderen.
Huisje, boompje, beestje.  Onderweg naar later, raak ik het overzicht kwijt.
Wat doe je als het beestje op zich laat wachten, of misschien wel helemaal niet van plan is om te verschijnen?
Reddingslijnen raken verstrikt met de grenzen die ik probeer te verleggen.
Hoe ontwar ik deze kluwen en vind ik de hartlijn die mijn reis de moeite waard maakt?

Mijn moed bestaat niet uit zelfverzekerde stoere lijnen, trapsgewijs gerangschikt naar een grootse toekomst.  Ik stippel mijn lijntjes voorzichtig uit en ben dapper omdat ik durf te ontwarren, af te knippen of door te hakken. De strepen waarop ik kan staan, leer ik nu te ontdekken. Ze liggen verscholen, achter doorgehaalde dromen die ik opzij schoof op de veilige weg naar een ingekaderde toekomst.

Als je je eigen lijntjes bepaalt, maakt het niet uit waar je kleurt.

 

Monsterlijke maandag: Verdriet

Verdriet Hoe fanatiek ik je ook wegpoets, steeds kom je weer terug.
Met grote regelmaat kom je mijn leven in gestrompeld, om vervolgens voor onbepaalde tijd je kamp op te slaan. Je kleurt mijn dagen grijs, mijn gezicht grauw en dooft de lichtjes in mijn ogen. Met jou op sleeptouw is elke dag een zware opgave, zonder vooruitzicht op zonneschijn na regen.
Na je vertrek kijk ik terug op een periode van intensieve groei en koester ik alle inzichten die je me bracht.
Maar toch…als radicale blijheidsstrijder heb ik geen boodschap aan jouw aanwezigheid.
Ik besloot je te weren uit mijn leven. Gewapend met een plan van aanpak storm ik op je af. Aanval is de beste verdediging en ik ben erop gebrand je te temmen en zo snel mogelijk naar buiten gooien. Natuurlijk zijn je bezoekjes soms noodzakelijk. Bij het overlijden van Pippi bijvoorbeeld, kon ik niet om je heen. Met de vijf fasen van rouw in mijn achterhoofd verliep je bezoek volgens een redelijk strak programma. Enige uitloop was te accepteren. Ik kon ongeveer inschatten wanneer je zou vertrekken en zat mijn resterende tijd met jou braaf uit. De illusie dat je beheersbaar bent, zorgde voor een vredig gevoel.
Deze keer is anders.
Als een ongeleid projectiel draaf je door mijn leven. Donkere kringen van zwaarmoedigheid en somberte spreiden zich uit over een steeds groter wordend oppervlak. Beïnvloeden de manier waarop ik naar het verleden kijk en droom over de toekomst.
Simpelsapjes maken is een ingewikkeld proces. Continu laverend tussen hoop en vrees probeerden we er het beste van te maken. Maar hoe goed ik ook oplette, langzaam sijpelde onze wens andere leefgebieden binnen. Het brouwen van Simpelsapjes was het hoofdproject in ons leven geworden. Meedogenloos slurpte het onze tijd en energie op. Met de restjes hielden we de overige zaken in ons leven overeind. Duizelig door de medische molen raakte ik mijn focus kwijt.
Jij aarzelde geen moment en nam resoluut het roer over. Deze keer liet je je niet afschepen, klemde me vast in een innige omhelzing, om me voorlopig niet los te laten. Wie niet luisteren wil, moet maar voelen. Je hebt helemaal gelijk.
Je helpt me het leven op waarde te schatten, prioriteiten te stellen en liefdevol met mezelf om te gaan. Samen ontdekken we wat mij troost, om daar vervolgens voorzichtig van te genieten. Met jou aan mij zijde wordt ‘Doen waar ik zin in heb’ een stukje makkelijker. Achteraf maak je alles beter. Maar als je er bent, kijk ik je het liefste de deur uit.

Twee werelden in de remix; double the trouble, twice the fun

WWW: Twee werelden in de remix“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com

Ik ben een Molukse vrouw die in Nederland woont.
Doordat ik ben opgegroeid in twee werelden heb ik leren koorddansen op de dunne scheidslijn tussen verdragen en tolereren, tussen integreren en assimileren. Het heeft me een rijker mens gemaakt, maar daarvoor heb ik een lange weg afgelegd.

Mijn Molukse wereld was kleurrijk, trots, koppig, luidruchtig en overweldigend. Er heerste een sterk rechtvaardigheidsgevoel en men zorgde voor elkaar. Er waren (ongeschreven) leef- en gedragsregels waar je je aan diende te houden. Soms liepen de theorie en de praktijk nogal wat uiteen, maar het was ook belangrijk dat een goede familienaam behouden bleef. Kracht en inspiratie kon je halen uit het geloof, want God is onze Vader en zorgt voor ons allemaal.
Mijn Molukse wereld voelde veilig; men keek naar elkaar om. Niets wat je deed bleef ongezien.
De geschiedenis had een dikke stempel gedrukt op het heden en hield mij in een wurgende houdgreep. Ik wilde respect hebben voor het verleden, maar daarnaast ook alle kansen aangrijpen om iets te maken van mijn toekomst.

Dus ik besloot mijn eigen weg te gaan.

De Nederlandse wereld
was groot en weids. Alles was mogelijk, als je maar wou. Je mocht jezelf onbeschaamd op de eerste plek zetten. Geluk kon je afdwingen, je familie mocht je kiezen en het belangrijkste geloof was het geloof in jezelf. Niets is te gek, ruimte genoeg om te experimenteren, want wat maakt het nou uit wat iemand van je vindt? Ze kunnen beter over je lullen dan van je vreten! Dat blijven (vr)eten kon wel trouwens, maar wel graag even bellen van te voren!
De Nederlandse wereld voelde vrij en leeg; als iedereen aan zichzelf denkt, wie denkt er dan aan “ons”? Aan “wij” omdat we samen sterk staan? Ik wilde weten wie ik was, maar tegelijkertijd in staat zijn om me te verbinden met de wereld.

Dus ik besloot mijn eigen wereld bij elkaar te puzzelen.

Het heeft even geduurd voordat alle stukjes in elkaar pasten. Voordat ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ combineerde met het uitbundige “ahahahahaieeee!” of de hartstochtelijke debatten tijdens verjaardagen. Voordat ‘*Malu hati’ paste bij assertief zijn en ‘**Apa datang dari muka, djangan unduré  zich verenigde met de Monsterlijke tweeling Loslaten en Opgeven.
Nog steeds worstel ik met schaamte en onzekerheid, met assertief zijn en bescheidenheid.
Maar de basis is gelegd. Ik ben een selfmade woman, in een selfmade world. Always under construction weliswaar, maar vastbesloten om in één wereld te leven en te genieten van al het moois dat het me te bieden heeft.

* vrij vertaald verlegen hart. Malu hati staat voor bescheidenheid, dat bij Molukkers hoog in het vaandel staat.
**Wat ons ook tegemoet zal treden, nimmer zullen wij wijken.

Zelfkritiek

Monsterlijke maandag: ZelfkritiekJij bent een van de meest weldoorvoede monsters in mijn leven.  Het lijkt het alsof je je op celniveau in mijn systeem hebt geworteld en door je verschillende vermommingen heb ik soms pas veel te laat door dat jij het bent.

Vroeger stond je bekend als de knager. In retroperspectief gooide je over alle dialogen een bijtend sausje en rolde me in een neerwaartse spiraal van perfectionisme en twijfel. Het eindoordeel was altijd hetzelfde. Als ik nou slimmer, sneller, mooier of spitsvondiger zou zijn, ben ik vast gelukkiger.
Ik kauwde eindeloos op negatieve gedachten en zette mijn tanden in de missie om me te transformeren tot de meest perfecte versie van mezelf. Miss Perfectionist werd geboren.
Samen bleken jullie een gouden duo te zijn.
Later ontpopte je je als innerlijke rechter en smeet meedogenloos met oordelen. Je overlaadde met adviezen, die door Miss Perfectionist vakkundig werden omgezet in eindeloze to–do lijstjes en goede voornemens. Weer een nieuw projectje!
Lopend op mijn tandvlees streed ik voort, met mijn vijf-  en tienjaren plannen onder de arm en mijn blik op oneindig. Vier jaar geleden struikelde ik mijn vrije val tegemoet.
Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw op te bouwen en greep deze met beide handen aan.

In tijden van stilte ontdekte ik je eindelijk wie je was.
Jij bent de stem van buiten, die zich als hardnekkig onkruid in me genesteld heeft. De stem van de pestkop, de bemoeial, de jaloerse vriendin of het dominante familielid. Jouw stem is gevormd door de stemmen om mij heen, die op hun beurt weer zijn gevormd door de angsten van die ander.
Ik leer je boodschappen te ontleden. Wiens stem echoot na in jouw verwijten, geeft jouw oordeel kleur? En waarom raakt juist díe boodschap een gevoelige snaar?
Ik ontdek dat kritiek vooral pijn doet wanneer ik er zelf in geloof.
Wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik niet slim genoeg ben, is een sarcastisch grapje over mijn intelligentie als een klap in mijn gezicht.

Jouw stem leert me luisteren. Luisteren naar mezelf. Welke prangende onwaarheden liggen er diep in mijn bewustzijn begraven? Jij bent de schep die me helpt graven naar de oorsprong van mijn drijfveer. Wanneer ik mijn moed verzameld heb en durf te kijken in het gapende gat dat je hebt geslagen, kijk ik mijn angst recht in de ogen aan.
Ik deins niet langer terug. Want ik weet dat als ik angst met wortel en al durf te verwijderen, liefde meer ruimte krijgt om te groeien.

Luiheid

Luiheid

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Luiheid

Als een irritante vlieg op een warme zomerdag, wuif ik je weg. Ik ren mijn billen uit de broek, bedwelmd door de illusie van de maakbare wereld en trek vurig mijn stokpaardjes van stal. Alles kan, als je maar wil. 

Dan kom jij weer voorbij. Je timing is verschrikkelijk, zoals altijd. Ineens lig ik doelloos op de bank, laat ik me verleiden tot junkfood en zap ik mijn hersens tot moes.
Je aanwezigheid ligt als een zware deken over me heen. Prikkelt en benauwd me; Ik heb hier geen tijd voor! Er is maar weinig tijd tot de Endobitch voorbij komt en me weer knock out slaat, er moet nog zoveel gebeuren! Het liefst zou ik je van me afschudden, opspringen en weer doorgaan. Even is er strijd, probeer ik me te ontworstelen aan je greep en je te snel af te zijn. Maar je dwingt me tot kalmte en het argument ‘ik heb geen zin’weegt plots zwaarder dan alles bij elkaar.. Miss Perfectionist trekt zich mokkend terug in haar hoekje en de maakbare wereld is niet meer. Geen angst voor de Endobitch, maar slechts het verlangen om me te koesteren in de nonchalance van het moment.

Lieve luiheid,
Even toegeven aan jouw grillen geeft me naderhand de meeste inspiratie. Je tilt me op en laat me boven mezelf uitstijgen. Mijn focus mag af en je opent mijn visie.
Het leven voelt weer licht en luchtig.
Bedankt!

De liefde van tante Mathilda

Wilde Wijvn“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Groots in haar bescheidenheid, vol van liefde en onverschrokken.
Mijn tante Mathilda was voor niemand bang.

Eindeloos geduld weerspiegelde in haar ogen. De rust van haar aanwezigheid drukte elke storm de kop in. Tante Mathilda sprak met elegantie, zweeg met allure. Voor ik haar riep, was ze daar. Voor haar blik de mijne kruiste, had ze me gezien.
Zij leerde mij dat oprechte daden uitleg overbodig maken.

Ze wist dat het hart de oorsprong van liefde was en beschermde het hare met moed en gratie.  Fier maakte ze haar keuzes, onderging met opgeheven hoofd de consequenties en schoof oordelen aan de kant. In haar begrensde leven koos zij voor een missie dat voorbij haar eigen horizon lag.

Ze vond haar evenbeeld die met evenveel passie en toewijding ten strijde trok. Ze vulden zij elkaar aan, verdubbelden hun inzet en vermenigvuldigen hun liefde op hun eigen manier.
Als je oprecht de liefde deelt, is je nalatenschap oneindig.

Tante Mathilda bepaalde wat heilig was en schonk haar hart in volle devotie.Haar geloof bracht rust en liefde, haar hart stroomde over. Velen lesten hun dorst aan de oevers van haar genegenheid. Ze wachtte je op met open armen. Maskers vielen, muurtjes brokkelden af en zij luisterde zonder oordeel of advies.
Mij verschafte ze toegang tot haar bron van sereniteit, berusting en liefde. Ze gaf me het laatste duwtje in de rug om het boek te openen dat ik lang geleden gesloten had. Ik voel me dankbaar en vereerd dat ik ook iets voor haar heb kunnen betekenen, hoe klein dit ook mag zijn.

De strijd is gestreden en mijn tante Mathilda kan eindelijk genieten van haar welverdiende rust. Ik tel mijn zegeningen en hou mijn ogen open voor de kleine wijsheden die ze verstopt heeft in mijn leven.

Dag lieve tante Mathilda, tot de volgende keer.

 

Slachtoffer

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

MM Slachtoffer

Deze week: Slachtoffer

Je overkwam me. Voordat ik je naam kon spellen, had je me al te pakken. Het geeft niet. Vroeg of laat kom je bij iedereen binnen, zo is het leven.
De eerste keer kwam je veel te vroeg, stal mijn onbevangenheid en speelsheid. Jouw komst luidde een fase in waar ik nog lang niet aan toe was; volwassenheid. Dat was 26 jaar geleden.
Je bent pas een monster geworden toen ik begon te protesteren.

Ik haat je.
Want als jij er bent, voel ik me klein en machteloos. Word de situatie waarin ik verkeer ineens een strijd die ik moet winnen. Verkrampen mijn kaken, schieten mijn ogen vuur. Worden alle keren dat je er ooit bent geweest een lange lijst aan argumenten die mijn woede dient te rechtvaardigen.  Je bondgenoot Angsthaas verschijnt ten tonele en leven uit Liefde lijkt moeilijker dan ooit.

Wie ben je eigenlijk?
Van Dale leert me:
slacht·of·fer (het; o; meervoud: slachtoffers)
1 (historisch) offerdier dat op een altaar werd geslacht
2 iem. die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt; iem. die het moet ontgelden

Ik hou er een gevaarlijke hobby op na; schuld zoeken. Waar de één je ziet als een partner in crime en samen met jou op zoek gaat naar een zondebok, keer ik in mezelf en negeer ik je komst. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik over het hoofd gezien? Het kan toch niet zomaar zijn dit mij overkomt? Welke les moet ik hiervan leren?
Tijdens het brouwen van Simpelsapjes, kom je vaker langs dan me lief is. Ik ga je te lijf met mijn geleerde lessen en goede voornemens.
Zin geven wordt zin opdringen, maar je weigert te vertrekken.

Door koppig te zoeken naar zingeving en een antwoord op mijn schuldvraag probeer ik wanhopig mezelf tot dader te bombarderen. Want als ik iets fout heb gedaan of iets moet leren van deze situatie, ben ik ook degene die de macht in handen heeft.
De illusie van de maakbare wereld is me dierbaarder dan ik dacht en drukt met haar volle gewicht op mijn schouders.
Ik kan dit niet dragen.
Dat hoeft ook niet, zolang ik bereid ben te accepteren dat de schuldvraag en waaromvraag niet altijd op te lossen zijn. Soms gebeuren dingen gewoon, niet omdat ik er van moet leren, maar omdat ik pech heb gehad.
Ik kan niet bepalen wat mij overkomt, maar wel hoe ik ermee omga.

En zo sluipt Slachtoffer stilletjes weg en klopt Liefde weer op mijn deur.

 

Hoogmoed

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

 

Monsterlijke (1)Deze week: Hoogmoed

Ik ontken je bestaan, maar jij staat op mijn gezicht geschreven. Op een onbewaakte momenten zien anderen jouw reflectie op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik al niet teruggekregen dat ik vervlochten ben jou en zo onbereikbaar en arrogant overkom?
De kritiek van anderen voedde mijn angst om te groeien en ik ontwikkelde een consequente opgewektheid die me zou moeten beschermen tegen hun afkeuring.
Toch blijf jij me bezoeken.

Onze onderonsjes zijn intens en kortstondig. Daarna voel ik me een beetje vies en beschaamd.
Goede mensen laten zich niet door jou verleiden, maar wat is het soms fijn om te verdwijnen in je armen en ademloos te luisteren naar je flemende woorden!  Als ik zo aangesproken word op jouw aanwezigheid, kan ik er toch net zo goed van genieten?
Je sleurt me mee naar een hoge toren, waar ik neerkijk op de rest van de wereld. Ik waan me onaantastbaar en geniet van de overwinning. Met opgeheven hoofd lukt het niet om verder te kijken dan mijn neus lang is. Struikelend over oordelen ga ik plat op mijn gezicht.
Jij bent in geen velden of wegen te bekennen.
Trouw ben je nooit geweest.
Ik neem me voor om je de volgende keer de deur te wijzen, je streng toe te spreken dat ik te volwassen ben voor je spelletjes. Maar als je weer voor mijn neus staat, zwicht ik voor je zoete beloftes en laat ik me weer mee slepen…Voor even.

Lange tijd probeerde ik me aan je te ontworstelen. Nu besef ik dat ik geen angst had voor jou, maar vooral vreesde voor de kritische blik van de ander. Ik wilde vooral niet denken dat ik heel wat was.
Ik maakte mezelf kleiner en verschool mezelf achter (valse) bescheidenheid. Begon troebel te zien en liet hoogmoed en zelfvertrouwen in elkaar overlopen.
Nu ben ik al een tijdje bezig om de boel op scherp te stellen.
Jij leert me dat ik niet elke mening op dezelfde waarde hoef te schatten. Dat mijn gezicht zich prima leent voor projectie en dat de onzekerheid van een ander vooral daar mag blijven.
Door jou te omarmen erken ik dat ik het waard ben om ruimte in te nemen, dat ik er mag zijn.
Wanneer ik schrijf open, eerlijk en kwetsbaar, kan niets mij raken. Dan valt hoog van moedig af en ben ik precies zoals ik zijn wil.