loslaten – Pagina 2

Doe eens Simpel , doe eens Sappig.

“Hou het Simpel, hou het Sappig’.
Mijn motto staat paginabreed in de header van mijn blog en toch zie ik em vaak over het hoofd. Eigenlijk moet er “Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?” staan, want ik ben een baas in eindeloos ingewikkeld doen.

2017 is mijn schrijfjaar.
Ik ben het jaar gestart met drie schrijfdoelen:
1. Meer volgers voor Simpelsap
2. Meer opdrachtgevers binnenhalen
3. Beginnen aan mijn roman.

Om alvast een schrijfritme op te bouwen, doe ik sinds begin deze maand mee aan de 31dagenschrijfchallenge, van theblacksheepindie. Iedere dag krijg ik een schrijfuitdaging die ik vervolgens uitwerk en post op mijn instagram aca_simpelsap.
Maar daarnaast wil ik mijn betaalde opdrachten uitwerken, meer betaalde opdrachten binnenhalen, twee keer per week bloggen op Simpelsap, een voorraad artikelen aanleggen voor drukke periodes, een hele hoop superinspirerende mensen interviewen, nieuwe rubrieken starten, actiever zijn op social media en beginnen aan mijn roman.
(En dat allemaal naast een fulltime baan!)

Altijd met volle kracht vooruit.
Ik neem geen genoegen met minder, omdat ik mezelf niet op waarde schat.
Schrijf ik niet te vluchtig, te lelijk? Zit er genoeg diepgang in? Is het wel ‘mijn stijl?’ Vergeten jullie me als het een tijdje rustig is op Simpelsap? Mijn onzekerheidsorkest speelt op vol volume en mijn gepieker haalt mijn inspiratie telkens weer onderuit.
Hou het Simpel, hou het Sappig.
Mijn grootste goede voornemen is het consequenter opvolgen van mijn eigen advies. 😉
Schrijven is leuk. Ik ga weer genieten.

Voorbij de voor(oor)delen

Yoga. Na drie weken besluit ik eindelijk weer te gaan en kijk al dagen uit naar mijn les.
Maar mijn yogajuf blijkt afwezig te zijn en er komt een vervanger.
Een man.
Deze yogadocent is kalm en koel en staat erom bekend dat hij leerlingen veelvuldig helpt met het aanpassen en intensiveren van de verschillende houdingen.
De mede yogi’s zijn enthousiast, maar ik heb hem altijd ontweken.
Mijn adem versnelt en mijn spieren spannen zich. Mijn yoga outfit zit ineens erg strak en ik voel me benauwd.

Een man die te dichtbij komt, is gevaarlijk.
Een fietser die te weinig afstand houdt, een collega die ineens achter me staat, of een yogadocent die een les overneemt.
Als slachtoffer van seksueel misbruik voel ik me snel onveilig.
Nemen spanning en weerstand toe en gaat mijn hart sneller kloppen. Voelt mijn keel droog en zijn mijn handen nat van het zweet. Ik pareer mijn angst met woorden, bruuske handelingen of stoer gedrag, maar de angst blijft…

Winterse dagen, donker, mistig en grijs.
Voorheen kon de impact verpletterend zijn en ging ik gebukt onder een zware winterdip. Ik voelde me futloos, terneergeslagen en snakte naar hogere temperaturen en meer zonneschijn.
IJsland gaf de winter een nieuwe betekenis.
Daar dwaalden we in het donker en genoten we van de stilte en de sneeuw. De zonne-uren bepaalden ons tempo en we gaven ons over aan de kou.
Sinds we in IJsland zijn geweest is iedere grijze ochtend op de fiets een levendige reminder aan twee geweldige reizen. Droom ik weg bij de mistflarden, geniet ik van het ondoordringbare wolkendek en koester de spaarzame zonnestralen die af en toe tevoorschijn komen.

Ik sta nog steeds op mijn yogamat.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen trillen.
Beweeg ik uit liefde, of vlucht ik uit angst?
De les begint en ik besluit te blijven. Laat mijn hart maar luid kloppen en mijn handen trillen.
Mijn vooroordeel heeft geen voordeel meer.
Het houdt me niet veilig, maar klein. Het is tijd om los te laten.
Met de eerste zonnegroet verspreidt er zich een warm gevoel door mijn lichaam.
Deze keer komen de stralen van binnenuit.

Lekker(s) loslaten

Ooit waren we aan strenge regels gebonden.
Nooit voor het ontbijt, altijd na 12.00 uur en met mate. Met de juiste veiligheidsmaatregelen was jouw aanwezigheid geoorloofd in mijn leven.

Later werd ik baas in eigen buik en ontdekte hoe blij ik ben met jouw bestaan. Je geeft me een duwtje in de rug als ik moe ben en brengt kleur op grijze dagen. Jij bent de subtiele hoofdgast op elk feestje, want met jou is het leven leuker.
Altijd dikke vriendinnen, maar toen ik er laatst achter kwam dat jij de bondgenoot bent van de Endobitch werd je nasmaak toch wat wrang.

Ik probeerde je al vaker los te laten, legde mezelf strenge en hoge eisen op. Trok strakke grenzen om het risico tot terugval te minimaliseren.
Tevergeefs.
Je verstopt je in alles om me heen en voor ik het weet ben ik weer gezwicht voor je subtiele verleiding.
Ga ik mezelf te buiten aan al je vormen, geniet ik gelukzalig gulzig van al het lekkers dat je me biedt.
Smoezenkoningin, zwakkeling, of gewoon verslaafd?
Noem het hoe je wil, maar het is tijd om te veranderen.
Druk maakt stuk zegt Zus Simpelsap, dus deze keer geen krappe kaders of lange lijst met voornemens.

Ik doe het in december!
In de lekkerste tijd van het jaar laat ik je los.
Schuif ik je letters, noten en kransjes aan de kant.
Het is tijd om te ontdekken hoe zoet het leven kan zijn zonder jou.

Dag suiker, hopelijk tot nooit meer ziens.

PS. As we speak ben ik al tien (!) dagen suikervrij 😉

Hoe pak ik rust?

Rust. Het fladdert als een ongrijpbaar vlindertje dwars door al mijn chaotische gedachten heen. Na een periode van ziek zijn, drukte op werk en privé en alle lieve, overweldigende reacties op Simpelsap is rust precies wat ik nodig heb.
Natuurlijk komt Miss Perfectionist meteen in opstand.
Rust komt na hard werken en gezien ik (vandaag) nog niets gepubliceerd heb, heb ik het niet ‘verdiend’.
Ideeën spoken door mijn hoofd, kriebelen in mijn vingers en staan te trappelen om losgelaten te worden op papier.
Toch lukt het niet.

Vijf minuten geleden viel het kwartje pas. Ik hoef geen rust te verdienen, maar kan het mezelf gewoon geven!
Eventjes niet bloggen, maar lekker ontspannen, inspiratie opdoen en straks weer met een vrij en en blij gevoel lekker achter de laptop.

Ik ga ervan genieten, tot gauw!
X

Guess who’s back?

Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Facebook. Enerzijds is het een ideaal middel om contact te houden met vrienden en familie in het buitenland en handig om evenementen in te organiseren. Anderzijds voelde ik me vaak overspoeld door alle informatie en ergerde ik me groen en geel aan de ongenuanceerde kreten die de wereld in geslingerd werden.
Contacten werden oppervlakkiger, er werd soms informatie óver mij gedeeld door anderen terwijl ik daar zelf geen behoefte aan had en de opmerking “Oh ja, dat zag ik al op je Facebook” hoorde ik steeds vaker. Het irriteerde me en ik besloot het helemaal anders te doen. Na een periode van afbouwen koos ik ervoor om Facebook definitief gedag te zeggen.

Offline is the new luxury
Het was even wennen, maar al gauw wou ik niets anders meer.
In de periode dat we intensief bezig waren met Simpelsapjes brouwen, was offline zijn heel fijn. Geen zwangerschapsaankondigingen of babynieuws, geen mijlpalen van alle kinderen in onze omgeving, geen hartverscheurende verhalen van lotgenoten.
Maatschappelijke discussies trokken aan me voorbij, geen win-actie SPAM of kettingbrieven meer en geen discussies op mijn tijdlijn omdat mensen elkaar verkeerd hadden begrepen.
Wat een rust!

Miss Ego en haar passie voor Principes
De keuze om de Facebookdeur achter me dicht te gooien voelde reuze minimalistisch. Het oppoetsen van mijn virtuele schone schijn is niet meer aan mij besteed, ik heb andere prioriteiten!
Ze kan er wat van hoor, Miss Ego. Nog nagloeiend van het dappere besluit om Facebook gedag te zeggen, verkondigde ze met rode wangen dat “zij kiest voor echtheid”. Wat anderen deden moesten zij zelf weten, maar dit was háár keuze.
Lange tijd heb ik geloofd dat de principes de basis waren van je karakter. Door duidelijke keuzes te maken en hieraan vast te blijven houden, was je integer, betrouwbaar en oprecht.
Die vasthoudendheid bracht me al eerder in de problemen, toen ik na de zoveelste ravijnrenstunt de afgrond in stuiterde.

Over de datum
In het moeizame traject omhoog leerde ik dat er niets zo veranderlijk is als de mens. “Je waait met alle winden mee. Het lijkt wel alsof jij geen eigen mening hebt omdat je zo graag aardig gevonden wil worden.” Ik hoor het haar nog zeggen. Mijn oud-leidinggevende vond dat ik duidelijker moest zijn in mijn meningen en principes.
Miss Ego was diep gekrenkt, maar ik wist wel beter.
Ik groei elke dag een beetje, soms in een duidelijke lijn omhoog, soms alle kanten op. Mijn hoofd en hart neem ik daarin mee . Dat betekent dat bepaalde principes hun houdbaarheidsdatum verliezen.
Ik hou van schrijven, bloggen en van Simpelsap en deel dit graag met anderen.
Waarom dan niet via Facebook?
Klik hier om me te volgen. Alvast bedankt!

Twee kamertjes geluk; thuiskomen bij mezelf

Met ontwikkeling van hoofd en hart probeer ik mijn leven zo simpel en sappig mogelijk te houden.
Er is alleen één speler die ik steeds vergeet en buitensluit; mijn buik.

Van rommelschuur..
Sinds ik me kan herinneren is die regio vooral in gebruik als rommelschuur. Schimmen uit mijn jeugd, schaamte en verdriet werden zorgvuldig weggemoffeld. In de verste hoeken hielden zich de donkerste herinneringen schuil. Uit het oog, uit het hart, maar nog steeds zwaar op de maag.
Ik regelde vele opbergsystemen om alle beschikbare ruimte zo efficiënt mogelijk te vullen.
Maar vol is vol.
De hoogspanning op mijn verwachtingen zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd en de rommelschuur puilde uit zijn voegen. Steeds vaker kreeg ik last van buikpijn en kramp. Toen later de Endobitch ook nog om de hoek kwam kijken, was het tijd om in actie te komen.
Ik dook de schuur in, deed het licht aan en haalde de bezem door mijn angsten en schaamte. Het was tijd om los te laten, monsters te temmen en ruimte te maken.
Stapje voor stapje won ik terrein.
De engste monsters vertrokken, de donkerste hoekjes werden lichter.

… naar kweekvijver
Lang heb ik niet kunnen genieten van mijn succes. Het opruimen van mijn rommelschuur veranderde geleidelijk in het ombouwen tot kweekvijver. We wilden Simpelsapjes! Aangezien dit niet vanzelf ging, werden er professionele hulptroepen ingeschakeld. Ze onderzochten, maten en spoten hormonen in. Kansen werden berekend en succes werd afgedwongen.
Mijn opgeruimde buik was niet langer van mij, maar stond in dienst van een hoger doel.

Wie woont er in mijn buik?
De rommelschuur is opgeheven, de kweekvijver in optimale conditie gebracht, maar mijn buik laat zich niet dwingen.
Het licht baant zich weer een weg naar binnen en het achterstallige onderhoud wordt pijnlijk zichtbaar. Al die tijd wilde ik mijn buikkamertje vrijmaken voor een Simpelsapje, maar realiseer nu dat ik er zelf nooit heb gewoond.

Mijn buik mag er gewoon zijn, zonder functie omschrijving, zonder uiterlijkvertoon. Net zoals ik. Precies zoals ik ben, doe ik waar ik goed in ben.
Ik wil leren luisteren naar haar verhalen, genieten van haar herinneringen. Zoals die eerste keer dat ik Mr. Simpelsap zag. Mijn hart brak open, mijn buik vulde zich met blijheid en herkenning en in mijn hoofd hoorde ik luid en duidelijk: hij is het!
Met hoofd, hart en buik op dezelfde lijn ontstaat er een sterke, wijze basis waar ik altijd op terug kan vallen.

Hier ben ik, thuis bij mij.
Daar ga ik, met volle kracht vooruit!

Monsterlijke maandag: Ongeduld

Stilletjes stuiter je van de ene generatie op de andere.
Ik lach als een boer met kiespijn als mijn moeders of oma’s geïrriteerde woorden vanuit het niets uit mijn mond vloeien.

Nog voor ik je zie, voel ik je.

Met gebalde vuisten stampvoet je door mijn binnenste en pomp je mijn hartslag omhoog.

Ik tik met mijn vingers, tril met mijn voeten en ontpop me in een gesprek tot heuse rapper wanneer mijn spreektempo van vlot naar razendsnel gaat. Nog voor de woorden zijn aangekomen, ben ik al onderweg.

Het heeft even geduurd voordat ik je subtiele invloed in mijn leven leerde doorzien.

Kramp in mijn benen van het snelwandelen, zweetdruppels op mijn rug

van het fietsen, ‘praten alsof ik de sneltrein moest halen’.

De angst om tekort te schieten raak je moeiteloos in haar kern.

Je tempo geeft zin aan mijn leven, alles moet reden hebben, moet snel en efficiënt.

Als ik je hete adem in mijn nek voel, is alleen mijn best doen niet langer goed genoeg. Met één been in het nu heb ik mijn handen al vol aan later.

Nu mijn geduld tot het uiterste op de proef word gesteld, raas je door mijn leven. Als een ware driftkikker maak je de gekste sprongen om me vooruit te laten bewegen.

Geluk dwing je af, maak er dan werk van!

Ik voel hoe Miss perfectionist, Miss Controlfreak je heimelijke blikken toewerpen om je te verleiden tot een waterdicht plan van aanpak.

Deze keer trap ik er niet in, laat ik me niet door je meeslepen.

Wanneer je me vooruit dwingt, ontdek ik de waarde van vertragen.

Laaf me aan luiheid, ga voor gemak en geniet ik van de luxe van treuzelen.

Soms vallen in slow motion de stukjes pas op hun plek.

Luiheid

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Luiheid

Als een irritante vlieg op een warme zomerdag, wuif ik je weg. Ik ren mijn billen uit de broek, bedwelmd door de illusie van de maakbare wereld en trek vurig mijn stokpaardjes van stal. ~~Alles kan, als je maar wil.~~

Dan kom jij weer voorbij. Je timing is verschrikkelijk, zoals altijd. Ineens lig ik doelloos op de bank, laat ik me verleiden tot junkfood en zap ik mijn hersens tot moes.
Je aanwezigheid ligt als een zware deken over me heen. Prikkelt en benauwd me; Ik heb hier geen tijd voor! Er is maar weinig tijd tot de Endobitch voorbij komt en me weer knock out slaat, er moet nog zoveel gebeuren! Het liefst zou ik je van me afschudden, opspringen en weer doorgaan. Even is er strijd, probeer ik me te ontworstelen aan je greep en je te snel af te zijn. Maar je dwingt me tot kalmte en het argument ‘ik heb geen zin’weegt plots zwaarder dan alles bij elkaar.. Miss Perfectionist trekt zich mokkend terug in haar hoekje en de maakbare wereld is niet meer. Geen angst voor de Endobitch, maar slechts het verlangen om me te koesteren in de nonchalance van het moment.

Lieve luiheid,
Even toegeven aan jouw grillen geeft me naderhand de meeste inspiratie. Je tilt me op en laat me boven mezelf uitstijgen. Mijn focus mag af en je opent mijn visie.
Het leven voelt weer licht en luchtig.
Bedankt!

Monsters van Buiten

Deze week: Monsters van buiten

Mijn monsters zijn niet geheim. Niet voor mij, maar ook niet voor jou.

Door hun aanwezigheid te erkennen, pel ik ze af tot de kern. Tot monsters bondgenoten blijken te zijn en ik hun lessen met eerbied kan ontvangen.
Monsters en bondgenoten, ze horen bij mij en ik deel ze met trots.
Mijn monsters zijn niet voor je karretje te spannen, te gebruiken als stokpaardje dat je opzadelt met je eigen ego of als oude koei die je uit je stinksloot trekt.

Sommige monsters komen van buiten.
Ze spiegelen zich aan mijn zelfbeeld, maar kunnen de weerkaatsing niet verdragen.
Gooien rotte eieren en smijten zure verwijten om de geur van hun eigen angstzweet en afgunst te verhullen.
Toen ik een klein Simpelsapje was, waren deze monsters het engst. Ik vreesde voor de dag dat zij mij zouden ontmaskeren. Ik zou door de mand vallen en mensen zouden erachter komen wie ik echt was. Bang en beschaamd vormde ik me naar de ruimte die men voor mij overhield. Ik was ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam.
Nu weet ik beter.

Degenen die mij omlaag proberen te brengen, staan al onder me. Ze smachten ernaar om me een koekje van eigen deeg te geven, maar vergeten dat ik de bakker ben.
Ik verspil mijn tijd niet langer aan uitleg te geven aan mensen die vastbesloten zijn mijn woorden te verdraaien. De gifbeker die zij bij zich dragen, laat ik aan mij voorbijgaan – ik ben niet degene die hem volgeschonken heeft en dorst niet naar hun erkenning of acceptatie.

Je kunt mijn monsters niet tegen me gebruiken, ik heb ze namelijk zelf gemaakt.

Pippi’s voetje naar verlossing

Pippi was een wonderbaarlijke vrouw. Volwassen, wijs, speels en kinderlijk. Onbevangen, maar ook getekend door lijden. Pippi was er voor iedereen, behalve voor zichzelf. Veel te laat probeerde ze de schade te herstellen, maar toen leek het al te laat.

Toen ik Pippi ontmoette, was ze al onderweg naar buiten, al bezig met loslaten. Ze deed me het verzoek om haar avonturen op papier te zetten en vol goede moed gingen we aan de slag. Zij vertelde, ik schreef en stiekem bewonderde ik haar om haar kracht, flexibiliteit en moed.
Tijdens het vertellen pakte zij mijn hand, verwonderde zij zich om de bult op mijn middelvinger en vroeg me waar dat door kwam. “Door het schrijven” antwoorde ik achteloos en wilde weer verder gaan met haar verhaal. Ze lachte. “Hoe kun je nu niet weten wat je moet doen in je leven, als het antwoord zich recht onder je neus bevindt? Gebruik je SCHRIJFKNOBBEL!” Ik lachte mee en was verbaasd om het eenvoudige heldere inzicht.
Haar wereldwijde avonturen maakten diepe indruk en ik kon urenlang naar haar luisteren. Toch bleef Pippi altijd eenvoudig, ze koketteerde nooit met al haar wijsheid, maar deelde deze vrijgevig uit. Kon zich ondanks alles blijven verwonderen om de schoonheid van het leven, de wijsheid van anderen. Sprak veelbelovend tegen me dat ook mijn avonturen het waard waren om vast te leggen in boeken. “Misschien…een andere keer..” wuifde ik haar verlegen weg.
Maar Pippi wist niet van wijken. Ik moest haar beloven dat ik zou blijven schrijven. En ik deed die belofte meerdere malen, vanuit de grond van mijn hart.

Begin dit jaar begon ik met bloggen, mijn eerste dappere stappen als schrijver waren gezet. De wereld mocht mij zien! Pippi was dolenthousiast, bewonderde mijn verhalen, gaf feedback en genoot van het lezen, ook al zag ze steeds slechter.
Ingehaald door ziekte worstelde ze met het leven. Hoewel zij woeste zeeën van twijfel, angst, woede en onbegrip trotseerde, bleef de horizon helder: De wereld mocht haar loslaten! Haar vastberadenheid deed me duizelen, naar adem happen. Ik mocht een stukje mee op haar laatste avontuur en ik voelde me vereerd en bang tegelijkertijd.
Hoe bereid je de wereld voor op een Pippi loos bestaan?
Vele gesprekken volgden, deze keer niet om haar beleefde avonturen vast te leggen, maar om haar laatste avontuur uit te stippelen. Welke wegen waren er te bewandelen, welke obstakels moesten overwonnen worden? Pippi huilde, Pippi streed en ik deed dapper met haar mee.

Na een tijdje radiostilte kregen Pippi en ik weer contact. De koffer stond klaar, het plan was geschreven. Pippi was er klaar voor en de rest van haar wereld ook. De laatste inkopen werden gedaan en toen kon haar grote reis beginnen. Pippi was bang en gespannen, maar gelukkig had ze haar hartsvriendinnen aan haar zijde. Haar laatste avonden voor het grote avontuur brachten we samen door. Met z’n vieren in Pippi’s huis; zonovergoten en zomers warm. We spraken over al haar avonturen, over alle mooie momenten. Pippi haalde herinneringen op met haar hartsvriendinnen, we bekeken foto’s en luisterden naar muziek. De zon streelde haar gezicht en ik probeerde het beeld in me op te nemen, te ankeren als herinnering.
Hoe laat je iets los wat je vast wil blijven houden?

Pippi en ik voerden ons laatste gesprek liefdevol, aandachtig. Ze gaf me wat laatste adviezen mee, herinnerde me aan de dingen die ik geneigd ben te vergeten. Gaf me het grote compliment dat ook ik de Pippi Spirit had. Ik glimlachte ondanks mijn gebroken hart, dankbaar dat we deze momenten konden delen. We hielden elkaars hand vast en ik bedankte haar voor onze vriendschap. Op weg naar huis voelde ik me kalm en verdoofd tegelijk.

In de afgelopen periode was ik zoveel bezig geweest met haar grote avontuur, dat ik me niet realiseerde dat dit afscheid definitief zou zijn.
Pippi was haar grote reis begonnen en de mijne begon ook. Naar de rest van de wereld sprak ik haar laatste woorden, daadkrachtig, oprecht en trots.

“Tot de volgende keer Pippi, goeie reis.”