De onmacht van een schrijver (Deel 2)

Nu de wereld even stilstaat,
Staat die van ons op z’n kop
Op Simpelsap de stilte
Om mij heen de storm
Jij bent de mooiste die ik ooit heb gehad
Alsof al mijn creatiekracht is gestold
Tot een bedje voor jou om te groeien

Ik ben geen winnaar
Ook al heeft deze finish twee streepjes,
En zijn er talloze hordes overwonnen
Ook al viel ik vele malen en stond ik nog vaker op
Ik ben geen winnaar

In 96 maanden leerde ik
Blokkades doorbreken
En grenzen herstellen
Boog ik met mijn blote handen
kaders om tot traptreden
Wiebelde ik tussen hoop en vrees
Steeds weer mijn weg naar boven

In 96 maanden
Gooide ik de deur open
Voor alle monsters
Paradeerden ze voorbij,
Bleef ik kijken en werd ik overladen met cadeaus
Schoonde ik mijn kasten op
Gaf ik hun lijken een passend afscheid
Vergoot ik bloed, zweet en tranen
Net zo lang tot al het oude zeer was weggespoeld
Het is eindelijk voorbij

Nu de wereld op adem komt
Houden wij die van ons in,
Staren we ongelovig blij en dankbaar naar klein schermpje
Met de twee belangrijkste lijnen van ons leven
Die de deur open zetten naar ons nieuwe normaal
Mijn lieve kind,
De weg naar jou was lang,
En nu kom je eindelijk naar ons toe

Doe eens Simpel , doe eens Sappig.

 “Hou het Simpel, hou het Sappig’.
Mijn motto staat paginabreed in de header van mijn blog en toch zie ik em vaak over het hoofd. Eigenlijk moet er “Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan?” staan, want ik ben een baas in eindeloos ingewikkeld doen.

 

2017 is mijn schrijfjaar.
Ik ben het jaar gestart met drie schrijfdoelen:
1. Meer volgers voor Simpelsap
2. Meer opdrachtgevers binnenhalen
3. Beginnen aan mijn roman.

Om alvast een schrijfritme op te bouwen, doe ik sinds begin deze maand mee aan de 31dagenschrijfchallenge, van theblacksheepindie. Iedere dag krijg ik een schrijfuitdaging die ik vervolgens uitwerk en post op mijn instagram aca_simpelsap.
Maar daarnaast wil ik mijn betaalde opdrachten uitwerken, meer betaalde opdrachten binnenhalen, twee keer per week bloggen op Simpelsap, een voorraad artikelen aanleggen voor drukke periodes, een hele hoop superinspirerende mensen interviewen, nieuwe rubrieken starten, actiever zijn op social media en beginnen aan mijn roman.
(En dat allemaal naast een fulltime baan!)

Altijd met volle kracht vooruit.
Ik neem geen genoegen met minder, omdat ik mezelf niet op waarde schat.
Schrijf ik niet te vluchtig, te lelijk? Zit er genoeg diepgang in? Is het wel ‘mijn stijl?’ Vergeten jullie me als het een tijdje rustig is op Simpelsap? Mijn onzekerheidsorkest speelt op vol volume en mijn gepieker haalt mijn inspiratie telkens weer onderuit.
Hou het Simpel, hou het Sappig.
Mijn grootste goede voornemen is het consequenter opvolgen van mijn eigen advies. 😉
Schrijven is leuk. Ik ga weer genieten.

Hoe pak ik rust?

rest

Rust. Het fladdert als een ongrijpbaar vlindertje dwars door al mijn chaotische gedachten heen. Na een periode van ziek zijn, drukte op werk en privé en alle lieve, overweldigende reacties op Simpelsap is rust precies wat ik nodig heb.
Natuurlijk komt Miss Perfectionist meteen in opstand.
Rust komt na hard werken en gezien ik (vandaag) nog niets gepubliceerd heb, heb ik het niet ‘verdiend’.
Ideeën spoken door mijn hoofd, kriebelen in mijn vingers en staan te trappelen om losgelaten te worden op papier.
Toch lukt het niet.

Vijf minuten geleden viel het kwartje pas. Ik hoef geen rust te verdienen, maar kan het mezelf gewoon geven!
Eventjes niet bloggen, maar lekker ontspannen, inspiratie opdoen en straks weer met een vrij en en blij gevoel lekker achter de laptop.

Ik ga ervan genieten, tot gauw!
X

 

Als iemand in je gelooft

Als iemand in je gelooft Grote, schreeuwerige letters op gekleurd, glimmend plastic.
“Zie je deze letters? “ Opa hield met zijn linkerhand het pak vast.
“Kijk dan: NU – IE – UH- WE”.
De letters rolden langzaam uit zijn mond terwijl hij ze één voor één aanwees.  “Dus de volgende keer dat je deze letters bij elkaar ziet, weet je wat er staat. NIEUW.
Nu kan je lezen. “
Opa glimlachte tevreden en ik kon van verbazing geen woord uitbrengen.
Mijn opa, die altijd zei dat hij niet kon lezen, opende voor mij de deur naar een nieuwe wereld.
Een pak maandverband bleek de sleutel.

Ik had al letterhonger voordat ik leerde lezen, verzon een eigen handschrift voordat ik schrijven kon. Toen ik de wereld van boeken zelf kon bereizen, was ik helemaal niet meer te stoppen. Avond na avond dook ik in nieuwe dimensies, verlangend naar de dag dat ik met mijn woorden een wereld zou kunnen bouwen.
In mijn pubertijd vluchtte ik van de onzekerheden, zocht ik in romans naar realistische oplossingen.
Ik rijmde mezelf door roerige tijden, kleurde grijze dagen met mijn groeiende vocabulaire en schreef door regen naar zonneschijn.
Ik werd volwassen.
Met open hart en armen stormde ik de wereld in. Vastbesloten hartenpijn te verzachten, gaten te vullen en levens te redden. Geen woorden, maar daden!
Ik dacht dat ik handelde uit liefde. Maar nooit heb ik zo hard gewerkt als in die jaren waarin ik besloot mijn eigen hart op een zijspoor te zetten.
Pas toen mijn leven stilviel, hoorde ik waar ze sneller van ging kloppen.

Pippi was een van de eersten die herkende wat ik wilde zijn. Ze vroeg me om haar avonturen op papier te zetten. Tijdens het vertellen pakte zij mijn hand, verwonderde zij zich om de bult op mijn middelvinger en vroeg me waar dat door kwam.
“Door het schrijven” antwoordde ik achteloos en wilde weer verder gaan met haar verhaal. Ze lachte.
“Hoe kun je nu niet weten wat je moet doen in je leven, als het antwoord zich recht onder je neus bevindt? Gebruik je SCHRIJFKNOBBEL!”
Ik lachte om haar eenvoudig inzicht, dat simpelweg de waarheid was. Toch bleef ik aarzelen.
Als je jezelf zo ver voorbij bent gelopen, is de weg terug lang en eng.
Waar zou ik moeten beginnen?
‘Op internet natuurlijk!’ Zei mijn juf. ‘Maak een social media account, een blog, wat dan ook! Doe iets met dat schrijven! Het is zonde als je dat niet doet.’
Simpelsap werd geboren.
Eerst heimelijk en anoniem. Maar toen de woorden begonnen te stromen, was er geen houden meer aan.

Bij iedere blog die verschijnt, voel ik mezelf groeien. Niet in Ego, maar in Essentie.
Ruimte geven aan datgene wat ik het allerliefste doe brengt me zoveel geluk en plezier dat ik niet anders kan doen dan delen. Dus ben ik terug op Facebook en vertel ik over mijn blog en mijn liefde voor letters.

Als ik de moed verzamel om de grootsheid onder ogen te komen die anderen al in me zien, kan ik worden wie ik wil zijn.
Want pas als ik zélf ergens in geloof, wordt het echt.

Vrouwenwinter

 

Vrouwenwinter

 

Voor de Schrijversacademie bijeenkomst van afgelopen zaterdag kregen we de vooropdracht om een column te schrijven over de hittegolf. Maximaal 350 woorden, zonder clichés.

 

 

Wanneer de zon op haar hardst schijnt, het oogverblindende daglicht mijn irissen doorboort en de wind is gaan liggen, barst het los.
De vrouwenwinter.
Het kantoor verandert in een ijspaleis waar mijn mannelijke collega’s de koelte omarmen. Ze delen ijsjes uit, lurken aan hun smoothies met ijsblokjes en fluiten vals de hits van deze zomer. Mopperend verzamel ik me met mijn vrouwelijke lotgenoten bij de koffieautomaat waar we stilletjes slurpen aan onze hete thee. Een enkeling huppelt vrolijk voorbij in haar zomerjurkje en sandaaltjes.
Die is zeker in de overgang!
De collega’s die heilig geloofden in een kantoor met klimaatbeheersing komen daar nu trillend op terug. Ze zitten met opgetrokken knieën achter de computer, jammerend dat hun regenbroek niet winddicht blijkt te zijn. Gekleed in fleecevest en Uggs blaas ik vloekend mijn vingers warm, terwijl de airco meedogenloos door de kantoortuin raast. Ik kan niet wachten tot ik eindelijk deze koelcel mag verlaten en de zon me weer wat leven in kan blazen.
Die warme deken die dwingt tot vertraging. De berusting omdat ik de strijd tegen de zweetdruppels toch ga verliezen. De filter die ervoor zorgt dat ik alle irritaties hun scherpste kantjes verliezen. Blijkbaar zijn stress en irritatie niet houdbaar op zomertemperatuur. Salades propvol groenten, eindeloze fruitwatercreaties en broeierige goudgekleurde avondwandelingen. Ik hou zo van de hitte!
Wanneer de temperatuur past bij mijn heethoofd, bereikt mijn geluksgevoel haar kookpunt.

Kamertje Geluk


Een kamertjeBij onze eerste ontmoeting wist ik het zeker; jij wordt het kamertje van mijn dromen!
Je zag er nog niet uit zoals ik in gedachten had, maar daar prikte ik doorheen. Met liefde en aandacht stripten we je tot de basis, gaven je een likje verf en een nieuwe vloer.
Meer was nog niet nodig, de bestemming die ik voor jou in gedachten had, lag immers nog in de toekomst.
Je werd de logeerkamer / game kamer en je muren vulden zich met gelach, nachtelijke gesprekken, FIFA geluiden en een hele hoop mooie herinneringen. Naarmate de tijd verstreek werd de ruimte die je bood voor onze dromen steeds wranger.
Mijn handen jeukten om je aan te pakken, om je te voorzien van je nieuwe bestemming. Maar onze vurige wens bleef onbeantwoord.
Logées vertrokken, spelletjes waren uitgespeeld en de spullen stapelden zich op. Waskamer, rommelkamer, recyclekamer…je slibde dicht en herinnerde me bij iedere confrontatie aan een droom die niet was uitgekomen. Een droom die ik nog niet helemaal kon afschrijven, maar wel besloot te parkeren voor een andere fase in mijn leven.

Toch bleef je me trekken. Regelmatig stapte ik bij je naar binnen, ongeduldig of geïrriteerd op zoek naar verloren zaken.
In de afgelopen jaren ben ik tijdens het najagen van mijn dromen verdwaald geraakt tussen hoop en vrees, tussen Nu en Ooit.
Je rommel confronteerde me met obstakels die ik mezelf opwierp, de onafgemaakte zaken, de halfbakken wensen en de dromen die lagen te wachten om nagejaagd te worden.
Je boodschap was luid en duidelijk: Als mijn focus op later ligt, heeft NU geen schijn van kans.

Ik blies het stof van mijn dromen en besloot jou je verdiende bestemming te geven. Vanaf nu gun ik mezelf alle ruimte om te doen waar ik goed in ben, om er zo beter in te worden.
IMG_5088Kamertje geluk. Je hebt er even op moeten wachten, maar bent nu eindelijk wie je hoort te zijn 🙂

Marieke’s eerste Wilde Wijven Magazine staat online!

1Toen ik eind 2014 met ‘Simpelsap’ startte, had ik niet kunnen vermoeden dat er zoveel moois uit voort zou komen.
Ik heb veel berichtjes gehad van bekenden en onbekenden die geraakt worden door mijn blogs en er blij van worden. Online heb ik mensen ‘ontmoet’ die mijn inspireren en motiveren om mezelf verder als schrijver te ontwikkelen.  Zo heeft Marieke van Sprinkel Sprankel mij het duwtje in de rug gegeven om op zoek te gaan naar mijn eigen Wilde Wijf en daarover verslag te doen op Wilde Wijven Woensdag, hielp Debby van Bohemian dreams me met mijn eerste stappen als professioneel schrijver en leerde Percy  van PercyTienhooven me dat het helemaal niet perfect hoeft en dat plezier maken besmettelijk is 🙂
Dank jullie wel daarvoor!

En nu mag ik iets moois met jullie delen!
In de afgelopen maanden heeft Marieke van Sprinkel Sprankel keihard gewerkt aan het allereerste ‘Wilde Wijven magazine’.
Marieke heeft me gevraagd om een tweetal artikelen voor het magazine te schrijven en dat heb ik met veel toewijding en plezier gedaan.
Voor het eerst in mijn ‘schrijverscarrière ‘ zijn mijn artikelen officieel gepubliceerd. Een droom die in vervulling gaat!

Nieuwsgierig?
Je kunt het magazine hier gratis aanvragen!

Laat je mij (en Marieke!) weten wat je ervan vindt?

Simpelsap Schrijft… Even niet

Simpelsap Schrijft (1)Soms schieten woorden te kort en is er te weinig rust om op verhaal te komen..

Wegens familieomstandigheden heb ik sinds afgelopen woensdag niet meer geblogd.
Mijn supersterke, inspirerende tante is afgelopen zondag na een lang ziekbed overleden.*
Voor haar ben ik heel blij, voor mezelf vind ik het verdrietig dat ik haar moet missen.

Voor nu ben ik even offline, maar ik verwacht gauw weer terug te komen met nieuwe monsters, een eerbetoon aan mijn lieve tante en meer Wilde Wijvenpraat.

 

*No worries, tante Vic is oke!

Angsthaas met de billen bloot

Angsthaas met de billen bootTwee weken geleden stak ik Simpelsap in een nieuw jasje, inclusief logo en rubrieken.
Het aantal lezers van mijn blog is gegroeid, ik krijg meer reacties op mijn blogposts en ook in het dagelijks leven spreken mensen mij aan op mijn blog.
Dank je wel daarvoor, dat vind ik erg leuk!
Maar ik vind het ook erg eng.
Voorheen schreef ik semi- anoniem en had ik het gevoel dat ik vooral voor mezelf schreef.  Simpelsap was een soort dagboek. Nu sta ik in volle glorie met naam en foto op mijn eigen blog. Simpelsap is nu een open boek, net zoals ik zelf! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook doodeng. Afgelopen monsterlijke maandag schreef ik nog zo dapper dat wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, niemand mij kan raken. Maar is dat wel zo? Want:
– Schrijf ik niet teveel over mezelf?
– Is het karakter van mijn blog wel ‘houdbaar’?
– Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn lezers?
(Is dat belangrijk voor mij?)
– Zou ik vraaggerichter moeten schrijven als ik meer lezers wil?
(Wil ik eigenlijk wel meer lezers?)

Allemaal vragen die deze week ineens door mijn hoofd stuiterden. Gek werd ik ervan!
Want door al die vragen raakte ik mijn flow kwijt en droogde de inspiratie op. Schrijven werd een worsteling en de onzekerheden bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, kan niemand mij raken…behalve ikzelf en dat is al een hele uitdaging!

Kijken naar angst
Ik kijk mijn angsten graag recht in de ogen aan. Als ik me omdraai om te kijken wat me op de hielen zit, blijken monsters vaak muisjes te zijn. Dus daar gaat ie dan:
– Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet goed genoeg kan schrijven. Dat ik je niet kan boeien of je op den duur zal gaan vervelen.
– Ik ben bang dat ik ego- centrisch overkom, omdat ik vooral schrijf over mezelf en mijn ontwikkeling.
– Ik ben bang dat ik betweterig overkom, omdat ik de lessen die ik mijn leven leer, graag wil delen met anderen.

– Ik ben bang dat ik onherstelbare fouten maak, waar ik me voor zal schamen.

Ik ben een angsthaas en dat zijn mijn angsten. Toch vind ik bloggen echt de moeite waard.

Waarom blog ik?

Simpelsap is ontstaan omdat ik mezelf ruimte wil geven. Ik hou van schrijven, het maken van mooie zinnen en het vertellen van echte verhalen geven me een fijn gevoel. Ik vind het prettig om een plek te hebben waar al mijn verhalen samen komen, waar ik kan terugkijken op de processen die ik heb doorlopen en de lessen die ik heb geleerd.
Daarnaast hou ik van delen. Ik geloof dat een betere wereld bij mezelf begint. Door open te zijn over mijn angsten, lessen en onzekerheden hoop ik je te inspireren om je leven ook simpeler en sappiger te maken, op je eigen manier. Zo maken we de wereld samen een beetje beter 🙂

Simpelsap is mijn speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil.
Maar als ik eerlijk ben, kruip ik onbewust toch vaker in de huid van de strenge schooljuffrouw die het in goede banen wil leiden, dan in die van de rondspringende kleuter die vol enthousiasme op de speeltuin afstormt. Ik wil mezelf de tijd geven om mijn speeltuin te ontdekken.
Bloggen geeft me energie en mijn verlangen om te schrijven is groter dan mijn angsten.
Ik weet niet nog niet wat er in de speeltuin allemaal te beleven is, maar ik vind het leuk om je hier tegen te komen!

Een liefdesbrief


Simpelsap Schrijft (2)

Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)

 

Dag lieverd,

De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde.  Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.

Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven.  Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker.  De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling.  De dag zelf verliep soepel  al brak mijn hart in duizend stukken.

In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen.  Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben.  Ik ben er eindelijk  aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn:  (je) moeder.