Je hart is vroeg vermorzeld, zoeken naar alle stukjes bleek een levensmissie te zijn. Op weg naar heelheid bespot je het pad van de ander, terwijl je je eigen route nooit hebt kunnen vinden.
Je vecht voor wat je toekomt en vergeet dat jij je enige vijand bent. De harten die jou in zich hadden gesloten, wrik je meedogenloos open.
Loopt over hen heen, haalt ze naar beneden. Zo maak jij de weg vrij naar de top.
Na jarenlang klimmen, kun je nu eindelijk genieten in je ivoren toren. Vol toewijding poets je de buitenkant, keer op keer. Oogverblindende schone schijn blinkt me tegemoet.
Als ik kijk geniet ik van de weerspiegeling, jij ook?
(Visited 325 times, 1 visits today)
Hoe eenzaam ben je dan…En je trots weerhoud je om er mee aan de slag te gaan…
Toch zonde he.. maar goed, iedereen maakt zijn eigen keuzes natuurlijk. Ik was niet van plan om iemands kroontje af te pakken 😉
Het is toch eenzaam daar boven.Zoveel energie kost het om je te handhaven…. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Wel heel treffend geschreven…