Dromers die doen: Annemarie rent de marathon

‘Volgens mij valt er niet zoveel te vertellen hoor, ik ben begonnen met hardlopen en ga in april de marathon lopen!’
Ik glimlach als ik denk aan die zomeravond, alweer een paar jaar geleden.
‘Ik wil echt gaan sporten’ zei ze, terwijl ze naar de skaters op de ramp keek.
‘Ik ook!’ zei ik.
Er viel een korte stilte. Onze prille voornemens namen de tijd om te landen.
We keken elkaar aan en grinnikten. Alweer een nieuw project, echt iets voor ons. Zoveel voornemens, zo weinig tijd!
‘Vertel me dan vanaf het begin hoe je op dit punt bent gekomen. Je kunt toch niet ineens een marathon lopen?’ Annemarie schenkt me een kop thee in en begint te vertellen..

De eerste kilometers zijn het moeilijkst
‘Ik kwam ieder jaar een kilootje aan. In eerste instantie niet erg, maar op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Ik wilde heel graag hardlopen en ben een paar keer begonnen met de app Start2run.
Hardlopen is zo makkelijk! Je gaat lekker naar buiten en begint. Heel minimalistisch!
Het is niet ingewikkeld, je bent niet gebonden aan speciale tijden en je kunt het zelf op elk moment oppakken. Als je de discipline hebt dan.. Die miste ik een klein beetje, maar toen kreeg ik een foldertje in de bus. Er werden hardlooptrainingen gegeven in het park.
Dat leek me wel leuk, dus ik besloot het te gaan doen.
We bouwden onze conditie op door wandelen en hardlopen af te wisselen en toe te werken naar een punt dat je vijf minuten achter elkaar kon hard te lopen – zonder tussendoor te wandelen.
Ik was de jongste van de groep en dacht, ‘nou dat moet ik kunnen!’
Viel dat even tegen!
Tussen trainingen door besloot ik op een avond zelf nog een rondje te lopen. Ik was lekker bezig en zag toen op mijn app dat ik al 4,6 km had gelopen.  Toen kwam mijn tic om de hoek kijken; ik wil écht niet stoppen met lopen op een oneven getal, dus bleef ik doorgaan tot ik de vijf kilometer haalde.
Ik was zo supertrots!.Die eerste vijf kilometer waren echt de allermoeilijkste. Die hebben me het meeste moeite en doorzettingsvermogen gekost. Mijn conditie was niet zo heel best en het kost heel veel energie om de basis goed te krijgen.
Maar toen die eenmaal goed zat, wilde ik alleen maar meer!

Met de hardlooptrainingen in het park werkten we toe naar het rennen van vijf kilometer. Het waren voorbereidingen voor de Meerhovenloop, een event om geld in te zamelen voor Make a Wish, een goed doel.  Je kon er vijf, tien of vijftien kilometer hardlopen en zelfs meedoen aan een estafetteloop die 24 uur duurde!  Voor mij was de vijf kilometer al een hele prestatie en kon me niets voorstellen bij de andere afstanden en de estafette.
De Meerhovenloop was mijn eerste hardloopevent. Ik liep met heel veel andere mensen een nieuwe route. Dat was leuk!  Na de vijf kilometer liep ik er zes tijdens de Glowrun, de zevenenhalf tijdens de Ladiesrun en zo werkte ik steeds naar meer kilometers toe tijdens nieuwe evenementen.
Uiteindelijk ben ik zelfs die gevreesde Meerhoven24 estafetteloop gaan doen! Ik rende twaalf rondjes van 2,1 kilometer en dat ging me goed af. Een van de deelnemers vertelde me dat meedoen aan de Meerhoven24 estafetteloop zwaarder was dan een halve marathon. Daar geloofde ik dus niets van! Toch hoorde ik dit van meer mensen en toen wilde ik het zelf ondervinden.
Daarom schreef ik me in september in voor de halve marathon in oktober.

Een échte hardloper
Mijn trainer Remie heeft wat extra duurloopjes met me gedaan en in oktober rende ik inderdaad de halve marathon. Het was superleuk! Al die mensen, de sfeer, het is echt een evenement.
Ik liep half Eindhoven door en dat is wel grappig, want als ik ergens naartoe moet op de fiets vind ik het ver, maar nu líep ik die afstanden gewoon!  Opeens ga je anders kijken naar de stad en naar de afstanden.
Na de halve marathon voelde ik me pas een échte hardloper! Mijn basis was inmiddels uitgebouwd naar het rennen van tien tot vijftien kilometer want op zaterdagochtend renden we die afstanden regelmatig.  Het afgelopen jaar heb ik meegedaan aan een aantal hardloop events de Urban trail run,  de Meerhoven24 en weer de halve marathon, waar ik een nieuw tijdsrecord neerzette. Toen begon het weer te kriebelen; ik wilde nóg verder kunnen lopen! Ik realiseerde me dat ik niet de intrinsieke motivatie heb om vanuit mezelf op te bouwen naar 42,5 kilometer. Dus die inschrijving voor een marathon moest ervan komen!
Ik hou van hardlopen in de winter. Het is lekker koud, mooie uitzichten en frisse lucht. Daarom besloot ik me in te schrijven voor de voorjaarsmarathon in Rotterdam.
Om me nog beter voor te bereiden zit ik sinds kort ook bij de atletiek vereniging.  Zij letten heel goed op het verantwoord opbouwen van je kilometers, leren je lopen met een lage hartslag, geven uitleg over voeding en staan bij lange duurlopen langs de kant met thee. Er zitten ervaren marathon lopers bij die je alles kunt vragen. Dat scheelt zoveel in de voorbereidingen, het is dan veel makkelijker opbouwen dan in je eentje!

Eten en trainen
Toen ik begon met trainen, dacht ik echt: ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ De voorbereidingen voor een marathon zijn erg intensief.  Het vraagt inzet van mij en mijn omgeving, want ik ben bijvoorbeeld elke zaterdag de hele ochtend weg.
Het trainen voor een halve marathon is een stuk makkelijker!
Je kunt een halve marathon rennen zonder tussendoor te eten. Je rent dan op je eigen vetverbranding. Vanaf een halve marathon wordt het moeilijker. Daarom ben ik nu aan het experimenteren met repen en energieshots. Dat zijn een soort winegums voor extra energie.
Het trainen gaat goed. Ik train gemiddeld drie keer per week; twee keer per week een intervaltraining en één keer per week een lange duurloop. Bij de atletiekvereniging hoef je niet teveel na te denken. Je moet er gewoon zijn vroeg in de ochtend en loopt dan een uitgestippeld parcour. Er worden iedere week supermooie routes uitgezet en ik kom nu op plaatsen waar ik nooit eerder ben geweest!
Ik heb me erop voorbereid dat het lopen van de marathon heel zwaar zal zijn. De vermoeidheid, het aantal kilometers.. het is zowel fysiek als mentaal een uitdaging. Ik hoop dat het in de realiteit mee zal vallen en dat ik het van te voren erger gemaakt heb in mijn hoofd!
Nu ik de dertig kilometer heb aangetikt, heb ik echt het gevoel dat het gaat lukken. Ik probeer genoeg te slapen en drink geen alcohol meer. Ik weet niet of het zoveel verschil gaat maken, maar alle beetjes helpen! Met het trainen van een marathon merk je dat het niet je conditie, maar je lichaam is die aan de grote afstand moet wennen. Het zijn je gewrichten, je pezen en je spieren, met mijn conditie is niets mis. Het is nu makkelijker, ik ben niet meer buiten adem en het voelt minder als vechten. Nu ben ik mijn lichaam aan het trainen en de eerste vijf kilometer die ik heb leren rennen voelde echt als vechten. Met elke training krijg je meer ervaring. Hoe meer kilometers je loopt, hoe meer vertrouwen je krijgt in je lichaam.

Vertrouwen en genieten
Elke dag is anders. Sommige dagen lopen letterlijk lekkerder dan andere dagen. Je kunt trainen wat je wil, maar je weet niet hoe je de dag van de marathon zelf in je vel zit.
Als je aan het trainen bent voor een hele marathon wordt het afgeraden om de hele afstand te lopen. Ik zal erop moeten vertrouwen dat ik het kan, zonder het ooit echt helemaal gelopen te hebben. Maar toch, de laatste drie kilometer zijn altijd het zwaarst, hoe ver je ook loopt. Als je weet dat je er bijna bent wordt het zwaar. Dat is echt een mentale uitdaging.
Dat vind ik moeilijk, maar eigenlijk doe ik het elke week. Elke keer als ik mijn hardloopschoenen aantrek, vertrouw ik erop dat ik de afstand ga lopen die is uitgezet. Het allerergste dat er kan gebeuren is dat ik noodgedwongen zou moeten stoppen.
De eerste kilometers moet ik er altijd even inkomen. Vanaf een kilometer of acht zit ik er lekker in de flow en gaat het vanzelf. Ik ga lekker vooruit, voel geen pijntjes meer en kan genieten van mijn omgeving. Het is een soort staat van zijn waarin je echt kunt genieten van het huidige moment.
Die lange afstanden vind ik echt heerlijk! Ik heb de tijd om te genieten, het is makkelijker om mijn gedachten los te laten en in een bepaalde cadans te lopen. Alsof je in een bepaalde trance komt, maar dan op een gezonde manier.
Ieder keer dat ik loop, ga ik over mijn grenzen, bereik ik een beter resultaat en overwin ik mezelf. Ik kijk uit naar elke mijlpaal; dertig kilometer, vijfendertig kilometer.. ik kan me er echt op verheugen!

Doe wat je leuk vindt, dat doe ik ook!
Ik hoor weleens mensen zeggen: “Oh wat cool, dat zou ik ook weleens willen. Maar dat lukt me niet,  of: ik vind het niet echt leuk..”
Weet je, als het niet echt leuk vindt, laat het dan gaan. Hardlopen is gewoon niet leuk voor iedereen!  Vind je het niet leuk? Zoek dan iets anders dat je leuk vindt om te doen en richt je daar op.
Volg je eigen koers!
Nu ik lange afstanden loop, zijn mensen echt heel positief en spreken ze hun bewondering uit. Ik weet echter ook dat het soms heel veel energie kan kosten om juist die korte afstanden te leren lopen en die basis te vormen. Voel je dan niet minder, kijk niet naar mensen die verder lopen dan jij. Iedereen heeft zijn eigen doel die bij hem of haar past en op elke mijlpaal mag je trots zijn!
Ik leef met mijn doel. Nu richt ik me volledig op de marathon van Rotterdam en daarna zie ik wel weer verder. Ze zeggen dat je direct na de marathon zegt dat je het nóóit meer wil doen en dat je dag erna alweer een volgende aan het uitzoeken bent, haha!
Ik denk dat ik daarna eerst moet kijken hoe ik eruit kom en daarna naar wat mijn volgende doel wordt.
Door hardlopen voel ik me fit. Het is een fijn gevoel om een fit lichaam te hebben, mijn longinhoud is bijvoorbeeld groter geworden. Ook is het heel leuk om al lopend je omgeving te ontdekken. Je bent veel bewuster van de mooie dingen om je heen, je hebt meer oog voor detail. Ik loop zonder muziek want zo leer ik het ritme van mijn lichaam kennen.  Het is heel fijn om in het moment te zijn zonder me af te sluiten. Daar waar ik ben, ben ik helemaal aanwezig en daar kan ik echt van genieten!’

Dromers die doen: Dewi Deijle

Dewi is klein van stuk maar groots van uitstraling.
Ze is ondernemer, juriste, oprichter en voorzitter van Stichting Creatief Hart. Afgelopen jaar heb ik haar in actie mogen zien toen ik me in een lastig juridisch parket bevond. Onvermoeibaar en daadkrachtig sleepte ze me door deze periode heen. Eind vorig jaar zag ik haar oproepje voorbij komen op de facebookpagina van Stichting Creatief Hart. Ze gaat de Kilimanjaro op!
Op een koude zaterdag spreken we af in Utrecht. Dewi vertelt me hoe ze bergen werk verzet, dalen trotseert en niet opgeeft tot ze de top heeft bereikt.

‘Het is mijn droom om te strijden voor gerechtigheid en erkenning. Dat doe ik als ondernemer, jurist, voorzitter en vrijwilliger. Ik kan niet tegen onrecht en vind het hartverscheurend dat mensen niet de erkenning krijgen die ze verdienen.
Ik heb twaalf jaar in loondienst gewerkt en besloot daarna voor mezelf te beginnen. Met mijn onderneming OJAU (Online Juridisch Advies voor U) ondersteun ik mensen in juridische zaken. Daarbij vind ik het belangrijk dat juridisch advies voor iedereen begrijpelijk en toegankelijk is. Ik help bijvoorbeeld mensen die kampen met een onzichtbare ziekte en een conflict hebben met allerlei bestuursorganen en uitvoeringsinstanties. In deze zaken gaat het er niet alleen om dat men krijgt waar ze recht op hebben, maar ook om de erkenning van de situatie.
Vaak geven mensen aan dat ze het gevoel hebben dat ze als een nummertje worden behandelt of dat ze niet serieus genomen worden door werkgevers, instanties en zelfs soms door advocaten. Dat doe ik anders. Ik probeer mijn cliënten echt tot steun te zijn, mee te denken en dingen begrijpelijk te maken zodat ze hun eigen keuzes kunnen maken. Ik coach mijn klanten regelmatig door de juridische procedure heen en dat wordt door hen als zeer prettig ervaren. Zo ondersteun ik ook jonge weduwen die het al moeilijk genoeg hebben als hun partner is overleden. ‘
Het coachen komt ook terug in haar werk als afstudeerdocente. Ze begeleidt
HBO Rechten studenten bij hun afstuderen en krijgt vaak van hen terug dat zij haar coachende houding heel fijn vinden.
‘Ik ben gedreven en wil altijd een positieve voorsprong hebben om er altijd álles uit halen.’

Stichting Mijn Roots
Die gedrevenheid heeft Dewi niet alleen met betrekking tot haar werk. In haar vrije tijd is ze actief betrokken bij Stichting Mijn Roots , een organisatie die geadopteerden uit Indonesië ondersteunt bij hun zoektocht naar hun biologische familie. Dewi zet zich voornamelijk in voor het realiseren van een financiële vergoeding zodat de zoektocht naar familie voor iedere geadopteerde haalbaar is.

‘ In de jaren zeventig en tachtig zijn er duizenden kinderen uit Indonesië naar Nederland gekomen. Het beeld bij interlandelijke adoptie was dat je als Nederlands stel een kind een ‘betere toekomst’ kon geven. Toch was de manier waarop kinderen ter adoptie werden afgestaan niet helemaal transparant. In de jaren tachtig werden er al verhalen verspreid dat er sprake was van een ‘bloeiende handel in kinderen.’ Nu deze geadopteerde kinderen volwassen zijn en naar hun roots zoeken, komen zij er vaak achter dat zij op illegale wijze de grens over zijn gebracht.
Deze mensen hebben het recht om te weten waar zij vandaan komen en ik vind dat de Nederlandse Staat daar de mogelijkheid toe moet geven in de vorm van een financiële vergoeding. Op deze manier kunnen de kosten die met een zoektocht gepaard gaan,  zoals de zoektocht zelf in het land van herkomst een DNA test, het opvragen van documenten e.d, vergoed worden. Ik weet dat het een lang proces is, maar ik wil mijn bijdrage leveren aan *gerechtigheid.’

Van droom naar stichting
Lange processen schrikken Dewi niet af, integendeel. Ze vertelt me over het ontstaan van Stichting Creatief Hart, die zich inzet voor het realiseren van creatief onderwijs voor kansarme kinderen met een lichamelijke en geestelijke beperking. Het is het doel dat deze kinderen zich specialiseren in creatieve beroepen om zo een eigen inkomen te verwerven.

‘In 2010 ging ik zelf op ‘rootsreis’ naar Indonesië. Ik zag dat kinderen met een handicap buitengesloten werden uit de gemeenschap. De Indonesische overheid biedt weinig faciliteiten voor deze kinderen en er heerst een taboe op het hebben van een lichamelijke of geestelijke beperking.  Deze kinderen hingen er maar een beetje bij en werden niet serieus genomen. ‘Ze kunnen niets en brengen ongeluk’ zei iemand tegen me.
Dat vind ik echt oneerlijk. Ook deze kinderen verdienen hun plek in de samenleving.
Vroeger hield ik erg van tekenen en schilderen en dat bracht me op een idee. Als kinderen zich creatief leren uiten, kunnen ze laten zien dat ze wél iets kunnen betekenen.
Ik vond het een goed idee, maar wist niet of hier in Indonesië behoefte aan was. Ik ben gaan netwerken en heb een serie workshops gegeven op enkele eilanden om te onderzoeken of hier vraag naar is.  Zo heb ik in Sulawesi achttien kinderen blokfluitles gegeven in een kindertehuis. De kinderen waren superblij!
Ik wil heel veel mensen helpen, zodat zij voor zichzelf een beter leven kunnen creëren en daarnaast wil ik het taboe op leven met een beperking doorbreken. Daarom richtte ik in 2013 Stichting Creatief Hart op.
In mijn onderzoek naar passend creatief onderwijs kwam ik erachter dat er maar weinig kindertehuizen zijn die ruimte beschikbaar hebben voor duurzaam, creatief onderwijs. Daarnaast vind ik het niet prettig om afhankelijk te zijn van andere stichtingen en organisaties. Ik wil zélf iets duurzaams opzetten.
Dat bracht me op het idee om op Bali een Creatief Educatief Centrum te gaan bouwen. Een centrum waarin er allerlei verschillende lessen worden aangeboden aan kinderen met een beperking. Denk aan muziekles, schilderles en handvaardigheid. Ook komt er een winkel waar kinderen hun producten kunnen verkopen. Alle inkomsten van dit centrum zijn voor de kinderen zelf. Ze gaan de producten zelf maken en verkopen met als doel om zelfstandiger te kunnen leven en hun financiële onafhankelijkheid te vergroten. Er komt ook een werkplek voor digital nomads, die tegen een vergoeding gebruik kunnen maken van de faciliteiten. Daarnaast staat het hen vrij om hun diensten aan te bieden. We kunnen altijd een vertaler of websitebouwer gebruiken!

Stap voor stap de hoogte in
Stichting Creatief Hart is mijn kindje. Het plan zit al zo lang in mijn hoofd en bij de uitvoering word ik  goed ondersteund door de andere twee bestuursleden. Ze zijn superbetrokken en hebben ook affiniteit met Indonesië en het doel dat we nastreven. Het is zo belangrijk en fijn om samen de essentie uit te kunnen dragen van de stichting.
Een eigen creatief centrum is een grote droom, maar ik bekijk het stap voor stap. Sinds ik mijn dromen deel met anderen en op onderzoek ben gegaan zijn er zoveel mooie mensen en dingen op mijn pad gekomen. Zo is er een projectontwikkelaar die belangeloos meedenkt over de vormgeving van het gebouw. Bedrijven en particulieren sponsoren ons en zelf komen we natuurlijk in actie om geld in te zamelen.
Zo loopt Sammie, een van onze bestuursleden, op 11 maart de CPC loop om geld in te zamelen en ga ik de Kilimanjaro op! Ik heb al eens eerder een berg geklommen voor Stichting Creatief Hart, dat was de Mount Everest. Ik ben via drie bergpassen van hoger dan 5000 meter naar het basecamp geklommen. Ook heb ik een halve marathon gelopen en verschillende fietsacties gedaan.
Weet je, ik kan dat. Met mijn lichaam kan ik iets doen voor kinderen die lichamelijk beperkt zijn, die zich niet makkelijk kunnen voortbewegen.
Het is voor mij een uitdaging om mijn grenzen te verleggen en nu ga ik de Kilimanjaro beklimmen. Dat is zo’n 6000 meter de hoogte in en heel spannend.
Iedereen is uitgenodigd om met me mee te klimmen maar als mensen dat iets te intensief vinden kunnen ze me natuurlijk ook gewoon sponsoren, haha!’

Dewi is mijn voorbeeld. Ze leeft vol vanuit haar essentie. Haar strijd voor rechtvaardigheid en erkenning kenmerkt alle dingen die zij onderneemt. Ze heeft grote dromen, een lange adem en een grote dosis humor en relativeringsvermogen. Zij is een dromer die doet, maar daarbij ook anderen inspireert om hun eigen bergen te bedwingen.

Wil jij mee met Dewi de Kilimanjaro op? Klik hier voor meer informatie.

*Lees hier meer. Hier vindt je o.a. ook het onderzoek naar de parlementaire geschiedenis bij de totstandkoming van een wet, waar de regering 9 jaar over moest doen en dat de basis vormt voor een juridische procedure maar ook het politieke debat dat zij momenteel is aangegaan.

Dromers die doen: Linda’s kinderwens

Ooit werkten we voor hetzelfde bedrijf. Het klikte meteen en we kletsten wat af. Toch verloren we elkaar uit het oog.  We veranderden van baan en het contact verwaterde.
Vorig jaar vonden we elkaar terug. Linda las een van mijn artikelen in Freya magazine en nam contact met me op. We blijken lotgenoten te zijn; allebei hebben we een kinderwens én endometriose.
Twee vrouwen met dezelfde droom, maar een heel ander pad.
Vandaag vertelt Linda haar verhaal.

Linda, moederke!
‘Mensen van onze leeftijd jagen vaak grote dromen na. Mijn grote droom is het moederschap. Vanaf jongs af aan ben ik dol op kinderen. ‘Linda, moederke! Jij wordt later écht een leuke moeder!’ hoorde ik vaak als ik met mijn neefjes en nichtjes in de weer was.
Ik wist dat ik het wilde, maar was er nog lang niet aan toe. Eerst studeren, een stabiele baan, een fijne relatie.. Ik wilde wachten tot ik meer zekerheid had, tot ik er klaar voor was. Maar wanneer ben je echt klaar?
‘Zekerheid heb je nooit’, zei mijn buurvrouw toen ik haar vertelde over mijn wens. Daarnaast begon mijn schoonmoeder te dementeren. Hoe mooi zou het zijn als ze haar zoon nog zou kunnen meemaken als vader?
Ik stopte met de pil en vond het heel spannend. Toch had ik vanaf het begin al het gevoel dat het niet vanzelf zou gaan. Mijn lichaam begon anders aan te voelen, ik kreeg meer pijn tijdens mijn menstruatie. Na een jaar ben ik naar de huisarts gegaan en begonnen de onderzoeken. Daar leek in eerste instantie niet veel uit te komen, de resultaten leken goed. Ik had niet veel aandacht voor de pijn. Ongesteld zijn doet nu eenmaal pijn en ik wilde geen aanstelster zijn.De arts stuurde ons naar huis om het een half jaar aan te kijken. Ik wist al dat het niets zou opleveren.

De medische molen
Toen ik na zes maanden weer terug was, vonden ze een cyste van zeven centimeter op mijn eierstok. Het ziekenhuis wilde afwachten, maar toen ik na een pijnaanval op de eerste hulp terechtkwam, werd er een kijkoperatie ingepland. Ik kreeg de diagnose endometriose.
Inmiddels ben ik al drie keer geopereerd aan cystes en verklevingen. Ze hebben ontdekt dat mijn baarmoeder verkleefd zit aan mijn darmwand. Ik blijk niet alleen endometriose, maar ook adenomyose te hebben. Dat is een vorm van endometriose die zich in de wand van het baarmoeder tussen het spierweefsel bevindt. De adenomyose heeft ervoor gezorgd dat de tweede IUI poging die lukte, uitliep op een miskraam.
In totaal heb ik vier IUI behandelingen gehad. Nu ben ik bezig met IVF.
De endometriose en adenomyose reageren heel heftig op de hormonen. Daardoor ben ik drie keer met Lucrin behandeld.  Dat is een medicijn dat ervoor zorgt dat mijn lichaam tijdelijk in de overgang komt. Zo kan mijn baarmoeder tot rust komen voor de volgende stap.
Door de endometriose en adenomyose heb ik veel klachten en pijn.
Mijn hondje Molly houdt me in beweging. Voor haar kan ik zorgen en zo kan ik toch een beetje mijn moedergevoel kwijt.  Ook geniet ik heel erg van de dochter van mijn zus. Het is heerlijk om haar tante te zijn.
Ik richt me op de dingen die me energie geven. Dingen waar ik een hekel aan heb, doe ik gewoon niet meer. Daarom heb ik een poetsvrouw!

Open en eerlijk
Deze periode in mijn leven heeft mijn vriendschappen verdiept. Vroeger verstopte ik me vaak achter een masker, maar dat hou ik niet meer vol. Ik ben nu  heel open over mijn situatie. Iedereen mag het weten en daardoor heb ik de ruimte om me rot te voelen. Mijn omgeving reageert vaak gepast en begripvol, maar de steun en interesse nemen wel af naarmate de tijd verstrijkt. De nieuwigheid is er vanaf en het leven gaat door. Logisch, maar voor mij is het nog steeds spannend en belangrijk.  Dat is moeilijk.
Soms ben ik bang dat ik zal eindigen als een oud, eenzaam vrouwtje. In het begin van het traject wás ik dat vrouwtje al. Bij iedere stap keek ik veel te ver vooruit en dat beangstigde me. Nu denk ik; vandaag is vandaag. Ik kan meer in het hier en nu blijven en de medische molen is daardoor makkelijker vol te houden. Hopelijk is dit de allerzwaarste periode uit mijn leven, want dat betekent dat de rest van mijn leven lichter wordt!

Doorgaan
Moeder worden is mijn droom, maar ik heb het gevoel dat dit nooit zal gaan lukken. Mijn man denkt hier hetzelfde over. Ik wil er alles aan gedaan hebben om moeder te worden; stoppen is nu dus geen optie. Ongewenst kinderloos blijven is als een rouwproces waar ik nog niet aan mag beginnen.
Zolang ik doorga, is er hoop.  Als ik definitief kinderloos blijf, zal ik mijn verwachtingen van het leven bij moeten stellen. Ik ben dertig jaar lang geen moeder geweest en toen was mijn leven ook wel oké. Als ik ooit kan accepteren dat er geen kinderen komen, kan het leven vast weer leuk worden.
Maar de leegte blijft.
Er zijn zoveel mooie verhalen over zingeving en positiviteit bij ongewenste kinderloosheid.  Ik denk dat er een hoop ongewenste kinderloze mensen zijn die zich hier niet in herkennen.
Daarom wil ik mijn verhaal ook niet mooier maken dan het is. Dit is mijn verhaal, mijn droom. Ook al voelt het alsof hij nooit zal uitkomen, toch ga ik door. ‘

 ‘Poeh, dit wordt vast een héél zwaar stuk!’ Linda lacht.
Het is niet de eerste keer dat ze haar verhaal met mij deelt, maar het raakt me iedere keer. Onder het mom: ‘Je kunt maar beter lachen, huilen doe je toch wel’ grappen we heel wat af, maar het gewicht van deze onvervulde droom dragen we allebei met ons mee. 
Een droom is niet altijd rozengeur en maneschijn. Toch blijft Linda de zon achter de wolken zien, windt ze geen doekjes om haar verdriet en straalt ze als ze de lichtpuntjes in haar leven benoemt. Daarin is zij voor mij een lichtend voorbeeld.