Wat ik écht van mijn artikel in de Telegraaf vind

“Aca Siwabessy wil niets liever dan moeder worden,
maar ze heeft de hoop op een baby opgegeven.”

Wow.
Afgelopen zaterdag, stond het écht onder mijn foto in de Telegraaf.
In die ene zin klopt alleen de spelling van mijn naam
(wat op zich best een prestatie is).
“In de krant van vandaag, wordt morgen de vis verpakt” – Las ik ooit in een interview.
Dus afgelopen zaterdag probeerde ik los te laten, tevreden te zijn met het artikel dat ‘in grote lijnen klopte’. Schreef ik dapper een poëtisch blogje over zielig, falend, hopeloos en kinderloos zijn. Maakte ik van een nood een deugd en maakte ik van het Telegraafartikel mijn minimonsterjacht.
Ik was trots op mijn transformatiekracht, maar stiekem bleef het knagen.

Want ik heb wél hoop.
Iedere Moederdag,
Iedere verjaardag,
Ieder kerstfeest,
Iedere jaarwisseling,
En iedere maand,
Want een nieuwe ronde, betekent een nieuwe kans.

Ook al heb inmiddels 82 ‘mislukte’ rondes achter me,
en word ik elk jaar een jaartje ouder.
Ook al heb ik een emmer vol hormoonspuiten ingeleverd,
en hebben we besloten dat een medisch traject niet bij ons past.
Ook al genieten we enorm met z’n tweeën,
en zijn we dankbaar voor iedere ervaring, iedere les en iedere herinnering
Ook al geeft deze fase ons meer dan dat het ons kost.
Ik heb wél hoop.

Ik deelde mijn verhaal omdat ik het belangrijk vind dat vrouwen net als ik een podium krijgen.
Vrouwen die voluit leven met een onvervulde kinderwens.
Vrouwen die blijven hopen, ondanks iedere teleurstelling.
Vrouwen die blijven opstaan, hoe vaak ze ook vallen.
Vrouwen die leven met hoop én vrees.
Genietend van het nu, met een beetje angst voor later.

Moeder worden is niet ‘het liefste wat ik wil’.
Het liefste wat ik wil is het leven accepteren zoals het is en er alles uithalen wat erin zit.
Het licht en het donker.
De wrijving en de glans.
De lessen en de ervaringen.
Het liefste wil ik het allemaal.

Sommige kranten willen korte kreten.
‘Hard en confronterend, want in het verhaal zit de nuance.’
Mijn verhaal is hard en confronterend op zichzelf en heeft geen nuance:

Ik ben Aca Siwabessy. Ik wil graag moeder worden, ondanks alles geef ik de hoop niet op.

Dromers die doen: Annemarie rent de marathon

‘Volgens mij valt er niet zoveel te vertellen hoor, ik ben begonnen met hardlopen en ga in april de marathon lopen!’
Ik glimlach als ik denk aan die zomeravond, alweer een paar jaar geleden.
‘Ik wil echt gaan sporten’ zei ze, terwijl ze naar de skaters op de ramp keek.
‘Ik ook!’ zei ik.
Er viel een korte stilte. Onze prille voornemens namen de tijd om te landen.
We keken elkaar aan en grinnikten. Alweer een nieuw project, echt iets voor ons. Zoveel voornemens, zo weinig tijd!
‘Vertel me dan vanaf het begin hoe je op dit punt bent gekomen. Je kunt toch niet ineens een marathon lopen?’ Annemarie schenkt me een kop thee in en begint te vertellen..

De eerste kilometers zijn het moeilijkst
‘Ik kwam ieder jaar een kilootje aan. In eerste instantie niet erg, maar op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Ik wilde heel graag hardlopen en ben een paar keer begonnen met de app Start2run.
Hardlopen is zo makkelijk! Je gaat lekker naar buiten en begint. Heel minimalistisch!
Het is niet ingewikkeld, je bent niet gebonden aan speciale tijden en je kunt het zelf op elk moment oppakken. Als je de discipline hebt dan.. Die miste ik een klein beetje, maar toen kreeg ik een foldertje in de bus. Er werden hardlooptrainingen gegeven in het park.
Dat leek me wel leuk, dus ik besloot het te gaan doen.
We bouwden onze conditie op door wandelen en hardlopen af te wisselen en toe te werken naar een punt dat je vijf minuten achter elkaar kon hard te lopen – zonder tussendoor te wandelen.
Ik was de jongste van de groep en dacht, ‘nou dat moet ik kunnen!’
Viel dat even tegen!
Tussen trainingen door besloot ik op een avond zelf nog een rondje te lopen. Ik was lekker bezig en zag toen op mijn app dat ik al 4,6 km had gelopen.  Toen kwam mijn tic om de hoek kijken; ik wil écht niet stoppen met lopen op een oneven getal, dus bleef ik doorgaan tot ik de vijf kilometer haalde.
Ik was zo supertrots!.Die eerste vijf kilometer waren echt de allermoeilijkste. Die hebben me het meeste moeite en doorzettingsvermogen gekost. Mijn conditie was niet zo heel best en het kost heel veel energie om de basis goed te krijgen.
Maar toen die eenmaal goed zat, wilde ik alleen maar meer!

Met de hardlooptrainingen in het park werkten we toe naar het rennen van vijf kilometer. Het waren voorbereidingen voor de Meerhovenloop, een event om geld in te zamelen voor Make a Wish, een goed doel.  Je kon er vijf, tien of vijftien kilometer hardlopen en zelfs meedoen aan een estafetteloop die 24 uur duurde!  Voor mij was de vijf kilometer al een hele prestatie en kon me niets voorstellen bij de andere afstanden en de estafette.
De Meerhovenloop was mijn eerste hardloopevent. Ik liep met heel veel andere mensen een nieuwe route. Dat was leuk!  Na de vijf kilometer liep ik er zes tijdens de Glowrun, de zevenenhalf tijdens de Ladiesrun en zo werkte ik steeds naar meer kilometers toe tijdens nieuwe evenementen.
Uiteindelijk ben ik zelfs die gevreesde Meerhoven24 estafetteloop gaan doen! Ik rende twaalf rondjes van 2,1 kilometer en dat ging me goed af. Een van de deelnemers vertelde me dat meedoen aan de Meerhoven24 estafetteloop zwaarder was dan een halve marathon. Daar geloofde ik dus niets van! Toch hoorde ik dit van meer mensen en toen wilde ik het zelf ondervinden.
Daarom schreef ik me in september in voor de halve marathon in oktober.

Een échte hardloper
Mijn trainer Remie heeft wat extra duurloopjes met me gedaan en in oktober rende ik inderdaad de halve marathon. Het was superleuk! Al die mensen, de sfeer, het is echt een evenement.
Ik liep half Eindhoven door en dat is wel grappig, want als ik ergens naartoe moet op de fiets vind ik het ver, maar nu líep ik die afstanden gewoon!  Opeens ga je anders kijken naar de stad en naar de afstanden.
Na de halve marathon voelde ik me pas een échte hardloper! Mijn basis was inmiddels uitgebouwd naar het rennen van tien tot vijftien kilometer want op zaterdagochtend renden we die afstanden regelmatig.  Het afgelopen jaar heb ik meegedaan aan een aantal hardloop events de Urban trail run,  de Meerhoven24 en weer de halve marathon, waar ik een nieuw tijdsrecord neerzette. Toen begon het weer te kriebelen; ik wilde nóg verder kunnen lopen! Ik realiseerde me dat ik niet de intrinsieke motivatie heb om vanuit mezelf op te bouwen naar 42,5 kilometer. Dus die inschrijving voor een marathon moest ervan komen!
Ik hou van hardlopen in de winter. Het is lekker koud, mooie uitzichten en frisse lucht. Daarom besloot ik me in te schrijven voor de voorjaarsmarathon in Rotterdam.
Om me nog beter voor te bereiden zit ik sinds kort ook bij de atletiek vereniging.  Zij letten heel goed op het verantwoord opbouwen van je kilometers, leren je lopen met een lage hartslag, geven uitleg over voeding en staan bij lange duurlopen langs de kant met thee. Er zitten ervaren marathon lopers bij die je alles kunt vragen. Dat scheelt zoveel in de voorbereidingen, het is dan veel makkelijker opbouwen dan in je eentje!

Eten en trainen
Toen ik begon met trainen, dacht ik echt: ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ De voorbereidingen voor een marathon zijn erg intensief.  Het vraagt inzet van mij en mijn omgeving, want ik ben bijvoorbeeld elke zaterdag de hele ochtend weg.
Het trainen voor een halve marathon is een stuk makkelijker!
Je kunt een halve marathon rennen zonder tussendoor te eten. Je rent dan op je eigen vetverbranding. Vanaf een halve marathon wordt het moeilijker. Daarom ben ik nu aan het experimenteren met repen en energieshots. Dat zijn een soort winegums voor extra energie.
Het trainen gaat goed. Ik train gemiddeld drie keer per week; twee keer per week een intervaltraining en één keer per week een lange duurloop. Bij de atletiekvereniging hoef je niet teveel na te denken. Je moet er gewoon zijn vroeg in de ochtend en loopt dan een uitgestippeld parcour. Er worden iedere week supermooie routes uitgezet en ik kom nu op plaatsen waar ik nooit eerder ben geweest!
Ik heb me erop voorbereid dat het lopen van de marathon heel zwaar zal zijn. De vermoeidheid, het aantal kilometers.. het is zowel fysiek als mentaal een uitdaging. Ik hoop dat het in de realiteit mee zal vallen en dat ik het van te voren erger gemaakt heb in mijn hoofd!
Nu ik de dertig kilometer heb aangetikt, heb ik echt het gevoel dat het gaat lukken. Ik probeer genoeg te slapen en drink geen alcohol meer. Ik weet niet of het zoveel verschil gaat maken, maar alle beetjes helpen! Met het trainen van een marathon merk je dat het niet je conditie, maar je lichaam is die aan de grote afstand moet wennen. Het zijn je gewrichten, je pezen en je spieren, met mijn conditie is niets mis. Het is nu makkelijker, ik ben niet meer buiten adem en het voelt minder als vechten. Nu ben ik mijn lichaam aan het trainen en de eerste vijf kilometer die ik heb leren rennen voelde echt als vechten. Met elke training krijg je meer ervaring. Hoe meer kilometers je loopt, hoe meer vertrouwen je krijgt in je lichaam.

Vertrouwen en genieten
Elke dag is anders. Sommige dagen lopen letterlijk lekkerder dan andere dagen. Je kunt trainen wat je wil, maar je weet niet hoe je de dag van de marathon zelf in je vel zit.
Als je aan het trainen bent voor een hele marathon wordt het afgeraden om de hele afstand te lopen. Ik zal erop moeten vertrouwen dat ik het kan, zonder het ooit echt helemaal gelopen te hebben. Maar toch, de laatste drie kilometer zijn altijd het zwaarst, hoe ver je ook loopt. Als je weet dat je er bijna bent wordt het zwaar. Dat is echt een mentale uitdaging.
Dat vind ik moeilijk, maar eigenlijk doe ik het elke week. Elke keer als ik mijn hardloopschoenen aantrek, vertrouw ik erop dat ik de afstand ga lopen die is uitgezet. Het allerergste dat er kan gebeuren is dat ik noodgedwongen zou moeten stoppen.
De eerste kilometers moet ik er altijd even inkomen. Vanaf een kilometer of acht zit ik er lekker in de flow en gaat het vanzelf. Ik ga lekker vooruit, voel geen pijntjes meer en kan genieten van mijn omgeving. Het is een soort staat van zijn waarin je echt kunt genieten van het huidige moment.
Die lange afstanden vind ik echt heerlijk! Ik heb de tijd om te genieten, het is makkelijker om mijn gedachten los te laten en in een bepaalde cadans te lopen. Alsof je in een bepaalde trance komt, maar dan op een gezonde manier.
Ieder keer dat ik loop, ga ik over mijn grenzen, bereik ik een beter resultaat en overwin ik mezelf. Ik kijk uit naar elke mijlpaal; dertig kilometer, vijfendertig kilometer.. ik kan me er echt op verheugen!

Doe wat je leuk vindt, dat doe ik ook!
Ik hoor weleens mensen zeggen: “Oh wat cool, dat zou ik ook weleens willen. Maar dat lukt me niet,  of: ik vind het niet echt leuk..”
Weet je, als het niet echt leuk vindt, laat het dan gaan. Hardlopen is gewoon niet leuk voor iedereen!  Vind je het niet leuk? Zoek dan iets anders dat je leuk vindt om te doen en richt je daar op.
Volg je eigen koers!
Nu ik lange afstanden loop, zijn mensen echt heel positief en spreken ze hun bewondering uit. Ik weet echter ook dat het soms heel veel energie kan kosten om juist die korte afstanden te leren lopen en die basis te vormen. Voel je dan niet minder, kijk niet naar mensen die verder lopen dan jij. Iedereen heeft zijn eigen doel die bij hem of haar past en op elke mijlpaal mag je trots zijn!
Ik leef met mijn doel. Nu richt ik me volledig op de marathon van Rotterdam en daarna zie ik wel weer verder. Ze zeggen dat je direct na de marathon zegt dat je het nóóit meer wil doen en dat je dag erna alweer een volgende aan het uitzoeken bent, haha!
Ik denk dat ik daarna eerst moet kijken hoe ik eruit kom en daarna naar wat mijn volgende doel wordt.
Door hardlopen voel ik me fit. Het is een fijn gevoel om een fit lichaam te hebben, mijn longinhoud is bijvoorbeeld groter geworden. Ook is het heel leuk om al lopend je omgeving te ontdekken. Je bent veel bewuster van de mooie dingen om je heen, je hebt meer oog voor detail. Ik loop zonder muziek want zo leer ik het ritme van mijn lichaam kennen.  Het is heel fijn om in het moment te zijn zonder me af te sluiten. Daar waar ik ben, ben ik helemaal aanwezig en daar kan ik echt van genieten!’

Deze is voor jou

Lieve Simpelsap lezer,
Toen ik Simpelsap begon, was het een geheime speeltuin voor mezelf.
Ik wilde weer schrijven, maar wist niet waar ik wilde beginnen. Mijn blog heeft me de ruimte gegeven om te ontdekken en te experimenteren. Schrijven werd weer een deel van mijn leven en door jouw steun en enthousiasme durfde ik steeds meer te kijken hoe diep die liefde voor schrijven zit.
Dank je wel!
Ik vind het zo ontzettend tof dat jij hier komt om mijn verhalen te lezen. Schrijven is superfijn en mijn verhalen kunnen delen met jou, is nóg fijner.
Dank je wel voor je reacties, je mailtjes of de gesprekken die we hebben omdat je reageert op iets dat ik heb geschreven.
Dank je wel dat je je kwetsbaar naar mij op wil stellen en je verhalen met míj wil delen.
Dat betekent heel veel voor mij.

2017 heeft me geholpen om los te laten.
Mijn lichaam werd eindelijk weer van mij, ik schreef een afscheidsbrief aan mijn daders  en nam op de valreep afscheid van mijn werk als secretaresse.
Toen was er ineens ruimte. Voor mijn nieuwe liefde, Poetry Circle 040, waar ik andere schrijvers tref en we onze verhalen delen. Voor mijn roman, die stil in de hoek lag te wachten tot mijn wonden wat meer geheeld waren zodat ik ze kan vertalen naar het verhaal dat ze verdienen.
En voor Simpelsap.
2017 bracht de beslissing dat ik van Simpelsap mijn fulltime onderneming ga maken.
Ik wil de wereld Simpeler en Sappiger maken, met liefde en plezier.
Dus ik trek samen met de Poetry Circle family het land in om mijn werk met je te delen, ga verder met mijn boek én ga aan de slag met Simpelsap als bedrijf. En ik neem jou met me mee 🙂
2018, kom maar op! Ik heb er zin in.

30 dingen op mijn bucketlist

30 dingen op mijn bucketlist

In mijn Thirty years of Awesome Blogreeks keek ik terug op de hoogtepunten en lessen. Vandaag kijk ik vooruit naar de dingen die ik graag voor mezelf zou willen / willen doen. In onwillekeurige volgorde:

 

 

  1. Een baby! Of twee..
  2. Een periode geen vlees eten, om te kijken of vegetarisch zijn bevalt.
  3. Het noorderlicht zien
  4. Een boek schrijven
  5. Een opleiding tot yoga-docente doen en yogalessen geven
  6. Het verschil maken in iemands leven
  7. Een tijdcapsule maken
  8. Een tattoo nemen als ik heel oud en gerimpeld ben
    (Op mijn bil of boob bijvoorbeeld!)
  9. Een prinsessenrun doen in Disneyland
  10. De grootste bibliotheek in de wereld bezoeken
  11. Glas blazen
  12. Nutella ijsjes maken
  13. Op stilteretraite gaan
  14. Zien hoe een rups in een vlinder verandert
  15. Mijn haar laten groeien en doneren
  16. Met zus Simpelsap naar Japan
  17. Een huis bouwen met Habitat for Humanity
  18. Een tijdje vrijwilligerswerk doen in het buitenland
  19. In een tiny home logeren
  20. In een earth home logeren
  21. Naar een lantaarnfestival gaan, bijvoorbeeld in Thailand
  22. Over mijn bootangst heenkomen en een Waddeneiland bezoeken
  23. Een 30 day challenge voltooien
    (mediteren, geen vlees eten, elke dag yoga.. ik kan nog niet kiezen!)
  24. Een roadtrip per trein doen door Europa
  25. Een fotoshoot doen met mijn vriendinnen
  26. Een TED talk houden
  27. 1000 unieke bezoekers hebben op Simpelsap
  28. Een column hebben bij een tijdschrift
    Bijvoorbeeld bij de Happinez, Flow of Yogamagazine.
  29. Een stabiel inkomen creëren met schrijven
  30. Een bedrijf/ professionele samenwerking opzetten met Mr. Simpelsap

Wat staat er op jouw bucketlist?

 

Marieke’s eerste Wilde Wijven Magazine staat online!

1Toen ik eind 2014 met ‘Simpelsap’ startte, had ik niet kunnen vermoeden dat er zoveel moois uit voort zou komen.
Ik heb veel berichtjes gehad van bekenden en onbekenden die geraakt worden door mijn blogs en er blij van worden. Online heb ik mensen ‘ontmoet’ die mijn inspireren en motiveren om mezelf verder als schrijver te ontwikkelen.  Zo heeft Marieke van Sprinkel Sprankel mij het duwtje in de rug gegeven om op zoek te gaan naar mijn eigen Wilde Wijf en daarover verslag te doen op Wilde Wijven Woensdag, hielp Debby van Bohemian dreams me met mijn eerste stappen als professioneel schrijver en leerde Percy  van PercyTienhooven me dat het helemaal niet perfect hoeft en dat plezier maken besmettelijk is 🙂
Dank jullie wel daarvoor!

En nu mag ik iets moois met jullie delen!
In de afgelopen maanden heeft Marieke van Sprinkel Sprankel keihard gewerkt aan het allereerste ‘Wilde Wijven magazine’.
Marieke heeft me gevraagd om een tweetal artikelen voor het magazine te schrijven en dat heb ik met veel toewijding en plezier gedaan.
Voor het eerst in mijn ‘schrijverscarrière ‘ zijn mijn artikelen officieel gepubliceerd. Een droom die in vervulling gaat!

Nieuwsgierig?
Je kunt het magazine hier gratis aanvragen!

Laat je mij (en Marieke!) weten wat je ervan vindt?

Buiten de lijntjes kleuren

hey, you! save the date!‘Dus eigenlijk gaat het erom dat je buiten de lijntjes leert kleuren?’
De herkenbaarheid doorklonk in haar lach en ze hief haar glas.
We mijmerden over  het verlangen om te leven volgens je essentie.
Hoe doorgrond je wie je bent, ontcijfer je je behoeften en ontdek je je bestaansreden?

Sommigen starten met een schone lei en worden van jongs af aan gestimuleerd om hun eigen lijnen uit te zetten. The sky is the limit! Onverschrokken staan zij op hun strepen en jagen hun lijnen voorbij de horizon.
Maar als je altijd deel van een geheel bent, is het soms moeilijk te bepalen waar je zelf uit bestaat.
Ik borduurde zachtjes voort op doorgegeven patronen.  Emotionele bagage vormde de ketens die voortdurend mijn aandacht trokken en mijn pas verzwaarden.
Onvermoeibaar marcheerde ik door, stapte van de ene verantwoordelijkheid in de andere.
Het is zo makkelijk om te verdwalen op de paden van anderen.
Huisje, boompje, beestje.  Onderweg naar later, raak ik het overzicht kwijt.
Wat doe je als het beestje op zich laat wachten, of misschien wel helemaal niet van plan is om te verschijnen?
Reddingslijnen raken verstrikt met de grenzen die ik probeer te verleggen.
Hoe ontwar ik deze kluwen en vind ik de hartlijn die mijn reis de moeite waard maakt?

Mijn moed bestaat niet uit zelfverzekerde stoere lijnen, trapsgewijs gerangschikt naar een grootse toekomst.  Ik stippel mijn lijntjes voorzichtig uit en ben dapper omdat ik durf te ontwarren, af te knippen of door te hakken. De strepen waarop ik kan staan, leer ik nu te ontdekken. Ze liggen verscholen, achter doorgehaalde dromen die ik opzij schoof op de veilige weg naar een ingekaderde toekomst.

Als je je eigen lijntjes bepaalt, maakt het niet uit waar je kleurt.

 

Een nieuwe stap voor Simpelsap

Een nieuwe stap voor Simpelsap“De ongetemde vrouw is de vrouw die zich niet in een hokje laat stoppen, die leeft met een groot open hart en deze ook volgt. Die geeft omdat ze kan en wil en neemt wanneer dat nodig is. Die weet wat ze wil en er voor gaat. Die haar vrouwelijke eigenschappen niet afdoet als vrouwenkwaaltjes maar deze ziet als kwaliteiten. Een vrouw die haar emoties niet onderdrukt maar er trots op is mens te zijn met alles wat daarbij hoort. Een vrouw die zogezegd haar mannetje staat zonder daarbij zich als een man te moeten gedragen uit angst anders niet geaccepteerd te worden.”
Marieke ‘De ontembare vrouw of het Wilde wijf’ –www.sprinkelsprankel.com.

Vanaf dat ik een klein meisje ben, wil ik graag schrijver worden. Het leek me fantastisch om mijn eigen verhalen de wereld in te brengen en te delen met anderen. Ik laat mijn fantasie dagelijks de vrije loop en heb moeten leren leven met het feit dat ik sneller denk dan ik kan typen 😉
In december 2014 waagde ik de stap om Simpelsap te beginnen. In eerste instantie waren de eerste stapjes klein en wankel, maar nu merk ik steeds zekerder word van de content op mijn blog en van mezelf als schrijver.
Als Wild Wijf word ik continu geprikkeld om mijn hart te volgen en datgene te doen waar mijn passie ligt. Meer doen met schrijven is dan een voor de hand liggende keuze.
Toch heb ik me vaak verstopt achter de illusies dat ik niet geschoold genoeg ben als schrijver, dat ik niet ervaren genoeg ben of dat ‘mijn schrijfsels wel aardig zijn’ maar verder niet veel teweegbrengen.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik door de reacties op Simpelsap en in mijn omgeving geleerd dat deze ideeën niet op waarheid berusten.
Daarom heb ik besloten om weer een sprong te wagen…

Vanaf vandaag kun je mij inhuren om voor jou te schrijven!
Wat kan ik allemaal voor je kan doen?
– Artikelen te schrijven voor je blog, dienst of product.
(Deze dienen dan wel bij de inhoud van Simpelsap te passen)
– Memoires vastleggen.  Bij ongeneeslijke ziekte, reisverhalen of belevenissen uit een bijzondere periode uit je leven zoals je jeugd, je verlovingstijd of kraamtijd.
– Teksten voor speciale gelegenheden, zoals bruiloften of uitvaartdiensten
–  Het schrijven van een ode. Voor een ander, als verjaardagscadeau bijvoorbeeld. Of voor jezelf.

Maar ook voor andere ideeën of samenwerkingsverbanden sta ik open.
Meer informatie vind je onder het gloednieuwe subkopje “Samenwerking en opdrachten” onder ‘Over Simpelsap’, bovenin de site.

Schrijven is mijn labour of love. Met veel toewijding, liefde en plezier schrijf ik mijn artikelen.
Ik hoop dat je dit ook kunt voelen tussen de regels door, wanneer je op Simpelsap leest.
Door deze stap wil ik mezelf meer ruimte geven om me te ontwikkelen als schrijver.
Wie weet wat er op mijn pad komt en waar ik inrol!

In de afgelopen weken heb ik gemerkt dat mijn bezoekersaantallen omhoog gaan. Ik krijg steeds vaker reacties op mijn artikelen en dat vind ik hartstikke leuk!
Zou je graag meer willen lezen over bepaalde onderwerpen? Laat het me weten in de comments!

Een liefdesbrief


Simpelsap Schrijft (2)

Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)

 

Dag lieverd,

De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde.  Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.

Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven.  Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker.  De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling.  De dag zelf verliep soepel  al brak mijn hart in duizend stukken.

In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen.  Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben.  Ik ben er eindelijk  aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn:  (je) moeder.

Wat wil je worden? (Als je later groot bent)

iPhone 5, Pen And Notebook On Wooden Desk“Wat wil je worden?” vroeg een collega mij laatst toen ik haar vertelde dat ik bijna klaar was met mijn opleiding. Gek genoeg wist ik voor de eerste keer sinds tijden deze vraag niet te beantwoorden.

Vroeger was het zo eenvoudig:
”Ik wil hulpverlener worden, mensen helpen die het moeilijk hebben. Net zoals mijn moeder, mama ani en andere inspirerende vrouwen in mijn leven.
Ik geloof dat ik het voorrecht heb gekregen om op te groeien in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden kreeg aangeboden om me ten volle te ontwikkelen. Dus dat is wat ik wil doen, blijven leren en anderen helpen zodat de wereld beter wordt.”
Ik was een gedreven kind met een duidelijke missie.

Mijn ambitie is gebleven, maar ik identificeer me er niet langer mee. Ik gebruik mijn ambitie als mijn gereedschap. Ik probeer te hopen zonder te verwachten.Voorheen probeerde ik de demonen van geliefden te bedwingen, maar ontdekte dat ik dan zelf een van zijn of haar demonen werd.
Mijn hoofdbezigheid nu? Ik zit en verwonder. Laat me inspireren en schrijf.

Wat ik wil worden? Niets, want ik ben alles al 😉

De demonen van een schrijver

“Kan ik het wel? Voeg ik daadwerkelijk iets toe aan de wereld? Heb ik wat zinnigs te melden? Heb ik echt talent, of maak ik mezelf wat wijs? Heeft het wel zin?”

neourban hipster desktop

Of:

“Geef het gewoon op joh, de wereld heeft al genoeg schrijvers! Wat maakt jou ineens zo speciaal dat je denkt iets toe te kunnen voegen? Het schrijversvak is bijna uitgestorven. Bovendien ben je niet hip en modern genoeg! Niemand zit op jou te wachten!”

 Nu ik weer begonnen ben met schrijven, draaien mijn demonen overuren. Ze spuwen zure, negatieve opmerkingen in het rond en ik probeer zo onverstoorbaar mogelijk door te gaan. Kleine stappen, doelbewust en zeker ga ik vooruit. Langzaam en wankel. Soms voel ik hoe de demonen winnen en hoe er een blokkade in mijn hoofd oprijst.  Als het schrijven moeizaam verloopt en er technische haken en ogen ontstaan, begin ik te twijfelen. Ik probeer afstand te nemen en bij mezelf te blijven, maar soms wordt ik weggespoeld door alle giftige opmerkingen die in mijn hoofd rondtollen.

“Als ik harder werk, meer verschillende dingen doe op het gebied van schrijven, word ik vast beter!” Uit onzekerheid heb ik de neiging om zoveel mogelijk te verzamelen; kennis, inspiratie, plannen. Terwijl het gaat om doen! Kilometers maken, stretchen van mijn schrijfspieren en soepel worden. Ik ben een beetje stijfjes, na zoveel jaar pauze.

 Daarnaast wil ik ook luisteren naar mijn demonen; ze zijn er niet voor niets. Ze herinneren me aan gevoelens die ik liever niet zou ervaren, aan lessen die ik duidelijk nog wil leren. Niet goed genoeg zijn, het toch niet kunnen, moeite hebben met ruimte innemen en een meedogenloos perfectionisme.

Zodra ik ze zie als mijn vijanden, wordt het een taai gevecht, een serieuze strijd. Een strijd waarin ik me vastbijt in mijn dromen, pitbullmodus. Doorploeteren en demonen neersabelen. Het is moeizaam en intens.
Het geeft niets dat zij er zijn. Ik wil ze niet wegsturen, maar naar hen luisteren. Ook zij hebben het beste met mij voor.

Ik pak hun signalen op en doe er iets mee; mediteren, spelen, werken aan vertrouwen. Groeien. Mijn demonen pak ik vast en sus ik in slaap.
Wees maar niet bang, ik heb jullie gehoord. Ik neem jullie serieus en zal voor jullie zorgen.
Rust maar uit, jullie hebben al hard genoeg gewerkt.