Waar mijn hart vol van is, loopt mijn toetsenbord van over.
Meestal dan, want rond dit verhaal bleef het angstvallig stil.
Ik ben de afgelopen jaren zo’n zeven keer naar de theatershows van de Brothers Timisela geweest en toch kon ik de woorden niet vinden om mijn ervaring te delen.
Tot nu.
Ooit was ik in de Verkadefabriek en daar deelden twee broers Het Geheim. Ze vertelden over de Molukse geschiedenis; over het verraad, het verdriet en de ontkenning. Over het diepe verlangen om erkend te worden, om ruimte te krijgen en pijn om te zetten in kracht.
Zij vertelden het verhaal waar ik deel van uitmaak, maar me lang geleden aan had onttrokken.
Ik voelde me als Pinokkio; als ik naar de kerk zou gaan, me in zou zetten voor de RMS en zou precies leven volgens de adat zou ik veranderen in een Échte Molukker, die de titel met trots mocht dragen. Ik heb het geprobeerd, maar mijn missie mislukte en het sprookje was uit.
Het lukte me niet, want ik ben dat meisje van ‘buiten de (Molukse) wijk’.
Dat meisje dat in hoog tempo lange zinnen reeg van moeilijke woorden die ik pas één keer had gehoord. Dat meisje dat mensenmassa’s haatte, omdat ze dwars door mijn lichaam leken te gaan en hun emoties bij me achterlieten.
Ik ben dat meisje dat stiekem gluurde tijdens het bidden, vol verwondering keek naar de overgave op de gezichten van mijn familie, maar het zelf niet voelde omdat ik het niet helemaal eens ben met wat er wordt verteld.
Dat meisje dat niet wilde liegen, geen gelofte wilde afleggen waar ze zelf niet achterstond en daarom trouwde zonder dominee.
Ik ben dat meisje dat daadwerkelijk geloofde dat je tot de sterren kan reiken en nóg verder, maar zichzelf klein hield omdat ze niet beticht wilde worden van grootheidswaanzin.
Ik ben die vrouw die is gaan geloven in haar eigen kleinheid en haar grootse dromen keer op keer in slaap suste.
Maar als je dat maar vaak genoeg doet, komt er een dag dat ze nooit meer wakker worden.
Bung Henry en Bung Josh hebben me wakker geschud.
Ze vertellen verhalen over hoop en passie, over liefde en ambitie. Met onbevreesde hartstocht gaan zij de verbinding aan, laten zich júist kennen met overgave en plezier. Ze spelen en ze groeien, maar blijven ondanks al hun succes groots in hun bescheidenheid.
In hun nieuwe theatershow ‘Een enkeltje toekomst’ zetten zij pijn om in kracht en herinneren zij mij aan het feit dat je nooit kunt hopen op een beter verleden, maar wel kunt investeren in een betere toekomst.
Dus dat is wat ik doe. Niet langer als Pinokkio, als dat meisje van buiten de wijk met haar in slaap gesuste dromen, maar als mezelf.
De vrouw die leeft uit liefde, zinnen rijgt en reikt tot de sterren en verder.
Lieve Bung Henry & Bung Josh. Bedankt voor jullie licht. Want doordat jullie het laten schijnen, ontdekken mensen zoals ik hoe ze kunnen stralen.
Terimah kasih banyak. Liepde! X
Nieuwsgierig geworden naar de Brothers Timisela?
Check hun speellijst hier!
Ik stond op de schouders van reuzen
