Grote, schreeuwerige letters op gekleurd, glimmend plastic.
“Zie je deze letters? “ Opa hield met zijn linkerhand het pak vast.
“Kijk dan: NU – IE – UH- WE”.
De letters rolden langzaam uit zijn mond terwijl hij ze één voor één aanwees. “Dus de volgende keer dat je deze letters bij elkaar ziet, weet je wat er staat. NIEUW.
Nu kan je lezen. “
Opa glimlachte tevreden en ik kon van verbazing geen woord uitbrengen.
Mijn opa, die altijd zei dat hij niet kon lezen, opende voor mij de deur naar een nieuwe wereld.
Een pak maandverband bleek de sleutel.
Ik had al letterhonger voordat ik leerde lezen, verzon een eigen handschrift voordat ik schrijven kon. Toen ik de wereld van boeken zelf kon bereizen, was ik helemaal niet meer te stoppen. Avond na avond dook ik in nieuwe dimensies, verlangend naar de dag dat ik met mijn woorden een wereld zou kunnen bouwen.
In mijn pubertijd vluchtte ik van de onzekerheden, zocht ik in romans naar realistische oplossingen.
Ik rijmde mezelf door roerige tijden, kleurde grijze dagen met mijn groeiende vocabulaire en schreef door regen naar zonneschijn.
Ik werd volwassen.
Met open hart en armen stormde ik de wereld in. Vastbesloten hartenpijn te verzachten, gaten te vullen en levens te redden. Geen woorden, maar daden!
Ik dacht dat ik handelde uit liefde. Maar nooit heb ik zo hard gewerkt als in die jaren waarin ik besloot mijn eigen hart op een zijspoor te zetten.
Pas toen mijn leven stilviel, hoorde ik waar ze sneller van ging kloppen.
Pippi was een van de eersten die herkende wat ik wilde zijn. Ze vroeg me om haar avonturen op papier te zetten. Tijdens het vertellen pakte zij mijn hand, verwonderde zij zich om de bult op mijn middelvinger en vroeg me waar dat door kwam.
“Door het schrijven” antwoordde ik achteloos en wilde weer verder gaan met haar verhaal. Ze lachte.
“Hoe kun je nu niet weten wat je moet doen in je leven, als het antwoord zich recht onder je neus bevindt? Gebruik je SCHRIJFKNOBBEL!”
Ik lachte om haar eenvoudig inzicht, dat simpelweg de waarheid was. Toch bleef ik aarzelen.
Als je jezelf zo ver voorbij bent gelopen, is de weg terug lang en eng.
Waar zou ik moeten beginnen?
‘Op internet natuurlijk!’ Zei mijn juf. ‘Maak een social media account, een blog, wat dan ook! Doe iets met dat schrijven! Het is zonde als je dat niet doet.’
Simpelsap werd geboren.
Eerst heimelijk en anoniem. Maar toen de woorden begonnen te stromen, was er geen houden meer aan.
Bij iedere blog die verschijnt, voel ik mezelf groeien. Niet in Ego, maar in Essentie.
Ruimte geven aan datgene wat ik het allerliefste doe brengt me zoveel geluk en plezier dat ik niet anders kan doen dan delen. Dus ben ik terug op Facebook en vertel ik over mijn blog en mijn liefde voor letters.
Als ik de moed verzamel om de grootsheid onder ogen te komen die anderen al in me zien, kan ik worden wie ik wil zijn.
Want pas als ik zélf ergens in geloof, wordt het echt.