Alle tijd op Tenerife

Aan de schaarse tijd hangt al te lang teveel gewicht.
Struikelend over ambitie en dromen probeer ik me door het dagelijkse leven te manoeuvreren.
Soepel stuur ik om mijn behoeften heen, druk het gaspedaal nog wat dieper in en probeer ik angstvallig zelfreflectie en zelfzorg te vermijden. Dat komt wel weer als het klaar is.
Met oog voor detail voert Miss Perfectionist de regie, terwijl ik mijn blik op het grotere geheel allang ben verloren. Op het ritme van ‘niet  (goed) genoeg’ dansen taken en deadlines steeds wilder door mijn hoofd.
Het is tijd voor vakantie.

Als de eerste herfststorm is uitgeraasd, kom ik in beweging.
Ik stop de tijd, pak een vlucht en rek mijn zomer.
Stap het vliegtuig in met een lijf vol spanning, een hoofd vol losse eindjes, dikke sokken en een extra vest. Vier uur later heb ik de dagelijkse routine van me afgepeld, steek ik mijn voeten in slippers en voel ik hoe de zomerkriebels zachtjes ontwaken.
Maar waar ik ook ga, daar ben ik.
Mijn hoofd zoemt. Zwemmen, snorkelen, wandelen en verkennen. Slapen, struinen en ontdekken…
Als uitrusten en opladen taken worden, gaat het de verkeerde kant op.
Ondanks de hitte bevries ik.  In alle drukte ben ik weer eens over mezelf heengelopen en nu herken ik de weg naar mij niet meer terug.
Hoe moet ik verder?

De zwaarte van de warmte dringt mijn tempo terug.
De uren strekken zich uit.
Plannen vervliegen, onrust verdampt. De haast vloeit weg uit mijn bewegingen en uiteindelijk blijft alleen de kalmte over.
De dagen druppelen door.
Vermengen zich met zweet en zeewater.
Het is als zomervakantie in groep zes. Als een eindeloze rij van zonnige dagen, zonder tijdsbesef of verwachting, zonder doel of nut.
Lummelend broed ik onbewust op ideeën, beklemde gedachten krijgen eindelijk wat lucht.  Losse flodders rijgen zich aan elkaar tot er een verse visie opbloeit.
Zonnestralen vergezellen me waar ik ook ga en werpen een licht op mijn weggestopte wijsheid.
Waar ik ook ga, daar ben ik. En dat is de enige plek waar ik altijd wel wil zijn.

 

 

IJslandse verhalen: Aurora

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vandaag mijn (voorlopig) laatste IJslandse verhaal.  
De vorige keer zijn we haar misgelopen. We durfden bijna niet te hopen, maar bleken geluk te hebben. Tijdens ons verblijf in IJsland mochten we haar maar liefst vijf keer aanschouwen.  Iedere keer was uniek en indrukwekkend.  
Onderstaand verhaal schreef ik tijdens onze reis in IJsland, in de hoop mijn ontmoetingen met Aurora zo zorgvuldig mogelijk te kunnen bewaren.

21 September 2016

Lieve Aurora,
De eerste keer dat we je najoegen, met een hart vol hoop, werden we meedogenloos teleurgesteld. Het landschap raakte ons diep. Jouw verschijning zou de kers op de taart zijn, een hoopvolle afsluiting van een vernietigend jaar.

Je bleef weg.
De teleurstelling was schrijnend en ook al waren we dankbaar voor al het moois dat we mochten bewonderen, jouw afwezigheid knaagde aan ons vakantieplezier.
Volgende keer beter. Een schrale troost, want wanneer zouden we weer terugkeren naar het land van vuur en ijs?
IJsland plantte het zaadje van heimwee in ons hart.
Negen maanden heb ik naar je uitgekeken, op je gewacht en over je gedroomd.

Toen we vorige week in het vliegtuig stapten, was ik uitgeput en gespannen. De afgelopen weken hadden hun tol geëist. Ik keek uit naar de stilte, naar de weidsheid en naar de dramatische landschappen die dwingen om in het nu te blijven. In één oogopslag is de wereld weer anders…Met één keer knipperen heb je het al gemist.
De gedachte aan jou had ik ver weggestopt.

In het oosten aangekomen, werd ik overrompeld door de herfst. De zon kleurde met haar gouden gloed de bladeren rood, oranje, geel en koper. De wind stak op, waaide alle woorden weg, zodat ik alleen in stilte de felste regenbogen kon bewonderen.
Die avond zag ik jou voor het eerst.
Een regenboog in het donker, kleurde groen, blauw, rood en paars en benam me meteen de adem. Met mijn wangen nat van ontroering keek ik hoe je je voortbewoog in de heldere lucht. Het leek alsof er engelen dansten in de hemel, alsof God zelf zijn schepping opnieuw kleurde. Het was zo snel voorbij als het was begonnen.
Je hebt me geraakt.
Je hebt de hoop weer laten groeien in mijn hart, mij laten zien dat wonderen bestaan en niets onmogelijk is.

22 september 2016
Ik had je gezien en snakte naar meer.  Vandaag was ik bang dat ik je had gemist. Ik liet me opjagen en proefde de frustratie toen de lucht bewolkt bleek te zijn en miezer treiterend op me neerdaalde.
Ik trok me terug in de auto, liet de angst uitrazen en besloot mijn gedachten te verzetten.
Opnieuw verscheen je. Nu rustiger en serener. Traag trok je je sporen door de lucht, veranderde van richting en vulde de hemel met jouw aanwezigheid.
Ik zag symbolen van vroeger en later en ging Nu totaal in je op.
Hij, jij en ik, meer was er niet op dat moment. Meer had ik niet nodig. Je omringde ons, liet je kleurige licht stralen en vervulde ons met bewondering en dankbaarheid. Jouw schoonheid is niet te bevatten, de manier waarop je ons hebt geraakt evenmin.
Ik heb er geen woorden voor, maar jouw verschijning staat in mijn hart geschreven.

IJslandse verhalen: Vik

IJslandse verhalen: VikJanuari 2016
Na dagen van schemering, dikke wolken en veel sneeuw zagen we aan jouw voeten hoe de IJslandse zon geboren werd.  De hemel kleurde felroze en de wolken vloeiden moeiteloos over in de witte schuimkoppen. Hoe vaak de zee ze ook terugtrok, met onvermoeibaar verlangen bestormden zij keer op keer het strand, vastbesloten om deze keer te blijven.
Ik lachte om de koppigheid en besloot dezelfde vastberadenheid te tonen in mijn leven.
Hoe vaak mijn hoop zich ook zal vermengen met het zout van mijn tranen, mijn wensen blijven het bestormen waard.
De sneeuw trok haar eigenzinnige patronen door het gitzwarte zand. Hielp me herinneren dat een pad ontstaat met elke stap die ik zet.
De wind raasde door de branding, ving flarden van onze gesprekken op  en nam ze mee, om ze ver weg weer los te laten. Soms is stilte het enige dat past.
Ik sloot mijn ogen en deed opnieuw een poging om de eindeloze ruimte in te ademen.
Als ik vrede zoek in mezelf, is dit de plek om naar terug te keren.

September 2016
In gedachten ben ik al vele malen naar je teruggekeerd.
Nooit stel je me teleur. De herinnering aan je eindeloze stranden, je statige rotsen en het gebulder van de wind brengen keer op keer rust en vrede in mijn gemoed.
Mijn voeten hebben de IJslandse bodem weer geraakt en ik hunker naar ons weerzien.
In negen maanden is er zoveel gebeurd. Mijn wereld keerde ondersteboven en weer terug. Ik viel heel vaak, stond nog vaker op en nu ben ik weer hier, bij jou.

Blij ren ik door je zwarte duinen, op naar je horizon.
Je golvenkracht nog net zo hevig, je schoonheid nog net zo overdonderend.
De wind duwt me over je zwarte stranden. Deze keer ligt er geen sneeuw en ik verbaas me over de diepte die één enkele kleur in zich kan hebben.
Ik jaag achter de golven aan, die op hun beurt grijpen naar mijn schoenen.
Een lachbui uit een ver verleden rolt plots door mijn buik.
Soms is het leven zwart en zwaar maar kan het tegelijkertijd licht en luchtig zijn. Zelfs met natte voeten!
Mijn tranen van het lachen vermengen zich met regendruppels.  De zon raakt mijn wangen en bij ons afscheid schittert er een felle regenboog.
Lieve, mooie Vik, jij laat het kind in mijn ontwaken. Laat me verwonderen en verbazen en verrast me met de kleine inzichten die je verstopt in je meeslepende schoonheid.

IJslandse verhalen: het weerzien

IJslandse verhalen: het weerzienNa 2,5 week vakantie ben ik vandaag weer begonnen met werken. Om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden, deel ik de komende tijd op maandag mijn IJslandse verhalen.
Omdat ik geen week kan wachten, begin ik deze serie op dinsdag 😉
Vandaag: het weerzien.

Je kou deed mijn hart opvlammen, je oorverdovende stilte snoerde zelfs mijn grootste monsters de mond. Je verlammende schoonheid stopte de tijd en je sneeuwwitte omhelzing deed al mijn zorgen verdwijnen. Nog voordat het afscheid kwam, beloofde ik je mijn terugkomst.

Negen maanden droeg ik mijn heimwee met me mee. Toen ons weerzien een feit werd, huppelde mijn hart. Zorgvuldig had ik mijn terugkomst voorbereid, vastbesloten om van elke stap naar je toe een feestje te maken. Het leven had andere plannen. Schopte mijn voorbereidingen aan de kant en overspoelde me met gemis, verdriet, stress en lastminute lessen. Net zo uitgeput als de vorige keer keek ik reikhalzend naar je uit. Met een hoofd vol gedachten en een lichaam vol stress stapte ik het vliegtuig uit, verlangend naar je rust en ruimte. De angst voor teleurstelling fladderde in mijn achterhoofd, maar bij de eerste glimp die ik van je opving wist ik dat dit nergens voor nodig zou zijn.

Lief IJsland, wat heb ik je gemist.
Je aanblik ontroert me direct met je talloze tinten groen. De wind trekt de tranen uit mijn ogen en je koude omhelzing beneemt me meteen de adem. Ik sta te popelen om je beter te leren kennen. Af te dalen naar je donkere diepten en de klim te maken naar je eenzame hoogten.
Eindelijk weer terug!

SLOW DOWN! Over leven met de Endobitch

Slow Down!Iedere maand wist mijn geest zorgvuldig de endometriose sporen uit. Iedere keer opnieuw ben ik verbijsterd hoeveel pijn en energie deze week kost. Hoe zwaar mijn ledematen voelen, hoe intens de misselijkheid is en hoe draaierig ik word van de golven van kramp. Reikhalzend kijk ik uit naar de volgende dag, want ik weet dat die beter zal zijn dan vandaag. Maar vandaag kleurt de pijn mijn dagen grijs. Ik wil sporten, ik wil mijn conditie opbouwen. Ik wil weer hardlopen en grenzen verleggen. Momenteel lukt alleen dat laatste. Wanneer ik opsta (zonder te zuchten) en naar het toilet stommel (zonder te grimassen van de pijn) en ik mijn collega een semi-glimlach toewerp bij het passeren. Dat is pas grenzen verleggen!
Het contrast tussen deze week en volgende week is wederom onvoorstelbaar. Het idee dat ik op dag drie – de dag dat alles doorgaans wat dragelijker wordt- zou beginnen met hormonen spuiten, maakt me moedeloos. Wanneer kom ik dan tot rust?
Mr Simpelsap en ik besloten om na iedere behandeling in het ziekenhuis één of twee maanden pauze te pakken. Dit keer zijn het er twee. Onbewust (en opzettelijk?) planden we een vakantie middenin onze ‘ziekenhuisweek’. Dat maakt op controle gaan en een poging wagen haast onmogelijk. Dus slaan we een extra maandje over. Ik kan haast niet wachten tot we weer samen zijn, in één bubbel. Wandelen, hardlopen, samen op ontdekking gaan en relaxen. Kletsen, dromen, schrijven en lezen. Even weer op adem komen, samen weer in balans. Genieten van de elkaar en de mooie omgeving, van de leuke dingen, zonder al te veel prikkels van buiten. We hebben afgesproken om elke drie maanden een bubbelmoment in te lassen.

Work hard, play harder!
In IJsland leerden we het genot van prikkelarm, rustig reizen. Aandacht voor elkaar, de omgeving en de details van elke reis. Zo willen we dat vaker doen. Niet langer de hectiek, dat gejaagde, het haastige ‘geen tijd te verliezen’ gevoel dat zo beklemmend werkt. Maar écht de tijd nemen, er écht zijn en de omgeving in haar puurste vorm tot ons te nemen. En niet alleen tijdens reizen, maar ook tijdens leven.

SLOW DOWN!
Ik hoef niet meer overal bij te zijn, alles in me op te nemen en te beleven. Het wordt steeds duidelijker waar ik energie van krijg, wat mijn inspireert en waar ik plezier uithaal. Andere dingen hoeven dan niet meer zo. Eindeloos TV kijken, shoppen, bioscoopjes pakken of dagen achtereen op stap. Ik pas ervoor. Het hoeft niet meer. Leven in mijn eigen ritme, volgens mijn eigen wensen wordt steeds een beetje makkelijker om te doen. Stapje voor stapje.

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam.  Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in.  Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

 

XXX