Een Simpelsappig Experiment

Lieve Simpelsaplezer,
Vandaag geen Simpelsapje zoals je van me gewend bent, maar een nieuw Simpelsappig experiment!

‘Waar vind om je aan inspiratie? Waar gaat je blog precies over?
En hoe ben je op dit verhaal gekomen?’
Het zijn zomaar een paar vragen die ik van jullie heb gehoord naar aanleiding van mijn blogs. Zo kwam ik op een idee voor een nieuw Simpelsappig experiment.
In mijn nieuwe Facebookvlogserie ‘Het verhaal achter de blog’ vertel ik je
– je raadt het al- het verhaal achter de blog. Zo vertel ik je over de thema’s, het doel, de inspiratie van blog en geef antwoord op vragen die lezers ooit aan me hebben gesteld.

Ik vond het superleuk (maar ook echt awkward om te doen) en ben zo benieuwd wat je ervan vindt!
Check mijn vlog op de AcaMina’s Simpelsap Facebookpagina.

Amatooo!
Liefs van AcaMina
X

Brief aan mijn beste vriendin

Lieve vriendin,
Als puber leerde ik dat jij de beste persoon bent om vriendschap mee te sluiten. Dat vond ik een beetje gek, maar ik wilde het toch proberen.
Ik deed mijn best om je beter te leren kennen, deed leuke dingen met jou en keek naar je om. Ik kocht kleren voor je, we gingen samen sporten. We mijmerden, droomden en fantaseerden, bedachten het ideale plaatje waarin het grote geluk voor ons was weggelegd.
Je was prachtig, van binnen en van buiten. Je was slim en grappig, onhandig en lief, trouw en ook een beetje naïef. Je was precies goed zoals je was, maar dat zag ik niet.
Ik kraakte je af en wees je haarfijn op je pukkels, de haren op je bovenlip en de striae op je benen. Ik lachte je vaker uit dan toe, maakte meer verwijten dan complimenten en bespotte je keuzes.
Eerst deed ik het soms en zachtjes, maar later steeds vaker en luider.
Ik dwong je dingen te doen die je niet wilde, haalde je over om jezelf opzij te zetten voor schijnzekerheden en je behoeften te parkeren om te passen in het plaatje van de mensen om je heen.
Ik verkoos anderen boven jou, geloofde hun waarheid over jou zonder jou ook maar iets te vragen en liet je vaak  zitten om met hen mee te gaan.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je vaak voorbijliep, maar de waarheid is dat ik je eigenlijk niet eens zag staan.
Voor anderen was ik loyaal, geduldig en zorgzaam, maar jij kon me steeds minder schelen. Tussen ons was allang geen vriendschap meer.
Ik rekte je grenzen op als rubberen elastiekjes en luisterde niet meer naar jou. Ik praatte na wat anderen tegen je zeiden en gooide er vaak nog eens een schepje bovenop. Ik vond je een overgevoelige aanstelster, een dikzak, een zwakkeling, een dommerik .

Sommige dagen wilde je je bed niet meer uit, andere dagen werkte je dwangmatig om toch aan mijn eisen te kunnen voldoen. Er waren momenten dat er kortsluiting ontstond in je hoofd en je je er oververmoeid bij neerlegde dat mijn dwangmatige dromen voor jou te hoog gegrepen waren.  In die noodsituaties draaide ik me plots naar je om, overlaadde je met zorg, lapte je op en hielp je overeind. Het werkte iedere keer.
Hoopvol strompelde je achter me aan terwijl ik andermans ambities achterna huppelde zonder nog naar je om te kijken.
Talloze keren twijfelde je. Of je het wel goed deed, of je het wel waard was. Of je genoeg bestaansrecht had en of je in de door mij stukgelopen dromen nog leven kon blazen..
Ik snap wel dat je je voor me afsloot en bij me wegliep. Ik begrijp wel dat je op zoek ging naar anderen, die wel goed voor je waren en dat je deed wat je kon om hun vriendschap te behouden. Dat je bakken met geld uitgaf aan trainingen, cursussen, workshops en coaching om de lat te kunnen raken die ik zo hoog voor je had neergelegd.

Het spijt me. Het spijt me echt ontzettend erg.
Ik had je nooit, nooit zo mogen behandelen als ik heb gedaan. Al die jaren twijfelde je of je goed genoeg was voor anderen, terwijl ik gewoon niet goed genoeg was voor jou. Ik weet dat je bang bent geworden om te vallen, niet omdat je twijfelt of je daarna nog op kunt staan – want we weten beiden dat je dat kan- maar omdat je bang bent dat ik  wederom de oorzaak zal zijn van die zoveelste val.
Ik heb je bekritiseerd, opgejaagd en afgestraft. Ik heb je gedreigd en geforceerd, bang gemaakt en weggestopt. Ik heb talloze keren geprobeerd om je licht te doven, omdat ik bang was dat je er anderen mee zou verblinden. Ik heb je genegeerd en klein gehouden en accepteerde het als iemand in mijn omgeving hetzelfde deed. Ik geloofde niet in je grootsheid, schoffeerde je gaven en duwde je talloze keren kopje onder in een flow die niet de jouwe is. Ik was een pestkop, een slavendrijver en een kreng.
Het spijt me.

Lieve Acamina,
Kun je me vergeven en mag ik nog een kans?
Ik wil voor je zorgen, naar je luisteren en je aanmoedigen. Ik wil je helpen je wensen uit te spreken en je grenzen te bewaken. Ik wil je niet meer laten vallen, maar ik wil er juist voor zorgen dat je struikelpas een huppeltje wordt, zodat je een beetje wijzer en sterker verder kan.
Al die tijd was je precies goed zoals je was en het is mijn eigen stomme schuld geweest dat ik dat niet heb gezien.
Ik weet dat ik fout ben geweest, maar wil het met je goedmaken.
Zullen we het weer proberen?

Liefs van je beste vriendin

Deze is voor jou

Lieve Simpelsap lezer,
Toen ik Simpelsap begon, was het een geheime speeltuin voor mezelf.
Ik wilde weer schrijven, maar wist niet waar ik wilde beginnen. Mijn blog heeft me de ruimte gegeven om te ontdekken en te experimenteren. Schrijven werd weer een deel van mijn leven en door jouw steun en enthousiasme durfde ik steeds meer te kijken hoe diep die liefde voor schrijven zit.
Dank je wel!
Ik vind het zo ontzettend tof dat jij hier komt om mijn verhalen te lezen. Schrijven is superfijn en mijn verhalen kunnen delen met jou, is nóg fijner.
Dank je wel voor je reacties, je mailtjes of de gesprekken die we hebben omdat je reageert op iets dat ik heb geschreven.
Dank je wel dat je je kwetsbaar naar mij op wil stellen en je verhalen met míj wil delen.
Dat betekent heel veel voor mij.

2017 heeft me geholpen om los te laten.
Mijn lichaam werd eindelijk weer van mij, ik schreef een afscheidsbrief aan mijn daders  en nam op de valreep afscheid van mijn werk als secretaresse.
Toen was er ineens ruimte. Voor mijn nieuwe liefde, Poetry Circle 040, waar ik andere schrijvers tref en we onze verhalen delen. Voor mijn roman, die stil in de hoek lag te wachten tot mijn wonden wat meer geheeld waren zodat ik ze kan vertalen naar het verhaal dat ze verdienen.
En voor Simpelsap.
2017 bracht de beslissing dat ik van Simpelsap mijn fulltime onderneming ga maken.
Ik wil de wereld Simpeler en Sappiger maken, met liefde en plezier.
Dus ik trek samen met de Poetry Circle family het land in om mijn werk met je te delen, ga verder met mijn boek én ga aan de slag met Simpelsap als bedrijf. En ik neem jou met me mee 🙂
2018, kom maar op! Ik heb er zin in.

De deur

Ik sta voor je deur met de klink al bijna in mijn hand.
Onderweg deed ik de navigatie aan, maar ik wist de weg moeiteloos te vinden.
Onze vriendin woont hier nu in de straat in haar echte grote mensen huis.
We hebben een echt grote mensen leven nu, met hypotheken, gezinsauto’s en een tuin met zonnescherm.
Soms voelt het alsof ik verstrikt ben geraakt in de tijd en per ongeluk naar de toekomst gelanceerd ben. Vandaag is zij moeder van twee kinderen en heb ik een eigen bedrijf, maar het was toch gisteren dat we kinderen waren?

Ik sta voor je deur en besef dan ineens waar ik ben.
Even ben ik geen dertig maar twaalf.
Zwiep ik de poort open en zie ik je moeder in de tuin zitten, genietend van de zon.
Plof ik naast haar neer en kletsen we wat, terwijl de poes langsloopt en kopjes geeft.
Ze roept je en jij roept terug en niet lang daarna draaf je naar beneden.
Je ogen glinsteren en je glimlacht van oor tot oor.  Bezorgd vraag ik me af wat je nu weer van plan bent.  Je eet, je praat en jaagt me op om in beweging te komen.
Ik mopper, maar besef nog niet dat jij het dapperste in me naar boven haalt.
Jouw haast om het leven te proeven bleek niet meer dan terecht, maar dat kon ik toen nog niet weten.

Ik sta voor je deur en ben weer dertig.
Jij bent niet meer hier.
Ik wel.
Het is soms echt niets aan zonder jou.

2017


Als een onbeschreven blad lig je voor me. Twee dagen oud, zo vers en teer.
Je ruikt naar grootse dromen,  goede voornemens en nieuwe avonturen.
Je mogelijkheden zijn zo eindeloos dat ik niet weet waar ik wil beginnen.

Je voorgangster was onvoorspelbaar en onstuimig.
Ze bracht me razendsnel naar grote hoogten om me vervolgens met net zoveel snelheid in het diepe te werpen. Op de maat van mijn eigen onzekerheidsorkest rende ik ademloos van het verleden naar de toekomst en weer terug. 2016 leerde me dat NU de enige plek is waar ik op adem kan komen.
NU. Waar woorden daden worden en dromen realiteit.
Laten we beginnen.

 

Kamertje Geluk


Een kamertjeBij onze eerste ontmoeting wist ik het zeker; jij wordt het kamertje van mijn dromen!
Je zag er nog niet uit zoals ik in gedachten had, maar daar prikte ik doorheen. Met liefde en aandacht stripten we je tot de basis, gaven je een likje verf en een nieuwe vloer.
Meer was nog niet nodig, de bestemming die ik voor jou in gedachten had, lag immers nog in de toekomst.
Je werd de logeerkamer / game kamer en je muren vulden zich met gelach, nachtelijke gesprekken, FIFA geluiden en een hele hoop mooie herinneringen. Naarmate de tijd verstreek werd de ruimte die je bood voor onze dromen steeds wranger.
Mijn handen jeukten om je aan te pakken, om je te voorzien van je nieuwe bestemming. Maar onze vurige wens bleef onbeantwoord.
Logées vertrokken, spelletjes waren uitgespeeld en de spullen stapelden zich op. Waskamer, rommelkamer, recyclekamer…je slibde dicht en herinnerde me bij iedere confrontatie aan een droom die niet was uitgekomen. Een droom die ik nog niet helemaal kon afschrijven, maar wel besloot te parkeren voor een andere fase in mijn leven.

Toch bleef je me trekken. Regelmatig stapte ik bij je naar binnen, ongeduldig of geïrriteerd op zoek naar verloren zaken.
In de afgelopen jaren ben ik tijdens het najagen van mijn dromen verdwaald geraakt tussen hoop en vrees, tussen Nu en Ooit.
Je rommel confronteerde me met obstakels die ik mezelf opwierp, de onafgemaakte zaken, de halfbakken wensen en de dromen die lagen te wachten om nagejaagd te worden.
Je boodschap was luid en duidelijk: Als mijn focus op later ligt, heeft NU geen schijn van kans.

Ik blies het stof van mijn dromen en besloot jou je verdiende bestemming te geven. Vanaf nu gun ik mezelf alle ruimte om te doen waar ik goed in ben, om er zo beter in te worden.
IMG_5088Kamertje geluk. Je hebt er even op moeten wachten, maar bent nu eindelijk wie je hoort te zijn 🙂

Lieve Pippi..

Lieve Pippi..Het is al bijna een jaar geleden. Ik zat bij je op de bank en voorzichtig begon je over je reisplannen. Hoewel ik dit al aan zag komen, was de schrik er toch. De periode daarna stond vooral in het teken van voorbereiden en afscheid nemen.  Je ging zo zorgvuldig mogelijk te werk, wilde niets aan het toeval overlaten. Het afscheid nemen viel je zwaar, maar achtte je noodzakelijk. Vastberaden stond ik aan je zijde en hielp je daar waar ik kon.
Ik was zo geconcentreerd op jou en je vertrek, dat ik niet kon beseffen wat voor sporen dat bij mij zou achterlaten. Je probeerde me voor te bereiden, maar ik wuifde het weg. Bovendien is mijn verdriet niet jouw verantwoordelijkheid.

Er zijn drie seizoenen aan me voorbij getrokken sinds jij bent weggegaan. Drie seizoenen waarin ik heb gelachen, heb gehuild en meer dan eens dacht “Dat moet ik Pippi vertellen”. Het besef dat dit niet meer op de ouderwetse manier kan, met een theetje bij jou op de bank, vind ik nog steeds verdrietig.

Onze wegen kruisten elkaar op wonderbaarlijke wijze en de momenten samen waren intens en kostbaar. We propten een heel leven vol wijsheid, vriendschap en liefde in twee jaar en wat hebben we ervan genoten. Tot op het allerlaatste moment strooide jij je levenslessen rijkelijk in het rond. Met open hart en armen heb ik ze ontvangen en koester ze nog steeds.
Ik hielp jou naar een afscheid, jij mij naar een nieuw begin.
Dank je wel dat je me met mijn neus op mijn schrijfknobbel drukte en me het laatste duwtje in de goede richting gaf. Jij hebt me laten ervaren hoe krachtig en genezend woorden kunnen zijn en dat het delen van verhalen een van de leukste dingen is om te doen.
Mijn eerste boek draag ik op aan jou 🙂

Lieve Pippi, tot de volgende keer!

XX

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam.  Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in.  Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

 

XXX