NEE.

Ik haatte het om het te horen.
De afwijzing. De twijfel, de gevoelens van schaamte en minderwaardigheid.
Waarom wilden ze me niet?

Ik haatte het om het te zeggen.
Het weigeren, het afwijzen, het afstoten.
De schuldgevoelens en de schaamte.
Waarom kon ik niet behulpzamer, coöperatiever of guller zijn met mijn tijd en energie?
De angst dat mijn NEE een gedwongen JA werd, volgde me als een schaduw.
Zorgde ervoor dat ik met mijn JA’s strooide alsof het confetti was en de daarbij behorende NEE’s tegen mezelf overschreeuwde.

Ik wilde NEE kunnen zeggen, om JA te kunnen menen.
Dus ik las boeken, ging talloze keren in therapie. Voerde gesprekken met mezelf, Mr. Simpelsap en mijn vriendinnen om de voorraad van mijn NEE’s aan te vullen en mezelf volledige toegang te verschaffen zodat ik het ooit zou kunnen.
NEE zeggen.
Ik bleef volharden in het NEE horen door talloze keren te solliciteren, vragen te stellen, schrijfideeën te delen voor publicatie. Ik bouwde van alle NEE’s die ik hoorde een trap om mezelf te kunnen overstijgen.

NEEEEEE! Ik.WIL.NIET!
Welkom bij de masterclass in NEE voor gevorderden.
Zesentachtig centimeter vurige koppigheid brult me tegemoet.
Ze blijft me strak aankijken, terwijl ze haar volume nog een tandje omhoog gooit.
Ik. Wil.Geen.Schone. LUIEAAHHH!
Ieder woord dat haar mond verlaat gaat gepaard met een klap in haar handen.
Op een goede dag, interpreteer ik het geklap als een applaus voor het geduld van haar moeder, op een slechte dag lijkt het op een irritant maar vreedzaam alternatief van mijn dochter voor het diepe verlangen om ieder woord op mijn gezicht te klappen.
Dit is driftbui nummer zeven, het lijkt erop dat dit een slechte dag is geworden.

Ik heb het geprobeerd.
Voorbereiden, herhalen, keuzes aanbieden, op gebiedende toon instructies geven.
Op ooghoogte, op kalme toon, dichtbij haar.
Iedere keer opnieuw. Echt.
“Nee, neee NAAAIIII!”
Het is niet genoeg.
Ze blijft haar NEE’s op hoog tempo op me afvuren, met een precisie die me recht in mijn irritatiezone raakt.
Ben ik niet genoeg?
De gedachte schiet vliegensvlug door mijn hoofd heen. Voordat ik haar kan pakken, is ze alweer verdwenen.

Intussen heeft het volume van haar NEE’s standje oorpijn bereikt en staat ze niet alleen te klappen, maar ook te stampvoeten.
Vanbinnen stampvoet ik ook. HOEZO NEE?!
Ik wil haar vastpakken, dwingen zich over te geven. Haar desnoods in een houdgreep nemen om die stomme luier te verschonen. Ik wil haar achterlaten en in haar NEE-sopje gaar laten koken.
Ik wil dat het stopt.
Ik wil van alles, maar doe niets. Loop naar de stoel en laat me erin zakken.
Zucht diep en kijk haar aan.
‘Dan niet’.

Zesentachtig centimeter woeste wijsheid kijkt me verbaasd aan.
‘Echt niet mama?’
‘Nee.’

Afscheid van mijn overmacht

Het zou gaan stormen.
De weeromslag blies mijn agenda leeg, afspraken vervielen en een volledig lege dag strekte zich voor me uit.  Ik was al een aantal weken koortsachtig aan de gang met Simpelsap. Vulde mijn dagen met plannen, bestuderen, controleren, interviewen en schrijven.
Werkte met totale overgave, gecombineerd met een vleugje angst.
Mijn agenda stroomde vol met afspraken en ik greep ze gulzig aan.
Nu ik eindelijk de ruimte had, dacht ik niet aan stoppen of pauzeren.
En nu had ik een hele lange dag voor me, die ik kon besteden hoe ik maar wilde.Onrust en opluchting bekvechtten in mijn hoofd en uiteindelijk besloot ik me over te geven. Het was overmacht, niets aan te doen.
Overmacht.
De zoete kracht die me op mijn knieën dwingt.
Die forceert tot overgave en rust.
Overmacht. Mijn redder in nood.

Nee heb je en ja kan je krijgen. Behalve bij mij.
Ik geef mijn ja’s weg alsof ze gratis zijn, want voor mijn nee’s betaal ik de hoofdprijs van schuld en schaamte. Mijn talloze ja’s klateren uit mijn mond als eindeloze druppels van een waterval.
Het voelt alsof ik geboren ben om ja te zeggen. Alsof het recht op nee niet aan mij is ontleend.
De overtuiging dat ik pas vooruit zal komen of beloond zal worden als ik iets doe tegen mijn zin in, zit diep opgeslagen in mijn wortels.
‘Ja..’ (Gewoon even doorbijten!)
‘Ja..’ (Stel je toch niet zo aan!)
‘Ja..’(Doe nou maar, dan ben je er tenminste vanaf!)
Ja is mijn weg van de minste weerstand.
Dus ik knik, bevestig en stem in. Net zolang tot overmacht me komt redden.

Want ik zeg pas ‘nee’ als het water me tot aan de lippen staat.
Als ik me lenig in allerlei bochten heb gewrongen maar niet meer weet hoe ik me uit dit parket kan manoeuvreren. Pas als mijn keel dicht zit en mijn maag veranderd is in steen. Pas als de rillingen over mijn rug mijn handen bereiken en ze bevochtigen met zenuwachtig koud zweet.
Pas dan, als het écht niet anders kan, als het een kwestie lijkt van leven of dood, dan zeg ik het:
‘Uhm, sorry… maar ik hoop dat je dit niet erg vindt.. ik vind dit ook heel vervelend maar ik kan niet anders, het spijt me echt… maarre….Nee.’

Dan worstel ik en kom boven, overleef en hap naar adem.
Even is er ruimte maar dan, als overmacht haar handen van me aftrekt is daar die rekening van schuld en schaamte.
Nee betekent opgeven,  zwak zijn en niet goed genoeg.
Nee is onaardig, egoïstisch en koud.
Nee wil ik niet, dus ja kun je krijgen.

‘Jij bent onweerstaanbaar! Als jij je opent, komen mensen als vanzelf naar je toe.’  Zei een meisje laatst tegen me. Ik bloosde.
Als ik open, gaat het vanzelf.
Maar mijn openheid leek zich al vroeg tegen me te keren.
Mijn nee’s verloren hun waarde en ‘ja’ leek het enige juiste antwoord.
Maar vroeger is voorbij en nu wil ik weer open.
Het is tijd om mijn rekening van schuld en schaamte op te zeggen en mijn geschenk van openheid respecteren. Het is tijd om afscheid te nemen van overmacht.

NEE is toe aan een metamorfose.
Ze is niet meer een donkere plek van schuld en schaamte.
Van opgeven, zwak zijn en niet goed genoeg.
NEE is degene die opstaat als ik geen volmondige, hartverwarmende JA voel.
NEE is de bewaakster van mijn ruimte.
Ik ben de baas van mijn open en mijn dicht.
NEE is genoeg. Dat ben ik ook.
‘Nee.’

Als boeken konden praten..

Ik ben in de bibliotheek, omringd door boeken. Statig staan ze in hun kasten, gestructureerd op genre en alfabet. Van jongs af aan sleep ik met meer boeken rond dan ik eigenlijk kan dragen en verdiep ik me gulzig in hun geheimen. Ik snuffel door passages, bestudeer de hoofdstukken en droom weg bij mooie zinsneden. Fantaserend over dubbelzinnige beweegredenen, analyseer ik de karakters tot op detail.Hoe zou het zijn als een boek zou kunnen praten?
Als ik elke vraag kon stellen die in me opkwam, elke analyse kon laten checken door de hoofdpersoon en struikelend over mijn eigen vooroordelen en interpretaties dichterbij de kern kwam van écht contact? Hoe zou het zijn als een boek zich écht voor me zou openstellen en me kans zou geven om zijn of haar ware boodschap te lezen?

Vandaag kan dat écht.
Ik ben in de bibliotheek, omringd door mensen.  Groot en klein, dik en dun, blank en bruin. Schuchter lachend of joviaal pratend.  De mensen om me heen zijn levende boeken, actief voor de Human Library. De Human Library is een Deens initiatief, dat mensen uitnodigt om hun vooroordelen te onderzoeken en met elkaar in gesprek te gaan. Zaterdag 25 november is de Human Library open voor Eindhovens publiek, maar vandaag krijg ik een voorproefje.
Ik kijk in de mooie ogen van een grote man. Met luide stem vertelt hij over schuld, schaamte en de praktische moeilijkheden wanneer je na detentie terugkeert in de maatschappij.
Een sprankelende dame met de boektitel ‘dikke vrouw’ vertelt me over haar reizen, haar avonturen en haar liefde voor het leven. Deze vrouw zit zo vol levenslust en leergierigheid dat ik alleen maar kan hopen dat een beetje van haar vreugdevuur op me overslaat.
En dan die stoere statige vrouw, die zo groots is in haar kwetsbaarheid. Onder de titel ‘gepest en misbruikt’ vertelt ze in vogelvlucht over de momenten in haar leven die haar het meest hebben gevormd. Ze strijdt tegen stigma’s, overlaadt me met kleine en grote levenslessen en legt me uit hoe ze kiest voor haar herstel. ‘Herstellen is de beste versie van jezelf worden’ en dat kan ik alleen maar beamen.
Het is zo makkelijk om verdwaald te raken in mijn eigen interpretaties, oordelen en verkokerde visies.  Discussies lijken te verharden en zo wordt het steeds moeilijker om de mens achter de mening te blijven zien.
‘Iedereen heeft (voor)oordelen en daar hoef je niet bang voor te zijn.’ zegt een vrijwilliger.
‘Je hoeft niet bang te zijn om het beestje bij de naam te noemen. Dus iemand is suïcidaal of psychotisch, autistisch of hooggevoelig, nou en? Benoemen mag, stigmatiseren niet.’  Vult een van de ‘boeken’ aan.
Als ik maar lang genoeg met iemand praat, ontdek ik steeds opnieuw dat er meer overeenkomsten zijn dan verschillen. Daarom vind ik dit zo’n mooi initiatief.


Nieuwsgierig geworden?
Aanstaande zaterdag is de Human Library van 13.00-17.00 in de bibliotheek in Eindhoven.
Daarna komen ze op nog veel meer plekken in Nederland. Kijk voor een overzicht op: http://thehumanlibrary.nl/

Alle tijd op Tenerife

Aan de schaarse tijd hangt al te lang teveel gewicht.
Struikelend over ambitie en dromen probeer ik me door het dagelijkse leven te manoeuvreren.
Soepel stuur ik om mijn behoeften heen, druk het gaspedaal nog wat dieper in en probeer ik angstvallig zelfreflectie en zelfzorg te vermijden. Dat komt wel weer als het klaar is.
Met oog voor detail voert Miss Perfectionist de regie, terwijl ik mijn blik op het grotere geheel allang ben verloren. Op het ritme van ‘niet  (goed) genoeg’ dansen taken en deadlines steeds wilder door mijn hoofd.
Het is tijd voor vakantie.

Als de eerste herfststorm is uitgeraasd, kom ik in beweging.
Ik stop de tijd, pak een vlucht en rek mijn zomer.
Stap het vliegtuig in met een lijf vol spanning, een hoofd vol losse eindjes, dikke sokken en een extra vest. Vier uur later heb ik de dagelijkse routine van me afgepeld, steek ik mijn voeten in slippers en voel ik hoe de zomerkriebels zachtjes ontwaken.
Maar waar ik ook ga, daar ben ik.
Mijn hoofd zoemt. Zwemmen, snorkelen, wandelen en verkennen. Slapen, struinen en ontdekken…
Als uitrusten en opladen taken worden, gaat het de verkeerde kant op.
Ondanks de hitte bevries ik.  In alle drukte ben ik weer eens over mezelf heengelopen en nu herken ik de weg naar mij niet meer terug.
Hoe moet ik verder?

De zwaarte van de warmte dringt mijn tempo terug.
De uren strekken zich uit.
Plannen vervliegen, onrust verdampt. De haast vloeit weg uit mijn bewegingen en uiteindelijk blijft alleen de kalmte over.
De dagen druppelen door.
Vermengen zich met zweet en zeewater.
Het is als zomervakantie in groep zes. Als een eindeloze rij van zonnige dagen, zonder tijdsbesef of verwachting, zonder doel of nut.
Lummelend broed ik onbewust op ideeën, beklemde gedachten krijgen eindelijk wat lucht.  Losse flodders rijgen zich aan elkaar tot er een verse visie opbloeit.
Zonnestralen vergezellen me waar ik ook ga en werpen een licht op mijn weggestopte wijsheid.
Waar ik ook ga, daar ben ik. En dat is de enige plek waar ik altijd wel wil zijn.

 

 

Met tranen kan ik leven… en nog meer sprookjes waar ik in geloofde

In de afgelopen jaren heb ik veel aan zelfontwikkeling gedaan. Iedere keer kreeg ik een sleutel naar meer inzicht en kwam ik weer een stukje vooruit.
Hebberig rammelde ik met mijn sleutelbos, hoe meer hoe beter, toch? Maar één deur bleef dicht. Wie blokkeerde mij de toegang en waarom?
Wat zat er achter die deur?
Vanuit mijn werk kreeg ik de unieke kans om de PK2 training te volgen.
Drie dagen training van Peter en Paul, in een hotel op de Veluwe.
En de deur ging eindelijk open..

Het was een donkere dag in april.
De wind joeg de grijze wolken door de lucht en de regen sloeg op de ruiten.
Ik piekerde al maanden in rondjes.  Mijn hart wist wat waar is, maar mijn hoofd geloofde me niet.
Later als ik groot ben is nu, maar ik voelde me klein.
Mijn maskers knelden en mijn muurtjes voelden krap.
Het was tijd om af te breken.
‘….zeg het maar: “welkom gevoel dat ik niet kan benoemen..”
De grote kale man aan de andere kant van de tafel lachte vriendelijk.
Het voelde ongemakkelijk prettig.

11 mei, we zaten in een kring in het licht.
Het torenkamertje ademde rust en Peter en Paul gingen aan het werk. Wat ze precies deden?
Geen idee, maar bij het eerste kennismakingsrondje gebeurde er iets vreselijks; ik begon te huilen en het voelde alsof ik nooit meer zou stoppen.
Ooit had ik de intentie om anderen te helen.
Ik ontmoette gebroken mensen en deed mijn uiterste best om de scherven bij elkaar te vegen en te lijmen wat er te lijmen viel. Ik werkte, zwoegde en streed. Voelde hoe de wanhoop en de ontreddering vochten om de spotlight van mijn hart.
Met tranen kon ik leven en ik sleepte mijn monsters met me mee.
Ik concentreerde me op de barsten in het glas en vergat te genieten van het uitzicht.
Mijn talent raakte in vergetelheid, de draad was ik kwijt. Ik worstelde met losse eindjes en raakte in de knoop. Wanhopig klampte ik me vast aan mijn sleutelbos, zwoegend en  spartelend naar transformatie.

Deze keer zette ik geen letter op papier, dit verhaal was om te beleven.
Met open hart en ogen dicht waagde ik de sprong.
Ik kuste mijn monsters wakker en omarmde hun geschenken.
Verstopte tranen kolkten in mijn binnenste, sleepten me mee naar de bron.
En wat blijkt? Na  zout komt zoet,  want bitter is allang geweest.
Eindelijk brengen mijn scherven geluk.
Mijn ware intentie is te creëren.
De rode draad in mijn leven bestaat uit letters, woorden en zinnen.
De deur is opengegaan en dit boek kan dicht.
Het is tijd voor een nieuw verhaal.

Nieuwsgierig geworden naar de training?
Klik hier voor meer informatie.

Liepde! Van geheim naar een enkeltje toekomst

Waar mijn hart vol van is, loopt mijn toetsenbord van over.
Meestal dan, want rond dit verhaal bleef het angstvallig stil.
Ik ben de afgelopen jaren zo’n zeven keer naar de theatershows van de Brothers Timisela geweest en toch kon ik de woorden niet vinden om mijn ervaring te delen.
Tot nu.

Ooit was ik in de Verkadefabriek en daar deelden twee broers Het Geheim. Ze vertelden over de Molukse geschiedenis; over het verraad, het verdriet en de ontkenning. Over het diepe verlangen om erkend te worden, om ruimte te krijgen en pijn om te zetten in kracht.
Zij vertelden het verhaal waar ik deel van uitmaak, maar me lang geleden aan had onttrokken.
Ik voelde me als Pinokkio; als ik naar de kerk zou gaan, me in zou zetten voor de RMS en zou precies leven volgens de adat zou ik veranderen in een Échte Molukker, die de titel met trots mocht dragen. Ik heb het geprobeerd, maar mijn missie mislukte en het sprookje was uit.

Het lukte me niet, want ik ben dat meisje van ‘buiten de (Molukse) wijk’.
Dat meisje dat in hoog tempo lange zinnen reeg van moeilijke woorden die ik pas één keer had gehoord. Dat meisje dat mensenmassa’s haatte, omdat ze dwars door mijn lichaam leken te gaan en hun emoties bij me achterlieten.
Ik ben dat meisje dat stiekem gluurde tijdens het bidden, vol verwondering keek naar de overgave op de gezichten van mijn familie, maar het zelf niet voelde omdat ik het niet helemaal eens ben met wat er wordt verteld.
Dat meisje dat niet wilde liegen, geen gelofte wilde afleggen waar ze zelf niet achterstond en daarom trouwde zonder dominee.
Ik ben dat meisje dat daadwerkelijk geloofde dat je tot de sterren kan reiken en nóg verder, maar zichzelf klein hield omdat ze niet beticht wilde worden van grootheidswaanzin.
Ik ben die vrouw die is gaan geloven in haar eigen kleinheid en haar grootse dromen keer op keer in slaap suste.
Maar als je dat maar vaak genoeg doet, komt er een dag dat ze nooit meer wakker worden.

Bung Henry en Bung Josh hebben me wakker geschud.
Ze vertellen verhalen over hoop en passie, over liefde en ambitie. Met onbevreesde hartstocht gaan zij de verbinding aan, laten zich júist kennen met overgave en plezier.  Ze spelen en ze groeien, maar blijven ondanks al hun succes groots in hun bescheidenheid.
In hun nieuwe theatershow ‘Een enkeltje toekomst’ zetten zij pijn om in kracht en herinneren zij mij aan het feit dat je nooit kunt hopen op een beter verleden, maar wel kunt investeren in een betere toekomst.
Dus dat is wat ik doe.  Niet langer als Pinokkio, als dat meisje van buiten de wijk met haar in slaap gesuste dromen, maar als mezelf.
De vrouw die leeft uit liefde, zinnen rijgt en reikt tot de sterren en verder.

Lieve Bung Henry & Bung Josh. Bedankt voor jullie licht. Want doordat jullie het laten schijnen, ontdekken mensen zoals ik hoe ze kunnen stralen.
Terimah kasih banyak. Liepde! X

Nieuwsgierig geworden naar de Brothers Timisela?
Check hun speellijst hier!

IJslandse verhalen: Vik

IJslandse verhalen: VikJanuari 2016
Na dagen van schemering, dikke wolken en veel sneeuw zagen we aan jouw voeten hoe de IJslandse zon geboren werd.  De hemel kleurde felroze en de wolken vloeiden moeiteloos over in de witte schuimkoppen. Hoe vaak de zee ze ook terugtrok, met onvermoeibaar verlangen bestormden zij keer op keer het strand, vastbesloten om deze keer te blijven.
Ik lachte om de koppigheid en besloot dezelfde vastberadenheid te tonen in mijn leven.
Hoe vaak mijn hoop zich ook zal vermengen met het zout van mijn tranen, mijn wensen blijven het bestormen waard.
De sneeuw trok haar eigenzinnige patronen door het gitzwarte zand. Hielp me herinneren dat een pad ontstaat met elke stap die ik zet.
De wind raasde door de branding, ving flarden van onze gesprekken op  en nam ze mee, om ze ver weg weer los te laten. Soms is stilte het enige dat past.
Ik sloot mijn ogen en deed opnieuw een poging om de eindeloze ruimte in te ademen.
Als ik vrede zoek in mezelf, is dit de plek om naar terug te keren.

September 2016
In gedachten ben ik al vele malen naar je teruggekeerd.
Nooit stel je me teleur. De herinnering aan je eindeloze stranden, je statige rotsen en het gebulder van de wind brengen keer op keer rust en vrede in mijn gemoed.
Mijn voeten hebben de IJslandse bodem weer geraakt en ik hunker naar ons weerzien.
In negen maanden is er zoveel gebeurd. Mijn wereld keerde ondersteboven en weer terug. Ik viel heel vaak, stond nog vaker op en nu ben ik weer hier, bij jou.

Blij ren ik door je zwarte duinen, op naar je horizon.
Je golvenkracht nog net zo hevig, je schoonheid nog net zo overdonderend.
De wind duwt me over je zwarte stranden. Deze keer ligt er geen sneeuw en ik verbaas me over de diepte die één enkele kleur in zich kan hebben.
Ik jaag achter de golven aan, die op hun beurt grijpen naar mijn schoenen.
Een lachbui uit een ver verleden rolt plots door mijn buik.
Soms is het leven zwart en zwaar maar kan het tegelijkertijd licht en luchtig zijn. Zelfs met natte voeten!
Mijn tranen van het lachen vermengen zich met regendruppels.  De zon raakt mijn wangen en bij ons afscheid schittert er een felle regenboog.
Lieve, mooie Vik, jij laat het kind in mijn ontwaken. Laat me verwonderen en verbazen en verrast me met de kleine inzichten die je verstopt in je meeslepende schoonheid.

Guess who’s back?

Guess who's back?Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Facebook. Enerzijds is het een ideaal middel om contact te houden met vrienden en familie in het buitenland en handig om evenementen in te organiseren. Anderzijds voelde ik me vaak overspoeld door alle informatie en ergerde ik me groen en geel aan de ongenuanceerde kreten die de wereld in geslingerd werden.
Contacten werden oppervlakkiger, er werd soms informatie óver mij gedeeld door anderen terwijl ik daar zelf geen behoefte aan had en de opmerking “Oh ja, dat zag ik al op je Facebook”  hoorde ik steeds vaker. Het irriteerde me en ik besloot het helemaal anders te doen. Na een periode van afbouwen koos ik ervoor om Facebook definitief gedag te zeggen.

Offline is the new luxury

Het was even wennen, maar al gauw wou ik niets anders meer.
In de periode dat we intensief bezig waren met Simpelsapjes brouwen, was offline zijn heel fijn. Geen zwangerschapsaankondigingen of babynieuws, geen mijlpalen van alle kinderen in onze omgeving, geen hartverscheurende verhalen van lotgenoten.
Maatschappelijke discussies trokken aan me voorbij, geen win-actie SPAM of kettingbrieven meer en geen discussies op mijn tijdlijn omdat mensen elkaar verkeerd hadden begrepen.
Wat een rust!

Miss Ego en haar passie voor Principes

De keuze om de Facebookdeur achter me  dicht te gooien voelde reuze minimalistisch. Het oppoetsen van mijn virtuele schone schijn is niet meer aan mij besteed, ik heb andere prioriteiten!
Ze kan er wat van hoor, Miss Ego. Nog nagloeiend van het dappere besluit om Facebook gedag te zeggen, verkondigde ze met rode wangen dat “zij kiest voor echtheid”.  Wat anderen deden moesten zij zelf weten, maar dit was háár keuze.
Lange tijd heb ik geloofd dat de principes de basis waren van je karakter. Door duidelijke keuzes te maken en hieraan vast te blijven houden, was je integer, betrouwbaar en oprecht.
Die vasthoudendheid bracht me al eerder in de problemen, toen ik na de zoveelste ravijnrenstunt de afgrond in stuiterde.

Over de datum
In het moeizame traject omhoog leerde ik dat er niets zo veranderlijk is als de mens. “Je waait met alle winden mee. Het lijkt wel alsof jij geen eigen mening hebt omdat je zo graag aardig gevonden wil worden.”  Ik hoor het haar nog zeggen. Mijn  oud-leidinggevende vond dat ik duidelijker moest zijn in mijn meningen en principes.
Miss Ego was diep gekrenkt, maar ik wist wel beter.
Ik groei elke dag een beetje, soms in een duidelijke lijn omhoog, soms alle kanten op. Mijn hoofd en hart neem ik daarin mee . Dat betekent dat bepaalde principes hun houdbaarheidsdatum verliezen.
Ik hou van schrijven, bloggen en van Simpelsap en deel dit graag met anderen.
Waarom dan niet via Facebook?
Klik hier om me te volgen. Alvast bedankt!

30 Lessen die ik leerde

30 lessen die ik leerde

Ik word dertig. Dit kan ik zelf bijna niet geloven, maar toch is het zo. In die dertig jaar heb ik heel wat geleerd!
Hieronder een greep uit dertig lessen in dertig jaar. Groot, klein, alledaags of juist heel gek.

 

 

  1. “Nee” is een volledig antwoord.
  2. E-mail en whatsapp zijn er om te informeren, niet om te communiceren.
  3. Het is zee-verkenners, niet zevenkenners.
    (Ik vroeg me al af waarom het getal 7 uitverkoren was om te verkennen)
  4. In de bijbel staat “Heb uw naasten lief… als uzelf.
    Dat laatste bepaalt hoe je liefde geeft en ontvangt.
  5. Dus als iemand iets niet heeft, kan hij mij het ook niet geven.
    Je kunt bijvoorbeeld geen oprechtheid vragen van iemand die leeft op leugens. Dat heeft niets met jou te maken, die persoon kán het gewoon niet.  No hard feelings, let that shit go!
  6. Een eva-peer bestaat niet. (Ook al bestaat een adamsappel wel)
    Bedankt pap!
  7. Je gaat echt NIET dood als je paperikazaadjes eet
    Bedankt mam!
  8. Met open blik en open oren kan iedereen je iets leren.
  9. Ik krijg nooit spijt van een work out
    (ook al ga ik de dag erna kapot van de spierpijn)
  10. Groentensmoothies zijn de bomb!
  11. Gilze – Rijen zijn twee plaatsen, maar delen één station.
  12. Minder spullen = meer plezier
  13. Soms voelt het alsof ik thuiskom, ook al ben ik er voor de eerste keer.
  14. En dat gevoel kan ik ook krijgen bij bepaalde mensen. <3
  15. Want home is where my heart is
  16. Geen weg is doodlopend, als je durft te keren. (Loesje)
  17. Er is altijd iets dat ik kan doen, hoe machteloos ik me ook voel.
  18. Mensen zijn niet persé tegen mij, maar vooral voor zichzelf.
  19. Toegeven aan de verleiding om te vergelijken berooft me van vreugde en tevredenheid.
  20. Ik ben geen aansteller, maar een badass met een hoge pijngrens.
    Endobitch, bedankt!
  21. Een ochtendroutine doet wonderen.
    Als ik na het opstaan begin met yoga en schrijven, kan mijn dag al niet meer stuk!
  22. Soms kan ik beter kijken naar wie het zegt, dan luisteren naar wat er gezegd wordt.
    Dat zegt dan genoeg.
  23. Van schildertape maak ik de fijnste labels voor op mijn diepvriesbakjes.
  24. Azijn als wasverzachter is beter voor het milieu en voor mijn portemonnee.
    (No worries, die zure geur ruik je écht niet als je was droog is)
  25. ASMR geeft me geïrriteerd hersenweefsel.
  26. Strijken is tijdverspilling
  27. Ik hoef me nooit te excuseren voor mijn emoties.
    (maar ben wel zorgvuldig over hoe ik ze uit)
  28. Opgeven is iets anders dan loslaten
  29. Angst kan mijn vijand, vriend of grensbewaker zijn. Ik mag kiezen.
  30. Geld kan ik maar 1x uitgeven. Energie ook, dus ik probeer er slim mee om te gaan.

 

 

 

Zelfkritiek

Monsterlijke maandag: ZelfkritiekJij bent een van de meest weldoorvoede monsters in mijn leven.  Het lijkt het alsof je je op celniveau in mijn systeem hebt geworteld en door je verschillende vermommingen heb ik soms pas veel te laat door dat jij het bent.

Vroeger stond je bekend als de knager. In retroperspectief gooide je over alle dialogen een bijtend sausje en rolde me in een neerwaartse spiraal van perfectionisme en twijfel. Het eindoordeel was altijd hetzelfde. Als ik nou slimmer, sneller, mooier of spitsvondiger zou zijn, ben ik vast gelukkiger.
Ik kauwde eindeloos op negatieve gedachten en zette mijn tanden in de missie om me te transformeren tot de meest perfecte versie van mezelf. Miss Perfectionist werd geboren.
Samen bleken jullie een gouden duo te zijn.
Later ontpopte je je als innerlijke rechter en smeet meedogenloos met oordelen. Je overlaadde met adviezen, die door Miss Perfectionist vakkundig werden omgezet in eindeloze to–do lijstjes en goede voornemens. Weer een nieuw projectje!
Lopend op mijn tandvlees streed ik voort, met mijn vijf-  en tienjaren plannen onder de arm en mijn blik op oneindig. Vier jaar geleden struikelde ik mijn vrije val tegemoet.
Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw op te bouwen en greep deze met beide handen aan.

In tijden van stilte ontdekte ik je eindelijk wie je was.
Jij bent de stem van buiten, die zich als hardnekkig onkruid in me genesteld heeft. De stem van de pestkop, de bemoeial, de jaloerse vriendin of het dominante familielid. Jouw stem is gevormd door de stemmen om mij heen, die op hun beurt weer zijn gevormd door de angsten van die ander.
Ik leer je boodschappen te ontleden. Wiens stem echoot na in jouw verwijten, geeft jouw oordeel kleur? En waarom raakt juist díe boodschap een gevoelige snaar?
Ik ontdek dat kritiek vooral pijn doet wanneer ik er zelf in geloof.
Wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik niet slim genoeg ben, is een sarcastisch grapje over mijn intelligentie als een klap in mijn gezicht.

Jouw stem leert me luisteren. Luisteren naar mezelf. Welke prangende onwaarheden liggen er diep in mijn bewustzijn begraven? Jij bent de schep die me helpt graven naar de oorsprong van mijn drijfveer. Wanneer ik mijn moed verzameld heb en durf te kijken in het gapende gat dat je hebt geslagen, kijk ik mijn angst recht in de ogen aan.
Ik deins niet langer terug. Want ik weet dat als ik angst met wortel en al durf te verwijderen, liefde meer ruimte krijgt om te groeien.