Op de schouders van reuzen

Ik stond op de schouders van reuzen
Klein gehouden, beklemd in de knop, met z’n allen over één kam
Hielden zij hun talenten verborgen als parels in oesters
Mijn reuzen woonden in het kamp van de dood en brachten het opnieuw tot leven

Trauma’s trokken als mist door het landschap,
Werden door hen met blote handen gevangen en neergelegd in de handen van God

Ik stond op de schouders van reuzen
Die altijd door bleven gaan en goochelden met strijdkracht en overgave
Zij praatten niet, maar bogen hun hoofd
En lieten hun daden spreken
Op de schouders van mijn reuzen
Ontdekte ik een hele nieuwe wereld
Vond ik de sterren terug die hun ogen waren verloren

Ik stond op de schouders van reuzen
En nu je weet waar ik stond
Zal ik je vertellen waar ik heenga
Ik ga door en ik ga diep
Net als mijn reuzen
Door het stof, door donkere dagen
Schaamteloos omdat ik weet dat liefde mijn pad verlicht
Ik goochel met strijdkracht en overgave
Maar ik laat zowel mijn woorden als daden spreken
Ik kan niet klein
Ik kan niet beklemd
Ik kan niet over één kam
Want ik stond op de schouders van reuzen
Die me vanaf het begin leerden hoe ik boven mezelf uit kon stijgen

Brief aan mijn beste vriendin

Lieve vriendin,
Als puber leerde ik dat jij de beste persoon bent om vriendschap mee te sluiten. Dat vond ik een beetje gek, maar ik wilde het toch proberen.
Ik deed mijn best om je beter te leren kennen, deed leuke dingen met jou en keek naar je om. Ik kocht kleren voor je, we gingen samen sporten. We mijmerden, droomden en fantaseerden, bedachten het ideale plaatje waarin het grote geluk voor ons was weggelegd.
Je was prachtig, van binnen en van buiten. Je was slim en grappig, onhandig en lief, trouw en ook een beetje naïef. Je was precies goed zoals je was, maar dat zag ik niet.
Ik kraakte je af en wees je haarfijn op je pukkels, de haren op je bovenlip en de striae op je benen. Ik lachte je vaker uit dan toe, maakte meer verwijten dan complimenten en bespotte je keuzes.
Eerst deed ik het soms en zachtjes, maar later steeds vaker en luider.
Ik dwong je dingen te doen die je niet wilde, haalde je over om jezelf opzij te zetten voor schijnzekerheden en je behoeften te parkeren om te passen in het plaatje van de mensen om je heen.
Ik verkoos anderen boven jou, geloofde hun waarheid over jou zonder jou ook maar iets te vragen en liet je vaak  zitten om met hen mee te gaan.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je vaak voorbijliep, maar de waarheid is dat ik je eigenlijk niet eens zag staan.
Voor anderen was ik loyaal, geduldig en zorgzaam, maar jij kon me steeds minder schelen. Tussen ons was allang geen vriendschap meer.
Ik rekte je grenzen op als rubberen elastiekjes en luisterde niet meer naar jou. Ik praatte na wat anderen tegen je zeiden en gooide er vaak nog eens een schepje bovenop. Ik vond je een overgevoelige aanstelster, een dikzak, een zwakkeling, een dommerik .

Sommige dagen wilde je je bed niet meer uit, andere dagen werkte je dwangmatig om toch aan mijn eisen te kunnen voldoen. Er waren momenten dat er kortsluiting ontstond in je hoofd en je je er oververmoeid bij neerlegde dat mijn dwangmatige dromen voor jou te hoog gegrepen waren.  In die noodsituaties draaide ik me plots naar je om, overlaadde je met zorg, lapte je op en hielp je overeind. Het werkte iedere keer.
Hoopvol strompelde je achter me aan terwijl ik andermans ambities achterna huppelde zonder nog naar je om te kijken.
Talloze keren twijfelde je. Of je het wel goed deed, of je het wel waard was. Of je genoeg bestaansrecht had en of je in de door mij stukgelopen dromen nog leven kon blazen..
Ik snap wel dat je je voor me afsloot en bij me wegliep. Ik begrijp wel dat je op zoek ging naar anderen, die wel goed voor je waren en dat je deed wat je kon om hun vriendschap te behouden. Dat je bakken met geld uitgaf aan trainingen, cursussen, workshops en coaching om de lat te kunnen raken die ik zo hoog voor je had neergelegd.

Het spijt me. Het spijt me echt ontzettend erg.
Ik had je nooit, nooit zo mogen behandelen als ik heb gedaan. Al die jaren twijfelde je of je goed genoeg was voor anderen, terwijl ik gewoon niet goed genoeg was voor jou. Ik weet dat je bang bent geworden om te vallen, niet omdat je twijfelt of je daarna nog op kunt staan – want we weten beiden dat je dat kan- maar omdat je bang bent dat ik  wederom de oorzaak zal zijn van die zoveelste val.
Ik heb je bekritiseerd, opgejaagd en afgestraft. Ik heb je gedreigd en geforceerd, bang gemaakt en weggestopt. Ik heb talloze keren geprobeerd om je licht te doven, omdat ik bang was dat je er anderen mee zou verblinden. Ik heb je genegeerd en klein gehouden en accepteerde het als iemand in mijn omgeving hetzelfde deed. Ik geloofde niet in je grootsheid, schoffeerde je gaven en duwde je talloze keren kopje onder in een flow die niet de jouwe is. Ik was een pestkop, een slavendrijver en een kreng.
Het spijt me.

Lieve Acamina,
Kun je me vergeven en mag ik nog een kans?
Ik wil voor je zorgen, naar je luisteren en je aanmoedigen. Ik wil je helpen je wensen uit te spreken en je grenzen te bewaken. Ik wil je niet meer laten vallen, maar ik wil er juist voor zorgen dat je struikelpas een huppeltje wordt, zodat je een beetje wijzer en sterker verder kan.
Al die tijd was je precies goed zoals je was en het is mijn eigen stomme schuld geweest dat ik dat niet heb gezien.
Ik weet dat ik fout ben geweest, maar wil het met je goedmaken.
Zullen we het weer proberen?

Liefs van je beste vriendin

Het verhaal van de Kampong

Krachtig in verschillen en verenigd in kracht.
Vrijheid is
zonder helm op de motor, met z’n drieën achterop.
Rijkdom
groeit aan de bomen,
Zie ik in de ogen van haar kind die vanaf nu ook een beetje de mijne is.
Als geluk aan mijn zijde is,
Zit ik naast mijn broers en zussen.

Lachen we om miscommunicaties, praten we in drie talen en huilen we naadloos in elkaar over om hetzelfde gemis. Hier vieren we het leven, wonderen en elkaar.
De tijd trekt aan ons voorbij, maar daar trekken wij ons niets van aan.
Elk moment is eindeloos als overgave en dankbaarheid overheersen.

Dit is het leven in de kampong.
Ik kan leven zonder luxe als ik me kan laven aan mijn essentie.
Alle verhalen die ik mezelf liet geloven, kunnen opnieuw worden verteld.
Mijn hati djudjur wint het van mijn smetvrees als ik op blote voeten door het huis naar het toilet ga waar ik hurkend mijn behoefte doe.
Ik kan zweet niet langer onderscheiden van water, tranen niet langer van vocht. Ik leg me neer bij de hitte en geniet van mijn vervagende grenzen.
Hier hoef ik niets te bewaken.

Dit is het leven in de kampong.
Een dieselmotor verspreidt feestmuziek door de wijk.
Sloffende voeten slenteren voorbij, jonge vrouwen met grote buiken zijn schommelend op weg naar het moederschap. Kinderen praten en lachen tot s’avonds laat, voetballen op blote voeten met hetzelfde fanatisme als hun  collega’s op het WK.
Hier zijn hoofd en hart vol van mensenliefde, zorg en aandacht, maar loopt de mond er niet van over. Liefde laat je zien, niet horen.
Hier wordt de haan gewekt door de mensen,
wordt de weg naar verlichting bewandeld voor de zon opkomt.
Hier is mijn hart is niet groot genoeg om alle liefde te ontvangen.
Zijn mijn armen niet sterk genoeg om alle dankbaarheid te dragen.

Dit is het leven in de kampong
Waar het verhaal van Sugiono wortelschoot
En dat van AcaMina weer tot leven kwam.

Mijn eerste Simpelsappige Nieuwsbrief!

Lieve Simpelsap lezer,

Hier issie dan: de allereerste nieuwsbrief!
Sit back en enjoy, want ik heb je van alles te vertellen.
In deze nieuwsbrief vertel ik je over mijn ondernemersdroom, waarom ik doe wat ik doe en hoe de vragenlijst die ik aan je heb voorgelegd daarin gaat helpen. Ook maak ik natuurlijk de winnaar van het POWERportret bekend en geef ik je een kijkje ‘achter de schermen’ en vertel ik je wat er nog komen gaat.

I have a dream..
…en een autoriteitsprobleem. 😉
Ik wil namelijk zélf bepalen. Wat ik doe en wanneer, waarom en voor wie.
Ik hou van de vrijheid om mijn eigen leven vorm te geven en te werken met de mensen die ík uitkies, op mijn voorwaarden.
Toch kwam het lange tijd niet in me op om te gaan ondernemen.
Groter dan mijn verlangen om alles zelf te bepalen en mijn ‘autoriteitsprobleem’ waren de faalangst en de angst om tekort te komen.
Dus ik verzon smoesjes voor mezelf om maar niet toe te hoeven geven dat ik niet gelukkig was in loondienst. Meer uitdaging, meer variatie, een andere branche, een ander niveau, solistischer of juist meer in teamverband, een nieuwe training, cursus of opleiding..
Ik heb het allemaal geprobeerd, maar het liep op niets uit.
I’ve learned the hard way: vele baantjes, een burn out en een zware overspannenheid later, ben ik eindelijk bereid om mijn grote droom in de ogen te kijken en me ermee te verbinden:
Ik wil 100% ondernemer zijn en daar ga ik voor!

Een Simpelsappige transformatie
Met Simpelsap creëerde ik een online speeltuin waarin ik na lange tijd stilte weer kon stoeien met woorden, zinnen en verhalen. Aangemoedigd door mijn omgeving liet ik me steeds meer zien als blogger en schrijver. Ik benoemde het in gesprekken met anderen, deelde mijn blogs op social media en schreef als vrijwilliger voor andere websites om mijn schrijfskills te verbeteren.
Al gauw kreeg ik de vraag of ik ook betaalde opdrachten aannam en zo heb ik de afgelopen jaren speeches, artikelen, webteksten en brieven  geschreven.
Het kan dus echt! Geld verdienen door iets te doen waar ik van houd, op mijn eigen manier.

Simpelsap heeft mijn zelfvertrouwen laten groeien, evenals mijn ambities en mijn dromen.
Ik wil ondernemer zijn en weet nu ook wáárom: ik wil graag werken vanuit verbinding, met mezelf en met de wereld om me heen.
Door mijn persoonlijke verhalen over onder andere endometriose, kinderloosheid en gebeurtenissen uit het verleden te delen, leerde ik er op een andere manier naar te kijken. Het voelde kwetsbaar en eng om me uit te spreken over deze thema’s en ik had niet gedacht dat ik er zoveel respons op zou krijgen.
Feedback, tips, complimenten of gewoon een blijk van herkenning ten opzichte van een van mijn blogs; ik vind de verbinding met jou als Simpelsap lezer heel bijzonder!
En dat is ook wat ik met mijn nieuwe bedrijf voor anderen wil betekenen: Ik wil graag meer verbinding creëren in de wereld. Tja, gewoon groot denken en klein beginnen toch?
Ik wil mensen helpen met het vinden van hun eigen weg in verbinding, met zichzelf en met de wereld om hen heen.

Vraag en het wordt gegeven
Maar, hóe dan? Daar heb ik lang over nagedacht. Ik wil iets doen met rituelen, met persoonlijke ontwikkeling en met het schrijven. Ik wil graag iets concreets aanbieden, een product dat je écht kunt vasthouden en kunt gebruiken, maar wil ook diensten aanbieden die je verder helpen op weg naar verbinding. Genoeg ideeën, maar de uitwerking bleef lange tijd onduidelijk. Daarom deed ik beroep op jou met een vragenlijst.
Voor degenen die de lijst hebben ingevuld: superbedankt! Het was een flinke lijst en ik waardeer het enorm dat je alle vragen zo open en oprecht hebt ingevuld. Dank je wel voor je geduld en het vertrouwen in mij. Ik ga aan de slag met je antwoorden, want dankzij jou ben ik voorzien van een boel inspiratie, concrete tips en bouwstenen.
Zoals beloofd, verloot ik onder alle deelnemers een POWER portret.
De winnaar is: YMKE LIJTEN!

Lieve Ymke,
Dank je wel voor je hulp bij de vragenlijst.
Ik neem deze week contact met je op om een afspraak te plannen!

Nou, dit was em dan. Mijn allereerste nieuwsbrief.
Ik hoop dat je hem met plezier gelezen hebt. Wil je de nieuwsbrief voortaan direct in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in via het inschrijfformulier rechtsonder op de website.

De komende maand ga ik aan de slag met de verdere verwerking van de vragenlijst.
Wist je dat ik al een paar producten en diensten heb bedacht? Voor een van de producten wordt nu, ‘as we speak’  een proto type ontwikkeld. Ik hoop dat ik het merk en het idee snel kan vastleggen, zodat ik eindelijk met je kan delen wat het precies is.
Ook werk ik samen met een grafisch vormgever en een websitebouwer om mijn bedrijfswebsite goed neer te zetten. Genoeg te doen dus de komende maand.
Keep you posted!

Liefs,

Aca
Simpelsap

PS. Heb je  mijn eerste – very awkward- Facebook LIVE al gezien?
Check em hier!

 

Dromers die doen: Annemarie rent de marathon

‘Volgens mij valt er niet zoveel te vertellen hoor, ik ben begonnen met hardlopen en ga in april de marathon lopen!’
Ik glimlach als ik denk aan die zomeravond, alweer een paar jaar geleden.
‘Ik wil echt gaan sporten’ zei ze, terwijl ze naar de skaters op de ramp keek.
‘Ik ook!’ zei ik.
Er viel een korte stilte. Onze prille voornemens namen de tijd om te landen.
We keken elkaar aan en grinnikten. Alweer een nieuw project, echt iets voor ons. Zoveel voornemens, zo weinig tijd!
‘Vertel me dan vanaf het begin hoe je op dit punt bent gekomen. Je kunt toch niet ineens een marathon lopen?’ Annemarie schenkt me een kop thee in en begint te vertellen..

De eerste kilometers zijn het moeilijkst
‘Ik kwam ieder jaar een kilootje aan. In eerste instantie niet erg, maar op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Ik wilde heel graag hardlopen en ben een paar keer begonnen met de app Start2run.
Hardlopen is zo makkelijk! Je gaat lekker naar buiten en begint. Heel minimalistisch!
Het is niet ingewikkeld, je bent niet gebonden aan speciale tijden en je kunt het zelf op elk moment oppakken. Als je de discipline hebt dan.. Die miste ik een klein beetje, maar toen kreeg ik een foldertje in de bus. Er werden hardlooptrainingen gegeven in het park.
Dat leek me wel leuk, dus ik besloot het te gaan doen.
We bouwden onze conditie op door wandelen en hardlopen af te wisselen en toe te werken naar een punt dat je vijf minuten achter elkaar kon hard te lopen – zonder tussendoor te wandelen.
Ik was de jongste van de groep en dacht, ‘nou dat moet ik kunnen!’
Viel dat even tegen!
Tussen trainingen door besloot ik op een avond zelf nog een rondje te lopen. Ik was lekker bezig en zag toen op mijn app dat ik al 4,6 km had gelopen.  Toen kwam mijn tic om de hoek kijken; ik wil écht niet stoppen met lopen op een oneven getal, dus bleef ik doorgaan tot ik de vijf kilometer haalde.
Ik was zo supertrots!.Die eerste vijf kilometer waren echt de allermoeilijkste. Die hebben me het meeste moeite en doorzettingsvermogen gekost. Mijn conditie was niet zo heel best en het kost heel veel energie om de basis goed te krijgen.
Maar toen die eenmaal goed zat, wilde ik alleen maar meer!

Met de hardlooptrainingen in het park werkten we toe naar het rennen van vijf kilometer. Het waren voorbereidingen voor de Meerhovenloop, een event om geld in te zamelen voor Make a Wish, een goed doel.  Je kon er vijf, tien of vijftien kilometer hardlopen en zelfs meedoen aan een estafetteloop die 24 uur duurde!  Voor mij was de vijf kilometer al een hele prestatie en kon me niets voorstellen bij de andere afstanden en de estafette.
De Meerhovenloop was mijn eerste hardloopevent. Ik liep met heel veel andere mensen een nieuwe route. Dat was leuk!  Na de vijf kilometer liep ik er zes tijdens de Glowrun, de zevenenhalf tijdens de Ladiesrun en zo werkte ik steeds naar meer kilometers toe tijdens nieuwe evenementen.
Uiteindelijk ben ik zelfs die gevreesde Meerhoven24 estafetteloop gaan doen! Ik rende twaalf rondjes van 2,1 kilometer en dat ging me goed af. Een van de deelnemers vertelde me dat meedoen aan de Meerhoven24 estafetteloop zwaarder was dan een halve marathon. Daar geloofde ik dus niets van! Toch hoorde ik dit van meer mensen en toen wilde ik het zelf ondervinden.
Daarom schreef ik me in september in voor de halve marathon in oktober.

Een échte hardloper
Mijn trainer Remie heeft wat extra duurloopjes met me gedaan en in oktober rende ik inderdaad de halve marathon. Het was superleuk! Al die mensen, de sfeer, het is echt een evenement.
Ik liep half Eindhoven door en dat is wel grappig, want als ik ergens naartoe moet op de fiets vind ik het ver, maar nu líep ik die afstanden gewoon!  Opeens ga je anders kijken naar de stad en naar de afstanden.
Na de halve marathon voelde ik me pas een échte hardloper! Mijn basis was inmiddels uitgebouwd naar het rennen van tien tot vijftien kilometer want op zaterdagochtend renden we die afstanden regelmatig.  Het afgelopen jaar heb ik meegedaan aan een aantal hardloop events de Urban trail run,  de Meerhoven24 en weer de halve marathon, waar ik een nieuw tijdsrecord neerzette. Toen begon het weer te kriebelen; ik wilde nóg verder kunnen lopen! Ik realiseerde me dat ik niet de intrinsieke motivatie heb om vanuit mezelf op te bouwen naar 42,5 kilometer. Dus die inschrijving voor een marathon moest ervan komen!
Ik hou van hardlopen in de winter. Het is lekker koud, mooie uitzichten en frisse lucht. Daarom besloot ik me in te schrijven voor de voorjaarsmarathon in Rotterdam.
Om me nog beter voor te bereiden zit ik sinds kort ook bij de atletiek vereniging.  Zij letten heel goed op het verantwoord opbouwen van je kilometers, leren je lopen met een lage hartslag, geven uitleg over voeding en staan bij lange duurlopen langs de kant met thee. Er zitten ervaren marathon lopers bij die je alles kunt vragen. Dat scheelt zoveel in de voorbereidingen, het is dan veel makkelijker opbouwen dan in je eentje!

Eten en trainen
Toen ik begon met trainen, dacht ik echt: ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen?’ De voorbereidingen voor een marathon zijn erg intensief.  Het vraagt inzet van mij en mijn omgeving, want ik ben bijvoorbeeld elke zaterdag de hele ochtend weg.
Het trainen voor een halve marathon is een stuk makkelijker!
Je kunt een halve marathon rennen zonder tussendoor te eten. Je rent dan op je eigen vetverbranding. Vanaf een halve marathon wordt het moeilijker. Daarom ben ik nu aan het experimenteren met repen en energieshots. Dat zijn een soort winegums voor extra energie.
Het trainen gaat goed. Ik train gemiddeld drie keer per week; twee keer per week een intervaltraining en één keer per week een lange duurloop. Bij de atletiekvereniging hoef je niet teveel na te denken. Je moet er gewoon zijn vroeg in de ochtend en loopt dan een uitgestippeld parcour. Er worden iedere week supermooie routes uitgezet en ik kom nu op plaatsen waar ik nooit eerder ben geweest!
Ik heb me erop voorbereid dat het lopen van de marathon heel zwaar zal zijn. De vermoeidheid, het aantal kilometers.. het is zowel fysiek als mentaal een uitdaging. Ik hoop dat het in de realiteit mee zal vallen en dat ik het van te voren erger gemaakt heb in mijn hoofd!
Nu ik de dertig kilometer heb aangetikt, heb ik echt het gevoel dat het gaat lukken. Ik probeer genoeg te slapen en drink geen alcohol meer. Ik weet niet of het zoveel verschil gaat maken, maar alle beetjes helpen! Met het trainen van een marathon merk je dat het niet je conditie, maar je lichaam is die aan de grote afstand moet wennen. Het zijn je gewrichten, je pezen en je spieren, met mijn conditie is niets mis. Het is nu makkelijker, ik ben niet meer buiten adem en het voelt minder als vechten. Nu ben ik mijn lichaam aan het trainen en de eerste vijf kilometer die ik heb leren rennen voelde echt als vechten. Met elke training krijg je meer ervaring. Hoe meer kilometers je loopt, hoe meer vertrouwen je krijgt in je lichaam.

Vertrouwen en genieten
Elke dag is anders. Sommige dagen lopen letterlijk lekkerder dan andere dagen. Je kunt trainen wat je wil, maar je weet niet hoe je de dag van de marathon zelf in je vel zit.
Als je aan het trainen bent voor een hele marathon wordt het afgeraden om de hele afstand te lopen. Ik zal erop moeten vertrouwen dat ik het kan, zonder het ooit echt helemaal gelopen te hebben. Maar toch, de laatste drie kilometer zijn altijd het zwaarst, hoe ver je ook loopt. Als je weet dat je er bijna bent wordt het zwaar. Dat is echt een mentale uitdaging.
Dat vind ik moeilijk, maar eigenlijk doe ik het elke week. Elke keer als ik mijn hardloopschoenen aantrek, vertrouw ik erop dat ik de afstand ga lopen die is uitgezet. Het allerergste dat er kan gebeuren is dat ik noodgedwongen zou moeten stoppen.
De eerste kilometers moet ik er altijd even inkomen. Vanaf een kilometer of acht zit ik er lekker in de flow en gaat het vanzelf. Ik ga lekker vooruit, voel geen pijntjes meer en kan genieten van mijn omgeving. Het is een soort staat van zijn waarin je echt kunt genieten van het huidige moment.
Die lange afstanden vind ik echt heerlijk! Ik heb de tijd om te genieten, het is makkelijker om mijn gedachten los te laten en in een bepaalde cadans te lopen. Alsof je in een bepaalde trance komt, maar dan op een gezonde manier.
Ieder keer dat ik loop, ga ik over mijn grenzen, bereik ik een beter resultaat en overwin ik mezelf. Ik kijk uit naar elke mijlpaal; dertig kilometer, vijfendertig kilometer.. ik kan me er echt op verheugen!

Doe wat je leuk vindt, dat doe ik ook!
Ik hoor weleens mensen zeggen: “Oh wat cool, dat zou ik ook weleens willen. Maar dat lukt me niet,  of: ik vind het niet echt leuk..”
Weet je, als het niet echt leuk vindt, laat het dan gaan. Hardlopen is gewoon niet leuk voor iedereen!  Vind je het niet leuk? Zoek dan iets anders dat je leuk vindt om te doen en richt je daar op.
Volg je eigen koers!
Nu ik lange afstanden loop, zijn mensen echt heel positief en spreken ze hun bewondering uit. Ik weet echter ook dat het soms heel veel energie kan kosten om juist die korte afstanden te leren lopen en die basis te vormen. Voel je dan niet minder, kijk niet naar mensen die verder lopen dan jij. Iedereen heeft zijn eigen doel die bij hem of haar past en op elke mijlpaal mag je trots zijn!
Ik leef met mijn doel. Nu richt ik me volledig op de marathon van Rotterdam en daarna zie ik wel weer verder. Ze zeggen dat je direct na de marathon zegt dat je het nóóit meer wil doen en dat je dag erna alweer een volgende aan het uitzoeken bent, haha!
Ik denk dat ik daarna eerst moet kijken hoe ik eruit kom en daarna naar wat mijn volgende doel wordt.
Door hardlopen voel ik me fit. Het is een fijn gevoel om een fit lichaam te hebben, mijn longinhoud is bijvoorbeeld groter geworden. Ook is het heel leuk om al lopend je omgeving te ontdekken. Je bent veel bewuster van de mooie dingen om je heen, je hebt meer oog voor detail. Ik loop zonder muziek want zo leer ik het ritme van mijn lichaam kennen.  Het is heel fijn om in het moment te zijn zonder me af te sluiten. Daar waar ik ben, ben ik helemaal aanwezig en daar kan ik echt van genieten!’

Simpelsap op ondernemerspad: Fanneke de Leeuw

Ik leerde Fanneke jaren geleden kennen op een vrijwilligerstraining.
Haar stralende ogen, vastberadenheid en openheid vielen me direct op. Op haar borst prijkt een tatoeage van een vlinder. ‘Die staat voor transformatie’ zei ze.  In de jaren daarna gingen we allebei onze eigen weg, maar bleven elkaar volgen. Ik zag Fanneke transformeren in een medium en coach. Via Facebook lanceerde ze de succesvolle challenge ‘Leven vanuit je buikgevoel.’  Talloze vrouwen deden enthousiast mee en ook in mijn omgeving was Fanneke’s challenge een succes.
Daarna bleef het even stil. Fanneke verraste me toen ze haar meest recente transformatie aankondigde. Ze besloot te stoppen met haar werk als medium en coach en te starten met een eigen nagelstudio. Daar wilde ik natuurlijk meer van weten! Gewapend met pen en papier reisde ik af naar Venhorst om Fanneke’s verhaal te horen.

‘Tja, wat moet ik vertellen? Mijn verhaal is eigenlijk heel simpel!
Toen ik mijn eigen onderneming startte, wilde ik mijn bedrijf om mijn gezin heen bouwen. Mijn eigen tijd indelen, er kunnen zijn voor mijn gezin en de vrijheid hebben om mijn werkzaamheden op mijn manier in te delen, zijn heel erg belangrijk voor mij. Toch bleek ik in de praktijk steeds meer mijn gezin om mijn bedrijf heen te bouwen. Dat voelde niet fijn.
Ik ben jarenlang bezig geweest met het opzetten van een eigen praktijk. Ik volgde workshops en trainingen en liet mezelf coachen. Ik vond het lastig om een doelgroep en focus te bepalen. Waarom doe ik wat ik doe, wát doe ik precies en voor wie? Met deze vragen bleef ik worstelen.
Contact leggen met overledenen en coachen zijn dingen die me natuurlijk afgaan, ik kan het gewoon.
Ik wist allang dat ik mensen wilde helpen, maar wist niet precies hoe. En als ik het al niet weet, hoe moet ik het anderen dan uitleggen? In mijn periode als coach en medium heb ik veel dingen uitgeprobeerd, maar de onrust bleef.  Ik deed van alles een beetje, maar het was het allemaal nét niet. Zo heb ik bijvoorbeeld een schildercursus gevolgd. Het was echt heel leuk om creatief bezig te zijn, maar toen er geopperd werd dat ik dit kon toepassen in het coachen, haakte ik af. Het paste niet bij mij. Nu schilder en versier ik nagels. Ben ik toch creatief bezig!

Hetzelfde, maar toch een beetje anders
Ooit had ik het idee om nagelstyliste te worden. Het leek me zo’n leuk werk! Mijn omgeving raadde me echter af om hier wat mee te doen. Daar was toch geen geld mee te verdienen? Braaf zoals ik toen was, besloot ik er verder niets meer te doen. Gelukkig ben ik nu een stuk eigenwijzer!
Toen ik in mijn coachdip zat, kwam mijn oude idee van nagelstyliste weer naar boven. Het begon echt weer te kriebelen en na overleg met mijn vriend, besloot ik de opleiding te gaan volgen. Als een eigen nagelstudio niets wordt, kan ik in ieder geval mijn eigen nagels doen!
Ik ben gewoon begonnen en dacht er niet teveel over na. In november deed ik de opleiding, december oefende ik en vanaf 1 januari 2018 ontvang ik betaalde klanten. Wel met een gereduceerd tarief natuurlijk, want ik heb nog veel te leren.
Mensen zijn weleens verbaasd dat ik nu ‘totaal iets anders’ doe, maar het is eigenlijk bijna hetzelfde!
Klanten leggen hun ziel en zaligheid bij mij op tafel en gaan naar huis met mooie nagels. Mooi toch?
Tijdens het nagelstylen kijk ik de mensen niet aan en daardoor zijn ze heel open over wat hen bezighoudt.

Van overtuiging naar boodschap
Als kind trok ik altijd al mijn eigen plan. Het kon niet altijd, maar ik probeerde het toch. Zo voelt deze beslissing ook, als mijn eigen plan.  Tijdens mijn challenge ‘Leven vanuit je buikgevoel’ vroeg ik me af waar mijn eigen buikgevoel was. Deed ik wat ik wilde doen?
Ik kom uit een ondernemersfamilie. Je telt pas mee als je weet wat je doet, een expert bent op je vakgebied en iets zinvols doet. Nu maak ik nagels mooi. Misschien niet zo diepzinnig en zinvol, maar wel heel fijn!
Mensen zeggen weleens: ‘Maar je was zó overtuigd van het leven vanuit je buikgevoel!’. En dat was ik ook! Maar het werken als coach en medium klopte gewoon niet voor mij.
Met die challenge bleek ik gewoon mijn eigen grootste boodschapper te zijn!
We kunnen dingen zo ingewikkeld maken voor onszelf. Nu weet ik dat als ik het mezelf ingewikkeld maak, dat het teken is dat ik op de verkeerde weg zit.
Ik weet niet of dit mijn droom of passie is, maar ik word er wel heel gelukkig van. Het werken als nagelstyliste gaat moeiteloos, ontspannen en geeft me veel plezier. Nu gaat het goed en straks zien we later wel weer.’

 Fanneke heeft me een kijkje gegeven in simpelsappig ondernemerschap. Ik heb van haar geleerd dat ‘ingewikkeld doen’ een teken kan zijn dat je iets probeert te forceren wat niet bij je past. De manier waarop ze anderen deelgenoot maakt van haar transformatie vind ik stoer en erg inspirerend!
Ben je nieuwsgierig geworden naar Fanneke’s werk?
Check dan haar Facebookpagina. 

Simpelsap op ondernemerspad: Debby Ixchel

Dreads, tattoo’s, een liefde voor talen en reizen én het talent om haar avonturen levendig te delen met anderen. Zo leerde ik Debby een aantal jaren geleden kennen, via haar blog Bohemian Dreams.
Als lezer ‘reisde’ ik met haar mee en genoot van haar verhalen over Zuid Amerika en de liefde die ze daar vond. Ze droomde over een toekomst in Nicaragua, maar toen ze zwanger bleek te zijn, nam haar verhaal een onverwachte wending.

‘In 2016 bereikte ik mijn ‘rock bottom.’ Ik was net bevallen van mijn dochter Luna en had het ternauwernood overleefd. Net als mijn moeder bleek ik het HELLP syndroom te hebben. Ook kwam ik er onverwachts alleen voor te staan; de vader van mijn dochter ging verder met zijn eigen leven en keek niet meer om. Ik was opgebrand en sliep vijftien uur per dag.
Ik heb er altijd van gedroomd om de wereld rond te reizen. Toen ik alleenstaande moeder werd, dacht ik dat ik die droom moest opgeven. Voor de rest van mijn leven zou ik de eindjes aan elkaar moeten knopen en moeten worstelen om mijn dochter te geven wat ze nodig had. Ik werd al depressief bij de gedachte.. Maar was dat wel zo?

Oude dromen in een nieuwe jas
Voordat ik zwanger raakte, was ik al bezig met een opleiding tot yogadocent. Tijdens mijn herstel pakte ik de opleiding weer op en verdiepte me verder in yoga en meditatie.  Mijn leven moest echt veranderen. Ik wilde meer energie, meer tijd voor mezelf en de weg vinden naar wie ik echt ben.
Het voelde goed om in mezelf te investeren.
Door een workshop van Zarayda Groenhart werd het duidelijk dat ik iets met yoga en video wilde doen.  Daarna liet ik me coachen door Corinne van Zoelen de yoga online businesscoach, die me het duwtje in de rug gaf om te beginnen met ondernemen. Ik begon met Luna Circle, mijn online bedrijf waarin ik vrouwen coachte in hun transformatie naar vrijheid, authenticiteit en zelfvertrouwen. Het was een goede stap, maar de ontwikkeling van mijn bedrijf verliep moeizaam. In gesprekken met coachees kwamen er altijd redenen naar voren waarom ze niet deden wat ze wilden doen.
Ik was zoekende naar mijn niche, mijn tribe.
Daria Zest volgde ik al een tijd online. Ze heeft goede gratis content en helpt mensen die coach willen worden, hun online zichtbaarheid willen vergroten en willen reizen. Ik had het gevoel dat ik het licht zag; dat kan ik ook! Ik ging met haar in zee en zo vond ik mijn niche. Nu heb ik een online business waarin ik vrouwen coach bij hun ontwikkeling als online ondernemer.

Bezield ondernemen
Luna en ik hebben een zware start gehad, maar daardoor ben ik vastbesloten om boven mezelf uit te stijgen. Ik heb geleerd dat ik degene ben die mijn eigen grenzen stelt. Dat kan me beperken of juist mogelijkheden geven.
Bij het opbouwen van mijn business werk ik vanuit vertrouwen en overvloed. Ik investeer in goede coaches, een website en foto’s die de essentie van mijn werk uitstralen en werk dagelijks aan mijn mindset.
Nu heb ik het gevoel dat het helemaal klopt wat ik doe. Ik kan het leven dat ik wil creëren en doorgeven aan Luna. Het coachen geeft een ‘ripple effect’; ik help andere vrouwen om hun bedrijf op te starten en daarmee gaan die vrouwen anderen weer helpen. Ik creëer nieuwe banen, omdat ik zaken uitbesteed. Dat is toch gaaf?
Samen creëren we een nieuwe golf aan werkgelegenheid. Niet langer op de traditionele van 9 tot 5 manier op kantoor, maar op een vrije manier, locatieonafhankelijk, zodat mensen hun leven op hun eigen manier kunnen inrichten.
Sinds ik weg ben uit Nicaragua, weet ik dat ik een eigen online onderneming op wil zetten en de wereld rond wil reizen. Die droom is nooit weggegaan en wordt nu werkelijkheid.’

Debby heeft zich in het afgelopen jaar ontwikkeld tot een enthousiaste en betrokken coach en ondernemer. Met scherpe vragen, grondige oefeningen, meditaties en visualisaties heeft ze me geholpen met mijn eerste Simpelsappige stappen richting het ondernemerschap.
Volgende week begint Debby met haar  5 secret steps to making soulful sales challenge. In deze 5-daagse live challenge van 6 tot 10 maart leer je: 

  • Hoe je opvalt in de storm van online ondernemers
  • Hoe je een overvloedige geld mindset ontwikkelt en je eigen waarde erkent
  • Het geheim van je services slim prijzen
  • Hoe je echte relaties opbouwt met je publiek
  • Hoe je kunt verkopen zonder verkoperig over te komen

Er zijn nog steeds een aantal plaatsen vrij!
Reserveer jouw plekje hier (de challenge is in het Engels)
>>> http://bit.ly/SoulfulSalesChallenge

 

 

Simpelsap op ondernemerspad: L-eef! Met Eveline Lindic

In de storm van mijn leven, kwam zij op mijn pad. Woest watertrappelend probeerde ik mijn hoofd boven te houden en vocht ik tegen de onderstroom. Mr. Simpelsap en ik waren de diepte in gedoken en waren onderweg de horizon verloren.
Toen kwam Eveline.  Op haar eigen wijze bracht ze me naar het oog van mijn storm. Ik hoefde geen zoete broodjes te bakken, maar alleen te kijken naar mijn eigen taart.
‘We hebben allemaal onze eigen taart en iedereen mist een punt. Dit stuk bestaat uit een emotioneel tekort dat je als kind hebt ervaren. Zolang je dat stuk bij je partner zoekt, blijf je de oplossing buiten jezelf zoeken en moet je partner je emotionele behoefte vervullen. Verantwoordelijkheid nemen voor je emotionele behoefte schept ruimte om samen met je partner een emotioneel volwassen verbinding te creëren.  Bewust worden van je eigen patronen is de sleutel tot succes.’
Eveline is relatietherapeut en coach en richt zich op stresspreventie, relaties, mediation en transformatie. In haar sessies op de locatie Kasteel Geldrop,  leert ze anderen om zonder oordeel naar zichzelf te kijken en thuis te komen bij hun potentie.
Op een regenachtige dag vertelde ze me onder het genot van heel veel muntthee haar verhaal.

‘L-eef, is mijn way of life. De naam is ontstaan omdat ik, Eef, jarenlang heb overleefd en de gebeurtenissen in mijn leven heb doorleefd. Ik ben gevoelig voor taal. De woorden die iemand kiest vormen vaak de weg naar een verhaal dat iemand nog niet heeft vertelt. En iedereen heeft een verhaal.
Mijn verhaal is dat ik ontzettend vaak verhuisd ben in mijn leven. Iedere keer was het een uitdaging om een nieuw thuis op te bouwen. Nu help ik anderen om thuis te komen bij zichzelf en bij hun potentie. Door zonder oordeel naar zichzelf te kijken en bewust te worden van hun patronen ontstaat er inzicht en ruimte om dingen te veranderen. Daar krijg ik energie van!
Lange intakes of ingewikkelde plannen van aanpak zijn niet mijn stijl. Ik stem simpelweg af op degene die bij me is en voel feilloos aan wat de ander nodig heeft.
In de loop der jaren heb ik met de meest uiteenlopende mensen gewerkt. Directeuren, productiemedewerkers, ondernemers, ambtenaren, medici, accountants , kunstenaars, schrijvers, yogi’s etc… ik werk graag met een grote verscheidenheid van mensen en hoe groter de uitdaging,  hoe meer voldoening het me brengt!

Als ondernemer is het belangrijk om jezelf te blijven ontwikkelen.
Daarom heb ik verschillende opleidingen, cursussen en workshops gevolgd. Uit iedere therapie, theorie, stroming of aanpak heb ik een stukje gehaald en samen vormen ze mijn eigen authentieke methodiek; moeiteloos,  krachtig, effectief én met humor. Tegenwoordig schieten we zo vaak in een ‘doe-modus.’. We willen zo snel mogelijk het probleem constateren en uit de weg ruimen. In mijn praktijk hoeft de coachee niets te ‘doen’, hij hoeft er alleen maar te ‘zijn’ en te leren kijken. Dat is niet altijd makkelijk, maar daar help ik iemand bij door visueel te maken wat gezien wil worden. Deze tekeningen neemt de coachee aan het einde van de afspraak mee naar huis.

Ik kom nu in een nieuwe fase van mijn leven. Het is de tijd om te oogsten. Mijn kinderen zijn het huis uit en ik kan nu mijn leven precies inrichten zoals ik dat wil. Dat is wel even wennen. Mijn eigen patroon is dat ik heel hard werk om alle ballen in de lucht te houden. Daarbij vergeet ik nog weleens  te vertragen, iets dat ik aan al mijn cliënten meegeef.
Ik droom van mijn eigen villa L-eef. Een plek waar mensen naartoe kunnen om te ontstressen, te vertragen en een digitale detox te nemen. Zo wordt L-eef nog meer een way of life. Voor mezelf en voor anderen.

Eveline heeft me eraan herinnerd dat het leven bestaat uit een golfbeweging. Inademen, uitademen, inspannen en ontspannen.. Door dat inzicht  kon ik me weer laten meevoeren door de stroom van mijn eigen leven. Ik vond het heel bijzonder om haar als ondernemer en persoon beter te leren kennen en kijk nu al uit naar de opening van Villa L-eef!

Wil je gecoacht worden door Eveline?
Kijk dan op haar website voor meer informatie.

 

 

 

 

Afscheid van mijn overmacht

Het zou gaan stormen.
De weeromslag blies mijn agenda leeg, afspraken vervielen en een volledig lege dag strekte zich voor me uit.  Ik was al een aantal weken koortsachtig aan de gang met Simpelsap. Vulde mijn dagen met plannen, bestuderen, controleren, interviewen en schrijven.
Werkte met totale overgave, gecombineerd met een vleugje angst.
Mijn agenda stroomde vol met afspraken en ik greep ze gulzig aan.
Nu ik eindelijk de ruimte had, dacht ik niet aan stoppen of pauzeren.
En nu had ik een hele lange dag voor me, die ik kon besteden hoe ik maar wilde.Onrust en opluchting bekvechtten in mijn hoofd en uiteindelijk besloot ik me over te geven. Het was overmacht, niets aan te doen.
Overmacht.
De zoete kracht die me op mijn knieën dwingt.
Die forceert tot overgave en rust.
Overmacht. Mijn redder in nood.

Nee heb je en ja kan je krijgen. Behalve bij mij.
Ik geef mijn ja’s weg alsof ze gratis zijn, want voor mijn nee’s betaal ik de hoofdprijs van schuld en schaamte. Mijn talloze ja’s klateren uit mijn mond als eindeloze druppels van een waterval.
Het voelt alsof ik geboren ben om ja te zeggen. Alsof het recht op nee niet aan mij is ontleend.
De overtuiging dat ik pas vooruit zal komen of beloond zal worden als ik iets doe tegen mijn zin in, zit diep opgeslagen in mijn wortels.
‘Ja..’ (Gewoon even doorbijten!)
‘Ja..’ (Stel je toch niet zo aan!)
‘Ja..’(Doe nou maar, dan ben je er tenminste vanaf!)
Ja is mijn weg van de minste weerstand.
Dus ik knik, bevestig en stem in. Net zolang tot overmacht me komt redden.

Want ik zeg pas ‘nee’ als het water me tot aan de lippen staat.
Als ik me lenig in allerlei bochten heb gewrongen maar niet meer weet hoe ik me uit dit parket kan manoeuvreren. Pas als mijn keel dicht zit en mijn maag veranderd is in steen. Pas als de rillingen over mijn rug mijn handen bereiken en ze bevochtigen met zenuwachtig koud zweet.
Pas dan, als het écht niet anders kan, als het een kwestie lijkt van leven of dood, dan zeg ik het:
‘Uhm, sorry… maar ik hoop dat je dit niet erg vindt.. ik vind dit ook heel vervelend maar ik kan niet anders, het spijt me echt… maarre….Nee.’
Dan worstel ik en kom boven, overleef en hap naar adem.
Even is er ruimte maar dan, als overmacht haar handen van me aftrekt is daar die rekening van schuld en schaamte.
Nee betekent opgeven,  zwak zijn en niet goed genoeg.
Nee is onaardig, egoïstisch en koud.
Nee wil ik niet, dus ja kun je krijgen.

‘Jij bent onweerstaanbaar! Als jij je opent, komen mensen als vanzelf naar je toe.’  Zei een meisje laatst tegen me. Ik bloosde.
Als ik open, gaat het vanzelf.
Maar mijn openheid leek zich al vroeg tegen me te keren.
Mijn nee’s verloren hun waarde en ‘ja’ leek het enige juiste antwoord.
Maar vroeger is voorbij en nu wil ik weer open.
Het is tijd om mijn rekening van schuld en schaamte op te zeggen en mijn geschenk van openheid respecteren. Het is tijd om afscheid te nemen van overmacht.

NEE is toe aan een metamorfose.
Ze is niet meer een donkere plek van schuld en schaamte.
Van opgeven, zwak zijn en niet goed genoeg.
NEE is degene die opstaat als ik geen volmondige, hartverwarmende JA voel.
NEE is de bewaakster van mijn ruimte.
Ik ben de baas van mijn open en mijn dicht.
NEE is genoeg. Dat ben ik ook.
‘Nee.’

Dromers die doen: Dewi Deijle

Dewi is klein van stuk maar groots van uitstraling.
Ze is ondernemer, juriste, oprichter en voorzitter van Stichting Creatief Hart. Afgelopen jaar heb ik haar in actie mogen zien toen ik me in een lastig juridisch parket bevond. Onvermoeibaar en daadkrachtig sleepte ze me door deze periode heen. Eind vorig jaar zag ik haar oproepje voorbij komen op de facebookpagina van Stichting Creatief Hart. Ze gaat de Kilimanjaro op!
Op een koude zaterdag spreken we af in Utrecht. Dewi vertelt me hoe ze bergen werk verzet, dalen trotseert en niet opgeeft tot ze de top heeft bereikt.

‘Het is mijn droom om te strijden voor gerechtigheid en erkenning. Dat doe ik als ondernemer, jurist, voorzitter en vrijwilliger. Ik kan niet tegen onrecht en vind het hartverscheurend dat mensen niet de erkenning krijgen die ze verdienen.
Ik heb twaalf jaar in loondienst gewerkt en besloot daarna voor mezelf te beginnen. Met mijn onderneming OJAU (Online Juridisch Advies voor U) ondersteun ik mensen in juridische zaken. Daarbij vind ik het belangrijk dat juridisch advies voor iedereen begrijpelijk en toegankelijk is. Ik help bijvoorbeeld mensen die kampen met een onzichtbare ziekte en een conflict hebben met allerlei bestuursorganen en uitvoeringsinstanties. In deze zaken gaat het er niet alleen om dat men krijgt waar ze recht op hebben, maar ook om de erkenning van de situatie.
Vaak geven mensen aan dat ze het gevoel hebben dat ze als een nummertje worden behandelt of dat ze niet serieus genomen worden door werkgevers, instanties en zelfs soms door advocaten. Dat doe ik anders. Ik probeer mijn cliënten echt tot steun te zijn, mee te denken en dingen begrijpelijk te maken zodat ze hun eigen keuzes kunnen maken. Ik coach mijn klanten regelmatig door de juridische procedure heen en dat wordt door hen als zeer prettig ervaren. Zo ondersteun ik ook jonge weduwen die het al moeilijk genoeg hebben als hun partner is overleden. ‘
Het coachen komt ook terug in haar werk als afstudeerdocente. Ze begeleidt
HBO Rechten studenten bij hun afstuderen en krijgt vaak van hen terug dat zij haar coachende houding heel fijn vinden.
‘Ik ben gedreven en wil altijd een positieve voorsprong hebben om er altijd álles uit halen.’

Stichting Mijn Roots
Die gedrevenheid heeft Dewi niet alleen met betrekking tot haar werk. In haar vrije tijd is ze actief betrokken bij Stichting Mijn Roots , een organisatie die geadopteerden uit Indonesië ondersteunt bij hun zoektocht naar hun biologische familie. Dewi zet zich voornamelijk in voor het realiseren van een financiële vergoeding zodat de zoektocht naar familie voor iedere geadopteerde haalbaar is.

‘ In de jaren zeventig en tachtig zijn er duizenden kinderen uit Indonesië naar Nederland gekomen. Het beeld bij interlandelijke adoptie was dat je als Nederlands stel een kind een ‘betere toekomst’ kon geven. Toch was de manier waarop kinderen ter adoptie werden afgestaan niet helemaal transparant. In de jaren tachtig werden er al verhalen verspreid dat er sprake was van een ‘bloeiende handel in kinderen.’ Nu deze geadopteerde kinderen volwassen zijn en naar hun roots zoeken, komen zij er vaak achter dat zij op illegale wijze de grens over zijn gebracht.
Deze mensen hebben het recht om te weten waar zij vandaan komen en ik vind dat de Nederlandse Staat daar de mogelijkheid toe moet geven in de vorm van een financiële vergoeding. Op deze manier kunnen de kosten die met een zoektocht gepaard gaan,  zoals de zoektocht zelf in het land van herkomst een DNA test, het opvragen van documenten e.d, vergoed worden. Ik weet dat het een lang proces is, maar ik wil mijn bijdrage leveren aan *gerechtigheid.’

Van droom naar stichting
Lange processen schrikken Dewi niet af, integendeel. Ze vertelt me over het ontstaan van Stichting Creatief Hart, die zich inzet voor het realiseren van creatief onderwijs voor kansarme kinderen met een lichamelijke en geestelijke beperking. Het is het doel dat deze kinderen zich specialiseren in creatieve beroepen om zo een eigen inkomen te verwerven.

‘In 2010 ging ik zelf op ‘rootsreis’ naar Indonesië. Ik zag dat kinderen met een handicap buitengesloten werden uit de gemeenschap. De Indonesische overheid biedt weinig faciliteiten voor deze kinderen en er heerst een taboe op het hebben van een lichamelijke of geestelijke beperking.  Deze kinderen hingen er maar een beetje bij en werden niet serieus genomen. ‘Ze kunnen niets en brengen ongeluk’ zei iemand tegen me.
Dat vind ik echt oneerlijk. Ook deze kinderen verdienen hun plek in de samenleving.
Vroeger hield ik erg van tekenen en schilderen en dat bracht me op een idee. Als kinderen zich creatief leren uiten, kunnen ze laten zien dat ze wél iets kunnen betekenen.
Ik vond het een goed idee, maar wist niet of hier in Indonesië behoefte aan was. Ik ben gaan netwerken en heb een serie workshops gegeven op enkele eilanden om te onderzoeken of hier vraag naar is.  Zo heb ik in Sulawesi achttien kinderen blokfluitles gegeven in een kindertehuis. De kinderen waren superblij!
Ik wil heel veel mensen helpen, zodat zij voor zichzelf een beter leven kunnen creëren en daarnaast wil ik het taboe op leven met een beperking doorbreken. Daarom richtte ik in 2013 Stichting Creatief Hart op.
In mijn onderzoek naar passend creatief onderwijs kwam ik erachter dat er maar weinig kindertehuizen zijn die ruimte beschikbaar hebben voor duurzaam, creatief onderwijs. Daarnaast vind ik het niet prettig om afhankelijk te zijn van andere stichtingen en organisaties. Ik wil zélf iets duurzaams opzetten.
Dat bracht me op het idee om op Bali een Creatief Educatief Centrum te gaan bouwen. Een centrum waarin er allerlei verschillende lessen worden aangeboden aan kinderen met een beperking. Denk aan muziekles, schilderles en handvaardigheid. Ook komt er een winkel waar kinderen hun producten kunnen verkopen. Alle inkomsten van dit centrum zijn voor de kinderen zelf. Ze gaan de producten zelf maken en verkopen met als doel om zelfstandiger te kunnen leven en hun financiële onafhankelijkheid te vergroten. Er komt ook een werkplek voor digital nomads, die tegen een vergoeding gebruik kunnen maken van de faciliteiten. Daarnaast staat het hen vrij om hun diensten aan te bieden. We kunnen altijd een vertaler of websitebouwer gebruiken!

Stap voor stap de hoogte in
Stichting Creatief Hart is mijn kindje. Het plan zit al zo lang in mijn hoofd en bij de uitvoering word ik  goed ondersteund door de andere twee bestuursleden. Ze zijn superbetrokken en hebben ook affiniteit met Indonesië en het doel dat we nastreven. Het is zo belangrijk en fijn om samen de essentie uit te kunnen dragen van de stichting.
Een eigen creatief centrum is een grote droom, maar ik bekijk het stap voor stap. Sinds ik mijn dromen deel met anderen en op onderzoek ben gegaan zijn er zoveel mooie mensen en dingen op mijn pad gekomen. Zo is er een projectontwikkelaar die belangeloos meedenkt over de vormgeving van het gebouw. Bedrijven en particulieren sponsoren ons en zelf komen we natuurlijk in actie om geld in te zamelen.
Zo loopt Sammie, een van onze bestuursleden, op 11 maart de CPC loop om geld in te zamelen en ga ik de Kilimanjaro op! Ik heb al eens eerder een berg geklommen voor Stichting Creatief Hart, dat was de Mount Everest. Ik ben via drie bergpassen van hoger dan 5000 meter naar het basecamp geklommen. Ook heb ik een halve marathon gelopen en verschillende fietsacties gedaan.
Weet je, ik kan dat. Met mijn lichaam kan ik iets doen voor kinderen die lichamelijk beperkt zijn, die zich niet makkelijk kunnen voortbewegen.
Het is voor mij een uitdaging om mijn grenzen te verleggen en nu ga ik de Kilimanjaro beklimmen. Dat is zo’n 6000 meter de hoogte in en heel spannend.
Iedereen is uitgenodigd om met me mee te klimmen maar als mensen dat iets te intensief vinden kunnen ze me natuurlijk ook gewoon sponsoren, haha!’

Dewi is mijn voorbeeld. Ze leeft vol vanuit haar essentie. Haar strijd voor rechtvaardigheid en erkenning kenmerkt alle dingen die zij onderneemt. Ze heeft grote dromen, een lange adem en een grote dosis humor en relativeringsvermogen. Zij is een dromer die doet, maar daarbij ook anderen inspireert om hun eigen bergen te bedwingen.

Wil jij mee met Dewi de Kilimanjaro op? Klik hier voor meer informatie.

*Lees hier meer. Hier vindt je o.a. ook het onderzoek naar de parlementaire geschiedenis bij de totstandkoming van een wet, waar de regering 9 jaar over moest doen en dat de basis vormt voor een juridische procedure maar ook het politieke debat dat zij momenteel is aangegaan.