Het is nooit af, tot het klaar is.

Het is nooit af tot het klaar is. Beter worden 2.0
“Het is nooit af tot het klaar is en dat is precies de reden waarom ik hieraan ben begonnen.”
Het plezier doorklonk in zijn stem.
Zijn huis, een karakteristieke kluswoning op een ideale locatie, was voor mij de belichaming van eindeloze onrust.
Losse draden, een missende vensterbank, een deur die een likje verf kon gebruiken..
Mijn symbool van onrust was voor hem een bron van plezier.
“ Ik pak het gewoon stapje voor stapje aan. Het is toch leuk om te kunnen genieten van het hele proces? “

Twee weken geleden had ik sinds jaren weer de griep.
Angsthaas kwam direct op ziekenbezoek met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak in haar kielzog.
“Ziek zijn is zwak en onnodig! Want waar een wil is, is een weg!”
Deze keer wilde ik het anders doen. Ik gaf mezelf de ruimte om te herstellen en zocht naar de zin van ziek zijn.  Toch bleef het knagen. Terwijl ik kibbelde met Miss Controlfreak won de Piekerprinses aan terrein. Ik draaide mezelf vast in dwangmatige denkpatronen en suste de onrust met eindeloze goede voornemens die ik nooit zou kunnen waarmaken.

Langzaam kwam mijn energie weer terug.
Hét startsein voor Miss Perfectionist en Miss Controlfreak om de aanval in te zetten.
Waarom eet ik zo ongezond? Waarom is het zo moeilijk om op tijd op te staan? Hoezo lukt het niet om na werktijd nog wat huishoudelijke klusjes te doen? Kijk nu wat er allemaal nog moet gebeuren!
Mijn agenda liep weer vol met afspraken, terwijl ik achter de feiten aanliep.
Zelfkritiek glibberde mijn gedachtegang binnen, wiste de herinneringen aan een fijne flow en zette de deur wagenwijd open voor de Piekerprinses.
Bestaat balans eigenlijk wel?
Waar haal ik de tijd en inspiratie vandaan om te schrijven?
Schrijf ik wel goed genoeg?

Herstellen van een griepje of de beste versie worden van mezelf.
Beter worden is een proces.
Het is niet af, tot het klaar is. Het enige wat ik kan doen, is proberen te genieten. Van iedere struikelstap en eindsprint. Van ieder dwaalspoor en iedere barricade. Van het uitzicht als ik weer eens ben gevallen, zodat ik vervolgens weer wijzer op kan staan.
Het kan altijd beter, maar het is ook goed zoals het is.

Opgeven & Loslaten

MM Opgeven en Loslaten

De gebroeders Opgeven en Loslaten stuiteren als monsterlijke tweeling door mijn leven. Zij aan zij botsen ze tegen de geijkte kaders op en geven hun eigen draai aan de keuzes die ik wil maken.
Zo op het eerste gezicht zijn ze onafscheidelijk en lijken ze sprekend op elkaar.
Ze staan symbool voor het Onvermijdelijke Einde. Natuurlijk wordt die altijd opgevolgd door een Nieuw Begin, maar wanneer ik die twee dikkoppen zie opduiken is die gedachte verder weg dan ooit.
Het liefste zou ik me omdraaien en wegrennen, maar uit ervaring weet ik dat ze me altijd te snel af zijn.

Opgeven
Vaak is Opgeven de eerste op me afkomt.
Natuurlijk zit Angsthaas op de bestuurdersstoel en schreeuwt felle verwijten terwijl Opgeven in volle vaart op me af dendert .
Ik haat Opgeven. Ik heb per slot van rekening een reputatie hoog te houden. Ik ben een surivor, opgeven is niet mijn stijl!
Mijn kaken verstrakken en mijn vuisten ballen zich. Ik ben niet van plan om de strijd zo gemakkelijk op te geven. Gewapend met een ijzeren discipline en mijn Ego voorop ga ik de confrontatie aan.
Ik zal je laten zien wie ik ben! Opgeven? Dacht het niet!
Het voelt alsof ik onder een vergrootglas lig en iedere beweging van cruciaal belang is. De fluisterstemmen van ‘wat zullen andere mensen wel niet denken’ worden steeds harder en ik voel me overvallen door twijfel en schaamte.  Wie ben ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe? En waar gaat dit eigenlijk écht over?

Loslaten
Wanneer ik in volle strijd met Opgeven ben verwikkeld, komt Loslaten om de hoek kijken. In eerste instantie ben ik niet eens bewust van zijn aanwezigheid. Verblind door Ego en Angst voel ik dat ik de strijd aan het verliezen ben. Ego en Opgeven touwtrekken om mijn aandacht en Angsthaas beheerst de situatie.
Maar zo makkelijk laat Loslaten zich niet afschepen. Met zachte dwang neemt hij de ruimte, steeds een beetje meer. Zijn komst gloort als hoop aan de horizon en hoewel ik hem nog niet helemaal los kan zien van zijn broer, ben ik bereid om naar zijn kant van het verhaal te luisteren.

Loslaten geeft me ruimte. Vertelt me wat ik in eerste instantie niet horen wil en windt daar geen doekjes om. Hij herinnert me eraan dat ik in de felle strijd de verbintenis met Liefde ben verloren. Daarom is de nood zo hoog om het proces te beheersen.  Maar als ik loslaat, komt Liefde naar me toe. Beloofd.
Opgeven is stilletjes van het toneel verdwenen, Ego zit mokkend in een hoekje.
De strijd is gestreden en de waarheid onthuld.

Ik ben nog niet zo ver om in moeilijke tijden te leven uit Liefde. Soms overschreeuwen Angst en Ego de situatie en laat ik me verleiden door Miss Controlfreak om de touwtjes in mijn leven wat strakker aan te trekken. Maar als ik die twee dikkoppen aan de horizon verschijnen, weet ik dat ik opnieuw de kans krijg om de Liefde weer uit te nodigen.

De Dood

Monsterlijke maandag: De dood Mijn vriend zal je nooit worden, mijn vijand evenmin.
Monster of bondgenoot, tiran of verlosser, niemand is zo veelzijdig als jij.
Jij maakt geen onderscheid en accepteert ons allemaal zoals we zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk om jouw bestaan te erkennen?
Van alle draken die ik probeer te temmen, ben jij de grootste en engste.
Voor mezelf heb ik vrede met jouw komst, maar voor de mensen om mij heen slaat de angst me om het hart. Wat zou ik immers zonder hen moeten?

Hoe ouder ik word, hoe beter ik je leer kennen. Maar ik denk niet dat ik je ooit zal kunnen doorgronden. Je gevoel van timing is ongeëvenaard en niet te verklaren.
Soms kwam je als genade, men keek reikhalzend naar je uit  en stond te trappelen om met je mee te gaan. Ik zou je willen vragen om geruisloos en vliegensvlug je armen om hen heen te slaan en hen mee te nemen. Zonder decennia lang strijden of laatste dagen vol onmenselijke pijn.
Andere keren werd je met zachte dwang uitgenodigd om een einde te maken aan het ondraaglijke lijden of aan een leven in de knop. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over hen die kiezen voor jouw komst, maar de wanhoop en het verdriet grijpen me naar de keel.
Dan waren die keren dat je hard en genadeloos toesloeg.
Als een orkaan raasde je door mijn leven, rukte de mensen bij me weg en liet diepe sporen na.
Jij bent niet te temmen.
Toch blijf ik het proberen.
Ik daag je uit door je te bespreken, ontkleed je van elk taboe. Maak plannen hoe het mag zijn als jij me hebt meegenomen. Als ik je timing niet kan temmen, regisseer ik mijn vertrek.
Ren stukjes voor je uit, plant mijn leven vol met plannen om je te laten zien dat ik geen tijd heb voor jou. Neem met vlagen gulzig en hyperbewust ieder detail in me op, want dat zou zomaar het laatste kunnen zijn.
Jouw zwaarte geeft het leven waarde, doet beseffen dat ieder moment uniek en onvervangbaar is.
Soms doet jouw hete adem in mijn nek me ineenkrimpen van angst. Generaties schuiven geruisloos een plaatsje op, maar de plaats na mij is nu nog leeg. Krijgen wij de kans om door te geven wat wij hebben mogen ontvangen in het leven, of blijft het slechts bij dromen?
Bewust van jouw komst, koester ik het verleden en omarm ik het heden.
We zullen elkaar nog veel vaker treffen, dat weet ik zeker.
Maar wanneer ik leef uit Liefde is jouw komst eerder een belofte dan een dreigement.

Angsthaas met de billen bloot

Angsthaas met de billen bootTwee weken geleden stak ik Simpelsap in een nieuw jasje, inclusief logo en rubrieken.
Het aantal lezers van mijn blog is gegroeid, ik krijg meer reacties op mijn blogposts en ook in het dagelijks leven spreken mensen mij aan op mijn blog.
Dank je wel daarvoor, dat vind ik erg leuk!
Maar ik vind het ook erg eng.
Voorheen schreef ik semi- anoniem en had ik het gevoel dat ik vooral voor mezelf schreef.  Simpelsap was een soort dagboek. Nu sta ik in volle glorie met naam en foto op mijn eigen blog. Simpelsap is nu een open boek, net zoals ik zelf! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook doodeng. Afgelopen monsterlijke maandag schreef ik nog zo dapper dat wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, niemand mij kan raken. Maar is dat wel zo? Want:
– Schrijf ik niet teveel over mezelf?
– Is het karakter van mijn blog wel ‘houdbaar’?
– Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn lezers?
(Is dat belangrijk voor mij?)
– Zou ik vraaggerichter moeten schrijven als ik meer lezers wil?
(Wil ik eigenlijk wel meer lezers?)

Allemaal vragen die deze week ineens door mijn hoofd stuiterden. Gek werd ik ervan!
Want door al die vragen raakte ik mijn flow kwijt en droogde de inspiratie op. Schrijven werd een worsteling en de onzekerheden bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, kan niemand mij raken…behalve ikzelf en dat is al een hele uitdaging!

Kijken naar angst
Ik kijk mijn angsten graag recht in de ogen aan. Als ik me omdraai om te kijken wat me op de hielen zit, blijken monsters vaak muisjes te zijn. Dus daar gaat ie dan:
– Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet goed genoeg kan schrijven. Dat ik je niet kan boeien of je op den duur zal gaan vervelen.
– Ik ben bang dat ik ego- centrisch overkom, omdat ik vooral schrijf over mezelf en mijn ontwikkeling.
– Ik ben bang dat ik betweterig overkom, omdat ik de lessen die ik mijn leven leer, graag wil delen met anderen.

– Ik ben bang dat ik onherstelbare fouten maak, waar ik me voor zal schamen.

Ik ben een angsthaas en dat zijn mijn angsten. Toch vind ik bloggen echt de moeite waard.

Waarom blog ik?

Simpelsap is ontstaan omdat ik mezelf ruimte wil geven. Ik hou van schrijven, het maken van mooie zinnen en het vertellen van echte verhalen geven me een fijn gevoel. Ik vind het prettig om een plek te hebben waar al mijn verhalen samen komen, waar ik kan terugkijken op de processen die ik heb doorlopen en de lessen die ik heb geleerd.
Daarnaast hou ik van delen. Ik geloof dat een betere wereld bij mezelf begint. Door open te zijn over mijn angsten, lessen en onzekerheden hoop ik je te inspireren om je leven ook simpeler en sappiger te maken, op je eigen manier. Zo maken we de wereld samen een beetje beter 🙂

Simpelsap is mijn speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil.
Maar als ik eerlijk ben, kruip ik onbewust toch vaker in de huid van de strenge schooljuffrouw die het in goede banen wil leiden, dan in die van de rondspringende kleuter die vol enthousiasme op de speeltuin afstormt. Ik wil mezelf de tijd geven om mijn speeltuin te ontdekken.
Bloggen geeft me energie en mijn verlangen om te schrijven is groter dan mijn angsten.
Ik weet niet nog niet wat er in de speeltuin allemaal te beleven is, maar ik vind het leuk om je hier tegen te komen!

Leven in het Nu: The next level

Leven in het nu Vroeger, in die goede oude tijd dacht ik het leven te kunnen beheersen met mijn planningen. Dagelijkse to-do lijstjes, doelen die ik dit jaar wilde bereiken, vijf tot tien jaren plannen, you name it, I’ve got it! Trots keek ik naar mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en de voldoening was zeer groot als alles perfect ‘volgens plan’ liep. Dat dat vaker niet dan wel gebeurde, liet ik voor het gemak even achterwege. “Hoe beter ik structureer, hoe meer alles volgens plan zal verlopen”, was mijn theorie. Zo ploeterde ik voort.

Na jarenlang ravijnrennen, kwam mijn leven in 2012 met een klap tot stilstand. ‘Overspannen’ luidde de diagnose en ik kon weer helemaal van voren af aan beginnen met mijn structuur. Sindsdien hou ik me vast aan één goed voornemen: leven in het NU.
Ik begon met mindfulness, mediteren en pakte mijn yogalessen weer op. Probeerde te singletasken en ging met pensioen.
Toen daar vorig jaar de Endobitch in mijn leven kwam, nam mijn vastberadenheid om te leven in het NU alleen maar toe.
Het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. De overactieve stroom aan gedachten is gereduceerd tot een kabbelend beekje en hoe vaker ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren, hoe beter ik er in word.

Leven in het NU gaat me gemakkelijk af tijdens het werken, sporten, kletsen met vriendinnen of schrijven. Het wordt ingewikkelder wanneer ik in het NU bezig met het investeren in de toekomst. Al eerder vertelde ik dat het brouwen van Simpelsapjes niet vanzelf gaat. Naast mijn vrienden Miss Controlfreak, Miss Perfectionist, Drakentemmer, Angsthaas en Slachtoffer, heb ik op uitnodiging van mijn nieuwste vriendin de Endobitch een heel team aan specialisten om me heen gekregen die Mr. Simpelsap en mij helpen om wat leven in de brouwerij te brengen.
Iedere maand ga ik bij hen op visite, een paar keer per week. Wanneer alles ‘volgens plan’  loopt, gooien zij op het perfecte moment alle ingrediënten bij elkaar en kan het Grote Wachten beginnen.
Wachten op later, terwijl ik leef in het NU en de toekomst me lijkt in te halen.
Het is een uitputtingsslag, omdat de Endobitch regelmatig haar lelijke kop opsteekt en me niet met rust lijkt te laten. Ze terroriseert me met buikpijn, rugpijn, misselijkheid, migraine en nog veel meer rotstreken, die erop kunnen wijzen dat er een Simpelsapje aankomt…
Hoop doet leven zeggen ze, maar in dit geval doet hoop vooral pijn. En als blijkt dat er weer niets van gebrouwd is en  ik me besef dat ik volgende maand opnieuw een reeks van bezoeken kan afleggen, zakt de moed me in de schoenen en staat de boel op zijn kop. Slachtoffer wil  haar verdomhoekje, Angsthaas en Drakentemmer zetten een stoeldans in en Miss Controlfreak en Miss Perfectionist kijken vertwijfelt toe terwijl de Endobitch in haar vuistje lacht.
En ten midden van al die chaos zit ik, Simpelsap. Soms wanhopig, soms uitgeput, maar dankbaar voor het NU waar de deur altijd voor mij openstaat.

Leven uit liefde: Hoe doe ik dat?

Simpelsap - Leven uit liefde: hoe doe ik dat?

In deze blog beschreef ik mijn wens te willen leven uit liefde. Maar hoe doe ik dat eigenlijk? De toegevoegde van Angsthaas is me duidelijk geworden. Ik hoef niet langer te verstijven van angst, maar kan wel stilstaan. Stilstaan om te kijken waar ik ben en waar ik naartoe wil. Maar vooral kijken naar hoe ik in de huidige situatie sta.
Guess who’s back?
De afgelopen weken stak Angsthaas regelmatig zijn kop op en neusde rond in mijn gedachten. Ik merkte zijn aanwezigheid in de kleine dingen; ik kreeg de behoefte om meer lijstjes te maken, meer te plannen en ‘nuttige’ onderzoeken te doen . Daarnaast droomde ik veel en intens, voelde ik me moe en had ik weinig zin om dingen te ondernemen. Voor mij zijn dit allemaal signalen dat het tijd is om stil te staan. Dat deed ik dus. Ik wikte, ik woog en probeerde mijn situatie zo duidelijk mogelijk in kaart te brengen. Maar Angsthaas bleef knagen, bleef malen. Ik begon me wat gespannen te voelen, Drakentemmer klopte al bijna op de deur…

Van roepen naar DOEN
Vandaag werd het me ineens weer helemaal duidelijk. Ik heb meerdere malen geroepen dat ik wil leven uit liefde en dat 2015 hét jaar wordt waarin ik mezelf dat ga leren.
Maar HOE dan?
Ik heb eerst eens op een rijtje gezet wat ‘leven uit liefde’ voor mij betekent:

* Goed voor mezelf zorgen
* Me omringen met de juiste mensen
* De dingen doen waar ik van hou
* Keuzes maken

Goed voor mezelf zorgen
Ik sta tegenwoordig vroeger op, zodat ik mijn ochtendritueel op mijn gemakje kan uitvoeren. Ik ontbijt, slik mijn vitaminen en fiets elke dag naar mijn werk. Daarnaast probeer ik de dingen met aandacht te doen, ban ik multitasken zoveel mogelijk uit mijn leven en ga ik op tijd naar bed. Tenslotte probeer ik goed naar mijn lichaam te luisteren; ik eet zo gezond mogelijk en neem voldoende pauzes om op adem te komen. Het is me opgevallen dat ik hier al aardig thuis in begin te raken. Bovenstaande dingen groeien langzaam uit tot vaste gewoonten en ik kan er echt van genieten!

Me omringen met de juiste mensen
Luister, ik wind er geen doekjes om. Ik ben een sterke vrouw en heb geen behoefte aan concurrenten, maar aan bondgenoten. Mensen met chronisch slachtoffer gedrag, energiezuigers en egotrippers met hun paradepaardjes zijn niet uitgenodigd in mijn leven. In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat sommige mensen geen vrienden of familie, maar reisgenoten bleken te zijn. Zij leerden mij waardevolle lessen en vertrokken daarna uit mijn leven. Of ik vertrok uit dat van hen.  No hard feelings, maar wel een definitief afscheid. Soms kom ik nog wat reisgenoten met de bovenstaande karaktereigenschappen tegen. Ik leer gretig van ze, kijk soms schaamteloos de kunst van ze af. Maar ze zijn voorbijgangers, geen blijvertjes meer. Daarvoor is mijn energie mij te dierbaar.

De dingen doen waar ik van hou
Tijd doorbrengen met familie en vrienden, schrijven, yoga, mediteren, groen doen en minimaliseren. Zo maar een greep uit de dingen die ik graag doe. Een hoop dingen doe ik al regelmatig; urenlang kletsen met vriendinnen (live of telefonisch), groen doen en minimaliseren.
Maar toch, mijn heilige drie (schrijven, yoga en mediteren) doe ik de laatste tijd echt veel te weinig. Als ik die drie dingen actief beoefen in mijn leven, gaat alles makkelijker. Mijn intuïtie is scherper afgesteld en het is makkelijker om koers te bepalen en te houden mijn leven. Ik krijg er energie, inspiratie en ontspanning van.
Bij deze het voornemen om mijn heilige drie weer in mijn leven te verweven.

Keuzes maken
Het leven bestaat uit keuzes maken. Dat is niet altijd even makkelijk. In het afgelopen jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid en merkten Mr. Simpelsap en ik dat kleine Simpelsapjes brouwen niet zo zorgeloos ging als dat we hadden gedacht. Met deze gebeurtenissen gingen een hele hoop keuzes gepaard. Wat is wijsheid?
In mijn omgeving stonden heel veel familieleden , vrienden (en andere mensen) klaar met advies. Ik ga er altijd vanuit dat dit uit een goed hart komt maar vond het wel lastig om koers te bepalen met al die adviezen aan boord. Bovendien werd mijn onzekerheidsorkest zo nu en dan ook flink geprikkeld, wat er weer toe leidde dat mijn intuitie nogal ondergesneeuwd raakte.
Ik kan ervoor kiezen om te leven uit angst. Vaak heeft dat tot gevolg dat ik wegloop van dingen. Bepaalde dingen wil ik NIET. Ik wil NIET overspannen raken, ik wil NIET ziek worden, ik wil NIET… Vervolgens ga ik piekeren, plannen en drakentemmen. Vermoeiend! Ingewikkeld!
Vandaag werd het me echter glashelder wat mij te doen staat. Leven uit liefde. Precies zoals ik wil.
Bij elke keuze die mij te wachten staat, vraag ik mezelf het volgende af: welke keuze dien ik te maken als ik wil blijven leven uit liefde?
Misschien betekent dit dat ik bepaalde keuzes opnieuw moet maken, of dat ik voor een alternatief kies dat niet eerder mij is opgekomen.
Maar zolang ik weet dat ik kies uit liefde, leef uit liefde, heb ik niets te vrezen.
Kan angsthaas weer z’n holletje in.