Alle tijd op Tenerife

Aan de schaarse tijd hangt al te lang teveel gewicht.
Struikelend over ambitie en dromen probeer ik me door het dagelijkse leven te manoeuvreren.
Soepel stuur ik om mijn behoeften heen, druk het gaspedaal nog wat dieper in en probeer ik angstvallig zelfreflectie en zelfzorg te vermijden. Dat komt wel weer als het klaar is.
Met oog voor detail voert Miss Perfectionist de regie, terwijl ik mijn blik op het grotere geheel allang ben verloren. Op het ritme van ‘niet  (goed) genoeg’ dansen taken en deadlines steeds wilder door mijn hoofd.
Het is tijd voor vakantie.

Als de eerste herfststorm is uitgeraasd, kom ik in beweging.
Ik stop de tijd, pak een vlucht en rek mijn zomer.
Stap het vliegtuig in met een lijf vol spanning, een hoofd vol losse eindjes, dikke sokken en een extra vest. Vier uur later heb ik de dagelijkse routine van me afgepeld, steek ik mijn voeten in slippers en voel ik hoe de zomerkriebels zachtjes ontwaken.
Maar waar ik ook ga, daar ben ik.
Mijn hoofd zoemt. Zwemmen, snorkelen, wandelen en verkennen. Slapen, struinen en ontdekken…
Als uitrusten en opladen taken worden, gaat het de verkeerde kant op.
Ondanks de hitte bevries ik.  In alle drukte ben ik weer eens over mezelf heengelopen en nu herken ik de weg naar mij niet meer terug.
Hoe moet ik verder?

De zwaarte van de warmte dringt mijn tempo terug.
De uren strekken zich uit.
Plannen vervliegen, onrust verdampt. De haast vloeit weg uit mijn bewegingen en uiteindelijk blijft alleen de kalmte over.
De dagen druppelen door.
Vermengen zich met zweet en zeewater.
Het is als zomervakantie in groep zes. Als een eindeloze rij van zonnige dagen, zonder tijdsbesef of verwachting, zonder doel of nut.
Lummelend broed ik onbewust op ideeën, beklemde gedachten krijgen eindelijk wat lucht.  Losse flodders rijgen zich aan elkaar tot er een verse visie opbloeit.
Zonnestralen vergezellen me waar ik ook ga en werpen een licht op mijn weggestopte wijsheid.
Waar ik ook ga, daar ben ik. En dat is de enige plek waar ik altijd wel wil zijn.

 

 

Het is nooit af, tot het klaar is.

Het is nooit af tot het klaar is. Beter worden 2.0
“Het is nooit af tot het klaar is en dat is precies de reden waarom ik hieraan ben begonnen.”
Het plezier doorklonk in zijn stem.
Zijn huis, een karakteristieke kluswoning op een ideale locatie, was voor mij de belichaming van eindeloze onrust.
Losse draden, een missende vensterbank, een deur die een likje verf kon gebruiken..
Mijn symbool van onrust was voor hem een bron van plezier.
“ Ik pak het gewoon stapje voor stapje aan. Het is toch leuk om te kunnen genieten van het hele proces? “

Twee weken geleden had ik sinds jaren weer de griep.
Angsthaas kwam direct op ziekenbezoek met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak in haar kielzog.
“Ziek zijn is zwak en onnodig! Want waar een wil is, is een weg!”
Deze keer wilde ik het anders doen. Ik gaf mezelf de ruimte om te herstellen en zocht naar de zin van ziek zijn.  Toch bleef het knagen. Terwijl ik kibbelde met Miss Controlfreak won de Piekerprinses aan terrein. Ik draaide mezelf vast in dwangmatige denkpatronen en suste de onrust met eindeloze goede voornemens die ik nooit zou kunnen waarmaken.

Langzaam kwam mijn energie weer terug.
Hét startsein voor Miss Perfectionist en Miss Controlfreak om de aanval in te zetten.
Waarom eet ik zo ongezond? Waarom is het zo moeilijk om op tijd op te staan? Hoezo lukt het niet om na werktijd nog wat huishoudelijke klusjes te doen? Kijk nu wat er allemaal nog moet gebeuren!
Mijn agenda liep weer vol met afspraken, terwijl ik achter de feiten aanliep.
Zelfkritiek glibberde mijn gedachtegang binnen, wiste de herinneringen aan een fijne flow en zette de deur wagenwijd open voor de Piekerprinses.
Bestaat balans eigenlijk wel?
Waar haal ik de tijd en inspiratie vandaan om te schrijven?
Schrijf ik wel goed genoeg?

Herstellen van een griepje of de beste versie worden van mezelf.
Beter worden is een proces.
Het is niet af, tot het klaar is. Het enige wat ik kan doen, is proberen te genieten. Van iedere struikelstap en eindsprint. Van ieder dwaalspoor en iedere barricade. Van het uitzicht als ik weer eens ben gevallen, zodat ik vervolgens weer wijzer op kan staan.
Het kan altijd beter, maar het is ook goed zoals het is.

De zin van ziek zijn

 

de-zin-vanAls mijn lichaam niet meewerkt, werk ik harder tegen. Klim omhoog en sluit me op in mijn hoofd. Daar staat Miss Perfectionist duizelend een dansje te doen met de Piekerprinses.
Mijn to do lijstjes groeien in hoog tempo uit tot never ending stories en mijn planningen lopen uit de hand. Miss Controlfreak en Miss Ego scanderen genadeloze leuzen.
“Niet zo aanstellen, doorgaan! Stilstand is achteruitgang!”

Vechtend voor mijn bestaansrecht breek ik keer op keer door mijn eigen grenzen heen. Alles wat ik doe, dient een doel. Voor ziek zijn is geen ruimte. De illusie dat het leven en mijn gezondheid maakbaar zijn, koester ik als een kip die gouden eieren legt.
Ziek zijn is een kwestie van temmen en plannen, vallen, onderdrukken, opstaan en weer doorgaan.
Want alles kan, als je maar wil.
En toen was daar de Endobitch. Ze gooide mijn ruiten in, sloeg mijn zelfbeeld aan diggelen en dwong me steeds opnieuw te kijken.
Ziek zijn is afhankelijk zijn.
Me kwetsbaar voelen. Voelen waar mijn beperkingen liggen en gedwongen worden om daaraan toe te geven.
Ziek zijn is overgave.
Liggen op de bank en accepteren dat alles zijn eigen tempo heeft. Dat ik niet mijn hoofd, maar mijn lijf laat bepalen wat de volgende stap zal zijn.
Ziek zijn is vertrouwen.
Dat ik goed ben zoals ik ben, volop in het leven, maar ook ziek op de bank. Dat ik doe wat goed voor me is en dat het de moeite waard is om de tijd te nemen.

Ik kan ziek zijn, maar hoef me niet ellendig te voelen.
Ziek zijn is geen gemakzucht, geen falen of opgeven. Het gaat niet automatisch gepaard met schuldgevoel, minderwaardigheidscomplex en een hyperactieve Miss Controlfreak.
Ziek zijn is stilstaan. Respect tonen naar mezelf.
Werken aan grensbehoud en zelfzorg als investering in mijn toekomst.
Blijven oefenen, zo word ik altijd beter.
 

Monsterlijke maandag: Ongeduld

Monsterlijke
Stilletjes stuiter je van de ene generatie op de andere.
Ik lach als een boer met kiespijn als mijn moeders of oma’s geïrriteerde woorden vanuit het niets uit mijn mond vloeien.
Nog voor ik je zie, voel ik je.
Met gebalde vuisten stampvoet je door mijn binnenste en pomp je mijn hartslag omhoog.
Ik tik met mijn vingers, tril met mijn voeten en ontpop me in een gesprek tot heuse rapper wanneer mijn spreektempo van vlot naar razendsnel gaat. Nog voor de woorden zijn aangekomen, ben ik al onderweg.
Het heeft even geduurd voordat ik je subtiele invloed in mijn leven leerde doorzien.
Kramp in mijn benen van het snelwandelen, zweetdruppels op mijn rug

van het fietsen, ‘praten alsof ik de sneltrein moest halen’.

De angst om tekort te schieten raak je moeiteloos in haar kern.
Je tempo geeft zin aan mijn leven, alles moet reden hebben, moet snel en efficiënt.
Als ik je hete adem in mijn nek voel, is alleen mijn best doen niet langer goed genoeg. Met één been in het nu heb ik mijn handen al vol aan later.
Nu mijn geduld tot het uiterste op de proef word gesteld, raas je door mijn leven. Als een ware driftkikker maak je de gekste sprongen om me vooruit te laten bewegen.
Geluk dwing je af, maak er dan werk van!
Ik voel hoe Miss perfectionist, Miss Controlfreak je heimelijke blikken toewerpen om je te verleiden tot een waterdicht plan van aanpak.
Deze keer trap ik er niet in, laat ik me niet door je meeslepen.
Wanneer je me vooruit dwingt, ontdek ik de waarde van vertragen.
Laaf me aan luiheid, ga voor gemak en geniet ik van de luxe van treuzelen.
Soms vallen in slow motion de stukjes pas op hun plek.

Leven in het Nu: The next level

Leven in het nu Vroeger, in die goede oude tijd dacht ik het leven te kunnen beheersen met mijn planningen. Dagelijkse to-do lijstjes, doelen die ik dit jaar wilde bereiken, vijf tot tien jaren plannen, you name it, I’ve got it! Trots keek ik naar mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en de voldoening was zeer groot als alles perfect ‘volgens plan’ liep. Dat dat vaker niet dan wel gebeurde, liet ik voor het gemak even achterwege. “Hoe beter ik structureer, hoe meer alles volgens plan zal verlopen”, was mijn theorie. Zo ploeterde ik voort.

Na jarenlang ravijnrennen, kwam mijn leven in 2012 met een klap tot stilstand. ‘Overspannen’ luidde de diagnose en ik kon weer helemaal van voren af aan beginnen met mijn structuur. Sindsdien hou ik me vast aan één goed voornemen: leven in het NU.
Ik begon met mindfulness, mediteren en pakte mijn yogalessen weer op. Probeerde te singletasken en ging met pensioen.
Toen daar vorig jaar de Endobitch in mijn leven kwam, nam mijn vastberadenheid om te leven in het NU alleen maar toe.
Het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. De overactieve stroom aan gedachten is gereduceerd tot een kabbelend beekje en hoe vaker ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren, hoe beter ik er in word.

Leven in het NU gaat me gemakkelijk af tijdens het werken, sporten, kletsen met vriendinnen of schrijven. Het wordt ingewikkelder wanneer ik in het NU bezig met het investeren in de toekomst. Al eerder vertelde ik dat het brouwen van Simpelsapjes niet vanzelf gaat. Naast mijn vrienden Miss Controlfreak, Miss Perfectionist, Drakentemmer, Angsthaas en Slachtoffer, heb ik op uitnodiging van mijn nieuwste vriendin de Endobitch een heel team aan specialisten om me heen gekregen die Mr. Simpelsap en mij helpen om wat leven in de brouwerij te brengen.
Iedere maand ga ik bij hen op visite, een paar keer per week. Wanneer alles ‘volgens plan’  loopt, gooien zij op het perfecte moment alle ingrediënten bij elkaar en kan het Grote Wachten beginnen.
Wachten op later, terwijl ik leef in het NU en de toekomst me lijkt in te halen.
Het is een uitputtingsslag, omdat de Endobitch regelmatig haar lelijke kop opsteekt en me niet met rust lijkt te laten. Ze terroriseert me met buikpijn, rugpijn, misselijkheid, migraine en nog veel meer rotstreken, die erop kunnen wijzen dat er een Simpelsapje aankomt…
Hoop doet leven zeggen ze, maar in dit geval doet hoop vooral pijn. En als blijkt dat er weer niets van gebrouwd is en  ik me besef dat ik volgende maand opnieuw een reeks van bezoeken kan afleggen, zakt de moed me in de schoenen en staat de boel op zijn kop. Slachtoffer wil  haar verdomhoekje, Angsthaas en Drakentemmer zetten een stoeldans in en Miss Controlfreak en Miss Perfectionist kijken vertwijfelt toe terwijl de Endobitch in haar vuistje lacht.
En ten midden van al die chaos zit ik, Simpelsap. Soms wanhopig, soms uitgeput, maar dankbaar voor het NU waar de deur altijd voor mij openstaat.

Level up! Singletasken

 

https://www.youtube.com/watch?v=WxRoNU613LU

Vanaf  ik me kan herinneren, wil ik alles snel en efficiënt doen. Multi-tasken werd dan ook een van mijn favoriete vaardigheden om te oefenen. Tandenpoetsen en beenspieroefeningen doen, of tijdens het haren borstelen meteen mijn Franse woordjes leren. Dat soort werk.
Ik kreeg er een kick van om dingen te combineren, zodat ik meer tijd had voor… uhm.. andere ‘belangrijke’ dingen.

It’s just emotions
Met mijn emoties was het niet anders. Waarom zou je slechts één emotie tegelijkertijd voelen? Vooral met negatieve gevoelens sloeg ik aan het combineren. Ik was boos en teleurgesteld, verdrietig en boos, boos en gefrustreerd.
Boosheid combineert makkelijk met andere emoties, zo weet ik nu.
In mijn vorige blog omschreef ik hoe ik mijn Slachtoffer in het verdomhoekje duwde. Boosheid was zeker een middel om haar daar te houden. Het perfecte masker om niet te laten zien hoe gekwetst, teleurgesteld of verdrietig ik ergens om was.
Bovendien, als ik bovenstaande emoties combineerde met boosheid, waren Drakentemmer, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak meteen van de partij. Koppen rolden, plannen werden gesmeed en ik kon weer even vooruit. Boosheid werd mijn brandstof.
Mijn lichaam paste zich daar feilloos op aan. Zo kreeg ik last van mijn kaken van het ‘even doorbijten’ waren mijn schouders keihard van ‘alle lasten’ die ik wilde dragen en raakten mijn knieën overbelast door het ‘stug doorlopen’. Al die klachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik leerde andere energiebronnen aan te boren. Boosheid werd een plan B, een bron die ik alleen in nood aanboorde.
Eind goed, al goed dacht ik zo.

 Singletasken; accepteren wat is
Niet dus. Toen ik eind vorig jaar gediagnostiseerd werd met die rotziekte, leerde ik dat niet alle klachten te maken hoeven te hebben met je psychische gesteldheid. Soms krijg je ineens een ziekte op je bord waar je het mee mag doen. Alle energiebronnen en karakters werden uit de kast getrokken om er het beste van te maken, maar zeven maanden later moet ik eerlijk bekennen dat ik er nog steeds niet veel van bak. Het voelt alsof ik in mijn eigen SuperSimpelSap – spel zit, door ben naar een volgend level met een nieuwe Eindbaas.

Wat nu voor mij werkt is singletasken. Één ding tegelijkertijd doen, met aandacht. Zo kan ik duidelijkere prioriteiten stellen en boek ik sneller resultaat.
Afgelopen week kwam ik erachter dat dit eigenlijk ook geld voor het ervaren van emoties.  Door één enkele emotie met aandacht te beleven, haal ik er sneller inzichten uit en kom ik sneller tot de kern.
Maar wat is het moeilijk!
Afgelopen weekend was mijn kans. Ik was verdrietig. Alleen maar verdrietig.
Niet  verdrietig en boos of verdrietig en gefrustreerd.  (Ach vooruit, ik was verdrietig en een beetje teleurgesteld. Ik moet ergens beginnen toch)
Maar er werden geen plannen gemaakt, geen oplossingen gezocht, geen verwijten gemaakt. Er werd alleen gehuild. Door mij, omdat ik verdrietig was. En een beetje teleurgesteld.
Tijdens het snotteren werd mij één ding heel erg duidelijk. Leven uit Liefde betekent voor mij dat ik mezelf de ruimte geef om te zijn wie ik ben. Ik ben goed zoals ik ben, ik ben genoeg zoals ik ben.
Maar mijn emoties zijn dat dus ook. Soms voel ik me verdrietig. Alleen maar verdrietig. Dat hoeft niet weggepoetst te worden door goede voornemens, of in een hoekje gezet te worden omdat ‘het leven nu eenmaal doorgaat ofzo’. Nee hoor, net zoals Drakentemmer mag Slachtoffer er zijn. Net zoals blijheid mag verdriet er zijn. Precies zoals ze is.
Door naar het volgende level dan maar!