IJsland – SimpelSap

De dag van de stilte

Ieder jaar wordt er op de laatste zondag van oktober aandacht besteed aan stilte. Gisteren deed ik voor het eerst mee en schreef ik onderstaand verhaal.

De eerste keer dat ik betoverd werd door stilte, was ik in IJsland.
IJsland heeft me gegrepen met haar zalige stilte.
Nooit had ik verwacht dat ik stilte zo intens kon beleven. Ik kon haar proeven, ze smaakte zoet, zacht en romig. Ik kon kilometers ver luisteren, alsof de wind mijn oren mee op jacht nam om nieuwe geluiden te ontdekken en oude geheimen in te fluisteren.
Het was alsof ik de stilte kon inhaleren. IJle lucht, vrij van donderende decibellen en afgeketste achtergrondgeluiden of zwervend gezoem.
Ik kon in haar opgaan en zij in mij. Er was geen afwezigheid van geluid, maar vooral de aanwezigheid van mezelf in het huidige moment. Gretig heb ik de momenten van eindeloze stilte tot me genomen, om ze te koesteren en één voor één weer af te draaien wanneer ik me overvallen voel van het geluid van alledag.
“In een wereld van beweging is stilte een luxeproduct geworden, in een wereld vol afleiding snakken we naar aandacht. En in een wereld van geluid roept de stilte ons als een prachtig muziekstuk aan de andere kant van de bergen. “
Bovenstaande quote uit de film “The persuit of silence” sloeg voor mij de spijker op z’n kop.

Terug in mijn eigen leven voel ik me vaak overprikkeld door geluid. Ik werk in een kantoortuin, fiets dagelijks door het centrum en woon in een kindvriendelijke buurt met de bijbehorende geluiden.
Er is altijd geluid, maar dat hoeft me er niet van te belemmeren om de stilte in mezelf op te zoeken.
Hoe vaak leid ik mezelf af om de kakafonie van mijn eigen onzekerheidsorkest te overstemmen?
Een telefoontje hier, een achtergrondmuziekje daar of het oorverdovende kritische geluid van mijn eigen gedachten. Ik ga er volledig in op en vergeet dat er ook zo iets bestaat als ruimte voor rust en aandachtig luisteren. Aandachtig luisteren zorgt ervoor dat ik kan onderzoeken wat er leeft.
Om me heen, in een ander en in mezelf.
In stilte leer ik me opnieuw verbinden met mijn eigen ik. Ik zie mijn monsters, hoor mijn kritische gedachten en ontdek welke boodschap het luidst klinkt.
Ik daal verder af in stilte en ontdek dat de fluisterende stem van mijn intuïtie nooit opgehouden is met praten. Wanneer ik me meer verbonden voel met mezelf, zie ik mijn verhaal en alle rollen die ik daarin speel. Ik zie welke meningen de weg leiden en welke de route versperren. Ik kan bewust kiezen welke gedachten ik loslaat en welke ik omarm, om vervolgens lichter verder te gaan.
In stilte kan ik beseffen dat ook iedereen om me heen een verhaal met zich meedraagt en dat ik slechts enkele scenes zie van een complexe verhaallijn.
Stilte is een gulle gever. Ze verdiept mijn empathisch vermogen, verbreed mijn blik en vergroot mijn zelfkennis. Het enige dat ze van me vraagt is dat ik de tijd neem om haar mijn onvoorwaardelijke aandacht te geven.
Ze is er altijd en overal, ik hoef alleen maar te luisteren.

IJslandse verhalen: Aurora

Vandaag mijn (voorlopig) laatste IJslandse verhaal.
De vorige keer zijn we haar misgelopen. We durfden bijna niet te hopen, maar bleken geluk te hebben. Tijdens ons verblijf in IJsland mochten we haar maar liefst vijf keer aanschouwen. Iedere keer was uniek en indrukwekkend.
Onderstaand verhaal schreef ik tijdens onze reis in IJsland, in de hoop mijn ontmoetingen met Aurora zo zorgvuldig mogelijk te kunnen bewaren.

21 September 2016

Lieve Aurora,
De eerste keer dat we je najoegen, met een hart vol hoop, werden we meedogenloos teleurgesteld. Het landschap raakte ons diep. Jouw verschijning zou de kers op de taart zijn, een hoopvolle afsluiting van een vernietigend jaar.

Je bleef weg.
De teleurstelling was schrijnend en ook al waren we dankbaar voor al het moois dat we mochten bewonderen, jouw afwezigheid knaagde aan ons vakantieplezier.
Volgende keer beter. Een schrale troost, want wanneer zouden we weer terugkeren naar het land van vuur en ijs?
IJsland plantte het zaadje van heimwee in ons hart.
Negen maanden heb ik naar je uitgekeken, op je gewacht en over je gedroomd.

Toen we vorige week in het vliegtuig stapten, was ik uitgeput en gespannen. De afgelopen weken hadden hun tol geëist. Ik keek uit naar de stilte, naar de weidsheid en naar de dramatische landschappen die dwingen om in het nu te blijven. In één oogopslag is de wereld weer anders…Met één keer knipperen heb je het al gemist.
De gedachte aan jou had ik ver weggestopt.

In het oosten aangekomen, werd ik overrompeld door de herfst. De zon kleurde met haar gouden gloed de bladeren rood, oranje, geel en koper. De wind stak op, waaide alle woorden weg, zodat ik alleen in stilte de felste regenbogen kon bewonderen.
Die avond zag ik jou voor het eerst.
Een regenboog in het donker, kleurde groen, blauw, rood en paars en benam me meteen de adem. Met mijn wangen nat van ontroering keek ik hoe je je voortbewoog in de heldere lucht. Het leek alsof er engelen dansten in de hemel, alsof God zelf zijn schepping opnieuw kleurde. Het was zo snel voorbij als het was begonnen.
Je hebt me geraakt.
Je hebt de hoop weer laten groeien in mijn hart, mij laten zien dat wonderen bestaan en niets onmogelijk is.

22 september 2016
Ik had je gezien en snakte naar meer. Vandaag was ik bang dat ik je had gemist. Ik liet me opjagen en proefde de frustratie toen de lucht bewolkt bleek te zijn en miezer treiterend op me neerdaalde.
Ik trok me terug in de auto, liet de angst uitrazen en besloot mijn gedachten te verzetten.
Opnieuw verscheen je. Nu rustiger en serener. Traag trok je je sporen door de lucht, veranderde van richting en vulde de hemel met jouw aanwezigheid.
Ik zag symbolen van vroeger en later en ging Nu totaal in je op.
Hij, jij en ik, meer was er niet op dat moment. Meer had ik niet nodig. Je omringde ons, liet je kleurige licht stralen en vervulde ons met bewondering en dankbaarheid. Jouw schoonheid is niet te bevatten, de manier waarop je ons hebt geraakt evenmin.
Ik heb er geen woorden voor, maar jouw verschijning staat in mijn hart geschreven.

IJslandse verhalen: Vik

Januari 2016
Na dagen van schemering, dikke wolken en veel sneeuw zagen we aan jouw voeten hoe de IJslandse zon geboren werd. De hemel kleurde felroze en de wolken vloeiden moeiteloos over in de witte schuimkoppen. Hoe vaak de zee ze ook terugtrok, met onvermoeibaar verlangen bestormden zij keer op keer het strand, vastbesloten om deze keer te blijven.
Ik lachte om de koppigheid en besloot dezelfde vastberadenheid te tonen in mijn leven.
Hoe vaak mijn hoop zich ook zal vermengen met het zout van mijn tranen, mijn wensen blijven het bestormen waard.
De sneeuw trok haar eigenzinnige patronen door het gitzwarte zand. Hielp me herinneren dat een pad ontstaat met elke stap die ik zet.
De wind raasde door de branding, ving flarden van onze gesprekken op en nam ze mee, om ze ver weg weer los te laten. Soms is stilte het enige dat past.
Ik sloot mijn ogen en deed opnieuw een poging om de eindeloze ruimte in te ademen.
Als ik vrede zoek in mezelf, is dit de plek om naar terug te keren.

September 2016
In gedachten ben ik al vele malen naar je teruggekeerd.
Nooit stel je me teleur. De herinnering aan je eindeloze stranden, je statige rotsen en het gebulder van de wind brengen keer op keer rust en vrede in mijn gemoed.
Mijn voeten hebben de IJslandse bodem weer geraakt en ik hunker naar ons weerzien.
In negen maanden is er zoveel gebeurd. Mijn wereld keerde ondersteboven en weer terug. Ik viel heel vaak, stond nog vaker op en nu ben ik weer hier, bij jou.

Blij ren ik door je zwarte duinen, op naar je horizon.
Je golvenkracht nog net zo hevig, je schoonheid nog net zo overdonderend.
De wind duwt me over je zwarte stranden. Deze keer ligt er geen sneeuw en ik verbaas me over de diepte die één enkele kleur in zich kan hebben.
Ik jaag achter de golven aan, die op hun beurt grijpen naar mijn schoenen.
Een lachbui uit een ver verleden rolt plots door mijn buik.
Soms is het leven zwart en zwaar maar kan het tegelijkertijd licht en luchtig zijn. Zelfs met natte voeten!
Mijn tranen van het lachen vermengen zich met regendruppels. De zon raakt mijn wangen en bij ons afscheid schittert er een felle regenboog.
Lieve, mooie Vik, jij laat het kind in mijn ontwaken. Laat me verwonderen en verbazen en verrast me met de kleine inzichten die je verstopt in je meeslepende schoonheid.

IJslandse verhalen: het weerzien

Na 2,5 week vakantie ben ik vandaag weer begonnen met werken. Om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden, deel ik de komende tijd op maandag mijn IJslandse verhalen.
Omdat ik geen week kan wachten, begin ik deze serie op dinsdag 😉
Vandaag: het weerzien.

Je kou deed mijn hart opvlammen, je oorverdovende stilte snoerde zelfs mijn grootste monsters de mond. Je verlammende schoonheid stopte de tijd en je sneeuwwitte omhelzing deed al mijn zorgen verdwijnen. Nog voordat het afscheid kwam, beloofde ik je mijn terugkomst.

Negen maanden droeg ik mijn heimwee met me mee. Toen ons weerzien een feit werd, huppelde mijn hart. Zorgvuldig had ik mijn terugkomst voorbereid, vastbesloten om van elke stap naar je toe een feestje te maken. Het leven had andere plannen. Schopte mijn voorbereidingen aan de kant en overspoelde me met gemis, verdriet, stress en lastminute lessen. Net zo uitgeput als de vorige keer keek ik reikhalzend naar je uit. Met een hoofd vol gedachten en een lichaam vol stress stapte ik het vliegtuig uit, verlangend naar je rust en ruimte. De angst voor teleurstelling fladderde in mijn achterhoofd, maar bij de eerste glimp die ik van je opving wist ik dat dit nergens voor nodig zou zijn.

Lief IJsland, wat heb ik je gemist.
Je aanblik ontroert me direct met je talloze tinten groen. De wind trekt de tranen uit mijn ogen en je koude omhelzing beneemt me meteen de adem. Ik sta te popelen om je beter te leren kennen. Af te dalen naar je donkere diepten en de klim te maken naar je eenzame hoogten.
Eindelijk weer terug!

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam. Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in. Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

XXX