Ieder jaar wordt er op de laatste zondag van oktober aandacht besteed aan stilte. Gisteren deed ik voor het eerst mee en schreef ik onderstaand verhaal.
De eerste keer dat ik betoverd werd door stilte, was ik in IJsland.
IJsland heeft me gegrepen met haar zalige stilte.
Nooit had ik verwacht dat ik stilte zo intens kon beleven. Ik kon haar proeven, ze smaakte zoet, zacht en romig. Ik kon kilometers ver luisteren, alsof de wind mijn oren mee op jacht nam om nieuwe geluiden te ontdekken en oude geheimen in te fluisteren.
Het was alsof ik de stilte kon inhaleren. IJle lucht, vrij van donderende decibellen en afgeketste achtergrondgeluiden of zwervend gezoem.
Ik kon in haar opgaan en zij in mij. Er was geen afwezigheid van geluid, maar vooral de aanwezigheid van mezelf in het huidige moment. Gretig heb ik de momenten van eindeloze stilte tot me genomen, om ze te koesteren en één voor één weer af te draaien wanneer ik me overvallen voel van het geluid van alledag.
“In een wereld van beweging is stilte een luxeproduct geworden, in een wereld vol afleiding snakken we naar aandacht. En in een wereld van geluid roept de stilte ons als een prachtig muziekstuk aan de andere kant van de bergen. “
Bovenstaande quote uit de film “The persuit of silence” sloeg voor mij de spijker op z’n kop.
Terug in mijn eigen leven voel ik me vaak overprikkeld door geluid. Ik werk in een kantoortuin, fiets dagelijks door het centrum en woon in een kindvriendelijke buurt met de bijbehorende geluiden.
Er is altijd geluid, maar dat hoeft me er niet van te belemmeren om de stilte in mezelf op te zoeken.
Hoe vaak leid ik mezelf af om de kakafonie van mijn eigen onzekerheidsorkest te overstemmen?
Een telefoontje hier, een achtergrondmuziekje daar of het oorverdovende kritische geluid van mijn eigen gedachten. Ik ga er volledig in op en vergeet dat er ook zo iets bestaat als ruimte voor rust en aandachtig luisteren. Aandachtig luisteren zorgt ervoor dat ik kan onderzoeken wat er leeft.
Om me heen, in een ander en in mezelf.
In stilte leer ik me opnieuw verbinden met mijn eigen ik. Ik zie mijn monsters, hoor mijn kritische gedachten en ontdek welke boodschap het luidst klinkt.
Ik daal verder af in stilte en ontdek dat de fluisterende stem van mijn intuïtie nooit opgehouden is met praten. Wanneer ik me meer verbonden voel met mezelf, zie ik mijn verhaal en alle rollen die ik daarin speel. Ik zie welke meningen de weg leiden en welke de route versperren. Ik kan bewust kiezen welke gedachten ik loslaat en welke ik omarm, om vervolgens lichter verder te gaan.
In stilte kan ik beseffen dat ook iedereen om me heen een verhaal met zich meedraagt en dat ik slechts enkele scenes zie van een complexe verhaallijn.
Stilte is een gulle gever. Ze verdiept mijn empathisch vermogen, verbreed mijn blik en vergroot mijn zelfkennis. Het enige dat ze van me vraagt is dat ik de tijd neem om haar mijn onvoorwaardelijke aandacht te geven.
Ze is er altijd en overal, ik hoef alleen maar te luisteren.