Categorie: Avonturen

Jarenlang keken we toe hoe anderen vertrokken naar de plek waar het leven Anders was.
De plek waar ze samenkwamen, neerstreken met hun hyperactieve hordes kinderen.
Waar er gelachen en gerend werd, waar er altijd muziek klonk en iedere stap een mijlpaal was.
Waar er vertederd werd gekeken naar maatje 56 en kleine sokjes en bolle buiken liefdevol werden bewonderd en geaaid.
Waar ervaren bewoners hun “Nou.. wacht maar tot,…” inleiding te pas en te onpas uitrolden tegenover hun minder ervaren buren en trauma’s en onderdrukte frustraties feilloos werden vermengd met ‘goede bedoelingen’ en ‘liefdevol advies’.
De plek waar ze verstrikt raakten in concurrentiestrijdjes, al watertrappelend hun onzekerheden als ballen onder water bleven duwen, want “ doet die van jou dat nog niet? Nou, die van mij allang” en “mag zij dat van jou? Nou, ik maak daar meteen korte metten mee!”

De plek van alle verantwoordelijkheden, eeuwige overprikkeling en slepend slaaptekort, waar zij zich stiekem aan probeerden te onttrekken wanneer wij weer eens op bezoek waren.
Daar waar zij het gemis van hun oude leven ons heimelijk keer op keer weer toevertrouwden. “Want ouder zijn is ook niet alles”. En: “Je hebt geen idee wat moe zijn is totdat je MOE-der bént”.
Gevolgd door het steevaste ‘ maar we zijn vooral dankbaar dat dit ons is gegund’ wanneer ze zich per ongeluk iets teveel van die donkerte lieten ontglippen en zich misschien wel realiseerden dat hun verloren vrijheid iets anders was dan ons huidige gemis.

Ineens was de boot aan en zaten we er boven op.
De stroom van babyshowers, genderreveals, bellypaintings, kraamborrels vol babyroze en babyblauw, glitters, ballonnen en slingers kwam op gang. Gepaard met mondkapjes, vaccins, teststraten, social distancing, quarantaines en complotten maakten we eindelijk, na 8 jaar hopen en wensen die oversteek.
Het medelijden en medeleven werd medeblijdschap. We werden overspoeld met kaartjes, cadeautjes, appjes en lieve woorden. Nooit had ik kunnen bedenken dat zoveel mensen ons meegedragen hebben in gedachten en in stilte zoveel liefs naar ons stuurden.

De mensen die ons voorgingen zijn uit het zicht verdwenen. Genieten van hun herwonnen vrijheid nu hun kroost welbespraakt, zindelijk en zich in zekere mate zelfstandig de wereld eigen maakt.
Soms komen we oude bekenden tegen, met een nakomertje of een tweede leg, maar dat is toch anders. De droom dat we elkaar hier écht weer zullen ontmoetten heb ik nu voorgoed laten varen.
De basis van ons kamp is gebouwd op jarenlange teleurstellingen en de bevrijdende conclusie dat het leven niet maakbaar is.
Dus wie maakt ons wat?
We bouwden op in een wereld die finaal afgebroken werd.
Groeiden nader tot elkaar terwijl 1,5 meter de norm was en werden overspoeld met vertrouwen en liefde in een tijd waarin wantrouwen en angst de boventoon voerden.

Ach, Kamp Kindervreugd.
Het was ongelooflijk dat ik mijn droom in vervulling zag gaan, maar het brak mijn hart dat mijn lotgenoten geen lotgenoten meer waren. Ik durfde eerst niet te vertellen dat ik onderweg was. Durfde niet te klagen over de angsten, de onzekerheden, de irritaties en de frustraties.
Dankbaarheid is de lat en ik mag er niet aan onderdoor gaan.
Maar het is waar.
Alle verantwoordelijkheden, de eeuwige overprikkeling, het slepende slaaptekort zijn overweldigend.
Net zoals de diepte van mijn liefde, de veerkracht van mijn geduld en de verrassende vertedering die me dagelijks overvalt.
Moeder zijn is het meest intense, non dualistische dat ik ooit heb meegemaakt in mijn leven.
Het is voor altijd en/en.
Moe en tóch de energie vinden om de dag met ons vaste bedritueel af te sluiten.
Boos en tegelijkertijd de lachkriebels voelen omdat ze me verrast met een grappige uitspraak.
Overprikkeld zijn en haar toch dichtbij me willen houden omdat ik zo geniet van haar geklets en haar gekke acties.
Gefrustreerd zijn en dankbaar.
Uitkijken naar de toekomst en weemoedig terugkijken naar haar babytijd.

Omringt door een spiegeltje dat me haarfijn aanvoelt, uitvergroot en terug spiegelt wat ik misschien liever niet had willen zien.
De flonkering in haar ogen die een heuse spotlight wordt als ik haar aan het einde van de dag op kom halen.
Hoe ze me dan in de armen vliegt en in het volle licht van haar liefde zet.
Gewoon, omdat ik er ben.
Het eindeloze oefenen met zachter zijn voor mij en mezelf de liefde te gunnen die ik haar zo moeiteloos geef.

“Voor eeuwig en altijd”