Wij dromen vooruit


Wij dróómden vooruit,
Streken neer in de Vrijstad aan de Lek
Tussen velden en wegen
Werkten we, bouwden we en hoopten we
Op een vrije republiek
Op thuiskomen
of op naar huis gaan
Wij droomden vooruit
Maar het verleden haalde ons in
Met haar kleine weggestopte, stille dromen over…
… sudah, laat maar..
Voorwaarts moeten we gaan

Wij droomden vóóruit
Boze dromen
Volgepakt met groots gemis en sterke idealen
Gemedicaliseerd, weggesubsidieerd
omgekocht of omgelegd,
in slaap gesust met zoete beloften
Alwéér!
WIJ kenden onze plaats
Maar de toekomst riep
En het verleden schreeuwde in stilte
Zó hard dat het ons de adem benam
Maar wij rouwen niet,
Wij bouwen!

Wíj droomden vooruit
Tussen heesterhagen, touwtjes uit brievenbussen en ons pleintje voor de deur
Probeerden wij te grijpen
Wat onze opa’s en oma’s nooit hebben gehad
We volgden de verhalen van onze ouders
En verzamelden
Het zand uit de ogen
Het zout uit de wonden
Wij rouwden en wij bouwden,
Leerden langzaam te vertrouwen
Op samen én op zelf
Want wij delen om te helen

Voor jou
Dromen wij vooruit 
Eren we wat we hebben gekregen
Laten we los wat we niet meer nodig hebben
Missen we wat we ooit hebben gehad
En verheugen we ons op wat er nog gaat komen

Laat je voeden door je wortels
Baan je eigen weg naar je licht
Koester wat je gegeven is
Neem mee wat je wil doorgeven
Groei is geen verraad

Met jou
Delen we de glans na alle weerstand
Dansen we
over gebaande paden, nieuwe wegen en geslagen bruggen
Met jou
Dromen we vooruit

Rije rije rije in een wagentje… (En als je dan niet rije wil, dan draag ik je)

Het zwarte gevaarte staat gestald in de gang.
Tot nu toe heb ik het hardnekkig genegeerd.
Iedere keer dat ik er lang liep, dacht ik diep na over andere dingen, bekeek ik details in de hal of drukte ik weg wat er in me op dreigde te komen.
Ik durf niet.
Ze zeggen dat het maar een paar meter is naar de winkel – het enige wat ik NIET moet doen is door rood lopen
Ze zeggen dat de kinderen vastzitten, dat ik ze heus niet kwijtraak,
Ze zeggen dat er voor alles een eerste keer is, dat ik het heus wel kan, dat ik binnen een kwartier vast terug ben.
Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar er is niets dat me geruststelt.
Ik ben te lomp, te onervaren, te nieuw.
Met mijn winterjas aan zie je mijn blauwe uniform niet.
De kinderen lijken niet eens op mij, maar toch ben ik bang.
Bang voor de vertederende blikken op de meisjes in de wagen.
Bang voor het glimlachje van herkenning in het voorbij gaan.
Bang voor het praatje dat kan komen.
Bang voor de vragen die ik niet kan beantwoorden.
Bang voor de reactie van de ander als ik door de mand val.
Bang want ik ben gewoon geen moeder, ik ben alleen maar aan het werk.

We gaan.
Met bibberbenen duw ik het zwarte gevaarte voor me uit, manoeuvreer me langs deuren en poortjes. Het sturen gaat soepeler, de wagen is minder zwaar. Alleen het gewicht op mijn schouders blijft hardnekkig doordrukken.
Als we op straat zijn, zie ik hun hoofdjes.
Een hoofdje met zachte zoutenpeper kleurige pijpenkrullen dat van links naar rechts draait. Een hoofdje met zwart steil haar dat achterover leunt en alles over zich heen laat komen.
Twee hoofdjes die rondkijken, observeren en leren. Die naar mij omhoog kijken om te kijken of ik heb gezien wat zij zagen. Vingertjes die wijzen, een hoge lach en een stemmetje dat mijn naam roept om te checken of ik er nog wel ben.
Ik ben alleen geen moeder, ik ben gewoon aan het werk.
Twee hoofdjes draaien op volle toeren en mijn hoofd staat eindelijk stil.

Kinderloos Compleet

‘Hoeveel kinderen heb je?’
Ik sta bij het aanrecht en peil voorzichtig of de zorgvuldig gekolfde melk op de goede temperatuur is om aan haar baby te geven. Ik glimlach sneller dan ik mijn antwoord vind.
‘Helaas geen.’ Ze deinst een beetje terug, haar ogen worden groot.
‘Oh sorry, je bent zo goed met kinderen, ik ging er vanuit dat je ook moeder was.’
Mijn hart staat open om haar warme woorden te ontvangen.
Het ruwe randje van gemis voel ik bijna niet.
‘Dank je wel!’
De stilte die valt hangt wat ongemakkelijk tussen ons in.
‘Oh, ik weet zeker dat als het juiste moment er is..’
Ze zwijgt weer, draait wat heen en weer op de bank. Als ik naar hen toe kom lopen met de fles in mijn hand, strekt haar baby blij haar armpjes naar me uit. Ik schud glimlachend mijn hoofd en geef de fles aan haar moeder.
‘Volgens mij drink jij het lekkerst bij jouw mama op schoot schat.’
We kijken beiden hoe haar kind met beide handen het flesje vastgrijpt en begint te drinken.
Ik haal mijn schouders om en blijf even staan.
‘Dat juiste moment, wie weet! Tot die tijd heb ik jouw kindje en al haar vriendjes en vriendinnetjes hier om voor te zorgen.’
We kijken elkaar glimlachend aan en niet lang daarna verdwijnt ze met haar dochter door de deur naar buiten. Ik zet de schone vaat in de keukenkast, ruim het laatste speelgoed op en til de stoelen omhoog terwijl ik nadenk over haar woorden.
‘Als het juiste moment er is..’
Wat hebben we lang gewerkt naar het juiste moment. Vroeger, toen we nog dachten dat het leven maakbaar was en geluk was af te dwingen. We hadden een compleet plaatje in ons hoofd en wilde dat helemaal. We fantaseerden over de juiste leeftijd om een gezin te stichten, kochten een huis op de groei en ik paste mijn ambities aan op een baby uiteindelijk niet kwam.

Zij schrijft dat zij compleet is. De mama-blogger met drie dochters durft met zekerheid te zeggen dat ze niet voor een vierde kindje gaan, omdat hun gezin af is. Toch blijft het kriebelen. Ze bespreekt het met andere mama’s die zich ook ‘af’ voelen. Ze zijn blij dat hun kinderwens achter de rug is, dankbaar voor het complete gevoel, maar kijken met heimwee terug op de mooie mijlpalen van hun zwangerschappen en kraamtijd.  
En wij? Wanneer zijn wij dan af? Wanneer ben ik eindelijk compleet?
Mijn hart is blijven breken tot ik het openbrak. Alle plaatjes van compleetheid zijn langzaamaan vervangen door een diepe dankbaarheid voor wat er nu is.
De hoop, de vrees, het verdriet en de verheuging, ze zijn er allemaal.
Nog steeds.
Ik zie ze niet langer als solo artiest, maar als de complete band van verlangen die ze vormen om mijn wens. Soms klinken er liedjes van gemis, andere dagen liedjes van verlangen. Soms dans ik op het ritme van mijn vrijheid en soms overvalt een ballade van bedroefdheid me wanneer ik plots word geconfronteerd met mijn onvervulde wens. Het maakt niet meer uit. Muziek is muziek en ik dans, welke melodie er ook klinkt.

Een nieuw leven

Ik wilde een nieuwe leven.
Twee harten in plaats van één, trappelende voetjes in mijn buik.
Ik wilde een nieuwe fase van korte nachten en grote dromen. Met nieuwe ogen naar de wereld kijken, alles opnieuw beleven voor de eerste keer.
Mijn kinderwens was lange tijd de motor van mijn bestaan.
Als klein meisje twijfelde ik aan alles, maar één ding wist ik zeker; later als ik groot ben, word ik moeder. Ik ging braaf naar school en haalde mijn diploma’s. Ik keek de kunst van het moederen af van mijn moeder en tantes en oefende op mijn zusje. Ik werd mantelzorger en leerde al vroeg dat liefhebben loslaten is. Ik leerde dat je geen mensen kunt helen als je eigen hart gebroken is en stortte mezelf volledig op het helen van mij. Ik las honderden zelfhulpboeken, ging in therapie en volgde allerlei trainingen en workshops. Ik groeide groter en hongerde naar meer.
Ik wilde zelfstandig en heel zijn, gediplomeerd en belezen. Ik wilde een stabiele, geweldige relatie met de liefde van mijn leven. Ik wilde een vast contract met een stabiel inkomen, een goede basis voor mijn baby.
Voor minder zou ik het niet doen.

En toen was het moment daar. Later voelde als nu en ik voelde me groot.
Ik had een stabiele, liefdevolle relatie met een geweldige man en we maakten plannen om te verhuizen naar echt ‘grotemensenhuis’.
We streken neer in een rustige groene buitenwijk, met voor een schooltje en achter een speeltuin. Tijdens het klussen hoorden we de kinderen spelen en als ik wachtte op het koken van mijn theewater, keek ik dromerig uit het keukenraam.
Nog even en dan zouden onze kindjes spelen op het veld dat meer mos was dan gras. De kamers naast onze slaapkamers stonden leeg, maar ademden blije toekomstdromen over kibbelende kinderen, ochtendspits en bergen vol wasgoed. Nog een paar jaar en dan zou ik de weg oversteken om onze kinderen naar school te brengen voordat ik naar mijn werk zou gaan.
Mijn werk. Een aantal jaren eerder struikelde ik over mijn monsters het donker tegemoet en besloot ik van carrière te veranderen. Ik bluste mijn idealen en koos voor stabiliteit, voorspelbaarheid, veiligheid en vastigheid. De vurige ambities van vroeger, maakten plaats voor rationele, verstandige keuzes voor later. Dit was de plek waar ik mijn basis kon vormen voor ons gezin. Dus ik bleef.

We droomden, we hoopten en probeerden. Tevergeefs.
Ik maakte kennis met de Endobitch  en moest leren leven met haar bestaan. We riepen hulptroepen in en het maken van een baby werd ineens een groepsproject.
We piekerden, werden teleurgesteld en wilden opgeven. We gingen door.
Alles komt goed, als je maar wil. Gewoon doorgaan en je best blijven doen.
Later als ik groot ben, word ik moeder. Nu het niet wilde lukken, voelde ik me kleiner dan ooit. Ik voelde me geknakt in mijn creatiekracht.
Waarom kan ik geen nieuw leven creëren?
Wat is er mis met mij?
Wat heb ik verkeerd gedaan?
Is dit een straf?
Mijn overtuiging van de maakbaarheid van het bestaan was het anker dat me op mijn plek hield en ervoor zorgde dat ik vol kon blijven houden. Het was een dierbare illusie waar ik maar geen afscheid van wilde nemen.
Toch heb ik het gedaan.

Ik liet los en kreeg een nieuw leven.
Met één wild kloppend hart en trappelende vlinders in mijn buik. Met kleine stapjes en grote dromen. Een nieuwe fase waarin radicale zelfliefde de motor is van mijn bestaan. Door te kijken vanuit liefde zijn mijn ogen weer als nieuw en zie ik alles opnieuw voor de eerste keer. Vol verwondering en verbazing. Iedere dag werk ik eraan om van mezelf te houden zoals ik ben – flaws and all- en leer mezelf toe te juichen tijdens iedere stap in mijn proces. Ik wil de vriendin voor mezelf zijn die ik verdien, omdat ik geloof dat vrede in jezelf leidt naar vrede om je heen. Ik stretch mijn comfortzone en onthoud dat de engste situaties de spannendste verhalen opleveren.
Ik heb afgerekend met schuld en schaamte en deel mijn verhalen, omdat ik geloof dat verhalen ons met onszelf en elkaar verbinden en kunnen helpen in heling en groei.
Mijn vrouw-zijn hoeft geen functie te hebben om waardig te zijn, ik bepaal de kaders van mijn bestaan en ik heb besloten dat ze net zo vloeiend mogen zijn als de stroom waarop ik me laat meevoeren in dit leven.

Ik kwam terug bij AcaMina en mijn creatiekracht is sterker dan ooit.
Simpelsap is waar ik mijn verhalen met je deel en AcaMina is de plek waar ik jou help met de jouwe. Als Lifestory Coach help ik je graag bij het vastleggen, verbouwen of vieren van je verhaal.
Als je je eigen beste vriend(in) kunt zijn en vanuit radicale zelfliefde jezelf kunt toejuichen, wordt de wereld vanzelf een vredigere plek.
Voor minder ga ik het niet doen.

Leven met een wens die ik dolgraag in vervulling zou zien gaan is soms een hele grote uitdaging.
Het is verdrietig, frustrerend en moeilijk. Soms voel ik me eenzaam en onbegrepen, worstel ik met gevoelens van jaloezie en bitterheid. Ondanks dat heb ik meer gekregen van mijn onvervulde kinderwens dan dat het me heeft gekost. Het heeft me bevrijd van de illusie van maakbaarheid en teruggebracht naar mijn eigen creatiekracht. Het heeft me gedwongen om mijn leven opnieuw vorm te geven en heeft me helpen beseffen dat ik alleen kan bijdragen aan de wereld als ik geloof in wie ik ben en wat ik kan.
Het heeft de relatie met mezelf en met Mr. Simpelsap verdiept en ervoor gezorgd dat we dichterbij elkaar zijn dan ooit.
Ongewenst kinderloos zijn is de meest verrijkende, bevrijdende ervaring in mijn leven, waar ik nog dagelijks de vruchten van pluk.
En daar maakt AcaMina graag Simpelsap van ?

PS. Nog 3 nachtjes slapen en dan komt mijn allereerste E-Book uit.
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en je krijgt jouw gratis exemplaar in je mailbox!

Als boeken konden praten..

Ik ben in de bibliotheek, omringd door boeken. Statig staan ze in hun kasten, gestructureerd op genre en alfabet. Van jongs af aan sleep ik met meer boeken rond dan ik eigenlijk kan dragen en verdiep ik me gulzig in hun geheimen. Ik snuffel door passages, bestudeer de hoofdstukken en droom weg bij mooie zinsneden. Fantaserend over dubbelzinnige beweegredenen, analyseer ik de karakters tot op detail.Hoe zou het zijn als een boek zou kunnen praten?
Als ik elke vraag kon stellen die in me opkwam, elke analyse kon laten checken door de hoofdpersoon en struikelend over mijn eigen vooroordelen en interpretaties dichterbij de kern kwam van écht contact? Hoe zou het zijn als een boek zich écht voor me zou openstellen en me kans zou geven om zijn of haar ware boodschap te lezen?

Vandaag kan dat écht.
Ik ben in de bibliotheek, omringd door mensen.  Groot en klein, dik en dun, blank en bruin. Schuchter lachend of joviaal pratend.  De mensen om me heen zijn levende boeken, actief voor de Human Library. De Human Library is een Deens initiatief, dat mensen uitnodigt om hun vooroordelen te onderzoeken en met elkaar in gesprek te gaan. Zaterdag 25 november is de Human Library open voor Eindhovens publiek, maar vandaag krijg ik een voorproefje.
Ik kijk in de mooie ogen van een grote man. Met luide stem vertelt hij over schuld, schaamte en de praktische moeilijkheden wanneer je na detentie terugkeert in de maatschappij.
Een sprankelende dame met de boektitel ‘dikke vrouw’ vertelt me over haar reizen, haar avonturen en haar liefde voor het leven. Deze vrouw zit zo vol levenslust en leergierigheid dat ik alleen maar kan hopen dat een beetje van haar vreugdevuur op me overslaat.
En dan die stoere statige vrouw, die zo groots is in haar kwetsbaarheid. Onder de titel ‘gepest en misbruikt’ vertelt ze in vogelvlucht over de momenten in haar leven die haar het meest hebben gevormd. Ze strijdt tegen stigma’s, overlaadt me met kleine en grote levenslessen en legt me uit hoe ze kiest voor haar herstel. ‘Herstellen is de beste versie van jezelf worden’ en dat kan ik alleen maar beamen.
Het is zo makkelijk om verdwaald te raken in mijn eigen interpretaties, oordelen en verkokerde visies.  Discussies lijken te verharden en zo wordt het steeds moeilijker om de mens achter de mening te blijven zien.
‘Iedereen heeft (voor)oordelen en daar hoef je niet bang voor te zijn.’ zegt een vrijwilliger.
‘Je hoeft niet bang te zijn om het beestje bij de naam te noemen. Dus iemand is suïcidaal of psychotisch, autistisch of hooggevoelig, nou en? Benoemen mag, stigmatiseren niet.’  Vult een van de ‘boeken’ aan.
Als ik maar lang genoeg met iemand praat, ontdek ik steeds opnieuw dat er meer overeenkomsten zijn dan verschillen. Daarom vind ik dit zo’n mooi initiatief.


Nieuwsgierig geworden?
Aanstaande zaterdag is de Human Library van 13.00-17.00 in de bibliotheek in Eindhoven.
Daarna komen ze op nog veel meer plekken in Nederland. Kijk voor een overzicht op: http://thehumanlibrary.nl/

#Metoo: Brief aan mijn dader

Je kwam, nam en overwon, maakte van mij een vrouw in een meisjeslijf.
Overschreed grenzen die ik nog niet had gevonden, eigende toe wat van mij had moeten blijven.
Je verwoestte wat nog moest groeien, besmette mijn potentie met een verstikkende schaamte.
Je voegde extra dimensies toe aan mijn wereld, de complexiteit overviel me met al haar kracht.
Jij hebt mij dit aangedaan.

Ik leerde dat vrienden vijanden kunnen worden en bondgenoten daders.
Ik leerde dat een dode mond niet betekent dat het verhaal ophoudt met schreeuwen.
(Ik ben alleen de enige die het hoort)
Mijn trauma’s draaiden op de achtergrond en ik leefde op het ritme van mijn verdriet.
Ik leerde te vechten.

Te vechten voor mij.
Voor mijn eigen-waardigheid, eigen – wijsheid en eigen- zinnigheid.
Voor naïviteit, impulsiviteit, blind vertrouwen en grenzeloze liefde.
Misschien is “life a battlefield”, maar ik trek me terug.
Ik heb gevochten om terug te krijgen wat ik had verloren.
Het blijkt nooit verloren zijn gegaan.
Het zat gewoon verstopt.

Heel lang heb ik gedacht dat het om jou ging.
Over wie je was, wat je koos en wat je me hebt aangedaan.
Over de verhalen waarin jij de dader was en ik het slachtoffer.
Over alles wat je me hebt afgenomen
Over hoeveel levensvreugde me dat heeft gekost.
Maar zo interessant ben je eigenlijk niet.

Ik heb het leed gedragen en gekoesterd.
Ik heb het slachtofferschap omarmd.
Mijn taboe is doorbroken.
De rekening met schuld en schaamte is vereffend.
Ik ben (ge)heel(d), écht gebroken was ik nooit.

Dag meneer die ooit mijn dader was.
Ik heb je niet meer nodig.
Het ga je goed.

Kamp Kinderloos. Over vallen, opstaan en herkaderen

Ooit waren we met een hele groep.
We dansten van de ene mijlpaal naar de volgende. Samenwonen, trouwen, een huis kopen..
Iedereen had een eigen volgorde  en we troffen elkaar in Kamp Kinderloos.
Het kamp waar gefeest en gefantaseerd wordt. Waar we balanceren tussen ‘We zijn er nog niet aan toe’ en ‘Zullen we het toch proberen?’ Waar er heftig gespeculeerd wordt over wie de volgende zal zijn en of er een jongetje of meisje onderweg is.
Het kamp waar zwanger worden een roze wolk is en kinderloosheid een keuze.

Nog voor we onze basis hadden opgezet, vertrokken de eersten al naar het volgende kamp. We leefden mee, blij en opgewonden over hun toekomst. We zagen onze vrienden transformeren in vaders en moeders, met slapeloze nachten en onvoorwaardelijke liefde. Vertederd keken we naar de baby’s die hun leven zoveel intenser en rijker maakten.  We hoorden de verhalen over totaalrupturen, toeschietreflexen en tandjespoep.
Zij gingen ons voor als verkenners en wij zouden hen over niet al te lange tijd volgen. Tevreden keerden we terug naar Kamp Kinderloos.
Alles gebeurt op het juist moment, dat van ons was simpelweg nog niet gekomen.

In de jaren die volgen wordt het kamp leger en leger. Steeds meer mensen vertrekken naar de volgende fase.
Mr Simpelsap en ik doen verwoede pogingen om het kamp te verlaten, maar glibberen steeds weer terug naar de basis. Het lukt niet.
Roze wolken worden donderwolken en het zicht op de toekomst is mistig.
Waar koersen we op af?
Even verderop staat het leven in volle bloei.
Kamp Kindervreugd groeit. Twee kinderen, drie kinderen…  Het leven dendert voort en gezinnen blijven groeien. Kamp Kinderloos is een afgesloten hoofdstuk uit een ver verleden. Het is moeilijk om een herinnering die zo ver van je afstaat levend te houden.
En waarom zou je ook?

Ze komen weleens langs, de bewoners van Kamp Kindervreugd.
Dan verbazen ze zich over de eindeloze ochtenden waarin uitslapen meer regel is dan uitzondering. Vergapen zich aan de zeeën van vrije tijd en de spontane plannen die moeiteloos tot uitvoering gebracht kunnen worden.  Ze kijken elkaar aan, vol nostalgie en soms een tikje jaloers, om vervolgens tot de conclusie te komen dat Kamp Kindervreugd de plaats is waar ze nu horen.
En dan gaan ze weg.
Maar vaker zijn wij daar, dan zij hier. Want dat is nu eenmaal gemakkelijker.
We passen ons aan in taalgebruik en tempo, stappen in een structuur die niet de onze is en luisteren naar de stroom van anekdotes en nieuwe mijlpalen.
Dan kijken we elkaar aan, soms jaloers en vaak een beetje verdrietig, om vervolgens tot de conclusie te komen dat wij daar de bezoekers zijn.
En dan gaan we weg.

Het restant van Kamp Kinderloos splitst.
De kindervrijen vertrekken, trekken erop uit en vullen hun leven in naar eigen zin.
En wij? Kinderlozen met kinderwens?
Wij blijven.
Wanneer de wolken – grijs of roze-  optrekken, zien we ons leven in nieuw perspectief.
We hoeven de klassieke klim niet te maken om boven onszelf uit te stijgen. Wat maakt het uit wat onze volgende stap zal zijn?
Hier is nog zoveel te beleven!
We spelen, leren en ontdekken. Reizen naar buiten én naar binnen.
Genieten van de vrijheid, de flexibiliteit en de onbezorgdheid.  Eindelijk voel ik hoe heerlijk het is om alleen de zorg voor mezelf te hoeven dragen.
Natuurlijk is er storm en regen, zijn er donderwolken en mistbanken. Vaak mengen tranen van teleurstelling zich nog steeds met die van jaloezie. Maar ondanks alles, staan we hier.
Samen sterk, sterker dan ooit. We genieten van het uitzicht en van elkaar.
Onze kinderwens leeft… en wij eindelijk ook.

10 dingen die ik geleerd heb van mijn (nog) onvervulde kinderwens

copy-of-copy-of-save-the-dateAfgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid.  Ik deelde mijn verhalen over onze onvervulde kinderwens en kreeg daarop heel veel hartverwarmende en liefdevolle reacties.
Dank jullie wel!

Inmiddels zijn wij al ruim vier jaar bezig met onze kinderwens.
Jaren waarin we hebben geworsteld, gehuild, heel vaak zijn gevallen en nog vaker zijn opgestaan.
Simpelsap zou Simpelsap niet zijn als ik de lessen die ik hiervan leerde niet met jullie zou delen.
Dus vandaag; tien dingen die ik leerde van mijn (nog) onvervulde kinderwens.

1. Het leven is niet eerlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik de illusie opbouwde dat het leven ‘eerlijk’ is. Misschien heb ik teveel Disneyfilms gekeken.  😉
Wij willen ontzettend graag een kindje, maar dat is ons tot nu toe niet gelukt. Tegelijkertijd worden vrouwen ongewenst zwanger of zijn er ouders die niet voor hun kindje kunnen zorgen. Eerlijk is anders, maar er is niets aan te doen. Door te vergelijken maak ik mezelf alleen maar ongelukkig. Ik probeer dit dan ook zo min mogelijk te doen.

2. We zijn niet alleen…
Verminderde vruchtbaarheid komt bij één op de zes stellen voor.
In onze omgeving waren er weinig andere stellen met wie we open konden spreken over onze situatie. Via Freya de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, zijn we in contact gekomen met andere lotgenoten.  Ook biedt Freya verschillende workshops en cursussen aan en kan informatie verschaffen over bijvoorbeeld behandelingen in het buitenland.

3. …maar soms wel eenzaam.
We wijken af. Qua structuur, leefstijl en bezigheden.
Bij sociale gelegenheden voel ik me vaak buitenspel gezet wanneer moeders trots vertellen over hun zwangerschappen, bevallingen en kroost. Ik voel me ongemakkelijk wanneer mensen me vragen naar mijn kinderen, omdat ik ze dan moet vertellen dat ze (nog) niet bestaan. Niet iedereen begrijpt hoeveel invloed een (nog) onvervulde kinderwens kan hebben op je leven en dat is weleens moeilijk.

4. Wij zijn niet de enige die verdrietig zijn..
Soms raak ik zo opgeslokt in mijn eigen verdriet dat ik vergeet dat ook de mensen om ons heen verdrietig zijn. Voor ons, omdat ze het ons gunnen, maar ook voor zichzelf. Als ik geen moeder wordt, zullen mijn ouders geen opa en oma Simpelsap worden en mijn zusje geen Tante Simpelsap. Mijn vriendinnen die stiekem fantaseerden over het gezamenlijk groot brengen van onze kinderen zullen het plaatje wellicht aan moeten passen en bepaalde familietradities zullen door ons niet voortgezet kunnen worden.

5. …maar bepaald verdriet kan alleen ik dragen – en dat is oké
Hoeveel mensen er ook met je meeleven, hoe goed Mr. Simpelsap en ik er ook over praten, bepaald verdriet kan alleen ik dragen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis droomde ik vaak heel levendig over zwanger zijn of  over onze baby die ik vasthield. Wanneer ik wakker werd zónder bolle buik of baby was dat heel erg verdrietig.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hoe ik ruimte kan geven aan mijn verdriet, mezelf kan troosten en mijn pijn kan verzachten.
Sommige dingen moet je gewoon alleen doen in het leven.

6. Verdriet zorgt  voor verdieping
Door open te praten over mijn onvervulde kinderwens, mijn gevoelens te delen en mijn kwetsbaarheid te tonen hebben de relaties met familie en vrienden zich verdiept.
Gesprekken gaan veel verder dan voorheen, ik leer de mensen om me heen een stuk beter kennen en zij mij ook. Relaties zijn oprechter en hechter en zijn daardoor nóg waardevoller geworden.

7. Mijn huid wordt dikker, maar mijn hart blijft zacht
Soms spreekt lompheid luider dan liefde.  Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde is.
Ik kan het weten, want ook ik kan er wat van.
In de loop der jaren kreeg ik een hoop goedbedoelde en onhandige adviezen. Het is moeilijk aan te voelen wat je wel of niet kunt zeggen tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens. Ik probeer mezelf altijd kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn over de emoties die ik ervaar. Maar als lompheid dan nog steeds luider blijft klinken dan liefde is het tijd om afscheid te nemen. Uit liefde voor mezelf.

8. Jaloezie is bedekt verlangen en dat mag er zijn…
De boodschap “In blijde verwachting” brengt mij soms in zure verachting. 
Ik heb weinig ervaring met jaloezie en schrok dat ook ik soms verteerd kan worden door afgunst. Wat voelde ik me lelijk en dom als mijn jaloezie niet te verbergen was wanneer een collega, kennis of vriendin zwanger bleek te zijn.
Toch geef ik mezelf nu de ruimte om deze gevoelens te ervaren. Ze zijn misschien niet fraai, maar horen wel bij mij.

9. .. net zoals al die andere ‘monsters’ of gekke kanten van mezelf.
Verdriet, boosheid, jaloezie, schaamte, eenzaamheid…de trein van ongewenste kinderloosheid brengt je op allerlei plekken waar je niet wil zijn. Ik leerde bij ieder station om me heen te kijken en het landschap in me op te nemen. Ik hoef er niet te blijven, maar ben er wel geweest.

10. Waar ik ook ga, daar ben ik.
Leven met een onvervulde kinderwens is soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Maar ook ontzettend mooi, vervullend en dankbaar. Mr. Simpelsap en ik staan samen supersterk, de banden met familie en vrienden zijn hechter dan ooit te voren. We reizen. Bij onszelf naar binnen en naar de wereld buiten en kijken daarbij onze ogen uit.
We horen vaak als bemoediging of troost: ‘Geef de moed niet op, want alles komt goed’.
Maar dat is het al. Zolang we aanwezig blijven in het moment gaat onze moed nooit verloren en is alles precies goed zoals het is.

Guess who’s back?

Guess who's back?Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Facebook. Enerzijds is het een ideaal middel om contact te houden met vrienden en familie in het buitenland en handig om evenementen in te organiseren. Anderzijds voelde ik me vaak overspoeld door alle informatie en ergerde ik me groen en geel aan de ongenuanceerde kreten die de wereld in geslingerd werden.
Contacten werden oppervlakkiger, er werd soms informatie óver mij gedeeld door anderen terwijl ik daar zelf geen behoefte aan had en de opmerking “Oh ja, dat zag ik al op je Facebook”  hoorde ik steeds vaker. Het irriteerde me en ik besloot het helemaal anders te doen. Na een periode van afbouwen koos ik ervoor om Facebook definitief gedag te zeggen.

Offline is the new luxury

Het was even wennen, maar al gauw wou ik niets anders meer.
In de periode dat we intensief bezig waren met Simpelsapjes brouwen, was offline zijn heel fijn. Geen zwangerschapsaankondigingen of babynieuws, geen mijlpalen van alle kinderen in onze omgeving, geen hartverscheurende verhalen van lotgenoten.
Maatschappelijke discussies trokken aan me voorbij, geen win-actie SPAM of kettingbrieven meer en geen discussies op mijn tijdlijn omdat mensen elkaar verkeerd hadden begrepen.
Wat een rust!

Miss Ego en haar passie voor Principes

De keuze om de Facebookdeur achter me  dicht te gooien voelde reuze minimalistisch. Het oppoetsen van mijn virtuele schone schijn is niet meer aan mij besteed, ik heb andere prioriteiten!
Ze kan er wat van hoor, Miss Ego. Nog nagloeiend van het dappere besluit om Facebook gedag te zeggen, verkondigde ze met rode wangen dat “zij kiest voor echtheid”.  Wat anderen deden moesten zij zelf weten, maar dit was háár keuze.
Lange tijd heb ik geloofd dat de principes de basis waren van je karakter. Door duidelijke keuzes te maken en hieraan vast te blijven houden, was je integer, betrouwbaar en oprecht.
Die vasthoudendheid bracht me al eerder in de problemen, toen ik na de zoveelste ravijnrenstunt de afgrond in stuiterde.

Over de datum
In het moeizame traject omhoog leerde ik dat er niets zo veranderlijk is als de mens. “Je waait met alle winden mee. Het lijkt wel alsof jij geen eigen mening hebt omdat je zo graag aardig gevonden wil worden.”  Ik hoor het haar nog zeggen. Mijn  oud-leidinggevende vond dat ik duidelijker moest zijn in mijn meningen en principes.
Miss Ego was diep gekrenkt, maar ik wist wel beter.
Ik groei elke dag een beetje, soms in een duidelijke lijn omhoog, soms alle kanten op. Mijn hoofd en hart neem ik daarin mee . Dat betekent dat bepaalde principes hun houdbaarheidsdatum verliezen.
Ik hou van schrijven, bloggen en van Simpelsap en deel dit graag met anderen.
Waarom dan niet via Facebook?
Klik hier om me te volgen. Alvast bedankt!

30 Lessen die ik leerde

30 lessen die ik leerde

Ik word dertig. Dit kan ik zelf bijna niet geloven, maar toch is het zo. In die dertig jaar heb ik heel wat geleerd!
Hieronder een greep uit dertig lessen in dertig jaar. Groot, klein, alledaags of juist heel gek.

 

 

  1. “Nee” is een volledig antwoord.
  2. E-mail en whatsapp zijn er om te informeren, niet om te communiceren.
  3. Het is zee-verkenners, niet zevenkenners.
    (Ik vroeg me al af waarom het getal 7 uitverkoren was om te verkennen)
  4. In de bijbel staat “Heb uw naasten lief… als uzelf.
    Dat laatste bepaalt hoe je liefde geeft en ontvangt.
  5. Dus als iemand iets niet heeft, kan hij mij het ook niet geven.
    Je kunt bijvoorbeeld geen oprechtheid vragen van iemand die leeft op leugens. Dat heeft niets met jou te maken, die persoon kán het gewoon niet.  No hard feelings, let that shit go!
  6. Een eva-peer bestaat niet. (Ook al bestaat een adamsappel wel)
    Bedankt pap!
  7. Je gaat echt NIET dood als je paperikazaadjes eet
    Bedankt mam!
  8. Met open blik en open oren kan iedereen je iets leren.
  9. Ik krijg nooit spijt van een work out
    (ook al ga ik de dag erna kapot van de spierpijn)
  10. Groentensmoothies zijn de bomb!
  11. Gilze – Rijen zijn twee plaatsen, maar delen één station.
  12. Minder spullen = meer plezier
  13. Soms voelt het alsof ik thuiskom, ook al ben ik er voor de eerste keer.
  14. En dat gevoel kan ik ook krijgen bij bepaalde mensen. <3
  15. Want home is where my heart is
  16. Geen weg is doodlopend, als je durft te keren. (Loesje)
  17. Er is altijd iets dat ik kan doen, hoe machteloos ik me ook voel.
  18. Mensen zijn niet persé tegen mij, maar vooral voor zichzelf.
  19. Toegeven aan de verleiding om te vergelijken berooft me van vreugde en tevredenheid.
  20. Ik ben geen aansteller, maar een badass met een hoge pijngrens.
    Endobitch, bedankt!
  21. Een ochtendroutine doet wonderen.
    Als ik na het opstaan begin met yoga en schrijven, kan mijn dag al niet meer stuk!
  22. Soms kan ik beter kijken naar wie het zegt, dan luisteren naar wat er gezegd wordt.
    Dat zegt dan genoeg.
  23. Van schildertape maak ik de fijnste labels voor op mijn diepvriesbakjes.
  24. Azijn als wasverzachter is beter voor het milieu en voor mijn portemonnee.
    (No worries, die zure geur ruik je écht niet als je was droog is)
  25. ASMR geeft me geïrriteerd hersenweefsel.
  26. Strijken is tijdverspilling
  27. Ik hoef me nooit te excuseren voor mijn emoties.
    (maar ben wel zorgvuldig over hoe ik ze uit)
  28. Opgeven is iets anders dan loslaten
  29. Angst kan mijn vijand, vriend of grensbewaker zijn. Ik mag kiezen.
  30. Geld kan ik maar 1x uitgeven. Energie ook, dus ik probeer er slim mee om te gaan.