Brief aan mijn beste vriendin

Lieve vriendin,
Als puber leerde ik dat jij de beste persoon bent om vriendschap mee te sluiten. Dat vond ik een beetje gek, maar ik wilde het toch proberen.
Ik deed mijn best om je beter te leren kennen, deed leuke dingen met jou en keek naar je om. Ik kocht kleren voor je, we gingen samen sporten. We mijmerden, droomden en fantaseerden, bedachten het ideale plaatje waarin het grote geluk voor ons was weggelegd.
Je was prachtig, van binnen en van buiten. Je was slim en grappig, onhandig en lief, trouw en ook een beetje naïef. Je was precies goed zoals je was, maar dat zag ik niet.
Ik kraakte je af en wees je haarfijn op je pukkels, de haren op je bovenlip en de striae op je benen. Ik lachte je vaker uit dan toe, maakte meer verwijten dan complimenten en bespotte je keuzes.
Eerst deed ik het soms en zachtjes, maar later steeds vaker en luider.
Ik dwong je dingen te doen die je niet wilde, haalde je over om jezelf opzij te zetten voor schijnzekerheden en je behoeften te parkeren om te passen in het plaatje van de mensen om je heen.
Ik verkoos anderen boven jou, geloofde hun waarheid over jou zonder jou ook maar iets te vragen en liet je vaak  zitten om met hen mee te gaan.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je vaak voorbijliep, maar de waarheid is dat ik je eigenlijk niet eens zag staan.
Voor anderen was ik loyaal, geduldig en zorgzaam, maar jij kon me steeds minder schelen. Tussen ons was allang geen vriendschap meer.
Ik rekte je grenzen op als rubberen elastiekjes en luisterde niet meer naar jou. Ik praatte na wat anderen tegen je zeiden en gooide er vaak nog eens een schepje bovenop. Ik vond je een overgevoelige aanstelster, een dikzak, een zwakkeling, een dommerik .

Sommige dagen wilde je je bed niet meer uit, andere dagen werkte je dwangmatig om toch aan mijn eisen te kunnen voldoen. Er waren momenten dat er kortsluiting ontstond in je hoofd en je je er oververmoeid bij neerlegde dat mijn dwangmatige dromen voor jou te hoog gegrepen waren.  In die noodsituaties draaide ik me plots naar je om, overlaadde je met zorg, lapte je op en hielp je overeind. Het werkte iedere keer.
Hoopvol strompelde je achter me aan terwijl ik andermans ambities achterna huppelde zonder nog naar je om te kijken.
Talloze keren twijfelde je. Of je het wel goed deed, of je het wel waard was. Of je genoeg bestaansrecht had en of je in de door mij stukgelopen dromen nog leven kon blazen..
Ik snap wel dat je je voor me afsloot en bij me wegliep. Ik begrijp wel dat je op zoek ging naar anderen, die wel goed voor je waren en dat je deed wat je kon om hun vriendschap te behouden. Dat je bakken met geld uitgaf aan trainingen, cursussen, workshops en coaching om de lat te kunnen raken die ik zo hoog voor je had neergelegd.

Het spijt me. Het spijt me echt ontzettend erg.
Ik had je nooit, nooit zo mogen behandelen als ik heb gedaan. Al die jaren twijfelde je of je goed genoeg was voor anderen, terwijl ik gewoon niet goed genoeg was voor jou. Ik weet dat je bang bent geworden om te vallen, niet omdat je twijfelt of je daarna nog op kunt staan – want we weten beiden dat je dat kan- maar omdat je bang bent dat ik  wederom de oorzaak zal zijn van die zoveelste val.
Ik heb je bekritiseerd, opgejaagd en afgestraft. Ik heb je gedreigd en geforceerd, bang gemaakt en weggestopt. Ik heb talloze keren geprobeerd om je licht te doven, omdat ik bang was dat je er anderen mee zou verblinden. Ik heb je genegeerd en klein gehouden en accepteerde het als iemand in mijn omgeving hetzelfde deed. Ik geloofde niet in je grootsheid, schoffeerde je gaven en duwde je talloze keren kopje onder in een flow die niet de jouwe is. Ik was een pestkop, een slavendrijver en een kreng.
Het spijt me.

Lieve Acamina,
Kun je me vergeven en mag ik nog een kans?
Ik wil voor je zorgen, naar je luisteren en je aanmoedigen. Ik wil je helpen je wensen uit te spreken en je grenzen te bewaken. Ik wil je niet meer laten vallen, maar ik wil er juist voor zorgen dat je struikelpas een huppeltje wordt, zodat je een beetje wijzer en sterker verder kan.
Al die tijd was je precies goed zoals je was en het is mijn eigen stomme schuld geweest dat ik dat niet heb gezien.
Ik weet dat ik fout ben geweest, maar wil het met je goedmaken.
Zullen we het weer proberen?

Liefs van je beste vriendin

#Metoo: Brief aan mijn dader

Je kwam, nam en overwon, maakte van mij een vrouw in een meisjeslijf.
Overschreed grenzen die ik nog niet had gevonden, eigende toe wat van mij had moeten blijven.
Je verwoestte wat nog moest groeien, besmette mijn potentie met een verstikkende schaamte.
Je voegde extra dimensies toe aan mijn wereld, de complexiteit overviel me met al haar kracht.
Jij hebt mij dit aangedaan.

Ik leerde dat vrienden vijanden kunnen worden en bondgenoten daders.
Ik leerde dat een dode mond niet betekent dat het verhaal ophoudt met schreeuwen.
(Ik ben alleen de enige die het hoort)
Mijn trauma’s draaiden op de achtergrond en ik leefde op het ritme van mijn verdriet.
Ik leerde te vechten.

Te vechten voor mij.
Voor mijn eigen-waardigheid, eigen – wijsheid en eigen- zinnigheid.
Voor naïviteit, impulsiviteit, blind vertrouwen en grenzeloze liefde.
Misschien is “life a battlefield”, maar ik trek me terug.
Ik heb gevochten om terug te krijgen wat ik had verloren.
Het blijkt nooit verloren zijn gegaan.
Het zat gewoon verstopt.

Heel lang heb ik gedacht dat het om jou ging.
Over wie je was, wat je koos en wat je me hebt aangedaan.
Over de verhalen waarin jij de dader was en ik het slachtoffer.
Over alles wat je me hebt afgenomen
Over hoeveel levensvreugde me dat heeft gekost.
Maar zo interessant ben je eigenlijk niet.

Ik heb het leed gedragen en gekoesterd.
Ik heb het slachtofferschap omarmd.
Mijn taboe is doorbroken.
De rekening met schuld en schaamte is vereffend.
Ik ben (ge)heel(d), écht gebroken was ik nooit.

Dag meneer die ooit mijn dader was.
Ik heb je niet meer nodig.
Het ga je goed.

De deur

Ik sta voor je deur met de klink al bijna in mijn hand.
Onderweg deed ik de navigatie aan, maar ik wist de weg moeiteloos te vinden.
Onze vriendin woont hier nu in de straat in haar echte grote mensen huis.
We hebben een echt grote mensen leven nu, met hypotheken, gezinsauto’s en een tuin met zonnescherm.
Soms voelt het alsof ik verstrikt ben geraakt in de tijd en per ongeluk naar de toekomst gelanceerd ben. Vandaag is zij moeder van twee kinderen en heb ik een eigen bedrijf, maar het was toch gisteren dat we kinderen waren?

Ik sta voor je deur en besef dan ineens waar ik ben.
Even ben ik geen dertig maar twaalf.
Zwiep ik de poort open en zie ik je moeder in de tuin zitten, genietend van de zon.
Plof ik naast haar neer en kletsen we wat, terwijl de poes langsloopt en kopjes geeft.
Ze roept je en jij roept terug en niet lang daarna draaf je naar beneden.
Je ogen glinsteren en je glimlacht van oor tot oor.  Bezorgd vraag ik me af wat je nu weer van plan bent.  Je eet, je praat en jaagt me op om in beweging te komen.
Ik mopper, maar besef nog niet dat jij het dapperste in me naar boven haalt.
Jouw haast om het leven te proeven bleek niet meer dan terecht, maar dat kon ik toen nog niet weten.

Ik sta voor je deur en ben weer dertig.
Jij bent niet meer hier.
Ik wel.
Het is soms echt niets aan zonder jou.

Voorbij de voor(oor)delen

voorbij-de-vooroordelenYoga. Na drie weken besluit ik eindelijk weer te gaan en kijk al dagen uit naar mijn les.
Maar mijn yogajuf blijkt afwezig te zijn en er komt een vervanger.
Een man.
Deze yogadocent is kalm en koel en staat erom bekend dat hij leerlingen veelvuldig helpt  met het aanpassen en intensiveren van de verschillende houdingen.
De mede yogi’s zijn enthousiast, maar ik heb hem altijd ontweken.
Mijn adem versnelt en mijn spieren spannen zich. Mijn yoga outfit zit ineens erg strak en ik voel me benauwd.

Een man die te dichtbij komt, is gevaarlijk.
Een fietser die te weinig afstand houdt, een collega die ineens achter me staat, of een yogadocent die een les overneemt.
Als slachtoffer van seksueel misbruik voel ik me snel onveilig.
Nemen spanning en weerstand toe en gaat mijn hart sneller kloppen. Voelt mijn keel droog en zijn mijn handen nat van het zweet. Ik pareer mijn angst met woorden, bruuske handelingen of stoer gedrag, maar de angst blijft…

Winterse dagen, donker, mistig en grijs.
Voorheen kon de impact verpletterend zijn en ging ik gebukt onder een zware winterdip. Ik voelde me futloos, terneergeslagen en snakte naar hogere temperaturen en meer zonneschijn.
IJsland gaf de winter een nieuwe betekenis.
Daar dwaalden we in het donker en genoten we van de stilte en de sneeuw. De zonne-uren bepaalden ons tempo en we gaven ons over aan de kou.
Sinds we in IJsland zijn geweest is iedere grijze ochtend op de fiets een levendige reminder aan twee geweldige reizen. Droom ik weg bij de mistflarden, geniet ik van het ondoordringbare wolkendek en koester de spaarzame zonnestralen die af en toe tevoorschijn komen.

Ik sta nog steeds op mijn yogamat.
Mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen trillen.
Beweeg ik uit liefde, of vlucht ik uit angst?
De les begint en ik besluit te blijven. Laat mijn hart maar luid kloppen en mijn handen trillen.
Mijn vooroordeel heeft geen voordeel meer.
Het houdt me niet veilig, maar klein. Het is tijd om los te laten.
Met de eerste zonnegroet verspreidt er zich een warm gevoel door mijn lichaam.
Deze keer komen de stralen van binnenuit.

10 dingen die ik geleerd heb van mijn (nog) onvervulde kinderwens

copy-of-copy-of-save-the-dateAfgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid.  Ik deelde mijn verhalen over onze onvervulde kinderwens en kreeg daarop heel veel hartverwarmende en liefdevolle reacties.
Dank jullie wel!

Inmiddels zijn wij al ruim vier jaar bezig met onze kinderwens.
Jaren waarin we hebben geworsteld, gehuild, heel vaak zijn gevallen en nog vaker zijn opgestaan.
Simpelsap zou Simpelsap niet zijn als ik de lessen die ik hiervan leerde niet met jullie zou delen.
Dus vandaag; tien dingen die ik leerde van mijn (nog) onvervulde kinderwens.

1. Het leven is niet eerlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik de illusie opbouwde dat het leven ‘eerlijk’ is. Misschien heb ik teveel Disneyfilms gekeken.  😉
Wij willen ontzettend graag een kindje, maar dat is ons tot nu toe niet gelukt. Tegelijkertijd worden vrouwen ongewenst zwanger of zijn er ouders die niet voor hun kindje kunnen zorgen. Eerlijk is anders, maar er is niets aan te doen. Door te vergelijken maak ik mezelf alleen maar ongelukkig. Ik probeer dit dan ook zo min mogelijk te doen.

2. We zijn niet alleen…
Verminderde vruchtbaarheid komt bij één op de zes stellen voor.
In onze omgeving waren er weinig andere stellen met wie we open konden spreken over onze situatie. Via Freya de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, zijn we in contact gekomen met andere lotgenoten.  Ook biedt Freya verschillende workshops en cursussen aan en kan informatie verschaffen over bijvoorbeeld behandelingen in het buitenland.

3. …maar soms wel eenzaam.
We wijken af. Qua structuur, leefstijl en bezigheden.
Bij sociale gelegenheden voel ik me vaak buitenspel gezet wanneer moeders trots vertellen over hun zwangerschappen, bevallingen en kroost. Ik voel me ongemakkelijk wanneer mensen me vragen naar mijn kinderen, omdat ik ze dan moet vertellen dat ze (nog) niet bestaan. Niet iedereen begrijpt hoeveel invloed een (nog) onvervulde kinderwens kan hebben op je leven en dat is weleens moeilijk.

4. Wij zijn niet de enige die verdrietig zijn..
Soms raak ik zo opgeslokt in mijn eigen verdriet dat ik vergeet dat ook de mensen om ons heen verdrietig zijn. Voor ons, omdat ze het ons gunnen, maar ook voor zichzelf. Als ik geen moeder wordt, zullen mijn ouders geen opa en oma Simpelsap worden en mijn zusje geen Tante Simpelsap. Mijn vriendinnen die stiekem fantaseerden over het gezamenlijk groot brengen van onze kinderen zullen het plaatje wellicht aan moeten passen en bepaalde familietradities zullen door ons niet voortgezet kunnen worden.

5. …maar bepaald verdriet kan alleen ik dragen – en dat is oké
Hoeveel mensen er ook met je meeleven, hoe goed Mr. Simpelsap en ik er ook over praten, bepaald verdriet kan alleen ik dragen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis droomde ik vaak heel levendig over zwanger zijn of  over onze baby die ik vasthield. Wanneer ik wakker werd zónder bolle buik of baby was dat heel erg verdrietig.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hoe ik ruimte kan geven aan mijn verdriet, mezelf kan troosten en mijn pijn kan verzachten.
Sommige dingen moet je gewoon alleen doen in het leven.

6. Verdriet zorgt  voor verdieping
Door open te praten over mijn onvervulde kinderwens, mijn gevoelens te delen en mijn kwetsbaarheid te tonen hebben de relaties met familie en vrienden zich verdiept.
Gesprekken gaan veel verder dan voorheen, ik leer de mensen om me heen een stuk beter kennen en zij mij ook. Relaties zijn oprechter en hechter en zijn daardoor nóg waardevoller geworden.

7. Mijn huid wordt dikker, maar mijn hart blijft zacht
Soms spreekt lompheid luider dan liefde.  Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde is.
Ik kan het weten, want ook ik kan er wat van.
In de loop der jaren kreeg ik een hoop goedbedoelde en onhandige adviezen. Het is moeilijk aan te voelen wat je wel of niet kunt zeggen tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens. Ik probeer mezelf altijd kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn over de emoties die ik ervaar. Maar als lompheid dan nog steeds luider blijft klinken dan liefde is het tijd om afscheid te nemen. Uit liefde voor mezelf.

8. Jaloezie is bedekt verlangen en dat mag er zijn…
De boodschap “In blijde verwachting” brengt mij soms in zure verachting. 
Ik heb weinig ervaring met jaloezie en schrok dat ook ik soms verteerd kan worden door afgunst. Wat voelde ik me lelijk en dom als mijn jaloezie niet te verbergen was wanneer een collega, kennis of vriendin zwanger bleek te zijn.
Toch geef ik mezelf nu de ruimte om deze gevoelens te ervaren. Ze zijn misschien niet fraai, maar horen wel bij mij.

9. .. net zoals al die andere ‘monsters’ of gekke kanten van mezelf.
Verdriet, boosheid, jaloezie, schaamte, eenzaamheid…de trein van ongewenste kinderloosheid brengt je op allerlei plekken waar je niet wil zijn. Ik leerde bij ieder station om me heen te kijken en het landschap in me op te nemen. Ik hoef er niet te blijven, maar ben er wel geweest.

10. Waar ik ook ga, daar ben ik.
Leven met een onvervulde kinderwens is soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Maar ook ontzettend mooi, vervullend en dankbaar. Mr. Simpelsap en ik staan samen supersterk, de banden met familie en vrienden zijn hechter dan ooit te voren. We reizen. Bij onszelf naar binnen en naar de wereld buiten en kijken daarbij onze ogen uit.
We horen vaak als bemoediging of troost: ‘Geef de moed niet op, want alles komt goed’.
Maar dat is het al. Zolang we aanwezig blijven in het moment gaat onze moed nooit verloren en is alles precies goed zoals het is.

Pak het beestje bij de ballen: Ik ben één op de drie.

pak-het-beestje-bij-de-ballenSimpelsap draait om simpel, sappig en echt leven uit liefde.
Leven met taboes is voor mij leven in verdrukking.
Ik weiger nog langer in dienst te zijn van mijn innerlijke monsters en daarom is het tijd om dit te delen.

Één op de drie vrouwen is in haar leven slachtoffer van seksueel geweld.
Ik ben die één op de drie.
Op jonge leeftijd zijn er twee personen ver over mijn grenzen gegaan en hebben tegen mijn zin, seksuele handelingen met mij verricht.
Wie dit waren, wat de context is en wat er precies is gebeurd zijn niet relevant voor dit verhaal. Dat seksueel geweld verstrekkende gevolgen heeft wel.

Ik ben beroofd.
Nog voor dat ik wist wat ik waard was, werd het van me gestolen. Kinderlijke onschuld, zorgeloosheid en impulsiviteit.
Mijn kwaliteiten in de knop werden omhuld met een donker geheim dat te zwaar was om te dragen. Ik vertelde het aan mijn familie en daar werd wisselend op gereageerd. Sommigen waren woest, anderen verdrietig. Sommigen wilden praten, anderen juist handelen.
Ook zijn er mensen die er niets van wilden weten en het tot de dag van vandaag blijven ontkennen.
Er werd gewerkt aan mijn weerbaarheid, maar tegelijkertijd werd ik opgezadeld met de veel te zware verantwoordelijkheid om het gebrek van zelfbeheersing van een ander te compenseren.
Veel te vroeg leerde ik wat ongewenste intimiteiten zijn en dat ik me bewust moest zijn van mijn eigen grenzen. Ineens kon iedereen dader zijn en van mij weer een slachtoffer maken.
Ik heb geleerd me te schamen.
Voor mezelf, voor mijn lichaam en voor wat het op kon roepen bij anderen.
De gebeurtenis die me heeft beroofd van wat ik had kunnen zijn, mocht geen rol spelen in mijn leven. Ik werd me pijnlijk bewust van mijn vrouwelijkheid en de desastreuze gevolgen van het verkeerd inschatten van situaties.
Leegte, schaamte en eindeloze onzekerheid. Een nooit te stillen honger naar (zelf)controle en bevestiging. Gebukt onder schaamte, maakte ik me kleiner dan ik was.
Ik wilde graag mijn plek op deze wereld innemen, maar twijfelde aan mijn bestaansrecht.
Ik werd een emotionele kameleon; peilde reacties en paste daarop mijn muurtjes en maskers aan. Mijn verwarring overwon ik door afstand te nemen, van mezelf en van anderen.  Niemand kan mij raken als ik er niet ben.

Ik vocht en overwon
Vol idealisme startte ik met mijn SPH opleiding, waar ik hoopte te leren andermans gebroken hart of zelfbeeld te helen, maar uiteindelijk vooral mezelf leerde redden. Ik ging in therapie, vertelde stukje bij beetje mijn verhaal en zette yoga en shiatsu massages in om terug te kunnen keren in mijn lichaam dat ik zolang heb gemist.
En ik schrijf alsof mijn leven er vanaf hangt. Want dat is ook zo.
Ik ben de baas over mijn verhaal en ik kan de held zijn, of het chronische slachtoffer. Mijn verhaal bestaat niet bij de gratie van een ander.
Er is mij geweld aangedaan en de gevolgen daarvan draag ik nog iedere dag.
Vechten om bestaansrecht of erkenning, het moeizame traject van het maken van Simpelsapjes, worstelen met de Endobitch en eindeloos onderhandelen met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak.
In de meest alledaagse situaties gooit dit trauma haar eigen sausje in de mix, zodat de luchtigheid en onschuld er meedogenloos uitgeklopt worden en Angsthaas overuren maakt.
Toch weiger ik om lelijk te worden van het leed dat ik draag en weiger de schuld bij me te houden voor de daden die ik niet heb verricht.
Stap voor stap schud ik de onzichtbaarheid van me af, durf ik mijn slachtofferschap te omarmen en los te laten wat niet bij mij hoort.
Ik ben de schaamte voorbij en kan dit verhaal met opgeheven hoofd met je delen. Niet als een slachtoffer of overlever, maar als een vrouw die probeert te leven uit liefde.

De nieuwe jas van Simpelsap

cropped-Simpelsap-2.jpgMooi is ie he? Na maandenlang brainstormen en knutselen is het er gisteren eindelijk van gekomen: Simpelsap heeft een logo én een nieuwe lay out!

Toen ik eind 2014 begon met bloggen, was ik vooral gericht op de teksten. Werken met WordPress vond ik maar ingewikkeld. Het uiterlijk van mijn blog was misschien nog niet helemaal zoals ik het hebben wilde, maar het gaat om het innerlijk, toch?

De laatste maanden merkte ik dat drempel om nieuwe teksten te publiceren steeds hoger kwam te liggen. Ik kon mijn vinger er niet opleggen, weet het in eerste  aan te weinig inspiratie en teveel andere bezigheden. Dit weekend viel het kwartje: ik heb mezelf teveel ruimte gegeven en te weinig houvast. Dit zorgde ervoor dat het voor mij steeds moeilijker werd om consequent te bloggen (want waar moest het allemaal over gaan?).
Woensdag blogdag verdween langzaamaan uit mijn agenda en ik begon steeds onregelmatiger te publiceren…

Daar komt nu een einde aan. Vanaf nu kun je drie tot vier keer per week een nieuw artikel op mijn blog lezen. Om mezelf wat meer houvast te bieden, zal ik de komende tijd een aantal rubrieken starten. Zo introduceer ik vanaf morgen de Monsterlijke Maandag, gevolgd door Wilde Wijven Woensdag. Wat die precies inhouden, leg ik je tegen die tijd uit. 😉

Daarnaast zal het karakter van mijn blogs ook anders zijn. In het eerste jaar blogde ik semi-anoniem. Mijn naam en foto stonden bijvoorbeeld niet op mijn blog vermeld. Daarnaast gunde ik je  vooral een kijkje in mijn hoofd en richtte het woord niet direct tot jou als lezer. Ook dat is dus veranderd 😉

Voortaan kun je nog beter op de hoogte blijven van de posts op mijn blog. Ik heb een aantal social media knoppen toevoegd, zodat je via Twitter, Pinterest en Bloglovin mijn blog kunt volgen. Vind je het fijner om een mailtje te ontvangen als ik iets nieuws heb gepubliceerd? Dat kan ook, je kunt je emailadres achterlaten onder het kopje “HOU HET SIMPEL: ABBONEER!”

Ik ben erg blij met mijn nieuwe stijl en kijk ernaar uit om meer te schrijven en vaker te bloggen!

Wat vind jij van Simpelsaps nieuwe look?

Welcome to the darkside: 7 lessen uit donkere tijden

Welcome to the darkside (2)Afgelopen jaar was waardevol maar zwaar: ik worstelde met de Endobitch en onze kinderwens, moest afscheid nemen van meerdere mensen die me lief zijn en ging een aantal moeilijke confrontaties aan. Vandaag zet ik op een rijtje welke lessen ik allemaal heb geleerd.

Mijn mantel der liefde kan naar de kringloop
Ondanks mijn minimalistische opruimrondes en het ruimen van mijn fantasie-tas, had ik hem nog hangen: de mantel der liefde. Blijkbaar is mijn uitvoering van camouflageprint. Ik heb niet eens door gehad dat ik die zo vaak gebruikte! Na mijn zoveelste confrontatie met de ijskoningin werd het me ineens glashelder: als iemand keer op keer zijn ware gezicht laat zijn, hoef ik die niet met de mantel der liefde te bedekken. Sommige mensen gedragen zich gewoon asociaal en dat hoef ik niet te begrijpen of
te tolereren. Dus hup, weg ermee. Die mantel der liefde kan naar de kringloop en de bezoekregeling voor de Ivoren toren zeg ik ook op.

Ik neem de tijd om de spiegel te poetsen
Ik ben soms zo verdiept in draken temmen, beren van de weg sleuren en olifanten weer terug veranderen in muggen, dat het beeld dat ik van mezelf heb een beetje troebel is
geworden. Het is zo makkelijk om bezig te zijn met alles wat beter moet, dat ik vergeet wat ik allemaal al kan. Gesprekken met Mr. Simpelsap of met familie of vrienden zorgen ervoor dat ik de boel weer in het juiste perspectief ga zien.
Soms vind ik in de ander een stukje van mezelf terug.

Met welke bril kijk ik?
Het beeld dat de ander van mij heeft, heeft niet altijd toegevoegde waarde voor mezelf. Het afgelopen jaar heb ik regelmatig te horen gekregen dat ik dik ben, er zwanger / hormonaal uitzie en een onderkin en dikke kont rijker ben geworden.
Het klopt trouwens.
Ik ben een stuk dikker dan vroeger. Even voor de beeldvorming: in de afgelopen jaren ben ik van een BMI van 14.9 (ernstig ondergewicht) naar een BMI van 24 (gezond gewicht) gegaan. Ik maak deel uit van de heilige lijn der Himalaya-kinnen en aangezien ik zorgvuldig (spieren) heb gespaard voor de indrukwekkende omvang mijn kont,ben ik hartstikke trots op het resultaat. Tegenwoordig haal ik dus vaker mijn schouders op.
Mijn eigenwaarde wordt niet bepaald door de ongevoeligheid van een ander.

Nu ik weet wat ik waard ben, weet ik wat ik wil investeren
Dat brengt me bij het volgende punt. Nu ik besef hoeveel waarde ik aan mezelf hecht, is het
ook makkelijker om te investeren. In een capsule wardrobe bijvoorbeeld, zodat ik 80% van mijn kledingkast heb kunnen doneren. In een gezonder en actiever leven waarin ik 2-3 keer per week sport en vooral groenten en fruit eet. Maar ook in mijn consumentengedrag: ik schafte mijn Facebook af, kijk nauwelijks tv meer en probeer mijn smartphone zo min mogelijk te gebruiken. Ook mijn tijd en energie zijn waardevol en ik weeg zorgvuldig af waar ik die aan wil besteden.

Als het tocht, mag de deur dicht
Het zijn kiertjes die de kou binnen laten en er ervoor zorgen dat er een hoop energie verloren gaat. Dit geldt niet alleen voor ons huis, maar ook voor mijn leven.
In de afgelopen periode ben regelmatig teleurgesteld geraakt in anderen. Zoals ik al eerder schreef is empathie is soms ver te zoeken. In mijn leven zijn groene monsters vooral draken. Maar ik werd er dit jaar weer aan herinnerd dat sommige mensen vooral problemen hebben met ander soort groene monsters. Mijn energie sijpelt langzaam weg wanneer ik tijd met hen doorbreng.
Dus ik doe de deur dicht.
Geen semi-beleefde gesprekjes meer met mensen die mijn donkere dagen gebruiken als trap (of trampoline!) om wat hoger te kunnen reiken.

Wat je zegt, ben je zelf?
Als ik de empathie in anderen soms mis, wat zegt dat dan over mij?
Dat ik behoefte heb aan begrip, zorg en liefde. Die kan ik ook heel goed aan mezelf geven. Wat ik daarna van anderen ontvang is dan mooi meegenomen. 😉
Ook ben ik kritischer naar mezelf gaan kijken: ik kan wel een hoop van anderen verwachten, maar hoe gedraag ik ten opzichte van hen? Ik vroeg het aan de mensen om me heen, kreeg fijne feedback en leerde dat ik vooral zorgvuldiger met mijn empathie kan omgaan. (Zie ook punt 5)

Ik geef puzzelstukjes de tijd om op hun plek te vallen
In september heb ik de sprong gewaagd en begonnen met een schrijfopleiding. Het is heerlijk en eng tegelijk. Waar het schrijven eerst vanzelf ging omdat ik in een flow zit en omdat ik het lekker vind , ben ik nu gebonden aan literatuur, opdrachten en heuse deadlines. Ik zweet peentjes als ik mijn opdracht inlever of voordraag aan andere schrijvers, want zij voorzien mij van feedback. Ik ontdekte dat ik me sterk identificeer met schrijven: dit is niet alleen wat ik doe, maar ook wie ik ben en wil zijn.
In gesprek met Mr. Simpelsap herinnerde ik me hoe simpel het kan zijn: als ik het de tijd geef, rolt er vanzelf een verhaal uit. Iedere keer is het spannend, maar de moeite waard. Gaandeweg krijg ik mijn flow weer terug en ben ik een hoop ervaring en kennis rijker.

Donkere tijden geven mij een heldere blik, de meest waardevolle inzichten en de mooiste verhalen.
Het is niet altijd even makkelijk, maar ik word er altijd beter van.

Van drakentemmer naar angsthaas (en weer terug)

508E960C84“ Op het ene moment tem je in een gesprek 100 draken en op het andere moment ben je bang om een examen te maken. Hoe krijg je het voor elkaar?”
Gisterenavond hing ik met een vriendin aan de telefoon en haar vraag was glashelder:
Hoe kan ik zo snel veranderen van drakentemmer naar angsthaas?
En belangrijker nog; hoe kom ik van mijn angsthaas af? Ik ben liever fulltime drakentemmer!
Toch?

Angst!
Een knoop in mijn maag, klamme handen en een brok in mijn keel. In mijn hoofd begint een kakafonie van onzekere gedachten te spelen, de ene nog vervelender dan de ander. Op dagen dat ik goed uitgerust ben en lekker in mijn vel zit, kan ik deze gedachten relativeren. De kakafonie wordt een zachte ruis en de angst ebt weg. Hoewel ik bewust ben van deze ruis, belet dit me niet om mijn taken op dat moment uit te voeren.
Afgelopen week was echter een ander verhaal. Ik was moe en voelde me al overprikkeld voordat ik aan mijn examen begon. Het onzekerheidsorkest kwam op en bleef aanhouden. Al gauw kon ik niets meer horen dan het gekakel van mijn eigen gedachten. Ik blokkeerde en klapte dicht.  Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik mijn examen af te maken, maar de frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk leverde ik mijn examen in; het huilen stond me nader dan het lachen. Het kostte me echt moeite om de situatie los te laten en nog te genieten van mijn dag. Balen, ik dacht dat ik zoveel was gegroeid. Waar kwam die angsthaas dan ineens vandaan?

De ninja en de angsthaas
Angst was voor mij een ninja. Een die me van achter besprong en me de adem benam. Ik verstijf, klap dicht en voel me klein. Angsthaas is dan duidelijk de baas op dat moment!
Door me zorgvuldig voor te bereiden, te plannen en te structureren, kreeg ik een gevoel van controle over mijn angsten. Wat er ook zou gebeuren, ik was voorbereid!  (Lange leve Miss Perfectionist!)

Leven in angst betekende voor mij:
* Controle willen houden
Plannen, checken, dubbel checken. Zolang ik controle heb, is er voor angst geen ruimte.

* Perfectionisme
Als alles perfect is, heb ik geen reden om bang te zijn.

* Bevestiging zoeken
Doe ik het wel goed? Wat vind jij dat ik moet doen? Als Angsthaas aan het roer staat, werkt mijn intuïtie niet. Ik voel me afhankelijk van de adviezen van anderen. Die zullen wel weten wat het beste is, toch?

* Vasthouden
Ongezonde eetgewoonten, mensen die chronisch energieslurpen, of onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Als ik me onzeker of bangig voel,  vind ik het moeilijk om te herkennen wat goed voor me is en wat me juist verder van mezelf afdrijft. Ik houd me vast aan mijn huidige situatie.

Leven met een ninja, zorgde voor zware overspannenheid. Voor mij een moment om het helemaal anders aan te pakken. Tijdens mijn herstelperiode besloot  ik dat ik wil leven op basis van liefde in plaats van angst.
Leven op basis van liefde betekent voor mij:

* Vertrouwen. Op het leven, maar ook op mezelf. Alles komt op het juiste moment op mijn pad en daarom kan ik het aan.

* Mezelf de tijd gunnen. Ik kan niet alles in één keer. Door op mezelf te vertrouwen, kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om te groeien, teksten te schrijven of om lessen te leren die ik moeilijk vind.

* Luisteren naar mijn intuïtie. Uiteindelijk ben ik degene die weet wat goed voor me is. Als ik de tijd neem om daarnaar te luisteren, weet ik wat ik wil doen.

Leven uit liefde, kom maar op! Ik gooide abrupt het roer om en werd een tijdje (bijna) fulltime drakentemmer. Ik stretchte mijn comfortzone tot het uiterste. Hoe meer enge dingen ik deed, hoe minder ruimte er was voor angst.  Na een tijdje merkte ik dat fulltime draken temmen ook heel vermoeiend is. De hele tijd dapper doen, voelt eigenlijk als standje overleven.  Ik wilde toch iets anders en Angsthaasje hupte ook steeds tevoorschijn!

Gisterenavond, na het gesprek met mijn vriendin werd het me ineens duidelijk.
Wanneer ik leef vanuit liefde, kunnen ze best samenwerken, Drakentemmer en Angsthaas. Met  Drakentemmer ga ik nieuwe avonturen aan en vergroot ik mijn comfortzone. Angsthaas zorgt ervoor dat ik op mijn dappere tocht ruimte houd om naar mezelf te luisteren en voor mezelf te zorgen. Angst is geen reden meer om te verstijven, maar om stil te staan. Om te stoppen en te onderzoeken hoe ik weer dichterbij mezelf kan komen.
De vriendschap is nog pril, maar naast Miss Perfectionist en Drakentemmer heb ik nu ook Angsthaas in mijn hart gesloten <3

Mijn eigen weg vinden

114H (1)
Ik kom uit een klein stadje aan het water en ben daarnaast opgegroeid in een hechte gemeenschap. Er waren altijd mensen om me heen die naar me omkeken of mij hielpen als ik ergens mee zat. Ik voelde me veilig en beschermd. Maar naarmate de jaren verstreken en ik naar de middelbare school ging, kreeg ik een steeds benauwder gevoel. Goedbedoelde betrokkenheid kwam over als bemoeienis. De wereld die eerst zo duidelijk gestructureerd was, voelde nu strikt en zwart-wit aan. En ik wilde juist wat kleur in mijn leven!
Mijn neefjes en nichtjes groeiden op met leeftijdsgenoten van dezelfde afkomst en gingen regelmatig naar de kerk. Ik woonde in een multiculti wijk, ging naar een blanke school en was nauwelijks in de kerk te vinden. Ik praatte anders, dacht anders en had andere interesses.
Als ik in de kerk kwam, was ik vaak onder de indruk van de preken. “Wij zijn allemaal zondaars en als je niet volgens Gods woord leeft, staat je hel en verdoemenis te wachten!” sprak de dominee streng. Naar de kerk gaan wekte zwaarmoedige, schuldige en angstige gevoelens op.
Tenslotte ben ik door mijn hooggevoeligheid gevoelig voor prikkels van buitenaf. Emoties en energieën van anderen overspoelden mij en ik voelde me vaak een beetje verloren in grote gezelschappen. De neiging om me terug te trekken en te observeren, was vaak veel sterker dan het enthousiasme om mee te doen met anderen en samen te spelen. Dit werd niet echt gewaardeerd in een omgeving waar saamhorigheid en veel dingen ‘samen doen’ centraal stonden. Ik was liever alleen en kon heus wel genieten van gezelschappen, maar dan liever als observeerder dan als gangmaker.

Bepaalde gebeurtenissen in mijn familie hebben me op jonge leeftijd flink beschadigd. Het rotsvaste vertrouwen, de onbevangenheid en de grote liefde en loyaliteit die ik voor mijn familie voelde, werden daardoor (deels) kapotgemaakt. Ik werd wantrouwend, afwachtend en behield altijd een bepaalde afstand. In onze gemeenschap wordt familie een van de belangrijkste dingen in het leven gevonden. Natuurlijk is geen enkele familie perfect, maar het is zeker niet de bedoeling dat je zomaar de vuile was buiten hangt! “Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht” zei mijn oma altijd. Dus ik zweeg.

En ik vertrok. Op zeventienjarige leeftijd vertrok ik naar een andere woonplaats. Ging bij mijn opa en oma wonen. Hield zo een lijntje met de gemeenschap en familie, maar koos stap voor stap mijn eigen weg. Werd boeddhist, ontdekte yoga en verving het bidden door mediteren. Het heeft me jaren gekost om pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden te verwerken.
Om mijn hart weer een beetje open te kunnen stellen en een bepaalde mate van onbevangenheid te kunnen voelen. Eindelijk voel ik me veilig, geliefd en geaccepteerd. Door anderen, maar vooral door mezelf.

Afgelopen week keerde ik noodgedwongen terug naar de wereld waarin ik ben opgegroeid. Zag de stad waar ik vandaan kom, mijn gemeenschap en de kerk met mijn nieuwe (bl)ik. Werd ik opnieuw geconfronteerd met verdriet en pijn uit het verleden die desastreuze gevolgen hadden voor de familiebanden. Probeerde ik samen met mijn gezin de familiebanden te verbeteren, maar werd daarbij meedogenloos af geserveerd en belachelijk gemaakt. Het was een intense week met heel veel emoties.
En terwijl ik aan het bijkomen ben en mezelf weer op de rails aan het zetten ben in mijn eigen wereld, leg ik de lessen vast die ik heb geleerd:

  • Ik houd van mezelf en zorg graag goed voor mezelf. (Eindelijk!)
  • Ik heb de mensen die mij verdriet hebben gedaan, écht vergeven.
  • Maar hoewel ik mensen heb vergeven, heb ik na deze week ook definitief afscheid van hen genomen. Ik verdien beter.
  • Ik hou van mijn afkomst, de tradities en de gemeenschap. En die verdienen ook een plekje in mijn wereld, ook al weet ik nog niet hoe dat eruit komt te zien.

In de afgelopen negen jaar vond ik mijn eigen pad, maakte mijn eigen wereld, ver weg van de wereld waarin ik was opgegroeid. Ik weet wie ik ben, wie ik wil zijn en wat ik wil doen in mijn leven.  En dat doet me beseffen dat ik weer mee wil doen. Ik wil nu wél meespelen en hoewel ik het ook eng en spannend vind, winnen deze keer mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Samen met Mr. Simpelsap ga ik op avontuur. In de chaos van oud en nieuw,  waar brokstukken van het verleden soms mijn weg versperren, is het me glashelder: Ik ben (weer) gelukkig. Ik ben weer terug