Van ver gekomen

7 september 2021
Onderstaand stuk heb ik geschreven naar aanleiding van een artikel in het AD van vorige week, waarin werd aangekondigd dat Rutte zal spreken bij de ‘historische herdenking’ van de aankomst van de Molukkers in Nederland.
‘De gemeenschap hoopt op erkenning en excuses.’
De aankomst van de Molukkers zal – zeventig jaar later- symbolisch overgedaan worden. Met warme woorden, een eregroet en erkenning .
Als ik sprakeloos ben, schrijf ik het van me af.

Jouw geschiedenis is slechts een draadje verweven met ons Fantastische Verhaal.
Een alinea op de zwarte bladzijde die toch niemand leest.
Oost Indisch doof of niet, wij hebben op je ingepraat dat zwijgen goud is.
Goud is voor de gehoorzamen, de gelijkgestelden en de geluksvogels.
Voor de onverschrokken zeehelden die met hun blik op de horizon de wereld veroverden.
Met Visie, Overlevingskracht en Charme grepen wij de kansen, die niemand anders zag liggen.
Het kostte bloed, zweet en tranen om te bouwen aan ons koninkrijk.
Maar wij wassen onze handen in onschuld.
Jouw bloed is immers al vergoten, je zweet is weggevloeid en je tranen zijn gelaten.
Zout is het enige dat overblijft, maar dat maakt het smaakvol, toch?

Wij brachten je beschaving, onderwijs en opvoeding.
Wij leerden je te kleuren binnen de lijntjes, te leven binnen de grenzen, te denken binnen de kaders.
Door groot te dromen, zijn wij groot geworden.
Dat jij niet klein te krijgen bent, nemen we op de koop toe.
Immers, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd.

Dus hierbij
Onze welgemeende excuses.
Een aai over je bol
Een kusje erop en klaar

Zullen we weer lief
Samen spelen en samen delen?
Ik een beetje meer dan jij?

Wat ik écht van mijn artikel in de Telegraaf vind

“Aca Siwabessy wil niets liever dan moeder worden,
maar ze heeft de hoop op een baby opgegeven.”

Wow.
Afgelopen zaterdag, stond het écht onder mijn foto in de Telegraaf.
In die ene zin klopt alleen de spelling van mijn naam
(wat op zich best een prestatie is).
“In de krant van vandaag, wordt morgen de vis verpakt” – Las ik ooit in een interview.
Dus afgelopen zaterdag probeerde ik los te laten, tevreden te zijn met het artikel dat ‘in grote lijnen klopte’. Schreef ik dapper een poëtisch blogje over zielig, falend, hopeloos en kinderloos zijn. Maakte ik van een nood een deugd en maakte ik van het Telegraafartikel mijn minimonsterjacht.
Ik was trots op mijn transformatiekracht, maar stiekem bleef het knagen.

Want ik heb wél hoop.
Iedere Moederdag,
Iedere verjaardag,
Ieder kerstfeest,
Iedere jaarwisseling,
En iedere maand,
Want een nieuwe ronde, betekent een nieuwe kans.

Ook al heb inmiddels 82 ‘mislukte’ rondes achter me,
en word ik elk jaar een jaartje ouder.
Ook al heb ik een emmer vol hormoonspuiten ingeleverd,
en hebben we besloten dat een medisch traject niet bij ons past.
Ook al genieten we enorm met z’n tweeën,
en zijn we dankbaar voor iedere ervaring, iedere les en iedere herinnering
Ook al geeft deze fase ons meer dan dat het ons kost.
Ik heb wél hoop.

Ik deelde mijn verhaal omdat ik het belangrijk vind dat vrouwen net als ik een podium krijgen.
Vrouwen die voluit leven met een onvervulde kinderwens.
Vrouwen die blijven hopen, ondanks iedere teleurstelling.
Vrouwen die blijven opstaan, hoe vaak ze ook vallen.
Vrouwen die leven met hoop én vrees.
Genietend van het nu, met een beetje angst voor later.

Moeder worden is niet ‘het liefste wat ik wil’.
Het liefste wat ik wil is het leven accepteren zoals het is en er alles uithalen wat erin zit.
Het licht en het donker.
De wrijving en de glans.
De lessen en de ervaringen.
Het liefste wil ik het allemaal.

Sommige kranten willen korte kreten.
‘Hard en confronterend, want in het verhaal zit de nuance.’
Mijn verhaal is hard en confronterend op zichzelf en heeft geen nuance:

Ik ben Aca Siwabessy. Ik wil graag moeder worden, ondanks alles geef ik de hoop niet op.

Haat zaaien of liefde oogsten

Ga voor die radicale zelfliefde, neem je eigen vriendschapsverzoek aan en face your monsters!
Als je me de afgelopen tijd  hebt gevolgd, weet je wat mijn missie is in het leven en hoe dat mijn werk als LifeStory Coach vormgeeft.
Ik deel inspiratie, inzichten en tips om jezelf en je verhalen te omarmen, je monsters te ontdekken en te leren wat ze je te bieden hebben. Ik ben anti taboe en schaamte,  pro- radicale zelfliefde en zelfacceptatie. Want als je vrede en liefde vindt in jezelf, verspreidt je die ook gemakkelijker in de wereld.
En een betere wereld… nou ja, je snapt waar ik heen wil.

Toch voel ik mij niet vredig en liefdevol de laatste week.
Eerder geprikkeld en onrustig.
Er is een discussie die onder mijn huid is gaan zitten, die voelt als nagels over een schoolbord.
Een discussie die ik iedere keer probeer te negeren, omdat het zoveel bij me oproept dat ik er overweldigd door raak.
Een discussie die ieder jaar weer terugkomt, steeds heftiger wordt en ervoor zorgt dat kennissen, collega’s, vrienden en familie lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.
Een discussie die niet meer te negeren valt, omdat het niet vanzelf ophoudt.

De Zwarten Pieten Discussie.
There, I’ve said it.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik er niets mee te maken heb.
Het is niet mijn feest, het is niet mijn traditie, het is niet mijn cultuur.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik geen zin had in discussie, in gezeur en gedoe.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Want als ondernemer wil ik een professional zijn en ik ben bang dat klanten of werkgevers me zullen afrekenen op wat ik vind.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik bang ben dat ik lijnrecht tegenover mensen kom te staan die ik liefheb en hen dingen zal horen zeggen waar mijn hart van breekt.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Maar ik kan niet anders.

Ik geloof in leven uit liefde.
Ik geloof in vragen stellen en moeite doen om jezelf én de ander te begrijpen
Ik geloof in terugkomen op je standpunt,
omdat je niet kunt stellig kunt blijven staan als je vooruit wil in het leven.
Ik geloof in terugkijken en leren van het verleden,
Ik geloof in vergeven – niet vergeten-
maar in eren van ál je verhalen, zodat je van pijn power kan maken.
Ik geloof in verbondenheid met jezelf,
zodat je weet waarom de uitspraken of het gedrag van een ander je zo diep raken.
Ik geloof in verbondenheid met een ander,
zodat je nog steeds open kun staan tegenover iemand die het hartgrondig met je oneens is.
Ik geloof in blijven,
Ook al ben je emotioneel, ook al is een ander het niet met je eens.
Ik geloof in blijven,
Blijven praten,
Blijven proberen,
Blijven zoeken,
Naar een weg, naar een manier, naar een moment  dat ons met elkaar verbindt.

Liefde zaaien is hard werken.
Kritisch durven kijken naar jezelf
Liefdevol durven kijken naar je ander
Opstaan voor waar je in gelooft
Opkomen voor je idealen
En blijven proberen

Ik wil geen haat zaaien, maar liefde oogsten
Dus of jij voor of tegen Zwarte Piet bent
Of je zwijgt, praat of schreeuwt
Of je nou discussieert op Facebook, in de kantine of op een plein.
Gooit met eieren, bier of verwijten
Val me aan, val me af,  of val me bij
Dít is waar ik in geloof en ik laat mijn geloof niet vallen.

Alé rasa, beta rasa (Wat jij voelt, voel ik ook)

Je hoeft niet te kiezen
Tussen heel of half
Tussen bloed, zweet of tranen
Uiteindelijk krijg je ze allemaal
Hele oordelen en halve waarheden
Bloedspoed, angstzweet en tranen als toetje

Je hoeft niet te kiezen
Tussen spek of bonen
Tussen boter kaas of eieren
Als jij bent wat je eet
Waarom slik je dan zoveel van anderen?

Je hoeft niet te kiezen
Tussen wij en zij
Hier of daar
Tussen koude kikkers of hoopvolle heethoofden
Tussen regen of zonneschijn
Een regenboog ontstaat door ze allebei

Je hoeft niet te kiezen
Tussen vroeger en nu
Tussen aanvallen of verdedigen
Vast-laten of los-houden
Niet kiezen is ook kiezen
Waarom zou je knippen wat je kunt verbinden?
Afwijzen wat je kunt aankijken?
Wegduwen wat je kunt omarmen?
Vroeger is wat is geweest
Nu is wat je hebt
Wat wil je voor straks?
Jij mag kiezen!

 

 

PS. Heb je mijn E-book al in je mailbox ontvangen?
(Ik ben zo benieuwd wat je ervan vindt!)
Nog niets gehad?
Schrijf je in op mijn nieuwsbrief en dan stuur ik “AcaMina’s Simpelsappige Monsterjacht” naar je toe 🙂

Een nieuw leven

Ik wilde een nieuwe leven.
Twee harten in plaats van één, trappelende voetjes in mijn buik.
Ik wilde een nieuwe fase van korte nachten en grote dromen. Met nieuwe ogen naar de wereld kijken, alles opnieuw beleven voor de eerste keer.
Mijn kinderwens was lange tijd de motor van mijn bestaan.
Als klein meisje twijfelde ik aan alles, maar één ding wist ik zeker; later als ik groot ben, word ik moeder. Ik ging braaf naar school en haalde mijn diploma’s. Ik keek de kunst van het moederen af van mijn moeder en tantes en oefende op mijn zusje. Ik werd mantelzorger en leerde al vroeg dat liefhebben loslaten is. Ik leerde dat je geen mensen kunt helen als je eigen hart gebroken is en stortte mezelf volledig op het helen van mij. Ik las honderden zelfhulpboeken, ging in therapie en volgde allerlei trainingen en workshops. Ik groeide groter en hongerde naar meer.
Ik wilde zelfstandig en heel zijn, gediplomeerd en belezen. Ik wilde een stabiele, geweldige relatie met de liefde van mijn leven. Ik wilde een vast contract met een stabiel inkomen, een goede basis voor mijn baby.
Voor minder zou ik het niet doen.

En toen was het moment daar. Later voelde als nu en ik voelde me groot.
Ik had een stabiele, liefdevolle relatie met een geweldige man en we maakten plannen om te verhuizen naar echt ‘grotemensenhuis’.
We streken neer in een rustige groene buitenwijk, met voor een schooltje en achter een speeltuin. Tijdens het klussen hoorden we de kinderen spelen en als ik wachtte op het koken van mijn theewater, keek ik dromerig uit het keukenraam.
Nog even en dan zouden onze kindjes spelen op het veld dat meer mos was dan gras. De kamers naast onze slaapkamers stonden leeg, maar ademden blije toekomstdromen over kibbelende kinderen, ochtendspits en bergen vol wasgoed. Nog een paar jaar en dan zou ik de weg oversteken om onze kinderen naar school te brengen voordat ik naar mijn werk zou gaan.
Mijn werk. Een aantal jaren eerder struikelde ik over mijn monsters het donker tegemoet en besloot ik van carrière te veranderen. Ik bluste mijn idealen en koos voor stabiliteit, voorspelbaarheid, veiligheid en vastigheid. De vurige ambities van vroeger, maakten plaats voor rationele, verstandige keuzes voor later. Dit was de plek waar ik mijn basis kon vormen voor ons gezin. Dus ik bleef.

We droomden, we hoopten en probeerden. Tevergeefs.
Ik maakte kennis met de Endobitch  en moest leren leven met haar bestaan. We riepen hulptroepen in en het maken van een baby werd ineens een groepsproject.
We piekerden, werden teleurgesteld en wilden opgeven. We gingen door.
Alles komt goed, als je maar wil. Gewoon doorgaan en je best blijven doen.
Later als ik groot ben, word ik moeder. Nu het niet wilde lukken, voelde ik me kleiner dan ooit. Ik voelde me geknakt in mijn creatiekracht.
Waarom kan ik geen nieuw leven creëren?
Wat is er mis met mij?
Wat heb ik verkeerd gedaan?
Is dit een straf?
Mijn overtuiging van de maakbaarheid van het bestaan was het anker dat me op mijn plek hield en ervoor zorgde dat ik vol kon blijven houden. Het was een dierbare illusie waar ik maar geen afscheid van wilde nemen.
Toch heb ik het gedaan.

Ik liet los en kreeg een nieuw leven.
Met één wild kloppend hart en trappelende vlinders in mijn buik. Met kleine stapjes en grote dromen. Een nieuwe fase waarin radicale zelfliefde de motor is van mijn bestaan. Door te kijken vanuit liefde zijn mijn ogen weer als nieuw en zie ik alles opnieuw voor de eerste keer. Vol verwondering en verbazing. Iedere dag werk ik eraan om van mezelf te houden zoals ik ben – flaws and all- en leer mezelf toe te juichen tijdens iedere stap in mijn proces. Ik wil de vriendin voor mezelf zijn die ik verdien, omdat ik geloof dat vrede in jezelf leidt naar vrede om je heen. Ik stretch mijn comfortzone en onthoud dat de engste situaties de spannendste verhalen opleveren.
Ik heb afgerekend met schuld en schaamte en deel mijn verhalen, omdat ik geloof dat verhalen ons met onszelf en elkaar verbinden en kunnen helpen in heling en groei.
Mijn vrouw-zijn hoeft geen functie te hebben om waardig te zijn, ik bepaal de kaders van mijn bestaan en ik heb besloten dat ze net zo vloeiend mogen zijn als de stroom waarop ik me laat meevoeren in dit leven.

Ik kwam terug bij AcaMina en mijn creatiekracht is sterker dan ooit.
Simpelsap is waar ik mijn verhalen met je deel en AcaMina is de plek waar ik jou help met de jouwe. Als Lifestory Coach help ik je graag bij het vastleggen, verbouwen of vieren van je verhaal.
Als je je eigen beste vriend(in) kunt zijn en vanuit radicale zelfliefde jezelf kunt toejuichen, wordt de wereld vanzelf een vredigere plek.
Voor minder ga ik het niet doen.

Leven met een wens die ik dolgraag in vervulling zou zien gaan is soms een hele grote uitdaging.
Het is verdrietig, frustrerend en moeilijk. Soms voel ik me eenzaam en onbegrepen, worstel ik met gevoelens van jaloezie en bitterheid. Ondanks dat heb ik meer gekregen van mijn onvervulde kinderwens dan dat het me heeft gekost. Het heeft me bevrijd van de illusie van maakbaarheid en teruggebracht naar mijn eigen creatiekracht. Het heeft me gedwongen om mijn leven opnieuw vorm te geven en heeft me helpen beseffen dat ik alleen kan bijdragen aan de wereld als ik geloof in wie ik ben en wat ik kan.
Het heeft de relatie met mezelf en met Mr. Simpelsap verdiept en ervoor gezorgd dat we dichterbij elkaar zijn dan ooit.
Ongewenst kinderloos zijn is de meest verrijkende, bevrijdende ervaring in mijn leven, waar ik nog dagelijks de vruchten van pluk.
En daar maakt AcaMina graag Simpelsap van ?

PS. Nog 3 nachtjes slapen en dan komt mijn allereerste E-Book uit.
Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en je krijgt jouw gratis exemplaar in je mailbox!

Brief aan mijn beste vriendin

Lieve vriendin,
Als puber leerde ik dat jij de beste persoon bent om vriendschap mee te sluiten. Dat vond ik een beetje gek, maar ik wilde het toch proberen.
Ik deed mijn best om je beter te leren kennen, deed leuke dingen met jou en keek naar je om. Ik kocht kleren voor je, we gingen samen sporten. We mijmerden, droomden en fantaseerden, bedachten het ideale plaatje waarin het grote geluk voor ons was weggelegd.
Je was prachtig, van binnen en van buiten. Je was slim en grappig, onhandig en lief, trouw en ook een beetje naïef. Je was precies goed zoals je was, maar dat zag ik niet.
Ik kraakte je af en wees je haarfijn op je pukkels, de haren op je bovenlip en de striae op je benen. Ik lachte je vaker uit dan toe, maakte meer verwijten dan complimenten en bespotte je keuzes.
Eerst deed ik het soms en zachtjes, maar later steeds vaker en luider.
Ik dwong je dingen te doen die je niet wilde, haalde je over om jezelf opzij te zetten voor schijnzekerheden en je behoeften te parkeren om te passen in het plaatje van de mensen om je heen.
Ik verkoos anderen boven jou, geloofde hun waarheid over jou zonder jou ook maar iets te vragen en liet je vaak  zitten om met hen mee te gaan.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik je vaak voorbijliep, maar de waarheid is dat ik je eigenlijk niet eens zag staan.
Voor anderen was ik loyaal, geduldig en zorgzaam, maar jij kon me steeds minder schelen. Tussen ons was allang geen vriendschap meer.
Ik rekte je grenzen op als rubberen elastiekjes en luisterde niet meer naar jou. Ik praatte na wat anderen tegen je zeiden en gooide er vaak nog eens een schepje bovenop. Ik vond je een overgevoelige aanstelster, een dikzak, een zwakkeling, een dommerik .

Sommige dagen wilde je je bed niet meer uit, andere dagen werkte je dwangmatig om toch aan mijn eisen te kunnen voldoen. Er waren momenten dat er kortsluiting ontstond in je hoofd en je je er oververmoeid bij neerlegde dat mijn dwangmatige dromen voor jou te hoog gegrepen waren.  In die noodsituaties draaide ik me plots naar je om, overlaadde je met zorg, lapte je op en hielp je overeind. Het werkte iedere keer.
Hoopvol strompelde je achter me aan terwijl ik andermans ambities achterna huppelde zonder nog naar je om te kijken.
Talloze keren twijfelde je. Of je het wel goed deed, of je het wel waard was. Of je genoeg bestaansrecht had en of je in de door mij stukgelopen dromen nog leven kon blazen..
Ik snap wel dat je je voor me afsloot en bij me wegliep. Ik begrijp wel dat je op zoek ging naar anderen, die wel goed voor je waren en dat je deed wat je kon om hun vriendschap te behouden. Dat je bakken met geld uitgaf aan trainingen, cursussen, workshops en coaching om de lat te kunnen raken die ik zo hoog voor je had neergelegd.

Het spijt me. Het spijt me echt ontzettend erg.
Ik had je nooit, nooit zo mogen behandelen als ik heb gedaan. Al die jaren twijfelde je of je goed genoeg was voor anderen, terwijl ik gewoon niet goed genoeg was voor jou. Ik weet dat je bang bent geworden om te vallen, niet omdat je twijfelt of je daarna nog op kunt staan – want we weten beiden dat je dat kan- maar omdat je bang bent dat ik  wederom de oorzaak zal zijn van die zoveelste val.
Ik heb je bekritiseerd, opgejaagd en afgestraft. Ik heb je gedreigd en geforceerd, bang gemaakt en weggestopt. Ik heb talloze keren geprobeerd om je licht te doven, omdat ik bang was dat je er anderen mee zou verblinden. Ik heb je genegeerd en klein gehouden en accepteerde het als iemand in mijn omgeving hetzelfde deed. Ik geloofde niet in je grootsheid, schoffeerde je gaven en duwde je talloze keren kopje onder in een flow die niet de jouwe is. Ik was een pestkop, een slavendrijver en een kreng.
Het spijt me.

Lieve Acamina,
Kun je me vergeven en mag ik nog een kans?
Ik wil voor je zorgen, naar je luisteren en je aanmoedigen. Ik wil je helpen je wensen uit te spreken en je grenzen te bewaken. Ik wil je niet meer laten vallen, maar ik wil er juist voor zorgen dat je struikelpas een huppeltje wordt, zodat je een beetje wijzer en sterker verder kan.
Al die tijd was je precies goed zoals je was en het is mijn eigen stomme schuld geweest dat ik dat niet heb gezien.
Ik weet dat ik fout ben geweest, maar wil het met je goedmaken.
Zullen we het weer proberen?

Liefs van je beste vriendin

Als boeken konden praten..

Ik ben in de bibliotheek, omringd door boeken. Statig staan ze in hun kasten, gestructureerd op genre en alfabet. Van jongs af aan sleep ik met meer boeken rond dan ik eigenlijk kan dragen en verdiep ik me gulzig in hun geheimen. Ik snuffel door passages, bestudeer de hoofdstukken en droom weg bij mooie zinsneden. Fantaserend over dubbelzinnige beweegredenen, analyseer ik de karakters tot op detail.Hoe zou het zijn als een boek zou kunnen praten?
Als ik elke vraag kon stellen die in me opkwam, elke analyse kon laten checken door de hoofdpersoon en struikelend over mijn eigen vooroordelen en interpretaties dichterbij de kern kwam van écht contact? Hoe zou het zijn als een boek zich écht voor me zou openstellen en me kans zou geven om zijn of haar ware boodschap te lezen?

Vandaag kan dat écht.
Ik ben in de bibliotheek, omringd door mensen.  Groot en klein, dik en dun, blank en bruin. Schuchter lachend of joviaal pratend.  De mensen om me heen zijn levende boeken, actief voor de Human Library. De Human Library is een Deens initiatief, dat mensen uitnodigt om hun vooroordelen te onderzoeken en met elkaar in gesprek te gaan. Zaterdag 25 november is de Human Library open voor Eindhovens publiek, maar vandaag krijg ik een voorproefje.
Ik kijk in de mooie ogen van een grote man. Met luide stem vertelt hij over schuld, schaamte en de praktische moeilijkheden wanneer je na detentie terugkeert in de maatschappij.
Een sprankelende dame met de boektitel ‘dikke vrouw’ vertelt me over haar reizen, haar avonturen en haar liefde voor het leven. Deze vrouw zit zo vol levenslust en leergierigheid dat ik alleen maar kan hopen dat een beetje van haar vreugdevuur op me overslaat.
En dan die stoere statige vrouw, die zo groots is in haar kwetsbaarheid. Onder de titel ‘gepest en misbruikt’ vertelt ze in vogelvlucht over de momenten in haar leven die haar het meest hebben gevormd. Ze strijdt tegen stigma’s, overlaadt me met kleine en grote levenslessen en legt me uit hoe ze kiest voor haar herstel. ‘Herstellen is de beste versie van jezelf worden’ en dat kan ik alleen maar beamen.
Het is zo makkelijk om verdwaald te raken in mijn eigen interpretaties, oordelen en verkokerde visies.  Discussies lijken te verharden en zo wordt het steeds moeilijker om de mens achter de mening te blijven zien.
‘Iedereen heeft (voor)oordelen en daar hoef je niet bang voor te zijn.’ zegt een vrijwilliger.
‘Je hoeft niet bang te zijn om het beestje bij de naam te noemen. Dus iemand is suïcidaal of psychotisch, autistisch of hooggevoelig, nou en? Benoemen mag, stigmatiseren niet.’  Vult een van de ‘boeken’ aan.
Als ik maar lang genoeg met iemand praat, ontdek ik steeds opnieuw dat er meer overeenkomsten zijn dan verschillen. Daarom vind ik dit zo’n mooi initiatief.


Nieuwsgierig geworden?
Aanstaande zaterdag is de Human Library van 13.00-17.00 in de bibliotheek in Eindhoven.
Daarna komen ze op nog veel meer plekken in Nederland. Kijk voor een overzicht op: http://thehumanlibrary.nl/

Leven uit liefde in tijden van woede

leven-uit-liefdeIk ben de schrijver van mijn eigen verhaal, wat er ook gebeurt.
Helaas kan ik niet alle plottwists bepalen, maar ik ben wel degene die bepaalt voor wie de hoofdrollen zijn weggelegd en hoe het verhaal afloopt.
Leven uit liefde is ruimte geven aan mijn verhaal en beseffen dat iedereen op de wereld ook een verhaal met zich meedraagt.
Wanneer ik de ander de ruimte geef om zijn verhaal te vertellen, geef ik de ander de ruimte om er te zijn. Het kweekt begrip, tolerantie en mededogen.
Het maakt de wereld tot een betere plek. Want als ik handel uit liefde, inspireer ik een ander misschien ook om hetzelfde te doen.

Ooit leerde ik dat er onder woede verdriet zit. Hoe kwader de persoon, hoe dieper het verdriet.
Als ik om heen kijk zie ik veel boze mensen. Op Facebook, op televisie, op mijn werk of in mijn vriendenkring, mensen zijn boos. Heel boos.
Er worden strijdjes gevoerd, over politieke voorkeur, cultuurbehoud en de visie op de toekomst.
Maar wat levert de strijd om gelijk eigenlijk op? En wat wakkert die woede aan?

Mijn woede wordt aangewakkerd door onrechtvaardigheid.
Strijdlustig haal ik dan mijn stokpaardjes van stal om ze op te tuigen met mijn normen en waarden. Mijn ogen spugen vuur, het stoom komt uit mijn oren en met een heethoofd vol argumenten ga ik de strijd aan.
Ik word boos op de mensen die zichzelf beter voelen dan een ander, dwingend zijn en hun denkbeelden aan anderen opdringen. Mensen die het recht van vrije meningsuiting misbruiken en het veranderen in het recht om iedereen te beledigen die het niet eens is met hun gedachtegoed. Mensen die zich opsluiten in een ivoren toren, naar beneden kijken en concluderen dat zij zich niet met ‘dat soort mensen’ wensen in te laten.
Mijn woede wordt aangewakkerd door mijzelf.

In de loop der jaren heb ik mezelf omringd met mensen die hetzelfde denken als ik. Feministen, milieuactivisten en minimalisten. Linksstemmers en idealisten, flexitariërs en multipotentials.  Mensen die leven uit liefde en gericht zijn op groei.
Ik woon in een bubbel van gelijke denkers en we zijn het roerend met elkaar eens.
Anders denkenden, raken steeds verder van mij verwijderd. Ik ontvolg ze op Facebook of verander van gespreksonderwerp als de discussie om de hoek komt kijken. Hoofdschuddend zap ik weg als er een woedende PVV-er in beeld komt. Wat een dommerik zeg!
Ik ken hen niet langer en ben blind voor het verhaal achter hun mening, omdat zo vol ben van het mijne.

Ik ben verdrietig.
Verdrietig omdat er zoveel mensen gekwetst en eenzaam zijn, omdat het leven soms zwaar en oneerlijk voelt en het makkelijker lijkt om elkaar aan te vallen dan op te zoeken.
Ik ben verdrietig omdat kapotmaken sneller gaat dan helen en het lijkt alsof we tijd en energie te kort komen om iedereen te geven wat hij of zij nodig heeft.
Elke dag draag ik mijn steentje bij aan een betere wereld en hoewel ik weet dat ik niet de enige ben met deze intenties, staar ik mezelf wel blind op mijn eigen werkwijze.

Als ik wil leven uit liefde, moet ik soms mijn mond dicht houden en mijn hart open.
Moet ik soms even niets vinden, maar durven zoeken.
Zoeken naar het gekwetste hart achter de zure verwijten, naar de angst achter de woede, naar de overeenkomsten voorbij de verschillen.
Zolang ik durf te zoeken, zal ik de liefde vinden.
In mezelf en in de wereld om me heen.

Guess who’s back?

Guess who's back?Ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Facebook. Enerzijds is het een ideaal middel om contact te houden met vrienden en familie in het buitenland en handig om evenementen in te organiseren. Anderzijds voelde ik me vaak overspoeld door alle informatie en ergerde ik me groen en geel aan de ongenuanceerde kreten die de wereld in geslingerd werden.
Contacten werden oppervlakkiger, er werd soms informatie óver mij gedeeld door anderen terwijl ik daar zelf geen behoefte aan had en de opmerking “Oh ja, dat zag ik al op je Facebook”  hoorde ik steeds vaker. Het irriteerde me en ik besloot het helemaal anders te doen. Na een periode van afbouwen koos ik ervoor om Facebook definitief gedag te zeggen.

Offline is the new luxury

Het was even wennen, maar al gauw wou ik niets anders meer.
In de periode dat we intensief bezig waren met Simpelsapjes brouwen, was offline zijn heel fijn. Geen zwangerschapsaankondigingen of babynieuws, geen mijlpalen van alle kinderen in onze omgeving, geen hartverscheurende verhalen van lotgenoten.
Maatschappelijke discussies trokken aan me voorbij, geen win-actie SPAM of kettingbrieven meer en geen discussies op mijn tijdlijn omdat mensen elkaar verkeerd hadden begrepen.
Wat een rust!

Miss Ego en haar passie voor Principes

De keuze om de Facebookdeur achter me  dicht te gooien voelde reuze minimalistisch. Het oppoetsen van mijn virtuele schone schijn is niet meer aan mij besteed, ik heb andere prioriteiten!
Ze kan er wat van hoor, Miss Ego. Nog nagloeiend van het dappere besluit om Facebook gedag te zeggen, verkondigde ze met rode wangen dat “zij kiest voor echtheid”.  Wat anderen deden moesten zij zelf weten, maar dit was háár keuze.
Lange tijd heb ik geloofd dat de principes de basis waren van je karakter. Door duidelijke keuzes te maken en hieraan vast te blijven houden, was je integer, betrouwbaar en oprecht.
Die vasthoudendheid bracht me al eerder in de problemen, toen ik na de zoveelste ravijnrenstunt de afgrond in stuiterde.

Over de datum
In het moeizame traject omhoog leerde ik dat er niets zo veranderlijk is als de mens. “Je waait met alle winden mee. Het lijkt wel alsof jij geen eigen mening hebt omdat je zo graag aardig gevonden wil worden.”  Ik hoor het haar nog zeggen. Mijn  oud-leidinggevende vond dat ik duidelijker moest zijn in mijn meningen en principes.
Miss Ego was diep gekrenkt, maar ik wist wel beter.
Ik groei elke dag een beetje, soms in een duidelijke lijn omhoog, soms alle kanten op. Mijn hoofd en hart neem ik daarin mee . Dat betekent dat bepaalde principes hun houdbaarheidsdatum verliezen.
Ik hou van schrijven, bloggen en van Simpelsap en deel dit graag met anderen.
Waarom dan niet via Facebook?
Klik hier om me te volgen. Alvast bedankt!

Discriminatie

DiscriminatieIk heb geen Facebook en kijk niet vaak tv. Toch kom ik er niet onderuit.
Of het nu gaat over de zwarte pieten discussie, DENK of de Efteling, het lijkt alsof discriminatie steeds vaker onderwerp van gesprek is.
Discussies worden verbale oorlogen en men beschuldigt elkaar van aanstelleritis, overgevoeligheid of ongevoeligheid.
Uitspraken worden steeds grover, maar een oplossing komt niet dichterbij.
Waarom is er zo’n sterke behoefte om te discussiëren over discriminatie?

Discriminatie
Volgens het Van Dale betekent dit ongeoorloofd onderscheid maken. Ongeoorloofd is een ander woord voor verboden. Zo heb je rassendiscriminatie, leeftijdsdiscriminatie. Maar ook discriminatie op grond van geslacht, religie of seksuele voorkeur.
Op ieder verschil kun je onderscheid maken.
Onderscheid maken zorgt ervoor dat je situaties juist inschat en draagt daardoor bij aan je veiligheid.
Voorbeeldje uit de oertijd: is dat beest dat daar staat een mammoet of een sabeltandtijger?
Moet je ernaartoe rennen (want: eten!) of juist er vanaf, omdat je anders zelf het haasje bent?
Door onderscheid te maken en te oordelen, wordt de wereld een stuk overzichtelijker.
En dat voelt veilig.

Onderscheid maken; wanneer is het geoorloofd?
D
e lijn tussen ‘onderscheid maken’ en ‘het maken van ongeoorloofd onderscheid’ is een hele dunne. Wanneer is het maken van onderscheid verboden?
In mijn jeugd heb ik een aantal vervelende ervaringen gehad met mensen die een nogal fors postuur hadden. Er kwam fysiek of verbaal geweld aan te pas en als klein Simpelsapje voelde ik me daar angstig en onveilig bij. Die gevoelens hebben zich in mijn systeem genesteld.
Ik merkte dat ik in de praktijk terughoudend was naar mijn forse medemens, alsof zij bij voorbaat al plannen smeedden om mij het leven moeilijker te  maken.
Ik had niets tegen ‘dikke mensen’  hoor, in mijn familie waren er ook ‘dikke mensen’ en een juf op school was ook fors van postuur. Maar ik hield wel afstand, want het grootste gedeelte van de ‘dikke mensen’ die ik kende gaven me een onveilig gevoel.
Het was misschien een oordeel, maar wel geoorloofd toch?
Een aantal jaren geleden ontmoette ik een forse vrouw. Bij onze eerste ontmoeting deed ze opvliegend en snauwerig. Ik schrok van haar felheid en hield afstand.
Zie je nou wel….
Toen ik haar later beter leerde kennen, bleken we het echter goed met elkaar te kunnen vinden. We kletsten over van alles en toen onze eerste ontmoeting ter sprake kwam, vertelde ze dat die dag alles tegenzat. Ze had een rotdag en was stikchagrijnig geweest.
Een tikje beschaamd vertelde ik haar over de eerste indruk die zij op mij maakte en over mijn ‘forse mensen’ vooroordeel. Zij kon er om lachen, maar ik voelde me er vervelend onder.

Als je je angst onder ogen komt, verliezen vooroordelen hun waarde
Ik realiseerde me dat het oordeel dat ik over forse mensen had, meer zei over mij dan over hen.
Het was hun taak niet om te ‘bewijzen’ dat zij anders waren dan de mensen die mij hebben gekwetst of beschadigd.
Het is mijn taak om mijn angst onder ogen te komen en hier iets mee te doen!
Als ik me echt veiliger wilde voelen, diende ik de angst aan te pakken en niet mijn forse medemens te bestoken met allerlei (onuitgesproken) vooroordelen.

Veiligheid en oordelen
De behoefte om onderscheid te maken, ongeoorloofd of niet, heeft te maken met je eigen gevoel van veiligheid en de manier waarop je je met de wereld verbindt.
Als je veilig voelt, ben je ontspannen. Je hebt de ruimte om aanwezig te zijn in het moment en de ander met een open blik te bekijken.
Wanneer je je onveilig voelt, helpt het om de wereld opnieuw in te delen. Vriend of vijand, goed of kwaad, wij en zij. Door overzicht te creëren weet jij waar jij aan toe bent.
Met die gedachte in mijn achterhoofd kan ik alleen maar concluderen dat het erop lijkt alsof we met z’n allen steeds banger worden. Zó bang, dat we vooral de nadruk leggen op de verschillen zonder deze te willen overbruggen. We leggen de verantwoordelijkheid en macht over onze angsten bij de ander neer, in plaats van deze zelf te bestrijden.

Waar wil je je mee verbinden?
Verbondenheid is geen keuze. Je bent altijd met íets verbonden, je bent altijd onderdeel van een geheel.
Discrimineren is verbinden met angst.
Van te voren oordelen en de verschillen onder een vergrootglas leggen.
Voordat een ander zijn verhaal kan vertellen, heb jij je woordje al klaar.
Verbinden met liefde, is durven vragen en de tijd nemen om te luisteren naar het antwoord.
Het is op zoek gaan naar overeenkomsten, want die zijn er altijd.
Het is het besef dat je angsten jouw monsters zijn om te overwinnen en dat de verhalen die je jezelf vertelt altijd herschreven kunnen worden.

We zijn allemaal een beetje bang, maar ook allemaal een beetje dapper.
Welk verhaal ga jij ervan maken?

 

 

 

P.S Meer over angst, liefde en discriminatie?
Check de aflevering van ‘Dus ik ben – Thuis’