Monsterlijke maandag

Meesterlijke maandag

Monsterlijke maandag.
In tijden van hoop en vrees koos ik ervoor om mijn angsten onder ogen te zien. Door de deur open te zetten voor mijn ‘monsters’ hoopte ik meer inzicht te krijgen in wie ze waren en wat ze me kwamen brengen. Ongeduld, Verdriet, Slachtoffer, Opgeven & Loslaten en velen anderen trokken aan me voorbij.

Iedere week kwam er visite en ik hoefde alleen te luisteren en te schrijven.
Ze leerden me dat er achter elke angst een verlangen zit, dat ieder taboe een cadeautje wordt als ik maar durf te kijken.
Ik leerde dat schaamte een juk is waar ik me van kan bevrijden, zodat ik steeds meer uit Liefde kan leven in plaats van uit angst.

De afgelopen weken was het stil.
Ik wachtte geduldig, ik zocht ze op. Trok kasten open, maar trof geen lijken aan, stretchte mijn comfortzone extra op maar kreeg slechts wat groeipijn.
Vandaag realiseerde ik me dat de tijden veranderd zijn. Ik hoef niet meer te schermen met angst, te koorddansen tussen hoop en vrees en me schrap te zetten voor een ingecalculeerde teleurstelling.
De angstige ondertoon is uit mijn leven verdwenen, de monsters liggen te slapen. Ze genieten van hun welverdiende rust en voor mij is het tijd om verder te gaan.
Ik schrijf over wat ik relevant vind en nu angst niet meer de baas is, richt ik me op verlangen.

Jarenlang heb ik me gericht op mijn beperkingen en uitdagingen. Met Miss Perfectionist aan het roer, schaafde ik ze steeds een beetje bij.
Nu wordt het tijd om te investeren in mijn kwaliteiten. Waar ben ik goed in en wil ik nog beter in worden? Welke woorden prikkelen mijn fantasie en laten mijn dromen wat groter groeien?
Welke onderwerpen laten mijn hart sneller kloppen en mijn vingers sneller tikken?
Vanaf nu dus geen Monsterlijke, maar een Meesterlijke maandag.
Volgende week: Meesterlijke maandag, ‘Een jaar voor mezelf’.

Stay tuned!

Monsterlijke maandag: Ongeduld

Stilletjes stuiter je van de ene generatie op de andere.
Ik lach als een boer met kiespijn als mijn moeders of oma’s geïrriteerde woorden vanuit het niets uit mijn mond vloeien.

Nog voor ik je zie, voel ik je.

Met gebalde vuisten stampvoet je door mijn binnenste en pomp je mijn hartslag omhoog.

Ik tik met mijn vingers, tril met mijn voeten en ontpop me in een gesprek tot heuse rapper wanneer mijn spreektempo van vlot naar razendsnel gaat. Nog voor de woorden zijn aangekomen, ben ik al onderweg.

Het heeft even geduurd voordat ik je subtiele invloed in mijn leven leerde doorzien.

Kramp in mijn benen van het snelwandelen, zweetdruppels op mijn rug

van het fietsen, ‘praten alsof ik de sneltrein moest halen’.

De angst om tekort te schieten raak je moeiteloos in haar kern.

Je tempo geeft zin aan mijn leven, alles moet reden hebben, moet snel en efficiënt.

Als ik je hete adem in mijn nek voel, is alleen mijn best doen niet langer goed genoeg. Met één been in het nu heb ik mijn handen al vol aan later.

Nu mijn geduld tot het uiterste op de proef word gesteld, raas je door mijn leven. Als een ware driftkikker maak je de gekste sprongen om me vooruit te laten bewegen.

Geluk dwing je af, maak er dan werk van!

Ik voel hoe Miss perfectionist, Miss Controlfreak je heimelijke blikken toewerpen om je te verleiden tot een waterdicht plan van aanpak.

Deze keer trap ik er niet in, laat ik me niet door je meeslepen.

Wanneer je me vooruit dwingt, ontdek ik de waarde van vertragen.

Laaf me aan luiheid, ga voor gemak en geniet ik van de luxe van treuzelen.

Soms vallen in slow motion de stukjes pas op hun plek.

Monsterlijke maandag: Verdriet

Hoe fanatiek ik je ook wegpoets, steeds kom je weer terug.
Met grote regelmaat kom je mijn leven in gestrompeld, om vervolgens voor onbepaalde tijd je kamp op te slaan. Je kleurt mijn dagen grijs, mijn gezicht grauw en dooft de lichtjes in mijn ogen. Met jou op sleeptouw is elke dag een zware opgave, zonder vooruitzicht op zonneschijn na regen.
Na je vertrek kijk ik terug op een periode van intensieve groei en koester ik alle inzichten die je me bracht.
Maar toch…als radicale blijheidsstrijder heb ik geen boodschap aan jouw aanwezigheid.
Ik besloot je te weren uit mijn leven. Gewapend met een plan van aanpak storm ik op je af. Aanval is de beste verdediging en ik ben erop gebrand je te temmen en zo snel mogelijk naar buiten gooien. Natuurlijk zijn je bezoekjes soms noodzakelijk. Bij het overlijden van Pippi bijvoorbeeld, kon ik niet om je heen. Met de vijf fasen van rouw in mijn achterhoofd verliep je bezoek volgens een redelijk strak programma. Enige uitloop was te accepteren. Ik kon ongeveer inschatten wanneer je zou vertrekken en zat mijn resterende tijd met jou braaf uit. De illusie dat je beheersbaar bent, zorgde voor een vredig gevoel.
Deze keer is anders.
Als een ongeleid projectiel draaf je door mijn leven. Donkere kringen van zwaarmoedigheid en somberte spreiden zich uit over een steeds groter wordend oppervlak. Beïnvloeden de manier waarop ik naar het verleden kijk en droom over de toekomst.
Simpelsapjes maken is een ingewikkeld proces. Continu laverend tussen hoop en vrees probeerden we er het beste van te maken. Maar hoe goed ik ook oplette, langzaam sijpelde onze wens andere leefgebieden binnen. Het brouwen van Simpelsapjes was het hoofdproject in ons leven geworden. Meedogenloos slurpte het onze tijd en energie op. Met de restjes hielden we de overige zaken in ons leven overeind. Duizelig door de medische molen raakte ik mijn focus kwijt.
Jij aarzelde geen moment en nam resoluut het roer over. Deze keer liet je je niet afschepen, klemde me vast in een innige omhelzing, om me voorlopig niet los te laten. Wie niet luisteren wil, moet maar voelen. Je hebt helemaal gelijk.
Je helpt me het leven op waarde te schatten, prioriteiten te stellen en liefdevol met mezelf om te gaan. Samen ontdekken we wat mij troost, om daar vervolgens voorzichtig van te genieten. Met jou aan mij zijde wordt ‘Doen waar ik zin in heb’ een stukje makkelijker. Achteraf maak je alles beter. Maar als je er bent, kijk ik je het liefste de deur uit.

Opgeven & Loslaten

De gebroeders Opgeven en Loslaten stuiteren als monsterlijke tweeling door mijn leven. Zij aan zij botsen ze tegen de geijkte kaders op en geven hun eigen draai aan de keuzes die ik wil maken.
Zo op het eerste gezicht zijn ze onafscheidelijk en lijken ze sprekend op elkaar.
Ze staan symbool voor het Onvermijdelijke Einde. Natuurlijk wordt die altijd opgevolgd door een Nieuw Begin, maar wanneer ik die twee dikkoppen zie opduiken is die gedachte verder weg dan ooit.
Het liefste zou ik me omdraaien en wegrennen, maar uit ervaring weet ik dat ze me altijd te snel af zijn.

Opgeven
Vaak is Opgeven de eerste op me afkomt.
Natuurlijk zit Angsthaas op de bestuurdersstoel en schreeuwt felle verwijten terwijl Opgeven in volle vaart op me af dendert .
Ik haat Opgeven. Ik heb per slot van rekening een reputatie hoog te houden. Ik ben een surivor, opgeven is niet mijn stijl!
Mijn kaken verstrakken en mijn vuisten ballen zich. Ik ben niet van plan om de strijd zo gemakkelijk op te geven. Gewapend met een ijzeren discipline en mijn Ego voorop ga ik de confrontatie aan.
Ik zal je laten zien wie ik ben! Opgeven? Dacht het niet!
Het voelt alsof ik onder een vergrootglas lig en iedere beweging van cruciaal belang is. De fluisterstemmen van ‘wat zullen andere mensen wel niet denken’ worden steeds harder en ik voel me overvallen door twijfel en schaamte. Wie ben ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe? En waar gaat dit eigenlijk écht over?

Loslaten
Wanneer ik in volle strijd met Opgeven ben verwikkeld, komt Loslaten om de hoek kijken. In eerste instantie ben ik niet eens bewust van zijn aanwezigheid. Verblind door Ego en Angst voel ik dat ik de strijd aan het verliezen ben. Ego en Opgeven touwtrekken om mijn aandacht en Angsthaas beheerst de situatie.
Maar zo makkelijk laat Loslaten zich niet afschepen. Met zachte dwang neemt hij de ruimte, steeds een beetje meer. Zijn komst gloort als hoop aan de horizon en hoewel ik hem nog niet helemaal los kan zien van zijn broer, ben ik bereid om naar zijn kant van het verhaal te luisteren.

Loslaten geeft me ruimte. Vertelt me wat ik in eerste instantie niet horen wil en windt daar geen doekjes om. Hij herinnert me eraan dat ik in de felle strijd de verbintenis met Liefde ben verloren. Daarom is de nood zo hoog om het proces te beheersen. Maar als ik loslaat, komt Liefde naar me toe. Beloofd.
Opgeven is stilletjes van het toneel verdwenen, Ego zit mokkend in een hoekje.
De strijd is gestreden en de waarheid onthuld.

Ik ben nog niet zo ver om in moeilijke tijden te leven uit Liefde. Soms overschreeuwen Angst en Ego de situatie en laat ik me verleiden door Miss Controlfreak om de touwtjes in mijn leven wat strakker aan te trekken. Maar als ik die twee dikkoppen aan de horizon verschijnen, weet ik dat ik opnieuw de kans krijg om de Liefde weer uit te nodigen.

Chronische pijn

Als een straatkat volg je me door mijn leven, bedelend om aandacht. Ik haal je aan en duw je weg, druk met mijn eigen bestaan. Als ik even niet naar je kijk ben je veranderd in een sabeltandtijger en overmeester je mij met een enkele graai.
Andere keren ben je de roze olifant in de kamer die me met volle kracht naar de reservebank zwiept. Jaloers kijk ik toe hoe jouw aanwezigheid mijn dagen donker kleurt, mijn pas verzwaart en mijn vlammend enthousiasme dooft.
Ik wil je temmen. Observeer je gedrag, je technieken en zweer een list te bedenken om je te snel af te zijn om je voorgoed buiten te sluiten. Ik ga je te lijf met plannen en kalenders, diëten en sport. Ademhalingsoefeningen en affirmaties, massages en kruiden. Jij weet niet met wie je te maken hebt.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Ik bewaak mijn grenzen, vurig en vol daadkracht.
Vaker dan me lief is breek je door mijn verdediging naar binnen en banen mijn tranen zich een weg naar buiten. Je breekt me op in kleine stukjes, knutselt met mijn gebroken grenzen nieuwe constructies in elkaar. Ik probeer jou te doorgronden, je acties te ontcijferen.
Waarom doe je dit? Waarom ben je hier?
Hoe meer ik me op jou richt, hoe verder ik van mezelf af kom te staan.

Je neemt me mee in de deining van het heden, dringt mijn aandacht terug naar het moment.
Nu alles is wat ik heb.
Door jou besef ik dat mijn beperkingen vloeibaar zijn. Grenzen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst.
‘Nee dank je wel’ is een volzin. Mijn ruimte is heilig net zoals de ruimte van de ander. En een betere wereld, begint met goede zorg voor mezelf.
Jij neemt me soms volledig in beslag, maar blijft onzichtbaar voor de mensen om me heen. Zo help je me herinneren dat niet alle pijn om iemands gezicht geschreven staat en we er goed aan doen om niet alleen met onszelf, maar ook met de ander liefdevol om te gaan. Je weet tenslotte niet in welke strijd iemand zich bevindt en welke pijn hij moet dragen.

Ik kijk uit naar de dag dat we definitief afscheid zullen nemen en onze wegen zullen scheiden.
Tot die tijd incasseer ik met opgeheven hoofd je lessen.
Jij krijgt me niet klein maar helpt me groeien.
Kom maar op, ik lust je rauw!

Zelfkritiek

Jij bent een van de meest weldoorvoede monsters in mijn leven. Het lijkt het alsof je je op celniveau in mijn systeem hebt geworteld en door je verschillende vermommingen heb ik soms pas veel te laat door dat jij het bent.

Vroeger stond je bekend als de knager. In retroperspectief gooide je over alle dialogen een bijtend sausje en rolde me in een neerwaartse spiraal van perfectionisme en twijfel. Het eindoordeel was altijd hetzelfde. Als ik nou slimmer, sneller, mooier of spitsvondiger zou zijn, ben ik vast gelukkiger.
Ik kauwde eindeloos op negatieve gedachten en zette mijn tanden in de missie om me te transformeren tot de meest perfecte versie van mezelf. Miss Perfectionist werd geboren.
Samen bleken jullie een gouden duo te zijn.
Later ontpopte je je als innerlijke rechter en smeet meedogenloos met oordelen. Je overlaadde met adviezen, die door Miss Perfectionist vakkundig werden omgezet in eindeloze to–do lijstjes en goede voornemens. Weer een nieuw projectje!
Lopend op mijn tandvlees streed ik voort, met mijn vijf- en tienjaren plannen onder de arm en mijn blik op oneindig. Vier jaar geleden struikelde ik mijn vrije val tegemoet.
Ik kreeg de kans om mezelf opnieuw op te bouwen en greep deze met beide handen aan.

In tijden van stilte ontdekte ik je eindelijk wie je was.
Jij bent de stem van buiten, die zich als hardnekkig onkruid in me genesteld heeft. De stem van de pestkop, de bemoeial, de jaloerse vriendin of het dominante familielid. Jouw stem is gevormd door de stemmen om mij heen, die op hun beurt weer zijn gevormd door de angsten van die ander.
Ik leer je boodschappen te ontleden. Wiens stem echoot na in jouw verwijten, geeft jouw oordeel kleur? En waarom raakt juist díe boodschap een gevoelige snaar?
Ik ontdek dat kritiek vooral pijn doet wanneer ik er zelf in geloof.
Wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik niet slim genoeg ben, is een sarcastisch grapje over mijn intelligentie als een klap in mijn gezicht.

Jouw stem leert me luisteren. Luisteren naar mezelf. Welke prangende onwaarheden liggen er diep in mijn bewustzijn begraven? Jij bent de schep die me helpt graven naar de oorsprong van mijn drijfveer. Wanneer ik mijn moed verzameld heb en durf te kijken in het gapende gat dat je hebt geslagen, kijk ik mijn angst recht in de ogen aan.
Ik deins niet langer terug. Want ik weet dat als ik angst met wortel en al durf te verwijderen, liefde meer ruimte krijgt om te groeien.

De Dood

Mijn vriend zal je nooit worden, mijn vijand evenmin.
Monster of bondgenoot, tiran of verlosser, niemand is zo veelzijdig als jij.
Jij maakt geen onderscheid en accepteert ons allemaal zoals we zijn.
Waarom is het dan zo moeilijk om jouw bestaan te erkennen?
Van alle draken die ik probeer te temmen, ben jij de grootste en engste.
Voor mezelf heb ik vrede met jouw komst, maar voor de mensen om mij heen slaat de angst me om het hart. Wat zou ik immers zonder hen moeten?

Hoe ouder ik word, hoe beter ik je leer kennen. Maar ik denk niet dat ik je ooit zal kunnen doorgronden. Je gevoel van timing is ongeëvenaard en niet te verklaren.
Soms kwam je als genade, men keek reikhalzend naar je uit en stond te trappelen om met je mee te gaan. Ik zou je willen vragen om geruisloos en vliegensvlug je armen om hen heen te slaan en hen mee te nemen. Zonder decennia lang strijden of laatste dagen vol onmenselijke pijn.
Andere keren werd je met zachte dwang uitgenodigd om een einde te maken aan het ondraaglijke lijden of aan een leven in de knop. Het is niet aan mij om een oordeel te vellen over hen die kiezen voor jouw komst, maar de wanhoop en het verdriet grijpen me naar de keel.
Dan waren die keren dat je hard en genadeloos toesloeg.
Als een orkaan raasde je door mijn leven, rukte de mensen bij me weg en liet diepe sporen na.
Jij bent niet te temmen.
Toch blijf ik het proberen.
Ik daag je uit door je te bespreken, ontkleed je van elk taboe. Maak plannen hoe het mag zijn als jij me hebt meegenomen. Als ik je timing niet kan temmen, regisseer ik mijn vertrek.
Ren stukjes voor je uit, plant mijn leven vol met plannen om je te laten zien dat ik geen tijd heb voor jou. Neem met vlagen gulzig en hyperbewust ieder detail in me op, want dat zou zomaar het laatste kunnen zijn.
Jouw zwaarte geeft het leven waarde, doet beseffen dat ieder moment uniek en onvervangbaar is.
Soms doet jouw hete adem in mijn nek me ineenkrimpen van angst. Generaties schuiven geruisloos een plaatsje op, maar de plaats na mij is nu nog leeg. Krijgen wij de kans om door te geven wat wij hebben mogen ontvangen in het leven, of blijft het slechts bij dromen?
Bewust van jouw komst, koester ik het verleden en omarm ik het heden.
We zullen elkaar nog veel vaker treffen, dat weet ik zeker.
Maar wanneer ik leef uit Liefde is jouw komst eerder een belofte dan een dreigement.

Simpelsap schrijft even niet…

Het is je misschien al opgevallen. Gisteren is er geen Monsterlijke Maandag online gekomen en ook de Wilde Wijven Woensdag van morgen, zal komen te vervallen.

De afgelopen dagen ben ik overdonderd door een wervelwind van gebeurtenissen en emoties. Ik neem deze dagen de tijd om alle puzzelstukjes op zijn plek te laten vallen en woorden te geven aan wat er is of is geweest.

Dus ben ik er even niet.
Ik verwacht volgende week weer terug te zijn. Met nieuwe verhalen en leuk nieuws! 🙂

Luiheid

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Luiheid

Als een irritante vlieg op een warme zomerdag, wuif ik je weg. Ik ren mijn billen uit de broek, bedwelmd door de illusie van de maakbare wereld en trek vurig mijn stokpaardjes van stal. ~~Alles kan, als je maar wil.~~

Dan kom jij weer voorbij. Je timing is verschrikkelijk, zoals altijd. Ineens lig ik doelloos op de bank, laat ik me verleiden tot junkfood en zap ik mijn hersens tot moes.
Je aanwezigheid ligt als een zware deken over me heen. Prikkelt en benauwd me; Ik heb hier geen tijd voor! Er is maar weinig tijd tot de Endobitch voorbij komt en me weer knock out slaat, er moet nog zoveel gebeuren! Het liefst zou ik je van me afschudden, opspringen en weer doorgaan. Even is er strijd, probeer ik me te ontworstelen aan je greep en je te snel af te zijn. Maar je dwingt me tot kalmte en het argument ‘ik heb geen zin’weegt plots zwaarder dan alles bij elkaar.. Miss Perfectionist trekt zich mokkend terug in haar hoekje en de maakbare wereld is niet meer. Geen angst voor de Endobitch, maar slechts het verlangen om me te koesteren in de nonchalance van het moment.

Lieve luiheid,
Even toegeven aan jouw grillen geeft me naderhand de meeste inspiratie. Je tilt me op en laat me boven mezelf uitstijgen. Mijn focus mag af en je opent mijn visie.
Het leven voelt weer licht en luchtig.
Bedankt!

Monsters van Buiten

Deze week: Monsters van buiten

Mijn monsters zijn niet geheim. Niet voor mij, maar ook niet voor jou.

Door hun aanwezigheid te erkennen, pel ik ze af tot de kern. Tot monsters bondgenoten blijken te zijn en ik hun lessen met eerbied kan ontvangen.
Monsters en bondgenoten, ze horen bij mij en ik deel ze met trots.
Mijn monsters zijn niet voor je karretje te spannen, te gebruiken als stokpaardje dat je opzadelt met je eigen ego of als oude koei die je uit je stinksloot trekt.

Sommige monsters komen van buiten.
Ze spiegelen zich aan mijn zelfbeeld, maar kunnen de weerkaatsing niet verdragen.
Gooien rotte eieren en smijten zure verwijten om de geur van hun eigen angstzweet en afgunst te verhullen.
Toen ik een klein Simpelsapje was, waren deze monsters het engst. Ik vreesde voor de dag dat zij mij zouden ontmaskeren. Ik zou door de mand vallen en mensen zouden erachter komen wie ik echt was. Bang en beschaamd vormde ik me naar de ruimte die men voor mij overhield. Ik was ervan overtuigd dat de waarheid van buiten kwam.
Nu weet ik beter.

Degenen die mij omlaag proberen te brengen, staan al onder me. Ze smachten ernaar om me een koekje van eigen deeg te geven, maar vergeten dat ik de bakker ben.
Ik verspil mijn tijd niet langer aan uitleg te geven aan mensen die vastbesloten zijn mijn woorden te verdraaien. De gifbeker die zij bij zich dragen, laat ik aan mij voorbijgaan – ik ben niet degene die hem volgeschonken heeft en dorst niet naar hun erkenning of acceptatie.

Je kunt mijn monsters niet tegen me gebruiken, ik heb ze namelijk zelf gemaakt.