Het zou gaan stormen.
De weeromslag blies mijn agenda leeg, afspraken vervielen en een volledig lege dag strekte zich voor me uit. Ik was al een aantal weken koortsachtig aan de gang met Simpelsap. Vulde mijn dagen met plannen, bestuderen, controleren, interviewen en schrijven.
Werkte met totale overgave, gecombineerd met een vleugje angst.
Mijn agenda stroomde vol met afspraken en ik greep ze gulzig aan.
Nu ik eindelijk de ruimte had, dacht ik niet aan stoppen of pauzeren.
En nu had ik een hele lange dag voor me, die ik kon besteden hoe ik maar wilde.Onrust en opluchting bekvechtten in mijn hoofd en uiteindelijk besloot ik me over te geven. Het was overmacht, niets aan te doen.
Overmacht.
De zoete kracht die me op mijn knieën dwingt.
Die forceert tot overgave en rust.
Overmacht. Mijn redder in nood.
Nee heb je en ja kan je krijgen. Behalve bij mij.
Ik geef mijn ja’s weg alsof ze gratis zijn, want voor mijn nee’s betaal ik de hoofdprijs van schuld en schaamte. Mijn talloze ja’s klateren uit mijn mond als eindeloze druppels van een waterval.
Het voelt alsof ik geboren ben om ja te zeggen. Alsof het recht op nee niet aan mij is ontleend.
De overtuiging dat ik pas vooruit zal komen of beloond zal worden als ik iets doe tegen mijn zin in, zit diep opgeslagen in mijn wortels.
‘Ja..’ (Gewoon even doorbijten!)
‘Ja..’ (Stel je toch niet zo aan!)
‘Ja..’(Doe nou maar, dan ben je er tenminste vanaf!)
Ja is mijn weg van de minste weerstand.
Dus ik knik, bevestig en stem in. Net zolang tot overmacht me komt redden.
Want ik zeg pas ‘nee’ als het water me tot aan de lippen staat.
Als ik me lenig in allerlei bochten heb gewrongen maar niet meer weet hoe ik me uit dit parket kan manoeuvreren. Pas als mijn keel dicht zit en mijn maag veranderd is in steen. Pas als de rillingen over mijn rug mijn handen bereiken en ze bevochtigen met zenuwachtig koud zweet.
Pas dan, als het écht niet anders kan, als het een kwestie lijkt van leven of dood, dan zeg ik het:
‘Uhm, sorry… maar ik hoop dat je dit niet erg vindt.. ik vind dit ook heel vervelend maar ik kan niet anders, het spijt me echt… maarre….Nee.’
Dan worstel ik en kom boven, overleef en hap naar adem.
Even is er ruimte maar dan, als overmacht haar handen van me aftrekt is daar die rekening van schuld en schaamte.
Nee betekent opgeven, zwak zijn en niet goed genoeg.
Nee is onaardig, egoïstisch en koud.
Nee wil ik niet, dus ja kun je krijgen.
‘Jij bent onweerstaanbaar! Als jij je opent, komen mensen als vanzelf naar je toe.’ Zei een meisje laatst tegen me. Ik bloosde.
Als ik open, gaat het vanzelf.
Maar mijn openheid leek zich al vroeg tegen me te keren.
Mijn nee’s verloren hun waarde en ‘ja’ leek het enige juiste antwoord.
Maar vroeger is voorbij en nu wil ik weer open.
Het is tijd om mijn rekening van schuld en schaamte op te zeggen en mijn geschenk van openheid respecteren. Het is tijd om afscheid te nemen van overmacht.
NEE is toe aan een metamorfose.
Ze is niet meer een donkere plek van schuld en schaamte.
Van opgeven, zwak zijn en niet goed genoeg.
NEE is degene die opstaat als ik geen volmondige, hartverwarmende JA voel.
NEE is de bewaakster van mijn ruimte.
Ik ben de baas van mijn open en mijn dicht.
NEE is genoeg. Dat ben ik ook.
‘Nee.’
