Simpelsapjes – SimpelSap

Eindelijk van mij

De hoop dat het op deze manier zou lukken was allang vervlogen, mijn grens allang bereikt.

28 april 2017
Vandaag ben ik terug.
Geen kriebel meer van angst en opwinding.
Geen sluimerende wanhoop of weggedrukt verdriet.
Nu pas ben ik er echt.
Ik denk aan alle haastige keren.
Binnenkomen, uitkleden, liggen. Benen in de beugels en nog wat naar beneden schuiven.
De rol papier die langs mijn billen schuurt, de stoel aan mijn linkerkant waar Mr. Simpelsap zit.
– Niet denken-
Aan latex handschoenen, kleurloze XL condooms, warm glijmiddel en dildo-camera’s .
Aan gewroet in mijn binnenste, aan het zwart witte scherm dat mijn hoop kleurt met cijfertjes.
Aan mijn weggemoffeld slipje op de kruk achter het gordijn en aan mijn gelukssokken die hun werk nooit goed hebben gedaan.

Ik denk aan alle keren alleen op de fiets, terug naar het werk na een controle of behandeling.
Aan het eeuwige gepingpong tussen hoop en wanhoop, tussen vertrouwen en verdriet.
Aan de zoete belofte van een baby, het zout van weg geslikte tranen en de bittere teleurstelling van iedere poging die is mislukt.
Bekeken, bemeten en beoordeeld. Geadviseerd, geholpen en geïnsemineerd.
Maar nooit bevrucht.

Ik wil mezelf niet langer afbreken om te kunnen investeren in de toekomst.
Ik heb te hard en te lang gevochten voor de stem in mijn binnenste die zich eindelijk weer laat horen als mijn grenzen zijn bereikt.
Het was de angst die me liet beginnen, het is de liefde die me laat stoppen.

De kleuren van wachtkamer, de tijdschriften op de tafel. De receptioniste en echoscopisten.
Alles is hetzelfde, maar van binnen is alles anders.
Mijn lichaam is eindelijk weer van mij.

10 dingen die ik geleerd heb van mijn (nog) onvervulde kinderwens

Afgelopen week was het de week van de vruchtbaarheid. Ik deelde mijn verhalen over onze onvervulde kinderwens en kreeg daarop heel veel hartverwarmende en liefdevolle reacties.
Dank jullie wel!

Inmiddels zijn wij al ruim vier jaar bezig met onze kinderwens.
Jaren waarin we hebben geworsteld, gehuild, heel vaak zijn gevallen en nog vaker zijn opgestaan.
Simpelsap zou Simpelsap niet zijn als ik de lessen die ik hiervan leerde niet met jullie zou delen.
Dus vandaag; tien dingen die ik leerde van mijn (nog) onvervulde kinderwens.

1. Het leven is niet eerlijk.
Ik weet niet zo goed wanneer ik de illusie opbouwde dat het leven ‘eerlijk’ is. Misschien heb ik teveel Disneyfilms gekeken. 😉
Wij willen ontzettend graag een kindje, maar dat is ons tot nu toe niet gelukt. Tegelijkertijd worden vrouwen ongewenst zwanger of zijn er ouders die niet voor hun kindje kunnen zorgen. Eerlijk is anders, maar er is niets aan te doen. Door te vergelijken maak ik mezelf alleen maar ongelukkig. Ik probeer dit dan ook zo min mogelijk te doen.

2. We zijn niet alleen…
Verminderde vruchtbaarheid komt bij één op de zes stellen voor.
In onze omgeving waren er weinig andere stellen met wie we open konden spreken over onze situatie. Via Freya de vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, zijn we in contact gekomen met andere lotgenoten. Ook biedt Freya verschillende workshops en cursussen aan en kan informatie verschaffen over bijvoorbeeld behandelingen in het buitenland.

3. …maar soms wel eenzaam.
We wijken af. Qua structuur, leefstijl en bezigheden.
Bij sociale gelegenheden voel ik me vaak buitenspel gezet wanneer moeders trots vertellen over hun zwangerschappen, bevallingen en kroost. Ik voel me ongemakkelijk wanneer mensen me vragen naar mijn kinderen, omdat ik ze dan moet vertellen dat ze (nog) niet bestaan. Niet iedereen begrijpt hoeveel invloed een (nog) onvervulde kinderwens kan hebben op je leven en dat is weleens moeilijk.

4. Wij zijn niet de enige die verdrietig zijn..
Soms raak ik zo opgeslokt in mijn eigen verdriet dat ik vergeet dat ook de mensen om ons heen verdrietig zijn. Voor ons, omdat ze het ons gunnen, maar ook voor zichzelf. Als ik geen moeder wordt, zullen mijn ouders geen opa en oma Simpelsap worden en mijn zusje geen Tante Simpelsap. Mijn vriendinnen die stiekem fantaseerden over het gezamenlijk groot brengen van onze kinderen zullen het plaatje wellicht aan moeten passen en bepaalde familietradities zullen door ons niet voortgezet kunnen worden.

5. …maar bepaald verdriet kan alleen ik dragen – en dat is oké
Hoeveel mensen er ook met je meeleven, hoe goed Mr. Simpelsap en ik er ook over praten, bepaald verdriet kan alleen ik dragen. Tijdens de behandelingen in het ziekenhuis droomde ik vaak heel levendig over zwanger zijn of over onze baby die ik vasthield. Wanneer ik wakker werd zónder bolle buik of baby was dat heel erg verdrietig.
Ik heb geleerd hoe ik voor mezelf kan zorgen. Hoe ik ruimte kan geven aan mijn verdriet, mezelf kan troosten en mijn pijn kan verzachten.
Sommige dingen moet je gewoon alleen doen in het leven.

6. Verdriet zorgt voor verdieping
Door open te praten over mijn onvervulde kinderwens, mijn gevoelens te delen en mijn kwetsbaarheid te tonen hebben de relaties met familie en vrienden zich verdiept.
Gesprekken gaan veel verder dan voorheen, ik leer de mensen om me heen een stuk beter kennen en zij mij ook. Relaties zijn oprechter en hechter en zijn daardoor nóg waardevoller geworden.

7. Mijn huid wordt dikker, maar mijn hart blijft zacht
Soms spreekt lompheid luider dan liefde. Maar dat wil niet zeggen dat er geen liefde is.
Ik kan het weten, want ook ik kan er wat van.
In de loop der jaren kreeg ik een hoop goedbedoelde en onhandige adviezen. Het is moeilijk aan te voelen wat je wel of niet kunt zeggen tegen een vrouw met een onvervulde kinderwens. Ik probeer mezelf altijd kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn over de emoties die ik ervaar. Maar als lompheid dan nog steeds luider blijft klinken dan liefde is het tijd om afscheid te nemen. Uit liefde voor mezelf.

8. Jaloezie is bedekt verlangen en dat mag er zijn…
De boodschap “In blijde verwachting” brengt mij soms in zure verachting.
Ik heb weinig ervaring met jaloezie en schrok dat ook ik soms verteerd kan worden door afgunst. Wat voelde ik me lelijk en dom als mijn jaloezie niet te verbergen was wanneer een collega, kennis of vriendin zwanger bleek te zijn.
Toch geef ik mezelf nu de ruimte om deze gevoelens te ervaren. Ze zijn misschien niet fraai, maar horen wel bij mij.

9. .. net zoals al die andere ‘monsters’ of gekke kanten van mezelf.
Verdriet, boosheid, jaloezie, schaamte, eenzaamheid…de trein van ongewenste kinderloosheid brengt je op allerlei plekken waar je niet wil zijn. Ik leerde bij ieder station om me heen te kijken en het landschap in me op te nemen. Ik hoef er niet te blijven, maar ben er wel geweest.

10. Waar ik ook ga, daar ben ik.
Leven met een onvervulde kinderwens is soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Maar ook ontzettend mooi, vervullend en dankbaar. Mr. Simpelsap en ik staan samen supersterk, de banden met familie en vrienden zijn hechter dan ooit te voren. We reizen. Bij onszelf naar binnen en naar de wereld buiten en kijken daarbij onze ogen uit.
We horen vaak als bemoediging of troost: ‘Geef de moed niet op, want alles komt goed’.
Maar dat is het al. Zolang we aanwezig blijven in het moment gaat onze moed nooit verloren en is alles precies goed zoals het is.

De kunst van het wachten

“Als alles in beweging is, moet jij juist stilstaan. Doe wat je doen moet en wacht af. Later valt alles op zijn plek en kun jij je koers bepalen”
Hij glimlacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik glimlach terug en vraag me af of hij gek geworden is.
Stilzitten en wachten? Hoe dan?
Als een konijntje dat angstig in de koplampen kijkt?
Als een leerling die hoopt dat ze geslaagd is?
Als mezelf, wanneer de seconden wegtikken op de klok en ik vurig hoop op een positieve test?

Wachten.
Je zou denken dat oefening kunst baart, maar in mijn geval is niets minder waar.
In de vier jaren dat Mr. Simpelsap en ik Simpelsapjes proberen te brouwen, hebben we samen heel wat af gewacht.
Dolgeslingerd tussen hoop en vrees.
Hoe kun je wachten zonder hoop?
Hoe kun je hopen zonder vrees?
Wachten betekent dat alles wat ik kon doen gedaan is.
Machteloos overgeleverd aan God, geluk en toeval.
Stilstaan en wachten.

Wachten is nooit mijn sterkste kant geweest.
Met een vurige ambitie om alles beheersbaar te houden, plande ik met militaire precisie mijn leven.
Opgedeeld in vijf- en tien jaren plannen, die op hun beurt opgebroken werden in nimmer eindigende actielijstjes.
Altijd in beweging, altijd efficiënt. 100% inzet, voor 100% resultaat.
Pas nu het leven mij in de wacht heeft gezet, durf ik stil te staan.

Stil staan.
Ervaren hoe diep mijn wortels zijn gegroeid en hoe hoog mijn handen kunnen reiken.
Voelen hoe stevig onze basis is en hoe helder mijn intuïtie klinkt. Hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn en hoe groot mijn geluk is wanneer ik vliegensvlugge gedachten kan vangen op papier.
Ik ren niet langer uit angst naar de volgende mijlpaal in mijn leven, maar beweeg steeds bewuster uit liefde. Ik vaar op mijn vertrouwen dat alles een tijd en reden heeft en langzaam groeit de moed om me te laten verrassen door het leven.
Mijn pad naar later hoeft niet strak uitgestippeld te zijn.
Ik kan volgen wat mijn hart in beweging brengt, wat mijn ogen laat sprankelen en wat me voldoening en vrede geeft. Met die koers maakt het niet uit hoe de puzzelstukjes zullen vallen.
Ik ben altijd op mijn plek. Daar hoef ik niet op te wachten.

Leven in de pauze: Picknickkleedjes en piemelpiñata’s

Een half jaar geleden schreef ik openhartig over het leven met een onvervulde kinderwens. Mr. Simpelsap en ik zaten tot over onze oren in het medisch traject en dat ging gepaard met heel veel worstelingen en tranen. We besloten een pauze in te lassen en ons te richten op andere dingen.
Maar het leven om ons heen gaat door. Het kinderloze kamp waartoe wij behoren, krimpt steeds een beetje verder en de kloof tussen de wereld met kinderen en onze wereld zonder, groeit steeds een beetje groter. De confrontatie met de wereld met kinderen is soms wel wat ingewikkeld:
* Verjaardagscadeautjes kopen voor jarige jetjes en jobjes en geen inspiratie hebben.
(Want wat is in vredesnaam interessant voor kinderen van 4,6, of 10 jaar?)
* Rond 18.30 op een feestje komen, denken op tijd te zijn en de vrienden met kinderen zich ongerust afvragen waar we toch bleven omdat het feestje bijna afgelopen is.
* Of wanneer mensen die je niet kennen, zoekend om zich heen kijken op een feestje voor een kind en vragen: “en welke is van jou?”
(Ik wijs dan maar schaapachtig naar Mr. Simpelsap)

Chillen moet je willen!
Toen we besloten een pauze te nemen, namen we bewust afstand van het medisch traject in het ziekenhuis. Op adem komen, andere zaken ontdekken en in alle rust bedenken wat we willen doen. Onze kinderwens blijft daarentegen bestaan en dat zorgt soms voor moeilijke momenten. Maar zoals een vriendin dit weekend zei: Chillen moet je willen! Steeds vaker ontdekken we fijne kind-gerelateerde momentjes in ons leven;
* Chillen op een picknickkleedje op een balkon met vrienden en al hun kinderen. Beseffen dat sommige vriendschappen gewoon met ons meebewegen en bewonderend toekijken hoe onze vrienden zijn gegroeid in hun ouderrol.
* Eindeloos knuffelen met babietjes van familie of vrienden. Ze groeien als kool en ik hoef – naast het gelegenheidsknuffelen en genieten van hun gezelschap – niet veel meer te doen.
* Luisteren naar de gedetailleerde “waar babies vandaan komen uitleg” van een vier (en een half!) jarig vriendinnetje, zodat Mr. Simpelsap en ik ook weten hoe we een baby kunnen maken.
* Spontane knuffels van jarige jetjes, die ondanks dat ze druk aan het spelen zijn op hun kinderfeestje, toch even de tijd nemen om ons om de hals te vliegen.

De volwassenen, dát zijn de kinderen!
Dan die momenten dat ik een lotgenootje tref. Iemand die, ondanks het gemis van een onvervulde kinderwens, leeft uit plezier en liefde, volop van het leven geniet en alles uit deze fase haalt wat erin zit.
Zorgeloos kunnen vloeken, fantaseren over bad-ass verjaardagsfeestjes met drank, ballenbakken, en piemelpiñata’s, gevuld met speelgoed voor volwassenen (want er hoeft geen goed voorbeeld gegeven te worden).
Gulzig genieten van de zeeën van tijd en elkaar inspireren over hoe we deze het beste kunnen vullen. Eigen bedrijven, nieuwe hobby’s, cursussen, reisjes, roadtrips en heel veel uitslapen!
Het “kinderlozen met kinderwens” kamp wordt steeds kleiner, maar áls we elkaar treffen, zijn de gesprekken open, begrijpend en zo waardevol.
Mijn leven in de pauze is voorbij, het idee dat ik ‘(nog?) niemands moeder’ ben, heb ik achter me gelaten.
Er is alleen NU.
Nu ben ik gewoon Aca en geniet ik als een kind zo blij van alle mogelijkheden en vrijheden die deze fase te bieden heeft 🙂

Twee kamertjes geluk; thuiskomen bij mezelf

Met ontwikkeling van hoofd en hart probeer ik mijn leven zo simpel en sappig mogelijk te houden.
Er is alleen één speler die ik steeds vergeet en buitensluit; mijn buik.

Van rommelschuur..
Sinds ik me kan herinneren is die regio vooral in gebruik als rommelschuur. Schimmen uit mijn jeugd, schaamte en verdriet werden zorgvuldig weggemoffeld. In de verste hoeken hielden zich de donkerste herinneringen schuil. Uit het oog, uit het hart, maar nog steeds zwaar op de maag.
Ik regelde vele opbergsystemen om alle beschikbare ruimte zo efficiënt mogelijk te vullen.
Maar vol is vol.
De hoogspanning op mijn verwachtingen zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd en de rommelschuur puilde uit zijn voegen. Steeds vaker kreeg ik last van buikpijn en kramp. Toen later de Endobitch ook nog om de hoek kwam kijken, was het tijd om in actie te komen.
Ik dook de schuur in, deed het licht aan en haalde de bezem door mijn angsten en schaamte. Het was tijd om los te laten, monsters te temmen en ruimte te maken.
Stapje voor stapje won ik terrein.
De engste monsters vertrokken, de donkerste hoekjes werden lichter.

… naar kweekvijver
Lang heb ik niet kunnen genieten van mijn succes. Het opruimen van mijn rommelschuur veranderde geleidelijk in het ombouwen tot kweekvijver. We wilden Simpelsapjes! Aangezien dit niet vanzelf ging, werden er professionele hulptroepen ingeschakeld. Ze onderzochten, maten en spoten hormonen in. Kansen werden berekend en succes werd afgedwongen.
Mijn opgeruimde buik was niet langer van mij, maar stond in dienst van een hoger doel.

Wie woont er in mijn buik?
De rommelschuur is opgeheven, de kweekvijver in optimale conditie gebracht, maar mijn buik laat zich niet dwingen.
Het licht baant zich weer een weg naar binnen en het achterstallige onderhoud wordt pijnlijk zichtbaar. Al die tijd wilde ik mijn buikkamertje vrijmaken voor een Simpelsapje, maar realiseer nu dat ik er zelf nooit heb gewoond.

Mijn buik mag er gewoon zijn, zonder functie omschrijving, zonder uiterlijkvertoon. Net zoals ik. Precies zoals ik ben, doe ik waar ik goed in ben.
Ik wil leren luisteren naar haar verhalen, genieten van haar herinneringen. Zoals die eerste keer dat ik Mr. Simpelsap zag. Mijn hart brak open, mijn buik vulde zich met blijheid en herkenning en in mijn hoofd hoorde ik luid en duidelijk: hij is het!
Met hoofd, hart en buik op dezelfde lijn ontstaat er een sterke, wijze basis waar ik altijd op terug kan vallen.

Hier ben ik, thuis bij mij.
Daar ga ik, met volle kracht vooruit!

Moederdag

Moederdag 2013
Mr. Simpelsap en ik fantaseerden voorzichtig over onze kinderwens.
We zetten onze eigen moeders in het zonnetje en droomden over de dag dat wij Moederdag (en Vaderdag) mochten vieren. We lachten vertederd om de reclames waarin koddige kindjes samen met een slaperige vader een ontbijtje in elkaar draaiden om moeders te verassen. Glimlachten om alle Facebook berichten waarin vrienden trots deelden hoe zij deze zondag gevierd hebben.
De belofte van Moederdag was genoeg om kleine gelukskriebels te veroorzaken en verliefd uit te kijken naar wat er komen ging.

Moederdag 2016
De belofte van Moederdag is zijn glans verloren.
Reclames zap ik weg, Facebook heb ik (gelukkig) niet meer.
We spenderen tijd met onze eigen moeders en proberen de kinderdromen te parkeren. Als is het maar voor vandaag.
Het geluk van de ander drukt op mijn gemis.
Wanneer mogen wij Moederdag vieren?

Mijn moederhart huilt, zei een vriendin laatst toen ze me een triest verhaal vertelde over een gezin.
Het mijne kromp ineen. Zonder moeder, geen moederhart.
Het is als een spelletje waarbij niemand niet voor mij heeft gekozen.
Ik mag op de reservebank.
Waak over de kindertjes in mijn omgeving en luister naar het wel en wee van mijn moederende vriendinnen. Bied een luisterend oor, maar ben terughoudend met mijn mening of advies.
~~(want wat weet ik er nou van? Ik heb toch geen kinderen?)~~

In mijn hart zijn ze echt.
Zwarte krullen of steile lokken, donkerbruine ogen en een ondeugende lach. Altijd kwebbelend (net als hun moeder) of fantaserend over de volgende streek die ze zullen uithalen (net zoals hun vader).
Op een dappere dag kijk ik stiekem uit naar hun komst.
Op een dag als vandaag mis ik ze gewoon een beetje extra.

Oefening baart kunst

De kou, de glibberige lijven die rakelings langs me schoten, de doordringende chloorlucht en het geschreeuw van de badjuf.
Blonde haren, gebruikte pleisters die soms bleven plakken aan mijn huid. Ik gruwde ervan.
Maar wat moet, dat moet.
Mijn vader was onverbiddelijk; ik moest leren zwemmen.
Ik weet nog precies hoe het voelde.
Klappertandend in de rij staan om te duiken.
Koude druppels gleden van mijn vlecht naar beneden, ik voelde de ogen van de ouders op de tribune prikken. Hoe dichter ik bij het startblok kwam, hoe weker mijn knieën werden. De knoop in mijn maag draaide zich iets strakker en ik hoopte dat mijn prevelende gebeden zijn uitwerking zouden hebben. “Alstublieft geen buikduik, alstublieft geen buikduik”.
Wanneer ik in kikkerhouding het water in was gekukeld stond me nog de onmogelijke opgave om zeven meter onder water te zwemmen. Ik voelde hoe de lucht uit mijn longen ontsnapte. Spartelend ploeterde ik voort . Die stomme lijn leek verder dan ooit.
Happend naar adem kwam ik weer naar boven, hete tranen op mijn wangen brandend van frustratie.
Ik zou nooit mijn zwemdiploma halen en over vijftig jaar als oud vrouwtje nog steeds klappertandend in de rij staan. Iedereen zou medelijden met me hebben en van plaatsvervangende schaamte hun hoofden wegdraaien wanneer ik voor de miljoenste keer op het startblok plaats zou nemen om de zoveelste nederlaag tegemoet te zwemmen. Het was een hopeloze zaak.

‘Het geeft niets’. Zei mijn vader. ’Alles is moeilijk als je net begint. We gaan gewoon veel oefenen. Want oefening… baart kunst’.
Vanaf toen waren we bijna elk weekend in het zwembad te vinden. Hoe vaker ik de weg naar het startblok aflegde, hoe makkelijker het werd. Mijn pas werd zelfverzekerder, net zoals mijn kikkerhouding. Op het laatste moment lukte het me met gemak om de zeven meter lijn te halen. Ik zag de trots in de ogen van mijn vader en gloeide na van mijn eigen overwinning.
Ik behaalde mijn zwemdiploma’s (besloot daarna nooit meer te gaan duiken) en bedacht dat alles makkelijker wordt, als je maar oefent.

Twintig jaar later
De eerste paar keren spring ik met overgave het diepe in. Vol vertrouwen in het ziekenhuis, de medische wetenschap en mijn lichaam. Leven in het hier en nu, geluksmomentjes koesteren en dankbaar zijn voor wat het leven je brengt. Na heel veel oefenen, is dat mijn kunst. Maar die kunst blijkt nu niet waterdicht te zijn.
Hoe vaker ik spring, hoe verder ik afdrijf.
Dit keer geen zwembad maar een zee vol verlangen en angst. Zout zijn de tranen van teleurstelling, van vrees en frustratie. Misselijkmakend is de onderstroom die me soms genadeloos de donkerte in trekt. De kou verkrampt mijn binnenste en wringt de lucht uit mijn longen.
Maar hoe diep ik ook zink, mijn tenen tikken de bodem niet aan.

Lieve raadgever..

Anderhalf jaar geleden kreeg ik de diagnose Endometriose.
Dit zette mijn wereld op z’n kop. Vroeger was ik er heilig van overtuigd dat geluk maakbaar was. Als ik maar écht iets wil en er hard genoeg voor werk, dan komt alles goed. Ik ben nog steeds van mening dat positief denken en inzet en toewijding voor goede resultaten kunnen zorgen, maar weet dat dit niet allesbepalend is. Soms lopen de dingen heel anders dan dat je wil en daar kun je niets aan doen.

Sinds vorig jaar zitten Mr. Simpelsap en ik in de medische molen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Vanaf het begin hebben we hier open over gesproken met de mensen om ons heen. De weg naar een baby is voor ons lang en onvoorspelbaar en de dalen zijn diep. We kunnen alle steun van onze omgeving gebruiken, vandaar onze keuze om hier open over te zijn.
Waar ik echter geen rekening mee heb gehouden is het diepe verlangen van de mens om problemen op te lossen.
Speciaal voor de betrokken medemens schreef ik een *brief.

Lieve raadgever,
Ik schrijf deze brief om je te bedanken voor je betrokkenheid en hulpvaardigheid. Wij zijn met elkaar in gesprek geweest en op de een of andere manier is daarbij mijn kinderwens ter sprake gekomen. Jij, moedig en strijdlustig als je bent, dook meteen in mijn verhaal en aarzelde niet om me één (of meer) van de onderstaande adviezen te geven:

“Weet je wat jij gewoon moet doen? Je moet gewoon…

… op vakantie gaan
… gezonder eten / meer sporten
… goed uitrekenen wanneer je eisprong is en dan het samen ‘gezellig’ maken.
… niet teveel willen plannen
… IVF proberen, want de stiefdochter van de achterbuurman van de collega van mijn zus heeft ook geprobeerd en die werd meteen zwanger van een tweeling!
… adopteren! Er zijn genoeg ‘zielige’ kinderen op deze wereld die ouders nodig hebben.
… luisteren naar je lichaam. Misschien is het gewoon niet de bedoeling dat jullie kinderen krijgen.
… teruggaan naar de kerk. Dit is een teken dat God je roept om Hem weer in je hart te sluiten.
…LOSLATEN, want:
A. Je bent er ook veel te veel mee bezig!
B. Anders word je zo’n obsessieve vrouw met rammelende eierstokken, haha!
C. Anders word je natuurlijk nooit zwanger, want dat soort dingen komen altijd als je het niet verwacht.
D. Soms loop het leven zoals het loopt. Niet iedereen plant zich voort.”

Lieve raadgever, ik hou me vast aan de goede bedoelingen achter jouw bovenstaande uitspraken. Maar iets moet me van het hart: je snapt er geen hol van.
Serieus, hoe heldhaftig en ijverig je deze situatie probeert te ‘fixen’, het probleem de wereld uit wil helpen en vooral mij probeert te laten inzien dat ik ‘mijn geluk zelf maak’, het gaat je niet lukken. Ik heb dat zelf allang geprobeerd.

Het valt me op dat raadgevers zoals jij vaak niet degene zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Vaak zijn jij en je partner gezegend met een vruchtbare samenwerking, die er binnen no time voor heeft gezorgd dat jij het gezinnetje van je dromen hebt. Hoewel ik jou alle liefde en geluk gun, wil ik je er wel aan herinneren dat jij simpelweg niet weet hoe het is om in deze situatie te zitten.

Jij weet niet hoe het is om te verlangen naar een gezin zoals ik dat doe. Hoe bang ik ben voor de gevolgen van het stoppen van de pil, omdat ik niet weet of endometriose mijn kinderwens zal inhalen. Jij weet niet hoe schrijnend het is om elke maand de teleurstelling in de ogen van mijn man te zien als ik hem moet vertellen dat het weer niet is gelukt. Jij weet niets van de tranen die ik wegslik, als iemand in mijn omgeving zwanger blijkt te zijn, bij een kinderverjaardag, of wanneer iemand trots de foto’s van het kleine kroost onder mijn neus duwt.
Jij kent de eindeloze bezoekjes aan het ziekenhuis niet, de routinematige inwendige echo’s, het eeuwig durende getouwtrek tussen positief zijn en hoop koesteren.
Ik begrijp dat het voor jou ook vast moeilijk is om iemand die je aardig vindt te zien worstelen met een kinderwens en een chronische ziekte.
Maar trek niet meteen je stokpaardjes van stal, bepakt met oordelen of succesverhalen van vage kennissen. Gebruik mijn worstelingen niet als podium om jouw talenten als quasi ervaringsdeskundige, vrijetijdsdokter of hobbygynaecoloog tentoon te spreiden.
Maak geen grapjes ten koste van mijn baarmoeder of het zaad van mijn man, om het ijs te breken of wat lucht in de situatie te brengen. Dat is meer zout in de wond, dan balsem voor mijn ziel.
Als je écht wil helpen, lieve raadgever, neem dan even de tijd om naar mij te luisteren. Echt te luisteren. Stel vragen als je meer weer weten, of iets niet begrijpt, maar laat me uitpraten en belangrijker nog: zet jouw eigen mening even aan de kant. Als je in de verleiding komt om mij goede raad te geven, gééf het me dan ook echt en duw het me niet door mijn strot.

Bedankt voor je betrokkenheid, je tijd en energie. Dit is mijn goede raad aan jou, doe ermee wat je wil.

Liefs,

Simpelsap

* Deze brief is eerder onder een schuilnaam verschenen op de dochterwebsite van moeders voor moeders, Vriendinnen onder elkaar.

Leven in het Nu: The next level

Vroeger, in die goede oude tijd dacht ik het leven te kunnen beheersen met mijn planningen. Dagelijkse to-do lijstjes, doelen die ik dit jaar wilde bereiken, vijf tot tien jaren plannen, you name it, I’ve got it! Trots keek ik naar mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en de voldoening was zeer groot als alles perfect ‘volgens plan’ liep. Dat dat vaker niet dan wel gebeurde, liet ik voor het gemak even achterwege. “Hoe beter ik structureer, hoe meer alles volgens plan zal verlopen”, was mijn theorie. Zo ploeterde ik voort.

Na jarenlang ravijnrennen, kwam mijn leven in 2012 met een klap tot stilstand. ‘Overspannen’ luidde de diagnose en ik kon weer helemaal van voren af aan beginnen met mijn structuur. Sindsdien hou ik me vast aan één goed voornemen: leven in het NU.
Ik begon met mindfulness, mediteren en pakte mijn yogalessen weer op. Probeerde te singletasken en ging met pensioen.
Toen daar vorig jaar de Endobitch in mijn leven kwam, nam mijn vastberadenheid om te leven in het NU alleen maar toe.
Het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. De overactieve stroom aan gedachten is gereduceerd tot een kabbelend beekje en hoe vaker ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren, hoe beter ik er in word.

Leven in het NU gaat me gemakkelijk af tijdens het werken, sporten, kletsen met vriendinnen of schrijven. Het wordt ingewikkelder wanneer ik in het NU bezig met het investeren in de toekomst. Al eerder vertelde ik dat het brouwen van Simpelsapjes niet vanzelf gaat. Naast mijn vrienden Miss Controlfreak, Miss Perfectionist, Drakentemmer, Angsthaas en Slachtoffer, heb ik op uitnodiging van mijn nieuwste vriendin de Endobitch een heel team aan specialisten om me heen gekregen die Mr. Simpelsap en mij helpen om wat leven in de brouwerij te brengen.
Iedere maand ga ik bij hen op visite, een paar keer per week. Wanneer alles ‘volgens plan’ loopt, gooien zij op het perfecte moment alle ingrediënten bij elkaar en kan het Grote Wachten beginnen.
Wachten op later, terwijl ik leef in het NU en de toekomst me lijkt in te halen.
Het is een uitputtingsslag, omdat de Endobitch regelmatig haar lelijke kop opsteekt en me niet met rust lijkt te laten. Ze terroriseert me met buikpijn, rugpijn, misselijkheid, migraine en nog veel meer rotstreken, die erop kunnen wijzen dat er een Simpelsapje aankomt…
Hoop doet leven zeggen ze, maar in dit geval doet hoop vooral pijn. En als blijkt dat er weer niets van gebrouwd is en ik me besef dat ik volgende maand opnieuw een reeks van bezoeken kan afleggen, zakt de moed me in de schoenen en staat de boel op zijn kop. Slachtoffer wil haar verdomhoekje, Angsthaas en Drakentemmer zetten een stoeldans in en Miss Controlfreak en Miss Perfectionist kijken vertwijfelt toe terwijl de Endobitch in haar vuistje lacht.
En ten midden van al die chaos zit ik, Simpelsap. Soms wanhopig, soms uitgeput, maar dankbaar voor het NU waar de deur altijd voor mij openstaat.