Simpel – SimpelSap

Wij dromen vooruit

Wij dróómden vooruit,
Streken neer in de Vrijstad aan de Lek
Tussen velden en wegen
Werkten we, bouwden we en hoopten we
Op een vrije republiek
Op thuiskomen
of op naar huis gaan
Wij droomden vooruit
Maar het verleden haalde ons in
Met haar kleine weggestopte, stille dromen over…
… sudah, laat maar..
Voorwaarts moeten we gaan

Wij droomden vóóruit
Boze dromen
Volgepakt met groots gemis en sterke idealen
Gemedicaliseerd, weggesubsidieerd
omgekocht of omgelegd,
in slaap gesust met zoete beloften
Alwéér!
WIJ kenden onze plaats
Maar de toekomst riep
En het verleden schreeuwde in stilte
Zó hard dat het ons de adem benam
Maar wij rouwen niet,
Wij bouwen!

Wíj droomden vooruit
Tussen heesterhagen, touwtjes uit brievenbussen en ons pleintje voor de deur
Probeerden wij te grijpen
Wat onze opa’s en oma’s nooit hebben gehad
We volgden de verhalen van onze ouders
En verzamelden
Het zand uit de ogen
Het zout uit de wonden
Wij rouwden en wij bouwden,
Leerden langzaam te vertrouwen
Op samen én op zelf
Want wij delen om te helen

Voor jou
Dromen wij vooruit
Eren we wat we hebben gekregen
Laten we los wat we niet meer nodig hebben
Missen we wat we ooit hebben gehad
En verheugen we ons op wat er nog gaat komen

Laat je voeden door je wortels
Baan je eigen weg naar je licht
Koester wat je gegeven is
Neem mee wat je wil doorgeven
Groei is geen verraad

Met jou
Delen we de glans na alle weerstand
Dansen we
over gebaande paden, nieuwe wegen en geslagen bruggen
Met jou
Dromen we vooruit

Apa datang dari muka – over vechten en over leven

Hou
je rug recht
Je kin omhoog
Je blik
op de horizon

Mijn opa was een soldaat
Hij zette zijn nu opzij
om te investeren in ons later
Mijn vader ambtenaar
Hij pakte het later van zijn vader
met beide handen aan
En bouwde door
Voor ade
Voor mij

Kalau mau, bisa
Als het niet gaat zoals het moet
Dan moet het maar zoals het gaat

Mijn oma was een carrièrevrouw
De tijd was nog niet toe aan haar ambities
Mijn moeder een praktisch idealist
De wereld was nog niet klaar voor haar visie
Zij gaven me handen, voeten en vleugels
Zodat ik kan grijpen, rennen en vliegen

Stel een doel
Maak een plan
Maju

Maar
Ik val
Best hard
Best vaak
Struikel over beloften die niet zijn nagekomen
Raak verstrikt in heimwee
naar een republiek dat nog steeds vecht voor haar bestaansrecht

Vervlogen dromen drukken op mijn schouders
Misbruikte loyaliteit knaagt aan mijn geweten
En als mijn blik dan donker wordt
Lijkt de horizon verdwenen

Apa datang dari muka
Ga niet aan de kant
Laat je niet kennen
Ga door

Maar als je vuisten steeds zijn gebald
Kan je niets aannemen van een ander
Als het woord altijd je wapen is
Valt er niet meer te praten
Als je jezelf nooit laat kennen
Weet je zelf dan nog wel wie je bent?

Als je steeds maar doorgaat
Voor niemand aan de kant
Als jij je steeds schrap zet
voor alles wat er op je afkomt
Dan loop jij jezelf telkens weer voorbij

Belofte maakt schuld
Sta weer op
Klop het stof van je kleren
Apa datang dari muka
Djangan unduré
Maar schuif jezelf niet opzij

Maju
Terus!
En sta soms even stil
Om van het uitzicht te genieten

Recht je rug
Kijk om je heen
Geniet
Al harde werken van vroeger
Mag nu best wat zachter zijn
Toen moesten zij overleven
Nu
Gaat het over leven
En dat
Is het enige dat we hoeven te doen

Dit column heb ik voor BANGSA geschreven.
Hét Molukse platform dat verbindt en inspireert.
Meer weten over BANGSA?
Klik dan hier om de website te bezoeken.

Kleur bekennen

De kastdeur die ik al zolang verborgen probeer te houden, opent.
Woorden kriebelen aan de randen, vinden de kier in het kozijn en wiebelen tot het loskomt.
Langzaam vind het licht zich een weg naar binnen, de stofjes dansen in het zachte schijnsel.
Hier is het kerkhof van de woorden die ik heb weggedrukt.
Hier liggen de herinneringen begraven die ik nooit heb gewild.
Hier staan schuld en schaamte zij aan zij, verbroederd met taboe en teleurstelling blokkeren zij de deur, die ik afsluit met een lach en een knik.

Zij gaan dit ontkennen.
Zij willen het niet weten.
Zij kunnen het niet begrijpen.
Zij zullen me hierop afrekenen.

Als ik opendoe, zullen zij de ruimte bestormen en toe-eigenen.
Zal ook dit hoekje in mijn hoofd gebogen moeten worden, zodat het kan opgaan in de afgeronde som der delen die nog steeds na al die jaren in hun voordeel werkt. Dus ik lach lief en ik knik kort.
De deur blijft verborgen.

White gaze
White Supremacy
White fragility
White guilt

De woorden ontrafelen patronen die ik het liefste niet wil zien.
Het is te heftig, te wreed, te allesomvattend, te normaal.
Ik kijk niet weg, maar druk weg.

Doe niet zo gevoelig
Ach, je wéét toch wat ik bedoel?
Of je nou zwart, wit, geel, rood of pimpelpaars bent
Wij zijn allemaal mensen

Ik masseer de spanning zachtjes uit de zinnen, zodat mijn gezicht weer zacht en soepel word en ik weer lief kan lachen.
De plooien weer even gladgestreken, de boosheid weer even uitgesteld.
Maar het knaagt aan me en vreet me op.
De gesplitste manier van denken.
Het trippelen op eierschalen om blauwe plekken op witte blazoenen te voorkomen.
Het draaien en dansen in de dramadriehoek die deze giftige patronen blijft voeden, dienen en versterken.

Het ontkennen en aanvallen
Het gaslighten
Het entitlement
Het verdelen en het heersen

De woede en het onrecht borrelen, bereiken steeds nét niet hun kookpunt.
Het verdriet en de kwetsbaarheid die daaronder schuilen kan ik nog steeds niet aanraken.

Mijn deur is open. Op een kiertje, maar toch.
Ik veeg de stofvlokken van mijn kastdeur af, wrik aan het bordje aan de deur. ‘Coloured people only’
Het is tijd om open te breken.

Haat zaaien of liefde oogsten

Ga voor die radicale zelfliefde, neem je eigen vriendschapsverzoek aan en face your monsters!
Als je me de afgelopen tijd hebt gevolgd, weet je wat mijn missie is in het leven en hoe dat mijn werk als LifeStory Coach vormgeeft.
Ik deel inspiratie, inzichten en tips om jezelf en je verhalen te omarmen, je monsters te ontdekken en te leren wat ze je te bieden hebben. Ik ben anti taboe en schaamte, pro- radicale zelfliefde en zelfacceptatie. Want als je vrede en liefde vindt in jezelf, verspreidt je die ook gemakkelijker in de wereld.
En een betere wereld… nou ja, je snapt waar ik heen wil.

Toch voel ik mij niet vredig en liefdevol de laatste week.
Eerder geprikkeld en onrustig.
Er is een discussie die onder mijn huid is gaan zitten, die voelt als nagels over een schoolbord.
Een discussie die ik iedere keer probeer te negeren, omdat het zoveel bij me oproept dat ik er overweldigd door raak.
Een discussie die ieder jaar weer terugkomt, steeds heftiger wordt en ervoor zorgt dat kennissen, collega’s, vrienden en familie lijnrecht tegenover elkaar komen te staan.
Een discussie die niet meer te negeren valt, omdat het niet vanzelf ophoudt.

De Zwarten Pieten Discussie.
There, I’ve said it.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik er niets mee te maken heb.
Het is niet mijn feest, het is niet mijn traditie, het is niet mijn cultuur.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik geen zin had in discussie, in gezeur en gedoe.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Want als ondernemer wil ik een professional zijn en ik ben bang dat klanten of werkgevers me zullen afrekenen op wat ik vind.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Omdat ik bang ben dat ik lijnrecht tegenover mensen kom te staan die ik liefheb en hen dingen zal horen zeggen waar mijn hart van breekt.

Ik wilde eerst niets zeggen.
Maar ik kan niet anders.

Ik geloof in leven uit liefde.
Ik geloof in vragen stellen en moeite doen om jezelf én de ander te begrijpen
Ik geloof in terugkomen op je standpunt,
omdat je niet kunt stellig kunt blijven staan als je vooruit wil in het leven.
Ik geloof in terugkijken en leren van het verleden,
Ik geloof in vergeven – niet vergeten-
maar in eren van ál je verhalen, zodat je van pijn power kan maken.
Ik geloof in verbondenheid met jezelf,
zodat je weet waarom de uitspraken of het gedrag van een ander je zo diep raken.
Ik geloof in verbondenheid met een ander,
zodat je nog steeds open kun staan tegenover iemand die het hartgrondig met je oneens is.
Ik geloof in blijven,
Ook al ben je emotioneel, ook al is een ander het niet met je eens.
Ik geloof in blijven,
Blijven praten,
Blijven proberen,
Blijven zoeken,
Naar een weg, naar een manier, naar een moment dat ons met elkaar verbindt.

Liefde zaaien is hard werken.
Kritisch durven kijken naar jezelf
Liefdevol durven kijken naar je ander
Opstaan voor waar je in gelooft
Opkomen voor je idealen
En blijven proberen

Ik wil geen haat zaaien, maar liefde oogsten
Dus of jij voor of tegen Zwarte Piet bent
Of je zwijgt, praat of schreeuwt
Of je nou discussieert op Facebook, in de kantine of op een plein.
Gooit met eieren, bier of verwijten
Val me aan, val me af, of val me bij
Dít is waar ik in geloof en ik laat mijn geloof niet vallen.

Hoe pak ik rust?

Rust. Het fladdert als een ongrijpbaar vlindertje dwars door al mijn chaotische gedachten heen. Na een periode van ziek zijn, drukte op werk en privé en alle lieve, overweldigende reacties op Simpelsap is rust precies wat ik nodig heb.
Natuurlijk komt Miss Perfectionist meteen in opstand.
Rust komt na hard werken en gezien ik (vandaag) nog niets gepubliceerd heb, heb ik het niet ‘verdiend’.
Ideeën spoken door mijn hoofd, kriebelen in mijn vingers en staan te trappelen om losgelaten te worden op papier.
Toch lukt het niet.

Vijf minuten geleden viel het kwartje pas. Ik hoef geen rust te verdienen, maar kan het mezelf gewoon geven!
Eventjes niet bloggen, maar lekker ontspannen, inspiratie opdoen en straks weer met een vrij en en blij gevoel lekker achter de laptop.

Ik ga ervan genieten, tot gauw!
X

Pak het beestje bij de ballen: Ik ben één op de drie.

Simpelsap draait om simpel, sappig en echt leven uit liefde.
Leven met taboes is voor mij leven in verdrukking.
Ik weiger nog langer in dienst te zijn van mijn innerlijke monsters en daarom is het tijd om dit te delen.

Één op de drie vrouwen is in haar leven slachtoffer van seksueel geweld.
Ik ben die één op de drie.
Op jonge leeftijd zijn er twee personen ver over mijn grenzen gegaan en hebben tegen mijn zin, seksuele handelingen met mij verricht.
Wie dit waren, wat de context is en wat er precies is gebeurd zijn niet relevant voor dit verhaal. Dat seksueel geweld verstrekkende gevolgen heeft wel.

Ik ben beroofd.
Nog voor dat ik wist wat ik waard was, werd het van me gestolen. Kinderlijke onschuld, zorgeloosheid en impulsiviteit.
Mijn kwaliteiten in de knop werden omhuld met een donker geheim dat te zwaar was om te dragen. Ik vertelde het aan mijn familie en daar werd wisselend op gereageerd. Sommigen waren woest, anderen verdrietig. Sommigen wilden praten, anderen juist handelen.
Ook zijn er mensen die er niets van wilden weten en het tot de dag van vandaag blijven ontkennen.
Er werd gewerkt aan mijn weerbaarheid, maar tegelijkertijd werd ik opgezadeld met de veel te zware verantwoordelijkheid om het gebrek van zelfbeheersing van een ander te compenseren.
Veel te vroeg leerde ik wat ongewenste intimiteiten zijn en dat ik me bewust moest zijn van mijn eigen grenzen. Ineens kon iedereen dader zijn en van mij weer een slachtoffer maken.
Ik heb geleerd me te schamen.
Voor mezelf, voor mijn lichaam en voor wat het op kon roepen bij anderen.
De gebeurtenis die me heeft beroofd van wat ik had kunnen zijn, mocht geen rol spelen in mijn leven. Ik werd me pijnlijk bewust van mijn vrouwelijkheid en de desastreuze gevolgen van het verkeerd inschatten van situaties.
Leegte, schaamte en eindeloze onzekerheid. Een nooit te stillen honger naar (zelf)controle en bevestiging. Gebukt onder schaamte, maakte ik me kleiner dan ik was.
Ik wilde graag mijn plek op deze wereld innemen, maar twijfelde aan mijn bestaansrecht.
Ik werd een emotionele kameleon; peilde reacties en paste daarop mijn muurtjes en maskers aan. Mijn verwarring overwon ik door afstand te nemen, van mezelf en van anderen. Niemand kan mij raken als ik er niet ben.

Ik vocht en overwon
Vol idealisme startte ik met mijn SPH opleiding, waar ik hoopte te leren andermans gebroken hart of zelfbeeld te helen, maar uiteindelijk vooral mezelf leerde redden. Ik ging in therapie, vertelde stukje bij beetje mijn verhaal en zette yoga en shiatsu massages in om terug te kunnen keren in mijn lichaam dat ik zolang heb gemist.
En ik schrijf alsof mijn leven er vanaf hangt. Want dat is ook zo.
Ik ben de baas over mijn verhaal en ik kan de held zijn, of het chronische slachtoffer. Mijn verhaal bestaat niet bij de gratie van een ander.
Er is mij geweld aangedaan en de gevolgen daarvan draag ik nog iedere dag.
Vechten om bestaansrecht of erkenning, het moeizame traject van het maken van Simpelsapjes, worstelen met de Endobitch en eindeloos onderhandelen met Miss Perfectionist en Miss Controlfreak.
In de meest alledaagse situaties gooit dit trauma haar eigen sausje in de mix, zodat de luchtigheid en onschuld er meedogenloos uitgeklopt worden en Angsthaas overuren maakt.
Toch weiger ik om lelijk te worden van het leed dat ik draag en weiger de schuld bij me te houden voor de daden die ik niet heb verricht.
Stap voor stap schud ik de onzichtbaarheid van me af, durf ik mijn slachtofferschap te omarmen en los te laten wat niet bij mij hoort.
Ik ben de schaamte voorbij en kan dit verhaal met opgeheven hoofd met je delen. Niet als een slachtoffer of overlever, maar als een vrouw die probeert te leven uit liefde.

Lichter leven: Een beetje hulp van buiten

In mijn zoektocht naar de ideale capsule wardrobe kom ik heel wat hobbels tegen. Ondanks de hulp van Pinterest, Mr. Simpelsap en vriendinnen, besloot ik wat professionele hulptroepen in te roepen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en nam contact op met Xstyling Image voor een afspraak. Akke Marije nam uitgebreid de tijd om mijn wensen te bespreken en was heel duidelijk over de diensten die zij verleent en het daarbij behorende prijskaartje. Per mail kreeg ik een vragenlijst toegestuurd, die ik kon aanvullen met outfitfoto’s van mezelf.
Voor mij was het helder: ik wil een aantal outfits samenstellen die mijn figuur flatteren en wat handvatten zodat ik in het vervolg zonder al teveel moeite zelf kledingcombinaties kan samenstellen. De voorbereidingen waren grondig en dat stelde me alvast wat gerust. Toch zag ik er een beetje tegenop.. De hele dag met kleding bezig zijn en langer dan een uurtje in de winkelstraten rondlopen? Ik moest er niet aan denken.. Winkelen was een noodzakelijk kwaad dat ik het liefst zo snel mogelijk wilde afvinken van mijn to-do lijstje.

Here we go
Een maand later was het zover. Mijn dagje met een personal shopper.
Vroeg in de ochtend stond Barbara bij mij voor de deur.
Een hartelijke, open vrouw bij wie ik me meteen op mijn gemak voelde. We begonnen de dag met een kopje thee en namen een aantal stijlen door. Welke stijlen spraken mij aan? Daarna kreeg ik een figuuranalyse. Hoewel ik deze al eerder bij mezelf heb gedaan, was het erg prettig om iemand met ervaring te hebben die haar mening gaf. Barbara legde uitgebreid uit welke kenmerken mijn figuur had en toonde me welke kleding het beste bij mij zou passen. Na alle informatie namen we mijn stijlpaspoort door, waarin ik alles kon vastleggen wat ze me had verteld. Daarna was het tijd voor een kijkje in mijn kledingkast. Met Barbara’s informatie vers in mijn hoofd, kon ik meteen een aantal kledingstukken van de twijfelstapel naar de doneerstapel verplaatsen. Ik had een aantal outfits klaargelegd die ik vaak droeg, om haar mening te vragen. Daarnaast had ik een aantal kledingstukken bewaard die me ooit erg leuk stonden, maar nu niet meer. Samen analyseerden we waardoor dat kwam en waar ik in het vervolg op kon letten. Mijn zelfvertrouwen borrelde op en ik kreeg er zelfs een beetje zin in..

Shop til you drop!
Na de theorie was het tijd voor de praktijk. Barbara ging heerlijk efficiënt te werk. Ze had van te voren al een aantal winkels uitgezocht waar ze een kijkje wilde nemen.
Ikzelf was nogal overdonderd. De theorie van eerder op de dag fladderde in mijn hoofd en zorgde voor een totaal nieuwe blik op het kledingaanbod. Ik probeerde mijn weg te vinden, maar dat viel nog niet mee. Voor mij is shoppen een noodzakelijk kwaad, voor Barbara een bron van plezier.
En wat kon ze het goed! Theorie en praktijk liepen naadloos in elkaar over toen ze mij ontspannen door de winkel loodste en uitlegde welke stoffen flatteerde en welke niet. Moeiteloos verzamelde ze diverse kledingstukken waar ze in een handomdraai verschillende outfits van maakte. Ik was niet langer meteen afwijzend naar kleding, maar eerder nieuwsgierig. Zou deze rok écht bij me passen?

I’m back!
Angsthaas had het hoogste woord toen ik bibberend de eerste outfit aantrok die zij voor me had uitgekozen. Toen ik in de spiegel keek, viel mijn mond open van verbazing. Ik droeg een spijkerjasje, een wit t-shirt, een zwarte kokerrok en witte sneakers. Het was een eenvoudige, comfortabele en vrouwelijke outfit. Voor het eerst in jaren herkende ik mijn eigen spiegelbeeld. Alsof mijn buitenkant nu eindelijk weer paste bij mijn binnenkant.
Barbara zocht nog een aantal andere outfits voor me uit, in verschillende winkels. Ze pakte de juiste maten, zorgde voor de juiste accessoires en maakte foto’s van elke outfit. Daarbij hield ze rekening met mijn eerder genoemde budget én de kleding die ze in mijn kast had zien hangen. Wat een luxe behandeling!

Het is inmiddels al een aantal maanden geleden sinds mijn dagje met Barbara, maar ik kijk er nog steeds met veel plezier op terug. Die dag ging er een knopje om in mijn hoofd. Ik ontdekte dat mijn innerlijk en uiterlijk precies bij elkaar kunnen passen. Het enige wat ik hoef te doen is te denken in mogelijkheden en dapper genoeg te zijn om te experimenteren met mijn comfortzones.
Mijn ideale capsule wardrobe is er nog lang niet, maar de reis er naartoe is een stuk leuker geworden!

Lichter leven: Een capsule wardrobe bouwen

Minimalistisch, efficiënt en tijdbesparend. Dat is voor mij een capsule wardrobe.
Een kleine verzameling van essentiële, kwalitatief goede kledingstukken die ik op allerlei verschillende manieren met elkaar kan combineren.
Op deze manier kan ik met minder kledingstukken, meer outfits creëren. Beter voor het milieu en beter voor mezelf!

Waar moet ik beginnen?
Op Pinterest 😉
Ik besteedde er heel wat uurtjes om plaatjes te verzamelen van kledingstukken, outfits en accessoires die ik mooi vond. Door deze allemaal bij elkaar te zetten, kreeg ik een steeds helderder beeld van mijn eigen stijl.
Comfortabel, stoer en vrouwelijk.

Kleur bekennen
Teveel kleur maakt onrustig en is bovendien moeilijker te combineren. Ik besloot een aantal basiskleuren te kiezen; zwart en rood (mijn lievelingskleur! Ik ben er zelfs in getrouwd), donkerblauw, grijs en wit. Samen met een vriendin deed ik een kleurenanalyse om eens samen met een professional te bekijken welke kleuren me qua kleding en make up het mooiste zouden staan. Ik kreeg een op maat gemaakte kleurenwaaier zodat ik kon experimenteren met kleuren die buiten mijn comfortzone lagen (zoals kikkergroen!) maar wel mooi bij mij staan.
Ook snuffelde ik eens rond in mijn geminimaliseerde kledingkast
Welke stofjes vond ik het fijnst? Ik houd van zachte stoffen, die natuurlijk aanvoelen en geen geurtjes vasthouden.
Ik hou niet van strijken dus kreukgevoelige stoffen vallen bij voorbaat af. Tenslotte las ik de labeltjes en maakte aantekeningen, zodat ik bij een volgende aankoop op de samenstelling van de stof kon letten.

Appels en peren, zandlopers en rechthoeken
Als ik een kleine garderobe heb, wil ik me een elk kledingstuk fantastisch voelen. Het was dus belangrijk dat ik goed wist welke kleding mij flatteerde en welke niet.
Ik ging in mijn ondergoed voor de spiegel staan, nam mijn maten op en analyseerde mijn figuur. Daarna verzamelde ik wat informatie over mijn figuur en bekeek opnieuw mijn Pinterestboard.
Kwamen de plaatjes die ik had verzameld overeen met de kleding die het beste bij mijn figuur paste? Mijn capsule wardrobe werd steeds concreter; tijd om te winkelen!

Shop til you drop?
Ik wist wat ik mooi vond, wat mijn stijl is, wat me flatteerde en wat lekker zat. Genoeg informatie om te shoppen!
Gewapend met mijn pinterestboard en ‘wishlist’ ging ik op pad.
Maar al gauw merkte ik dat ik de praktijk moeilijker vond dan de theorie. Hoewel ik rationeel weet dat ik niet meer hetzelfde figuur heb als vijftien jaar terug, was dat besef nog niet helemaal ingedaald. Te vaak pakte ik te kleine of niet flatterende kleding, om het vervolgens teleurgesteld weer terug te leggen. In mijn hoofd zag ik er nog steeds uit als een vijftienjarige, terwijl ik in de tussentijd een stuk meer rondingen gespaard had.
Daarnaast waren de capsule wardrobe keuzes die ik had gemaakt oké, maar wel een beetje saai. Het zag er verzorgd uit, maar had niet de Simpelsap vibe.

Ik hou niet zo van uiterlijk vertoon.
Make up, nagelsalons, wimper-extensions, hakken.. Wat een gedoe!
Ook urenlange shopping – sessies zijn niet aan mij besteed. (Behalve in een boekwinkel dan)
Na een flinke tijdsinvestering was mijn geduld op.
Mijn vriendinnen waren erg lief; geduldig lieten ze me mogelijke outfits en kleding zien die vast heel mooi zou staan. Maar de moed was me in mijn schoenen gezonken en ik liep vast in mijn eigen denken.
Hoewel mijn fantasie-tas leeg geleegd was, was mijn zelfvertrouwen nog niet helemaal hersteld. Omdat ik niet wist welke kleding bij me paste, voelde ik me in mijn ‘veilige combinaties’ een grijze, saaie muis.
Ik had er alles aan gedaan om een passende capsule wardrobe te bouwen, maar in mijn eentje lukte het niet. Tijd om wat hulp van buiten in te schakelen!

Volgende keer: Een beetje hulp van buiten

Lichter leven: alles uit de kast!

Begin vorig jaar deelde ik een aantal verhalen over minimalisme.
De wens om te leven volgens ‘mijn essentie’ leidde ertoe dat ik de bezem haalde door mijn bezittingen. Zo ook door mijn kledingkast.
Pak lekker wat te drinken en ga ervoor zitten, want ik ga je precies vertellen hoe ik dat gedaan heb.

Een lege fantasie tas
Bij het legen van mijn fantasie-tas werd ik al aardig met mijn neus op de feiten gedrukt: onbewust koesterde ik fantasieën over mezelf die mij het leven alleen maar lastiger maakten. De wens om superslank te zijn met alle rondingen op de juiste plek bijvoorbeeld, of de fantasie om een hooggehakte, perfect gekapte classy carrièrevrouw te zijn.
Mijn kledingkast was een letterlijke afspiegeling van deze fantasieën. Er lagen stapels kleding in maatje xxxs (de maat die ik ooit had) die me een instant rollade – look gaven, achterin de kast stonden drie paar pumps stof te vangen en ver weg lag nog een stapeltje kleding dat ik bewaarde uit sentiment. Ook viel het op dat ik wel heel veel pyjama’s en chill kleren in de kast had liggen. Wat een chaos! Door mijn fantasie-tas te legen, maakte ik ruimte voor dromen en later. Een geminimaliseerde kledingkast Door mijn kledingkast op te ruimen maakte ik ruimte voor mezelf in het nu. Hoe pakte ik dit aan?

Alles uit de kast
Ik trok alle kleding uit de kast en legde de hele stapel op bed. Daarna haalde ik meteen een sopje door mijn lege kast heen en hing er wat zeepjes in voor een lekker luchtje.
Stapels maken
Ik maakte vier stapels: houden, herstellen, doneren, weggooien.
De kleding over de stapels verdelen
Ik ging zo snel mogelijk door de kleding heen. Er waren kledingstukken waar ik meteen van wist dat ik ze wilde houden. Ik hield van de stof, de kleur of het model. Deze vouwde ik op en legde ik meteen in de kast. Alles wat te klein was, maar er nog goed uitzag mocht op de donatie-stapel. Kleding die verwassen of versleten was (ook pyjama’s, hemdjes, of ondershirts!) mocht meteen weg. Kleding die ik leuk vond maar waarvan er een knoop miste, kon op de herstel-stapel
De twijfel stapel
Terwijl ik aan het opruimen was, ontstond er ook een vijfde categorie: de twijfelstapel. Miskoopjes, kleding die ik gekregen had maar zelf niet zou kiezen, kleding die allang te klein was, maar die ik bewaarde uit sentiment of kleren die ik ooit heel enthousiast kocht maar nu niet opnieuw zou kiezen. Allemaal belandden ze op de twijfel-stapel. Deze bewaarde ik voor het laatst.
Laat het los
De kleding die weggegooid kon worden, gooide ik zo snel mogelijk in de kledingbak en de kleding die gedoneerd kon worden ging zo snel mogelijk naar de kringloop. Door snel te handelen, gaf ik mezelf geen mogelijkheid om alsnog te gaan twijfelen over bepaalde kleding. Achteraf gezien kon ik me niet eens herinneren wat ik had weggedaan!
Doen!
De ‘herstel’ stapel bleek bij mij overbodig te zijn. Als jij wel een stapel herstelkleding hebben, breng deze dan zo snel mogelijk naar de kleermaker.

De Twijfelstapel..
De kleding die op deze stapel lag, ging nogmaals door mijn handen. Deze stapel kon ik opnieuw categoriseren:

Sentiment
Een babytruitje bij dat mijn moeder ooit voor me breidde, een vest dat mijn opa aan me gaf en een t-shirt dat ik van mijn neef uit Ambon cadeau kreeg. Dierbare kleding die ik niet zomaar weg wilde doen. Ik borg ze op in mijn herinneringskist op zolder.
Miskopen
Ooit leek het een goed idee, maar eenmaal thuis trok ik ze nooit aan. Ik hield deze kleding in mijn kast uit schuldgevoel. Het is toch zonde om ze zomaar weer weg te doen? Ik had er per slot van rekening geld aan uitgegeven! Maar iedere keer dat ik deze kleding aantrok, was ik ontevreden. Het gaat gewoon niet werken, nu niet, nooit niet. Ik besloot mijn miskopen te doneren. Misschien dat een ander er wel erg blij mee is.
Gekregen kleding
Ik kan moeilijk nee zeggen. Dat heeft ook geleid tot een overvolle kledingkast met kleding die niet eens mijn eigen smaak zijn. Het voelde ondankbaar om ‘nee’ te zeggen, maar het voelde ook onprettig om kleding te dragen die niet bij mij past. Ook deze kleding besloot ik te doneren.
Kleding waar ik niet over kon beslissen
Tot slot nog de harde kern van mijn twijfelstapel; kleding waar ik niet over kon beslissen. Deze kleding stopte ik in een plastic tas en zette die achterin de kast. Als ik na een half jaar de kleding nog steeds niet had gedragen, zou ik de hele tas – zonder deze van te voren te openen- doneren. Opgeruimd staat netjes! En nu?
Voor de eerst kon al mijn kleding in één kast, geen gesjouw met tassen bij een seizoenswisseling! Ik maakte nieuwe combinaties en had niet langer keuzestress. Op mijn telefoon maakte ik een ‘wishlist kleding’ waarin ik bijhield welke kledingstukken ik graag wilde kopen. Mijn wens, het opbouwen van een comfortabele, eenvoudige garderobe die uitstraalt wie ik ben, was hiermee al een stukje dichterbij gekomen.

Volgende keer: Hoe bouw ik een capsule wardrobe op?

Dromen & Doen: Terugblik maart/ doelen april.

Hoewel ik het stellen van doelen eerst koppelde aan Wilde Wijven Woensdag, heb ik toch besloten het anders te doen. Voortaan vind je Dromen en Doen op de eerste zondag van de maand.
(Behalve nu, want het is vandaag de tweede zondag ;-))
Ik kijk terug op de doelen die ik me de afgelopen vier weken heb gesteld en deel meteen de doelen van de aankomende maand. Deze keer blik ik terug op maart en stel ik de doelen voor april.

De afgelopen vier weken waren heftig. Vreugde en verdriet kruisten elkaars wegen, deden een dansje en wisselden elkaar in hoog tempo af. Een uitputtingsslag, waardoor ik in korte tijd twee blogpauzes inlaste. Dat is al een overwinning op zich; ik ben nog steeds geneigd om in zware tijden te ravijnrennen.
Maar goed, hoe staat het met mijn doelen?

Wat ik leerde van de doelen die ik behaald heb
Krachtig communiceren
Ik heb plezier in krachtig en congruent communiceren. Het maakt het leven eenvoudiger. Toch merk ik dat het in de praktijk niet altijd even gemakkelijk is.
Wanneer ik met mannen communiceer, heb ik vaak het idee dat ik nóg wat duidelijker en bondiger kan zijn in mijn boodschap, terwijl ik op vrouwen al snel fel of bazig overkom.
Ik zoek de balans tussen krachtig en tactisch communiceren. Dat is best een uitdaging met mijn temperament in Brabant..

Vrijdag schrijfdag
Een vaste dag om te schrijven geeft rust, ruimte en meer inspiratie. Ik heb niet elke vrijdag aan mijn blog kunnen werken, maar plande dan een ander moment in. Het is heel fijn om vaste momenten te hebben. Zo krijgt schrijven een hogere prioriteit in mijn leven.

Doelen voor April
Voorheen zou ik balen als ik mijn maandoverzicht zou zien: de meeste doelen heb ik immers niet gehaald. Miss Perfectionist zou zich opvreten van frustratie. Die lijst moet helemaal afgestreept kunnen worden en er moeten minstens 5 nieuwe doelen bij!
Nu probeer ik er op een andere manier naar te kijken. Ik zet geen nieuwe doelen op mijn lijstje, maar pas de doelen van maart iets aan.

* 30 Double leg lifts/ de dag beginnen met beweging
In maart vertelde ik dat ik iedere dag wilde starten met 30 double leg lifts. In de praktijk merk ik dat het helaas niet haalbaar is om dit dagelijks te doen. Soms ben ik zó moe of heb ik zoveel pijn dat het niet realistisch is om mijn benen dertig keer in de lucht te gooien.
Daarom pas ik dit doel iets aan: Ik wil iedere dag beginnen met bewegen! Dit kunnen dus de 30 double lifts zijn, maar op ‘slechte’ dagen kunnen dit ook zonnegroetjes of stretchoefeningen zijn.

* Mediteren
Toen ik ooit begon met mediteren, deed ik dit in de avond. Nog steeds vind ik het fijn om aan het einde van de dag eventjes op mijn kussentje te kruipen en de gedachten uit mijn hoofd te laten stromen. Deze maand zal ik dus minimaal 5 keer in de week vlak voordat ik naar bed ga mediteren.

* Wilde Wijven Leeslijst – Playing Big van Tara Mohr
Het is me niet gelukt om het boek helemaal uit te lezen, ik ben nu op de helft. Voor het einde van april kun je een review van mij verwachten!

*500 woorden
Hoe maak ik het mezelf zo makkelijk mogelijk om dagelijks 500 woorden neer te pennen? Geen idee! In maart vatte ik het plan op om mijn dagen hiermee te beginnen, zodat ik de rest van de dag meer in schrijfmodus zou doorbrengen. Nu merk ik dat ik op deze manier wel een erg druk ochtendprogramma krijg. Misschien dat ik een pen en notitieboekje naast mijn bed leg en iedere ochtend / avond twee bladzijden volschrijf. Of kruip ik toch iedere ochtend eerst even achter de laptop voordat mijn werkdag begint? Vanaf vandaag zal ik ervoor zorgen dat er een boekje naast mijn bed ligt en mijn laptop klaarstaat voor gebruik. De praktijk zal uitwijzen wat het beste werkt, maar het voornemen blaas ik weer nieuw leven in!

Ik ben ooit met doelen stellen begonnen omdat ik een duidelijke focus wilde hebben. Het maakte me gehaast en gespannen. Nu merk ik dat het delen van mijn doelen me vooral de ruimte geeft om te reflecteren. Is het wel realistisch wat ik van mezelf vraag? Hoe kan ik het mezelf makkelijker maken om prioriteit te geven aan de dingen die ik belangrijk vind?
Dit was het weer voor deze maand, over een paar weken hoor je hoe het met deze doelen is afgelopen!