#Metoo: Brief aan mijn dader

Je kwam, nam en overwon, maakte van mij een vrouw in een meisjeslijf.
Overschreed grenzen die ik nog niet had gevonden, eigende toe wat van mij had moeten blijven.
Je verwoestte wat nog moest groeien, besmette mijn potentie met een verstikkende schaamte.
Je voegde extra dimensies toe aan mijn wereld, de complexiteit overviel me met al haar kracht.
Jij hebt mij dit aangedaan.

Ik leerde dat vrienden vijanden kunnen worden en bondgenoten daders.
Ik leerde dat een dode mond niet betekent dat het verhaal ophoudt met schreeuwen.
(Ik ben alleen de enige die het hoort)
Mijn trauma’s draaiden op de achtergrond en ik leefde op het ritme van mijn verdriet.
Ik leerde te vechten.

Te vechten voor mij.
Voor mijn eigen-waardigheid, eigen – wijsheid en eigen- zinnigheid.
Voor naïviteit, impulsiviteit, blind vertrouwen en grenzeloze liefde.
Misschien is “life a battlefield”, maar ik trek me terug.
Ik heb gevochten om terug te krijgen wat ik had verloren.
Het blijkt nooit verloren zijn gegaan.
Het zat gewoon verstopt.

Heel lang heb ik gedacht dat het om jou ging.
Over wie je was, wat je koos en wat je me hebt aangedaan.
Over de verhalen waarin jij de dader was en ik het slachtoffer.
Over alles wat je me hebt afgenomen
Over hoeveel levensvreugde me dat heeft gekost.
Maar zo interessant ben je eigenlijk niet.

Ik heb het leed gedragen en gekoesterd.
Ik heb het slachtofferschap omarmd.
Mijn taboe is doorbroken.
De rekening met schuld en schaamte is vereffend.
Ik ben (ge)heel(d), écht gebroken was ik nooit.

Dag meneer die ooit mijn dader was.
Ik heb je niet meer nodig.
Het ga je goed.

Slachtoffer

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

MM Slachtoffer

Deze week: Slachtoffer

Je overkwam me. Voordat ik je naam kon spellen, had je me al te pakken. Het geeft niet. Vroeg of laat kom je bij iedereen binnen, zo is het leven.
De eerste keer kwam je veel te vroeg, stal mijn onbevangenheid en speelsheid. Jouw komst luidde een fase in waar ik nog lang niet aan toe was; volwassenheid. Dat was 26 jaar geleden.
Je bent pas een monster geworden toen ik begon te protesteren.

Ik haat je.
Want als jij er bent, voel ik me klein en machteloos. Word de situatie waarin ik verkeer ineens een strijd die ik moet winnen. Verkrampen mijn kaken, schieten mijn ogen vuur. Worden alle keren dat je er ooit bent geweest een lange lijst aan argumenten die mijn woede dient te rechtvaardigen.  Je bondgenoot Angsthaas verschijnt ten tonele en leven uit Liefde lijkt moeilijker dan ooit.

Wie ben je eigenlijk?
Van Dale leert me:
slacht·of·fer (het; o; meervoud: slachtoffers)
1 (historisch) offerdier dat op een altaar werd geslacht
2 iem. die buiten zijn schuld lichamelijke, financiële of geestelijke schade lijdt; iem. die het moet ontgelden

Ik hou er een gevaarlijke hobby op na; schuld zoeken. Waar de één je ziet als een partner in crime en samen met jou op zoek gaat naar een zondebok, keer ik in mezelf en negeer ik je komst. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik over het hoofd gezien? Het kan toch niet zomaar zijn dit mij overkomt? Welke les moet ik hiervan leren?
Tijdens het brouwen van Simpelsapjes, kom je vaker langs dan me lief is. Ik ga je te lijf met mijn geleerde lessen en goede voornemens.
Zin geven wordt zin opdringen, maar je weigert te vertrekken.

Door koppig te zoeken naar zingeving en een antwoord op mijn schuldvraag probeer ik wanhopig mezelf tot dader te bombarderen. Want als ik iets fout heb gedaan of iets moet leren van deze situatie, ben ik ook degene die de macht in handen heeft.
De illusie van de maakbare wereld is me dierbaarder dan ik dacht en drukt met haar volle gewicht op mijn schouders.
Ik kan dit niet dragen.
Dat hoeft ook niet, zolang ik bereid ben te accepteren dat de schuldvraag en waaromvraag niet altijd op te lossen zijn. Soms gebeuren dingen gewoon, niet omdat ik er van moet leren, maar omdat ik pech heb gehad.
Ik kan niet bepalen wat mij overkomt, maar wel hoe ik ermee omga.

En zo sluipt Slachtoffer stilletjes weg en klopt Liefde weer op mijn deur.

 

Leven in het Nu: The next level

Leven in het nu Vroeger, in die goede oude tijd dacht ik het leven te kunnen beheersen met mijn planningen. Dagelijkse to-do lijstjes, doelen die ik dit jaar wilde bereiken, vijf tot tien jaren plannen, you name it, I’ve got it! Trots keek ik naar mijn zorgvuldig opgebouwde structuur en de voldoening was zeer groot als alles perfect ‘volgens plan’ liep. Dat dat vaker niet dan wel gebeurde, liet ik voor het gemak even achterwege. “Hoe beter ik structureer, hoe meer alles volgens plan zal verlopen”, was mijn theorie. Zo ploeterde ik voort.

Na jarenlang ravijnrennen, kwam mijn leven in 2012 met een klap tot stilstand. ‘Overspannen’ luidde de diagnose en ik kon weer helemaal van voren af aan beginnen met mijn structuur. Sindsdien hou ik me vast aan één goed voornemen: leven in het NU.
Ik begon met mindfulness, mediteren en pakte mijn yogalessen weer op. Probeerde te singletasken en ging met pensioen.
Toen daar vorig jaar de Endobitch in mijn leven kwam, nam mijn vastberadenheid om te leven in het NU alleen maar toe.
Het gaat me goed af, al zeg ik het zelf. De overactieve stroom aan gedachten is gereduceerd tot een kabbelend beekje en hoe vaker ik de tijd neem om naar mezelf te luisteren, hoe beter ik er in word.

Leven in het NU gaat me gemakkelijk af tijdens het werken, sporten, kletsen met vriendinnen of schrijven. Het wordt ingewikkelder wanneer ik in het NU bezig met het investeren in de toekomst. Al eerder vertelde ik dat het brouwen van Simpelsapjes niet vanzelf gaat. Naast mijn vrienden Miss Controlfreak, Miss Perfectionist, Drakentemmer, Angsthaas en Slachtoffer, heb ik op uitnodiging van mijn nieuwste vriendin de Endobitch een heel team aan specialisten om me heen gekregen die Mr. Simpelsap en mij helpen om wat leven in de brouwerij te brengen.
Iedere maand ga ik bij hen op visite, een paar keer per week. Wanneer alles ‘volgens plan’  loopt, gooien zij op het perfecte moment alle ingrediënten bij elkaar en kan het Grote Wachten beginnen.
Wachten op later, terwijl ik leef in het NU en de toekomst me lijkt in te halen.
Het is een uitputtingsslag, omdat de Endobitch regelmatig haar lelijke kop opsteekt en me niet met rust lijkt te laten. Ze terroriseert me met buikpijn, rugpijn, misselijkheid, migraine en nog veel meer rotstreken, die erop kunnen wijzen dat er een Simpelsapje aankomt…
Hoop doet leven zeggen ze, maar in dit geval doet hoop vooral pijn. En als blijkt dat er weer niets van gebrouwd is en  ik me besef dat ik volgende maand opnieuw een reeks van bezoeken kan afleggen, zakt de moed me in de schoenen en staat de boel op zijn kop. Slachtoffer wil  haar verdomhoekje, Angsthaas en Drakentemmer zetten een stoeldans in en Miss Controlfreak en Miss Perfectionist kijken vertwijfelt toe terwijl de Endobitch in haar vuistje lacht.
En ten midden van al die chaos zit ik, Simpelsap. Soms wanhopig, soms uitgeput, maar dankbaar voor het NU waar de deur altijd voor mij openstaat.

Level up! Singletasken

 

https://www.youtube.com/watch?v=WxRoNU613LU

Vanaf  ik me kan herinneren, wil ik alles snel en efficiënt doen. Multi-tasken werd dan ook een van mijn favoriete vaardigheden om te oefenen. Tandenpoetsen en beenspieroefeningen doen, of tijdens het haren borstelen meteen mijn Franse woordjes leren. Dat soort werk.
Ik kreeg er een kick van om dingen te combineren, zodat ik meer tijd had voor… uhm.. andere ‘belangrijke’ dingen.

It’s just emotions
Met mijn emoties was het niet anders. Waarom zou je slechts één emotie tegelijkertijd voelen? Vooral met negatieve gevoelens sloeg ik aan het combineren. Ik was boos en teleurgesteld, verdrietig en boos, boos en gefrustreerd.
Boosheid combineert makkelijk met andere emoties, zo weet ik nu.
In mijn vorige blog omschreef ik hoe ik mijn Slachtoffer in het verdomhoekje duwde. Boosheid was zeker een middel om haar daar te houden. Het perfecte masker om niet te laten zien hoe gekwetst, teleurgesteld of verdrietig ik ergens om was.
Bovendien, als ik bovenstaande emoties combineerde met boosheid, waren Drakentemmer, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak meteen van de partij. Koppen rolden, plannen werden gesmeed en ik kon weer even vooruit. Boosheid werd mijn brandstof.
Mijn lichaam paste zich daar feilloos op aan. Zo kreeg ik last van mijn kaken van het ‘even doorbijten’ waren mijn schouders keihard van ‘alle lasten’ die ik wilde dragen en raakten mijn knieën overbelast door het ‘stug doorlopen’. Al die klachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik leerde andere energiebronnen aan te boren. Boosheid werd een plan B, een bron die ik alleen in nood aanboorde.
Eind goed, al goed dacht ik zo.

 Singletasken; accepteren wat is
Niet dus. Toen ik eind vorig jaar gediagnostiseerd werd met die rotziekte, leerde ik dat niet alle klachten te maken hoeven te hebben met je psychische gesteldheid. Soms krijg je ineens een ziekte op je bord waar je het mee mag doen. Alle energiebronnen en karakters werden uit de kast getrokken om er het beste van te maken, maar zeven maanden later moet ik eerlijk bekennen dat ik er nog steeds niet veel van bak. Het voelt alsof ik in mijn eigen SuperSimpelSap – spel zit, door ben naar een volgend level met een nieuwe Eindbaas.

Wat nu voor mij werkt is singletasken. Één ding tegelijkertijd doen, met aandacht. Zo kan ik duidelijkere prioriteiten stellen en boek ik sneller resultaat.
Afgelopen week kwam ik erachter dat dit eigenlijk ook geld voor het ervaren van emoties.  Door één enkele emotie met aandacht te beleven, haal ik er sneller inzichten uit en kom ik sneller tot de kern.
Maar wat is het moeilijk!
Afgelopen weekend was mijn kans. Ik was verdrietig. Alleen maar verdrietig.
Niet  verdrietig en boos of verdrietig en gefrustreerd.  (Ach vooruit, ik was verdrietig en een beetje teleurgesteld. Ik moet ergens beginnen toch)
Maar er werden geen plannen gemaakt, geen oplossingen gezocht, geen verwijten gemaakt. Er werd alleen gehuild. Door mij, omdat ik verdrietig was. En een beetje teleurgesteld.
Tijdens het snotteren werd mij één ding heel erg duidelijk. Leven uit Liefde betekent voor mij dat ik mezelf de ruimte geef om te zijn wie ik ben. Ik ben goed zoals ik ben, ik ben genoeg zoals ik ben.
Maar mijn emoties zijn dat dus ook. Soms voel ik me verdrietig. Alleen maar verdrietig. Dat hoeft niet weggepoetst te worden door goede voornemens, of in een hoekje gezet te worden omdat ‘het leven nu eenmaal doorgaat ofzo’. Nee hoor, net zoals Drakentemmer mag Slachtoffer er zijn. Net zoals blijheid mag verdriet er zijn. Precies zoals ze is.
Door naar het volgende level dan maar!

 

 

Leven uit liefde in de praktijk: Mijn slachtoffer uit het verdomhoekje halen‏

wishDrakentemmer, Angsthaas, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak. In de afgelopen blogs zijn al deze karakters voorbijgekomen met hun kwaliteiten en valkuilen, met hun wijze lessen en cadeaus. Hoewel het niet altijd makkelijk is, probeer ik een vreedzaam geheel in mijn leven te creëren, waar ieder karakter de ruimte krijgt om haar bijdrage te leveren.  Maar nu staan ze gezamenlijk rondom een moeilijke situatie die ze ook samen niet opgelost krijgen.
Wat nu?

 Teamwork
Het zit namelijk zo; eind vorig jaar kwakkelde ik met mijn gezondheid. Er werd een ziekte bij mij constateert, die men ziet als chronisch. Daarnaast kan deze ziekte heel veel invloed hebben op de toekomst van Mr. Simpelsap en mij. Bijvoorbeeld op het brouwen van Simpelsapjes.

Als eerste melde Angsthaas zich.
“Wat nou als..”
“Stel je nou voor dat..”
Piekeren, vergelijken en de toekomst proberen te voorspellen. Angsthaas sprong er meteen in.
Het duurde niet lang voordat Drakentemmer haar kwam aflossen. Er kwamen plannen! Een ander eetpatroon, een andere levensstijl, een kennismaking met een medisch traject en het alternatieve circuit. Niets was te gek, alles werd overwogen. Drakentemmer wikte en woog, ploos het internet zorgvuldig na op nuttige informatie en voerde eindeloze gesprekken met iedereen die haar van input kon voorzien. Het plan stond en Drakentemmer riep de hulp van Miss Perfectionist en Miss Controlfreak in. Alles moest perfect nageleefd worden, want dan was alles onder controle toch?
Hoewel dit team al zo oud is als ik zelf, gooiden zij al snel de handdoek in de ring. Dat kwam door mijn dierbare nieuwe visie Leven uit Liefde. (Met een hoofdletter L natuurlijk).
In de theorie werkte deze nieuwe visie prima en ook in de praktijk had zij haar eerste dappere stappen gezet. Maar wat er nu kwam, deed haar zelfs op haar grondvesten schudden.

Ik werd namelijk boos. HEEL BOOS.

Ik wil niet begrijpen, accepteren, positief denken, mogelijkheden zoeken, opstaan na het vallen en mijn kop op houden. Die hele ziekte kan opflikkeren, met alles erbij.  Het is bijna zeven maanden geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Maar nu pas ben ik boos. Boos, verdrietig, jaloers en soms zelfs verbolgen. Ik vind het oneerlijk, onrechtvaardig en snap niet dat dit mij moet overkomen.
De afgelopen jaren ben ik heel bewust bezig geweest met mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid en heb heel hard gewerkt om blokkades en oud zeer op te ruimen. Waar heb ik dit aan ‘verdiend?’ Waarom levert mijn lichaam me zo’n rotstreek? Ik vind het niet eerlijk!
Waarom gebeurt dit?

Rot op met je slachtoffer
Sinds ik me kan herinneren heb ik een hekel aan het woord slachtoffer.  In het verleden ben ik slachtoffer geweest. Tegen wil en dank. En dat beviel me helemaal niet. Het heeft lang geduurd voordat ik daar ‘sterker uit kon komen’. In die tussentijd heb ik het slachtoffer in een hokje gestopt en de deur op slot gedraaid. Ik wilde er niets meer mee te maken hebben.
Misschien was dat het moment dat Miss Perfectionist en Miss Controlfreak geboren werden. Als ik alles onder controle heb, overkomt mij niets. Als ik alles perfect doe, overkomt mij niets.
Als er iets vervelends gebeurd, ga ik altijd op zoek naar mijn eigen aandeel. Wat kan ik de volgende keer anders doen? Wat kan ik hiervan leren?
Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik al heel veel lessen heb geleerd in mijn leven. Ik herken en respecteer mijn karakters en koester hun waardevolle lessen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik liefdevoller ben, naar mezelf en anderen toe en dat ik minder oordeel en meer begrip heb. En het zorgde ervoor dat besloot te leven uit Liefde.

Ja ik weet hoe dubbel de laatste zin klinkt. Hoe kan ik Leven uit Liefde terwijl ik Slachtoffer in het verdomhoekje verstop?
Maar eerlijk is eerlijk, ik heb er de grootste moeite mee haar te accepteren. In de afgelopen jaren heb ik haar bespot, weggeduwd en klein gehouden. In mijn wereld is geen ruimte voor Slachtoffers. Alleen voor Overlevers die Leven uit Liefde. Ik was alleen even vergeten dat het vaak de moeilijke dingen zijn die je overleefd. Die ervoor zorgen dat je intenser kunt leven uit Liefde.
Je weet wel, de dingen waar je in eerste instantie slachtoffer van bent.

Ik ben een Slachtoffer..
Want ik heb niet gevraagd om die rotziekte met al haar complicaties. Het is me overkomen en ik kan er niets aan doen.

Ik ben Slachtoffer..
… maar ik ben niet van plan om het te blijven.