Op de schouders van reuzen

Ik stond op de schouders van reuzen
Klein gehouden, beklemd in de knop, met z’n allen over één kam
Hielden zij hun talenten verborgen als parels in oesters
Mijn reuzen woonden in het kamp van de dood en brachten het opnieuw tot leven

Trauma’s trokken als mist door het landschap,
Werden door hen met blote handen gevangen en neergelegd in de handen van God

Ik stond op de schouders van reuzen
Die altijd door bleven gaan en goochelden met strijdkracht en overgave
Zij praatten niet, maar bogen hun hoofd
En lieten hun daden spreken
Op de schouders van mijn reuzen
Ontdekte ik een hele nieuwe wereld
Vond ik de sterren terug die hun ogen waren verloren

Ik stond op de schouders van reuzen
En nu je weet waar ik stond
Zal ik je vertellen waar ik heenga
Ik ga door en ik ga diep
Net als mijn reuzen
Door het stof, door donkere dagen
Schaamteloos omdat ik weet dat liefde mijn pad verlicht
Ik goochel met strijdkracht en overgave
Maar ik laat zowel mijn woorden als daden spreken
Ik kan niet klein
Ik kan niet beklemd
Ik kan niet over één kam
Want ik stond op de schouders van reuzen
Die me vanaf het begin leerden hoe ik boven mezelf uit kon stijgen

Een liefdesbrief


Simpelsap Schrijft (2)

Momenteel ben ik op de Schrijfacademie bezig met mijn basisopleiding. De module die ik nu krijg heet ‘Personages en dialogen’. Ik kreeg de opdracht op een personage op te bouwen gebaseerd op drie mensen die ik ken en vanuit dat personage een liefdesbrief te schrijven. Zie hier het resultaat :)

 

Dag lieverd,

De jaren zijn voorbij gevlogen sinds ons laatste moment samen, maar voor mijn gevoel staat de tijd stil. Iedere dag denk ik aan je flonkerende groene ogen , zo wijs en vol liefde.  Aan de zonnestralen die verstrikt leken te raken in je zachte rode krullen. Keer op keer ontdekten mijn vingers nieuwe patronen als ik de sproetjes rond je neus aan elkaar verbond.
Van jongs af aan had je een plekje in mijn fantasieën. Maar “later als ik groot ben” kwam veel te vroeg en onze eerste confrontatie kwam als een complete verrassing. Stormachtig en gepassioneerd was de periode erna. Mijn liefde voor jou deed me groeien, maakte me sterk en vastberaden.

Dagdromen maakten al gauw plek voor nachtmerries en mijn fantasieën werden ingehaald door de realiteit. Hoe kon ik voor jou de ware zijn als ik niet eens wist wie ik was?
Nog voordat ik me had losgemaakt en mezelf had gevormd tot wie ik wilde zijn, stond ik op het punt om een levenslange verbintenis aan te gaan met jou, de liefde van mijn leven.  Ik voelde me onwaardig, klein en onzeker.  De overheersende liefde en de daarbij horende verantwoordelijkheid verlamden me, ontnamen me de adem.
Ik houd mezelf voor dat ik het voor jou deed, omdat je beter verdiende. Maar eerlijk gezegd dacht ik alleen aan mij. Hoe kan ik mijn wortels laten groeien voordat ik mijn vleugels heb uitgeslagen?
Iedere dag tot het naderende afscheid was een worsteling.  De dag zelf verliep soepel  al brak mijn hart in duizend stukken.

In de jaren die volgden, zocht ik de sterren in je ogen in de blikken van anderen, fantaseerde ik over je schaterlach. Bestudeerde ik de sproetjespatronen om tot de conclusie te komen dat de jouwe door niemand zijn te vervangen.  Ik ben uitgevlogen, heb mezelf gekneed en gevormd tot de vrouw die ik nu ben.  Ik ben er eindelijk  aan toe ben om mijn wortels te laten groeien, maar nu kom ik tot de conclusie dat mijn kern al is verdord.
Ik koester onze kleine momenten en houd me vast aan het feit dat ik uiteindelijk allang was wat ik later had willen zijn:  (je) moeder.

Lieve Pippi..

Lieve Pippi..Het is al bijna een jaar geleden. Ik zat bij je op de bank en voorzichtig begon je over je reisplannen. Hoewel ik dit al aan zag komen, was de schrik er toch. De periode daarna stond vooral in het teken van voorbereiden en afscheid nemen.  Je ging zo zorgvuldig mogelijk te werk, wilde niets aan het toeval overlaten. Het afscheid nemen viel je zwaar, maar achtte je noodzakelijk. Vastberaden stond ik aan je zijde en hielp je daar waar ik kon.
Ik was zo geconcentreerd op jou en je vertrek, dat ik niet kon beseffen wat voor sporen dat bij mij zou achterlaten. Je probeerde me voor te bereiden, maar ik wuifde het weg. Bovendien is mijn verdriet niet jouw verantwoordelijkheid.

Er zijn drie seizoenen aan me voorbij getrokken sinds jij bent weggegaan. Drie seizoenen waarin ik heb gelachen, heb gehuild en meer dan eens dacht “Dat moet ik Pippi vertellen”. Het besef dat dit niet meer op de ouderwetse manier kan, met een theetje bij jou op de bank, vind ik nog steeds verdrietig.

Onze wegen kruisten elkaar op wonderbaarlijke wijze en de momenten samen waren intens en kostbaar. We propten een heel leven vol wijsheid, vriendschap en liefde in twee jaar en wat hebben we ervan genoten. Tot op het allerlaatste moment strooide jij je levenslessen rijkelijk in het rond. Met open hart en armen heb ik ze ontvangen en koester ze nog steeds.
Ik hielp jou naar een afscheid, jij mij naar een nieuw begin.
Dank je wel dat je me met mijn neus op mijn schrijfknobbel drukte en me het laatste duwtje in de goede richting gaf. Jij hebt me laten ervaren hoe krachtig en genezend woorden kunnen zijn en dat het delen van verhalen een van de leukste dingen is om te doen.
Mijn eerste boek draag ik op aan jou 🙂

Lieve Pippi, tot de volgende keer!

XX

Mijn liefste IJsland…

Ik ben pas een dag van je gescheiden en mis je nu al.
Halsoverkop besloten Mr. Simpelsap en ik je een bezoekje te brengen en op dezelfde manier werd ik smoorverliefd op jou. Ik keek reikhalzend uit naar een nieuw begin. 2015 was niet zachtaardig geweest voor mij.
Bij jou heb ik het gevonden en nog zoveel meer.

Jij laat me voelen hoe vervullend de stilte kan zijn. Hoe overweldigend het is als ik met alle zintuigen open baad in de sereniteit van de natuur. De wind blaast alle zorgen uit mijn hoofd en alle onrust uit mijn hart. Ik kijk zover mijn blik reikt en je oneindige leegte slokt me op. Het doet me beseffen dat alle mogelijkheden open liggen. Altijd.
Ik probeer met mijn hart, handen en ogen open de vrede die ik voel te absorberen, zodat ik deze kan koesteren als oase in woelige tijden. Het is te koud om stil te staan.
We gaan op avontuur.

We verkennen je wegen, vol sneeuw en ijs. Rijden stapvoets door sneeuwstormen en hagelbuien met kalmte in ons hart en onze blik vooruit. We voeren lange gesprekken over alles wat er is geweest en wat er nog gaat komen. Er vallen lange stiltes als we genieten van alle het natuurgeweld om ons heen. “Woorden schieten tekort” waren tot nu toe slechts troostende woorden op een rouwkaart, maar jouw verwilderde landschappen geven deze zin een totaal nieuwe dimensie.

Ik wil je aanraken, voelen en proeven, bij me houden en koesteren voor altijd. Maar jij laat je niet temmen. De hagel slaat de twijfels uit mijn ogen, je stormachtige karakter brengt me meer dan eens uit balans. Maar ik zet door en jij beloont me iedere keer weer met een onbeschrijfelijke schoonheid. Ik tuimel van het ene natuurwonder in het andere en kan alleen maar dankbaarheid voelen. Dalen hebben ook pieken en wanneer we ons zwoegend naar een van je toppen begeven, ben ik me daar meer dan ooit van bewust.

Je mensen zijn oprecht, vriendelijk en behulpzaam.  Daadkrachtig banen zij hun weg door jouw onvoorspelbare landschappen. Al s je weet wat je doel is, ben je niet snel van je stuk gebracht.

Je blaast nieuwe inzichten in mijn leven en oude lessen nieuw leven in.  Overgave krijgt een totaal andere lading wanneer ik verwachtingen loslaat en omarm dat ik nooit echt controle heb, maar altijd de keuze.
Lief IJsland, ondanks je ijzige kou heb je mijn hart weer doen opvlammen. Ik beloof je dat ik dat vuur brandend houd.

Tot gauw,

 

XXX