Vandaag vliegt vlinder uit

Het ruikt er naar gymspullen, broodjes kaas en kinderdromen.
Vandaag  klimt het rupsje uit haar cocon om haar vleugels uit te slaan.
Ze deed het al vaker. Beverig en zo onopvallend mogelijk, achter een schild van pas ontdekt sarcasme draafde ze haar dromen tegemoet.
Deze keer vliegt ze in de spotlights en iedereen mag haar zien.

Als zij op het podium verschijnt, schijnen de lampen speciaal voor haar.
Ze strekt haar benen en armen – ik verbaas me over de lengte-  ze schudt de spanning van zich af. Haar klasgenoten verdwijnen in haar schaduw, maar zij lijkt het niet te merken.
Ze zingt en danst met de onverschillige hartstocht die alleen pubers hebben. Haar bruine ogen stralen en wij stralen met haar mee.

Ik zie hoe ze zich steeds een beetje meer losmaakt, van het kleine zaaltje in haar kleine school. Haar lange lijf past niet meer in het kader en haar dromen zijn groter gegroeid dan de kinderen om haar heen.
‘Later als ik groot ben’, komt steeds sneller dichterbij.
Ze experimenteert met maskertjes en muurtjes om zich te wapenen tegen de wereld en tegen zichzelf.
Straks zal de chaos groeien, daar kan geen muur of masker tegenop.
Na de zomer gaat er een nieuwe wereld open, ontstaan er meer kleuren dan alleen zwart en wit.
Lieve vlinder, fladder er maar op los.
Ontdek tussen alle tinten grijs je eigen kleuren en stippel je eigen lijntjes uit.  Dan hoef je nooit bang te zijn dat je buiten andermans lijntjes kleurt.

Hoe pak ik rust?

rest

Rust. Het fladdert als een ongrijpbaar vlindertje dwars door al mijn chaotische gedachten heen. Na een periode van ziek zijn, drukte op werk en privé en alle lieve, overweldigende reacties op Simpelsap is rust precies wat ik nodig heb.
Natuurlijk komt Miss Perfectionist meteen in opstand.
Rust komt na hard werken en gezien ik (vandaag) nog niets gepubliceerd heb, heb ik het niet ‘verdiend’.
Ideeën spoken door mijn hoofd, kriebelen in mijn vingers en staan te trappelen om losgelaten te worden op papier.
Toch lukt het niet.

Vijf minuten geleden viel het kwartje pas. Ik hoef geen rust te verdienen, maar kan het mezelf gewoon geven!
Eventjes niet bloggen, maar lekker ontspannen, inspiratie opdoen en straks weer met een vrij en en blij gevoel lekker achter de laptop.

Ik ga ervan genieten, tot gauw!
X

 

De kunst van het wachten

De kunst van het wachten

“Als alles in beweging is, moet jij juist stilstaan. Doe wat je doen moet en wacht af. Later valt alles op zijn plek en kun jij je koers bepalen”
Hij glimlacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik glimlach terug en vraag me af of hij gek geworden is.
Stilzitten en wachten? Hoe dan?
Als een konijntje dat angstig in de koplampen kijkt?
Als een leerling die hoopt dat ze geslaagd is?
Als mezelf, wanneer de seconden wegtikken op de klok en ik vurig hoop op een positieve test?

Wachten.
Je zou denken dat oefening kunst baart, maar in mijn geval is niets minder waar.
In de vier jaren dat Mr. Simpelsap en ik Simpelsapjes proberen te brouwen, hebben we samen heel wat af gewacht.
Dolgeslingerd  tussen hoop en vrees.
Hoe kun je wachten zonder hoop?
Hoe kun je hopen zonder vrees?
Wachten betekent dat alles wat ik kon doen gedaan is.
Machteloos overgeleverd aan God, geluk en toeval.
Stilstaan en wachten.

Wachten is nooit mijn sterkste kant geweest.
Met een vurige ambitie om alles beheersbaar te houden, plande ik met militaire precisie mijn leven.
Opgedeeld in vijf- en tien jaren plannen, die op hun beurt opgebroken werden in nimmer eindigende actielijstjes.
Altijd in beweging, altijd efficiënt. 100% inzet, voor 100% resultaat.
Pas nu het leven mij in de wacht heeft gezet, durf ik stil te staan.

Stil staan.
Ervaren hoe diep mijn wortels zijn gegroeid en hoe hoog mijn handen kunnen reiken.
Voelen hoe stevig onze basis is en hoe helder mijn intuïtie klinkt. Hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn en hoe groot mijn geluk is wanneer ik vliegensvlugge gedachten kan vangen op papier.
Ik ren niet langer uit angst naar de volgende mijlpaal in mijn leven, maar beweeg steeds bewuster uit liefde. Ik vaar op mijn vertrouwen dat alles een tijd en reden heeft en langzaam groeit de moed om me te laten verrassen door het leven.
Mijn pad naar later hoeft niet strak uitgestippeld te zijn.
Ik kan volgen wat mijn hart in beweging brengt, wat mijn ogen laat sprankelen en wat me voldoening en vrede geeft. Met die koers maakt het niet uit hoe de puzzelstukjes zullen vallen.
Ik ben altijd op mijn plek. Daar hoef ik niet op te wachten.

IJslandse verhalen: Vik

IJslandse verhalen: VikJanuari 2016
Na dagen van schemering, dikke wolken en veel sneeuw zagen we aan jouw voeten hoe de IJslandse zon geboren werd.  De hemel kleurde felroze en de wolken vloeiden moeiteloos over in de witte schuimkoppen. Hoe vaak de zee ze ook terugtrok, met onvermoeibaar verlangen bestormden zij keer op keer het strand, vastbesloten om deze keer te blijven.
Ik lachte om de koppigheid en besloot dezelfde vastberadenheid te tonen in mijn leven.
Hoe vaak mijn hoop zich ook zal vermengen met het zout van mijn tranen, mijn wensen blijven het bestormen waard.
De sneeuw trok haar eigenzinnige patronen door het gitzwarte zand. Hielp me herinneren dat een pad ontstaat met elke stap die ik zet.
De wind raasde door de branding, ving flarden van onze gesprekken op  en nam ze mee, om ze ver weg weer los te laten. Soms is stilte het enige dat past.
Ik sloot mijn ogen en deed opnieuw een poging om de eindeloze ruimte in te ademen.
Als ik vrede zoek in mezelf, is dit de plek om naar terug te keren.

September 2016
In gedachten ben ik al vele malen naar je teruggekeerd.
Nooit stel je me teleur. De herinnering aan je eindeloze stranden, je statige rotsen en het gebulder van de wind brengen keer op keer rust en vrede in mijn gemoed.
Mijn voeten hebben de IJslandse bodem weer geraakt en ik hunker naar ons weerzien.
In negen maanden is er zoveel gebeurd. Mijn wereld keerde ondersteboven en weer terug. Ik viel heel vaak, stond nog vaker op en nu ben ik weer hier, bij jou.

Blij ren ik door je zwarte duinen, op naar je horizon.
Je golvenkracht nog net zo hevig, je schoonheid nog net zo overdonderend.
De wind duwt me over je zwarte stranden. Deze keer ligt er geen sneeuw en ik verbaas me over de diepte die één enkele kleur in zich kan hebben.
Ik jaag achter de golven aan, die op hun beurt grijpen naar mijn schoenen.
Een lachbui uit een ver verleden rolt plots door mijn buik.
Soms is het leven zwart en zwaar maar kan het tegelijkertijd licht en luchtig zijn. Zelfs met natte voeten!
Mijn tranen van het lachen vermengen zich met regendruppels.  De zon raakt mijn wangen en bij ons afscheid schittert er een felle regenboog.
Lieve, mooie Vik, jij laat het kind in mijn ontwaken. Laat me verwonderen en verbazen en verrast me met de kleine inzichten die je verstopt in je meeslepende schoonheid.

Leven in de pauze: Picknickkleedjes en piemelpiñata’s

Leven in de pauze Een half jaar geleden schreef ik openhartig over het leven met een onvervulde kinderwens.  Mr. Simpelsap en ik zaten tot over onze oren in het medisch traject en dat ging gepaard met heel veel worstelingen en tranen. We besloten een pauze in te lassen en ons te richten op andere dingen.
Maar het leven om ons heen gaat door. Het kinderloze kamp waartoe wij behoren, krimpt steeds een beetje verder en de kloof tussen de wereld met kinderen en onze wereld zonder, groeit steeds een beetje groter. De confrontatie met de wereld met kinderen is soms wel wat ingewikkeld:
* Verjaardagscadeautjes kopen voor jarige jetjes en jobjes en geen inspiratie hebben.
(Want wat is in vredesnaam interessant voor kinderen van 4,6, of 10 jaar?)
* Rond 18.30 op een feestje komen, denken op tijd te zijn en de vrienden met kinderen zich ongerust afvragen waar we toch bleven omdat het feestje bijna afgelopen is.
* Of wanneer mensen die je niet kennen, zoekend om zich heen kijken op een feestje voor een kind en vragen: “en welke is van jou?”
(Ik wijs dan maar schaapachtig naar Mr. Simpelsap)

Chillen moet je willen!
Toen we besloten een pauze te nemen, namen we bewust afstand van het medisch traject in het ziekenhuis. Op adem komen, andere zaken ontdekken en in alle rust bedenken wat we willen doen. Onze kinderwens blijft daarentegen bestaan en dat zorgt soms voor moeilijke momenten. Maar zoals een vriendin dit weekend zei: Chillen moet je willen! Steeds vaker ontdekken we fijne kind-gerelateerde momentjes in ons leven;
* Chillen op een picknickkleedje op een balkon met vrienden en al hun kinderen. Beseffen dat sommige vriendschappen gewoon met ons meebewegen en bewonderend toekijken hoe onze vrienden zijn gegroeid in hun ouderrol.
* Eindeloos knuffelen met babietjes van familie of vrienden. Ze groeien als kool en ik hoef – naast het gelegenheidsknuffelen en genieten van hun gezelschap – niet veel meer te doen.
* Luisteren naar de gedetailleerde “waar babies vandaan komen uitleg” van een vier (en een half!) jarig vriendinnetje, zodat Mr. Simpelsap en ik ook weten hoe we een baby kunnen maken.
* Spontane knuffels van jarige jetjes, die ondanks dat ze druk aan het spelen zijn op hun kinderfeestje, toch even de tijd nemen om ons om de hals te vliegen.

De volwassenen, dát zijn de kinderen!
Dan die momenten dat ik een lotgenootje tref. Iemand die, ondanks het gemis van een onvervulde kinderwens, leeft uit plezier en liefde, volop van het leven geniet en alles uit deze fase haalt wat erin zit.
Zorgeloos kunnen vloeken, fantaseren over bad-ass verjaardagsfeestjes met drank, ballenbakken, en piemelpiñata’s, gevuld met speelgoed voor volwassenen (want er hoeft geen goed voorbeeld gegeven te worden).
Gulzig genieten van de zeeën van tijd en elkaar inspireren over hoe we deze het beste kunnen vullen. Eigen bedrijven, nieuwe hobby’s, cursussen, reisjes, roadtrips en heel veel uitslapen!
Het “kinderlozen met kinderwens” kamp wordt steeds kleiner, maar áls we elkaar treffen, zijn de gesprekken open, begrijpend en zo waardevol.
Mijn leven in de pauze is voorbij, het idee dat ik ‘(nog?) niemands moeder’ ben, heb ik achter me gelaten.
Er is alleen NU.
Nu ben ik gewoon Aca en geniet ik als een kind zo blij van alle mogelijkheden en vrijheden die deze fase te bieden heeft 🙂

Meesterlijke maandag: Een jaar voor mezelf

Een jaar voor mezelf

A girl with a plan, that’s me!
Vraag me waar ik vandaan kom en ik vertel je waar ik naartoe ga.
Voor zolang ik me kan herinneren heb ik duidelijk afbakende doelen.
Een goed rapport, rijbewijs of diploma.
Met mijn volle focus op Later trok Nu aan mij voorbij.
Op onze weg naar Simpelsapjes deed ik dat niet anders.
Altijd bezig met de volgende meting, de volgende stap, de volgende fase.
Ik hield me vast aan hoop en probeerde verwachting los te laten. Het was een ingewikkelde worsteling.
Mijn anker was: “Dit is tijdelijk, ook dit gaat voorbij.”
Dat dit voor het hele leven geldt, drong niet tot me door.
Na de zoveelste teleurstelling besloten Mr. Simpelsap en ik een pauze in te lassen.
Een heel jaar, vrij van ziekenhuizen, poeders, spuiten en hormonen.
Een heel jaar vrij van plannen op een cyclus en niet meer alert hoeven zijn op wat ik eet en drink.
Een heel jaar.. vrij.

Keep on rolling
(Klein)dochter, zus, nicht, vriendin of echtgenote.
Welke rol ik ook toebedeeld kreeg, ik speelde hem vol overgave.
Het goede voorbeeld, een luisterend oor, tijd, energie, aandacht en liefde, ik bleef maar geven.
Geven om mijn bestaansrecht te verdienen, om mijzelf op waarde te kunnen schatten. Binnen de kaders van de ander, vormde ik mezelf.
Geven omdat de gaten in de harten van anderen, het mijne verscheurt.
Waar de één tekortschoot, schoot ik te hulp om te gaten dicht te lopen.
Steeds een beetje sneller, steeds een beetje verder aan mezelf voorbij.

Graven en bouwen

Tegenslagen hebben mijn incasseringsvermogen vergroot, mijn daadkracht en mijn flexibiliteit laten groeien.
Ik mag er zijn, zonder rol of functie, zonder in dienst te staan van een ander. Ik mag mezelf vormen binnen mijn eigen kaders.
Al eerder besloot ik mijn reddingsbootje leeg te laten lopen, de verantwoordelijkheid voor persoonlijk geluk bij de persoon terug te leggen en mezelf op te bouwen als vuurtoren.
Nu maak ik werk van dat besluit.
Richt ik me op verlichting, in plaats van versterking.
Stop ik met verstoppen en ga van zoeken naar onderzoeken.
Oude patronen graaf ik uit en steen voor steen leg ik een nieuwe basis.
Wat verlicht mij? Waar ga ik van stralen? Welk licht wil ik op de wereld werpen?

Dit jaar ga ik me verdiepen in mijn grote liefdes: schrijven en yoga.
Momenteel werk ik aan een aantal opdrachten en eind dit jaar rond ik mijn schrijversopleiding af. De volgende stap? Yogajuf worden!
Ik kijk er nu al naar uit om me te verdiepen in de yogaleer en te leren hoe ik deze kennis en vaardigheden door kan geven aan anderen.
Alles wat ik aandacht geef groeit en ik ben benieuwd naar alle avonturen die ik zal gaan beleven.
Ik hoop nog steeds vurig dat die éne rol als moeder voor mij is weggelegd.
Maar tot die tijd speel ik hoofdrol in mijn eigen leven.
Simpel en sappig, met een hoofd vol dromen en een buik vol blije kriebels.

Luiheid

Luiheid

Lelijkheid brengt lessen met zich mee en door mijn monsters recht in de ogen aan te kijken, hoop ik op meer inzicht. Wat komen ze doen? Wat willen ze me leren? En wat hebben ze nodig om weer in slaap gesust te worden?

Deze week: Luiheid

Als een irritante vlieg op een warme zomerdag, wuif ik je weg. Ik ren mijn billen uit de broek, bedwelmd door de illusie van de maakbare wereld en trek vurig mijn stokpaardjes van stal. Alles kan, als je maar wil. 

Dan kom jij weer voorbij. Je timing is verschrikkelijk, zoals altijd. Ineens lig ik doelloos op de bank, laat ik me verleiden tot junkfood en zap ik mijn hersens tot moes.
Je aanwezigheid ligt als een zware deken over me heen. Prikkelt en benauwd me; Ik heb hier geen tijd voor! Er is maar weinig tijd tot de Endobitch voorbij komt en me weer knock out slaat, er moet nog zoveel gebeuren! Het liefst zou ik je van me afschudden, opspringen en weer doorgaan. Even is er strijd, probeer ik me te ontworstelen aan je greep en je te snel af te zijn. Maar je dwingt me tot kalmte en het argument ‘ik heb geen zin’weegt plots zwaarder dan alles bij elkaar.. Miss Perfectionist trekt zich mokkend terug in haar hoekje en de maakbare wereld is niet meer. Geen angst voor de Endobitch, maar slechts het verlangen om me te koesteren in de nonchalance van het moment.

Lieve luiheid,
Even toegeven aan jouw grillen geeft me naderhand de meeste inspiratie. Je tilt me op en laat me boven mezelf uitstijgen. Mijn focus mag af en je opent mijn visie.
Het leven voelt weer licht en luchtig.
Bedankt!

SLOW DOWN! Over leven met de Endobitch

Slow Down!Iedere maand wist mijn geest zorgvuldig de endometriose sporen uit. Iedere keer opnieuw ben ik verbijsterd hoeveel pijn en energie deze week kost. Hoe zwaar mijn ledematen voelen, hoe intens de misselijkheid is en hoe draaierig ik word van de golven van kramp. Reikhalzend kijk ik uit naar de volgende dag, want ik weet dat die beter zal zijn dan vandaag. Maar vandaag kleurt de pijn mijn dagen grijs. Ik wil sporten, ik wil mijn conditie opbouwen. Ik wil weer hardlopen en grenzen verleggen. Momenteel lukt alleen dat laatste. Wanneer ik opsta (zonder te zuchten) en naar het toilet stommel (zonder te grimassen van de pijn) en ik mijn collega een semi-glimlach toewerp bij het passeren. Dat is pas grenzen verleggen!
Het contrast tussen deze week en volgende week is wederom onvoorstelbaar. Het idee dat ik op dag drie – de dag dat alles doorgaans wat dragelijker wordt- zou beginnen met hormonen spuiten, maakt me moedeloos. Wanneer kom ik dan tot rust?
Mr Simpelsap en ik besloten om na iedere behandeling in het ziekenhuis één of twee maanden pauze te pakken. Dit keer zijn het er twee. Onbewust (en opzettelijk?) planden we een vakantie middenin onze ‘ziekenhuisweek’. Dat maakt op controle gaan en een poging wagen haast onmogelijk. Dus slaan we een extra maandje over. Ik kan haast niet wachten tot we weer samen zijn, in één bubbel. Wandelen, hardlopen, samen op ontdekking gaan en relaxen. Kletsen, dromen, schrijven en lezen. Even weer op adem komen, samen weer in balans. Genieten van de elkaar en de mooie omgeving, van de leuke dingen, zonder al te veel prikkels van buiten. We hebben afgesproken om elke drie maanden een bubbelmoment in te lassen.

Work hard, play harder!
In IJsland leerden we het genot van prikkelarm, rustig reizen. Aandacht voor elkaar, de omgeving en de details van elke reis. Zo willen we dat vaker doen. Niet langer de hectiek, dat gejaagde, het haastige ‘geen tijd te verliezen’ gevoel dat zo beklemmend werkt. Maar écht de tijd nemen, er écht zijn en de omgeving in haar puurste vorm tot ons te nemen. En niet alleen tijdens reizen, maar ook tijdens leven.

SLOW DOWN!
Ik hoef niet meer overal bij te zijn, alles in me op te nemen en te beleven. Het wordt steeds duidelijker waar ik energie van krijg, wat mijn inspireert en waar ik plezier uithaal. Andere dingen hoeven dan niet meer zo. Eindeloos TV kijken, shoppen, bioscoopjes pakken of dagen achtereen op stap. Ik pas ervoor. Het hoeft niet meer. Leven in mijn eigen ritme, volgens mijn eigen wensen wordt steeds een beetje makkelijker om te doen. Stapje voor stapje.

Ruimte geven en inrollen. Van perfectionist naar rollie.

                                                                                         


Meisje met een missie!

Ooit was ik een meisje met een missie: ik plande mijn toekomst tot in de puntjes. Stelde vijf en tien jaren plannen op inclusief subdoelen en activiteiten. Perfectionistisch? Nee hoor, gewoon ‘goed voorbereid’. Ik had de touwtjes graag in handen, de boel onder controle en marcheerde zo met volle vaart op mijn doelen af.
Totdat ik zover van mezelf was afgedreven dat ik meer vanuit mijn plannen leefde dan vanuit mijzelf. Ik raakte gefrustreerd en voelde me soms hopeloos mislukt. Waarom loopt het niet volgens plan?! Waarom krijg ik niet wat ik wil? Vaak voelde ik me onzeker en kwam ik in een vicieuze cirkel van zelfkritiek en perfectionisme terecht. Ik vond dat ik niet goed genoeg was, dus ging harder mijn best doen, maar ik voelde me nog steeds niet goed genoeg, dus…
Door mijn overspannenheid stond alles ineens stil. Mijn plannen werden bruut van tafel geveegd en er bleef ruimte over.. Voor mij! Ook al wist ik niet zo goed wat dat “mij” nou was.
Wat blijft er over als ik stukken uit mijn identiteit scheur en afwacht wat er zich in mij ontvouwt?

Niet hollen, maar rollen!
Ik besloot af te wachten. Schuchter, maar open. En gaf mezelf voor de komende tijd maar één doel: ik ga ergens inrollen. Dat heb ik nog nooit gedaan. Veel te druk met ‘even’ doorbijten en op doelen af marcheren.
“Inrollen” bleek moeilijker dan ik dacht. Inrollen betekent; openstaan, mezelf ruimte gunnen om te experimenteren en fouten te maken. Vertrouwen dat de juiste dingen op het juiste moment op mijn pad komen. Vertrouwen hebben in mezelf dat ik zowel tegenslagen als geluksmomenten prima aankan. Meer leven in het nu, in plaats van zorgen voor later. Mijn intuïtie scherp stellen, zodat ik steeds beter kan aanvoelen wat goed voor mij is. Minder ego, meer kwetsbaarheid. Minder oordelen en meer begrijpen.  En dat allemaal zonder plan en perfectionisme!

Hoe rol ik?
Afscheid nemen van mijn leven met Miss Perfectionist in de hoofdrol, minder plannen en meer genieten. Dat was wat mij te doen stond. In de afgelopen maanden heb ik dat als volgt aangepakt:

  • Ontdekken wat goed genoeg is en kleine stappen maken
    Miss Perfectionist was gewend om overuren te draaien. Altijd maar plannen en doelen stellen. Groots en meeslepend. Maar daar wilde ik dus vanaf. Ik probeerde voor mezelf te bepalen wat goed genoeg is. Ik wilde bijvoorbeeld het liefste elke dag een half uur mediteren. Heel moeilijk, dus ik begon met 2x zeven minuten per dag. Het is een kleine tijdsinvestering met grote resultaten. Het is goed genoeg.
  • Mediteren
    Zitten, stil zijn en ademhalen. Dat is voor mij mediteren. Ik geef mezelf letterlijk een momentje om op adem te komen en ontdek wat mij (on)bewust bezighoudt. Ik probeer mijn gevoelens en gedachten te observeren, zonder er een actie aan vast te koppelen
  • Dankbaar zijn
    Zo cheesy, maar voor mij zo waar! Door elke dag bewust stil te staan waar ik dankbaar voor ben, voel ik me gelukkiger en blijer. En ben ik me bewust van het NU. Waar ben ik NU blij mee? Ik heb geen dankbaarheidsdagboek, maar een app die me elke dag vraagt waar ik dankbaar voor ben.
  • Plezier maken
    Leuke dingen doen, lachen en plezier maken. Zo zijn we vorig jaar met ‘ons pap’ gaan (indoor) skydiven, keken ZusSimpelSap en ik onze ogen uit bij Bodyworlds en ‘The secrets of the red light district’ en genieten MR. Simpelsap en ik van onze bubbletijd. Als ik plezier hebt, gaan dingen vanzelf. Dat brengt het balletje aan het rollen!
  • Simpel houden
    Ik houd het graag simpel. Als ik iets wil doen, doe ik het. Als ik iets kwijt wil, zeg ik het. Ik kan in het nu zijn, omdat er niets is wat me dwarszit. Mensen die energie slurpen, spullen die ik niet meer gebruik, bezigheden die ik uit verplichting doe; ik heb het losgelaten. Zo blijft er meer ruimte over voor de dingen die ik echt belangrijk vindt en voel ik me blijer en energieker.

En? Kan ik rollen?
Daarop kan ik maar één antwoord geven: JAAA ik kan ergens inrollen!
Sinds deze week ben ik blogger bij www.justbeyou.nl en voor www.stichtinggezondheid.nl
Ook staan er op het gebied van werk nieuwe dingen op mij te wachten. (Maar daar kan ik nog niet zoveel over zeggen)

Ik ben de afgelopen tijd in zoveel dingen gerold dat ik duizelig ben van geluk en sta te tollen op mijn benen.  Wat is het leuk!

You have it already. You just can’t feel it because your mind is making too much noise. — Eckhart Tolle