IJslandse verhalen: het weerzien

IJslandse verhalen: het weerzienNa 2,5 week vakantie ben ik vandaag weer begonnen met werken. Om het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden, deel ik de komende tijd op maandag mijn IJslandse verhalen.
Omdat ik geen week kan wachten, begin ik deze serie op dinsdag 😉
Vandaag: het weerzien.

Je kou deed mijn hart opvlammen, je oorverdovende stilte snoerde zelfs mijn grootste monsters de mond. Je verlammende schoonheid stopte de tijd en je sneeuwwitte omhelzing deed al mijn zorgen verdwijnen. Nog voordat het afscheid kwam, beloofde ik je mijn terugkomst.

Negen maanden droeg ik mijn heimwee met me mee. Toen ons weerzien een feit werd, huppelde mijn hart. Zorgvuldig had ik mijn terugkomst voorbereid, vastbesloten om van elke stap naar je toe een feestje te maken. Het leven had andere plannen. Schopte mijn voorbereidingen aan de kant en overspoelde me met gemis, verdriet, stress en lastminute lessen. Net zo uitgeput als de vorige keer keek ik reikhalzend naar je uit. Met een hoofd vol gedachten en een lichaam vol stress stapte ik het vliegtuig uit, verlangend naar je rust en ruimte. De angst voor teleurstelling fladderde in mijn achterhoofd, maar bij de eerste glimp die ik van je opving wist ik dat dit nergens voor nodig zou zijn.

Lief IJsland, wat heb ik je gemist.
Je aanblik ontroert me direct met je talloze tinten groen. De wind trekt de tranen uit mijn ogen en je koude omhelzing beneemt me meteen de adem. Ik sta te popelen om je beter te leren kennen. Af te dalen naar je donkere diepten en de klim te maken naar je eenzame hoogten.
Eindelijk weer terug!

Angsthaas met de billen bloot

Angsthaas met de billen bootTwee weken geleden stak ik Simpelsap in een nieuw jasje, inclusief logo en rubrieken.
Het aantal lezers van mijn blog is gegroeid, ik krijg meer reacties op mijn blogposts en ook in het dagelijks leven spreken mensen mij aan op mijn blog.
Dank je wel daarvoor, dat vind ik erg leuk!
Maar ik vind het ook erg eng.
Voorheen schreef ik semi- anoniem en had ik het gevoel dat ik vooral voor mezelf schreef.  Simpelsap was een soort dagboek. Nu sta ik in volle glorie met naam en foto op mijn eigen blog. Simpelsap is nu een open boek, net zoals ik zelf! Hartstikke leuk natuurlijk, maar ook doodeng. Afgelopen monsterlijke maandag schreef ik nog zo dapper dat wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, niemand mij kan raken. Maar is dat wel zo? Want:
– Schrijf ik niet teveel over mezelf?
– Is het karakter van mijn blog wel ‘houdbaar’?
– Voldoe ik wel aan de verwachtingen van mijn lezers?
(Is dat belangrijk voor mij?)
– Zou ik vraaggerichter moeten schrijven als ik meer lezers wil?
(Wil ik eigenlijk wel meer lezers?)

Allemaal vragen die deze week ineens door mijn hoofd stuiterden. Gek werd ik ervan!
Want door al die vragen raakte ik mijn flow kwijt en droogde de inspiratie op. Schrijven werd een worsteling en de onzekerheden bleven maar in mijn hoofd rondspoken. Wanneer ik open en kwetsbaar schrijf, kan niemand mij raken…behalve ikzelf en dat is al een hele uitdaging!

Kijken naar angst
Ik kijk mijn angsten graag recht in de ogen aan. Als ik me omdraai om te kijken wat me op de hielen zit, blijken monsters vaak muisjes te zijn. Dus daar gaat ie dan:
– Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben, dat ik niet goed genoeg kan schrijven. Dat ik je niet kan boeien of je op den duur zal gaan vervelen.
– Ik ben bang dat ik ego- centrisch overkom, omdat ik vooral schrijf over mezelf en mijn ontwikkeling.
– Ik ben bang dat ik betweterig overkom, omdat ik de lessen die ik mijn leven leer, graag wil delen met anderen.

– Ik ben bang dat ik onherstelbare fouten maak, waar ik me voor zal schamen.

Ik ben een angsthaas en dat zijn mijn angsten. Toch vind ik bloggen echt de moeite waard.

Waarom blog ik?

Simpelsap is ontstaan omdat ik mezelf ruimte wil geven. Ik hou van schrijven, het maken van mooie zinnen en het vertellen van echte verhalen geven me een fijn gevoel. Ik vind het prettig om een plek te hebben waar al mijn verhalen samen komen, waar ik kan terugkijken op de processen die ik heb doorlopen en de lessen die ik heb geleerd.
Daarnaast hou ik van delen. Ik geloof dat een betere wereld bij mezelf begint. Door open te zijn over mijn angsten, lessen en onzekerheden hoop ik je te inspireren om je leven ook simpeler en sappiger te maken, op je eigen manier. Zo maken we de wereld samen een beetje beter 🙂

Simpelsap is mijn speeltuin, waar ik kan doen wat ik wil.
Maar als ik eerlijk ben, kruip ik onbewust toch vaker in de huid van de strenge schooljuffrouw die het in goede banen wil leiden, dan in die van de rondspringende kleuter die vol enthousiasme op de speeltuin afstormt. Ik wil mezelf de tijd geven om mijn speeltuin te ontdekken.
Bloggen geeft me energie en mijn verlangen om te schrijven is groter dan mijn angsten.
Ik weet niet nog niet wat er in de speeltuin allemaal te beleven is, maar ik vind het leuk om je hier tegen te komen!

Wat wil je worden? (Als je later groot bent)

iPhone 5, Pen And Notebook On Wooden Desk“Wat wil je worden?” vroeg een collega mij laatst toen ik haar vertelde dat ik bijna klaar was met mijn opleiding. Gek genoeg wist ik voor de eerste keer sinds tijden deze vraag niet te beantwoorden.

Vroeger was het zo eenvoudig:
”Ik wil hulpverlener worden, mensen helpen die het moeilijk hebben. Net zoals mijn moeder, mama ani en andere inspirerende vrouwen in mijn leven.
Ik geloof dat ik het voorrecht heb gekregen om op te groeien in een omgeving waarin ik alle mogelijkheden kreeg aangeboden om me ten volle te ontwikkelen. Dus dat is wat ik wil doen, blijven leren en anderen helpen zodat de wereld beter wordt.”
Ik was een gedreven kind met een duidelijke missie.

Mijn ambitie is gebleven, maar ik identificeer me er niet langer mee. Ik gebruik mijn ambitie als mijn gereedschap. Ik probeer te hopen zonder te verwachten.Voorheen probeerde ik de demonen van geliefden te bedwingen, maar ontdekte dat ik dan zelf een van zijn of haar demonen werd.
Mijn hoofdbezigheid nu? Ik zit en verwonder. Laat me inspireren en schrijf.

Wat ik wil worden? Niets, want ik ben alles al 😉

Ruimte geven en inrollen. Van perfectionist naar rollie.

                                                                                         


Meisje met een missie!

Ooit was ik een meisje met een missie: ik plande mijn toekomst tot in de puntjes. Stelde vijf en tien jaren plannen op inclusief subdoelen en activiteiten. Perfectionistisch? Nee hoor, gewoon ‘goed voorbereid’. Ik had de touwtjes graag in handen, de boel onder controle en marcheerde zo met volle vaart op mijn doelen af.
Totdat ik zover van mezelf was afgedreven dat ik meer vanuit mijn plannen leefde dan vanuit mijzelf. Ik raakte gefrustreerd en voelde me soms hopeloos mislukt. Waarom loopt het niet volgens plan?! Waarom krijg ik niet wat ik wil? Vaak voelde ik me onzeker en kwam ik in een vicieuze cirkel van zelfkritiek en perfectionisme terecht. Ik vond dat ik niet goed genoeg was, dus ging harder mijn best doen, maar ik voelde me nog steeds niet goed genoeg, dus…
Door mijn overspannenheid stond alles ineens stil. Mijn plannen werden bruut van tafel geveegd en er bleef ruimte over.. Voor mij! Ook al wist ik niet zo goed wat dat “mij” nou was.
Wat blijft er over als ik stukken uit mijn identiteit scheur en afwacht wat er zich in mij ontvouwt?

Niet hollen, maar rollen!
Ik besloot af te wachten. Schuchter, maar open. En gaf mezelf voor de komende tijd maar één doel: ik ga ergens inrollen. Dat heb ik nog nooit gedaan. Veel te druk met ‘even’ doorbijten en op doelen af marcheren.
“Inrollen” bleek moeilijker dan ik dacht. Inrollen betekent; openstaan, mezelf ruimte gunnen om te experimenteren en fouten te maken. Vertrouwen dat de juiste dingen op het juiste moment op mijn pad komen. Vertrouwen hebben in mezelf dat ik zowel tegenslagen als geluksmomenten prima aankan. Meer leven in het nu, in plaats van zorgen voor later. Mijn intuïtie scherp stellen, zodat ik steeds beter kan aanvoelen wat goed voor mij is. Minder ego, meer kwetsbaarheid. Minder oordelen en meer begrijpen.  En dat allemaal zonder plan en perfectionisme!

Hoe rol ik?
Afscheid nemen van mijn leven met Miss Perfectionist in de hoofdrol, minder plannen en meer genieten. Dat was wat mij te doen stond. In de afgelopen maanden heb ik dat als volgt aangepakt:

  • Ontdekken wat goed genoeg is en kleine stappen maken
    Miss Perfectionist was gewend om overuren te draaien. Altijd maar plannen en doelen stellen. Groots en meeslepend. Maar daar wilde ik dus vanaf. Ik probeerde voor mezelf te bepalen wat goed genoeg is. Ik wilde bijvoorbeeld het liefste elke dag een half uur mediteren. Heel moeilijk, dus ik begon met 2x zeven minuten per dag. Het is een kleine tijdsinvestering met grote resultaten. Het is goed genoeg.
  • Mediteren
    Zitten, stil zijn en ademhalen. Dat is voor mij mediteren. Ik geef mezelf letterlijk een momentje om op adem te komen en ontdek wat mij (on)bewust bezighoudt. Ik probeer mijn gevoelens en gedachten te observeren, zonder er een actie aan vast te koppelen
  • Dankbaar zijn
    Zo cheesy, maar voor mij zo waar! Door elke dag bewust stil te staan waar ik dankbaar voor ben, voel ik me gelukkiger en blijer. En ben ik me bewust van het NU. Waar ben ik NU blij mee? Ik heb geen dankbaarheidsdagboek, maar een app die me elke dag vraagt waar ik dankbaar voor ben.
  • Plezier maken
    Leuke dingen doen, lachen en plezier maken. Zo zijn we vorig jaar met ‘ons pap’ gaan (indoor) skydiven, keken ZusSimpelSap en ik onze ogen uit bij Bodyworlds en ‘The secrets of the red light district’ en genieten MR. Simpelsap en ik van onze bubbletijd. Als ik plezier hebt, gaan dingen vanzelf. Dat brengt het balletje aan het rollen!
  • Simpel houden
    Ik houd het graag simpel. Als ik iets wil doen, doe ik het. Als ik iets kwijt wil, zeg ik het. Ik kan in het nu zijn, omdat er niets is wat me dwarszit. Mensen die energie slurpen, spullen die ik niet meer gebruik, bezigheden die ik uit verplichting doe; ik heb het losgelaten. Zo blijft er meer ruimte over voor de dingen die ik echt belangrijk vindt en voel ik me blijer en energieker.

En? Kan ik rollen?
Daarop kan ik maar één antwoord geven: JAAA ik kan ergens inrollen!
Sinds deze week ben ik blogger bij www.justbeyou.nl en voor www.stichtinggezondheid.nl
Ook staan er op het gebied van werk nieuwe dingen op mij te wachten. (Maar daar kan ik nog niet zoveel over zeggen)

Ik ben de afgelopen tijd in zoveel dingen gerold dat ik duizelig ben van geluk en sta te tollen op mijn benen.  Wat is het leuk!

You have it already. You just can’t feel it because your mind is making too much noise. — Eckhart Tolle