Pippi was een wonderbaarlijke vrouw. Volwassen, wijs, speels en kinderlijk. Onbevangen, maar ook getekend door lijden. Pippi was er voor iedereen, behalve voor zichzelf. Veel te laat probeerde ze de schade te herstellen, maar toen leek het al te laat.
Toen ik Pippi ontmoette, was ze al onderweg naar buiten, al bezig met loslaten. Ze deed me het verzoek om haar avonturen op papier te zetten en vol goede moed gingen we aan de slag. Zij vertelde, ik schreef en stiekem bewonderde ik haar om haar kracht, flexibiliteit en moed.
Tijdens het vertellen pakte zij mijn hand, verwonderde zij zich om de bult op mijn middelvinger en vroeg me waar dat door kwam. “Door het schrijven” antwoorde ik achteloos en wilde weer verder gaan met haar verhaal. Ze lachte. “Hoe kun je nu niet weten wat je moet doen in je leven, als het antwoord zich recht onder je neus bevindt? Gebruik je SCHRIJFKNOBBEL!” Ik lachte mee en was verbaasd om het eenvoudige heldere inzicht.
Haar wereldwijde avonturen maakten diepe indruk en ik kon urenlang naar haar luisteren. Toch bleef Pippi altijd eenvoudig, ze koketteerde nooit met al haar wijsheid, maar deelde deze vrijgevig uit. Kon zich ondanks alles blijven verwonderen om de schoonheid van het leven, de wijsheid van anderen. Sprak veelbelovend tegen me dat ook mijn avonturen het waard waren om vast te leggen in boeken. “Misschien…een andere keer..” wuifde ik haar verlegen weg.
Maar Pippi wist niet van wijken. Ik moest haar beloven dat ik zou blijven schrijven. En ik deed die belofte meerdere malen, vanuit de grond van mijn hart.
Begin dit jaar begon ik met bloggen, mijn eerste dappere stappen als schrijver waren gezet. De wereld mocht mij zien! Pippi was dolenthousiast, bewonderde mijn verhalen, gaf feedback en genoot van het lezen, ook al zag ze steeds slechter.
Ingehaald door ziekte worstelde ze met het leven. Hoewel zij woeste zeeën van twijfel, angst, woede en onbegrip trotseerde, bleef de horizon helder: De wereld mocht haar loslaten! Haar vastberadenheid deed me duizelen, naar adem happen. Ik mocht een stukje mee op haar laatste avontuur en ik voelde me vereerd en bang tegelijkertijd.
Hoe bereid je de wereld voor op een Pippi loos bestaan?
Vele gesprekken volgden, deze keer niet om haar beleefde avonturen vast te leggen, maar om haar laatste avontuur uit te stippelen. Welke wegen waren er te bewandelen, welke obstakels moesten overwonnen worden? Pippi huilde, Pippi streed en ik deed dapper met haar mee.
Na een tijdje radiostilte kregen Pippi en ik weer contact. De koffer stond klaar, het plan was geschreven. Pippi was er klaar voor en de rest van haar wereld ook. De laatste inkopen werden gedaan en toen kon haar grote reis beginnen. Pippi was bang en gespannen, maar gelukkig had ze haar hartsvriendinnen aan haar zijde. Haar laatste avonden voor het grote avontuur brachten we samen door. Met z’n vieren in Pippi’s huis; zonovergoten en zomers warm. We spraken over al haar avonturen, over alle mooie momenten. Pippi haalde herinneringen op met haar hartsvriendinnen, we bekeken foto’s en luisterden naar muziek. De zon streelde haar gezicht en ik probeerde het beeld in me op te nemen, te ankeren als herinnering.
Hoe laat je iets los wat je vast wil blijven houden?
Pippi en ik voerden ons laatste gesprek liefdevol, aandachtig. Ze gaf me wat laatste adviezen mee, herinnerde me aan de dingen die ik geneigd ben te vergeten. Gaf me het grote compliment dat ook ik de Pippi Spirit had. Ik glimlachte ondanks mijn gebroken hart, dankbaar dat we deze momenten konden delen. We hielden elkaars hand vast en ik bedankte haar voor onze vriendschap. Op weg naar huis voelde ik me kalm en verdoofd tegelijk.
In de afgelopen periode was ik zoveel bezig geweest met haar grote avontuur, dat ik me niet realiseerde dat dit afscheid definitief zou zijn.
Pippi was haar grote reis begonnen en de mijne begon ook. Naar de rest van de wereld sprak ik haar laatste woorden, daadkrachtig, oprecht en trots.
“Tot de volgende keer Pippi, goeie reis.”
Het is al bijna een jaar geleden. Ik zat bij je op de bank en voorzichtig begon je over je reisplannen. Hoewel ik dit al aan zag komen, was de schrik er toch. De periode daarna stond vooral in het teken van voorbereiden en afscheid nemen. Je ging zo zorgvuldig mogelijk te werk, wilde niets aan het toeval overlaten. Het afscheid nemen viel je zwaar, maar achtte je noodzakelijk. Vastberaden stond ik aan je zijde en hielp je daar waar ik kon.