De kunst van het wachten

De kunst van het wachten

“Als alles in beweging is, moet jij juist stilstaan. Doe wat je doen moet en wacht af. Later valt alles op zijn plek en kun jij je koers bepalen”
Hij glimlacht alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik glimlach terug en vraag me af of hij gek geworden is.
Stilzitten en wachten? Hoe dan?
Als een konijntje dat angstig in de koplampen kijkt?
Als een leerling die hoopt dat ze geslaagd is?
Als mezelf, wanneer de seconden wegtikken op de klok en ik vurig hoop op een positieve test?

Wachten.
Je zou denken dat oefening kunst baart, maar in mijn geval is niets minder waar.
In de vier jaren dat Mr. Simpelsap en ik Simpelsapjes proberen te brouwen, hebben we samen heel wat af gewacht.
Dolgeslingerd  tussen hoop en vrees.
Hoe kun je wachten zonder hoop?
Hoe kun je hopen zonder vrees?
Wachten betekent dat alles wat ik kon doen gedaan is.
Machteloos overgeleverd aan God, geluk en toeval.
Stilstaan en wachten.

Wachten is nooit mijn sterkste kant geweest.
Met een vurige ambitie om alles beheersbaar te houden, plande ik met militaire precisie mijn leven.
Opgedeeld in vijf- en tien jaren plannen, die op hun beurt opgebroken werden in nimmer eindigende actielijstjes.
Altijd in beweging, altijd efficiënt. 100% inzet, voor 100% resultaat.
Pas nu het leven mij in de wacht heeft gezet, durf ik stil te staan.

Stil staan.
Ervaren hoe diep mijn wortels zijn gegroeid en hoe hoog mijn handen kunnen reiken.
Voelen hoe stevig onze basis is en hoe helder mijn intuïtie klinkt. Hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn en hoe groot mijn geluk is wanneer ik vliegensvlugge gedachten kan vangen op papier.
Ik ren niet langer uit angst naar de volgende mijlpaal in mijn leven, maar beweeg steeds bewuster uit liefde. Ik vaar op mijn vertrouwen dat alles een tijd en reden heeft en langzaam groeit de moed om me te laten verrassen door het leven.
Mijn pad naar later hoeft niet strak uitgestippeld te zijn.
Ik kan volgen wat mijn hart in beweging brengt, wat mijn ogen laat sprankelen en wat me voldoening en vrede geeft. Met die koers maakt het niet uit hoe de puzzelstukjes zullen vallen.
Ik ben altijd op mijn plek. Daar hoef ik niet op te wachten.

(Visited 201 times, 1 visits today)

6 gedachten aan “De kunst van het wachten”

  1. Wauw, hoe herkenbaar is dit voor mij! 13 jaar al in de wacht.. en soms voel ik me daar heel schuldig over. Terwijl vriendinnen MET kinderen ook nog eens carrière maken, houdt het leven mij al zo lang op het wachtbankje.. Hoe hard ik soms ook heb geprobeerd van dat bankje af te komen.. hoeveel energie ik soms in nieuwe uitdagingen op werkgebied heb gestoken.. elke keer word ik teruggeroepen naar dat bankje.. dit jaar is het laatste jaar dat ik met medische hulp nog kan proberen zwanger te raken.. het allerlaatste jaar! Het is ook een eng idee dat ik straks misschien van het bankje af moet komen zonder dat gewilde kindje in mijn armen.. maarrr.. het zal ook een soort van bevrijding zijn; ik hoef er niet meer op te wachten, ik mag het bankje achter me laten.. Hoe dan ook heb ook ik ontzettend veel geleerd van deze periode, vooral over liefde en dichtbij jezelf blijven, over vriendschappen, op wie je echt mag vertrouwen, een sterk team vormen met je partner, dankbaar zijn voor zoveel dingen.. Het verdriet van het gemis zal altijd blijven, maar de dankbaarheid om ook zoveel lichtpuntjes te mogen ervaren op dit pad blijft ook!

    1. Lieve Isa, dank je wel voor je berichtje en je openheid. Wow, dertien jaar is een lange tijd. Wat mooi dat je ondanks al het gemis en verdriet ook zoveel lichtpuntjes en dankbaarheid voelt. Ik hoop voor je dat je het wachtbankje afgaat komen met baby <3

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.