Bij onze eerste ontmoeting wist ik het zeker; jij wordt het kamertje van mijn dromen!
Je zag er nog niet uit zoals ik in gedachten had, maar daar prikte ik doorheen. Met liefde en aandacht stripten we je tot de basis, gaven je een likje verf en een nieuwe vloer.
Meer was nog niet nodig, de bestemming die ik voor jou in gedachten had, lag immers nog in de toekomst.
Je werd de logeerkamer / game kamer en je muren vulden zich met gelach, nachtelijke gesprekken, FIFA geluiden en een hele hoop mooie herinneringen. Naarmate de tijd verstreek werd de ruimte die je bood voor onze dromen steeds wranger.
Mijn handen jeukten om je aan te pakken, om je te voorzien van je nieuwe bestemming. Maar onze vurige wens bleef onbeantwoord.
Logées vertrokken, spelletjes waren uitgespeeld en de spullen stapelden zich op. Waskamer, rommelkamer, recyclekamer…je slibde dicht en herinnerde me bij iedere confrontatie aan een droom die niet was uitgekomen. Een droom die ik nog niet helemaal kon afschrijven, maar wel besloot te parkeren voor een andere fase in mijn leven.
Toch bleef je me trekken. Regelmatig stapte ik bij je naar binnen, ongeduldig of geïrriteerd op zoek naar verloren zaken.
In de afgelopen jaren ben ik tijdens het najagen van mijn dromen verdwaald geraakt tussen hoop en vrees, tussen Nu en Ooit.
Je rommel confronteerde me met obstakels die ik mezelf opwierp, de onafgemaakte zaken, de halfbakken wensen en de dromen die lagen te wachten om nagejaagd te worden.
Je boodschap was luid en duidelijk: Als mijn focus op later ligt, heeft NU geen schijn van kans.
Ik blies het stof van mijn dromen en besloot jou je verdiende bestemming te geven. Vanaf nu gun ik mezelf alle ruimte om te doen waar ik goed in ben, om er zo beter in te worden.
Kamertje geluk. Je hebt er even op moeten wachten, maar bent nu eindelijk wie je hoort te zijn 🙂