https://www.youtube.com/watch?v=WxRoNU613LU
Vanaf ik me kan herinneren, wil ik alles snel en efficiënt doen. Multi-tasken werd dan ook een van mijn favoriete vaardigheden om te oefenen. Tandenpoetsen en beenspieroefeningen doen, of tijdens het haren borstelen meteen mijn Franse woordjes leren. Dat soort werk.
Ik kreeg er een kick van om dingen te combineren, zodat ik meer tijd had voor… uhm.. andere ‘belangrijke’ dingen.
It’s just emotions
Met mijn emoties was het niet anders. Waarom zou je slechts één emotie tegelijkertijd voelen? Vooral met negatieve gevoelens sloeg ik aan het combineren. Ik was boos en teleurgesteld, verdrietig en boos, boos en gefrustreerd.
Boosheid combineert makkelijk met andere emoties, zo weet ik nu.
In mijn vorige blog omschreef ik hoe ik mijn Slachtoffer in het verdomhoekje duwde. Boosheid was zeker een middel om haar daar te houden. Het perfecte masker om niet te laten zien hoe gekwetst, teleurgesteld of verdrietig ik ergens om was.
Bovendien, als ik bovenstaande emoties combineerde met boosheid, waren Drakentemmer, Miss Perfectionist en Miss Controlfreak meteen van de partij. Koppen rolden, plannen werden gesmeed en ik kon weer even vooruit. Boosheid werd mijn brandstof.
Mijn lichaam paste zich daar feilloos op aan. Zo kreeg ik last van mijn kaken van het ‘even doorbijten’ waren mijn schouders keihard van ‘alle lasten’ die ik wilde dragen en raakten mijn knieën overbelast door het ‘stug doorlopen’. Al die klachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik leerde andere energiebronnen aan te boren. Boosheid werd een plan B, een bron die ik alleen in nood aanboorde.
Eind goed, al goed dacht ik zo.
Singletasken; accepteren wat is
Niet dus. Toen ik eind vorig jaar gediagnostiseerd werd met die rotziekte, leerde ik dat niet alle klachten te maken hoeven te hebben met je psychische gesteldheid. Soms krijg je ineens een ziekte op je bord waar je het mee mag doen. Alle energiebronnen en karakters werden uit de kast getrokken om er het beste van te maken, maar zeven maanden later moet ik eerlijk bekennen dat ik er nog steeds niet veel van bak. Het voelt alsof ik in mijn eigen SuperSimpelSap – spel zit, door ben naar een volgend level met een nieuwe Eindbaas.
Wat nu voor mij werkt is singletasken. Één ding tegelijkertijd doen, met aandacht. Zo kan ik duidelijkere prioriteiten stellen en boek ik sneller resultaat.
Afgelopen week kwam ik erachter dat dit eigenlijk ook geld voor het ervaren van emoties. Door één enkele emotie met aandacht te beleven, haal ik er sneller inzichten uit en kom ik sneller tot de kern.
Maar wat is het moeilijk!
Afgelopen weekend was mijn kans. Ik was verdrietig. Alleen maar verdrietig.
Niet verdrietig en boos of verdrietig en gefrustreerd. (Ach vooruit, ik was verdrietig en een beetje teleurgesteld. Ik moet ergens beginnen toch)
Maar er werden geen plannen gemaakt, geen oplossingen gezocht, geen verwijten gemaakt. Er werd alleen gehuild. Door mij, omdat ik verdrietig was. En een beetje teleurgesteld.
Tijdens het snotteren werd mij één ding heel erg duidelijk. Leven uit Liefde betekent voor mij dat ik mezelf de ruimte geef om te zijn wie ik ben. Ik ben goed zoals ik ben, ik ben genoeg zoals ik ben.
Maar mijn emoties zijn dat dus ook. Soms voel ik me verdrietig. Alleen maar verdrietig. Dat hoeft niet weggepoetst te worden door goede voornemens, of in een hoekje gezet te worden omdat ‘het leven nu eenmaal doorgaat ofzo’. Nee hoor, net zoals Drakentemmer mag Slachtoffer er zijn. Net zoals blijheid mag verdriet er zijn. Precies zoals ze is.
Door naar het volgende level dan maar!