Zelfontwikkeling – Pagina 2

Spiegeltje spiegeltje aan de wand… Wie is het lelijkste van het land?

Soms voel ik me een ui.
(Ik maak mezelf weleens onnodig aan het huilen, maar dat is niet waar ik naartoe wil met deze vergelijking).
Ongewenst kinderloos zijn doet pijn. De pijn pelt elke keer een laagje af. Gedachten en gevoelens die zorgvuldig zijn weggepoetst komen nu weer bovendrijven. Ik worstel ermee, zoals je een bal onder water probeert te houden. Soms ben ik bang dat er na al dat afpellen niets meer overblijft. Dat al die lelijke laagjes een omhulsel zijn van een leeg karakter.

In de maatschappij wordt tegenslag soms verheerlijkt. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel, what doesn’t kill you, makes you stronger! Allemaal waar natuurlijk, maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat in een tunnel zitten of klappen vangen van het leven bepaald geen pretje is. Het doet pijn.
Soms voel ik me wanhopig en beschaamd en verstop ik me het liefste voor de buitenwereld. Ik kan niet altijd blij en positief doen, de moed erin houden en de schouders eronder zetten.

Had ik al verteld dat ik ijdel ben? Ik geef niets om make up en de nieuwste mode, maar mijn verminderde vruchtbaarheid maakt me ijdeler dan ooit. Waarom overkomt mij dit? Ik heb toch altijd netjes mijn best gedaan op school? Gewacht met zwanger willen worden tot dat ik een diploma heb, een baan en een geweldige man? Ik heb nooit drugs gebruikt, rook en drink niet en leef heel erg gezond. Ik lieg niet, steel niet en doe een ander geen kwaad. Waar heb ik dit aan verdiend?
Ineens is de gedachte dat we dingen ‘verdienen’ in ons leven, realistischer dan ook. De illusie van maakbaarheid zit diepgeworteld in mijn brein en leidt tot oeverloze discussies en eindeloze theorieën die deze situatie moeten verklaren. Het kan toch niet gewoon zo zijn?

Op sommige dagen ben ik mijn roze bril kwijt en pak ik mijn groene uit de kast. Jaloers kijk ik naar de zwangere vrouwen, vaders met kinderwagens en schattige peuters. Het is alsof de wereld mij nog even inwrijft wat ik zo erg mis. Er gaan scenario’s door mijn hoofd waarin ik bedenk dat niemands leven perfect is. Misschien heeft die zwangere vrouw opgezwollen voeten, heeft die vader al drie nachten niet geslapen en heeft die schattige peuter een wrat op z’n kont. Voor heel even voel ik me beter, totdat ik besef dat ik weer in de overbekende valkuil ben getrapt.

Dat eeuwige vergelijken. Er is geen beperkte dosis geluk beschikbaar dat we met elkaar moeten delen. Als een ander zwanger is, gaat het aantal beschikbare baby’s per regio niet omlaag. Ik weet dat het totaal geen zin heeft om mijn wereld zoals ik die ken te vergelijken met het plaatje van de wereld dat de ander mij schetst. Maar toch..
Een bevriend stel dat in een mooi huis woont, succesvolle carrières hebben en moeiteloos zwanger zijn geraakt van hun derde kind. Zo’n stel waarbij het lijkt alsof alles hen komt aanwaaien. Jaloezie en vergelijken maken er een tranendal van. Man, wat ben ik zielig zeg…
Op andere momenten voel ik me meer dan een ander. Zo’n stel dat per ongeluk zwanger raakt, terwijl ze beiden volop roken, drinken en af en toe een pilletje pakken. Die ongeschoold en werkloos nog bij hun ouders wonen en leven op energiedrankjes en friet.
Dan voel ik me voor eventjes beter, maar vaker geeft het vergelijken alle ruimte voor mijn grootste concurrent.

Mijn ego
Want waarom krijgen ‘dat soort mensen’ met gemak kinderen? Ze hebben een paar minuutjes lol samen en krijgen zo de voortplantingskaart toebedeeld. Terwijl wij al 2,5 jaar medisch kwartetten zonder resultaat. Wie is die vrouw die ineens onderscheid maakt tussen ‘dat soort mensen’ en zichzelf? Die denkt te kunnen bepalen wie er ‘recht’ op een kind heeft en wie niet? Nou die vrouw ben ik..

Kritisch as always, maar dan een tikkeltje erger. Die hormonen laten niet alleen mijn eitjes, maar ook mijn tenen groeien. Geven mensen me de ruimte, dan voel ik me alleen. Willen ze graag op de hoogte gehouden worden en overladen ze me met aandacht en vragen, vind ik het opdringerig.
Wanneer ze niets zeggen voel ik me genegeerd, wanneer ze me voorzien van adviezen , raak ik geïrriteerd omdat ‘zij toch niet weten hoe het voelt’. De adviezen, hoe ondoordacht ook, zijn echter al opgeslagen in mijn onderbewuste. Op donkere dagen komen ze tevoorschijn en draaien ze eindeloos rondjes als een kapotte grammofoonplaat.
Ik bekritiseer de ander, maar eigenlijk bekritiseer ik mezelf nog het meest. Want het lukt me niet.

En als ik dan in de spiegel kijk, geconfronteerd met al mijn lelijke laagjes en kapotte lichaam, weet ik het ineens zeker: Ongewenste kinderloosheid maakt me niet lelijk maar heel.
Er hoeft niets meer weggepoetst of weggedrukt te worden. Ik mag er zijn, precies zoals ik ben.
Het is rot om in de tunnel te zitten, maar ik heb vertrouwen dat de eerste zonnestralen spoedig mijn gezicht zullen raken.

Welcome to the darkside: 7 lessen uit donkere tijden

Afgelopen jaar was waardevol maar zwaar: ik worstelde met de Endobitch en onze kinderwens, moest afscheid nemen van meerdere mensen die me lief zijn en ging een aantal moeilijke confrontaties aan. Vandaag zet ik op een rijtje welke lessen ik allemaal heb geleerd.

Mijn mantel der liefde kan naar de kringloop
Ondanks mijn minimalistische opruimrondes en het ruimen van mijn fantasie-tas, had ik hem nog hangen: de mantel der liefde. Blijkbaar is mijn uitvoering van camouflageprint. Ik heb niet eens door gehad dat ik die zo vaak gebruikte! Na mijn zoveelste confrontatie met de ijskoningin werd het me ineens glashelder: als iemand keer op keer zijn ware gezicht laat zijn, hoef ik die niet met de mantel der liefde te bedekken. Sommige mensen gedragen zich gewoon asociaal en dat hoef ik niet te begrijpen of
te tolereren. Dus hup, weg ermee. Die mantel der liefde kan naar de kringloop en de bezoekregeling voor de Ivoren toren zeg ik ook op.

Ik neem de tijd om de spiegel te poetsen
Ik ben soms zo verdiept in draken temmen, beren van de weg sleuren en olifanten weer terug veranderen in muggen, dat het beeld dat ik van mezelf heb een beetje troebel is
geworden. Het is zo makkelijk om bezig te zijn met alles wat beter moet, dat ik vergeet wat ik allemaal al kan. Gesprekken met Mr. Simpelsap of met familie of vrienden zorgen ervoor dat ik de boel weer in het juiste perspectief ga zien.
Soms vind ik in de ander een stukje van mezelf terug.

Met welke bril kijk ik?
Het beeld dat de ander van mij heeft, heeft niet altijd toegevoegde waarde voor mezelf. Het afgelopen jaar heb ik regelmatig te horen gekregen dat ik dik ben, er zwanger / hormonaal uitzie en een onderkin en dikke kont rijker ben geworden.
Het klopt trouwens.
Ik ben een stuk dikker dan vroeger. Even voor de beeldvorming: in de afgelopen jaren ben ik van een BMI van 14.9 (ernstig ondergewicht) naar een BMI van 24 (gezond gewicht) gegaan. Ik maak deel uit van de heilige lijn der Himalaya-kinnen en aangezien ik zorgvuldig (spieren) heb gespaard voor de indrukwekkende omvang mijn kont,ben ik hartstikke trots op het resultaat. Tegenwoordig haal ik dus vaker mijn schouders op.
Mijn eigenwaarde wordt niet bepaald door de ongevoeligheid van een ander.

Nu ik weet wat ik waard ben, weet ik wat ik wil investeren
Dat brengt me bij het volgende punt. Nu ik besef hoeveel waarde ik aan mezelf hecht, is het
ook makkelijker om te investeren. In een capsule wardrobe bijvoorbeeld, zodat ik 80% van mijn kledingkast heb kunnen doneren. In een gezonder en actiever leven waarin ik 2-3 keer per week sport en vooral groenten en fruit eet. Maar ook in mijn consumentengedrag: ik schafte mijn Facebook af, kijk nauwelijks tv meer en probeer mijn smartphone zo min mogelijk te gebruiken. Ook mijn tijd en energie zijn waardevol en ik weeg zorgvuldig af waar ik die aan wil besteden.

Als het tocht, mag de deur dicht
Het zijn kiertjes die de kou binnen laten en er ervoor zorgen dat er een hoop energie verloren gaat. Dit geldt niet alleen voor ons huis, maar ook voor mijn leven.
In de afgelopen periode ben regelmatig teleurgesteld geraakt in anderen. Zoals ik al eerder schreef is empathie is soms ver te zoeken. In mijn leven zijn groene monsters vooral draken. Maar ik werd er dit jaar weer aan herinnerd dat sommige mensen vooral problemen hebben met ander soort groene monsters. Mijn energie sijpelt langzaam weg wanneer ik tijd met hen doorbreng.
Dus ik doe de deur dicht.
Geen semi-beleefde gesprekjes meer met mensen die mijn donkere dagen gebruiken als trap (of trampoline!) om wat hoger te kunnen reiken.

Wat je zegt, ben je zelf?
Als ik de empathie in anderen soms mis, wat zegt dat dan over mij?
Dat ik behoefte heb aan begrip, zorg en liefde. Die kan ik ook heel goed aan mezelf geven. Wat ik daarna van anderen ontvang is dan mooi meegenomen. 😉
Ook ben ik kritischer naar mezelf gaan kijken: ik kan wel een hoop van anderen verwachten, maar hoe gedraag ik ten opzichte van hen? Ik vroeg het aan de mensen om me heen, kreeg fijne feedback en leerde dat ik vooral zorgvuldiger met mijn empathie kan omgaan. (Zie ook punt 5)

Ik geef puzzelstukjes de tijd om op hun plek te vallen
In september heb ik de sprong gewaagd en begonnen met een schrijfopleiding. Het is heerlijk en eng tegelijk. Waar het schrijven eerst vanzelf ging omdat ik in een flow zit en omdat ik het lekker vind , ben ik nu gebonden aan literatuur, opdrachten en heuse deadlines. Ik zweet peentjes als ik mijn opdracht inlever of voordraag aan andere schrijvers, want zij voorzien mij van feedback. Ik ontdekte dat ik me sterk identificeer met schrijven: dit is niet alleen wat ik doe, maar ook wie ik ben en wil zijn.
In gesprek met Mr. Simpelsap herinnerde ik me hoe simpel het kan zijn: als ik het de tijd geef, rolt er vanzelf een verhaal uit. Iedere keer is het spannend, maar de moeite waard. Gaandeweg krijg ik mijn flow weer terug en ben ik een hoop ervaring en kennis rijker.

Donkere tijden geven mij een heldere blik, de meest waardevolle inzichten en de mooiste verhalen.
Het is niet altijd even makkelijk, maar ik word er altijd beter van.

Endometriose; the baddest bitch in town

Endo - The baddest bitch in town Endo en ik; één jaar geleden werden we aan elkaar gekoppeld. Hoewel wij geen match made in heaven zijn, kom ik er niet vanaf. In eerste instantie ontving ik haar geschenken met open armen: duidelijkheid over mijn klachten, een diagnose, een plan van aanpak. Ik zag uit naar een vruchtbare, tijdelijke samenwerking die hopelijk zou resulteren in een uitgebalanceerd lichaam en kleine Simpelsapjes on the way. En toen naaide ze me waar ik bij stond.
Ze was namelijk niet van plan om weg te gaan. Nestelde zich nog wat dieper in en spreidde haar tentakels uit op alle gebieden van mijn leven.

Endometriose bleek mijn baarmoeder om te toveren in een kindersurprise ei (hoewel dat kinder- stuk nog te betwijfelen valt) en mijn leven in een rollercoaster.
De mate van pijn die ik ervaar staat los van de hoeveelheid en intensiteit van de verklevingen. Verklevingen zijn niet te zien op een scan, daarvoor moet ik geopereerd worden. Het is dus altijd een verrassing wat de chirurg zal aan treffen. Daarnaast heeft endometriose de gewoonte terug te keren (het is niet voor niets een chronische ziekte) niemand weet wanneer dit zal gebeuren. Mijn leven draait op sommige momenten om mijn cyclus; als ik een keer een ‘slechte’ cyclus heb, betekent dit dat ik drie van de vier weken ziek, zwak en misselijk ben. Met als dieptepunt mijn menstruatieweek. Waar ik vervolgens weer van moet bijkomen, terwijl de volgende cyclus alweer van start is gegaan. Op zulke momenten loop ik continu achter de feiten aan en mezelf voorbij.

Endo irriteert, frustreert en drijft me op sommige momenten tot wanhoop. Ze bemoeit zich overal mee, maakt van Simpelsapjes brouwen een ingewikkeld proces met bloemetjes, bijtjes, planningen en een team specialisten met camera’s en spuiten. Zij zorgt voor slapeloze nachten, eindeloos gepieker en sombere buien. Voor zware gesprekken, strenge leefregels en hoge rekeningen omdat een holistische aanpak nu eenmaal niet ondersteund wordt door mijn ziektekostenverzekeraar.
En net als ik heb besloten dat zij een waardeloze bitch is zonder enig mededogen, weet ze me weer te verrassen.

Endo helpt me mijn verwachtingen over mezelf en anderen bij te schaven. Zij helpt scherp te krijgen waar ik mijn energie aan wil besteden. Rekent ijskoud af met energie-slurpers of egotrippers die mijn moeilijkheden gebruiken als toneel voor hun stokpaardjes. Ze fluit me streng terug als ik weer eens te vaak ‘ja’ hebt gezegd tegen de ander en ‘nee’ tegen mezelf en herinnert me er dan fijntjes aan dat ik mezelf op de eerste plaats moet zetten.
Zij is mijn hardcore dunschiller, herleidt alles tot de essentie zodat ik steeds beter ga aanvoelen wat het beste is voor mij.

Dit is geen ode aan Endo, maar een omschrijving van mijn relatie met haar. We zitten aan elkaar vast, zij en ik. Soms vind ik haar een bitch, soms een grensbewaker. Soms een bemoeizuchtige tiran, soms een trechter die mij razendsnel helpt de hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden.
Endo is zeker de baddest bitch in town, met haar valt niet te spotten.
Wat dat betreft heeft ze in mij een gelijkwaardige partner gevonden.

Happy Endoversary.

Ravijnrennen: tijd voor een andere hobby

Iedereen die mij een beetje kent, kan het beamen: ik ben nogal fanatiek. Daarom is ravijnrennen één van mijn favoriete hobby’s. En hoewel ik inmiddels heb geleerd dat hardlopers doodlopers zijn, ben ik nogal hardleers en vind ik het moeilijk om van theorie praktijk te maken.

Klaar voor de start..
Ik had van jongs af aan de gewoonte om heel hard te werken en pas te stoppen als het werk gedaan was, of als ik tevreden was. Tegen de tijd dat ik ging studeren, had ik een eigenzinnige werkwijze ontwikkeld. Gedurende het trimester gaf ik meer dan 100% en één week voor de tentamens, meldde ik me ziek om bij te komen. Worked like charm! Ik werd een ravijnrenner: ik rende op volle vaart richting de afgrond en stopte nét op tijd om bij te tanken.

Arrogant de afgrond in
Natuurlijk werd ik drie jaar geleden met de nadelige gevolgen geconfronteerd. Ik werd namelijk nogal arrogant van dat ravijnrennen. Hoe vaker ik tot het randje rende, hoe meer ik ervan overtuigd was dat ik alles onder controle had. Ik bepaalde immers waar mijn grenzen lagen! Onnodig te zeggen dat ik mijn grenzen dus steeds een beetje meer verlegde… totdat ik met een gevaarlijke eindsprint het ravijn in donderde. Dat was drie geleden.

Opkrabbelen en doorgaan
In de jaren die daarna volgden, klom ik uit het ravijn, checkte ik mijn lichaam (en mijn ego) op blijvende schade en krabbelde weer op. Ik concludeerde dat ik vooral veel schijnveiligheid en schijncontrole had in mijn leven. En dat mijn ego een paar maten te groot was geworden.
Met kleine stapjes ging ik weer op weg. Rustig tempo, vaker pauze nemen. Stilstaan bij mezelf en checken hoe vol mijn tank zit. De dingen die ik doe, loskoppelen van de persoon die ik ben. Mijn ego verkleinen en trouw blijven aan mijn essentie. Ik ruilde mijn drang naar controle in voor een verlangen naar balans. Mijn leven werd rustiger en meer in evenwicht.

Ravijnrenner 2.0?
Maar ja, ik blijf natuurlijk fanatiek. Mis de kick van het rennen. Want wat is het gaaf om door te knallen en mooie dingen neer te kunnen zetten! Om mijn uithoudingsvermogen te testen en trots te kunnen zijn op de geboekte resultaten!
Afgelopen week begon ik met mijn nieuwe baan en maakte een ouderwetse, vliegende start.
En vond het heerlijk! Althans, de eerste paar uur.. aan het einde van de week kwam de nieuwe gebalanceerde versie van mezelf in opstand. Ik voelde me overprikkeld, moe en uitgeblust.
Ik ben geen ravijnrenner mee geloof ik. Het is nog steeds leuk om te doen, maar ik identificeer me er niet meer mee.

Misschien ga ik maar op zoek naar een nieuwe hobby. Nieuwe patronen haken? Simpelsapjes brouwen? Ik denk er nog even over na en experimenteer er in de tussentijd lustig op los.

Bron illustratie

Van drakentemmer naar angsthaas (en weer terug)

“ Op het ene moment tem je in een gesprek 100 draken en op het andere moment ben je bang om een examen te maken. Hoe krijg je het voor elkaar?”
Gisterenavond hing ik met een vriendin aan de telefoon en haar vraag was glashelder:
Hoe kan ik zo snel veranderen van drakentemmer naar angsthaas?
En belangrijker nog; hoe kom ik van mijn angsthaas af? Ik ben liever fulltime drakentemmer!
Toch?

Angst!
Een knoop in mijn maag, klamme handen en een brok in mijn keel. In mijn hoofd begint een kakafonie van onzekere gedachten te spelen, de ene nog vervelender dan de ander. Op dagen dat ik goed uitgerust ben en lekker in mijn vel zit, kan ik deze gedachten relativeren. De kakafonie wordt een zachte ruis en de angst ebt weg. Hoewel ik bewust ben van deze ruis, belet dit me niet om mijn taken op dat moment uit te voeren.
Afgelopen week was echter een ander verhaal. Ik was moe en voelde me al overprikkeld voordat ik aan mijn examen begon. Het onzekerheidsorkest kwam op en bleef aanhouden. Al gauw kon ik niets meer horen dan het gekakel van mijn eigen gedachten. Ik blokkeerde en klapte dicht. Zo goed en kwaad als het ging, probeerde ik mijn examen af te maken, maar de frustraties liepen hoog op. Uiteindelijk leverde ik mijn examen in; het huilen stond me nader dan het lachen. Het kostte me echt moeite om de situatie los te laten en nog te genieten van mijn dag. Balen, ik dacht dat ik zoveel was gegroeid. Waar kwam die angsthaas dan ineens vandaan?

De ninja en de angsthaas
Angst was voor mij een ninja. Een die me van achter besprong en me de adem benam. Ik verstijf, klap dicht en voel me klein. Angsthaas is dan duidelijk de baas op dat moment!
Door me zorgvuldig voor te bereiden, te plannen en te structureren, kreeg ik een gevoel van controle over mijn angsten. Wat er ook zou gebeuren, ik was voorbereid! (Lange leve Miss Perfectionist!)

Leven in angst betekende voor mij:
* Controle willen houden
Plannen, checken, dubbel checken. Zolang ik controle heb, is er voor angst geen ruimte.

* Perfectionisme
Als alles perfect is, heb ik geen reden om bang te zijn.

* Bevestiging zoeken
Doe ik het wel goed? Wat vind jij dat ik moet doen? Als Angsthaas aan het roer staat, werkt mijn intuïtie niet. Ik voel me afhankelijk van de adviezen van anderen. Die zullen wel weten wat het beste is, toch?

* Vasthouden
Ongezonde eetgewoonten, mensen die chronisch energieslurpen, of onrealistische eisen die ik aan mezelf stel. Als ik me onzeker of bangig voel, vind ik het moeilijk om te herkennen wat goed voor me is en wat me juist verder van mezelf afdrijft. Ik houd me vast aan mijn huidige situatie.

Leven met een ninja, zorgde voor zware overspannenheid. Voor mij een moment om het helemaal anders aan te pakken. Tijdens mijn herstelperiode besloot ik dat ik wil leven op basis van liefde in plaats van angst.
Leven op basis van liefde betekent voor mij:

* Vertrouwen. Op het leven, maar ook op mezelf. Alles komt op het juiste moment op mijn pad en daarom kan ik het aan.

* Mezelf de tijd gunnen. Ik kan niet alles in één keer. Door op mezelf te vertrouwen, kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om te groeien, teksten te schrijven of om lessen te leren die ik moeilijk vind.

* Luisteren naar mijn intuïtie. Uiteindelijk ben ik degene die weet wat goed voor me is. Als ik de tijd neem om daarnaar te luisteren, weet ik wat ik wil doen.

Leven uit liefde, kom maar op! Ik gooide abrupt het roer om en werd een tijdje (bijna) fulltime drakentemmer. Ik stretchte mijn comfortzone tot het uiterste. Hoe meer enge dingen ik deed, hoe minder ruimte er was voor angst. Na een tijdje merkte ik dat fulltime draken temmen ook heel vermoeiend is. De hele tijd dapper doen, voelt eigenlijk als standje overleven. Ik wilde toch iets anders en Angsthaasje hupte ook steeds tevoorschijn!

Gisterenavond, na het gesprek met mijn vriendin werd het me ineens duidelijk.
Wanneer ik leef vanuit liefde, kunnen ze best samenwerken, Drakentemmer en Angsthaas. Met Drakentemmer ga ik nieuwe avonturen aan en vergroot ik mijn comfortzone. Angsthaas zorgt ervoor dat ik op mijn dappere tocht ruimte houd om naar mezelf te luisteren en voor mezelf te zorgen. Angst is geen reden meer om te verstijven, maar om stil te staan. Om te stoppen en te onderzoeken hoe ik weer dichterbij mezelf kan komen.
De vriendschap is nog pril, maar naast Miss Perfectionist en Drakentemmer heb ik nu ook Angsthaas in mijn hart gesloten <3

Chaos in mijn orde

De vorige keer schreef ik hoe ik ontdekte dat het voor mij niet helpt om overal een plan voor te hebben. Het is beter voor mij om te luisteren naar mijn eigen behoeften en daarop actie te ondernemen. Ik probeer me hier dagelijks bewust van te zijn en zet kleine stapjes vooruit.
Deze week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt en kwam ik dezelfde uitdaging in een ander jasje tegen: ik vind chaos moeilijk!
Ik moet toegeven, soms ben ik wat verstrooid, maar over het algemeen ben ik graag goed georganiseerd, geordend en gestructureerd. Het geeft me een opgeruimd en prettig gevoel als de woonkamer netjes is als ik naar bed ga, of als mijn ontbijtspulletjes al op me staan te wachten voor de volgende ochtend.
Maar ja, ik heb soms mensen om me heen die wat impulsiever en chaotischer zijn.
Lieve, inspirerende, hartelijke mensen die mijn leven avontuurlijker en gezelliger maken.
(Want eerlijk gezegd is helemaal gestructureerd leven ook zo saai en voorspelbaar)
Maar ergens begint het dan toch te kriebelen. Ik kan er niet zo goed tegen namelijk.
De onduidelijkheid, de rommeligheid, dingen vergeten, van de hak op de tak springen…
Op sommige dagen kan ik er horendol van worden. Na deze week de zoveelste confrontatie met een warhoofd, kon ik niets anders dan mezelf eens goed onder de loep te nemen. Waarom raak ik zo geïrriteerd door chaos?

Betrapt! Miss Perfectionist uit de tent en op de kast
Als ik met een chaoot afspraken maak, weet ik niet nog steeds waar ik aan toe ben. De volgende dag kan alles weer anders zijn en worden er weer nieuwe afspraken gemaakt. Vooral als ik afhankelijk ben in deze situatie, kan ik me hier erg druk om maken. Weinig duidelijkheid zorgt voor onrust omdat ik op het laatste moment nog met allerlei nieuwe informatie geconfronteerd kan worden. Ik kan de afspraak of taak dan niet perfect uitvoeren.
Jaaa daar is ze weer! Al schrijvende ontdek ik dat chaoten Miss Perfectionist meteen uit haar tent lokken. Sterker nog, in zo’n situatie heb je haar zo op de kast.

Genoegen moeten nemen met ‘goed genoeg’
Kom ik meteen bij mijn volgende punt . Chaos zorgt bij mij voor onzekerheid. Ik ben bang dat het niet goed genoeg is wat ik doe. Dat ik niet goed genoeg ben. Ik krijg daar soms echt de zenuwen van!

Van irritatie naar inspiratie
Mijn moeder zegt altijd: de mensen aan wie je je het meeste ergert, kunnen je het meeste leren. En net zoals met heel veel andere dingen, heeft ze deze keer ook weer gelijk.
~~(Hoewel ze ook een keer zei dat je dood ging van het eten van paprika zaadjes en dat is dus niet waar he!)~~
Welke lessen krijg ik door de chaoten om mij heen in mijn schoot geworpen?

Zelfvertrouwen hebben
Ik ben goed zoals ik ben. Zelfs als de dingen die ik doe niet perfect zijn. Ik hoef niets te bewijzen.
Grote lijnen blijven zien
Door samen te werken met chaoten, word ik geprikkeld om de grote lijnen in de gaten te houden. Dit vind ik moeilijk, omdat ik vaak de neiging heb om mezelf te verliezen in details. Zij dagen me uit om ook minimalistisch te denken; welke taken zijn essentieel? En welke kan ik schrappen? Op die manier kan ik opnieuw prioriteiten stellen en hoef ik minder hard te werken.
Flexibel zijn
Het leven is één en al verandering. Ik kan wel een mooi plan of een ideaal plaatje in mijn hoofd hebben, maar 9 van de 10 keer lopen de dingen toch anders. Chaoten zorgen ervoor dat ik makkelijker met veranderingen om kan gaan en me flexibeler opstel.
Mijn eigen structuur en verwachtingen loslaten
Mijn structuur is mijn comfortzone. En daar ben ik graag. Warhoofden lokken niet alleen Miss Perfectionist uit haar tent, maar dagen mij ook uit om verder te kijken dan mijn blije bubbel. En zoals altijd, reageer ik eerst met weerstand voordat ik verder kan kijken dan mijn verwachtingen.

Aanwezig zijn in het nu en genieten
Geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Ik kan soms erg haastig en ongeduldig zijn. In mijn hoofd ben ik dan al bezig met de volgende afspraak of taak. Als mijn omgeving chaotisch is, word ik eraan herinnerd om met mijn aandacht volledig in het moment aanwezig te zijn. En misschien kan ik er zelfs leren hiervan te genieten! Genieten in de chaos, dat lijkt me wel wat.

Een beetje chaos in mijn orde, doet mij dus meer goed dan kwaad. Ik word er flexibeler, zelfbewuster en hopelijk op den duur ook relaxter van.
Kom maar op met die chaos!

Maar niet teveel he, het moet wel een beetje overzichtelijk blijven 😉

Bron illustratie: http://irvrothman.com/blog/comments/out-of-chaos-comes-opportunity.-maybe

What’s the plan? Van plannen naar loslaten

Plannen..I love it!
In de afgelopen jaren heb ik ontdekt dat er voor mij niets zo geruststellends bestaat als een plan van aanpak. Zodra ik een moeilijke of uitdagende situatie aan de horizon zie verschijnen, gaan mijn handen jeuken en borrelen er allerlei plannen in mijn hoofd op. Als een wervelwind ga ik aan de slag met informatie verzamelen, prioriteiten stellen en to do lists maken. Moe en voldaan bewonder ik vervolgens mijn vers gemaakte plan en ik ben klaar om de wereld te veroveren.
Maar eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat het maken van plannen in de loop der jaren licht obsessieve vormen heeft aangenomen.
De plannen die ik maakte, werden zo’n beetje heilig. Ik kon niet rustig zitten zolang de punten van mijn to do list niet waren afgewerkt, of ik niet een beetje voorliep op de deadline die ik mezelf had gesteld. Als ik mijn plannen moest wijzigingen, voelde ik een lichte onrust opkomen ( daar gáát mijn plan) En omdat ik zo gehecht was aan mijn plannen, stond ik ook niet echt open voor spontane dingen of verassingen. (Om vervolgens te klagen dat mijn leven zo saai en voorspelbaar was. – Precies zoals ik had gepland)

Gisterenavond viel het kwartje ineens. Hoewel ik weet dat je niets onder controle kunt hebben in het leven en dat er geen zekerheden zijn, hou ik me koppig vast aan de overtuiging dat mijn leven wel is te plannen. Gewoon, omdat ik het ben. Dus ik stop daar veel tijd en energie in, om vervolgens in de praktijk te concluderen dat ook mijn leven niet plannen valt.
Met andere woorden: ik dacht dat plannen me een goed gevoel gaf; het gevoel dat ik alles overzie en onder controle heb. Maar in de praktijk voel ik me vaak geleefd door mijn eigen plannen en voel ik me een beetje mislukt als ik niet kan doen wat ik me heb voorgenomen.

Een aantal maanden geleden nam ik mezelf voor om goed voor mezelf te zorgen. En daar maakte ik dus een superstrak, mooi plan voor. Als ik het plan volg, zorg ik goed voor mezelf!
Maar zo werkt het dus niet. Elke dag is anders. Elke dag voel ik me anders en heb ik andere behoeften. Een plan kan een mooie richtlijn zijn, maar is dus geen heilige graal die me voorziet van een voorgekauwd levenspad.
Als ik écht goed voor mezelf wil zorgen, kan ik beter tijd en ruimte nemen om bij mezelf stil te staan. Om af te vragen wat ik op dat moment nodig heb en wat ik wil doen (of juist niet wil doen)
Goed voor mezelf zorgen, betekent voor mij meer voelen en minder plannen.

En wat nu?
Nu voel ik dat ik honger heb en ga ik dus wat te eten maken!

Wat zijn jouw plannen voor vandaag?

Mijn eigen weg vinden

114H (1)
Ik kom uit een klein stadje aan het water en ben daarnaast opgegroeid in een hechte gemeenschap. Er waren altijd mensen om me heen die naar me omkeken of mij hielpen als ik ergens mee zat. Ik voelde me veilig en beschermd. Maar naarmate de jaren verstreken en ik naar de middelbare school ging, kreeg ik een steeds benauwder gevoel. Goedbedoelde betrokkenheid kwam over als bemoeienis. De wereld die eerst zo duidelijk gestructureerd was, voelde nu strikt en zwart-wit aan. En ik wilde juist wat kleur in mijn leven!
Mijn neefjes en nichtjes groeiden op met leeftijdsgenoten van dezelfde afkomst en gingen regelmatig naar de kerk. Ik woonde in een multiculti wijk, ging naar een blanke school en was nauwelijks in de kerk te vinden. Ik praatte anders, dacht anders en had andere interesses.
Als ik in de kerk kwam, was ik vaak onder de indruk van de preken. “Wij zijn allemaal zondaars en als je niet volgens Gods woord leeft, staat je hel en verdoemenis te wachten!” sprak de dominee streng. Naar de kerk gaan wekte zwaarmoedige, schuldige en angstige gevoelens op.
Tenslotte ben ik door mijn hooggevoeligheid gevoelig voor prikkels van buitenaf. Emoties en energieën van anderen overspoelden mij en ik voelde me vaak een beetje verloren in grote gezelschappen. De neiging om me terug te trekken en te observeren, was vaak veel sterker dan het enthousiasme om mee te doen met anderen en samen te spelen. Dit werd niet echt gewaardeerd in een omgeving waar saamhorigheid en veel dingen ‘samen doen’ centraal stonden. Ik was liever alleen en kon heus wel genieten van gezelschappen, maar dan liever als observeerder dan als gangmaker.

Bepaalde gebeurtenissen in mijn familie hebben me op jonge leeftijd flink beschadigd. Het rotsvaste vertrouwen, de onbevangenheid en de grote liefde en loyaliteit die ik voor mijn familie voelde, werden daardoor (deels) kapotgemaakt. Ik werd wantrouwend, afwachtend en behield altijd een bepaalde afstand. In onze gemeenschap wordt familie een van de belangrijkste dingen in het leven gevonden. Natuurlijk is geen enkele familie perfect, maar het is zeker niet de bedoeling dat je zomaar de vuile was buiten hangt! “Wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht” zei mijn oma altijd. Dus ik zweeg.

En ik vertrok. Op zeventienjarige leeftijd vertrok ik naar een andere woonplaats. Ging bij mijn opa en oma wonen. Hield zo een lijntje met de gemeenschap en familie, maar koos stap voor stap mijn eigen weg. Werd boeddhist, ontdekte yoga en verving het bidden door mediteren. Het heeft me jaren gekost om pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden te verwerken.
Om mijn hart weer een beetje open te kunnen stellen en een bepaalde mate van onbevangenheid te kunnen voelen. Eindelijk voel ik me veilig, geliefd en geaccepteerd. Door anderen, maar vooral door mezelf.

Afgelopen week keerde ik noodgedwongen terug naar de wereld waarin ik ben opgegroeid. Zag de stad waar ik vandaan kom, mijn gemeenschap en de kerk met mijn nieuwe (bl)ik. Werd ik opnieuw geconfronteerd met verdriet en pijn uit het verleden die desastreuze gevolgen hadden voor de familiebanden. Probeerde ik samen met mijn gezin de familiebanden te verbeteren, maar werd daarbij meedogenloos af geserveerd en belachelijk gemaakt. Het was een intense week met heel veel emoties.
En terwijl ik aan het bijkomen ben en mezelf weer op de rails aan het zetten ben in mijn eigen wereld, leg ik de lessen vast die ik heb geleerd:

Ik houd van mezelf en zorg graag goed voor mezelf. (Eindelijk!)
Ik heb de mensen die mij verdriet hebben gedaan, écht vergeven.
Maar hoewel ik mensen heb vergeven, heb ik na deze week ook definitief afscheid van hen genomen. Ik verdien beter.
Ik hou van mijn afkomst, de tradities en de gemeenschap. En die verdienen ook een plekje in mijn wereld, ook al weet ik nog niet hoe dat eruit komt te zien.

In de afgelopen negen jaar vond ik mijn eigen pad, maakte mijn eigen wereld, ver weg van de wereld waarin ik was opgegroeid. Ik weet wie ik ben, wie ik wil zijn en wat ik wil doen in mijn leven. En dat doet me beseffen dat ik weer mee wil doen. Ik wil nu wél meespelen en hoewel ik het ook eng en spannend vind, winnen deze keer mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme.

Samen met Mr. Simpelsap ga ik op avontuur. In de chaos van oud en nieuw, waar brokstukken van het verleden soms mijn weg versperren, is het me glashelder: Ik ben (weer) gelukkig. Ik ben weer terug

HSP; hoe leef ik ermee?

81H

Zoals ik al eerder vertelde, heb ik een haat en liefde verhouding met het begrip HSP. Lange tijd heb ik het aanstellerig en overgevoelig gevonden. Ik ervoer meer nadelen dan voordelen en weigerde mijn grenzen aan te passen zodat ik continu overprikkeld was. Maar goed, ik heb inmiddels het licht gezien en besef me dat ik nu eenmaal zo ben. Dan kan ik er net zo goed het beste van maken. In de loop der jaren heb ik een aantal dingen ontdekt waardoor ik beter met mijn hooggevoeligheid kan omgaan.

Genoeg slaap
I need my sleep. Echt waar. (Voor de ouders onder jullie: ja, ik weet dat ‘als ik later kinderen krijg, ik het nog heel zwaar ga krijgen’. Maar ja, dat zien we dan wel weer!)Als ik weet dat ik een aantal korte nachten tegemoet ga, zorg ik ervoor dat ik de week van te voren vroeg in bed lig. Kan ik alvast wat slaap reserves opbouwen. Ook in de weken na de drukte, houd ik het rustig zodat ik wat kan uitrusten. Natuurlijk gaat dit niet altijd op, maar ik probeer er zoveel mogelijk rekening mee te houden.

Ik ben gewoon aardiger als ik genoeg slaap heb 😉

Gezond eten
Ik ben nogal kieskeurig in wat ik drink en eet. Het liefste eet ik licht verteerbaar voedsel, omdat dingen zoals varkensvlees of brood heel zwaar op de maag liggen. Als ik teveel vet of suikers eet, voel ik dat meteen. Ik voel me moe, opgeblazen en hongerig. Toch zwicht ik soms; het kan zo lekker zijn! Dit jaar ben ik bezig om een gezonder eetpatroon op te bouwen en hier consequent in te zijn. Als ik goed eet voel ik me energieker, scherper en zit ik lekkerder in m’n vel.
Daarnaast drink ik alleen thee en water. Beetje saai misschien, maar ik reageer nogal heftig op suikers. (Om maar niet te spreken van (ijs)koffie. 1x geprobeerd; Mr. Simpelsap werd stapelgek van me omdat ik met 35 graden een rondje om het sportveld wilde rennen. Mijn lichaam was te klein voor mijn geest!)
Alcohol alleen bij een feestje en met mate 😉 ~~Ik heb namelijk weinig nodig om het te voelen.~~

Verjaardagen en feesten
Ik vind het erg leuk om mensen te zien en bij te kletsen. Maar ik houd niet echt van verjaardagen. Te druk, te luid, teveel mensen met hun emoties en energieën.
Dus meestal spreek ik met de jarige af samen iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag. Als hij / zij het wel viert, ga ik het liefst een paar uurtjes. Lang genoeg om het gezellig te hebben, kort genoeg om niet overprikkeld te raken. Ik vind het helemaal geen probleem om te helpen met opruimen, afwassen of op kinderen te letten. Heel fijn juist, want dan krijg ik de mogelijkheid om me wat af te sluiten voor de omgeving. Als ik de mogelijkheid krijg om me af en toe terug te trekken, is het best goed te doen een feestje op z’n tijd.

Gebruik (social) media
Ik verafschuw geweld en krijg er nachtmerries van. Dat betekent dat ik geen gewelddadige films of series kijk en dat ik het nieuws vooral lees in plaats van op tv bekijk. Ik kijk sowieso weinig tv, vaak beïnvloed het me meer dan ik in eerste instantie doorheb. Dus ik kijk alleen via uitzendinggemist, programma’s terug die ik zelf uitkies.
Vorig jaar besloot ik mijn Facebook account te verwijderen. Ik werd er moe van; mensen deelden dingen die ik helemaal niet hoefde te weten (sterke religieuze, politieke meningen, familiedrama’s etc.) Facebook kostte me meer tijd dan me lief was en ik merkte dat werkelijkheid en Facebookstatussen soms ver uit elkaar lagen. Ik vind het leuk dat ik weer écht bij kan praten; ik weet namelijk niet wat ze op Facebook hebben gepost. Geeft toch een leuker gesprek dan alleen een status liken.

Minimalisme
Daar kan ik kort en krachtig over zijn: minder spullen = minder prikkels.
Ik houd van minimaliseren en het geeft me energie om me te richten op de essentie van mijn leven.

Bubble – tijd
Mr Simpelsap en ik lassen 1 keer per maand ‘Bubbleweekend’ in. Een weekend waarin we lekker met zijn tweeën luieren, klusjes in huis doen of films kijken. Ook neem ik af en toe wat bubble-tijd voor mezelf. Door tijd door te brengen in mijn eigen ‘bubble’ geef ik mezelf de ruimte om me te ontdoen van indrukken en energieën van anderen, om me vervolgens op te laden.

Dagelijkse rituelen
Ik mediteer dagelijks, doe aan yoga, schrijf veel en maak gebruik van affirmaties (Dat zijn positieve boodschappen die je hardop of in je hoofd aan jezelf vertelt). Al deze kleine rituelen zorgen voor rust en regelmaat en ik voel dat ik daardoor steviger in mijn schoenen sta.

Als ik al deze punten zo teruglees, besef ik me dat ik al veel dingen heb ontdekt die me helpen om te gaan met mijn hooggevoeligheid. Eerlijk gezegd ben ik hier niet bewust mee bezig geweest. Elke keer probeerde ik iets uit en als ik merkte dat ik me er goed bij voelde, bouwde ik dit op tot een gewoonte.
Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat ik dit vergeet, of te laks ben om de juiste (voorzorgs)maatregelen te nemen. Dat merk ik dan ook meteen. Ik voel me moe, chagrijnig, kattig en als ik al een tijdje niets heb gedaan merk ik dat ik grote behoefte heb aan een flinke huilbui om de boel eens op te schonen. Niet ideaal natuurlijk, maar wel nodig op dat moment.

Dus, stapje voor stapje leer ik steeds beter voor mezelf zorgen.
Er komt een hele hoop geduld, en (zelf)liefde bij kijken, maar het is het zeker waard. Ik ben gelukkiger, zelfverzekerder en zit lekker in mijn vel.

Wat doe jij om goed voor jezelf te zorgen?

Echt zijn (Jeej! Ik ben een HSP!)

Soms word ik even met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een HSP, een High Sensitive Person. Ik ben altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven.
Ik groeide op in een omgeving waarin mensen en kinderen minder ‘last’ leken te hebben van gevoeligheid. Vaak voelde ik me een aanstelster; ik raakte snel overweldigd en overprikkeld. Toen ik jonger was probeerde ik me ‘onzichtbaar’ te maken en in de pubertijd verschool ik me achter een muur van chagrijnigheid en gespeelde arrogantie. Ik had het gevoel dat de wereld niet zat te wachten op mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid.
Ik werkte heel hard, verlegde steeds opnieuw mijn grenzen. Tanden op elkaar en doorgaan! Daarvoor heb ik een hoge prijs betaald; ik raakte overspannen. Niet iets waar ik trots op ben, want het voelt (soms nog steeds!) als enorm falen.
Het heeft even geduurd voordat ik de inzichten die ik door deze fase kreeg, ook op waarde kon schatten. Het is namelijk waar; ik kan het niet. Niet op deze manier in ieder geval. Niet op de manier waarop ik met mezelf omga. En ik wil dit ook helemaal niet op deze manier. Ik probeer ‘flink’ te doen en te voldoen aan de eisen van anderen, maar ga daarbij mijzelf compleet voorbij!

Het boek “De kracht van kwetsbaarheid “ van Brené Brown heeft mij aan het denken gezet. Ik wil niet langer doen alsof ik iemand ben, die ik niet eens wil zijn! Ik wil niet perfect zijn, ik wil ECHT zijn. Gewoon zoals ik ben, inclusief HSP eigenschappen. Een van mijn lieve vriendinnen gaf mij ooit de mooiste beschrijving van Echt:

“Wat is ECHT?” vroeg het konijntje op een dag, toen ze naast elkaar lagen, vlak bij de haard in de kinderkamer. “Betekent het dat je van binnen iets hebt dat zoemt en van buiten een palletje?”

“Echt is niet hoe je gemaakt bent,”zei het leren paard. “Het is iets dat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je ECHT.”

“Doet dat pijn?”vroeg het konijntje.
“Soms wel,”zei het leren paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.”

“Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden?”vroeg hij, “of stukje voor stukje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens”, zei het leren paard. “Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.

In het algemeen ben je tegen de tijd dat je ECHT wordt, meestal kaalgeknuffeld, en je ogen zijn er uit gevallen en je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft helemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.”

Uit: “Het fluwelen konijn” Marjory Williams

Dus dat is wat me te doen staat. Echt zijn en echt blijven, inclusief HSP eigenschappen.
Ik vind het moeilijk, frustrerend en eng. Maar ik weet nu wel dat dit de enige manier is waarop ik mijn leven wil invullen.