Waarom ik met pensioen ging: van reddingsboot naar vuurtoren.

“That’s it, ik ga met pensioen! “Verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin.
Ik dacht dat ik mijn droombaan had gevonden; fulltime werken in de sociale sector. Eindelijk concrete stappen waarbij ik de kans kreeg om iets met mijn SPH opleiding te doen. Ik liep over van enthousiasme en stortte me vol toewijding in het werk.
Anderhalf jaar later zat ik overspannen en verward in de ziektewet. Weg droombaan.
What went wrong?

Ik wil bij de reddingsbrigade!
Ik ben gezegend met een supersociale familie. De meeste mensen om mij heen hebben de Sociale Academie gedaan en hebben ontzettend veel ervaring in de hulpverlening (zowel als hulpverlener als cliënt). Daarnaast beschikken we allemaal over een flinke dosis idealisme. We maken de wereld graag een beetje beter. Het was voor mij dan ook niet meer dan logisch om in de voetsporen te treden van mijn inspirerende familie. Ik koos voor de hulpverlening.
Niet alleen op school, maar ook in mijn privé leven was ik graag met anderen bezig. Ik werd al vroeg mantelzorger, sleepte vriendinnetjes met verdriet mee naar huis zodat mijn moeder ze kon ‘maken’  en had de grootste plannen voor de toekomst. Het voelde natuurlijk om me in te zetten voor anderen die het moeilijk hadden. Als ik iemand in nood zag, sprong ik in mijn reddingsbootje om te hulp te schieten. Verbeter de wereld, begin bij jezelf toch?
Ik vond dat ‘beginnen bij jezelf’ vooral betekende dat ik keek wat ik aan de situatie kon doen. Elke getuige is medeplichtig wanneer hij niets doet… Toch?

Emotioneel failliet
Na mijn opleiding had ik verschillende baantjes, die mij nauwelijks bevrediging brachten. Ik wilde met mensen werken, ik wilde iets nuttigs bijdragen! Mijn reddingswerkkriebels staken regelmatig de kop op en ik was ontzettend blij toen ik fulltime in de sociale sector kon werken. Eindelijk de kans om mijn dromen uit te laten komen!
Dus ik zette mijn schouders eronder en stortte me vol overgave op mijn werk. Langzaamaan ging ik failliet. Zowel op mijn werk als privé gaf ik mezelf weg. Ik gaf dingen gratis weg die anderen vanuit het diepste van hun binnenste moesten opgraven. Ik gaf het weg alsof het niets was. Ik liet me meesleuren door de woelige wateren van anderen, ging op in de kolkende massa van verdriet, frustratie en oud zeer. Probeerde mijn hoofd boven water te houden, maar als je een reddingsboot bent, leunen anderen natuurlijk ook op je.
Natuurlijk wist ik ergens ook wel dat deze manier doen geen lang leven beschoren was. Maar ja, naast een groot hart, had ik ook een groot ego. Ik dacht dat ik ermee zou wegkomen. Ravijnrenner in hart en nieren, toch? Toen ik met een harde klap tot stilstand werd gedwongen, verplichtte ik mezelf om de balans van mijn leven op te maken. Jammer maar helaas; ik was emotioneel failliet.
Ik had anderen eindeloos en ruimhartig getrakteerd op een empathie, aandacht en een schouder om op te huilen. Op geduld en op vertrouwen. En in dat hele proces was ik mezelf vergeten.
Er zat niets op dan weer helemaal opnieuw te beginnen.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Deze keer was ik van plan om het anders aan te pakken. Ik besloot echt bij mezelf te beginnen. Bij mijn grote hart en grote ego. Bij mijn intense drang om reddingsbootje te zijn en anderen te pas en te onpas te hulp te schieten. Ik ontdekte hoe ik bij mezelf kon blijven, hoe ik kon zorgen voor mijn grote hart en mijn grote ego wat kon laten afslanken. Het besef kwam dat iedereen recht heeft op zijn eigen ruimte – ik dus ook-  en iedereen recht heeft om zijn eigen lessen te leren in zijn eigen tempo. Zonder een hyperactieve reddingsboot die zich vol overgave te water stort om je te redden. Ik hoef alleen mezelf zien te redden.

 Vuurtoren
Ik ga met pensioen,verklaarde ik drie jaar geleden aan een vriendin. Dat heb ik dus gedaan. Ik heb mijn reddingsbootje leeg laten lopen en zorgvuldig opgeborgen. Misschien komt hij nog een keertje van pas, maar nu heb ik hem zeker niet nodig. Vanaf nu ben ik een vuurtoren. Stevig sta ik met beide voeten op de grond, sterk en stabiel. Mijn licht laat ik schijnen, voor mezelf en voor anderen. Op zee kunnen zij mijn licht zien, als verlichting, een lichtpuntje of een nieuw licht op de zaak.  Misschien gunnen zij het licht in mijn ogen niet, maar dat kan mij niet deren. Ik laat mijn licht schijnen en geniet ervan, anderen mogen het inzetten zoals zij willen.
Ik ben thuis.

Bron illustraties: http://theartofanimation.tumblr.com/post/14130849219
https://www.etsy.com/listing/91552793/lighthouse-nautical-decor-nautical